Lijf & Lijn
alle pijlers
overgewicht, eigen schuld?
donderdag 17 december 2015 om 09:11
Ik moet hier toch iets even van mij afschrijven en vraag daarbij ook eens jullie inkijk hierover...
Ikzelf heb een bmi van 23, dus geen overgewicht maar heb er wel heel veel aanleg voor. ik dieet 24/7 en combineer er de nodige sportactviteiten bij. Mijn dieet bestaat meestal uit zo'n 1500 cal/dag. (aan de lage kant, ik weet het, maar als ik erover ga zie ik het ongetwijfeld op de weegschaal).
Mijn ganse familie heeft last van overgewicht, dus het zit zeker in de familie. Mijn broer bijvoorbeeld heeft een bmi van 32. Maar tegelijkertijd is het een goede sportman, hij is 28 jaar oud en sport al zijn ganse leven. Hij heeft een goede conditie, ondanks dit overgewicht. Ook heeft hij al een heel leven moeite met zijn gewicht.
Mijn man bijvoorbeeld, sport nooit, heeft een zittend beroep en consumeert dagelijks ongeveer 3500 cal. Hij let dus langs geen kanten op zijn voeding. Jullie raden het al, hij heeft dan ook geen kilogram overgewicht.
Goed voor hem, maar zo zien jullie maar dat het niet voor iedereen gelijk is.
Nu tot de kern van mijn verhaal
Gisteren ging ik met enkele collega's op restaurant waar deze discussie oplaaide. Volgens sommigen zoeken die mensen het zelf, want "ieder pondje gaat door het mondje". Anderen vonden het dan makkelijk praten als je er zelf geen aanleg voor hebt.
Vooral toen onze wat forsere collega's reeds naar huis waren, vonden sommigen het nodig om hun ongezouten mening te geven. Het kwam er dus op neer dat veel mensen heel weinig respect hebben voor de (and i quote) dikkertjes...
Zij weten natuurlijk niet dat ik iedere dag vecht tegen de kilo's dus dit kwam voor mij heel hard aan en ben ontgoocheld in sommige van mijn collega's.
Dus vraag ik mij nu oprecht af. Hebben mensen met overgewicht gewoon weinig karakter en zijn ze zwak? Of hebben ze de genen niet aan hun kant?
Ikzelf heb een bmi van 23, dus geen overgewicht maar heb er wel heel veel aanleg voor. ik dieet 24/7 en combineer er de nodige sportactviteiten bij. Mijn dieet bestaat meestal uit zo'n 1500 cal/dag. (aan de lage kant, ik weet het, maar als ik erover ga zie ik het ongetwijfeld op de weegschaal).
Mijn ganse familie heeft last van overgewicht, dus het zit zeker in de familie. Mijn broer bijvoorbeeld heeft een bmi van 32. Maar tegelijkertijd is het een goede sportman, hij is 28 jaar oud en sport al zijn ganse leven. Hij heeft een goede conditie, ondanks dit overgewicht. Ook heeft hij al een heel leven moeite met zijn gewicht.
Mijn man bijvoorbeeld, sport nooit, heeft een zittend beroep en consumeert dagelijks ongeveer 3500 cal. Hij let dus langs geen kanten op zijn voeding. Jullie raden het al, hij heeft dan ook geen kilogram overgewicht.
Goed voor hem, maar zo zien jullie maar dat het niet voor iedereen gelijk is.
Nu tot de kern van mijn verhaal
Gisteren ging ik met enkele collega's op restaurant waar deze discussie oplaaide. Volgens sommigen zoeken die mensen het zelf, want "ieder pondje gaat door het mondje". Anderen vonden het dan makkelijk praten als je er zelf geen aanleg voor hebt.
Vooral toen onze wat forsere collega's reeds naar huis waren, vonden sommigen het nodig om hun ongezouten mening te geven. Het kwam er dus op neer dat veel mensen heel weinig respect hebben voor de (and i quote) dikkertjes...
Zij weten natuurlijk niet dat ik iedere dag vecht tegen de kilo's dus dit kwam voor mij heel hard aan en ben ontgoocheld in sommige van mijn collega's.
Dus vraag ik mij nu oprecht af. Hebben mensen met overgewicht gewoon weinig karakter en zijn ze zwak? Of hebben ze de genen niet aan hun kant?
zaterdag 19 december 2015 om 18:34
Als je medicatie slikt die de bijwerking heeft dat je dik kan worden is zwaarder worden "toegestaan" maar ben je depressief of je hebt een andere psychische ziekte is het je eigen verantwoordelijkheid. Dit slaat mi nergens op.
Je mag (iedereen) in je handen klappen als je nooit depressief of verslaaft bent geweest want echt, je hebt geen idee waar je het over hebt als je het zelf niet mee gemaakt hebt.
Je kan je er misschien een voorstelling van maken dat wel weer alleen is het de vraag in hoe verre je bij de werkelijkheid bent.
Je mag (iedereen) in je handen klappen als je nooit depressief of verslaaft bent geweest want echt, je hebt geen idee waar je het over hebt als je het zelf niet mee gemaakt hebt.
Je kan je er misschien een voorstelling van maken dat wel weer alleen is het de vraag in hoe verre je bij de werkelijkheid bent.
zaterdag 19 december 2015 om 19:58
quote:Isa_Bela schreef op 17 december 2015 @ 09:19:
Ziektes en medicijngebruik buiten beschouwing latend: ja, ik denk dat elk pondje door het mondje gaat. De een zal wat meer aanleg hebben om dik te worden dan de ander, maar je eet het er wel zelf aan. Maar ben je daardoor zwak en heb je weinig karakter? Nee, dat vind ik dan weer onzinnig om te zeggen. Slank zijn is geen karaktereigenschap.Mooi verwoord! Slank,dik,klein,groot etc... zijn geen karaktertrekken.
