Lijf & Lijn
alle pijlers
Obesitas...ik snap 't niet....of misschien juist wel?
zaterdag 1 augustus 2009 om 13:26
Ik ken persoonlijk geen 1...en dan bedoel ik ook écht geen 1 persoon met overgewicht die niet te veel en/of ongezond eet. Nu ben ik zelf heel erg mager...ik praat oa daarom regelmatig met dikke mensen over dik en dun zijn...ik zeg steeds ik ben in 1e instantie te dun omdat ik te weinig eet en slecht voor mezelf zorg......maar dikke mensen zeggen allemaal (althans degene met wie ik praat) dat het bij hun ligt aan zaken als bv spijsvertering en/of aanleg. Als ik dan zeg dat je van 1 kilo aardappelen nooit meer dan 1 kilo aan kan komen kappen de meeste het gesprek af en sommige worden gewoon echt boos....een enkeling geeft me gelijk maar gebruikt vervolgens wel weer direct termen als aanleg en Obesitas.
Als ik in het woordenboek of bij Wikipedia of waar dan ook kijk bij het woordje Obesitas dan zie ik bv steeds woorden als 'vetzucht' staan....daar hoor ik nooit iemand over....het is ook nooit iets van gedrag en/of gewenning maar altijd een kwaal of aandoening. Qua oplossingen praat ook niemand (althans de mensen met wie ik sprak) over minder en/of gezonder eten...maar wel over zaken als zware diëeten, medicijnen en maagverkleining.
Geloof me ik weet dat onderwerpen als Obesitas maar bv ook Borderline soms gevoelig liggen....ik wil dan ook duidelijk benadrukken dat ik met dit alles absoluut niemand wil kwetsen....ik wil ook niet generaliseren want uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel......maar kan iemand mij uitleggen waarom het steeds meer geaccepteerd word dat iemand, die bv verslaafd is aan (ongezond) eten, Obesitas heeft en geholpen moet worden met oa een maagverkleining?...en waarom bv ik, die verslaafd is aan roken, gewoon een slappeling zonder discipline ben die men eigenlijk 't liefst op een rookvrije brandstapel wil gooien? En stel ik was niet verslaafd aan roken maar ik zou lijden aan "Smokitas" oid....zou men mij dan anders gaan bekijken en behandelen?...en zou dat helpen?
Want wat ik me afvraag.....ondanks alle miljarden en miljarden aan euro's die worden uitgegeven aan aandacht, studies, medicatie, therapieën en medische ingrepen groeit 't aantal mensen met Obesitas (net als met Borderline) heel erg snel...de manier hoe we er nu tegenaan kijken en 'bestrijden' werkt dus gewoon niet. Sterker nog ik vind dat we het in de hand werken door oa de verantwoordelijkheid af te schuiven. Als ik zie dat met welvaart juist zaken als Obesitas en Borderline in opmars zijn dan denk ik dat de kern van deze problemen eerder gedrag en gewenning is....en zolang we het beessie niet gewoon eerlijk bij de naam noemen en onze koppen in 't zand steken zal het aantal alleen maar explosief stijgen...ik vind dat je een probleem ook pas echt kan aanpakken nadat je het (h)erkend....wat vind jij?
Als ik in het woordenboek of bij Wikipedia of waar dan ook kijk bij het woordje Obesitas dan zie ik bv steeds woorden als 'vetzucht' staan....daar hoor ik nooit iemand over....het is ook nooit iets van gedrag en/of gewenning maar altijd een kwaal of aandoening. Qua oplossingen praat ook niemand (althans de mensen met wie ik sprak) over minder en/of gezonder eten...maar wel over zaken als zware diëeten, medicijnen en maagverkleining.
Geloof me ik weet dat onderwerpen als Obesitas maar bv ook Borderline soms gevoelig liggen....ik wil dan ook duidelijk benadrukken dat ik met dit alles absoluut niemand wil kwetsen....ik wil ook niet generaliseren want uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel......maar kan iemand mij uitleggen waarom het steeds meer geaccepteerd word dat iemand, die bv verslaafd is aan (ongezond) eten, Obesitas heeft en geholpen moet worden met oa een maagverkleining?...en waarom bv ik, die verslaafd is aan roken, gewoon een slappeling zonder discipline ben die men eigenlijk 't liefst op een rookvrije brandstapel wil gooien? En stel ik was niet verslaafd aan roken maar ik zou lijden aan "Smokitas" oid....zou men mij dan anders gaan bekijken en behandelen?...en zou dat helpen?
