Lijf & Lijn
alle pijlers
Veroordeel jij dikke mensen?
donderdag 29 juli 2010 om 22:13
Nav een eerder topic ben ik hier zo nieuwsgierig naar.
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
vrijdag 30 juli 2010 om 23:17
Van mij mag iedereen dik zijn behalve ik.
Zowel dunne, dikke en normaal wegende mensen kunnen dom, onverzorgt en slorig zijn dus daar heb ik geen mening over.
Vroeger kregen wij alleen op zaterdag frisdrank, 1 glaasje, een luxe koek en een handje vol met noten.
Voor de rest werd er gezond gegeten. Aardappelen, groenten en een beetje vlees, volkorenbrood en mager vleesbeleg of kaas. Pasta eens per maand en frites eens per jaar of zo.
De tussendoortjes door de week waren 1 koekje, thee of water en verder niks.
Ik ben er niet minder door geworden. Bij de middelbare school was een snoepwinkeltje en ik kan me de keren dat ik daar in 5 jaar geweest ben op 2 handen tellen. de keren dat ik in de friettent naast de school geweest ben op 1 hand.
Wij werden wel opgevoed dat als je 5 minuten zat lui was....
Dat is ook niet goed geweest maar dat heeft zich anders geuit.
Mijn kinderen heb ik ook zo opgevoed en ook zij hebben een normaal gewicht, iets ondergewicht zelfs.
De oudste heeft een hele tijd gesnoept en gelukkig heeft hij het licht gezien en "snoept" nu gezond.
Zij mogen wel langer dan 5 minuten zitten
Wat mij wel stoort is dat veel zware mensen zeggen dat ze zo dik zijn omdat hun schildklier te traag werkt.
Die van mij werkte ook traag. Door medicatie is het nu normaal dus geen reden om dik te worden, blijven..
Ik geloof zeker dat het een gigantisch groot probleem om af te vallen, meestal zit er toch iets meer achter dan alleen maar snoepen en teveel eten.
Juist aan het probleem "waarom" moet aandacht krijgen.
Zowel dunne, dikke en normaal wegende mensen kunnen dom, onverzorgt en slorig zijn dus daar heb ik geen mening over.
Vroeger kregen wij alleen op zaterdag frisdrank, 1 glaasje, een luxe koek en een handje vol met noten.
Voor de rest werd er gezond gegeten. Aardappelen, groenten en een beetje vlees, volkorenbrood en mager vleesbeleg of kaas. Pasta eens per maand en frites eens per jaar of zo.
De tussendoortjes door de week waren 1 koekje, thee of water en verder niks.
Ik ben er niet minder door geworden. Bij de middelbare school was een snoepwinkeltje en ik kan me de keren dat ik daar in 5 jaar geweest ben op 2 handen tellen. de keren dat ik in de friettent naast de school geweest ben op 1 hand.
Wij werden wel opgevoed dat als je 5 minuten zat lui was....
Dat is ook niet goed geweest maar dat heeft zich anders geuit.
Mijn kinderen heb ik ook zo opgevoed en ook zij hebben een normaal gewicht, iets ondergewicht zelfs.
De oudste heeft een hele tijd gesnoept en gelukkig heeft hij het licht gezien en "snoept" nu gezond.
Zij mogen wel langer dan 5 minuten zitten
Wat mij wel stoort is dat veel zware mensen zeggen dat ze zo dik zijn omdat hun schildklier te traag werkt.
Die van mij werkte ook traag. Door medicatie is het nu normaal dus geen reden om dik te worden, blijven..
Ik geloof zeker dat het een gigantisch groot probleem om af te vallen, meestal zit er toch iets meer achter dan alleen maar snoepen en teveel eten.
Juist aan het probleem "waarom" moet aandacht krijgen.
vrijdag 30 juli 2010 om 23:17
Ik vraag me af hoe mensen toch steeds op dat ‘geen doorzettingsvermogen’ komen. Als je iemand (nog) niet kent, dan weet je toch helemaal niet of diegene wel wil afvallen? Gaat dat dan ongeveer zo:
- Je ziet te dik persoon X.
- Zelf vind je gewicht of uiterlijk bij jezelf belangrijk. Je zou dus zelf niet zo dik willen zijn.
- Daarom besluit je maar snel dat X deze gedachten ook heeft. Enige basis hiervoor vind je niet nodig.
- Vervolgens besluit je dat X daarom wil afvallen. Ondanks dat je geen idee hebt van het start- of streefgewicht van X, besluit je ook dat X’s poging mislukt is. Dat X misschien net 30 kilo is afgevallen, of dat X nog nooit een afvalpoging heeft ondernomen, vind je totaal niet relevant.
- Op basis daarvan besluit je dat X geen doorzettingsvermogen. De door jou net verzonnen afvalpoging is namelijk volgens jou mislukt.
Ik heb laatst een periode gehad waarin ik obesitas had, en niet tevreden was over mijn lichaam, maar toch niet bewust bezig was met afvallen. Goed, ik was er wel blij mee geweest als ik was afgevallen, hoewel ik er waarschijnlijk nog meer verbaasd over zou zijn, gezien de calorieën die ik binnen kreeg , maar ik heb er totaal geen moeite voor gedaan. Ik had op dat moment gewoon andere prioriteiten.
