Mode & Beauty
alle pijlers
Lelijk zijn en de vooroordelen....
zondag 11 mei 2008 om 11:41
In navolging van het pas geopende topic 'Mooi zijn en de vooroordelen', bij deze de tegenhanger...
Ik ben lelijk. Wel moeder's mooiste, want mijn broer is nog lelijker
, maar ik krijg regelmatig te maken met starende mensen, opmerkingen, en als ik er ook nog eens een 'bad hairday' bij heb (heb een bos haar waar een afro jaloers op zou zijn, helaas zit het dus niet altijd zo mooi als een afro...).
Over het algemeen boeit het me van geen kanten wat anderen van mij vinden. Echt, het kijken, de opmerkingen, ik ben er al lang overheen en kwetsen doet het me niet meer (vroeger wel, maarja, gelukkig met het ouder worden me gerealiseerd dat als mensen mij op mijn buitenkant willen beoordelen het HUN probleem is, en niet de mijne).
Maar heb dus wel te maken met bepaalde vooroordelen en consequenties van het lelijk zijn. Lelijk=dom, lelijk= geen gevoel voor kleding, stijl, make-up etc, lelijk=toch regelmatig een baan die aan mijn neus voorbij ging omdat ik (waarom zou ik het mezelf makkelijk maken als het moeilijk kan ) op representatieve functies solliciteerde.
En vaak te horen krijgen van mensen die je beter hebt leren kennen... goh, had niet verwacht dat je zo'n leuke meid zou zijn, niet verwacht dat je zo slim zou zijn, niet verwacht dat je dat zou kunnen... want hun eerste indruk was niet zo positief...
Dat is dus vaak nog steeds erg vervelend. De eerste indruk die ik maak op mensen is nooit positief. Als ze me leren kennen slaan ze om als een blad aan een boom, maar met vreemde mensen, met nieuwe collega's, het begin is altijd stroef. Ondertussen weet ik echt wel wat ik waard ben, maar soms kan ik er echt van balen dat ik er echt aan moet werken om mensen een positieve indruk van mij te geven terwijl het die 'mooie' mensen altijd komt aanwaaien. Ze hebben op feestjes meteen contact, collega's stappen wel meteen op een mooie nieuwe collega af (ik werd nog net niet genegeerd, maar het scheelde niet veel...), in winkels worden ze eerder geholpen...
Wat ik al zei, ik maal er niet meer om, ben er aan gewend, maar soms heb ik nog wel zo'n kinderachtig 'niet eerlijk' gevoel. Als ik had kunnen kiezen zou ik toch wel een iets leuker uiterlijk gehad willen hebben, maar aan de andere kant... plastische chirurgie is tegenwoordig voor iedereen bereikbaar, maar dat gaat me toch weer een stap te ver, dus zo belangrijk is het ook weer niet voor me (bovendien gaat dat klauwen geld kosten voor de boel zodanig opgekalefaterd is dat ik ook 'mooi' ben
)....
Van het topic 'mooi zijn en de vooroordelen' is het wel grappig dat ik haar gevoel herken, maar om een hele andere reden. Heb ik toch nog wat gemeen met die 'mooie' mensen
Ik ben lelijk. Wel moeder's mooiste, want mijn broer is nog lelijker
, maar ik krijg regelmatig te maken met starende mensen, opmerkingen, en als ik er ook nog eens een 'bad hairday' bij heb (heb een bos haar waar een afro jaloers op zou zijn, helaas zit het dus niet altijd zo mooi als een afro...).Over het algemeen boeit het me van geen kanten wat anderen van mij vinden. Echt, het kijken, de opmerkingen, ik ben er al lang overheen en kwetsen doet het me niet meer (vroeger wel, maarja, gelukkig met het ouder worden me gerealiseerd dat als mensen mij op mijn buitenkant willen beoordelen het HUN probleem is, en niet de mijne).
Maar heb dus wel te maken met bepaalde vooroordelen en consequenties van het lelijk zijn. Lelijk=dom, lelijk= geen gevoel voor kleding, stijl, make-up etc, lelijk=toch regelmatig een baan die aan mijn neus voorbij ging omdat ik (waarom zou ik het mezelf makkelijk maken als het moeilijk kan
) op representatieve functies solliciteerde. En vaak te horen krijgen van mensen die je beter hebt leren kennen... goh, had niet verwacht dat je zo'n leuke meid zou zijn, niet verwacht dat je zo slim zou zijn, niet verwacht dat je dat zou kunnen... want hun eerste indruk was niet zo positief...
Dat is dus vaak nog steeds erg vervelend. De eerste indruk die ik maak op mensen is nooit positief. Als ze me leren kennen slaan ze om als een blad aan een boom, maar met vreemde mensen, met nieuwe collega's, het begin is altijd stroef. Ondertussen weet ik echt wel wat ik waard ben, maar soms kan ik er echt van balen dat ik er echt aan moet werken om mensen een positieve indruk van mij te geven terwijl het die 'mooie' mensen altijd komt aanwaaien. Ze hebben op feestjes meteen contact, collega's stappen wel meteen op een mooie nieuwe collega af (ik werd nog net niet genegeerd, maar het scheelde niet veel...), in winkels worden ze eerder geholpen...
