Lijf & Lijn
alle pijlers
Veroordeel jij dikke mensen?
donderdag 29 juli 2010 om 22:13
Nav een eerder topic ben ik hier zo nieuwsgierig naar.
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
Zelf heb ik overgewicht en ik voel me hierdoor minderwaardig en dan vooral bij mensen die ik (nog) niet heel goed ken.
Je hoort wel dat sommige mensen dikke mensen, dom, lui enz vinden.
Ik vraag me dus af of dit ook écht zo is of dat mensen zich dit zelf aanpraten? Is dit een vooroordeel dan mensen zo denken?
Dus; veroordeel jij dikke mensen? ik bedoel dan eigenlijk; vind je ze minder waard, neem je ze minder serieus?
(en dan bedoel ik dus geen mensen die misschien 5kg af zouden kunnen vallen maar toch wel redelijk overgewicht)
vrijdag 30 juli 2010 om 19:35
Wa tik trouwens écht lelijk vind aan een man is van die studentenhanden. Van die mannen van wie je ziet dat ze nooit de handen uit de mouwen gestoken hebben, nooit lichamelijk werk hebben gedaan. Ik vermoed zelf dat die handen gewoon onderontwikkeld zijn omdat die spieren nooit voor wat anders dan schrijven en computeren zijn gebruikt. Zo'n afknapper, ik kan me weinig voorstellen wat nog lelijker is dan dat.
vrijdag 30 juli 2010 om 20:00
quote:Margaretha2 schreef op 30 juli 2010 @ 19:32:
Ha, dacht je dat toen al, toen je nog wat met hem had?? Mijn vriend is trouwens worstelaar dus ik ben goed terecht gekomen, echt toevallig dat ik de Rock noemde, ik was vergeten dat die ook worstelaar was vroeger (alleen geen echte dan, mijn vriend wel dus).
Maar ik vind eigenlijk vooral afgetrainde lijven mooi, geen danserslijven, maar wel voetballers, rugbyers, schaatsers, sprinters en boksers. Zwemmers vind ik vaak wat minder omdat die zo'n brede schouders hebben en dunne benen (dat vind ik echt vreselijk lelijk bij een kerel, dunne benen, gat-ver, zo'n Jerommeke). Ik vind dat trouwens vreselijk oppervlakkig van mezelf, ik ga echt voor het stereotype wat je op een kalender voor vrouwen ziet.
Ja echt, toen ik hem net kende heb ik vreselijk ingewikkeld gedaan, ik had het altijd superleuk met hem en dacht ook wel dat ik misschien verliefd was, en aan de telefoon wist ik dat zeker, en dan zag ik hem weer en dan schrok ik me altijd dood, hahaha. Ik vergat op de een of andere manier altijd dat ik hem eigenlijk heel lelijk vond, hahaha. (Ik vond alleen zijn armen en schouders mooi, maar daar had hij dan weer wat ik ook lelijk vind tattoos op).
Zwemmers vind ik om dezelfde reden lelijk als jij. Maar het soort mannen waar jij op valt vind ik te grof, te gespierd, in de armen en schouders. Ik heb wat met bovenarmen en schouders, daar ben ik echt een zeikerd in.
Ha, dacht je dat toen al, toen je nog wat met hem had?? Mijn vriend is trouwens worstelaar dus ik ben goed terecht gekomen, echt toevallig dat ik de Rock noemde, ik was vergeten dat die ook worstelaar was vroeger (alleen geen echte dan, mijn vriend wel dus).
Maar ik vind eigenlijk vooral afgetrainde lijven mooi, geen danserslijven, maar wel voetballers, rugbyers, schaatsers, sprinters en boksers. Zwemmers vind ik vaak wat minder omdat die zo'n brede schouders hebben en dunne benen (dat vind ik echt vreselijk lelijk bij een kerel, dunne benen, gat-ver, zo'n Jerommeke). Ik vind dat trouwens vreselijk oppervlakkig van mezelf, ik ga echt voor het stereotype wat je op een kalender voor vrouwen ziet.
Ja echt, toen ik hem net kende heb ik vreselijk ingewikkeld gedaan, ik had het altijd superleuk met hem en dacht ook wel dat ik misschien verliefd was, en aan de telefoon wist ik dat zeker, en dan zag ik hem weer en dan schrok ik me altijd dood, hahaha. Ik vergat op de een of andere manier altijd dat ik hem eigenlijk heel lelijk vond, hahaha. (Ik vond alleen zijn armen en schouders mooi, maar daar had hij dan weer wat ik ook lelijk vind tattoos op).
Zwemmers vind ik om dezelfde reden lelijk als jij. Maar het soort mannen waar jij op valt vind ik te grof, te gespierd, in de armen en schouders. Ik heb wat met bovenarmen en schouders, daar ben ik echt een zeikerd in.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:01
quote:Mazou schreef op 30 juli 2010 @ 19:36:
Ik zou Yolanthe juist helemaal niet in de categorie spaghetti plaatsen.
Ik zie haar eerder als een vrouwelijke vrouw (met vormen dus).
Bij spaghetti zie ik meer een soort fotomodellen lichaam voor me.Ze heeft slappe armpjes, althans op haar trouwfotos. Wel heel dun, maar zonder enige definitie.
Ik zou Yolanthe juist helemaal niet in de categorie spaghetti plaatsen.
Ik zie haar eerder als een vrouwelijke vrouw (met vormen dus).