Nu ben ik weer wat meer bezig met mijn voeding – en daarmee indirect ook mijn gewicht – is het cijfer op de weegschaal van 85 naar 77 gegleden. Hoewel ik nog wel terugvallen heb in mijn eetbuien, gaat de wijzer toch duidelijk steeds meer naar links.
Wat ik wel merk is dat ik veel minder moeite hoef te doen voor mijn uiterlijk nu ik weer wat ben afgevallen. Ik heb nu maat 42 in plaats van 46, en daarmee kan ik in bijna elke winkel wel weer passende kleding kopen. Ook is mijn huid mooier – maar dat zal door minder eetbuien komen en niet door het gewichtsverlies. Dit scheelt heel veel qua make-up.
Maar de echte sterke punten van mijn lichaam veranderen niet zoveel als ik afval of aankom. Ik mooi haar en mooie lippen, en die verdwijnen sowieso niet. Maar ik heb ook mooie tieten en benen (behalve het bovenste gedeelte van mijn bovenbenen, maar die zijn toch bedekt ), en die zijn ook gewoon mooi gebleven. Aangezien ik mijn favoriete laarzen niet meer pas, zal ik wel wat breder zijn geworden, maar het meeste vet gaat direct op mijn buik zitten. Ik zal ook nooit een mooie buik hebben, hoeveel ik ook afval. Mijn ma zei een keer dat ik zelfs als kleine baby al zo’n buikje had.
Ik ben nu dus wel tevreden over mijn lichaam, ook al heb ik nog een BMI van in de 29. Goed, ik ben nou eenmaal niet knap, maar ik heb wel wat sterke punten. Ik zou nog wel meer willen afvallen, maar dat betekent niet dat ik nu niet tevreden ben. Dat is net zoals ik tevreden ben met een 7 voor een tentamen, maar toch liever een 8 haal. Soms heb ik echter andere prioriteiten dan die 8, en zal ik er even wat minder moeite voor doen.
- Je ziet te dik persoon X.
- Zelf vind je gewicht of uiterlijk bij jezelf belangrijk. Je zou dus zelf niet zo dik willen zijn.
- Daarom besluit je maar snel dat X deze gedachten ook heeft. Enige basis hiervoor vind je niet nodig.
- Vervolgens besluit je dat X daarom wil afvallen. Ondanks dat je geen idee hebt van het start- of streefgewicht van X, besluit je ook dat X’s poging mislukt is. Dat X misschien net 30 kilo is afgevallen, of dat X nog nooit een afvalpoging heeft ondernomen, vind je totaal niet relevant.
- Op basis daarvan besluit je dat X geen doorzettingsvermogen. De door jou net verzonnen afvalpoging is namelijk volgens jou mislukt.
Ik heb laatst een periode gehad waarin ik obesitas had, en niet tevreden was over mijn lichaam, maar toch niet bewust bezig was met afvallen. Goed, ik was er wel blij mee geweest als ik was afgevallen, hoewel ik er waarschijnlijk nog meer verbaasd over zou zijn, gezien de calorieën die ik binnen kreeg , maar ik heb er totaal geen moeite voor gedaan. Ik had op dat moment gewoon andere prioriteiten.
Nu ben ik weer wat meer bezig met mijn voeding – en daarmee indirect ook mijn gewicht – is het cijfer op de weegschaal van 85 naar 77 gegleden. Hoewel ik nog wel terugvallen heb in mijn eetbuien, gaat de wijzer toch duidelijk steeds meer naar links.
Wat ik wel merk is dat ik veel minder moeite hoef te doen voor mijn uiterlijk nu ik weer wat ben afgevallen. Ik heb nu maat 42 in plaats van 46, en daarmee kan ik in bijna elke winkel wel weer passende kleding kopen. Ook is mijn huid mooier – maar dat zal door minder eetbuien komen en niet door het gewichtsverlies. Dit scheelt heel veel qua make-up.
Maar de echte sterke punten van mijn lichaam veranderen niet zoveel als ik afval of aankom. Ik mooi haar en mooie lippen, en die verdwijnen sowieso niet. Maar ik heb ook mooie tieten en benen (behalve het bovenste gedeelte van mijn bovenbenen, maar die zijn toch bedekt ), en die zijn ook gewoon mooi gebleven. Aangezien ik mijn favoriete laarzen niet meer pas, zal ik wel wat breder zijn geworden, maar het meeste vet gaat direct op mijn buik zitten. Ik zal ook nooit een mooie buik hebben, hoeveel ik ook afval. Mijn ma zei een keer dat ik zelfs als kleine baby al zo’n buikje had.
Ik ben nu dus wel tevreden over mijn lichaam, ook al heb ik nog een BMI van in de 29. Goed, ik ben nou eenmaal niet knap, maar ik heb wel wat sterke punten. Ik zou nog wel meer willen afvallen, maar dat betekent niet dat ik nu niet tevreden ben. Dat is net zoals ik tevreden ben met een 7 voor een tentamen, maar toch liever een 8 haal. Soms heb ik echter andere prioriteiten dan die 8, en zal ik er even wat minder moeite voor doen.
Liever elitair dan een pauper!
vrijdag 30 juli 2010 om 23:17
As if schuddebuikje Ik heb er niet een enkele kipfilet, niet een dubbele, maar gewoon een volledig kip uitgebeend en al onder hangen!