Ziektes en medicijngebruik buiten beschouwing latend: ja, ik denk dat elk pondje door het mondje gaat. De een zal wat meer aanleg hebben om dik te worden dan de ander, maar je eet het er wel zelf aan. Maar ben je daardoor zwak en heb je weinig karakter? Nee, dat vind ik dan weer onzinnig om te zeggen. Slank zijn is geen karaktereigenschap.Mooi verwoord! Slank,dik,klein,groot etc... zijn geen karaktertrekken.
zaterdag 19 december 2015 om 20:19
Dit soort discussies irriteert én intrigeert me altijd mateloos! Hoe dan ook: ik moet ze altijd lezen Misschien wel vooral omdat ik zelf zo met mijn voeding / figuur bezig ben op het moment. Een jaar geleden had ik een BMI van 32....inmiddels is mijn BMI 27 en ik ben blij! Want slanker, fitter, mooier, makkelijker kleding vinden etc.
In het afgelopen jaar ben ik me steeds meer bewust geworden van wat maakt dat ik zoveel te zwaar werd. En dat is nog niet zo eenduidig. Een aantal aspecten heb ik inmiddels aangepakt, maar andere aspecten blijven een gevecht.
- Ik had een verkeerd beeld van wat gezond / ongezond voedsel is (ik was er zo één die ontbijtkoek, drinkyoghurtjes, mueslirepen, vruchtensappen etc. als verantwoorde tussendoortjes zag. Inmiddels weet ik beter)
- Ik ben een stress-eter....en vooral stress-snoeper. (ik ben op zoek gegaan naar een minder stressvolle baan; andere manieren voor omgaan met stress zien te vinden zou wellicht beter zijn)
- Ik snoepte absurd veel. Is suiker verslavend? Ik had sterk de indruk van wel. Eén dropje was kansloos. Ik moest de hele zak. (nu snoep ik helemaal niet meer, muv zelfgebakken suikerarme dingen, en ik mis het nauwelijks)
- Ik heb een redelijk forse bouw; degelijke dijen en grote borsten. Ik ben niet gemaakt voor maatje 34 (38/40 is prima haalbaar)
- Ik sportte te weinig, bewegen in de zin van lopen en fietsen deed ik wel. Ik kon het sporten niet opbrengen, omdat mijn energieniveau zo laag was. (nu sport ik 3 - 4 x per week en dat gaat steeds een beetje beter)
- Ik ben een sociale eter. Feestjes, etentjes en borrels zijn mijn grote valkuil. Ik geniet er ook teveel van om het niet meer te doen. (wel las ik tegenwoordig een balansdag in, de dag na een uit de hand gelopen feestje)
- Ik krijg pas laat het verzadigingsgevoel
Die laatste twee punten vind ik het lastigs. Ik merkte het gisteren weer, tijdens een etentje. De andere dame in het gezelschap, kreeg na het hoofdgerecht haar drankje niet meer weg. 'Ik zit zó vol! Dan klap ik!‘ Ik had nog met gemak een nagerecht op gekund. Heb ik niet gedaan, maar ik had het gekund! Ik ken dat gevoel van vol zitten gewoon nauwelijks.
Daar zit ook echt mijn valkuil. Ik heb heel 2015 in een app bijgehouden wat ik heb gegeten. Niet op de gram nauwkeurig, maar wel globaal om een beetje in de gaten te houden wat ik naar binnen schuif. Dat werkte voor mij heel goed. Ik heb mezelf nu een eetpatroon aangemeten dat voor mij werkt. Maar wanneer wordt een eetpatroon een eetgewoonte? Ik wil eigenlijk niet de rest van mijn leven in een app registreren wat ik eet. Maar ik ben zo bang dat ik ongemerkt weer meer ga eten. Dat wát ik eet heb ik aardig onder de controle. Maar hoeveel...poeh!
En dan zijn we terug bij de vraag: was mijn overgewicht mijn eigen schuld / door mijn eigen toedoen? Ja, zeker. Is het makkelijk om ingesleten gewoonten om te zetten naar goede gewoonten? Nope!
Het blijft mij in ieder geval nog wel even bezig houden.
In het afgelopen jaar ben ik me steeds meer bewust geworden van wat maakt dat ik zoveel te zwaar werd. En dat is nog niet zo eenduidig. Een aantal aspecten heb ik inmiddels aangepakt, maar andere aspecten blijven een gevecht.
- Ik had een verkeerd beeld van wat gezond / ongezond voedsel is (ik was er zo één die ontbijtkoek, drinkyoghurtjes, mueslirepen, vruchtensappen etc. als verantwoorde tussendoortjes zag. Inmiddels weet ik beter)
- Ik ben een stress-eter....en vooral stress-snoeper. (ik ben op zoek gegaan naar een minder stressvolle baan; andere manieren voor omgaan met stress zien te vinden zou wellicht beter zijn)
- Ik snoepte absurd veel. Is suiker verslavend? Ik had sterk de indruk van wel. Eén dropje was kansloos. Ik moest de hele zak. (nu snoep ik helemaal niet meer, muv zelfgebakken suikerarme dingen, en ik mis het nauwelijks)
- Ik heb een redelijk forse bouw; degelijke dijen en grote borsten. Ik ben niet gemaakt voor maatje 34 (38/40 is prima haalbaar)
- Ik sportte te weinig, bewegen in de zin van lopen en fietsen deed ik wel. Ik kon het sporten niet opbrengen, omdat mijn energieniveau zo laag was. (nu sport ik 3 - 4 x per week en dat gaat steeds een beetje beter)
- Ik ben een sociale eter. Feestjes, etentjes en borrels zijn mijn grote valkuil. Ik geniet er ook teveel van om het niet meer te doen. (wel las ik tegenwoordig een balansdag in, de dag na een uit de hand gelopen feestje)
- Ik krijg pas laat het verzadigingsgevoel
Die laatste twee punten vind ik het lastigs. Ik merkte het gisteren weer, tijdens een etentje. De andere dame in het gezelschap, kreeg na het hoofdgerecht haar drankje niet meer weg. 'Ik zit zó vol! Dan klap ik!‘ Ik had nog met gemak een nagerecht op gekund. Heb ik niet gedaan, maar ik had het gekund! Ik ken dat gevoel van vol zitten gewoon nauwelijks.
