Lijf & Lijn
alle pijlers
overgewicht, eigen schuld?
donderdag 17 december 2015 om 09:11
Ik moet hier toch iets even van mij afschrijven en vraag daarbij ook eens jullie inkijk hierover...
Ikzelf heb een bmi van 23, dus geen overgewicht maar heb er wel heel veel aanleg voor. ik dieet 24/7 en combineer er de nodige sportactviteiten bij. Mijn dieet bestaat meestal uit zo'n 1500 cal/dag. (aan de lage kant, ik weet het, maar als ik erover ga zie ik het ongetwijfeld op de weegschaal).
Mijn ganse familie heeft last van overgewicht, dus het zit zeker in de familie. Mijn broer bijvoorbeeld heeft een bmi van 32. Maar tegelijkertijd is het een goede sportman, hij is 28 jaar oud en sport al zijn ganse leven. Hij heeft een goede conditie, ondanks dit overgewicht. Ook heeft hij al een heel leven moeite met zijn gewicht.
Mijn man bijvoorbeeld, sport nooit, heeft een zittend beroep en consumeert dagelijks ongeveer 3500 cal. Hij let dus langs geen kanten op zijn voeding. Jullie raden het al, hij heeft dan ook geen kilogram overgewicht.
Goed voor hem, maar zo zien jullie maar dat het niet voor iedereen gelijk is.
Nu tot de kern van mijn verhaal
Gisteren ging ik met enkele collega's op restaurant waar deze discussie oplaaide. Volgens sommigen zoeken die mensen het zelf, want "ieder pondje gaat door het mondje". Anderen vonden het dan makkelijk praten als je er zelf geen aanleg voor hebt.
Vooral toen onze wat forsere collega's reeds naar huis waren, vonden sommigen het nodig om hun ongezouten mening te geven. Het kwam er dus op neer dat veel mensen heel weinig respect hebben voor de (and i quote) dikkertjes...
Zij weten natuurlijk niet dat ik iedere dag vecht tegen de kilo's dus dit kwam voor mij heel hard aan en ben ontgoocheld in sommige van mijn collega's.
Dus vraag ik mij nu oprecht af. Hebben mensen met overgewicht gewoon weinig karakter en zijn ze zwak? Of hebben ze de genen niet aan hun kant?
Ikzelf heb een bmi van 23, dus geen overgewicht maar heb er wel heel veel aanleg voor. ik dieet 24/7 en combineer er de nodige sportactviteiten bij. Mijn dieet bestaat meestal uit zo'n 1500 cal/dag. (aan de lage kant, ik weet het, maar als ik erover ga zie ik het ongetwijfeld op de weegschaal).
Mijn ganse familie heeft last van overgewicht, dus het zit zeker in de familie. Mijn broer bijvoorbeeld heeft een bmi van 32. Maar tegelijkertijd is het een goede sportman, hij is 28 jaar oud en sport al zijn ganse leven. Hij heeft een goede conditie, ondanks dit overgewicht. Ook heeft hij al een heel leven moeite met zijn gewicht.
Mijn man bijvoorbeeld, sport nooit, heeft een zittend beroep en consumeert dagelijks ongeveer 3500 cal. Hij let dus langs geen kanten op zijn voeding. Jullie raden het al, hij heeft dan ook geen kilogram overgewicht.
Goed voor hem, maar zo zien jullie maar dat het niet voor iedereen gelijk is.
Nu tot de kern van mijn verhaal
Gisteren ging ik met enkele collega's op restaurant waar deze discussie oplaaide. Volgens sommigen zoeken die mensen het zelf, want "ieder pondje gaat door het mondje". Anderen vonden het dan makkelijk praten als je er zelf geen aanleg voor hebt.
Vooral toen onze wat forsere collega's reeds naar huis waren, vonden sommigen het nodig om hun ongezouten mening te geven. Het kwam er dus op neer dat veel mensen heel weinig respect hebben voor de (and i quote) dikkertjes...