Wat ik al zei, ik maal er niet meer om, ben er aan gewend, maar soms heb ik nog wel zo'n kinderachtig 'niet eerlijk' gevoel. Als ik had kunnen kiezen zou ik toch wel een iets leuker uiterlijk gehad willen hebben, maar aan de andere kant... plastische chirurgie is tegenwoordig voor iedereen bereikbaar, maar dat gaat me toch weer een stap te ver, dus zo belangrijk is het ook weer niet voor me (bovendien gaat dat klauwen geld kosten voor de boel zodanig opgekalefaterd is dat ik ook 'mooi' ben
)....Van het topic 'mooi zijn en de vooroordelen' is het wel grappig dat ik haar gevoel herken, maar om een hele andere reden. Heb ik toch nog wat gemeen met die 'mooie' mensen
Om een kort verhaal lang te maken...
vrijdag 23 mei 2008 om 15:21
Het is moeilijk te oordelen wat knap of lelijk is, iedereen denkt hier weer anders over natuurlijk. Ik ben zelf vroeger altijd gepest tot m'n vijftiende, omdat ik altijd iets molliger was dan de rest..... Eenmaal zestien ging ik voor het eerst stappen en kreeg ik genoeg aandacht, was ik nu wel of niet lelijk?
Ik ben niet ook niet echt een opvallende verschijning, daar ik vrij gemiddeld ben... ongeveer 1.78, lang lichtbruin haar, maat 42...... Wel doe ik altijd mijn best er goed uit te zien, men zegt ook vaak dat ik zo'n "vrolijke, goedgeklede meid" ben, daar ben ik best blij mee. Maar helaas, het is nu niet zo dat ik wordt nagekeken of zo, haha......
Ik ben niet ook niet echt een opvallende verschijning, daar ik vrij gemiddeld ben...
ongeveer 1.78, lang lichtbruin haar, maat 42...... Wel doe ik altijd mijn best er goed uit te zien, men zegt ook vaak dat ik zo'n "vrolijke, goedgeklede meid" ben, daar ben ik best blij mee. Maar helaas, het is nu niet zo dat ik wordt nagekeken of zo, haha......
vrijdag 23 mei 2008 om 22:12
Ik was vroeger tot mijn 14e mooi, lang donker haar, grote bruine ogen en slank.
Kreeg ontzettend veel aandacht van jongens en iedereen gaf me altijd complimenten over mijn uiterlijk.
Totdat ik 14 was en ik last kreeg van acne, mijn hele gezicht zat onder en ik had ook nog eens mijn lange haren afgeknipt tot op mijn schouders en werd enorm onzeker omdat een jongen mij lelijke draak genoemd had die mij vroeger wel mooi vond en waar ik verliefd op was.
Deze opmerking had mij zo gekwetst en maakte me compleet onzeker en dan ook nog een jonger zusje hebben dat lang blond haar had en heel slank en een mooie huid.
Op mijn 15e kreeg ik de diane pil en werd hierdoor 10 kilo dikker en mn huid werd maar een beetje mooier, ik bleef puistjes houden. Op mijn 16e was mn dieptepunt ik werd echt depressief van hoe ik uitzag en als ik op stap ging met vriendinnen die wel mager waren en goed uitzagen voelde ik me als dik lelijk aanhangsel erbij hangen. Alle aandacht van jongens ging in eerste instantie uit naar hen. Alleen marokkanen zagen mij staan..heel raar. Ik was zo blij dat hun me mooi vonden dat ik met heel veel van zulke jongens iets heb waarvoor ik me nu nog schaam.
Zoeen type was ik niet.
Pas op mijn 24e werd ik weer mooi...pukkelloos, viel heel veel af 12 kilo en ik had een mooie lieve vriend.
Had een stijltang gekocht en daarmee zat mijn haar eindelijk pluis en golf vrij. Werd echt zekerder van mezelf en kreeg ook weer enorm veel aandacht.
Op dit moment ben ik 28 en merk ik echt dat iedereen naar het uiterlijk kijkt en dat ze echt bevooroordeeld zijn.
Ik wordt nu ik slank en mooi uitzie vaak als modepopje gezien en alle jongens maken sexistische opmerkingen of geven openlijk complimenten. Meiden die er minder goed uitzien negeren mij en willen blijkbaar niet met me omgaan ook al weten ze niet welk karakter ik heb. Ze doen geen moeite ook al doe ik aardig tegen hun, dag erna negeren ze me gewoon.
Ik vind t echt betrekkelijk..waarom let iedereen zo erg op uiterlijk? Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd gezegd dat ik mooi ben en zelfs toen ik depressief was over mn uiterlijk.
Maar ja ik wist zelf wel beter toen.
Denk dat ik hierdoor nog altijd heel onzeker ben ook al vind iedereen me nu bijna heel knap en mooi. Ik blijf van binnen onzeker en ik denk niet dat dat gevoel ooit over zal gaan dat ik minder ben dan de rest.