Want wat ik me afvraag.....ondanks alle miljarden en miljarden aan euro's die worden uitgegeven aan aandacht, studies, medicatie, therapieën en medische ingrepen groeit 't aantal mensen met Obesitas (net als met Borderline) heel erg snel...de manier hoe we er nu tegenaan kijken en 'bestrijden' werkt dus gewoon niet. Sterker nog ik vind dat we het in de hand werken door oa de verantwoordelijkheid af te schuiven. Als ik zie dat met welvaart juist zaken als Obesitas en Borderline in opmars zijn dan denk ik dat de kern van deze problemen eerder gedrag en gewenning is....en zolang we het beessie niet gewoon eerlijk bij de naam noemen en onze koppen in 't zand steken zal het aantal alleen maar explosief stijgen...ik vind dat je een probleem ook pas echt kan aanpakken nadat je het (h)erkend....wat vind jij?
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:04
quote:Melpomene schreef op 01 augustus 2009 @ 15:57:
[...]
Wat is er dan wel en niet geaccepteerd?
Ik denk dat mensen iets misschien minder gemakkelijk herkennen als een stoornis. Roken is slecht, dat is bekend, en stoppen is moeilijk. Alcohol idem. Maar ik denk dat heel veel 'overeters' zelf niet willen accepteren dat ze een stoornis hebben.
Het antwoord op de eerste vraag heb je zelf al gegeven. Jij noemt het 'niets'. Dus mensen met een eetstoorins/eetverslaving hebben eigenlijk 'niets'.
Mensen met een alcoholprobleem hebben dus een veel groter probleem en rokers ook?
[...]
Wat is er dan wel en niet geaccepteerd?
Ik denk dat mensen iets misschien minder gemakkelijk herkennen als een stoornis. Roken is slecht, dat is bekend, en stoppen is moeilijk. Alcohol idem. Maar ik denk dat heel veel 'overeters' zelf niet willen accepteren dat ze een stoornis hebben.
Het antwoord op de eerste vraag heb je zelf al gegeven. Jij noemt het 'niets'. Dus mensen met een eetstoorins/eetverslaving hebben eigenlijk 'niets'.
Mensen met een alcoholprobleem hebben dus een veel groter probleem en rokers ook?
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:06
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 15:26:
[...]
Omdat jij mager bent praat je dus graag met andere mensen over dik en dun zijn.
Wat nou als je dik was? Praatte je dan net zo graag over dat onderwerp?
Kun je je voorstellen dat er mensen zijn die niet op dat soort gesprekken zitten te wachten?
Het klinkt hetzelfde als ik zou zeggen 'Ik ben kerngezond en praat daarom graag met zieke mensen over gezond en ziek zijn'.
Het lijkt erop dat jij met andere mensen praat over dik zijn, zodat je zelf een beter gevoel krijgt.Dit was ook het eerste wat in mijn hoofd opkwam bij het lezen van de eerste zinnen.
[...]
Omdat jij mager bent praat je dus graag met andere mensen over dik en dun zijn.
Wat nou als je dik was? Praatte je dan net zo graag over dat onderwerp?
Kun je je voorstellen dat er mensen zijn die niet op dat soort gesprekken zitten te wachten?
Het klinkt hetzelfde als ik zou zeggen 'Ik ben kerngezond en praat daarom graag met zieke mensen over gezond en ziek zijn'.
Het lijkt erop dat jij met andere mensen praat over dik zijn, zodat je zelf een beter gevoel krijgt.Dit was ook het eerste wat in mijn hoofd opkwam bij het lezen van de eerste zinnen.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:08
Tja, het is zoooo simpel.. je eet 'gewoon' gezonder (minder helpt niet altijd, zoals hier al boven staat, een aantal mesnen moest juist meer eten) en je beweegt 'wat meer'
Ik ben ooit 20 kg afgevallen in 2,5 jaar tijd. Het ging niet snel, niet altijd makkelijk, maar het ging. Daarna bleef ik zo'n 4 jr op gewicht. EN nu? Op de één of andere manier ben ik de laatste jaren zo'n 10 kg aangekomen. Ik ben niet (veel) ongezonder gaan eten, en niet (veel) minder gaan bewegen. Bij mij zit de medische reden, als die er al is, in het feit dat bewegen pijn doet. Daardoor ben ik minder gaan bewegen en door de soort van depressie die de pijn opleverde wat meer gaan eten.
Geen medische reden voor overgewicht, nee.. maar wel een réden. Daarnaast blijft boven de 40 idd alles ineens beter hangen. Dat heeft dan weer wél te maken met je metabolisme. Je organen worden luier.. tot je 30e schijnen die enorm veel energie te verbruiken.