Zij weten natuurlijk niet dat ik iedere dag vecht tegen de kilo's dus dit kwam voor mij heel hard aan en ben ontgoocheld in sommige van mijn collega's.
Dus vraag ik mij nu oprecht af. Hebben mensen met overgewicht gewoon weinig karakter en zijn ze zwak? Of hebben ze de genen niet aan hun kant?
vrijdag 18 december 2015 om 22:32
quote:sabbaticalmeds schreef op 18 december 2015 @ 21:52:
opvallend dat iedereen anorexia erkent als een ernstige psychische ziekte maar morbide obesitas afdoet als een disciplinekwestie
Klopt helemaal. Mijn beste vriend heeft een eetstoornis/eetverslaving. Is precies hetzelfde als een drugs/drank verslaving,
zelfde rede om naar eten te grijpen/daar geen controle over te hebben.
Het is wetenschappelijk aangetoond dat een echte, serieuze verslaving een ziekte is, dus een eetverslaving ook..
Het is helaas niet zo simpel als eigen schuld dikke bult bij een eetverslaving. (net als alcoholisme,
dat is ook geen kwestie van te weinig discipline...)
opvallend dat iedereen anorexia erkent als een ernstige psychische ziekte maar morbide obesitas afdoet als een disciplinekwestie
Klopt helemaal. Mijn beste vriend heeft een eetstoornis/eetverslaving. Is precies hetzelfde als een drugs/drank verslaving,
zelfde rede om naar eten te grijpen/daar geen controle over te hebben.
Het is wetenschappelijk aangetoond dat een echte, serieuze verslaving een ziekte is, dus een eetverslaving ook..
Het is helaas niet zo simpel als eigen schuld dikke bult bij een eetverslaving. (net als alcoholisme,
dat is ook geen kwestie van te weinig discipline...)
vrijdag 18 december 2015 om 22:39
quote:hatsetats schreef op 18 december 2015 @ 21:48:
Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken natuurlijk. Maar achteraf merk ik dat die eeuwige nadruk op hoe moeilijk en zwaar het is om af te vallen en een gezonde levensstijl te ontwikkelen als heel remmend heb ervaren. Dat je eerst met je psychische shit moet dealen, moet weten waarom je eet en blablabla. En dat je dan wel enorm je best doet maar dat 90% weer dik wordt. Dus waar doe jet eigenlijk voor?
Terwijl het voor mij juist onwijs goed werkte om het maar gewoon te doen. Bleek het veel minder moeilijk dan dat me steeds werd voorgespiegeld. Niet altijd even makkelijk, maar zwaar? Nee? Pittig maar te doen. En het werd gaandeweg alleen maar leuker.
En door dat hele fysieke proces in werking te stellen, volgde de rest als vanzelf. Ik heb op psychisch, emotioneel en sociaal gebied enorme stappen gezet. Daar groeide ik bij elke kilo die ik afviel Goede tip: gewoon beginnen en er niet van uitgaan dat het toch niet gaat lukken (op de lange termijn). En dat betekent niet dat iedereen slank gaat worden, maar wel dat er iets verandert.
Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken natuurlijk. Maar achteraf merk ik dat die eeuwige nadruk op hoe moeilijk en zwaar het is om af te vallen en een gezonde levensstijl te ontwikkelen als heel remmend heb ervaren. Dat je eerst met je psychische shit moet dealen, moet weten waarom je eet en blablabla. En dat je dan wel enorm je best doet maar dat 90% weer dik wordt. Dus waar doe jet eigenlijk voor?
Terwijl het voor mij juist onwijs goed werkte om het maar gewoon te doen. Bleek het veel minder moeilijk dan dat me steeds werd voorgespiegeld. Niet altijd even makkelijk, maar zwaar? Nee? Pittig maar te doen. En het werd gaandeweg alleen maar leuker.