Kreeg ontzettend veel aandacht van jongens en iedereen gaf me altijd complimenten over mijn uiterlijk.
Totdat ik 14 was en ik last kreeg van acne, mijn hele gezicht zat onder en ik had ook nog eens mijn lange haren afgeknipt tot op mijn schouders en werd enorm onzeker omdat een jongen mij lelijke draak genoemd had die mij vroeger wel mooi vond en waar ik verliefd op was.
Deze opmerking had mij zo gekwetst en maakte me compleet onzeker en dan ook nog een jonger zusje hebben dat lang blond haar had en heel slank en een mooie huid.
Op mijn 15e kreeg ik de diane pil en werd hierdoor 10 kilo dikker en mn huid werd maar een beetje mooier, ik bleef puistjes houden. Op mijn 16e was mn dieptepunt ik werd echt depressief van hoe ik uitzag en als ik op stap ging met vriendinnen die wel mager waren en goed uitzagen voelde ik me als dik lelijk aanhangsel erbij hangen. Alle aandacht van jongens ging in eerste instantie uit naar hen. Alleen marokkanen zagen mij staan..heel raar. Ik was zo blij dat hun me mooi vonden dat ik met heel veel van zulke jongens iets heb waarvoor ik me nu nog schaam.
Zoeen type was ik niet.
Pas op mijn 24e werd ik weer mooi...pukkelloos, viel heel veel af 12 kilo en ik had een mooie lieve vriend.
Had een stijltang gekocht en daarmee zat mijn haar eindelijk pluis en golf vrij. Werd echt zekerder van mezelf en kreeg ook weer enorm veel aandacht.
Op dit moment ben ik 28 en merk ik echt dat iedereen naar het uiterlijk kijkt en dat ze echt bevooroordeeld zijn.
Ik wordt nu ik slank en mooi uitzie vaak als modepopje gezien en alle jongens maken sexistische opmerkingen of geven openlijk complimenten. Meiden die er minder goed uitzien negeren mij en willen blijkbaar niet met me omgaan ook al weten ze niet welk karakter ik heb. Ze doen geen moeite ook al doe ik aardig tegen hun, dag erna negeren ze me gewoon.
Ik vind t echt betrekkelijk..waarom let iedereen zo erg op uiterlijk? Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd gezegd dat ik mooi ben en zelfs toen ik depressief was over mn uiterlijk.
Maar ja ik wist zelf wel beter toen.
Denk dat ik hierdoor nog altijd heel onzeker ben ook al vind iedereen me nu bijna heel knap en mooi. Ik blijf van binnen onzeker en ik denk niet dat dat gevoel ooit over zal gaan dat ik minder ben dan de rest.
zondag 25 mei 2008 om 11:25
zondag 25 mei 2008 om 21:48
Ik kan me eraan herinneren toen mijn ex me dumpte ik ook ff door een moeilijke periode doorheenging waarin ik aan mezelf en mijn uiterlijk twijfelde,in figuurlijke zin dus.Ik ben me ervan bewust dat ik met maat 40/42 bij 1.75 niet de dunste ben.Mijn ex vond het soms nodig om me erop te wijzen door af en toe in mijn buik te knijpen en me te vertellen dat ik vet was.Volgends hem een grapje maar ik was gekwetst en werd er onzeker door.Soms lijkt het wel alsof ik zijn woorden nog hoor en denk ik pas mooier te zijn als ik ook slanker ben.Dit soort baalmomenten komen ook voort uit erdere opmerkingen van vroeger want pubers kunnen soms bot zijn.Ook een excolega zei,toen ik tijdelijk wat dikker was,dat mijn vriend ooit op slanke dennen zou gaan vallen en toen had ik het gevoel niet aantrekkelijk te zijn omdat ik geen maat 36 had maar gewoon mollig was,ben nu allang afgevallen en voel me daar beter bij.Mijn vriend stelde me gerust toen ik dat vertelde over die excolega en zei dat hij me mooi vond zoals ik was en me daarom niet zou dumpen.Maar gelukkig heb ik deze baalmomenten niet zo vaak en ben ik dat meestal ook snel weer vergeten.Ik ben niet bloedmooi,maar ook niet lelijk,gewoon normaal en verzorg me verder goed en sport veel.Uitstraling is ook belangrijk en kwaliteiten zoals goed naar verhalen van mensen te kunnen luisteren en met iemand kunnen lachen etc...Lichaamsbouw en gezicht kan je nou eenmaal niet uitkiezen.Maar met kleding,make-up en een mooi kapsel kan je ook al veel bereiken.Uitspraken zoals:''Al draagt een aap een gouden ring het is en blijft een lelijk ding''vind ik niet kunnen en een gemeene uitspraak naar iemand toe.En ik vind ook niet dat andere mensen zomaar naar iemand toe mogen stappen om degene te vertellen wat ze van zijn/haar uiterlijk vinden.Okay,iedereen heeft zijn eigen voorkeur,dat is je goed recht,maar laat mensen in hun waarde!