Zoals bij wel meer zaken: wanneer je zelf langs de zijlijn staat, lijkt het allemaal zo simpel. Als je het lééft, zit er toch ineens weer een demensie bij. En hoewel ik idd ineens weer een maat groter heb, schijn ik het aankomen niet te kunnen stoppen.
Da's verveledn genoeg, ook zonder dat een mager ongezond etend iemand me daarom na gaat wijzen!
Ik ben ooit 20 kg afgevallen in 2,5 jaar tijd. Het ging niet snel, niet altijd makkelijk, maar het ging. Daarna bleef ik zo'n 4 jr op gewicht. EN nu? Op de één of andere manier ben ik de laatste jaren zo'n 10 kg aangekomen. Ik ben niet (veel) ongezonder gaan eten, en niet (veel) minder gaan bewegen. Bij mij zit de medische reden, als die er al is, in het feit dat bewegen pijn doet. Daardoor ben ik minder gaan bewegen en door de soort van depressie die de pijn opleverde wat meer gaan eten.
Geen medische reden voor overgewicht, nee.. maar wel een réden. Daarnaast blijft boven de 40 idd alles ineens beter hangen. Dat heeft dan weer wél te maken met je metabolisme. Je organen worden luier.. tot je 30e schijnen die enorm veel energie te verbruiken.
Zoals bij wel meer zaken: wanneer je zelf langs de zijlijn staat, lijkt het allemaal zo simpel. Als je het lééft, zit er toch ineens weer een demensie bij. En hoewel ik idd ineens weer een maat groter heb, schijn ik het aankomen niet te kunnen stoppen.
Da's verveledn genoeg, ook zonder dat een mager ongezond etend iemand me daarom na gaat wijzen!
Later is nu
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:10
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:14
quote:dreamer schreef op 01 augustus 2009 @ 16:08:
Tja, het is zoooo simpel.. je eet 'gewoon' gezonder (minder helpt niet altijd, zoals hier al boven staat, een aantal mesnen moest juist meer eten) en je beweegt 'wat meer'
Ik ben ooit 20 kg afgevallen in 2,5 jaar tijd. Het ging niet snel, niet altijd makkelijk, maar het ging. Daarna bleef ik zo'n 4 jr op gewicht. EN nu? Op de één of andere manier ben ik de laatste jaren zo'n 10 kg aangekomen. Ik ben niet (veel) ongezonder gaan eten, en niet (veel) minder gaan bewegen. Bij mij zit de medische reden, als die er al is, in het feit dat bewegen pijn doet. Daardoor ben ik minder gaan bewegen en door de soort van depressie die de pijn opleverde wat meer gaan eten.
Geen medische reden voor overgewicht, nee.. maar wel een réden. Daarnaast blijft boven de 40 idd alles ineens beter hangen. Dat heeft dan weer wél te maken met je metabolisme. Je organen worden luier.. tot je 30e schijnen die enorm veel energie te verbruiken.
Zoals bij wel meer zaken: wanneer je zelf langs de zijlijn staat, lijkt het allemaal zo simpel. Als je het lééft, zit er toch ineens weer een demensie bij. En hoewel ik idd ineens weer een maat groter heb, schijn ik het aankomen niet te kunnen stoppen.
Da's verveledn genoeg, ook zonder dat een mager ongezond etend iemand me daarom na gaat wijzen!Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
Tja, het is zoooo simpel.. je eet 'gewoon' gezonder (minder helpt niet altijd, zoals hier al boven staat, een aantal mesnen moest juist meer eten) en je beweegt 'wat meer'
Ik ben ooit 20 kg afgevallen in 2,5 jaar tijd. Het ging niet snel, niet altijd makkelijk, maar het ging. Daarna bleef ik zo'n 4 jr op gewicht. EN nu? Op de één of andere manier ben ik de laatste jaren zo'n 10 kg aangekomen. Ik ben niet (veel) ongezonder gaan eten, en niet (veel) minder gaan bewegen. Bij mij zit de medische reden, als die er al is, in het feit dat bewegen pijn doet. Daardoor ben ik minder gaan bewegen en door de soort van depressie die de pijn opleverde wat meer gaan eten.
Geen medische reden voor overgewicht, nee.. maar wel een réden. Daarnaast blijft boven de 40 idd alles ineens beter hangen. Dat heeft dan weer wél te maken met je metabolisme. Je organen worden luier.. tot je 30e schijnen die enorm veel energie te verbruiken.
Zoals bij wel meer zaken: wanneer je zelf langs de zijlijn staat, lijkt het allemaal zo simpel. Als je het lééft, zit er toch ineens weer een demensie bij. En hoewel ik idd ineens weer een maat groter heb, schijn ik het aankomen niet te kunnen stoppen.
