Schildklier kaput en plastisch chirurgie

Moeilijk hè, als je lijf niet meer klopt met het beeld dat je van jezelf hebt. Ik ben door medicatie heel erg aangekomen en door een operatie is mijn buik scheef. Afschuwelijk vond ik het om mezelf in de spiegel te zien. Met door invloed van de medicijnen op mijn vetverdeling op de vreemdste plaatsen opeens cellulitis (dat verwacht je niet op je schouders ) en daar bovenop door dezelfde medicijnen een gezellige dikke plofkop met hamsterwangen in plaats van mijn spitse muizenkoppie.



Nu valt er bij mij niets in te stellen en zelfs al zou ik afvallen: de bolle scheve buik en de plofkop blijven. (Niet dat ik denk dat afvallen er in zit: in het eerste jaar at ik koolhydraatarm, zat ik onder de 2000 calorieën per dag en ben ik 10 kg aangekomen.) Dus ik heb ingezet op accepteren. En waar ik eerst dacht dat dat nooit zou gebeuren, merk ik nu dat ik toch mezelf weer een beetje mooi begin te worden.



Voor mij was de sleutel naar acceptatie: stoppen met vergelijken hoe ik was voor ik zo ziek werd. Het heeft geen zin, want er zit een ziekte tussen die niet meer weg gaat.



In jouw geval gaat het gewicht er misschien nog vanzelf af, als je juist ingesteld bent. (Nog een reden om niet te gaan snijden!) Maar zelfs al gebeurt dat niet, of minder dan je zou hopen, dan valt er met acceptatie veel te winnen. Geef jezelf daar de tijd voor!

Zolang je nog niet goed ingesteld bent, is bezig zijn met lijnen zoiets als dweilen met een kraan open. Niet dat je achterover moet leunen, dus vooral wel gezond blijven eten, voldoende bewegen, etc., maar het heeft tijd nodig om goed ingesteld te raken. Ik slik sinds '93 medicatie, ook na een zwangerschap met zwangerschapsdiabetes. Bij mij duurde het zeker een jaar voordat ik goed ingesteld was en in die tijd heb ik me maar vooral geconcentreerd op mijn gezondheid, het uiterlijk maar als bijzaak. Niet alleen stilstaan bij je figuur, maar ook bij wat er binnenin gebeurt. En zorg ook voor voldoende ontspanning, ook zeker zo belangrijk.

quote:Pink-Ink schreef op 27 oktober 2015 @ 10:10:

[...]



Je overgewicht heeft een medische reden. In plaats van de oorzaak aan te pakken wil je meteen met symptoombestrijding aan de slag. Ik denk dat dit niet gaat werken. Het lijkt wel alsof je je overgewicht erger vindt dan je medische probleem.+1

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 09:07:

Ik ben al aan het sparen, ik weet dat het niet vergoed wordt. Liposuctie is waar ik zelf aan dacht. Een maagverkleining is dacht ik als je ook veel eet. Dat doe ik helemaal niet.



Een gastric bypass? Hoe was dat emmylou? Heb je veel last gehad? (Ik ga het zo ook googelen hoor)Helemaal geen last, ben er ontzettend blij mee. Ik vind het heel erg prima te doen.

quote:retrostar schreef op 27 oktober 2015 @ 09:45:

Ik denk dat je kaarten moet zetten op het correct instellen van de medicijnen. Mocht je na een jaar nog niet onderweg zijn naar een normaal postuur dan zou ik een diëtiste inhuren. Pas als dit niet werkt zou ik verder gaan kijken.Inderdaad, dit is het te volgen traject. Heb ik ook zo gedaan. Toen na 5 jaar bij de dietiste, internist en endocrinoloog nog geen enkele verbetering was ben ik het traject van bariatrische chirurgie ingegaan. De selectie daarvoor is behoorlijk streng. En terecht. Maar het is de beste beslissing ooit voor mij geweest.

quote:Dreamer schreef op 27 oktober 2015 @ 11:06:

<knip>



Een gastric bijpas is een maagverkleining. Als je nu inderdaad al (te) weinig eet, zul je daar niet van afvallen. Dat is niet waar. Ik eet meer dan ooit en val af als een malle na de gastric bypass.

wat bedoel je precies met plastische chirurgie? Liposuctie? Dat kan pas als je op een gezond gewicht zit, dus dat gaat je niet helpen.

Of bedoel je een gastric bypass? Dat valt niet echt onder plastische chirurgie namelijk.