Bij spaghetti zie ik meer een soort fotomodellen lichaam voor me.Ze heeft slappe armpjes, althans op haar trouwfotos. Wel heel dun, maar zonder enige definitie.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:03
quote:Margaretha2 schreef op 30 juli 2010 @ 19:35:
Wa tik trouwens écht lelijk vind aan een man is van die studentenhanden. Van die mannen van wie je ziet dat ze nooit de handen uit de mouwen gestoken hebben, nooit lichamelijk werk hebben gedaan. Ik vermoed zelf dat die handen gewoon onderontwikkeld zijn omdat die spieren nooit voor wat anders dan schrijven en computeren zijn gebruikt. Zo'n afknapper, ik kan me weinig voorstellen wat nog lelijker is dan dat.
Ik had het me nooit gerealiseerd, maar nu jij het opschrijft denk ik jaaaaaaaaaaaaaaa!
Wa tik trouwens écht lelijk vind aan een man is van die studentenhanden. Van die mannen van wie je ziet dat ze nooit de handen uit de mouwen gestoken hebben, nooit lichamelijk werk hebben gedaan. Ik vermoed zelf dat die handen gewoon onderontwikkeld zijn omdat die spieren nooit voor wat anders dan schrijven en computeren zijn gebruikt. Zo'n afknapper, ik kan me weinig voorstellen wat nog lelijker is dan dat.
Ik had het me nooit gerealiseerd, maar nu jij het opschrijft denk ik jaaaaaaaaaaaaaaa!
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:04
quote:fashionvictim schreef op 30 juli 2010 @ 20:01:
[...]
Ze heeft slappe armpjes, althans op haar trouwfotos. Wel heel dun, maar zonder enige definitie.
Oh zo bedoel je spaghetti.
Dus meer als het al gekookt is
Ik vond haar benen best wel stevig, daarom kon ik er geen spaghetti bij denken.
Maar heb niet op de armen gelet.
Zo zie je maar, zelfs bij zo'n simpele vergelijking als spaghetti heeft ieder alweer een andere associatie .
[...]
Ze heeft slappe armpjes, althans op haar trouwfotos. Wel heel dun, maar zonder enige definitie.
Oh zo bedoel je spaghetti.
Dus meer als het al gekookt is
Ik vond haar benen best wel stevig, daarom kon ik er geen spaghetti bij denken.
Maar heb niet op de armen gelet.
Zo zie je maar, zelfs bij zo'n simpele vergelijking als spaghetti heeft ieder alweer een andere associatie .
vrijdag 30 juli 2010 om 20:04
jeetje wat een mooi topic is dit. Ik heb zo nu en dan eens meegelezen en ook niet alles gelezen maar de strekking die er is vind ik mooi en heel eerlijk,
Om op de eerste vraag van TO te antwoorden. Nee, ik heb niet een standaard minder waard idee bij mensen. Wel is het me opgevallen dat veel mensen die klagen over allerlei kwalen de grootste kwaal (nl overgewicht) niet zien.
Mijn moeder weegt een kleine 150 kg schat ik. Ze heeft een megabuik die echt goed zichtbaar is. En als ik eerlijk ben schaam ik me voor haar. Niet omdat ze dik is, maar omdat ze altijd commentaar op alles en iedereen heeft terwijl ze zelf de ene versnapering na de andere naar binnen schuift. En als ik daar dan iets van zeg krijg ik standaard de zin: Ja ik heb nog niks gehad, of nog erger ze geeft me een grote bek of heft haar hand naar me op ( en ja, ik ben bijna 28 en woon al jaren niet meer thuis maar ze denkt me daar nog steeds mee te imponeren alleen doet ze dat niet want ik dreig met terug slaan)
Mijn moeder leidt aan van alles... en alles is te herleiden naar haar overgewicht. Qua kleding ziet ze er dan ook nog eens niet uit en dan denk ik vaak ja ma, t is allemaal je eigen schuld en dan denk ik minderwaardig over haar.
Dan terug naar mezelf. Ik heb ook overgewicht. Niet zoveel als mijn moeder maar wel te veel. En ik moet daar zeker iets aan doen ( nu is het niet te meten want ik ben zwanger)... het stoppen met roken en mijn vorige zwangerschap hebben mijn figuur geen goed gedaan. En als ik mezelf terug zie op foto`s schrik ik van mezelf en herken ik mezelf niet van mijn spiegelbeeld. In mijn hoofd en mijn eigen beeld ben ik wel voller maar niet zo vol als dat ik mezelf op foto`s zie en dan baal ik van mezelf en ben ik heel ongelukkig.
Vanaf januari ga ik dan ook sporten.... en mijn eetgewoontes aanpassen. Ik wil dat mijn kindjes over 5 jaar kunnen kijken naar een slanke moeder. En ik hoef geen maat 36, maar met een maat 40 ben ik heel blij.... ( dolblij zelfs)
Om op de eerste vraag van TO te antwoorden. Nee, ik heb niet een standaard minder waard idee bij mensen. Wel is het me opgevallen dat veel mensen die klagen over allerlei kwalen de grootste kwaal (nl overgewicht) niet zien.
Mijn moeder weegt een kleine 150 kg schat ik. Ze heeft een megabuik die echt goed zichtbaar is. En als ik eerlijk ben schaam ik me voor haar. Niet omdat ze dik is, maar omdat ze altijd commentaar op alles en iedereen heeft terwijl ze zelf de ene versnapering na de andere naar binnen schuift. En als ik daar dan iets van zeg krijg ik standaard de zin: Ja ik heb nog niks gehad, of nog erger ze geeft me een grote bek of heft haar hand naar me op ( en ja, ik ben bijna 28 en woon al jaren niet meer thuis maar ze denkt me daar nog steeds mee te imponeren alleen doet ze dat niet want ik dreig met terug slaan)
Mijn moeder leidt aan van alles... en alles is te herleiden naar haar overgewicht. Qua kleding ziet ze er dan ook nog eens niet uit en dan denk ik vaak ja ma, t is allemaal je eigen schuld en dan denk ik minderwaardig over haar.