En door dat hele fysieke proces in werking te stellen, volgde de rest als vanzelf. Ik heb op psychisch, emotioneel en sociaal gebied enorme stappen gezet. Daar groeide ik bij elke kilo die ik afviel Goede tip: gewoon beginnen en er niet van uitgaan dat het toch niet gaat lukken (op de lange termijn). En dat betekent niet dat iedereen slank gaat worden, maar wel dat er iets verandert.
vrijdag 18 december 2015 om 22:40
quote:hatsetats schreef op 18 december 2015 @ 22:38:
Maar toch lang niet iedereen die morbide obees is, is dat door (zwaar) psychische problemen?zoveel eten dat je gezondheid eronder lijdt is een eetstoornis. Net zoals anorexia (zo weinig eten dat je gezondheid eronder lijdt). Twee hele dodelijke aandoeningen
Maar toch lang niet iedereen die morbide obees is, is dat door (zwaar) psychische problemen?zoveel eten dat je gezondheid eronder lijdt is een eetstoornis. Net zoals anorexia (zo weinig eten dat je gezondheid eronder lijdt). Twee hele dodelijke aandoeningen
vrijdag 18 december 2015 om 22:41
quote:Zelatrice schreef op 18 december 2015 @ 22:32:
[...]
Klopt helemaal. Mijn beste vriend heeft een eetstoornis/eetverslaving. Is precies hetzelfde als een drugs/drank verslaving,
zelfde rede om naar eten te grijpen/daar geen controle over te hebben.
Het is wetenschappelijk aangetoond dat een echte, serieuze verslaving een ziekte is, dus een eetverslaving ook..
Het is helaas niet zo simpel als eigen schuld dikke bult bij een eetverslaving. (net als alcoholisme,
dat is ook geen kwestie van te weinig discipline...)Eetverslaving vind ik een verkeerde term. het is geen verslaving. beter zeg je eetstoornis vind ik
[...]
Klopt helemaal. Mijn beste vriend heeft een eetstoornis/eetverslaving. Is precies hetzelfde als een drugs/drank verslaving,
zelfde rede om naar eten te grijpen/daar geen controle over te hebben.
Het is wetenschappelijk aangetoond dat een echte, serieuze verslaving een ziekte is, dus een eetverslaving ook..
Het is helaas niet zo simpel als eigen schuld dikke bult bij een eetverslaving. (net als alcoholisme,
dat is ook geen kwestie van te weinig discipline...)Eetverslaving vind ik een verkeerde term. het is geen verslaving. beter zeg je eetstoornis vind ik
vrijdag 18 december 2015 om 22:43
Ik heb (helaas) vrij veel ervaring met verslaving in mijn nabije omgeving. Allerlei soorten verslavingen. Ik vind eten niet zo gek veel verschillen van alcohol of seks, verslavingstechnisch gezien. Stiekem doen, liegen, ontkennen, excuses verzinnen, wijzen op anderen -die doen het ook-, gezelligheid (dat speelt bij seks minder ) .
Of je het nu een stoornis of een verslaving moet noemen... ik denk ook wat anders over alcoholverslaving dan veel deelnemers hier. Die zien het leven als iets dat je altijd volledig onder controle kunt hebben, ik maak me wat dat betreft geen illusies.
Of je het nu een stoornis of een verslaving moet noemen... ik denk ook wat anders over alcoholverslaving dan veel deelnemers hier. Die zien het leven als iets dat je altijd volledig onder controle kunt hebben, ik maak me wat dat betreft geen illusies.
vrijdag 18 december 2015 om 22:46
quote:sabbaticalmeds schreef op 18 december 2015 @ 22:40:
[...]
zoveel eten dat je gezondheid eronder lijdt is een eetstoornis. Net zoals anorexia (zo weinig eten dat je gezondheid eronder lijdt). Twee hele dodelijke aandoeningen
Sommigen zullen te veel eten door een stoornis en ja, daar lijdt de gezondheid onder. Anderen eten gewoon teveel of verkeerd of bewegen te weinig (gemakzucht bij het koken,
toch die discipline etc), en daar lijdt de gezondheid onder. Maar dat is geen stoornis.