Da's verveledn genoeg, ook zonder dat een mager ongezond etend iemand me daarom na gaat wijzen!Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:17
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 16:14:
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?Als je niet op de weegschaal gaat staan, én je hebt stretchy kleding, dan merk je daar inderdaad niet veel van.
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?Als je niet op de weegschaal gaat staan, én je hebt stretchy kleding, dan merk je daar inderdaad niet veel van.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:20
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 16:14:
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
Eerste kilo?
Dat is behoorlijk obsessief, aangezien je lichaamsgewicht nooit stabiel is, maar altijd wel een beetje schommelt.
Iemand die gelijk bij de eerste kilo al in paniek raakt is ook niet op een gezonde manier met zijn of haar gewicht bezig.
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
Eerste kilo?
Dat is behoorlijk obsessief, aangezien je lichaamsgewicht nooit stabiel is, maar altijd wel een beetje schommelt.
Iemand die gelijk bij de eerste kilo al in paniek raakt is ook niet op een gezonde manier met zijn of haar gewicht bezig.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:22
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 16:14:
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
SJa volgens mij onderneem ik dus wél actie en kom ik toch aan.. stom he! Wanneer ik weer net doe als de vorige x dat ik afviel, val ik juist niet af, ik kom juist aan!!
Zie hier, frustratie.
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?
SJa volgens mij onderneem ik dus wél actie en kom ik toch aan.. stom he! Wanneer ik weer net doe als de vorige x dat ik afviel, val ik juist niet af, ik kom juist aan!!
Zie hier, frustratie.
Later is nu
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:24
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 15:51:
[...] Wat ik moeilijk te begrijpen vind is het volgende. Een gewichtstoename van veertig kilo gaat in kleine stapjes. Onderweg naar die veertig kilo word je echter steeds opnieuw geconfronteerd met het feit dat je kleding te klein wordt, dat je sneller buiten adem raakt, dat je conditie achteruit holt, dat je misschien je veters niet meer kunt strikken... Hoe kan het dat iemand pas actie onderneemt als het eenmaal geëscaleerd is en niet al na de eerste vier kilo?
Vraag ik me ook heel vaak af. Ik was altijd stevig gebouwd, met nog twee andere meisjes de drie 'stevigsten' van de klas op de basisschool en zo werden we door de hele wereld ook genoemd. Een van die meisjes is nu een broodmagere vrouw, het andere meisje en ik zijn uitgegroeid tot een goedgevulde maat 44.
Mijn hele pubertijd en middelbare schooltijd heb ik gehoord van vooral ouders, maar ook omgeving, dat ik dik was. Ho maar, zo heb je genoeg hagelslag.. Zou je die friet nu wel allemaal opeten, je bent al zo dik.. Je bent aangekomen he, moet je er niet eens een beetje op gaan letten? Of lullige grapjes in gezelschap over hoe dik ik was en hoe graag ik lekker eten luste.
Nu achteraf, denk ik.. dat viel verdorie flink mee, want ik kon op mijn 20e in een rokje maat 38. Stevige billen had ik wel, maar ik was niet zo dik als iedereen altijd riep. Maar in mijn hoofd, ben ik altijd zo dik geweest als ik nu ben. Dat klopt niet, maar zo zie ik het wel.
Ik heb aanleg, dat staat buiten kijf. Als ik een slagroompunt eet, groei ik 20 kilo, bij wijze van. Ik moet dus eigenlijk heel afgemeten en gezond eten, zonder te zondigen. Dat heb ik soms ook wel periodes gedaan, maar het gaat altijd weer mis en dan zit er weer extra op.. het jojo-effect.
Lekker en veel eten doe ik graag, als kind al. Als we aan het gourmetten waren met familie, bleef ik met mijn vader als langste dooreten. Sporten vind ik vreselijk, dus in de loop der jaren is er steeds meer blijven plakken..
Nu ben ik naar de 100 kilo, mijn 'record'. Ik probeer nu goed op mijn eten te letten, maar het lukt nog niet zo. Twee zomers terug ben ik veel afgevallen door stress en kei- en keihard werken. Nu heb ik een relaxtere baan, komen mensen in mijn huis vakantie vieren en daar hoort veel BBQ, bier en alcohol bij. In de winter eet ik vaak op de piste, patat met schnitzel of een braadworst, spaghetti of knoedeln. Ja, die plakken giga op mijn heupen en tieten, ik weet het, maar in de kou, tussen het skien door, heb je niet veel aan een salade. Ik ski regelmatig, maar recreatief, dus veel verbranden doe ik dan ook niet.