Daar zit ook echt mijn valkuil. Ik heb heel 2015 in een app bijgehouden wat ik heb gegeten. Niet op de gram nauwkeurig, maar wel globaal om een beetje in de gaten te houden wat ik naar binnen schuif. Dat werkte voor mij heel goed. Ik heb mezelf nu een eetpatroon aangemeten dat voor mij werkt. Maar wanneer wordt een eetpatroon een eetgewoonte? Ik wil eigenlijk niet de rest van mijn leven in een app registreren wat ik eet. Maar ik ben zo bang dat ik ongemerkt weer meer ga eten. Dat wát ik eet heb ik aardig onder de controle. Maar hoeveel...poeh!
En dan zijn we terug bij de vraag: was mijn overgewicht mijn eigen schuld / door mijn eigen toedoen? Ja, zeker. Is het makkelijk om ingesleten gewoonten om te zetten naar goede gewoonten? Nope!
Het blijft mij in ieder geval nog wel even bezig houden.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zaterdag 19 december 2015 om 20:19
quote:Jc2 schreef op 17 december 2015 @ 10:32:
[...]
Nee hoor ik had het niet op jouw... ik had gewoon in een post gelezen dat iemand 5 kilo was aangekomen en binnen enkele weken weer op gewicht was.
Gisteren ziej iemand van mijn collega's precies hetzelfde, maar dan gevolgd door "als ik het kan waarom kan hij het dan niet, dit is toch een bewijs dat ik meer karakter heb dan hem?"Wat onaardig van je collega!
[...]
Nee hoor ik had het niet op jouw... ik had gewoon in een post gelezen dat iemand 5 kilo was aangekomen en binnen enkele weken weer op gewicht was.
Gisteren ziej iemand van mijn collega's precies hetzelfde, maar dan gevolgd door "als ik het kan waarom kan hij het dan niet, dit is toch een bewijs dat ik meer karakter heb dan hem?"Wat onaardig van je collega!
zondag 20 december 2015 om 10:25
Puur naar mezelf kijkende, kwam mijn obesitas door eigen gedrag. Te weinig bewegen, teveel drinken , snoepen, daarbij nog roken ect. Kortom een ongezonde levensstijl, ik voldeed wel aan het stereotype obesitas patiënt.
Er waren wat verzachtende omstandigheden, mijn echtgenoot was ernstig ziek ( 2x kantje boord gelegen), Doordat ik mezelf vergat, maakte ik onverstandige keuzes. Een pizza in de oven is zo gepiept, en een wijntje heb ik wel verdiend na alle spanningen van de onderzoeken. Lees mij goed: Ik heb zelf deze onverstandige keuzes gemaakt, en wil de schuld niet schuiven op zijn ziektebeeld.
Mensen gingen mij aanspreken op mijn gewicht, inmiddels woog ik 105 kilo ( 1.73 CM lang) en had ik een BMI van 35.1. Ik kan jullie zeggen, de meeste opmerkingen waren niet bepaald vriendelijk en tactvol. Puur naar mezelf kijkende voelde ik mezelf na zo'n opmerking alleen maar waardeloos. Ik zag heus ook wel in, dat ik te dik was. En ja, ik besefte dondersgoed hoe dat kwam: Als je gewicht toeneemt, neemt je verstand heus niet af.
Uiteindelijk ben ik 10 juni dit jaar naar de huisarts gegaan, en dat is de slimste keuze geweest die ik gemaakt heb. Heb eerlijk verteld dat ik vaak ongezond at, rookte, dagelijks dronk enz. Zij zei: En nu wil je dingen anders gaan doen, en ben je bij mij! Wat goed van je, daar heb je kracht voor nodig! Je hebt alles met je man overleefd, en gaat nu aan jezelf denken. Top!
Wat zegt zij nou? Ik krachtig! Waar blijven de rotopmerkingen, belerende woorden en afkeurende blikken? Die bleven achterwege ze zei: Wat wil je anders dan? Ik zei: Ik wil geheel stoppen met roken, drinken, ik wil 30 kilo afvallen, weer sporten en gezond eten... Ik vroeg aan de huisarts of zij alsjeblieft zelf wilde begeleiden. Dat wilde ze, en doet ze nu nog.
Ze vroeg aan mij: We kunnen stapje voor stapje doen, waar wil je mee beginnen? Ik zei: Ik wil vanaf nu alles omgooien. Ik stop vanaf nu met roken, drinken, ga weer sporten, enz... Doe alles maar in 1 keer!
Dit jaar 10 juni is mijn nieuwe leven begonnen, mijn huisarts is mijn reddende engel geweest. Zij geloofde in mijn kracht, zij zag iets bij mij wat niemand meer zag. Ik zag het zelf ook niet meer, de wilskracht was veel groter ik dacht.