[...]
zoveel eten dat je gezondheid eronder lijdt is een eetstoornis. Net zoals anorexia (zo weinig eten dat je gezondheid eronder lijdt). Twee hele dodelijke aandoeningen
Sommigen zullen te veel eten door een stoornis en ja, daar lijdt de gezondheid onder. Anderen eten gewoon teveel of verkeerd of bewegen te weinig (gemakzucht bij het koken,
toch die discipline etc), en daar lijdt de gezondheid onder. Maar dat is geen stoornis.
zaterdag 19 december 2015 om 00:36
zaterdag 19 december 2015 om 06:43
zaterdag 19 december 2015 om 06:55
quote:gedanst schreef op 19 december 2015 @ 00:36:
[...]
Waarom?
Je zegt toch ook niet rookstoornis of alcoholstoornis? Drugsstoornis?
Meds blijkbaar wel
Nee eten op zich is niet perse verslavend, maar blijkbaar wel het gevoel wat het geeft voor mensen die daar gevoelig voor zijn.
Maar goed eetverslaving, eetstoornis, hoe je het ook noemt, idee is hetzelfde..
[...]
Waarom?
Je zegt toch ook niet rookstoornis of alcoholstoornis? Drugsstoornis?
Meds blijkbaar wel
Nee eten op zich is niet perse verslavend, maar blijkbaar wel het gevoel wat het geeft voor mensen die daar gevoelig voor zijn.
Maar goed eetverslaving, eetstoornis, hoe je het ook noemt, idee is hetzelfde..
zaterdag 19 december 2015 om 08:06
Iedereen heeft ergens tenminste één zwak punt, omdat we mensen zijn met gebreken en de wereld verre van volmaakt is.
Vroeg of laat krijgen veel mensen zaken voor hun kiezen waarbij al dan niet een verkeerd overlevingsmechanisme in werking treed.
Het is mijns inziens altijd een wisselwerking tussen lichaam en geest.
Vanuit dat standpunt kan ik mij enorm goed voorstellen dat iemand grijpt naar in dit geval eten.
Wiens leven verloopt er dermate kabbelend dat hij of zij nooit wordt geconfronteerd met tegenslagen?
En wie is er dan zo wijs en verstandig om altijd het juiste te kiezen? Niemand volgens mij.
Vroeg of laat krijgen veel mensen zaken voor hun kiezen waarbij al dan niet een verkeerd overlevingsmechanisme in werking treed.
Het is mijns inziens altijd een wisselwerking tussen lichaam en geest.
Vanuit dat standpunt kan ik mij enorm goed voorstellen dat iemand grijpt naar in dit geval eten.
Wiens leven verloopt er dermate kabbelend dat hij of zij nooit wordt geconfronteerd met tegenslagen?
En wie is er dan zo wijs en verstandig om altijd het juiste te kiezen? Niemand volgens mij.
zaterdag 19 december 2015 om 08:52
quote:barbaracartland schreef op 18 december 2015 @ 22:43:
Ik heb (helaas) vrij veel ervaring met verslaving in mijn nabije omgeving. Allerlei soorten verslavingen. Ik vind eten niet zo gek veel verschillen van alcohol of seks, verslavingstechnisch gezien. Stiekem doen, liegen, ontkennen, excuses verzinnen, wijzen op anderen -die doen het ook-, gezelligheid (dat speelt bij seks minder ) .
Of je het nu een stoornis of een verslaving moet noemen... ik denk ook wat anders over alcoholverslaving dan veel deelnemers hier. Die zien het leven als iets dat je altijd volledig onder controle kunt hebben, ik maak me wat dat betreft geen illusies.
Klopt volledig wat je zegt.