Vier of vijf keer in de week apres skien.. ja, dat gaat ook niet eeuwig en altijd op spa blauw, daarvoor vind ik het veel te gezellig om mijn borrel te laten staan.
Het is lastig om me te houden aan mijn schema's en geen lekkere dingen in huis te halen. Maar ik weet echt wel dat het moet gebeuren.
Juist die kleine stappen maken het zo tricky, denk ik. Het gaat langzaam. O, die broek past niet meer. Oude broek gaat achterin de kast en wacht op tijden dat je er wel weer in past. Nou ja, ik moet toch een nieuwe, dus dan maar een maat groter. Die trui zit niet meer lekker, hup achter in de kast en dan maar de trui die nog wel past.
[...] Wat ik moeilijk te begrijpen vind is het volgende. Een gewichtstoename van veertig kilo gaat in kleine stapjes. Onderweg naar die veertig kilo word je echter steeds opnieuw geconfronteerd met het feit dat je kleding te klein wordt, dat je sneller buiten adem raakt, dat je conditie achteruit holt, dat je misschien je veters niet meer kunt strikken... Hoe kan het dat iemand pas actie onderneemt als het eenmaal geëscaleerd is en niet al na de eerste vier kilo?
Vraag ik me ook heel vaak af. Ik was altijd stevig gebouwd, met nog twee andere meisjes de drie 'stevigsten' van de klas op de basisschool en zo werden we door de hele wereld ook genoemd. Een van die meisjes is nu een broodmagere vrouw, het andere meisje en ik zijn uitgegroeid tot een goedgevulde maat 44.
Mijn hele pubertijd en middelbare schooltijd heb ik gehoord van vooral ouders, maar ook omgeving, dat ik dik was. Ho maar, zo heb je genoeg hagelslag.. Zou je die friet nu wel allemaal opeten, je bent al zo dik.. Je bent aangekomen he, moet je er niet eens een beetje op gaan letten? Of lullige grapjes in gezelschap over hoe dik ik was en hoe graag ik lekker eten luste.
Nu achteraf, denk ik.. dat viel verdorie flink mee, want ik kon op mijn 20e in een rokje maat 38. Stevige billen had ik wel, maar ik was niet zo dik als iedereen altijd riep. Maar in mijn hoofd, ben ik altijd zo dik geweest als ik nu ben. Dat klopt niet, maar zo zie ik het wel.
Ik heb aanleg, dat staat buiten kijf. Als ik een slagroompunt eet, groei ik 20 kilo, bij wijze van. Ik moet dus eigenlijk heel afgemeten en gezond eten, zonder te zondigen. Dat heb ik soms ook wel periodes gedaan, maar het gaat altijd weer mis en dan zit er weer extra op.. het jojo-effect.
Lekker en veel eten doe ik graag, als kind al. Als we aan het gourmetten waren met familie, bleef ik met mijn vader als langste dooreten. Sporten vind ik vreselijk, dus in de loop der jaren is er steeds meer blijven plakken..
Nu ben ik naar de 100 kilo, mijn 'record'. Ik probeer nu goed op mijn eten te letten, maar het lukt nog niet zo. Twee zomers terug ben ik veel afgevallen door stress en kei- en keihard werken. Nu heb ik een relaxtere baan, komen mensen in mijn huis vakantie vieren en daar hoort veel BBQ, bier en alcohol bij. In de winter eet ik vaak op de piste, patat met schnitzel of een braadworst, spaghetti of knoedeln. Ja, die plakken giga op mijn heupen en tieten, ik weet het, maar in de kou, tussen het skien door, heb je niet veel aan een salade. Ik ski regelmatig, maar recreatief, dus veel verbranden doe ik dan ook niet.
Vier of vijf keer in de week apres skien.. ja, dat gaat ook niet eeuwig en altijd op spa blauw, daarvoor vind ik het veel te gezellig om mijn borrel te laten staan.
Het is lastig om me te houden aan mijn schema's en geen lekkere dingen in huis te halen. Maar ik weet echt wel dat het moet gebeuren.
Juist die kleine stappen maken het zo tricky, denk ik. Het gaat langzaam. O, die broek past niet meer. Oude broek gaat achterin de kast en wacht op tijden dat je er wel weer in past. Nou ja, ik moet toch een nieuwe, dus dan maar een maat groter. Die trui zit niet meer lekker, hup achter in de kast en dan maar de trui die nog wel past.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:30
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 16:20:
[...]
Eerste kilo?
Dat is behoorlijk obsessief, aangezien je lichaamsgewicht nooit stabiel is, maar altijd wel een beetje schommelt.