Sinds 10 juni 2015 heb ik niet meer gerookt, gedronken, ongezond gegeten, gesnoept ect. Ik wandel dagelijks kilometers, zwem 2x per week, dagelijks op de hometrainer, en ga nog steeds wekelijks naar de huisarts om mijn hart te luchten. De knop is om!
Resultaat: Na een half jaar, 28 kilo afgevallen! BMI is van 35.1 naar 25.7 gegaan! Ik wandel door weer en wind, ben erg streng tegen mezelf. De meeste mensen spreken van een regime, maar het resultaat is er wel naar! En ik kan dit regime prima volhouden.
Nu zeggen die mensen die destijds "rot" opmerkingen maakte niet zoveel meer. Schijnbaar is het geven van kritiek leuker, dan het geven van complimenten. Nou ja, ik laat ze maar. Neem ze ook niets kwalijk, er zijn ergere dingen in het leven. Mijn man leeft nog, en zelf leef ik ook weer! Laat ik daar mijn energie maar insteken.
Dat ik zo snel ga, is denk ik ook wel wat geluk. Aanleg om snel dik te worden, maar zoals de huisarts zegt: Je aanleg om snel af te vallen is er ook. Alles is gecheckt gezondheidsmatig, ik ben gezond. Echt daarin een keertje geluk!
Ik denk dat bij de meeste mensen, ieder pondje door het mondje gaat. Op een kleine groep na! Maar het zijn en blijven mensen, met gevoel al is het "eigen schuld" zoals bij mij! Als je een opmerking wilt maken over zijn/haar gewicht denk dan even na! Wat bereik ik ermee?
Als je echt bezorgd bent om die persoon, en oprecht wilt helpen. Steun die persoon dan! Geef die persoon het gevoel dat het goed kan komen. Dat diegene er mag zijn!
Het is mij ook niet aankomen waaien, ik heb er keihard voor moeten vechten! Want stoppen met gewoontes en verslavingen is niet gemakkelijk. Maar zag ook wel in: Ik moet! Die knop moet om, en wel NU!
Carpediem... Wees eens wat liever voor elkaar. Iemand de put inpraten is makkelijk, iemand uit de put halen is lastiger. Welke keuze maak jij?
Bij mij heeft dat zetje geholpen. Dank je wel, lieve huisarts van me!
Er waren wat verzachtende omstandigheden, mijn echtgenoot was ernstig ziek ( 2x kantje boord gelegen), Doordat ik mezelf vergat, maakte ik onverstandige keuzes. Een pizza in de oven is zo gepiept, en een wijntje heb ik wel verdiend na alle spanningen van de onderzoeken. Lees mij goed: Ik heb zelf deze onverstandige keuzes gemaakt, en wil de schuld niet schuiven op zijn ziektebeeld.
Mensen gingen mij aanspreken op mijn gewicht, inmiddels woog ik 105 kilo ( 1.73 CM lang) en had ik een BMI van 35.1. Ik kan jullie zeggen, de meeste opmerkingen waren niet bepaald vriendelijk en tactvol. Puur naar mezelf kijkende voelde ik mezelf na zo'n opmerking alleen maar waardeloos. Ik zag heus ook wel in, dat ik te dik was. En ja, ik besefte dondersgoed hoe dat kwam: Als je gewicht toeneemt, neemt je verstand heus niet af.
Uiteindelijk ben ik 10 juni dit jaar naar de huisarts gegaan, en dat is de slimste keuze geweest die ik gemaakt heb. Heb eerlijk verteld dat ik vaak ongezond at, rookte, dagelijks dronk enz. Zij zei: En nu wil je dingen anders gaan doen, en ben je bij mij! Wat goed van je, daar heb je kracht voor nodig! Je hebt alles met je man overleefd, en gaat nu aan jezelf denken. Top!
Wat zegt zij nou? Ik krachtig! Waar blijven de rotopmerkingen, belerende woorden en afkeurende blikken? Die bleven achterwege ze zei: Wat wil je anders dan? Ik zei: Ik wil geheel stoppen met roken, drinken, ik wil 30 kilo afvallen, weer sporten en gezond eten... Ik vroeg aan de huisarts of zij alsjeblieft zelf wilde begeleiden. Dat wilde ze, en doet ze nu nog.
Ze vroeg aan mij: We kunnen stapje voor stapje doen, waar wil je mee beginnen? Ik zei: Ik wil vanaf nu alles omgooien. Ik stop vanaf nu met roken, drinken, ga weer sporten, enz... Doe alles maar in 1 keer!
Dit jaar 10 juni is mijn nieuwe leven begonnen, mijn huisarts is mijn reddende engel geweest. Zij geloofde in mijn kracht, zij zag iets bij mij wat niemand meer zag. Ik zag het zelf ook niet meer, de wilskracht was veel groter ik dacht.
Sinds 10 juni 2015 heb ik niet meer gerookt, gedronken, ongezond gegeten, gesnoept ect. Ik wandel dagelijks kilometers, zwem 2x per week, dagelijks op de hometrainer, en ga nog steeds wekelijks naar de huisarts om mijn hart te luchten. De knop is om!
Resultaat: Na een half jaar, 28 kilo afgevallen! BMI is van 35.1 naar 25.7 gegaan! Ik wandel door weer en wind, ben erg streng tegen mezelf. De meeste mensen spreken van een regime, maar het resultaat is er wel naar! En ik kan dit regime prima volhouden.
Nu zeggen die mensen die destijds "rot" opmerkingen maakte niet zoveel meer. Schijnbaar is het geven van kritiek leuker, dan het geven van complimenten. Nou ja, ik laat ze maar. Neem ze ook niets kwalijk, er zijn ergere dingen in het leven. Mijn man leeft nog, en zelf leef ik ook weer! Laat ik daar mijn energie maar insteken.