Mijn BFF heeft dus een eetstoornis en is obese, ik hebeen drankprobleem. Dat laatste signaleerde hij eerder bij mij dan ikzelf omdat hij veel herkende van zichzelf.
Het heeft allemaal te maken met moeilijk omgaan met emoties.
Heeft niks met controle te maken, bij mensen met een verslaving zijn bepaalde receivers in de hersenen ziek. (Is wetenschappelijk aangetoond)
Verschil is wel, zolang ik niet drink heb ik controle. Zodra ik drink (ook eentje) word het lastig dus blijf ik daarvan af.
Bij eten gaat dat uiteraard niet...
Ik heb (helaas) vrij veel ervaring met verslaving in mijn nabije omgeving. Allerlei soorten verslavingen. Ik vind eten niet zo gek veel verschillen van alcohol of seks, verslavingstechnisch gezien. Stiekem doen, liegen, ontkennen, excuses verzinnen, wijzen op anderen -die doen het ook-, gezelligheid (dat speelt bij seks minder ) .
Of je het nu een stoornis of een verslaving moet noemen... ik denk ook wat anders over alcoholverslaving dan veel deelnemers hier. Die zien het leven als iets dat je altijd volledig onder controle kunt hebben, ik maak me wat dat betreft geen illusies.
Klopt volledig wat je zegt.
Mijn BFF heeft dus een eetstoornis en is obese, ik hebeen drankprobleem. Dat laatste signaleerde hij eerder bij mij dan ikzelf omdat hij veel herkende van zichzelf.
Het heeft allemaal te maken met moeilijk omgaan met emoties.
Heeft niks met controle te maken, bij mensen met een verslaving zijn bepaalde receivers in de hersenen ziek. (Is wetenschappelijk aangetoond)
Verschil is wel, zolang ik niet drink heb ik controle. Zodra ik drink (ook eentje) word het lastig dus blijf ik daarvan af.
Bij eten gaat dat uiteraard niet...
zaterdag 19 december 2015 om 10:48
Wat is lichamelijk en wat is geestelijk verslaafd zijn?
Er is sprake van lichamelijke verslaving (afhankelijkheid) als je lichaam protesteert als je stopt met het gebruik van een middel. Er treden dan ontwenningsverschijnselen op. Een ander lichamelijk verschijnsel is tolerantie. Dit betekent dat je steeds meer van het middel nodig hebt om hetzelfde effect te voelen.
Geestelijke afhankelijkheid houdt in dat je het gevoel hebt niet goed te kunnen functioneren zonder het middel. Je probeert zoveel mogelijk gelegenheden te vinden om het middel te gebruiken. Als je het middel niet gebruikt, denk je er toch vaak aan. Het middel krijgt steeds meer voorrang.
Als je stopt, kun je onthoudingsverschijnselen krijgen omdat je het middel mist. Je kunt je dan erg opgefokt of neerslachtig voelen, maar je kunt ook last van slapeloosheid of hoofdpijn krijgen. Deze onthoudingsverschijnselen zijn na enkele weken weer voorbij.
Bron
Er is sprake van lichamelijke verslaving (afhankelijkheid) als je lichaam protesteert als je stopt met het gebruik van een middel. Er treden dan ontwenningsverschijnselen op. Een ander lichamelijk verschijnsel is tolerantie. Dit betekent dat je steeds meer van het middel nodig hebt om hetzelfde effect te voelen.
Geestelijke afhankelijkheid houdt in dat je het gevoel hebt niet goed te kunnen functioneren zonder het middel. Je probeert zoveel mogelijk gelegenheden te vinden om het middel te gebruiken. Als je het middel niet gebruikt, denk je er toch vaak aan. Het middel krijgt steeds meer voorrang.