Komt mijn moeder me uit het ziekenhuis ophalen, doe ik mijn schort uit, zegt ze als eerste niet 'liefje gaat het' of zo, nee hoor: 'god kind, je armen zijn wel heel erg Juliana'
Dus schuddebuikje, je krijgt zilver
Komt mijn moeder me uit het ziekenhuis ophalen, doe ik mijn schort uit, zegt ze als eerste niet 'liefje gaat het' of zo, nee hoor: 'god kind, je armen zijn wel heel erg Juliana'
Dus schuddebuikje, je krijgt zilver
vrijdag 30 juli 2010 om 23:20
over moeders: ik heb een moeder met overgewicht vanuit emotie-eten. Dat heb ik overgenomen, juist omdat ik erg naar haar toe trok. Maar ik heb dan weer nooit zo dik willen worden als zij was.
Over dik veroordelen, dat is situatiegebonden voor mij:
Als iemand zichzelf onaantrekkelijk maakt door bijv in een megaonderbroek rond te lopen als het warm is, dan veroordeel ik dat. Ik vind het onwaardig om je zo tentoon te stellen.
Ook doorvreten als er gewoon gezellig met mensen gegeten wordt en het dus ook om het gezelschap gaat, veroordeel ik. Ook mensen met redelijk normaal gewicht, die aanvallen alsof ze een week geen eten gehad hebben, veroordeel ik. Ook dikke mensen die als een alwetende dieetfreak lopen te zeiken over wat wel en niet goed is om te eten en bijv. mij zeggen: jij hoeft toch niet te sporten, want je bent toch slank? (er is ook nog zoiets als conditie enzo!), vind ik vervelend.
Dus al met al, kan ik zeggen dat het vooral iemand z'n attitude is die het voor mij maakt of breekt. Net te hard pratende dikkerds (of dunnerds) vind ik storend, net als dikke mensen, die hun eten naar binnen schrokken. Dunne mensen die dat doen storen me ook, maar dat zie ik (eerlijk is eerlijk) minder snel. Wel bij dunne vrienden waarvan ik weet dat ze altijd zo spaaien. Maar ja, niemand is volmaakt, dus daarna is de gedachte ook weer weg, behalve als ze echt mijn kast gaan plunderen, maar dat gebeurt tegenwoordig niet meer.
Ik denk bij iemand met een enorm onverzorgd uiterlijk wel veroordelende gedachten als ik ze bij de friettent zie, maar van verzorgde mensen niet. Dat is voor mij volgens mij het criterium, dat onverzorgde vind ik zo onwaardig dat ik het afkeur. Ik wil graag dat men zich in ieder geval verzorgt.
Ik maak niet het onderscheid tussen friet mag niet bij dik zijn, dat vind ik raar. Friet is ook gewoon eten, toch? Maar friet rond koffietijd in de ochtend vind ik wel weer ranzig, al veroordeel ik dat niet. Dat komt denk ik vooral omdat ik zelf ook echt niet bepaald gezond eet en ik dus simpelweg niet in de positie ben om daarover te oordelen.
Goed, dit over mijn oordelen naar "echt dik'. Even zo goed hebben mensen oordelen over kenmerken aan mijn lichaam dat van een normaal postuur is. Ik laat het wel zien in zomerse kleding en merk ook de blikken van mannen als ze je bekijken en dan ineens die schoonheidsfouten ontdekken. Lang was dat voor mij een reden om te vinden dat ik mislukt ben, maar eerlijk, ik kan er weinig aan doen, de natuur heeft ervoor gezorgd en ik vind die negatieve meningen van mensen ook heel moeilijk. Maar..... als ik alleen maar aantrekkelijk kan worden gevonden door een bepaalde persoon als alles perfect eruit ziet, dan is het ook iemand met een levenshouding waar ik geen bemoeienis mee wil hebben.
Afwijzing en veroordeling vananderen doen pijn, maar ze zijn onderdeel van het leven en zeggen echt vaak meer over iemands eigen geschiedenis dan over de ander. Nu zou het alleen mooi zijn als dat in mijn hoofd een zeer aanwezige gedachte zou zijn
)!
Mamanna, ik gun je zelfrespect en waardering van jezelf als totale mens, met gewicht als een enkel onderdeeltje daarvan. Ik gun mezelf dat ook met wat er bij mij afwijkt van het schoonheidsideaal, waar vooral de industrie gelukkig mee is, omdat het ze geld (veeeeeel geld!) oplevert.
Over dik veroordelen, dat is situatiegebonden voor mij:
Als iemand zichzelf onaantrekkelijk maakt door bijv in een megaonderbroek rond te lopen als het warm is, dan veroordeel ik dat. Ik vind het onwaardig om je zo tentoon te stellen.
Ook doorvreten als er gewoon gezellig met mensen gegeten wordt en het dus ook om het gezelschap gaat, veroordeel ik. Ook mensen met redelijk normaal gewicht, die aanvallen alsof ze een week geen eten gehad hebben, veroordeel ik. Ook dikke mensen die als een alwetende dieetfreak lopen te zeiken over wat wel en niet goed is om te eten en bijv. mij zeggen: jij hoeft toch niet te sporten, want je bent toch slank? (er is ook nog zoiets als conditie enzo!), vind ik vervelend.