Dat ik zo snel ga, is denk ik ook wel wat geluk. Aanleg om snel dik te worden, maar zoals de huisarts zegt: Je aanleg om snel af te vallen is er ook. Alles is gecheckt gezondheidsmatig, ik ben gezond. Echt daarin een keertje geluk!
Ik denk dat bij de meeste mensen, ieder pondje door het mondje gaat. Op een kleine groep na! Maar het zijn en blijven mensen, met gevoel al is het "eigen schuld" zoals bij mij! Als je een opmerking wilt maken over zijn/haar gewicht denk dan even na! Wat bereik ik ermee?
Als je echt bezorgd bent om die persoon, en oprecht wilt helpen. Steun die persoon dan! Geef die persoon het gevoel dat het goed kan komen. Dat diegene er mag zijn!
Het is mij ook niet aankomen waaien, ik heb er keihard voor moeten vechten! Want stoppen met gewoontes en verslavingen is niet gemakkelijk. Maar zag ook wel in: Ik moet! Die knop moet om, en wel NU!
Carpediem... Wees eens wat liever voor elkaar. Iemand de put inpraten is makkelijk, iemand uit de put halen is lastiger. Welke keuze maak jij?
Bij mij heeft dat zetje geholpen. Dank je wel, lieve huisarts van me!
zondag 20 december 2015 om 12:18
Ik kan hier mijn verhaal neerzetten, maar dat is vergelijkbaar aan die van Doornroosje, Poldervrouw, Dasoli en Hats (om er maar een paar te noemen). Ik ben ook altijd te dik geweest, en door tegenslagen ben ik meer gaan eten en nog dikker geworden. En ik bleef de schuld buiten mezelf leggen: de familie van mijn vaders kant is obees, dus het zit in de genen. Ik heb een te trage schildklier, te zwaar gebouwd, tragere stofwisseling dan anderen, ik snap er niets van want zoveel eet ik toch niet?
Pas toen ik zelf de touwtjes in handen nam en in ging zien dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wie ik ben en wie ik wil zijn, is het me gelukt om af te vallen. De schuld lag niet buiten mezelf, IK was degene die op dingen reageerde door meer te eten. En alleen ik kon dat veranderen. Moeilijk? Absoluut!
Ik ben in een paar jaar uiteindelijk van maat 48 naar maat 36 gegaan, geen weg die zonder hobbels is gegaan. In de opsomming van Doornroosje herken ik ook veel. In mijn geval, en voor veel mensen die ik ken, is slank zijn een keuze. Een moeilijke keuze waar veel mensen (meer dan je denkt!) heel bewust veel voor moeten doen en laten. Dus ja, net als de rest ben ook ik retetrots op mijn resultaat. Jammer dat dat door sommigen wordt gezien als neerkijken op. Ik kijk niet neer op dikkere mensen, ik begrijp zelfs heel goed dat mensen niet de opofferingen doen die ik heb moeten doen. Ik sluit ook niet uit dat ik ooit in de toekomst weer aan zou komen (al zit ik nu zo ontzettend lekker in mijn vel, dat ik niet verwacht dat ik dat ooit zou willen opgeven). Maar op insinuaties dat het mij komt aanwaaien, dat ik het allemaal wel kan hebben, en dat bij hen de oorzaak buiten henzelf ligt, daar ben ik wel allergisch voor geworden.
De sleutel tot slank zijn of slanker worden is wat mij betreft: het besef dat je 100% zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet en laat op het gebied van eten en bewegen. En het mooie is dan dus dat je er zelf ook 100% invloed op uit kunt oefenen.
Pas toen ik zelf de touwtjes in handen nam en in ging zien dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wie ik ben en wie ik wil zijn, is het me gelukt om af te vallen. De schuld lag niet buiten mezelf, IK was degene die op dingen reageerde door meer te eten. En alleen ik kon dat veranderen. Moeilijk? Absoluut!
Ik ben in een paar jaar uiteindelijk van maat 48 naar maat 36 gegaan, geen weg die zonder hobbels is gegaan. In de opsomming van Doornroosje herken ik ook veel. In mijn geval, en voor veel mensen die ik ken, is slank zijn een keuze. Een moeilijke keuze waar veel mensen (meer dan je denkt!) heel bewust veel voor moeten doen en laten. Dus ja, net als de rest ben ook ik retetrots op mijn resultaat. Jammer dat dat door sommigen wordt gezien als neerkijken op. Ik kijk niet neer op dikkere mensen, ik begrijp zelfs heel goed dat mensen niet de opofferingen doen die ik heb moeten doen. Ik sluit ook niet uit dat ik ooit in de toekomst weer aan zou komen (al zit ik nu zo ontzettend lekker in mijn vel, dat ik niet verwacht dat ik dat ooit zou willen opgeven). Maar op insinuaties dat het mij komt aanwaaien, dat ik het allemaal wel kan hebben, en dat bij hen de oorzaak buiten henzelf ligt, daar ben ik wel allergisch voor geworden.
De sleutel tot slank zijn of slanker worden is wat mij betreft: het besef dat je 100% zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet en laat op het gebied van eten en bewegen. En het mooie is dan dus dat je er zelf ook 100% invloed op uit kunt oefenen.
zondag 20 december 2015 om 12:33
quote:Dasoli schreef op 20 december 2015 @ 10:25:
Puur naar mezelf kijkende, kwam mijn obesitas door eigen gedrag. Te weinig bewegen, teveel drinken , snoepen, daarbij nog roken ect. Kortom een ongezonde levensstijl, ik voldeed wel aan het stereotype obesitas patiënt.