Als je stopt, kun je onthoudingsverschijnselen krijgen omdat je het middel mist. Je kunt je dan erg opgefokt of neerslachtig voelen, maar je kunt ook last van slapeloosheid of hoofdpijn krijgen. Deze onthoudingsverschijnselen zijn na enkele weken weer voorbij.
Bron
You don't have to fit into the format
zaterdag 19 december 2015 om 11:27
quote:Sweety2015 schreef op 19 december 2015 @ 01:00:
Aanleg en verkeerd eten maakt dik
Dat, en een ongezonde leefstijl (te weinig bewegen, teveel stress waardoor je op een verkeerde manier 'moe' wordt).
Mensen die kunnen eten wat ze willen zonder dik te worden, kunnen trouwens van binnen net zo goed dichtslibben. Dus slank blijven terwijl je verkeerd eet is geen garantie voor gezond blijven.
Aanleg en verkeerd eten maakt dik
Dat, en een ongezonde leefstijl (te weinig bewegen, teveel stress waardoor je op een verkeerde manier 'moe' wordt).
Mensen die kunnen eten wat ze willen zonder dik te worden, kunnen trouwens van binnen net zo goed dichtslibben. Dus slank blijven terwijl je verkeerd eet is geen garantie voor gezond blijven.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
zaterdag 19 december 2015 om 11:37
Ik kan ook niet van lekkere dingen afblijven en kan me daarom heel goed voorstellen dat het een soort verslaving is. Wat ik me dan weer níet kan voorstellen dat er best vaak mensen zijn (en dan degenen die echt veel te dik zijn) die aangeven dat ze niet echt doorhadden dat ze zo dik geworden waren. Dus die hebben wel door dat ze wel wat aangekomen zijn, maar pas bij het zien van een foto van zichzelf zien ze dat ze echt veel overgewicht hebben en gaan ze er eens wat aan doen. En bijvoorbeeld een vrouw die bij mij sport, ze was 30 kilo afgevallen, maar op een gegeven moment ging het de verkeerde kant weer op. Pas op het moment dat al die 30 kilo's er weer aan zaten, besloot ze er weer wat aan te doen. Ik ben 57 a 58 kilo, dus het is bij mij niet erg als ik een paar kilo aankom, maar zodra ik boven de 60 kom, weet ik dat ik op moet gaan letten en doe ik dat ook. Vooral de mensen die het heel ver laten komen voor de knop om gaat, begrijp ik eerlijk gezegd niet zo. Maar dat is misschien omdat ik er zelf geen ervaring mee heb.
zaterdag 19 december 2015 om 11:52
Voor de een kost het letterlijk meer moeite dan voor de ander om niet teveel te eten. Er zijn mensen die na een halve boterham verzadigd zijn en er zijn mensen die na een heel brood nog steeds lichamelijk niet verzadigd zijn. Daar heb je geen enkele invloed op. Logisch dus dat het voor de laatste persoon veel moeilijker is om na boterham 2 te stoppen. Ja het komt neer op discipline, maar wanneer 2 mensen hetzelfde wegen kan het zijn dat de een veeeeeel meer discipline nodig dan een ander voor behoud van hetzelfde gewicht. Noem je meneer/mevrouw halve boterham dan 'sterker van karakter' ?
Of draai het om, twee mensen, allebei 1.75m, de een weegt 60kg en de ander 85kg. Die van 60kg is lichamelijk verzadigd na 1/2e bordje. Die van 85 na 1.5 bord. Is het knapper van persoon 1 om te stoppen na een half bord dan dat het is van persoon 2 om te stoppen na 1.5 bord? Zij krijgen immers hetzelfde verzadigingsgevoel. De een krijgt het enkel sneller dan de ander. Als persoon 2 wil stoppen na een half bordje kost dat hem/haar dus veel meer moeite dan het persoon 1 kost.
Het is een kwestie van de hoeveelheid discipline, maar sommige mensen hebben daar meer van nodig dan een ander om de signalen van het lijf te kunnen negeren en toch op tijd te stoppen met eten.