2 jaar vind ik niet zo heel erg lang trouwens, al begrijp ik dat dat niet is wat je wilt horen. Je bent 2 jaar geleden bevallen? Dan ben je eerst al een jaar bezig om een beetje te ontzwangeren en dan ben je dus nu een jaar in het medische circuit aan de gang? En je bent nog niet goed ingesteld op je medicatie? Zou het een jaar geven vanaf dat moment dat je medicatie goed is en dan nog eens kijken.

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 12:59:

Zucht



Ik geef het al 2 jaar de tijd... Daarom is de frustratie ook groot. Ik ben blij dat dat ook wel wordt gesnapt door de meesten. Is heel fijn. Het voelt erg troostend.



Ik wil de intake bij een chirurg afwachten. Als hij ook zegt dat ik moet wachten, zal ik dat doen. Anders misschien ook wel, maar ik ben nu op een punt dat ik precies wil weten wat de opties allemaal zijn. Ik vind het in elk geval heel prettig dat ik niet de enige ben. Dat ben je nooit, dat wéét ik, maar in mijn omgeving in elk geval niet.



Ik heb 10 goede en minder goede vriendinnen die tegelijk of vlak na mij zwanger waren. (Iedereen voelde de eierstokken rammelen geloof ik) Ze zijn geen van allen zo aangekomen. Iedereen is na de bevalling weer het oude of zelfs slanker.



Dan kun je bij niemand je ei kwijt. Iedereen die maar zegt dat het meevalt, terwijl dat voor mij totaal niet zo voelt. Bedankt dus voor jullie verhalen.



Je bent al 2 jaar aan het instellen op de juiste medicijnen?

Nee toch? Maar hee ga lekker je gang.

quote:emmylou schreef op 27 oktober 2015 @ 12:18:

[...]





Dat is niet waar. Ik eet meer dan ooit en val af als een malle na de gastric bypass.Dat is bijzonder. Dus je eet nu meer dan voor je gbp? Waarom dan een gbp?

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 12:59:

Zucht



Ik geef het al 2 jaar de tijd... Daarom is de frustratie ook groot. Ik ben blij dat dat ook wel wordt gesnapt door de meesten. Is heel fijn. Het voelt erg troostend.



Ik wil de intake bij een chirurg afwachten. Als hij ook zegt dat ik moet wachten, zal ik dat doen. Anders misschien ook wel, maar ik ben nu op een punt dat ik precies wil weten wat de opties allemaal zijn. Ik vind het in elk geval heel prettig dat ik niet de enige ben. Dat ben je nooit, dat wéét ik, maar in mijn omgeving in elk geval niet.



Ik heb 10 goede en minder goede vriendinnen die tegelijk of vlak na mij zwanger waren. (Iedereen voelde de eierstokken rammelen geloof ik) Ze zijn geen van allen zo aangekomen. Iedereen is na de bevalling weer het oude of zelfs slanker.



Dan kun je bij niemand je ei kwijt. Iedereen die maar zegt dat het meevalt, terwijl dat voor mij totaal niet zo voelt. Bedankt dus voor jullie verhalen.



Je begint met vertellen dat je net met medicijnen begonnen bent, hoezo kijk je het dan al 2 jaar aan? Met medicijnen toch niet?



Sowieso halen ze volgens mij niet zomaar de helft van je postuur weg, bij een liposuctie, maar ik vind het bijzonder dat je, met klein kind, meer voor je uiterlijk per direct gaat dan voor je gezondheid. En hoe ik dat bedenk? (want die vraag ga je stellen, natuurlijk) je hebt het vooral over je uiterlijk. Daarom wil je ook liposuctie (die bijvoorbeeld geen vet tussen je organen weghaalt, wat op zich gevaarlijker is, maar alleen uiterlijke schijn) Maar hoe groter het percentage dat je weg laat zuigen, hoe groter de aanslag op je lichaam.



En nee, natuurlijk valt het niet mee, maar het leven en je lichaam: het is niet maakbaar. Daar kun je misschien beter mee om leren gaan, ipv gelijk voor een operatie te kiezen.

Je bent nog geen twee jaar aan de medicatie, toch? Geef eerst die medicatie een kans, bij de schildklierpatiënten die ik ken ging het spek er daardoor alleen al grotendeels af.