Dan terug naar mezelf. Ik heb ook overgewicht. Niet zoveel als mijn moeder maar wel te veel. En ik moet daar zeker iets aan doen ( nu is het niet te meten want ik ben zwanger)... het stoppen met roken en mijn vorige zwangerschap hebben mijn figuur geen goed gedaan. En als ik mezelf terug zie op foto`s schrik ik van mezelf en herken ik mezelf niet van mijn spiegelbeeld. In mijn hoofd en mijn eigen beeld ben ik wel voller maar niet zo vol als dat ik mezelf op foto`s zie en dan baal ik van mezelf en ben ik heel ongelukkig.
Vanaf januari ga ik dan ook sporten.... en mijn eetgewoontes aanpassen. Ik wil dat mijn kindjes over 5 jaar kunnen kijken naar een slanke moeder. En ik hoef geen maat 36, maar met een maat 40 ben ik heel blij.... ( dolblij zelfs)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:11
quote:biol schreef op 30 juli 2010 @ 20:04:
jeetje wat een mooi topic is dit. Ik heb zo nu en dan eens meegelezen en ook niet alles gelezen maar de strekking die er is vind ik mooi en heel eerlijk,
Om op de eerste vraag van TO te antwoorden. Nee, ik heb niet een standaard minder waard idee bij mensen. Wel is het me opgevallen dat veel mensen die klagen over allerlei kwalen de grootste kwaal (nl overgewicht) niet zien.
Mijn moeder weegt een kleine 150 kg schat ik. Ze heeft een megabuik die echt goed zichtbaar is. En als ik eerlijk ben schaam ik me voor haar. Niet omdat ze dik is, maar omdat ze altijd commentaar op alles en iedereen heeft terwijl ze zelf de ene versnapering na de andere naar binnen schuift. En als ik daar dan iets van zeg krijg ik standaard de zin: Ja ik heb nog niks gehad, of nog erger ze geeft me een grote bek of heft haar hand naar me op ( en ja, ik ben bijna 28 en woon al jaren niet meer thuis maar ze denkt me daar nog steeds mee te imponeren alleen doet ze dat niet want ik dreig met terug slaan)
Mijn moeder leidt aan van alles... en alles is te herleiden naar haar overgewicht. Qua kleding ziet ze er dan ook nog eens niet uit en dan denk ik vaak ja ma, t is allemaal je eigen schuld en dan denk ik minderwaardig over haar.
Dan terug naar mezelf. Ik heb ook overgewicht. Niet zoveel als mijn moeder maar wel te veel. En ik moet daar zeker iets aan doen ( nu is het niet te meten want ik ben zwanger)... het stoppen met roken en mijn vorige zwangerschap hebben mijn figuur geen goed gedaan. En als ik mezelf terug zie op foto`s schrik ik van mezelf en herken ik mezelf niet van mijn spiegelbeeld. In mijn hoofd en mijn eigen beeld ben ik wel voller maar niet zo vol als dat ik mezelf op foto`s zie en dan baal ik van mezelf en ben ik heel ongelukkig.
Vanaf januari ga ik dan ook sporten.... en mijn eetgewoontes aanpassen. Ik wil dat mijn kindjes over 5 jaar kunnen kijken naar een slanke moeder. En ik hoef geen maat 36, maar met een maat 40 ben ik heel blij.... ( dolblij zelfs)
Wat verdrietig om te lezen, hoe jij naar je moeder kijkt. Ik heb het daar weleens met een vriendin over (met overgewicht, die vriendin). Zij heeft net als jij een beetje een ingewikkelde relatie moeder-dochter relatie, qua lijf en lijn, zeg maar.
Wij zijn samen tot de conclusie gekomen dat hoe je moeder met haar lijf omgaat van heel grote invloed is op hoe je zelf naar je lijf kijkt en er mee omgaat, omdat het bij ons altijd zo opvalt hoe verschillend wij daar allebei in zijn en ook verschillend van huis uit ideeën daarover hebben meegekregen.
Waarom begin je nu trouwens niet? (Vroeg de vetklep met ouwewijvenarmen en een sigaret in haar hand...)
Oh, ik lees het al, zwanger. Dan mag je niet lijnen. Maar je kan natuurlijk wel nu al beginnen met gezond eten, toch?
jeetje wat een mooi topic is dit. Ik heb zo nu en dan eens meegelezen en ook niet alles gelezen maar de strekking die er is vind ik mooi en heel eerlijk,
Om op de eerste vraag van TO te antwoorden. Nee, ik heb niet een standaard minder waard idee bij mensen. Wel is het me opgevallen dat veel mensen die klagen over allerlei kwalen de grootste kwaal (nl overgewicht) niet zien.
Mijn moeder weegt een kleine 150 kg schat ik. Ze heeft een megabuik die echt goed zichtbaar is. En als ik eerlijk ben schaam ik me voor haar. Niet omdat ze dik is, maar omdat ze altijd commentaar op alles en iedereen heeft terwijl ze zelf de ene versnapering na de andere naar binnen schuift. En als ik daar dan iets van zeg krijg ik standaard de zin: Ja ik heb nog niks gehad, of nog erger ze geeft me een grote bek of heft haar hand naar me op ( en ja, ik ben bijna 28 en woon al jaren niet meer thuis maar ze denkt me daar nog steeds mee te imponeren alleen doet ze dat niet want ik dreig met terug slaan)
Mijn moeder leidt aan van alles... en alles is te herleiden naar haar overgewicht. Qua kleding ziet ze er dan ook nog eens niet uit en dan denk ik vaak ja ma, t is allemaal je eigen schuld en dan denk ik minderwaardig over haar.