Iemand die gelijk bij de eerste kilo al in paniek raakt is ook niet op een gezonde manier met zijn of haar gewicht bezig.Ik geloof niet dat ik het over paniek heb gehad. Wel vraag ik me dus af wat maakt dat sommigen, die al gevoelig zijn voor overgewicht, vervolgens zo slordig omgaan met een toename van hun gewicht. Een kilo gewichtstoename is inderdaad niet spannend. Maar omdat het een begin kan zijn van tien of veertig kilo zou ik me kunnen voorstellen dat je juist wel wekelijks op de weegschaal gaat en in de gaten houdt of je kleding prettig blijft zitten.
[...]
Eerste kilo?
Dat is behoorlijk obsessief, aangezien je lichaamsgewicht nooit stabiel is, maar altijd wel een beetje schommelt.
Iemand die gelijk bij de eerste kilo al in paniek raakt is ook niet op een gezonde manier met zijn of haar gewicht bezig.Ik geloof niet dat ik het over paniek heb gehad. Wel vraag ik me dus af wat maakt dat sommigen, die al gevoelig zijn voor overgewicht, vervolgens zo slordig omgaan met een toename van hun gewicht. Een kilo gewichtstoename is inderdaad niet spannend. Maar omdat het een begin kan zijn van tien of veertig kilo zou ik me kunnen voorstellen dat je juist wel wekelijks op de weegschaal gaat en in de gaten houdt of je kleding prettig blijft zitten.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:31
hihi, ik moet opeens aan mijn babyfoto denken.
Uit onderzoek is gebleken dat als je eenmaal vetcellen hebt aangemaakt, die nooit meer verdwijnen.
Ze blijven zitten als je mindert in gewicht, maar ze hebben maar een tikkie nodig om weer actief te worden.
terug komend op mijn baby zijn, ik wilde niet drinken bij mijn moeder, toen heeft ze kinder molenaars pap gegeven.
Toen was ik zo dik en rond als een ballonnetje.
De spleetjes in mijn armpjes en knietjes stonden op knappen.
Misschien dat daar de oorzaak al is ontstaan.
Toen ik 18 was, woog ik al 98, daarna 20 kilo afgevallen, en nu weer 30 bijgekomen(na een weg van afvallen en aankomen), ik word er moe van.
Ik kan weinig eten en zal heel mijn leven moeten vechten om op een normaal gewicht te blijven.
Mits een maagband.
Dan heb ik eindelijk rust, om met andere dingen bezig te zijn.
Uit onderzoek is gebleken dat als je eenmaal vetcellen hebt aangemaakt, die nooit meer verdwijnen.
Ze blijven zitten als je mindert in gewicht, maar ze hebben maar een tikkie nodig om weer actief te worden.
terug komend op mijn baby zijn, ik wilde niet drinken bij mijn moeder, toen heeft ze kinder molenaars pap gegeven.
Toen was ik zo dik en rond als een ballonnetje.
De spleetjes in mijn armpjes en knietjes stonden op knappen.
Misschien dat daar de oorzaak al is ontstaan.
Toen ik 18 was, woog ik al 98, daarna 20 kilo afgevallen, en nu weer 30 bijgekomen(na een weg van afvallen en aankomen), ik word er moe van.
Ik kan weinig eten en zal heel mijn leven moeten vechten om op een normaal gewicht te blijven.
Mits een maagband.
Dan heb ik eindelijk rust, om met andere dingen bezig te zijn.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:31
Hallo allemaal!
Dit onderwerp is mij op het (dikke) lijf geschreven! Van de week ben ik voor het eerst bij een dietiste geweest. Maandag ga ik de strijd aan met de kilo's. Ik moet 50 kilo afvallen met een dieet o.b.v. eiwitten. Hoe het zover heeft kunnen komen? Ik ben nooit zo met mijn lijf bezig geweest. Ik ben gelukkig, heb een HBO-opleiding, heb een leuk sociaal leven en ben dol op lekker eten! Dit even om de vooroordelen weg te nemen (dikke mensen zijn ongelukkig, laag opgeleid etc.) Tot mijn 25e was ik slank, daarna ben ik steeds meer gaan eten en dus steeds meer aangekomen.
De redenen om nu in te grijpen? Ten eerste is dit een dieet waarbij het snel kan gaan, want ik heb geen zin jaren bezig te zijn (terwijl ik het natuurlijk wel in jaren er bij gegeten heb), daar kan ik de motivatie niet voor op brengen. Ten tweede voor mijn gezondheid; ik kweek nu suikerziekte, hart falen en andere niet zulke leuke toestanden, terwijl ik 100 wil worden in goede gezondheid. Ten derde wil ik niet steeds mijn kleding via internet bestellen en altijd een tent aantrekken. Het lijkt me leuk weer eens in een leuke avondjurk, mantelpak of strakke spijkerbroek te kunnen verschijnen. Ten vierde wil ik weer gaan sporten. Ik was dol op tennis, maar als ik mijn dikke lijf over de tennisbaan zou moeten slepen ben ik levensgevaarlijk bezig.