Dus al met al, kan ik zeggen dat het vooral iemand z'n attitude is die het voor mij maakt of breekt. Net te hard pratende dikkerds (of dunnerds) vind ik storend, net als dikke mensen, die hun eten naar binnen schrokken. Dunne mensen die dat doen storen me ook, maar dat zie ik (eerlijk is eerlijk) minder snel. Wel bij dunne vrienden waarvan ik weet dat ze altijd zo spaaien. Maar ja, niemand is volmaakt, dus daarna is de gedachte ook weer weg, behalve als ze echt mijn kast gaan plunderen, maar dat gebeurt tegenwoordig niet meer.
Ik denk bij iemand met een enorm onverzorgd uiterlijk wel veroordelende gedachten als ik ze bij de friettent zie, maar van verzorgde mensen niet. Dat is voor mij volgens mij het criterium, dat onverzorgde vind ik zo onwaardig dat ik het afkeur. Ik wil graag dat men zich in ieder geval verzorgt.
Ik maak niet het onderscheid tussen friet mag niet bij dik zijn, dat vind ik raar. Friet is ook gewoon eten, toch? Maar friet rond koffietijd in de ochtend vind ik wel weer ranzig, al veroordeel ik dat niet. Dat komt denk ik vooral omdat ik zelf ook echt niet bepaald gezond eet en ik dus simpelweg niet in de positie ben om daarover te oordelen.
Goed, dit over mijn oordelen naar "echt dik'. Even zo goed hebben mensen oordelen over kenmerken aan mijn lichaam dat van een normaal postuur is. Ik laat het wel zien in zomerse kleding en merk ook de blikken van mannen als ze je bekijken en dan ineens die schoonheidsfouten ontdekken. Lang was dat voor mij een reden om te vinden dat ik mislukt ben, maar eerlijk, ik kan er weinig aan doen, de natuur heeft ervoor gezorgd en ik vind die negatieve meningen van mensen ook heel moeilijk. Maar..... als ik alleen maar aantrekkelijk kan worden gevonden door een bepaalde persoon als alles perfect eruit ziet, dan is het ook iemand met een levenshouding waar ik geen bemoeienis mee wil hebben.
Afwijzing en veroordeling vananderen doen pijn, maar ze zijn onderdeel van het leven en zeggen echt vaak meer over iemands eigen geschiedenis dan over de ander. Nu zou het alleen mooi zijn als dat in mijn hoofd een zeer aanwezige gedachte zou zijn
)! Mamanna, ik gun je zelfrespect en waardering van jezelf als totale mens, met gewicht als een enkel onderdeeltje daarvan. Ik gun mezelf dat ook met wat er bij mij afwijkt van het schoonheidsideaal, waar vooral de industrie gelukkig mee is, omdat het ze geld (veeeeeel geld!) oplevert.
vrijdag 30 juli 2010 om 23:23
Ow, als je aan mensen vraagt die mij kennen wat mijn sterke punten zijn, dan is de kans groot dat ze juist 'doorzettingsvermogen' zeggen. Dat is ook een favoriete eigenschap van mezelf over mezelf.
Als ik weer eens een intakegesprek ergens heb en ik vertel de psycholoog of psychiater of wat er dan weer zit wat ik zoal bereikt heb, dan zitten ze met open mond of herhalen ze het drie keer om te zien of ze het niet verkeerd begrepen hebben.
Als ik weer eens een intakegesprek ergens heb en ik vertel de psycholoog of psychiater of wat er dan weer zit wat ik zoal bereikt heb, dan zitten ze met open mond of herhalen ze het drie keer om te zien of ze het niet verkeerd begrepen hebben.
Liever elitair dan een pauper!
vrijdag 30 juli 2010 om 23:52
Jezelf constant bekritiseren dat je te dik bent en wéér gaat lijnen heeft ook consequenties voor de rest van het gezin. Tenminste zo is het hier gegaan. Mijn dochter heeft een aantal jaren van haar jeugd heel vaak mee moeten maken dat ik weer op dieet was. In haar puberteit ging ze zich afvragen of ze van bepaalde dingen dik werd. Kind woog 50 kg bij een lengte van 1.70 m. Dat moment zal ik nooit vergeten en heb nooit meer gemauwd over mijn corpulente lijf. Ze zou door mijn schuld een waar eetprobleem ontwikkeld hebben. Gelukkig is daar nooit sprake van geweest.
Totaal off topic, maar wilde het maar ff gezegd hebben. Kinderen nemen vaak het gedrag van hun ouders over. Terwijl ik hun altijd geleerd heb dat je mensen niet moet veroordelen om hun uiterlijk en dat je trots op jezelf moet zijn. Na, dat was een lekker voorbeeld van moeders.
Totaal off topic, maar wilde het maar ff gezegd hebben. Kinderen nemen vaak het gedrag van hun ouders over. Terwijl ik hun altijd geleerd heb dat je mensen niet moet veroordelen om hun uiterlijk en dat je trots op jezelf moet zijn. Na, dat was een lekker voorbeeld van moeders.
zaterdag 31 juli 2010 om 00:01
Chatterly en Yathibiyya, zonder gekheid nu, door de schoonheid van je kinderen te benadrukken? En inderdaad goed op te letten dat je kinderen niet te veel mee krijgen van een verkeerd zelfbeeld/veel diëten.