Dan terug naar mezelf. Ik heb ook overgewicht. Niet zoveel als mijn moeder maar wel te veel. En ik moet daar zeker iets aan doen ( nu is het niet te meten want ik ben zwanger)... het stoppen met roken en mijn vorige zwangerschap hebben mijn figuur geen goed gedaan. En als ik mezelf terug zie op foto`s schrik ik van mezelf en herken ik mezelf niet van mijn spiegelbeeld. In mijn hoofd en mijn eigen beeld ben ik wel voller maar niet zo vol als dat ik mezelf op foto`s zie en dan baal ik van mezelf en ben ik heel ongelukkig.
Vanaf januari ga ik dan ook sporten.... en mijn eetgewoontes aanpassen. Ik wil dat mijn kindjes over 5 jaar kunnen kijken naar een slanke moeder. En ik hoef geen maat 36, maar met een maat 40 ben ik heel blij.... ( dolblij zelfs)
Wat verdrietig om te lezen, hoe jij naar je moeder kijkt. Ik heb het daar weleens met een vriendin over (met overgewicht, die vriendin). Zij heeft net als jij een beetje een ingewikkelde relatie moeder-dochter relatie, qua lijf en lijn, zeg maar.
Wij zijn samen tot de conclusie gekomen dat hoe je moeder met haar lijf omgaat van heel grote invloed is op hoe je zelf naar je lijf kijkt en er mee omgaat, omdat het bij ons altijd zo opvalt hoe verschillend wij daar allebei in zijn en ook verschillend van huis uit ideeën daarover hebben meegekregen.
Waarom begin je nu trouwens niet? (Vroeg de vetklep met ouwewijvenarmen en een sigaret in haar hand...)
Oh, ik lees het al, zwanger. Dan mag je niet lijnen. Maar je kan natuurlijk wel nu al beginnen met gezond eten, toch?
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:12
quote:fashionvictim schreef op 30 juli 2010 @ 20:03:
[...]
Ik had het me nooit gerealiseerd, maar nu jij het opschrijft denk ik jaaaaaaaaaaaaaaa!Ik heb me al voorgenomen dat als ik een kind krijg ik hem laat wandklimmen of aardappels rooien of judoen of basketballen of dozen sjouwen of wát dan ook, maar dat dit nooit gaat gebeuren
[...]
Ik had het me nooit gerealiseerd, maar nu jij het opschrijft denk ik jaaaaaaaaaaaaaaa!Ik heb me al voorgenomen dat als ik een kind krijg ik hem laat wandklimmen of aardappels rooien of judoen of basketballen of dozen sjouwen of wát dan ook, maar dat dit nooit gaat gebeuren
vrijdag 30 juli 2010 om 20:24
Ik heb delen van dit topic meegelezen, durfde nog niet te posten omdat het zo'n gevoelig onderwerp is, ook binnen mijn familie. Gewicht en hoe mensen dan over je denken, en tegenwoordig ook steeds meer hoe ik er tegenaan kijk.
Biol, ik herken veel in wat je schrijft. Ik heb hetzelfde, maar dan met mijn vader. Ik denk dat hij ruim boven de 150 kilo zit en dat begint nu echt klachten te veroorzaken. Hij kon tot voorkort niet langer meer dan 5 minuten wandelen, was vaak kortademig en heeft nog steeds een hele slechte conditie. Dat is in de loop der jaren zo gegroeid, veel alcohol en ongezond eten, sowieso bourgondisch typje, nou ja, tel maar uit je winst. Ik heb ook lange tijd overgewicht gehad, niet extreem (woog rond 90 kilo met 1.65m), maar wel duidelijk teveel. Drie jaar geleden heb ik mijn leven omgegooid en ik ben nu 20 kilo kwijt. Ik ga richting een gezond gewicht, voel me ook stukken beter uiteraard.
En ik merk dat ik dat nu projecteer op mijn vader. Dat ik het niet goed kan aanzien hoe hij zichzelf zo verwaarloost. Ik hou van hem, maar het ziet er niet uit. Zijn kleding zit niet mooi meer en je merkt dat hij zichzelf duidelijk in de weg zit. Terwijl het niet zo zou hoeven zijn.
Vooral dat laatste... het HOEFT niet zo te zijn! Ik zou zo graag willen dat hij dat inzicht ook krijgt. Het HOEFT niet altijd de dikste lik mayonaise, dat extra borreltje of die dikke dot slagroom te zijn. Ik zou zo graag willen dat hij inziet dat dat beetje extra dat het juist zo ongezond maakt, niet gelukkiger/mooier/lekkerder maakt. Dat je soms van de incidentele dingen moet genieten, om nog te kunnen zien wat lekker is. Juist omdat het incidenteel is.
Ik vind het moeilijk, omdat ik me goed besef waar ik vandaan kom. Ik had weliswaar niet de ongezonde leefstijl van mijn vader, maar was duidelijk te zwaar en zat niet lekker in mijn vel, onzeker over hoe ik eruit zag. En dat maakt dat ik van mezelf vind dat ik juist niet zo hard mag oordelen over anderen. Maar het gebeurt me toch nog af en toe. Ik schaam me ervoor dat ik het toe moet geven.
Biol, ik herken veel in wat je schrijft. Ik heb hetzelfde, maar dan met mijn vader. Ik denk dat hij ruim boven de 150 kilo zit en dat begint nu echt klachten te veroorzaken. Hij kon tot voorkort niet langer meer dan 5 minuten wandelen, was vaak kortademig en heeft nog steeds een hele slechte conditie. Dat is in de loop der jaren zo gegroeid, veel alcohol en ongezond eten, sowieso bourgondisch typje, nou ja, tel maar uit je winst. Ik heb ook lange tijd overgewicht gehad, niet extreem (woog rond 90 kilo met 1.65m), maar wel duidelijk teveel. Drie jaar geleden heb ik mijn leven omgegooid en ik ben nu 20 kilo kwijt. Ik ga richting een gezond gewicht, voel me ook stukken beter uiteraard.