Ik heb alles er zelf vol vreugde aangegeten en nu is het mooi geweest en moet ik "bloeden". Wens me sterkte! Ik wens iedereen hier veel sterkte met zijn/ haar verslaving en/ of ziekte!
Groetjes!
Dit onderwerp is mij op het (dikke) lijf geschreven! Van de week ben ik voor het eerst bij een dietiste geweest. Maandag ga ik de strijd aan met de kilo's. Ik moet 50 kilo afvallen met een dieet o.b.v. eiwitten. Hoe het zover heeft kunnen komen? Ik ben nooit zo met mijn lijf bezig geweest. Ik ben gelukkig, heb een HBO-opleiding, heb een leuk sociaal leven en ben dol op lekker eten! Dit even om de vooroordelen weg te nemen (dikke mensen zijn ongelukkig, laag opgeleid etc.) Tot mijn 25e was ik slank, daarna ben ik steeds meer gaan eten en dus steeds meer aangekomen.
De redenen om nu in te grijpen? Ten eerste is dit een dieet waarbij het snel kan gaan, want ik heb geen zin jaren bezig te zijn (terwijl ik het natuurlijk wel in jaren er bij gegeten heb), daar kan ik de motivatie niet voor op brengen. Ten tweede voor mijn gezondheid; ik kweek nu suikerziekte, hart falen en andere niet zulke leuke toestanden, terwijl ik 100 wil worden in goede gezondheid. Ten derde wil ik niet steeds mijn kleding via internet bestellen en altijd een tent aantrekken. Het lijkt me leuk weer eens in een leuke avondjurk, mantelpak of strakke spijkerbroek te kunnen verschijnen. Ten vierde wil ik weer gaan sporten. Ik was dol op tennis, maar als ik mijn dikke lijf over de tennisbaan zou moeten slepen ben ik levensgevaarlijk bezig.
Ik heb alles er zelf vol vreugde aangegeten en nu is het mooi geweest en moet ik "bloeden". Wens me sterkte! Ik wens iedereen hier veel sterkte met zijn/ haar verslaving en/ of ziekte!
Groetjes!
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:35
Wuiles, ik onderneem idd actie bij die eerste kilo en dat is nu een stoornis.
Elke dag op de weegschaal. Één ons erbij is een dag niet eten.
Anorectische gedachten bij een vrouw van 104 kilo wordt vaak raar over gedaan.
Ik ben van een normale eter gegaan naar iemand met een eetstoornis. Volproppen voor zover dat gaat met een maagbandje om er vervolgens alles uit te gooien. Een dag niet eten etc.
Ik val dus ook niks af als ik zo blijf doorgaan maar ja dat stemmetje in mijn hoofd spreekt namens al die mensen met vooroordelen (ik zeg nu niet dat jij die hebt hoor, begrijp me niet verkeerd) en zegt tegen mij dat ik aankom van eten, dat mensen over me roddelen als ik iets op straat/terras eet.
Dat ik niks waard ben totdat ik een normaal gezond gewicht heb.
Nu 33,5 kilo lichter zie ik mijzelf nog steeds als hoe ik was toen ik 137,5 kilo woog.
Kon ik maar tegen mijzelf zeggen dat die ene kilo mij geen slechter mens maakt.
Overgewicht is niet alleen ongezond voor je lijf maar er de hele dag mee bezig zijn net zo goed.
Elke dag op de weegschaal. Één ons erbij is een dag niet eten.
Anorectische gedachten bij een vrouw van 104 kilo wordt vaak raar over gedaan.
Ik ben van een normale eter gegaan naar iemand met een eetstoornis. Volproppen voor zover dat gaat met een maagbandje om er vervolgens alles uit te gooien. Een dag niet eten etc.
Ik val dus ook niks af als ik zo blijf doorgaan maar ja dat stemmetje in mijn hoofd spreekt namens al die mensen met vooroordelen (ik zeg nu niet dat jij die hebt hoor, begrijp me niet verkeerd) en zegt tegen mij dat ik aankom van eten, dat mensen over me roddelen als ik iets op straat/terras eet.
Dat ik niks waard ben totdat ik een normaal gezond gewicht heb.
Nu 33,5 kilo lichter zie ik mijzelf nog steeds als hoe ik was toen ik 137,5 kilo woog.