Ik kan per jaar opnoemen welk dieet mijn moeder deed. Diëten was goed, eten slecht Dat doorbreken kost tijd. Aangezien jullie je het bewust zijn, lukt veranderen vast ook
Ik kan per jaar opnoemen welk dieet mijn moeder deed. Diëten was goed, eten slecht Dat doorbreken kost tijd. Aangezien jullie je het bewust zijn, lukt veranderen vast ook
zaterdag 31 juli 2010 om 00:07
Het gekke is dat ik niet eens echt veel te zwaar ben, toen ook niet. Natuurlijk zou ik er 20 kg af willen hebben. Ik weeg nu 85 kg. Ik ben mijn carriere als vrouw begonnen met 65 kg. Vrouwelijke rondingen: borsten en een kont, zelfs met 65 kg. Als ik nu 75 kg zou wegen zou ik tevreden zijn. Ben het jojo'en gewoon zo spuugzat. Als ik jullie verhalen lees met een gewicht van over de 100 kg, schaam ik me om mijn gemiep. Maar kan er net zo goed last/schaamte van hebben. Misschien dat het kwartje ooit nog valt en kan ik blijvend mijn eetpatroon veranderen. Verder ben ik best een leuk wijf voor mijn leeftijd
zaterdag 31 juli 2010 om 00:10
zaterdag 31 juli 2010 om 00:15
quote:Hermes schreef op 31 juli 2010 @ 00:10:
Chatterly, ik weeg nu ook 85 kilo en ben nog nooit zo blij met mijn lijf geweest. Gewicht is zo relatief.
Ken je het boek 'Weg met de weegschaal'? Ik kan het je echt aanraden.
Enne laat dat 'voor mijn leeftijd' maar gewoon weg. Je bent een leuk wijf!
Ja dat boek heb ik. Ik heb alle boeken over gewichtsverlies, alle cursussen gedaan, alle hypes
Maar dat boek is leuk ja. Staan goeie tips in. Voedzame dingen eten en je afvragen of je echt honger hebt.
Ik heb pas een paar weken bij voedingscentrum.nl genoteerd wat ik elke dag at. Ik at te weinig. Kwam op 1400 kcal per dag. Mijn vetiname was goed etc. Eigenlijk was alles goed, alleen mocht ik iets meer.
En mijn weegschaal gaf aan low...ik blij, maar helaas was de batterij leeg haha
Chatterly, ik weeg nu ook 85 kilo en ben nog nooit zo blij met mijn lijf geweest. Gewicht is zo relatief.
Ken je het boek 'Weg met de weegschaal'? Ik kan het je echt aanraden.
Enne laat dat 'voor mijn leeftijd' maar gewoon weg. Je bent een leuk wijf!
Ja dat boek heb ik. Ik heb alle boeken over gewichtsverlies, alle cursussen gedaan, alle hypes
Maar dat boek is leuk ja. Staan goeie tips in. Voedzame dingen eten en je afvragen of je echt honger hebt.
Ik heb pas een paar weken bij voedingscentrum.nl genoteerd wat ik elke dag at. Ik at te weinig. Kwam op 1400 kcal per dag. Mijn vetiname was goed etc. Eigenlijk was alles goed, alleen mocht ik iets meer.
En mijn weegschaal gaf aan low...ik blij, maar helaas was de batterij leeg haha
zaterdag 31 juli 2010 om 00:22
Dus je kent de theorie (leuk hè zo'n stapel dieetboeken en ze spreken elkaar allemaal tegen). En je bent al gestart met je eetpatroon in kaart te brengen, stap voor stap: je komt er heus!
Ik eet dagelijks 2250 kcal en als ik sport minimaal 2500 kcal en ja, ik val af. Zo veel eet vind ik nog steeds eng. Maar ik eet geen chips, chocolade en snoep meer, wat ik vroeger wel deed. Ik eet zo veel mogelijk goede basisproducten, dus volkoren en geen witbrood, zilvervliesrijst, veel groenten, veel mager vlees/vis, olie en bijna geen suiker.
oh en dat laatste herken ik: ik stapte op de weegschaal en het leek net of er een alarm in zat woehoehoehoe. Wow, hoe wist dat ding dat ik was aangekomen? Bleek dat ik te lang en te warm gedouchet had en het brandalarm ging af
Ik eet dagelijks 2250 kcal en als ik sport minimaal 2500 kcal en ja, ik val af. Zo veel eet vind ik nog steeds eng. Maar ik eet geen chips, chocolade en snoep meer, wat ik vroeger wel deed. Ik eet zo veel mogelijk goede basisproducten, dus volkoren en geen witbrood, zilvervliesrijst, veel groenten, veel mager vlees/vis, olie en bijna geen suiker.
oh en dat laatste herken ik: ik stapte op de weegschaal en het leek net of er een alarm in zat woehoehoehoe. Wow, hoe wist dat ding dat ik was aangekomen? Bleek dat ik te lang en te warm gedouchet had en het brandalarm ging af
zaterdag 31 juli 2010 om 00:31
quote:Hermes schreef op 31 juli 2010 @ 00:22:
oh en dat laatste herken ik: ik stapte op de weegschaal en het leek net of er een alarm in zat woehoehoehoe. Wow, hoe wist dat ding dat ik was aangekomen? Bleek dat ik te lang en te warm gedouchet had en het brandalarm ging af
Het enige dieet wat mij echt goed geholpen heeft was een koolhydraatarm dieet. Urine smorgens testen of ik in ketose was. Vreselijke aceton geur/smaak in mijn mond. Ik ben daar 20 kg mee afgevallen in 3 maanden. Bizar en heel ongezond natuurlijk. Zoiets kun je toch niet je verdere slanke leven volhouden. Je hebt gewoon khd nodig. Ik ben me dondersgoed bewust hoor, Overdag eet ik veel te weinig en 'savonds ga ik snaaien. Wèl chips en chocola. Ik ga me voorbereiden om na mijn verjaardag, eind augustus, definitief gezond bezig te zijn.