T'is trouwens niet mijn bedoeling om te zeuren ofzo,maar wil gewoon ff mijn verhaal kwijt en mensen steunen,that's all!!!![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
T'is trouwens niet mijn bedoeling om te zeuren ofzo,maar wil gewoon ff mijn verhaal kwijt en mensen steunen,that's all!!!
maandag 26 mei 2008 om 19:23
he, he eindelijk gevonden dit topic (jammer dat ik nog steeds die smileys niet weet te vinden hier)
ik probeer het kort te houden...
Wat me opvalt is die enorme positieve instelling.
Ik ben zelf ontiegelijk afgezeken om mijn uiterlijk jarenlang.
Misschien heeft het vooral hiermee te maken dat ik me er nu nog zeer slecht onder voel,
iemand schreef:
"Nou zijn ouders denk ik altijd bevooroordeeld, maar ik denk dat het zeker helpt hoe je bent opgevoed."
Toen ik dit las denk ik zeker dat dit een heel belangrijk is hoe je er later mee omgaat.
Mijn ouders hebben er nooit mee weten om te gaan of geholpen.
Ik probeer me nu wel vast te houden aan het feit dat ik zo een ontiegelijk lieve en ook vlotte vriend heb. Het feit dat hij wat ouder is heeft wel te maken met het feit dat ik zwaar ben afgeknapt op leeftijdsgenootjes (jongens moesten me altijd laten weten dat ik lelijk ben...ik wil je wel neuken met een zak over je hoofd...heks...etc.)
Een voorbeeldje wat ik meemaakte:
Ik werd in een grote groep mensen belachelijk gemaakt, iemand pakte me beet en schreeuwde door het publiek: "kijk eens wat een lelijk wijf".
Over haar jeugd schrijft de topicstarter niet veel.
Het heeft wel een enorme impact bij mij gehad in ieder geval.
Het is zeer zeker een opluchting ouder te worden, uiterlijk wordt minder belangrijk.
Het rare is dat ik zelf twijfel over mijn echt lelijk zijn (knap ben ik zeker niet).
Er word dan gezegd: "je bent niet knap maar dat wil niet zeggen dat je lelijk bent".
Mijn figuur is gewoon top, maar mijn gezicht heeft trekken van Sarah Yessica Parker.
Gelukkig ben ik wel veel aangekomen en voller in mijn gezicht dan haar.
Ze zou mooier zijn als ze wat aankwam en haar kaak wat opvulde.
Pfoei,..moeilijk om het kort te houden zeg...
Wat ik vooral wilde zeggen:
mijn ideaal is nooit geweest om mooi te zijn maar onopvallend.
Lekker met rust te worden gelaten, en overal binnen te kunnen stappen, niemand die je aanstaart...heerlijk toch?
Het lijkt me dus een voordeel om onopvallend te zijn en niet knap of lelijk.
ik probeer het kort te houden...
Wat me opvalt is die enorme positieve instelling.
Ik ben zelf ontiegelijk afgezeken om mijn uiterlijk jarenlang.
Misschien heeft het vooral hiermee te maken dat ik me er nu nog zeer slecht onder voel,
iemand schreef:
"Nou zijn ouders denk ik altijd bevooroordeeld, maar ik denk dat het zeker helpt hoe je bent opgevoed."
Toen ik dit las denk ik zeker dat dit een heel belangrijk is hoe je er later mee omgaat.
Mijn ouders hebben er nooit mee weten om te gaan of geholpen.
Ik probeer me nu wel vast te houden aan het feit dat ik zo een ontiegelijk lieve en ook vlotte vriend heb. Het feit dat hij wat ouder is heeft wel te maken met het feit dat ik zwaar ben afgeknapt op leeftijdsgenootjes (jongens moesten me altijd laten weten dat ik lelijk ben...ik wil je wel neuken met een zak over je hoofd...heks...etc.)
Een voorbeeldje wat ik meemaakte:
Ik werd in een grote groep mensen belachelijk gemaakt, iemand pakte me beet en schreeuwde door het publiek: "kijk eens wat een lelijk wijf".
Over haar jeugd schrijft de topicstarter niet veel.
Het heeft wel een enorme impact bij mij gehad in ieder geval.
Het is zeer zeker een opluchting ouder te worden, uiterlijk wordt minder belangrijk.
Het rare is dat ik zelf twijfel over mijn echt lelijk zijn (knap ben ik zeker niet).
Er word dan gezegd: "je bent niet knap maar dat wil niet zeggen dat je lelijk bent".
Mijn figuur is gewoon top, maar mijn gezicht heeft trekken van Sarah Yessica Parker.
Gelukkig ben ik wel veel aangekomen en voller in mijn gezicht dan haar.
Ze zou mooier zijn als ze wat aankwam en haar kaak wat opvulde.
Pfoei,..moeilijk om het kort te houden zeg...
Wat ik vooral wilde zeggen:
mijn ideaal is nooit geweest om mooi te zijn maar onopvallend.
Lekker met rust te worden gelaten, en overal binnen te kunnen stappen, niemand die je aanstaart...heerlijk toch?