Er waren wat verzachtende omstandigheden, mijn echtgenoot was ernstig ziek ( 2x kantje boord gelegen), Doordat ik mezelf vergat, maakte ik onverstandige keuzes. Een pizza in de oven is zo gepiept, en een wijntje heb ik wel verdiend na alle spanningen van de onderzoeken. Lees mij goed: Ik heb zelf deze onverstandige keuzes gemaakt, en wil de schuld niet schuiven op zijn ziektebeeld.
Mensen gingen mij aanspreken op mijn gewicht, inmiddels woog ik 105 kilo ( 1.73 CM lang) en had ik een BMI van 35.1. Ik kan jullie zeggen, de meeste opmerkingen waren niet bepaald vriendelijk en tactvol. Puur naar mezelf kijkende voelde ik mezelf na zo'n opmerking alleen maar waardeloos. Ik zag heus ook wel in, dat ik te dik was. En ja, ik besefte dondersgoed hoe dat kwam: Als je gewicht toeneemt, neemt je verstand heus niet af.
Uiteindelijk ben ik 10 juni dit jaar naar de huisarts gegaan, en dat is de slimste keuze geweest die ik gemaakt heb. Heb eerlijk verteld dat ik vaak ongezond at, rookte, dagelijks dronk enz. Zij zei: En nu wil je dingen anders gaan doen, en ben je bij mij! Wat goed van je, daar heb je kracht voor nodig! Je hebt alles met je man overleefd, en gaat nu aan jezelf denken. Top!
Wat zegt zij nou? Ik krachtig! Waar blijven de rotopmerkingen, belerende woorden en afkeurende blikken? Die bleven achterwege ze zei: Wat wil je anders dan? Ik zei: Ik wil geheel stoppen met roken, drinken, ik wil 30 kilo afvallen, weer sporten en gezond eten... Ik vroeg aan de huisarts of zij alsjeblieft zelf wilde begeleiden. Dat wilde ze, en doet ze nu nog.
Ze vroeg aan mij: We kunnen stapje voor stapje doen, waar wil je mee beginnen? Ik zei: Ik wil vanaf nu alles omgooien. Ik stop vanaf nu met roken, drinken, ga weer sporten, enz... Doe alles maar in 1 keer!
Dit jaar 10 juni is mijn nieuwe leven begonnen, mijn huisarts is mijn reddende engel geweest. Zij geloofde in mijn kracht, zij zag iets bij mij wat niemand meer zag. Ik zag het zelf ook niet meer, de wilskracht was veel groter ik dacht.
Sinds 10 juni 2015 heb ik niet meer gerookt, gedronken, ongezond gegeten, gesnoept ect. Ik wandel dagelijks kilometers, zwem 2x per week, dagelijks op de hometrainer, en ga nog steeds wekelijks naar de huisarts om mijn hart te luchten. De knop is om!
Resultaat: Na een half jaar, 28 kilo afgevallen! BMI is van 35.1 naar 25.7 gegaan! Ik wandel door weer en wind, ben erg streng tegen mezelf. De meeste mensen spreken van een regime, maar het resultaat is er wel naar! En ik kan dit regime prima volhouden.
Nu zeggen die mensen die destijds "rot" opmerkingen maakte niet zoveel meer. Schijnbaar is het geven van kritiek leuker, dan het geven van complimenten. Nou ja, ik laat ze maar. Neem ze ook niets kwalijk, er zijn ergere dingen in het leven. Mijn man leeft nog, en zelf leef ik ook weer! Laat ik daar mijn energie maar insteken.
Dat ik zo snel ga, is denk ik ook wel wat geluk. Aanleg om snel dik te worden, maar zoals de huisarts zegt: Je aanleg om snel af te vallen is er ook. Alles is gecheckt gezondheidsmatig, ik ben gezond. Echt daarin een keertje geluk!
Ik denk dat bij de meeste mensen, ieder pondje door het mondje gaat. Op een kleine groep na! Maar het zijn en blijven mensen, met gevoel al is het "eigen schuld" zoals bij mij! Als je een opmerking wilt maken over zijn/haar gewicht denk dan even na! Wat bereik ik ermee?
Als je echt bezorgd bent om die persoon, en oprecht wilt helpen. Steun die persoon dan! Geef die persoon het gevoel dat het goed kan komen. Dat diegene er mag zijn!
Het is mij ook niet aankomen waaien, ik heb er keihard voor moeten vechten! Want stoppen met gewoontes en verslavingen is niet gemakkelijk. Maar zag ook wel in: Ik moet! Die knop moet om, en wel NU!
Carpediem... Wees eens wat liever voor elkaar. Iemand de put inpraten is makkelijk, iemand uit de put halen is lastiger. Welke keuze maak jij?
Bij mij heeft dat zetje geholpen. Dank je wel, lieve huisarts van me!Wat knap! Inspirerend verhaal!
Puur naar mezelf kijkende, kwam mijn obesitas door eigen gedrag. Te weinig bewegen, teveel drinken , snoepen, daarbij nog roken ect. Kortom een ongezonde levensstijl, ik voldeed wel aan het stereotype obesitas patiënt.
Er waren wat verzachtende omstandigheden, mijn echtgenoot was ernstig ziek ( 2x kantje boord gelegen), Doordat ik mezelf vergat, maakte ik onverstandige keuzes. Een pizza in de oven is zo gepiept, en een wijntje heb ik wel verdiend na alle spanningen van de onderzoeken. Lees mij goed: Ik heb zelf deze onverstandige keuzes gemaakt, en wil de schuld niet schuiven op zijn ziektebeeld.