Geweldig dat jij het voor elkaar gekregen hebt hoor. Echt waar. Tis niet niks zoveel kg te verliezen. Probeer het vast te houden!
Ik taai af..weltrusten
oh en dat laatste herken ik: ik stapte op de weegschaal en het leek net of er een alarm in zat woehoehoehoe. Wow, hoe wist dat ding dat ik was aangekomen? Bleek dat ik te lang en te warm gedouchet had en het brandalarm ging af
Het enige dieet wat mij echt goed geholpen heeft was een koolhydraatarm dieet. Urine smorgens testen of ik in ketose was. Vreselijke aceton geur/smaak in mijn mond. Ik ben daar 20 kg mee afgevallen in 3 maanden. Bizar en heel ongezond natuurlijk. Zoiets kun je toch niet je verdere slanke leven volhouden. Je hebt gewoon khd nodig. Ik ben me dondersgoed bewust hoor, Overdag eet ik veel te weinig en 'savonds ga ik snaaien. Wèl chips en chocola. Ik ga me voorbereiden om na mijn verjaardag, eind augustus, definitief gezond bezig te zijn.
Geweldig dat jij het voor elkaar gekregen hebt hoor. Echt waar. Tis niet niks zoveel kg te verliezen. Probeer het vast te houden!
Ik taai af..weltrusten
zaterdag 31 juli 2010 om 11:50
Weet je wat mij een goed idee lijkt om vooroordelen en voorbarige conclusie te voorkomen? De obesitaspolitie.
Die komen onaangekondigd binnen, checken je kasten op vreetwaar, je prullenbakken op snoeppapiertjes en je bankrekening of je recentelijk nog gepind hebt bij een hamburgerketen. Je bonuskaart van AH wordt gechecked of je recentelijk nog iets slechts hebt gekocht.
Verder wordt er gekeken of je een frietpan hebt.
Er wordt wel rekening gehouden met eventuele verjaardagen, maar voor de rest moet te bewijzen zijn dat je echt gezond eet en goede aankopen doet.
Er wordt gekeken naar je bewegingspatroon. Wat voor werk heb je? (ik heb een beroep met veel fysieke actie, dus ik zit goed). Hoeveel km per jaar rij je auto en kan je dat verantwoorden? Heeft je fiets duidelijk gebruikerssporen? En je schoenen?
Als alles okay is, krijgt de dikzak een groen stempel op zijn of haar voorhoofd die elke week vernieuwd wordt bij aanhoudend goed gedrag. Indien er sprake is van een medische oorzaak kan dit een groene tattoo worden.
Als "dikzak" lijkt me dat geweldig! Niemand kan zien dat ik echt gezond eet, niet eens een frietpan heb, een koelkast vol groente en fruit heb, nooit suikerdranken (zelfs geen jus d'orange) koop, een jaar met een pak suiker doe (echt waar), alleen met een verjaardag (3x per jaar dus: mijn kinderen en ik) chips en taart in huis heb, en daarom word ik voor het gemak ook maar bij de eigen-schuld-groep weggezet.
Het klinkt vast belachelijk en een groen stempel of misschien wel tattoo staat niet mooi, maar dat staat die pens die ik zo háát ook niet. En misschien worden mensen zoals ik dan wat meer gerespecteerd...
Mijn eigenwaarde is prima in orde, het wordt alleen continu ondermijnd door anderen, die menen dat ik dom en lui ben en geen zelfdiscipline heb, "gewoon minder moet vreten" en zo. Ik heb er zelfs een regelmatig onaangekondigd bezoek van de obesitaspolitie voor over...
Die komen onaangekondigd binnen, checken je kasten op vreetwaar, je prullenbakken op snoeppapiertjes en je bankrekening of je recentelijk nog gepind hebt bij een hamburgerketen. Je bonuskaart van AH wordt gechecked of je recentelijk nog iets slechts hebt gekocht.
Verder wordt er gekeken of je een frietpan hebt.
Er wordt wel rekening gehouden met eventuele verjaardagen, maar voor de rest moet te bewijzen zijn dat je echt gezond eet en goede aankopen doet.
Er wordt gekeken naar je bewegingspatroon. Wat voor werk heb je? (ik heb een beroep met veel fysieke actie, dus ik zit goed). Hoeveel km per jaar rij je auto en kan je dat verantwoorden? Heeft je fiets duidelijk gebruikerssporen? En je schoenen?
Als alles okay is, krijgt de dikzak een groen stempel op zijn of haar voorhoofd die elke week vernieuwd wordt bij aanhoudend goed gedrag. Indien er sprake is van een medische oorzaak kan dit een groene tattoo worden.
Als "dikzak" lijkt me dat geweldig! Niemand kan zien dat ik echt gezond eet, niet eens een frietpan heb, een koelkast vol groente en fruit heb, nooit suikerdranken (zelfs geen jus d'orange) koop, een jaar met een pak suiker doe (echt waar), alleen met een verjaardag (3x per jaar dus: mijn kinderen en ik) chips en taart in huis heb, en daarom word ik voor het gemak ook maar bij de eigen-schuld-groep weggezet.