Het lijkt me dus een voordeel om onopvallend te zijn en niet knap of lelijk.
donderdag 5 juni 2008 om 01:00
Ik ben tot zeker mijn achttiende in ieder geval door anderen zo lelijk bevonden dat men meende daar opmerkingen over te moeten maken. Meerdere keren ben ik op school, op straat, op vakantie in huilen uitgebarsten, omdat mensen dus in het openbaar écht zo lomp zijn dat ze je openlijk uitlachen, opmerkingen maken, enz. Ik vond mezelf ook altijd echt heel erg lelijk; ik was (en ben :P) erg lang: 1.86 m. en woog in die tijd 57 kilo (geen eetstoornis, was echt gewoon m'n bouw), had een (te grote) bril, sluik, blond, slecht geknipt haar en gedroeg me ook echt als een grijs muisje (waarbij je je af kunt vragen wat oorzaak en wat gevolg is...).
Ik ben nu tien jaar ouder en tien kilo zwaarder (klopt het dan echt, van die 1 kilo per jaar erbij?), heb m'n bril verruild voor lenzen, m'n haar is in de loop der jaren steeds donkerder geworden (ok, verf het nu ook nóg donkerder) en heb steeds meer zelfvertrouwen gekregen. Ik kleed me ook wel wat anders en gebruik iets meer make-up (ik denk dat dat toch ook wel wat doet).
Ik word nu door een aantal mensen 'knap' genoemd (heb geen representatief onderzoek gehouden, dus weet niet hoe de gemiddelde Nederlandse bevolking daarover denkt :P) en ik ben zelf momenteel ook tevreden, gelukkig.
Ik ben beslist niet klassiek knap; mijn neus is te groot, ik vind m'n kont in verhouding te dik en m'n haar is alleen maar leuk na lang föhnen of als ik er -quasi nonchalant, maar ondertussen.. ;-)- 20 clipjes in doe of zo.
Ik denk dus dat mijn uitstraling beslist het meest doet: m'n kledingstijl is erg veranderd en vind ik nu veel leuker en ik voel me zelfverzekerder zonder bril en met wat kilootjes meer.
Ik voel me echter nog steeds regelmatig als tien jaar terug: onzeker, lelijk. Ik kijk de kat uit de boom en ben niet erg spontaan (hoewel dit wel steeds beter gaat).
Helaas verwarren mensen dit veelal met arrogantie.
Weatherwax: ik vind je postings super om te lezen, met name vanwege de nodige zelfspot. Je lijkt me een heerlijk mens om mee om te gaan!
Ik begrijp dat je daar, wat jouw beeld over je uiterlijk betreft, niets aan hebt. Ik was vroeger altijd erg verbaasd als men me tóch leuk bleek te vinden, ookal vond ik mezelf zo lelijk... Maar je klinkt leuk en ik denk dat je zelf ook wel weet dat je dat echt bent!
Dons: wat een verschrikkelijke opmerkingen zijn er tegen jou gemaakt... Ik merk aan mezelf dat ik wel een aantal dingen verdrongen heb, in de zin van dat ik het gewoon echt niet zo goed meer weet. Andere opmerkingen staan me nog helder voor de geest, maar het gaat me nog even te ver om deze hier op het forum te plempen. Ben wel eens door een groepje jongens in m'n buik / maag getrapt, omdat ik lelijk was. Dat gedeelte van je verhaal herken ik in ieder geval goed.
Fijn dat je een lieve en leuke vriend hebt. Ik heb op een gegeven moment gelukkig ook een paar flirts en een serieuze relatie gekregen. Was een laatbloeier, maar het was een enorme opluchting voor me om te merken dat leuke, intelligente, (soms) knappe mannen mij óók leuk vonden!
(Ik schrijf bewust 'soms' knappe, omdat mijn laatste fling objectief gezien helemaal niet zo knap was, maar wel enorm humoristisch, intelligent en lief; ik vond hem daardoor echt de leukste, knapste man in mijn omgeving!)
Ik ben nu tien jaar ouder en tien kilo zwaarder (klopt het dan echt, van die 1 kilo per jaar erbij?), heb m'n bril verruild voor lenzen, m'n haar is in de loop der jaren steeds donkerder geworden (ok, verf het nu ook nóg donkerder) en heb steeds meer zelfvertrouwen gekregen. Ik kleed me ook wel wat anders en gebruik iets meer make-up (ik denk dat dat toch ook wel wat doet).
Ik word nu door een aantal mensen 'knap' genoemd (heb geen representatief onderzoek gehouden, dus weet niet hoe de gemiddelde Nederlandse bevolking daarover denkt :P) en ik ben zelf momenteel ook tevreden, gelukkig.
Ik ben beslist niet klassiek knap; mijn neus is te groot, ik vind m'n kont in verhouding te dik en m'n haar is alleen maar leuk na lang föhnen of als ik er -quasi nonchalant, maar ondertussen.. ;-)- 20 clipjes in doe of zo.
Ik denk dus dat mijn uitstraling beslist het meest doet: m'n kledingstijl is erg veranderd en vind ik nu veel leuker en ik voel me zelfverzekerder zonder bril en met wat kilootjes meer.