En ik merk dat ik dat nu projecteer op mijn vader. Dat ik het niet goed kan aanzien hoe hij zichzelf zo verwaarloost. Ik hou van hem, maar het ziet er niet uit. Zijn kleding zit niet mooi meer en je merkt dat hij zichzelf duidelijk in de weg zit. Terwijl het niet zo zou hoeven zijn.
Vooral dat laatste... het HOEFT niet zo te zijn! Ik zou zo graag willen dat hij dat inzicht ook krijgt. Het HOEFT niet altijd de dikste lik mayonaise, dat extra borreltje of die dikke dot slagroom te zijn. Ik zou zo graag willen dat hij inziet dat dat beetje extra dat het juist zo ongezond maakt, niet gelukkiger/mooier/lekkerder maakt. Dat je soms van de incidentele dingen moet genieten, om nog te kunnen zien wat lekker is. Juist omdat het incidenteel is.
Ik vind het moeilijk, omdat ik me goed besef waar ik vandaan kom. Ik had weliswaar niet de ongezonde leefstijl van mijn vader, maar was duidelijk te zwaar en zat niet lekker in mijn vel, onzeker over hoe ik eruit zag. En dat maakt dat ik van mezelf vind dat ik juist niet zo hard mag oordelen over anderen. Maar het gebeurt me toch nog af en toe. Ik schaam me ervoor dat ik het toe moet geven.
vrijdag 30 juli 2010 om 20:28
quote:Margaretha2 schreef op 29 juli 2010 @ 22:45:
Hier op het forum zei eens iemand dat bij dikke mensen hun zwakte voor iedereen open en bloot te zien en beoordelen is, dat vond ik echt een eye opener. Iedereen heeft zwakke punten, ik ben zelf bv. vrij gemakzuchtig en vind dat niet zo leuk van mezelf, als iemand dat dan opmerkt vind ik dat al best wel naar (dat irriteert me), als iemand er dan ook nog wat negatiefs over zou zeggen voel je je al helemaal niet fijn.
Nouja zo is het voor dikke mensen dus 24/7 stel ik me voor. Sindsdien kijk ik er heel anders tegenaan.
Ik meen dat ik dat was (was een zelfde soort topic). En ik ben het er nog steeds mee eens; mensen kunnen de meest foute of slechte gewoontes, karaktertrekken of verslavingen hebben en niemand die het ziet. Maar iemand die 'slechts' zijn eetgewoonten niet onder controle heeft, is gelijk zichtbaar voor alles en iedereen.
Ik ben zelf ook te dik. En ik ondervind best wel vooroordelen. Mensen die mij (nog) niet kennen onderschatten mij regelmatig, vooral in mijn werk. Die denken dat ik een mak dikkerdje ben dat niet bijster veel kan. Ik heb dat laatst nog ondervonden; een collega die, zo hoorde ik later, toen ik kwam solliciteren mij gelijk al afserveerde als dom op grond van mijn uiterlijk. Gelukkig zat zij niet in de sollicitatiecommissie.
Ik weet dat er genoeg mensen zijn die zo denken. Maar ik word daar zelf altijd vrij strijdbaar van; zo van ik zal jou eens even laten zien dat je het fout hebt. En verder leg ik het naast me neer, omdat ik vind dat de mening van zulk soort mensen er niet toe doet.
Als ik iemand zie die dik is dan constateer ik dat diegene dik is, en kijk - heel raar - hoe het vet verdeeld is. Je hebt namelijk appel en peer figuren en ik vind het altijd interessant om te zien waar het zit bij iemand. Dit constateren gaat neutraal, en verder doe ik er niets mee. Mensen zijn zoveel meer dan alleen hun uiterlijk, en ik vind het juist interessant om de persoon achter het uiterlijk te leren kennen.
Waar ik - eerlijk toegegeven - wel vooroordelen over heb is het 'Leco' type (geblondeerd, zonnebrand bruin, plamuur op het gezicht), maar dat probeer ik zoveel mogelijk niet te laten blijken, en ik zal iemand altijd normaal tegemoet treden en sowieso nooit opmerkingen maken.
Hier op het forum zei eens iemand dat bij dikke mensen hun zwakte voor iedereen open en bloot te zien en beoordelen is, dat vond ik echt een eye opener. Iedereen heeft zwakke punten, ik ben zelf bv. vrij gemakzuchtig en vind dat niet zo leuk van mezelf, als iemand dat dan opmerkt vind ik dat al best wel naar (dat irriteert me), als iemand er dan ook nog wat negatiefs over zou zeggen voel je je al helemaal niet fijn.
Nouja zo is het voor dikke mensen dus 24/7 stel ik me voor. Sindsdien kijk ik er heel anders tegenaan.
Ik meen dat ik dat was (was een zelfde soort topic). En ik ben het er nog steeds mee eens; mensen kunnen de meest foute of slechte gewoontes, karaktertrekken of verslavingen hebben en niemand die het ziet. Maar iemand die 'slechts' zijn eetgewoonten niet onder controle heeft, is gelijk zichtbaar voor alles en iedereen.
Ik ben zelf ook te dik. En ik ondervind best wel vooroordelen. Mensen die mij (nog) niet kennen onderschatten mij regelmatig, vooral in mijn werk. Die denken dat ik een mak dikkerdje ben dat niet bijster veel kan. Ik heb dat laatst nog ondervonden; een collega die, zo hoorde ik later, toen ik kwam solliciteren mij gelijk al afserveerde als dom op grond van mijn uiterlijk. Gelukkig zat zij niet in de sollicitatiecommissie.