Het klinkt vast belachelijk en een groen stempel of misschien wel tattoo staat niet mooi, maar dat staat die pens die ik zo háát ook niet. En misschien worden mensen zoals ik dan wat meer gerespecteerd...
Mijn eigenwaarde is prima in orde, het wordt alleen continu ondermijnd door anderen, die menen dat ik dom en lui ben en geen zelfdiscipline heb, "gewoon minder moet vreten" en zo. Ik heb er zelfs een regelmatig onaangekondigd bezoek van de obesitaspolitie voor over...
zaterdag 31 juli 2010 om 12:05
quote:wuiles schreef op 31 juli 2010 @ 11:53:
Hoe kan het dat je te dik bent terwijl je zo'n voorbeeldig leven leidt?
Dat kunnen mensen als ik wel "blijven" uitleggen, en dat is ook al gebeurd in dit topic. Moet ik echt alle (heel) persoonlijke feiten op tafel leggen om een beetje meer respect te krijgen?
Daarnaast zijn er nog steeds hele volksstammen die weigeren te geloven dat bepaalde ziektes en bepaald medicijngebruik geen obesitas geven. Zelfs dokters zeggen dat (gelukkig staan steeds meer dokters open voor de werkelijkheid).
Lees nog maar eens terug. Kijk maar naar "medicijngebruik". Dat geldt ook voor mij (al heb ik geen Risperdal maar andere medicatie gehad).
Ik weet ook niet waarom ik tijdens mijn zwangerschappen 10 kilo afviel en waarom die er, toen de borstvoeding stopte, in geen tijd weer aan zaten. Ik weet ook niet waarom ik 2 jaar geleden makkelijk 20 kilo afviel zonder mijn (al jaren aangepaste) eetgedrag te wijzigen. Ik volg al sinds eind jaren 80 de weightwatchers (daarin beperk je jezelf niet zozeer, maar je wordt je vooral bewust van wat je er per dag inschuift), dus dat was het niet. Mogelijk heeft het met hormonen te maken.
Ik weet ook niet waarom ik zo sterk op prednison reageerde toen ik dat vaak nodig had (gelukkig inmiddels al jaren niet meer nodig gehad dankzij aangepaste medicatie). Elke stootkuur leverde gemiddeld 5 kilo op. "Kan niet, mevrouw, u zult wel meer gegeten hebben." Tuurlijk.
Door een ander medicijn kwam er in een half jaar nog eens 30 kilo bovenop. "Kan niet, mevrouw." Tegenwoordig staat gewichtstoename officieel in de bijsluiter.
Laat die groene tattoo maar komen! Dan ben ik officieel "goedgekeurd als dikzak zonder schuld". Scheelt me weer heel veel verdriet.
Hoe kan het dat je te dik bent terwijl je zo'n voorbeeldig leven leidt?
Dat kunnen mensen als ik wel "blijven" uitleggen, en dat is ook al gebeurd in dit topic. Moet ik echt alle (heel) persoonlijke feiten op tafel leggen om een beetje meer respect te krijgen?
Daarnaast zijn er nog steeds hele volksstammen die weigeren te geloven dat bepaalde ziektes en bepaald medicijngebruik geen obesitas geven. Zelfs dokters zeggen dat (gelukkig staan steeds meer dokters open voor de werkelijkheid).
Lees nog maar eens terug. Kijk maar naar "medicijngebruik". Dat geldt ook voor mij (al heb ik geen Risperdal maar andere medicatie gehad).
Ik weet ook niet waarom ik tijdens mijn zwangerschappen 10 kilo afviel en waarom die er, toen de borstvoeding stopte, in geen tijd weer aan zaten. Ik weet ook niet waarom ik 2 jaar geleden makkelijk 20 kilo afviel zonder mijn (al jaren aangepaste) eetgedrag te wijzigen. Ik volg al sinds eind jaren 80 de weightwatchers (daarin beperk je jezelf niet zozeer, maar je wordt je vooral bewust van wat je er per dag inschuift), dus dat was het niet. Mogelijk heeft het met hormonen te maken.
Ik weet ook niet waarom ik zo sterk op prednison reageerde toen ik dat vaak nodig had (gelukkig inmiddels al jaren niet meer nodig gehad dankzij aangepaste medicatie). Elke stootkuur leverde gemiddeld 5 kilo op. "Kan niet, mevrouw, u zult wel meer gegeten hebben." Tuurlijk.
Door een ander medicijn kwam er in een half jaar nog eens 30 kilo bovenop. "Kan niet, mevrouw." Tegenwoordig staat gewichtstoename officieel in de bijsluiter.
Laat die groene tattoo maar komen! Dan ben ik officieel "goedgekeurd als dikzak zonder schuld". Scheelt me weer heel veel verdriet.
zaterdag 31 juli 2010 om 12:21
quote:wench schreef op 31 juli 2010 @ 12:05:
[...]
Dat kunnen mensen als ik wel "blijven" uitleggen, en dat is ook al gebeurd in dit topic. Moet ik echt alle (heel) persoonlijke feiten op tafel leggen om een beetje meer respect te krijgen?