Ik voel me echter nog steeds regelmatig als tien jaar terug: onzeker, lelijk. Ik kijk de kat uit de boom en ben niet erg spontaan (hoewel dit wel steeds beter gaat).
Helaas verwarren mensen dit veelal met arrogantie.
Weatherwax: ik vind je postings super om te lezen, met name vanwege de nodige zelfspot. Je lijkt me een heerlijk mens om mee om te gaan!
Ik begrijp dat je daar, wat jouw beeld over je uiterlijk betreft, niets aan hebt. Ik was vroeger altijd erg verbaasd als men me tóch leuk bleek te vinden, ookal vond ik mezelf zo lelijk... Maar je klinkt leuk en ik denk dat je zelf ook wel weet dat je dat echt bent!
Dons: wat een verschrikkelijke opmerkingen zijn er tegen jou gemaakt... Ik merk aan mezelf dat ik wel een aantal dingen verdrongen heb, in de zin van dat ik het gewoon echt niet zo goed meer weet. Andere opmerkingen staan me nog helder voor de geest, maar het gaat me nog even te ver om deze hier op het forum te plempen. Ben wel eens door een groepje jongens in m'n buik / maag getrapt, omdat ik lelijk was. Dat gedeelte van je verhaal herken ik in ieder geval goed.
Fijn dat je een lieve en leuke vriend hebt. Ik heb op een gegeven moment gelukkig ook een paar flirts en een serieuze relatie gekregen. Was een laatbloeier, maar het was een enorme opluchting voor me om te merken dat leuke, intelligente, (soms) knappe mannen mij óók leuk vonden!
(Ik schrijf bewust 'soms' knappe, omdat mijn laatste fling objectief gezien helemaal niet zo knap was, maar wel enorm humoristisch, intelligent en lief; ik vond hem daardoor echt de leukste, knapste man in mijn omgeving!)
donderdag 5 juni 2008 om 21:22
Ik was eens bij een club van lange mensen en daar hoorde ik veel praten over dat mensen gepest waren.
Ik was zelf ook een lange slungel (ben wel iets korter, 1.80m, maar leek langer doordat ik zo mager was).
Door zware krachttraining ben ik veel aangekomen en dat helpt zeker wel.
Ik stap alleen niet zomaar meer de eerste beste discotheek in zoals toen, maar zoek bewust naar mensen die niet alleen naar uiterlijk kijken.
Ik weet niet of jullie er nu dus ook anders mee omgaan?
Dat je dus voorzichtiger bent geworden etc.?
Ik was zelf ook een lange slungel (ben wel iets korter, 1.80m, maar leek langer doordat ik zo mager was).
Door zware krachttraining ben ik veel aangekomen en dat helpt zeker wel.
Ik stap alleen niet zomaar meer de eerste beste discotheek in zoals toen, maar zoek bewust naar mensen die niet alleen naar uiterlijk kijken.
Ik weet niet of jullie er nu dus ook anders mee omgaan?
Dat je dus voorzichtiger bent geworden etc.?
vrijdag 6 juni 2008 om 10:46
Ik ben tot mijn 9e een mooi meisje geweest, dun, lang haar bruin golvend haar, blauwe ogen en een gave huid.
Helaas voor mij ben ik heel vroeg gaan puberen, en werd ik een lange magere slungel met pukkels, en een beugel.
Dit gaf de oudere jongens schijnbaar een vrijbrief om mij te gaan pesten door op straat kreten te roepen, als jak, draak of lelijke heks.
Meiden pestten mij vanwege mijn cup B/C die ik als 11 jarige al had.
Pas rond mijn 20ste werdt mijn huid iets rustiger, ik bleef slank 52 kilo bij 1.63,(maat 34) had mijn haar laten groeien tot de bos die ik vroeger had.
Ineens kreeg ik aandacht van jongens/mannen, ik wist niet wat ik meemaakte, op straat aangehouden door 2 jongens die wilde dat ik me omdraaide zodat ze me van alle kanten konden bewonderen.
Kreeg ook in die tijd verkering met mijn vriend waarmee ik nu samenwoon.
Die vond me toen mooi maar ontzettend mager.
Nu ben ik inmiddels 26, maar merk dat ik laatste tijd weer iets onzekerder ga worden, mijn huid is de laatste tijd ook een beetje minder gaaf geworden(ik weet niet waarom)
Ook heb ik inmiddels een maat 38, dit vind ik eigenlijk voor mijn gevoel erg groot al is het nog onder Nederlands gemiddelde maat 40/42.
ik heb er moeite mee dat mijn uiterlijk zo veranderd,hebben jullie dit gevoel ook wel eens????
Helaas voor mij ben ik heel vroeg gaan puberen, en werd ik een lange magere slungel met pukkels, en een beugel.
Dit gaf de oudere jongens schijnbaar een vrijbrief om mij te gaan pesten door op straat kreten te roepen, als jak, draak of lelijke heks.
Meiden pestten mij vanwege mijn cup B/C die ik als 11 jarige al had.
Pas rond mijn 20ste werdt mijn huid iets rustiger, ik bleef slank 52 kilo bij 1.63,(maat 34) had mijn haar laten groeien tot de bos die ik vroeger had.