Ik weet dat er genoeg mensen zijn die zo denken. Maar ik word daar zelf altijd vrij strijdbaar van; zo van ik zal jou eens even laten zien dat je het fout hebt. En verder leg ik het naast me neer, omdat ik vind dat de mening van zulk soort mensen er niet toe doet.
Als ik iemand zie die dik is dan constateer ik dat diegene dik is, en kijk - heel raar - hoe het vet verdeeld is. Je hebt namelijk appel en peer figuren en ik vind het altijd interessant om te zien waar het zit bij iemand. Dit constateren gaat neutraal, en verder doe ik er niets mee. Mensen zijn zoveel meer dan alleen hun uiterlijk, en ik vind het juist interessant om de persoon achter het uiterlijk te leren kennen.
Waar ik - eerlijk toegegeven - wel vooroordelen over heb is het 'Leco' type (geblondeerd, zonnebrand bruin, plamuur op het gezicht), maar dat probeer ik zoveel mogelijk niet te laten blijken, en ik zal iemand altijd normaal tegemoet treden en sowieso nooit opmerkingen maken.
vrijdag 30 juli 2010 om 20:32
quote:fashionvictim schreef op 30 juli 2010 @ 20:11:
[...]
Wat verdrietig om te lezen, hoe jij naar je moeder kijkt. Ik heb het daar weleens met een vriendin over (met overgewicht, die vriendin). Zij heeft net als jij een beetje een ingewikkelde relatie moeder-dochter relatie, qua lijf en lijn, zeg maar.
Wij zijn samen tot de conclusie gekomen dat hoe je moeder met haar lijf omgaat van heel grote invloed is op hoe je zelf naar je lijf kijkt en er mee omgaat, omdat het bij ons altijd zo opvalt hoe verschillend wij daar allebei in zijn en ook verschillend van huis uit ideeën daarover hebben meegekregen.
Waarom begin je nu trouwens niet? (Vroeg de vetklep met ouwewijvenarmen en een sigaret in haar hand...)
Oh, ik lees het al, zwanger. Dan mag je niet lijnen. Maar je kan natuurlijk wel nu al beginnen met gezond eten, toch?
Gezond eten doe ik idd al wel.. ( hell sinds mijn zwangerschap onbijt ik weer iedere dag.. dat is ook een wonder!!)
En ja, hoe ik naar mijn moeder kijk is best triest.. zegt ook wel meer over de algemene verhoudingen tussen mij en mijn moeder. Die zijn altijd al scheef geweest... en zullen nooit meer goed komen, maar dat is een te uitgebreid verhaal voor in dit topic
Mijn tante is ook veel te zwaar... maar die is zo anders in haar houding... dat scheelt gewoon veel.
En ik kan er slecht tegen als ze commentaar op alles en iedereen heeft maar zelf precies dezelfde acties uithaalt.
2 jaar geleden heeft ze maanden lang pijn in haar maag gehad.. allerlei onderzoeken, niets hielp. Ik heb ziekenhuis in ziekenhuis uit gelopen met haar....De conclusie was dat ze niks konden vinden en dat ze drastisch moest afvallen...
Waarop zij vervolgens 3 wkn later toen ze zich weer iets beter voelde na 3 maanden op crackers en bouillion een patat stoofvlees naar binnen ging zitten douwen.. en dat doet ze nu nog.. ze eet slecht, ongezond en beweegt nauwelijks...
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
[...]
Wat verdrietig om te lezen, hoe jij naar je moeder kijkt. Ik heb het daar weleens met een vriendin over (met overgewicht, die vriendin). Zij heeft net als jij een beetje een ingewikkelde relatie moeder-dochter relatie, qua lijf en lijn, zeg maar.
Wij zijn samen tot de conclusie gekomen dat hoe je moeder met haar lijf omgaat van heel grote invloed is op hoe je zelf naar je lijf kijkt en er mee omgaat, omdat het bij ons altijd zo opvalt hoe verschillend wij daar allebei in zijn en ook verschillend van huis uit ideeën daarover hebben meegekregen.
Waarom begin je nu trouwens niet? (Vroeg de vetklep met ouwewijvenarmen en een sigaret in haar hand...)
Oh, ik lees het al, zwanger. Dan mag je niet lijnen. Maar je kan natuurlijk wel nu al beginnen met gezond eten, toch?
Gezond eten doe ik idd al wel.. ( hell sinds mijn zwangerschap onbijt ik weer iedere dag.. dat is ook een wonder!!)
En ja, hoe ik naar mijn moeder kijk is best triest.. zegt ook wel meer over de algemene verhoudingen tussen mij en mijn moeder. Die zijn altijd al scheef geweest... en zullen nooit meer goed komen, maar dat is een te uitgebreid verhaal voor in dit topic
Mijn tante is ook veel te zwaar... maar die is zo anders in haar houding... dat scheelt gewoon veel.
En ik kan er slecht tegen als ze commentaar op alles en iedereen heeft maar zelf precies dezelfde acties uithaalt.
2 jaar geleden heeft ze maanden lang pijn in haar maag gehad.. allerlei onderzoeken, niets hielp. Ik heb ziekenhuis in ziekenhuis uit gelopen met haar....De conclusie was dat ze niks konden vinden en dat ze drastisch moest afvallen...
Waarop zij vervolgens 3 wkn later toen ze zich weer iets beter voelde na 3 maanden op crackers en bouillion een patat stoofvlees naar binnen ging zitten douwen.. en dat doet ze nu nog.. ze eet slecht, ongezond en beweegt nauwelijks...
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:39
mijn moeder eet bijvoorbeeld iedere donderdag taart.. ze is dan bij mijn oma.. En als er dan nog iets overblijft eet ze dat ook op.