Daarom is het niet eerlijk om zomaar te stellen dat slanke mensen meer discipline hebben dan een dikkerd. Sterker nog, het kan zelfs andersom.
Of draai het om, twee mensen, allebei 1.75m, de een weegt 60kg en de ander 85kg. Die van 60kg is lichamelijk verzadigd na 1/2e bordje. Die van 85 na 1.5 bord. Is het knapper van persoon 1 om te stoppen na een half bord dan dat het is van persoon 2 om te stoppen na 1.5 bord? Zij krijgen immers hetzelfde verzadigingsgevoel. De een krijgt het enkel sneller dan de ander. Als persoon 2 wil stoppen na een half bordje kost dat hem/haar dus veel meer moeite dan het persoon 1 kost.
Het is een kwestie van de hoeveelheid discipline, maar sommige mensen hebben daar meer van nodig dan een ander om de signalen van het lijf te kunnen negeren en toch op tijd te stoppen met eten.
Daarom is het niet eerlijk om zomaar te stellen dat slanke mensen meer discipline hebben dan een dikkerd. Sterker nog, het kan zelfs andersom.
zaterdag 19 december 2015 om 12:13
quote:pamelacourson schreef op 19 december 2015 @ 11:37:
Ik kan ook niet van lekkere dingen afblijven en kan me daarom heel goed voorstellen dat het een soort verslaving is. Wat ik me dan weer níet kan voorstellen dat er best vaak mensen zijn (en dan degenen die echt veel te dik zijn) die aangeven dat ze niet echt doorhadden dat ze zo dik geworden waren. Dus die hebben wel door dat ze wel wat aangekomen zijn, maar pas bij het zien van een foto van zichzelf zien ze dat ze echt veel overgewicht hebben en gaan ze er eens wat aan doen. En bijvoorbeeld een vrouw die bij mij sport, ze was 30 kilo afgevallen, maar op een gegeven moment ging het de verkeerde kant weer op. Pas op het moment dat al die 30 kilo's er weer aan zaten, besloot ze er weer wat aan te doen. Ik ben 57 a 58 kilo, dus het is bij mij niet erg als ik een paar kilo aankom, maar zodra ik boven de 60 kom, weet ik dat ik op moet gaan letten en doe ik dat ook. Vooral de mensen die het heel ver laten komen voor de knop om gaat, begrijp ik eerlijk gezegd niet zo. Maar dat is misschien omdat ik er zelf geen ervaring mee heb.Dat snap ik ook niet zo goed inderdaad. Op het moment dat je nieuwe kleren moet gaan kopen omdat de oude niet meer passen moeten er toch wel wat alarmbellen gaan rinkelen?
Ik kan ook niet van lekkere dingen afblijven en kan me daarom heel goed voorstellen dat het een soort verslaving is. Wat ik me dan weer níet kan voorstellen dat er best vaak mensen zijn (en dan degenen die echt veel te dik zijn) die aangeven dat ze niet echt doorhadden dat ze zo dik geworden waren. Dus die hebben wel door dat ze wel wat aangekomen zijn, maar pas bij het zien van een foto van zichzelf zien ze dat ze echt veel overgewicht hebben en gaan ze er eens wat aan doen. En bijvoorbeeld een vrouw die bij mij sport, ze was 30 kilo afgevallen, maar op een gegeven moment ging het de verkeerde kant weer op. Pas op het moment dat al die 30 kilo's er weer aan zaten, besloot ze er weer wat aan te doen. Ik ben 57 a 58 kilo, dus het is bij mij niet erg als ik een paar kilo aankom, maar zodra ik boven de 60 kom, weet ik dat ik op moet gaan letten en doe ik dat ook. Vooral de mensen die het heel ver laten komen voor de knop om gaat, begrijp ik eerlijk gezegd niet zo. Maar dat is misschien omdat ik er zelf geen ervaring mee heb.Dat snap ik ook niet zo goed inderdaad. Op het moment dat je nieuwe kleren moet gaan kopen omdat de oude niet meer passen moeten er toch wel wat alarmbellen gaan rinkelen?
zaterdag 19 december 2015 om 12:15
quote:pamelacourson schreef op 19 december 2015 @ 11:37:
Wat ik me dan weer níet kan voorstellen dat er best vaak mensen zijn (en dan degenen die echt veel te dik zijn) die aangeven dat ze niet echt doorhadden dat ze zo dik geworden waren.