Ineens kreeg ik aandacht van jongens/mannen, ik wist niet wat ik meemaakte, op straat aangehouden door 2 jongens die wilde dat ik me omdraaide zodat ze me van alle kanten konden bewonderen.
Kreeg ook in die tijd verkering met mijn vriend waarmee ik nu samenwoon.
Die vond me toen mooi maar ontzettend mager.
Nu ben ik inmiddels 26, maar merk dat ik laatste tijd weer iets onzekerder ga worden, mijn huid is de laatste tijd ook een beetje minder gaaf geworden(ik weet niet waarom)
Ook heb ik inmiddels een maat 38, dit vind ik eigenlijk voor mijn gevoel erg groot al is het nog onder Nederlands gemiddelde maat 40/42.
ik heb er moeite mee dat mijn uiterlijk zo veranderd,hebben jullie dit gevoel ook wel eens????
vrijdag 6 juni 2008 om 14:35
ps het onderwerp plastische chirurgie komt best vaak aan bod hier op het forum.
Denken jullie er wel eens over na iets te laten doen zodat je gelukkiger wordt?
Want het valt mij op dat ik vaak lees dat vrouwen die er al goed uit zien hier juist die ene neusoperatie nog willen laten doen terwijl vrouwen zoals wij, die toch echt te kampen hebben van ons uiterlijk het er niet over hebben?
Denken jullie er wel eens over na iets te laten doen zodat je gelukkiger wordt?
Want het valt mij op dat ik vaak lees dat vrouwen die er al goed uit zien hier juist die ene neusoperatie nog willen laten doen terwijl vrouwen zoals wij, die toch echt te kampen hebben van ons uiterlijk het er niet over hebben?
!!!!zo kortzichtig
vrijdag 6 juni 2008 om 22:52
Kortzichtig en heel erg kwetsend vind ik,zoals hier al sommigen en waaronder ik hebben gezegd,kwetsende opmerkingen over je figuur te maken waardoor onzekerheid ontstaat!Zo eentje was mijn ex of gewoon letterlijk aan mij vragen ''zeg eens,waarom ben jij eigenlijk zo fors?''GRRRR!!!
Het ware te wensen,
dat alle mensen,
met al hun gebreken,
zichzelf eens bekeken,
dan zouden zij het praten,
over een ander wel laten.
Het ware te wensen,
dat alle mensen,
met al hun gebreken,
zichzelf eens bekeken,
dan zouden zij het praten,
over een ander wel laten.
zondag 3 augustus 2008 om 08:41
Wat een prachtig topic, Weatherwax. Heel dapper en eerlijk dat je hierover durft te praten. Dit is wel een taboe in NL heb ik het idee.
Ik ben niet mooi. Ik word wel vaak versierd door mannen, maar dat is altijd omdat ze dan via mij in de buurt proberen te komen van mijn bloedmooie zusje. Altijd als ik dit probeer te bespreken met iemand zeggen ze "maar jij bent jij, jij hebt je eigen kwaliteiten" of "op ieder potje past een dekseltje". Ze bedoelen het goed, maar ik wil juist graag erkenning voor mijn probleem. Ik wil serieus genomen worden (haha, talk about my sex life...) en niet dat mensen zeggen dat het allemaal tussen mijn oren zit en dat het eigenlijk aan mij zelf ligt. Mensen willen gewoon niet weten dat de wereld zo hard is.
Maar wat mij wel echt helpt zijn de volgende tips/gedachten:
-We worden allemaal ouder. Voor die supermooie vriendin/zus/... van je is dit moeilijker om mee om te gaan dan voor jou als lelijk eendje.
-Als je het even niet meer ziet zitten en hunkert naar aandacht van mannen, ga dan op stap met iemand die nog lelijker is dan jij of alleen. Dit klink misschien niet aardig, maar je mooie vriendinnen hebben er ook niet altijd oog voor als jij weer eens de ruggen van je niet geinteresseerde stapmaatjes zit te bewonderen.
-Wat te denken van iemand met een handicap of met brandwonden oid? Er is ALTIJD iemand die het slechter heeft dan jij.
-Probeer je gedachten zelf ook te verzetten naar zaken die minder met uiterlijk te maken hebben. Ga vrijwilligerswerk doen of iets anders waardoor je anderen kunt helpen.
-Het belang dat aan uiterlijke schoonheid wordt gehecht en ook welke kenmerken mooi worden gevonden is niet voor 100% universeel. Ik ben nog niet overal ter wereld geweest, maar in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika werden mijn reisgenotes met lang blond haar en mooie gezichtjes totaal genegeerd, terwijl mannen als bosjes voor mij met mijn zwarte kroeshaar en stevige bovenbenen vielen. Ik gniffel altijd een beetje in mezelf als ik blondines die daar nog nooit zijn geweest hoor opscheppen over hoe men daar blondines verafgoodt. Ik weet uit ervaring dat dat niet zo is, maar dat zeg je natuurlijk niet, he
-Vaak ligt het echt aan de mannen (of vrouwen) in kwestie die soms niet eens de moeite nemen om zich aan je voor te stellen, of mensen die zich asociaal gedragen. Gek genoeg onthou je incidenten waarbij je werd genegeerd, ingeruild, gepest, uitgescholden of zelfs mishandeld beter dan de keren dat mensen lief voor je waren.