En zucht? Zucht van zeur niet zo over acceptatie? Dat het na twee jaar niet gelukt is, wil niet zeggen dat het nooit gebeurt. Ik ben ook nog niet zo ver na twee jaar, maar zoals ik al schreef: ik begin het wel te accepteren. Voorwaarde daarvoor is wel dat je wíl accepteren en dat je daar je best voor doet. Van balend in de spiegel kijken en je lijf stom vinden gaat niemand zich beter voelen. Bij mij is acceptatie van mijn nieuwe lichaam een heel actief proces geweest, waarbij ik heel bewust op zoek ben gegaan naar wat ik nog wél mooi vond aan mezelf. Als jij na twee jaar nog zo in de weerstand zit, dan denk ik dat stap 1 zou moeten zijn dat je ook actief aan de slag gaat met acceptatie van je lichaam. Door in het nu te leren leven, in plaats van te blijven hangen in het verleden. En als je vind dat je al actief aan de slag was, maar je staat nu nog op dit punt van weerstand en je spiegelen aan een verleden dat gewoon echt dát is, namelijk geweest, dan moet je er harder mee aan de slag. Bijvoorbeeld met een therapeut.



Dat sluit allemaal plastische chirurgie niet uit en misschien, als je eenmaal ingesteld bent en de kilo's vliegen er bij jou niet af, dat je daar ooit nog wel op uitkomt. Maar je komt nu op mij over alsof je maar één optie wil horen, namelijk dat het een heel goed idee is om je te laten opereren. En dat vind ik eerlijk gezegd niet. Ga eerst eens aan de medicijnen en zorg eerst eens dat je gezondheid stabiel is. Dát zou nu je zorg moeten zijn. Uiterlijk komt daarna wel weer. Hoe lelijk je je ook voelt, dat is op dit moment niet het belangrijkste. (Of nou ja, hoe je je voelt misschien wel, maar daar kun je met een peut mee aan de slag. Hoe dik je bént, dat is nu niet belangrijk. Dat hoeft niet stante pede aangepakt te worden.)

Ik zie nu trouwens dat ik precies evenveel aangekomen ben als jij. Ik begon alleen bij maat 36. Het is dus echt niet alsof ik niet weet hoe je je voelt.

quote:Dreamer schreef op 27 oktober 2015 @ 13:15:

[...]





Dat is bijzonder. Dus je eet nu meer dan voor je gbp? Waarom dan een gbp?Je weet wat een gpb inhoudt?

ja

En één van de punten waar alle 4 de vriendinnen, die het gehad hebben, het over eens zijn, is dat ze een stuk minder kunnen eten dan ze deden.

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 15:15:

Ik heb onduidelijkheid gecreëerd! 2 jaar geleden was ik in verwachting van nummer 1. Inmiddels 8 maanden geleden bevallen van nummer 2. Sinds 2 maanden aan het klungelen met thyrax.



En om een ander misverstand recht te zetten: Uiterlijk gaat zeker niet boven gezondheid. Maar je kan je behoorlijk ziek voelen over hoe je eruit ziet. En dat doe ik. Daar kun je niet over oordelen lijkt me. Ik was alles behalve een flatteuze zwangere met de blozende wangetjes en na de bevalling is daar helaas weinig aan veranderd. Daar ben ik goed beroerd van. Hoe sneu sommigen dat ook mogen vinden.



Lees de posts van Beeldig nog eens door?



Ook ik ben 20 kg te zwaar. Viel op een rustige manier 20 kg af in 2 jaar, bleef keurig op dat gewicht en kwam om voor mij onverklaarbare reden weer aan. Nu doe ik 6 weken over 1,5 kg afvallen, let een weekje niet zo heel erg streng op en de 1,5 kg zit er weer bij.



Maar ik weet dat ik in principe gezond leef en eet. Daar houd ik mij maar aan vast. Een droomfiguur zal ik nooit meer krijgen (en toen ik het had, was ik niet tevreden..ooit.. als puber.. zó jammer)

wacht even, je hebt in korte tijd twéé kinderen gebaard en je bent verbaasd dat je na 8 maanden !! nog niet weer op je oude gewicht zit? Wauw.

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 15:15:

Ik heb onduidelijkheid gecreëerd! 2 jaar geleden was ik in verwachting van nummer 1. Inmiddels 8 maanden geleden bevallen van nummer 2. Sinds 2 maanden aan het klungelen met thyrax.