Mensen gingen mij aanspreken op mijn gewicht, inmiddels woog ik 105 kilo ( 1.73 CM lang) en had ik een BMI van 35.1. Ik kan jullie zeggen, de meeste opmerkingen waren niet bepaald vriendelijk en tactvol. Puur naar mezelf kijkende voelde ik mezelf na zo'n opmerking alleen maar waardeloos. Ik zag heus ook wel in, dat ik te dik was. En ja, ik besefte dondersgoed hoe dat kwam: Als je gewicht toeneemt, neemt je verstand heus niet af.
Uiteindelijk ben ik 10 juni dit jaar naar de huisarts gegaan, en dat is de slimste keuze geweest die ik gemaakt heb. Heb eerlijk verteld dat ik vaak ongezond at, rookte, dagelijks dronk enz. Zij zei: En nu wil je dingen anders gaan doen, en ben je bij mij! Wat goed van je, daar heb je kracht voor nodig! Je hebt alles met je man overleefd, en gaat nu aan jezelf denken. Top!
Wat zegt zij nou? Ik krachtig! Waar blijven de rotopmerkingen, belerende woorden en afkeurende blikken? Die bleven achterwege ze zei: Wat wil je anders dan? Ik zei: Ik wil geheel stoppen met roken, drinken, ik wil 30 kilo afvallen, weer sporten en gezond eten... Ik vroeg aan de huisarts of zij alsjeblieft zelf wilde begeleiden. Dat wilde ze, en doet ze nu nog.
Ze vroeg aan mij: We kunnen stapje voor stapje doen, waar wil je mee beginnen? Ik zei: Ik wil vanaf nu alles omgooien. Ik stop vanaf nu met roken, drinken, ga weer sporten, enz... Doe alles maar in 1 keer!
Dit jaar 10 juni is mijn nieuwe leven begonnen, mijn huisarts is mijn reddende engel geweest. Zij geloofde in mijn kracht, zij zag iets bij mij wat niemand meer zag. Ik zag het zelf ook niet meer, de wilskracht was veel groter ik dacht.
Sinds 10 juni 2015 heb ik niet meer gerookt, gedronken, ongezond gegeten, gesnoept ect. Ik wandel dagelijks kilometers, zwem 2x per week, dagelijks op de hometrainer, en ga nog steeds wekelijks naar de huisarts om mijn hart te luchten. De knop is om!
Resultaat: Na een half jaar, 28 kilo afgevallen! BMI is van 35.1 naar 25.7 gegaan! Ik wandel door weer en wind, ben erg streng tegen mezelf. De meeste mensen spreken van een regime, maar het resultaat is er wel naar! En ik kan dit regime prima volhouden.
Nu zeggen die mensen die destijds "rot" opmerkingen maakte niet zoveel meer. Schijnbaar is het geven van kritiek leuker, dan het geven van complimenten. Nou ja, ik laat ze maar. Neem ze ook niets kwalijk, er zijn ergere dingen in het leven. Mijn man leeft nog, en zelf leef ik ook weer! Laat ik daar mijn energie maar insteken.
Dat ik zo snel ga, is denk ik ook wel wat geluk. Aanleg om snel dik te worden, maar zoals de huisarts zegt: Je aanleg om snel af te vallen is er ook. Alles is gecheckt gezondheidsmatig, ik ben gezond. Echt daarin een keertje geluk!
Ik denk dat bij de meeste mensen, ieder pondje door het mondje gaat. Op een kleine groep na! Maar het zijn en blijven mensen, met gevoel al is het "eigen schuld" zoals bij mij! Als je een opmerking wilt maken over zijn/haar gewicht denk dan even na! Wat bereik ik ermee?
Als je echt bezorgd bent om die persoon, en oprecht wilt helpen. Steun die persoon dan! Geef die persoon het gevoel dat het goed kan komen. Dat diegene er mag zijn!
Het is mij ook niet aankomen waaien, ik heb er keihard voor moeten vechten! Want stoppen met gewoontes en verslavingen is niet gemakkelijk. Maar zag ook wel in: Ik moet! Die knop moet om, en wel NU!
Carpediem... Wees eens wat liever voor elkaar. Iemand de put inpraten is makkelijk, iemand uit de put halen is lastiger. Welke keuze maak jij?
Bij mij heeft dat zetje geholpen. Dank je wel, lieve huisarts van me!Wat knap! Inspirerend verhaal!
zondag 20 december 2015 om 12:38
Niet om lullig te doen of iets aan iemands prestatie af te doen: afvallen is helemaal niet zo knap. Er zit een heel simpele mechanisme achter: er moet minder in dan eruit gaat. En als je, net als twister. En dasolie, er echt voor wilt gaan, dan is het eigenlijk best simpel.
AFSCHEID NEMEN BESTAAT PIET
zondag 20 december 2015 om 12:39
Sluit me aan bij hatsetats, 12 twister, Dasoli, enz...Sinds ik een gezond gewicht heb, krijg ik eigenlijk meer opmerkingen dan toen ik te zwaar was. Mensen begrijpen niet dat een gezond gewicht behouden ook keihard werken is en blijft, voor mij in ieder geval, mijn vervelende stofwisselingsaandoeningen blijven wel een probleem, het is moeilijk, maar niet onmogelijk, zo is mij gebleken. Laatst ook weer een vrouw die tegen me begon dat ik als "slanke"niet kon weten hoe moeilijk het was. Ze kon niet weten dat ik ook ooit een BMI van boven de 35 had, toen kende ze me niet. Ik zeg zelf niets, als mensen willen weten wat ik heb gedaan om zover te komen, haken ze al af als ik ze vertel dat er geen wonderpil is, geen magisch dieet. Dat ik goed voor mezelf wilde zorgen en daardoor keuzes ging maken. Ik merk dat ze dat niet willen horen, ze beginnen dan meteen allerlei redenen te vertellen waarom zij die keuzes niet zouden kunnen maken. Prima als zij die keuzes niet willen maken, dat moeten ze zelf weten. Ik heb ook jarenlang allerlei smoesjes opgehangen, ik geloofde er zelf ook heilig in.