Kon ik maar tegen mijzelf zeggen dat die ene kilo mij geen slechter mens maakt.
Overgewicht is niet alleen ongezond voor je lijf maar er de hele dag mee bezig zijn net zo goed.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:37
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 16:30:
[...]
Ik geloof niet dat ik het over paniek heb gehad. Wel vraag ik me dus af wat maakt dat sommigen, die al gevoelig zijn voor overgewicht, vervolgens zo slordig omgaan met een toename van hun gewicht. Een kilo gewichtstoename is inderdaad niet spannend. Maar omdat het een begin kan zijn van tien of veertig kilo zou ik me kunnen voorstellen dat je juist wel wekelijks op de weegschaal gaat en in de gaten houdt of je kleding prettig blijft zitten.
Het heeft alles met grensverlegging te maken. Als je vijf kilo bent aangekomen denk je 'Ik onderneem actie als ik tien kilo aankom'. Als je tien kilo bent aangekomen denk je 'Bij 15 kilo ga ik écht afvallen'. Als je vijftien kilo bent aangekomen denk je 'Okee, tot de twintig en niet verder.
Je gaat je grenzen verleggen.
[...]
Ik geloof niet dat ik het over paniek heb gehad. Wel vraag ik me dus af wat maakt dat sommigen, die al gevoelig zijn voor overgewicht, vervolgens zo slordig omgaan met een toename van hun gewicht. Een kilo gewichtstoename is inderdaad niet spannend. Maar omdat het een begin kan zijn van tien of veertig kilo zou ik me kunnen voorstellen dat je juist wel wekelijks op de weegschaal gaat en in de gaten houdt of je kleding prettig blijft zitten.
Het heeft alles met grensverlegging te maken. Als je vijf kilo bent aangekomen denk je 'Ik onderneem actie als ik tien kilo aankom'. Als je tien kilo bent aangekomen denk je 'Bij 15 kilo ga ik écht afvallen'. Als je vijftien kilo bent aangekomen denk je 'Okee, tot de twintig en niet verder.
Je gaat je grenzen verleggen.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:40
quote:shining schreef op 01 augustus 2009 @ 16:07:
Melpomene, jij zegt dat je denkt dat overeters vaak niet willen accepteren dat ze een stoornis hebben.
Een paar zinnen daarvoor ontken jij nog dat die mensen een stoornis hebben.
Dat vind ik vreemd.Dat ontkende ik toch niet? Ik vroeg me alleen af, wat je nou eigenlijk onder een 'eetstoornis' zou moeten verstaan. Het was zeker geen ontkenning mijnerzijds.
Melpomene, jij zegt dat je denkt dat overeters vaak niet willen accepteren dat ze een stoornis hebben.
Een paar zinnen daarvoor ontken jij nog dat die mensen een stoornis hebben.
Dat vind ik vreemd.Dat ontkende ik toch niet? Ik vroeg me alleen af, wat je nou eigenlijk onder een 'eetstoornis' zou moeten verstaan. Het was zeker geen ontkenning mijnerzijds.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:41
quote:wuiles schreef op 01 augustus 2009 @ 16:14:
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?Ik neem aan dat je mijn antwoord ook gelezen hebt. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik niet de enige ben waar het al in de kindertijd verkeerd gaat.
[...]
Ik bedoelde ik dus. Je komt niet zomaar tien kilo aan en hebt niet "ineens" een grotere maat. Wat maakt nou dat je wacht tot het tien kilo is geworden en dus niet al bij de eerste kilo actie onderneemt?Ik neem aan dat je mijn antwoord ook gelezen hebt. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik niet de enige ben waar het al in de kindertijd verkeerd gaat.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:42
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:42
quote:Melpomene schreef op 01 augustus 2009 @ 16:40:
[...]
Dat ontkende ik toch niet? Ik vroeg me alleen af, wat je nou eigenlijk onder een 'eetstoornis' zou moeten verstaan. Het was zeker geen ontkenning mijnerzijds.Oke. Ik denk trouwens niet dat alleen anorexia en boulimia eetstoornissen zijn. Als je niet op kunt houden met eten, dus verslaafd bent, heb je m.i. een eetstoornis.
[...]
Dat ontkende ik toch niet? Ik vroeg me alleen af, wat je nou eigenlijk onder een 'eetstoornis' zou moeten verstaan. Het was zeker geen ontkenning mijnerzijds.Oke. Ik denk trouwens niet dat alleen anorexia en boulimia eetstoornissen zijn. Als je niet op kunt houden met eten, dus verslaafd bent, heb je m.i. een eetstoornis.
zaterdag 1 augustus 2009 om 16:43