En om een ander misverstand recht te zetten: Uiterlijk gaat zeker niet boven gezondheid. Maar je kan je behoorlijk ziek voelen over hoe je eruit ziet. En dat doe ik. Daar kun je niet over oordelen lijkt me. Ik was alles behalve een flatteuze zwangere met de blozende wangetjes en na de bevalling is daar helaas weinig aan veranderd. Daar ben ik goed beroerd van. Hoe sneu sommigen dat ook mogen vinden.Dat begrijp ik wel dat je je ziek kan voelen over hoe je eruit ziet. ik begrijp je frustratie en vind het helemaal niet sneu. Wat mij hielp in die tijd is mooie, goed passende kleding kopen die wel past bij het lijf wat ik ineens had. In het begin wilde ik niet aan die grotere maten, had namelijk altijd maat 32/34 gehad, maar ik kon niet eeuwig in mijn positiekleding blijven lopen. Ik heb me in een exclusieve modezaak door een leuke, enthousiaste verkoper laten kleden en hij heeft me tips en tricks gegeven om er op mijn best uit te zien met het lijf wat ik had. En dat heeft me echt geholpen om het beter te kunnen accepteren. Kostte wel een paar centen, maar dat was het dubbel en dwars waard. En natuurlijk voel ik me nu stukken beter nu ik er weer uit zie als voor die ellende, maar goed passende, flatterende kleding (en corrigerend ondergoed) heeft me wel geholpen om mijn uiterlijk te accepteren in die periode.

Maar al jouw vriendinnen zijn niet ziek en jij wel. En dat is kut en daar mag je hartstikke boos om zijn. Het wordt er alleen niet anders van. Van boos zijn, gefrustreerd zijn en balen van jezelf word je 1. niet dunner en 2. niet beter en 3. niet gelukkiger. Allemaal energie die je nu op een andere manier zo hard kan gebruiken.



Het is geen wonder dat je er nog niet bent. En nee, dat wil je niet horen. Maar er is geen quick fix in deze.

Je bent nu 4 weken thyrax aan het slikken op een vrij lage dosis. Je bent dus nog aan het opbouwen en zult nog weinig tot niks merken van de medicatie. Geef het een klein jaar (ja, minstens) om de effecten daar van te zien.



Zoals iemand al schreef: liposuctie/gastric bypass is symptoombestrijding en zal niets doen tegen alle andere klachten van een trage schildklier (moe voelen, wazig denken, concentratieverlies etc etc).

quote:MrsStanleyWalker schreef op 27 oktober 2015 @ 16:08:

[...]





Dat begrijp ik wel dat je je ziek kan voelen over hoe je eruit ziet. ik begrijp je frustratie en vind het helemaal niet sneu. Wat mij hielp in die tijd is mooie, goed passende kleding kopen die wel past bij het lijf wat ik ineens had. In het begin wilde ik niet aan die grotere maten, had namelijk altijd maat 32/34 gehad, maar ik kon niet eeuwig in mijn positiekleding blijven lopen. Ik heb me in een exclusieve modezaak door een leuke, enthousiaste verkoper laten kleden en hij heeft me tips en tricks gegeven om er op mijn best uit te zien met het lijf wat ik had. En dat heeft me echt geholpen om het beter te kunnen accepteren. Kostte wel een paar centen, maar dat was het dubbel en dwars waard. En natuurlijk voel ik me nu stukken beter nu ik er weer uit zie als voor die ellende, maar goed passende, flatterende kleding (en corrigerend ondergoed) heeft me wel geholpen om mijn uiterlijk te accepteren in die periode.Dit, dit scheelt zo veel! Goed passende kleding, kleding die goed bij je figuur staat en een goed verzorgd uiterlijk. De kilo's daar is geen quick fix voor (en misschien wel helemaal geen fix, zoals bij mij waarschijnlijk). Maar het scheelt al ontzettend veel als je kleding past en flatteert!

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 15:15:

En om een ander misverstand recht te zetten: Uiterlijk gaat zeker niet boven gezondheid. Maar je kan je behoorlijk ziek voelen over hoe je eruit ziet. En dat doe ik. Daar kun je niet over oordelen lijkt me. Ik was alles behalve een flatteuze zwangere met de blozende wangetjes en na de bevalling is daar helaas weinig aan veranderd. Daar ben ik goed beroerd van. Hoe sneu sommigen dat ook mogen vinden.