Only you can change your life. No one can do it for you.
zondag 20 december 2015 om 12:41
quote:hatsetats schreef op 20 december 2015 @ 12:38:
Niet om lullig te doen of iets aan iemands prestatie af te doen: afvallen is helemaal niet zo knap. Er zit een heel simpele mechanisme achter: er moet minder in dan eruit gaat. En als je, net als twister. En dasolie, er echt voor wilt gaan, dan is het eigenlijk best simpel.Mee eens, afvallen is niet knap, ik vind het wel moeilijk om op gewicht te blijven, daar worstel ik wel mee.
Niet om lullig te doen of iets aan iemands prestatie af te doen: afvallen is helemaal niet zo knap. Er zit een heel simpele mechanisme achter: er moet minder in dan eruit gaat. En als je, net als twister. En dasolie, er echt voor wilt gaan, dan is het eigenlijk best simpel.Mee eens, afvallen is niet knap, ik vind het wel moeilijk om op gewicht te blijven, daar worstel ik wel mee.
Only you can change your life. No one can do it for you.
zondag 20 december 2015 om 12:46
quote:hatsetats schreef op 20 december 2015 @ 12:38:
Niet om lullig te doen of iets aan iemands prestatie af te doen: afvallen is helemaal niet zo knap. Er zit een heel simpele mechanisme achter: er moet minder in dan eruit gaat. En als je, net als twister. En dasolie, er echt voor wilt gaan, dan is het eigenlijk best simpel.Die gedachtegang is inderdaad logisch en lijkt simpel, tot je er zelf mee zit. Vooral als je verslaafd bent is dat niet makkelijk.
Niet om lullig te doen of iets aan iemands prestatie af te doen: afvallen is helemaal niet zo knap. Er zit een heel simpele mechanisme achter: er moet minder in dan eruit gaat. En als je, net als twister. En dasolie, er echt voor wilt gaan, dan is het eigenlijk best simpel.Die gedachtegang is inderdaad logisch en lijkt simpel, tot je er zelf mee zit. Vooral als je verslaafd bent is dat niet makkelijk.
zondag 20 december 2015 om 15:28
Waar het gaat om opmerkingen van anderen; die krijg ik nu meer dan toen ik nog veel te zwaar was. Vooral complimenten gelukkig. Maar ook de geijkte 'Maar jezelf een keertje wat lekkers gunnen moet toch kunnen?', bij de zoveelste traktatie. Als ik steeds als iemand dát zegt, toch een stuk taart zou eten....zou ik die 15 kilo nooit zijn kwijt geraakt
Nu ik de flow zit en resultaat merk, vind ik het niet zo heel moeilijk. Vooral omdat ik ditmaal heel bewust niet voor 'lijnen' heb gekozen, maar een eetpatroon voor de heel lange termijn. Maar die knop omzetten, voor mezelf besluiten dat ik te zwaar was en me realiseren dat alleen ik dat kon veranderen... dat kostte echt wel moeite.
Nu ik de flow zit en resultaat merk, vind ik het niet zo heel moeilijk. Vooral omdat ik ditmaal heel bewust niet voor 'lijnen' heb gekozen, maar een eetpatroon voor de heel lange termijn. Maar die knop omzetten, voor mezelf besluiten dat ik te zwaar was en me realiseren dat alleen ik dat kon veranderen... dat kostte echt wel moeite.
doornroosje75 wijzigde dit bericht op 20-12-2015 15:30
Reden: Typo
Reden: Typo
% gewijzigd
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 20 december 2015 om 16:39
Mooie, inspirerende en eerlijke posts van Doornroosje, Casoli en Twister.
Mijn complimenten, dames. Niet om het al dan niet flink afgevallen zijn, maar om met jezelf de strijd aan durven gaan. En ik snap echt dat dat een strijd is.
Wat betreft die huisarts: Je boft maar met zo'n fijn, inlevend persoon die de vaardigheden en kennis heeft om jou te begeleiden in dit hele proces. Ik denk dat het heel wat mensen minder moeite zou kosten om af te vallen, te stoppen met roken, drinken, andere slechte gewoonten, puur door de steun van mensen om je heen.
En daar bedoel ik niet mee de opmerkingen als 'jee, wat ben je slank geworden', wat helaas niet altijd alleen maar positief bedoeld is, maar soms wat afgunstig of neerbuigend (raar, maar waar), maar door juist eens geen opmerkingen te maken, maar in plaats daarvan een lekkere maar gezonde maaltijd voor je te koken als je komt eten, samen met jou te gaan wandelen etc.
Mijn complimenten, dames. Niet om het al dan niet flink afgevallen zijn, maar om met jezelf de strijd aan durven gaan. En ik snap echt dat dat een strijd is.
Wat betreft die huisarts: Je boft maar met zo'n fijn, inlevend persoon die de vaardigheden en kennis heeft om jou te begeleiden in dit hele proces. Ik denk dat het heel wat mensen minder moeite zou kosten om af te vallen, te stoppen met roken, drinken, andere slechte gewoonten, puur door de steun van mensen om je heen.
En daar bedoel ik niet mee de opmerkingen als 'jee, wat ben je slank geworden', wat helaas niet altijd alleen maar positief bedoeld is, maar soms wat afgunstig of neerbuigend (raar, maar waar), maar door juist eens geen opmerkingen te maken, maar in plaats daarvan een lekkere maar gezonde maaltijd voor je te koken als je komt eten, samen met jou te gaan wandelen etc.
zondag 20 december 2015 om 16:47