Toch is dat heel goed mogelijk. Ik schreef al eerder dat ik door een traumatische gebeurtenis binnen een jaar veertig kilo ben aangekomen. Om alle stress en verdriet niet te voelen ging ik eten. Onbeheerst veel eten. Slecht eten ook vooral, want ik zocht troost in vette, zoete en zoute voedingsmiddelen. Ik stond er niet bij stil wat dat met mijn gewicht deed, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd.
Tot ik een jaar later met een schok tot de ontdekking kwam dat ik zoveel zwaarder was geworden. Tel daarbij nog wat extra kilo's op die er in de decennia daarna bijkwamen en je begrijpt dat ik echt veel te dik was. En ik heb echt wel eerder geprobeerd af te vallen hoor, en dat lukte dan ook wel, maar na tien of twintig kilo stagneerde dat en na verloop van tijd kwamen die kilo's er toch weer bij. Toch die verslaving: ik was gewoon verslaafd aan (veel) eten. Ik had dan ook een bmi van 42, en eigenlijk had ik me er stilletjes al bij neergelegd dat ik altijd te dik zou blijven.
Het is echter anders gelopen, en ik ben toch (heel bewust en heel gedisciplineerd) aan het afvallen. Na twintig jaar overgewicht lukt het me nu wél. Mijn bmi is nu net boven de 25, nog vijf kilo en ik heb weer een gezond gewicht. Maar ik weet dus heel goed dat overgewicht je 'zomaar' kan overvallen, hoe onwaarschijnlijk dat misschien ook klinkt als je er zelf nooit mee te maken hebt gehad.
Wat ik me dan weer níet kan voorstellen dat er best vaak mensen zijn (en dan degenen die echt veel te dik zijn) die aangeven dat ze niet echt doorhadden dat ze zo dik geworden waren.
Toch is dat heel goed mogelijk. Ik schreef al eerder dat ik door een traumatische gebeurtenis binnen een jaar veertig kilo ben aangekomen. Om alle stress en verdriet niet te voelen ging ik eten. Onbeheerst veel eten. Slecht eten ook vooral, want ik zocht troost in vette, zoete en zoute voedingsmiddelen. Ik stond er niet bij stil wat dat met mijn gewicht deed, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd.
Tot ik een jaar later met een schok tot de ontdekking kwam dat ik zoveel zwaarder was geworden. Tel daarbij nog wat extra kilo's op die er in de decennia daarna bijkwamen en je begrijpt dat ik echt veel te dik was. En ik heb echt wel eerder geprobeerd af te vallen hoor, en dat lukte dan ook wel, maar na tien of twintig kilo stagneerde dat en na verloop van tijd kwamen die kilo's er toch weer bij. Toch die verslaving: ik was gewoon verslaafd aan (veel) eten. Ik had dan ook een bmi van 42, en eigenlijk had ik me er stilletjes al bij neergelegd dat ik altijd te dik zou blijven.
Het is echter anders gelopen, en ik ben toch (heel bewust en heel gedisciplineerd) aan het afvallen. Na twintig jaar overgewicht lukt het me nu wél. Mijn bmi is nu net boven de 25, nog vijf kilo en ik heb weer een gezond gewicht. Maar ik weet dus heel goed dat overgewicht je 'zomaar' kan overvallen, hoe onwaarschijnlijk dat misschien ook klinkt als je er zelf nooit mee te maken hebt gehad.