Dus dat betekent vaak 2/3 stukken taart... t is gewoon allemaal achter een excuus... ze heeft suiker nodig ( want suikerziekte door overgewicht) en dus moet ze dan suiker eten zegt ze..
En als ze dan boodschappen doet ligt de mand voor 75% vol met rommel..
Dus dat betekent vaak 2/3 stukken taart... t is gewoon allemaal achter een excuus... ze heeft suiker nodig ( want suikerziekte door overgewicht) en dus moet ze dan suiker eten zegt ze..
En als ze dan boodschappen doet ligt de mand voor 75% vol met rommel..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:43
quote:_Branwen_ schreef op 30 juli 2010 @ 20:28:
[...]
Ik meen dat ik dat was (was een zelfde soort topic). Ja volgens mij ook!!! Een tijd terug was er een topic `wat heb jij geleerd van het forum´ en ik dacht toen ´niets´, maar nu ik die post opschreef dacht, ´ja, dit heeft mij echt een enorm inzicht gegeven en mijn hele manier van naar anderen kijken veranderd´.
[...]
Ik meen dat ik dat was (was een zelfde soort topic). Ja volgens mij ook!!! Een tijd terug was er een topic `wat heb jij geleerd van het forum´ en ik dacht toen ´niets´, maar nu ik die post opschreef dacht, ´ja, dit heeft mij echt een enorm inzicht gegeven en mijn hele manier van naar anderen kijken veranderd´.
vrijdag 30 juli 2010 om 20:45
quote:biol schreef op 30 juli 2010 @ 20:32:
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
Misschien omdat het je van je moeder kan schelen, je wilt niet dat ze ongezond is, ongemak ondervindt of misschien wel ziek wordt of jong sterft hierdoor.
Dit is iets heel anders, maar ik kende een jongen die stierf nadat hij een botsing gehad had en geen gordel droeg, en zijn vrienden waren toen zo enorm boos op hem, echt extreme woede, wat een lul, hoe haal je het in je botte kolerekop om zonder gordel te gaan, klootzak.
Ik denk juist omdat je het beste met iemand voor hebt irriteert het je als diegene dingen doet die slecht voor hem zijn.
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
Misschien omdat het je van je moeder kan schelen, je wilt niet dat ze ongezond is, ongemak ondervindt of misschien wel ziek wordt of jong sterft hierdoor.
Dit is iets heel anders, maar ik kende een jongen die stierf nadat hij een botsing gehad had en geen gordel droeg, en zijn vrienden waren toen zo enorm boos op hem, echt extreme woede, wat een lul, hoe haal je het in je botte kolerekop om zonder gordel te gaan, klootzak.
Ik denk juist omdat je het beste met iemand voor hebt irriteert het je als diegene dingen doet die slecht voor hem zijn.
vrijdag 30 juli 2010 om 20:48
misschien heb je daar wel gelijk in Margaretha... Het is ook een beetje neid naar haar toe.. Je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn.. straks 3 kleinkinderen.. 3 dochters.... en dan vergooi je jezelf zo.. Ik snap het niet.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 30 juli 2010 om 20:59
quote:Margaretha2 schreef op 30 juli 2010 @ 20:43:
[...]
Ja volgens mij ook!!! Een tijd terug was er een topic `wat heb jij geleerd van het forum´ en ik dacht toen ´niets´, maar nu ik die post opschreef dacht, ´ja, dit heeft mij echt een enorm inzicht gegeven en mijn hele manier van naar anderen kijken veranderd´.Mooi om te horen, Margaretha
[...]
Ja volgens mij ook!!! Een tijd terug was er een topic `wat heb jij geleerd van het forum´ en ik dacht toen ´niets´, maar nu ik die post opschreef dacht, ´ja, dit heeft mij echt een enorm inzicht gegeven en mijn hele manier van naar anderen kijken veranderd´.Mooi om te horen, Margaretha
vrijdag 30 juli 2010 om 21:37
Zo dat was even een boel bijlezen, maar wat is dit een warm en eerlijk topic geworden zeg. Echt prachtig en zonder het gebruikelijke bashen, fijn.
Ik heb een hoop mooie dingen gelezen, maar ik wilde nog even reageren op de opmerking van FV dat ze bij forummers een beeld vormt en dat iedereen dan mooi en slank is die ze leuk vindt om te lezen en lelijk als ze ze stom vindt.
Ik herken dat wel een beetje, want ik kwam eens op het 100+ topic en daar zag ik een heleboel geweldige forumsters in een lijstje staan met behoorlijk overgewicht. Als ik ze IRL voor hert eerst had ontmoet dan was mijn oordeel ongetwijfeld gekleurd door hun omvang, maar nu had ik er geen enkel negatief gevoel bij, omdat ik ze al had leren kennen als fijne mensen. Jammer dat dit in het dagelijkse leven ook niet zo werkt.
O ja, nog even een luchtige noot: ik vond net als FV mijn ex-vriend ook heel lelijk en ik moest in het begin altijd even een kwartiertje aan hem wennen, hoe verliefd ik ook was. Grappig dat dat zo kan werken, haha.
Ik heb een hoop mooie dingen gelezen, maar ik wilde nog even reageren op de opmerking van FV dat ze bij forummers een beeld vormt en dat iedereen dan mooi en slank is die ze leuk vindt om te lezen en lelijk als ze ze stom vindt.
Ik herken dat wel een beetje, want ik kwam eens op het 100+ topic en daar zag ik een heleboel geweldige forumsters in een lijstje staan met behoorlijk overgewicht. Als ik ze IRL voor hert eerst had ontmoet dan was mijn oordeel ongetwijfeld gekleurd door hun omvang, maar nu had ik er geen enkel negatief gevoel bij, omdat ik ze al had leren kennen als fijne mensen. Jammer dat dit in het dagelijkse leven ook niet zo werkt.