Daarnaast zijn er nog steeds hele volksstammen die weigeren te geloven dat bepaalde ziektes en bepaald medicijngebruik geen obesitas geven. Zelfs dokters zeggen dat (gelukkig staan steeds meer dokters open voor de werkelijkheid).
Lees nog maar eens terug. Kijk maar naar "medicijngebruik". Dat geldt ook voor mij (al heb ik geen Risperdal maar andere medicatie gehad).
Ik weet ook niet waarom ik tijdens mijn zwangerschappen 10 kilo afviel en waarom die er, toen de borstvoeding stopte, in geen tijd weer aan zaten. Ik weet ook niet waarom ik 2 jaar geleden makkelijk 20 kilo afviel zonder mijn (al jaren aangepaste) eetgedrag te wijzigen. Ik volg al sinds eind jaren 80 de weightwatchers (daarin beperk je jezelf niet zozeer, maar je wordt je vooral bewust van wat je er per dag inschuift), dus dat was het niet. Mogelijk heeft het met hormonen te maken.
Ik weet ook niet waarom ik zo sterk op prednison reageerde toen ik dat vaak nodig had (gelukkig inmiddels al jaren niet meer nodig gehad dankzij aangepaste medicatie). Elke stootkuur leverde gemiddeld 5 kilo op. "Kan niet, mevrouw, u zult wel meer gegeten hebben." Tuurlijk.
Door een ander medicijn kwam er in een half jaar nog eens 30 kilo bovenop. "Kan niet, mevrouw." Tegenwoordig staat gewichtstoename officieel in de bijsluiter.
Laat die groene tattoo maar komen! Dan ben ik officieel "goedgekeurd als dikzak zonder schuld". Scheelt me weer heel veel verdriet.
Van wie wil je "een beetje meer respect"? Van mij?
Wie zijn de mensen zoals jij? De mensen die hier te kennen hebben gegeven teveel te eten en te weinig te bewegen? Of de mensen die heel goed weten waarom zij overgewicht hebben maar er om hen moverende redenen momenteel niets tegen willen doen? Of de mensen die medicijnen gebruiken en stellen dat niet al hun overgewicht daaraan te wijten is? Of de mensen die stellen dat hun overgewicht alleen aan externe factoren als medicijngebruik te wijten is en dat zij daar geen enkele invloed op hebben?
Het gaat niet aan te suggereren je "persoonlijke feiten op tafel moet leggen" om beetje meer respect te krijgen. Je moet helemaal niks. Het zou kunnen bijdragen aan het begrip voor je situatie als je antwoord zou geven op een open vraag.
[...]
Dat kunnen mensen als ik wel "blijven" uitleggen, en dat is ook al gebeurd in dit topic. Moet ik echt alle (heel) persoonlijke feiten op tafel leggen om een beetje meer respect te krijgen?
Daarnaast zijn er nog steeds hele volksstammen die weigeren te geloven dat bepaalde ziektes en bepaald medicijngebruik geen obesitas geven. Zelfs dokters zeggen dat (gelukkig staan steeds meer dokters open voor de werkelijkheid).
Lees nog maar eens terug. Kijk maar naar "medicijngebruik". Dat geldt ook voor mij (al heb ik geen Risperdal maar andere medicatie gehad).
Ik weet ook niet waarom ik tijdens mijn zwangerschappen 10 kilo afviel en waarom die er, toen de borstvoeding stopte, in geen tijd weer aan zaten. Ik weet ook niet waarom ik 2 jaar geleden makkelijk 20 kilo afviel zonder mijn (al jaren aangepaste) eetgedrag te wijzigen. Ik volg al sinds eind jaren 80 de weightwatchers (daarin beperk je jezelf niet zozeer, maar je wordt je vooral bewust van wat je er per dag inschuift), dus dat was het niet. Mogelijk heeft het met hormonen te maken.
Ik weet ook niet waarom ik zo sterk op prednison reageerde toen ik dat vaak nodig had (gelukkig inmiddels al jaren niet meer nodig gehad dankzij aangepaste medicatie). Elke stootkuur leverde gemiddeld 5 kilo op. "Kan niet, mevrouw, u zult wel meer gegeten hebben." Tuurlijk.
Door een ander medicijn kwam er in een half jaar nog eens 30 kilo bovenop. "Kan niet, mevrouw." Tegenwoordig staat gewichtstoename officieel in de bijsluiter.
Laat die groene tattoo maar komen! Dan ben ik officieel "goedgekeurd als dikzak zonder schuld". Scheelt me weer heel veel verdriet.
Van wie wil je "een beetje meer respect"? Van mij?
Wie zijn de mensen zoals jij? De mensen die hier te kennen hebben gegeven teveel te eten en te weinig te bewegen? Of de mensen die heel goed weten waarom zij overgewicht hebben maar er om hen moverende redenen momenteel niets tegen willen doen? Of de mensen die medicijnen gebruiken en stellen dat niet al hun overgewicht daaraan te wijten is? Of de mensen die stellen dat hun overgewicht alleen aan externe factoren als medicijngebruik te wijten is en dat zij daar geen enkele invloed op hebben?
Het gaat niet aan te suggereren je "persoonlijke feiten op tafel moet leggen" om beetje meer respect te krijgen. Je moet helemaal niks. Het zou kunnen bijdragen aan het begrip voor je situatie als je antwoord zou geven op een open vraag.