En deze. Zie je dat je zelf het probleem al bij de kern te pakken hebt? Je voelt je ziek over hoe je eruit ziet. En dat gevoel, dát moet je aanpakken. Het is heel normaal dat je je goed beroerd voelt van een opeens zo veranderd (verslechterd) postuur. Niemand vindt dat sneu. Ik weet ook niet waar je dat leest. We denken alleen dat er een andere oplossing is dan waar jij 'm zoekt. Namelijk: ingesteld raken op de thyrax en accepteren dat het nu (en bij jou) is zoals het nu (en bij jou) is. Waarbij zoals ik al eerder schreef voor mij de sleutel naar acceptatie lag in het stoppen met kijken naar het verleden (of naar anderen, ik heb ook slanke vriendinnen die wel gewoon slank gebleven zijn). Als ik alleen keek naar het verleden, dan zou ik zowel qua gezondheid als qua figuur zwaar depressief zijn. En blijven. Want door te kijken naar wat je niet meer hebt, wordt geen mens ooit gelukkig.



Wat ik lees in je verhaal, is dat er in de afgelopen twee jaar behoorlijk ingrijpende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Je hebt twee kinderen gekregen (twee keer een grote aanslag op je lichaam), met zwangerschappen die niet ongecompliceerd verliepen, je bent erg aangekomen en niet afgevallen en je blijkt nu als klap op de vuurpijl een chronische ziekte te hebben waar je je leven lang medicijnen voor moet slikken. Dat is een heleboel wat je opeens moet accepteren. En ik kan me zomaar voorstellen dat je figuur daarbij de druppel is. Dat je in die andere dingen voor je gevoel geen keuze hebt, maar in je figuur voor je gevoel wel. Dus dat je je dan daar maar op richt, dat dát dan maar moet veranderen en liefst snel een beetje. Als ik je zo lees, dan klinkt het voor mij alsof je wanhopig probeert vast te houden aan de door jou bedachte quick fix, in de hoop dat je op die manier nog ergens grip op houdt als het jouw lichaam betreft.

Als dat het geval is, dan zijn ook die gevoelens (en dan is ook de weerstand tegen ons) heel begrijpelijk. Maar door wat vet aan de oppervlakte weg te laten zuigen, krijg je geen grip. Integendeel, ik denk dat het heel erg gaat tegenvallen. Het is een forse ingreep (als ze 'm al uitvoeren) en de vraag is of je blij bent met je figuur na een liposuctie. De kans is groot dat je straks "spontaan" af gaat vallen, wat gebeurt er dan met je vetverdeling als er op diverse plekken al vet weggehaald is? En ook als je niet afvalt: ze kunnen niet toveren, de plastisch chirurgen. Ze kunnen niet van een rond dikkerdje een slanke den maken, met alle verhoudingen weer in proportie. Dus áls ze je al willen opereren, dan is de kans heel reëel dat het resultaat je erg tegen gaat vallen. En dan ben je misschien nog verder van huis, omdat ze in je vetverdeling hebben zitten rommelen.



Wacht eerst gewoon eens af tot ze de juiste dosering voor jou hebben gevonden. Als dat het geval is en je bent na een jaar nog niet afgevallen, trek dan bij de dokter aan de bel en vraag er begeleiding bij. En vraag een verwijzing naar een therapeut. Er is een kans dat je boosheid om je figuur een symptoom van wat anders is, namelijk van de wanhoop in je hoofd omdat je lijf je in de steek laat. Vraag hulp bij het accepteren van je ziekte en van de symptomen ervan. Waarvan je figuur er maar één is. Een rottige, maar niet de belangrijkste. Behalve als je het zelf in je hoofd tot het belangrijkste symptoom maakt. Maar dat kun je dus ook zelf in je hoofd weer aanpassen. (En ja, dat weet ik uit eigen ervaring.)

Mooi verwoord, Beeldig!

quote:Makuku schreef op 27 oktober 2015 @ 15:15:

Ik heb onduidelijkheid gecreëerd! 2 jaar geleden was ik in verwachting van nummer 1. Inmiddels 8 maanden geleden bevallen van nummer 2. Sinds 2 maanden aan het klungelen met thyrax.



En om een ander misverstand recht te zetten: Uiterlijk gaat zeker niet boven gezondheid. Maar je kan je behoorlijk ziek voelen over hoe je eruit ziet. En dat doe ik. Daar kun je niet over oordelen lijkt me. Ik was alles behalve een flatteuze zwangere met de blozende wangetjes en na de bevalling is daar helaas weinig aan veranderd. Daar ben ik goed beroerd van. Hoe sneu sommigen dat ook mogen vinden.



Dan ga je dus instellen op medicatie en naar de dieetiste. Je hebt net 2 maanden medicijnen. Vind wel een beetje gezeur meteen aan snijden denken.

En ja ik weet wara ik het over heb en blijkbaar gaat je uiterlijk wel boven je gezondheid.

Hup bel de HA en vraag om die verwijzing.