O ja, nog even een luchtige noot: ik vond net als FV mijn ex-vriend ook heel lelijk en ik moest in het begin altijd even een kwartiertje aan hem wennen, hoe verliefd ik ook was. Grappig dat dat zo kan werken, haha.
vrijdag 30 juli 2010 om 22:00
quote:biol schreef op 30 juli 2010 @ 20:32:
[...]
Gezond eten doe ik idd al wel.. ( hell sinds mijn zwangerschap onbijt ik weer iedere dag.. dat is ook een wonder!!)
En ja, hoe ik naar mijn moeder kijk is best triest.. zegt ook wel meer over de algemene verhoudingen tussen mij en mijn moeder. Die zijn altijd al scheef geweest... en zullen nooit meer goed komen, maar dat is een te uitgebreid verhaal voor in dit topic
Mijn tante is ook veel te zwaar... maar die is zo anders in haar houding... dat scheelt gewoon veel.
En ik kan er slecht tegen als ze commentaar op alles en iedereen heeft maar zelf precies dezelfde acties uithaalt.
2 jaar geleden heeft ze maanden lang pijn in haar maag gehad.. allerlei onderzoeken, niets hielp. Ik heb ziekenhuis in ziekenhuis uit gelopen met haar....De conclusie was dat ze niks konden vinden en dat ze drastisch moest afvallen...
Waarop zij vervolgens 3 wkn later toen ze zich weer iets beter voelde na 3 maanden op crackers en bouillion een patat stoofvlees naar binnen ging zitten douwen.. en dat doet ze nu nog.. ze eet slecht, ongezond en beweegt nauwelijks...
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
Je moeder is natuurlijk heel dichtbij, heel eigen, daarom irriteert het je bij haar meer. Ik bedoelde trouwens niet dat ik jou heel hard vind, meer dat ik het gewoon verdrietig vind om te lezen dat je je zorgen om haar maakt (zo had ik je afkeuring en irritatie namelijk geinterpreteerd, als een soort twisted vorm van liefde) en dat je zelf ook gewichtsproblemen hebt. Door mijn vriendin denk ik namelijk dat dat vaak samenhangt, een moeder met "gedoe" zorgt er voor dat je dat zelf ook krijgt, denk ik. Jammer vind ik dat, je moeder zou juist degene moeten zijn van wie je als vrouw je eerste dosis eigenwaarde en trots op je lichaam meekrijgt.
(Dat is dus het grote verschil tussen mij en mijn vriendin, misschien projecteer ik nu wel hoor, maar mijn moeder was altijd mooi, sportte ook veel, danste, en vond zichzelf vooral echt een heel lekker wijf. Ik heb dat ook wel, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet ben, als ik objectief naar mezelf kijk. Maar ik heb omgekeerde body dysmorphia, ben in mijn hoofd altijd knapper en slanker en leuker dan ik echt ben. )
[...]
Gezond eten doe ik idd al wel.. ( hell sinds mijn zwangerschap onbijt ik weer iedere dag.. dat is ook een wonder!!)
En ja, hoe ik naar mijn moeder kijk is best triest.. zegt ook wel meer over de algemene verhoudingen tussen mij en mijn moeder. Die zijn altijd al scheef geweest... en zullen nooit meer goed komen, maar dat is een te uitgebreid verhaal voor in dit topic
Mijn tante is ook veel te zwaar... maar die is zo anders in haar houding... dat scheelt gewoon veel.
En ik kan er slecht tegen als ze commentaar op alles en iedereen heeft maar zelf precies dezelfde acties uithaalt.
2 jaar geleden heeft ze maanden lang pijn in haar maag gehad.. allerlei onderzoeken, niets hielp. Ik heb ziekenhuis in ziekenhuis uit gelopen met haar....De conclusie was dat ze niks konden vinden en dat ze drastisch moest afvallen...
Waarop zij vervolgens 3 wkn later toen ze zich weer iets beter voelde na 3 maanden op crackers en bouillion een patat stoofvlees naar binnen ging zitten douwen.. en dat doet ze nu nog.. ze eet slecht, ongezond en beweegt nauwelijks...
En ja, misschien is mijn kijk naar mijn moeder wel heel erg....ik kan me voorstellen dat het heel hard overkomt...
Het is ook raar, want ik heb het bij andere mensen niet..
Je moeder is natuurlijk heel dichtbij, heel eigen, daarom irriteert het je bij haar meer. Ik bedoelde trouwens niet dat ik jou heel hard vind, meer dat ik het gewoon verdrietig vind om te lezen dat je je zorgen om haar maakt (zo had ik je afkeuring en irritatie namelijk geinterpreteerd, als een soort twisted vorm van liefde) en dat je zelf ook gewichtsproblemen hebt. Door mijn vriendin denk ik namelijk dat dat vaak samenhangt, een moeder met "gedoe" zorgt er voor dat je dat zelf ook krijgt, denk ik. Jammer vind ik dat, je moeder zou juist degene moeten zijn van wie je als vrouw je eerste dosis eigenwaarde en trots op je lichaam meekrijgt.
(Dat is dus het grote verschil tussen mij en mijn vriendin, misschien projecteer ik nu wel hoor, maar mijn moeder was altijd mooi, sportte ook veel, danste, en vond zichzelf vooral echt een heel lekker wijf. Ik heb dat ook wel, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet ben, als ik objectief naar mezelf kijk. Maar ik heb omgekeerde body dysmorphia, ben in mijn hoofd altijd knapper en slanker en leuker dan ik echt ben. )
Am Yisrael Chai!