-Iemand zei het al eerder: op internet ben je vrij van je lichaam. Je wordt beoordeeld op wat je schrijft. Zo kun je zelf wel beoordelen of je ook in het echte leven op dezelfde manier wordt beooordeeld (en dat je je lelijkheid dus inbeeldt) of dat je op internet veel beter wordt behandeld.
Nou ja, just my 2 cents. Hopelijk heeft iemand er iets aan...
Ik ben niet mooi. Ik word wel vaak versierd door mannen, maar dat is altijd omdat ze dan via mij in de buurt proberen te komen van mijn bloedmooie zusje. Altijd als ik dit probeer te bespreken met iemand zeggen ze "maar jij bent jij, jij hebt je eigen kwaliteiten" of "op ieder potje past een dekseltje". Ze bedoelen het goed, maar ik wil juist graag erkenning voor mijn probleem. Ik wil serieus genomen worden (haha, talk about my sex life...) en niet dat mensen zeggen dat het allemaal tussen mijn oren zit en dat het eigenlijk aan mij zelf ligt. Mensen willen gewoon niet weten dat de wereld zo hard is.
Maar wat mij wel echt helpt zijn de volgende tips/gedachten:
-We worden allemaal ouder. Voor die supermooie vriendin/zus/... van je is dit moeilijker om mee om te gaan dan voor jou als lelijk eendje.
-Als je het even niet meer ziet zitten en hunkert naar aandacht van mannen, ga dan op stap met iemand die nog lelijker is dan jij of alleen. Dit klink misschien niet aardig, maar je mooie vriendinnen hebben er ook niet altijd oog voor als jij weer eens de ruggen van je niet geinteresseerde stapmaatjes zit te bewonderen.
-Wat te denken van iemand met een handicap of met brandwonden oid? Er is ALTIJD iemand die het slechter heeft dan jij.
-Probeer je gedachten zelf ook te verzetten naar zaken die minder met uiterlijk te maken hebben. Ga vrijwilligerswerk doen of iets anders waardoor je anderen kunt helpen.
-Het belang dat aan uiterlijke schoonheid wordt gehecht en ook welke kenmerken mooi worden gevonden is niet voor 100% universeel. Ik ben nog niet overal ter wereld geweest, maar in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika werden mijn reisgenotes met lang blond haar en mooie gezichtjes totaal genegeerd, terwijl mannen als bosjes voor mij met mijn zwarte kroeshaar en stevige bovenbenen vielen. Ik gniffel altijd een beetje in mezelf als ik blondines die daar nog nooit zijn geweest hoor opscheppen over hoe men daar blondines verafgoodt. Ik weet uit ervaring dat dat niet zo is, maar dat zeg je natuurlijk niet, he
-Vaak ligt het echt aan de mannen (of vrouwen) in kwestie die soms niet eens de moeite nemen om zich aan je voor te stellen, of mensen die zich asociaal gedragen. Gek genoeg onthou je incidenten waarbij je werd genegeerd, ingeruild, gepest, uitgescholden of zelfs mishandeld beter dan de keren dat mensen lief voor je waren.
-Iemand zei het al eerder: op internet ben je vrij van je lichaam. Je wordt beoordeeld op wat je schrijft. Zo kun je zelf wel beoordelen of je ook in het echte leven op dezelfde manier wordt beooordeeld (en dat je je lelijkheid dus inbeeldt) of dat je op internet veel beter wordt behandeld.
Nou ja, just my 2 cents. Hopelijk heeft iemand er iets aan...
zondag 3 augustus 2008 om 20:12
Wat een gave topic is dit zeg!
Ik herken ook eea wat betreft gevoelens die iemand kan hebben als die zich lelijk voelt.
Ik ben tot mijn 14/15e lelijk geweest. Ik werd ook zo benoemd. Bovendien had ik op mijn 6e een oogoperatie gehad waardoor mijn ene oog wat groter leek dan het andere oog gedurende een aantal jaren. Ik was ook lang en dun, een eeuwige vlecht in mijn haar die mijn volle bos krullen (destijds vond ik het onhandelbaar haar) in bedwang moest houden.
In de puberteit kreeg ik een huid vol acne waar niets tegen hielp.
Op de middelbare school was ik de eerste jaren dus absoluut NIET popluair.Thuis hadden ze het niet zo breed dus mooie nieuwe kleren had ik vaak niet. Ik liep soms in truien rond van mijn 4 jaar ouders broer. Dus ik was dus ook niet modieus. Ik kon pas leuke kleren kopen toen ik een bijbaantje kreeg in de supermarkt. Maar ik was wel slim. Met mijn VWO-advies na de brugklas werd ik door andere meiden uit de klas regelmatig geraadpleegd om uitleg te geven over de behandelde stof en op die manier leerde men mij beetje bij beetje beter kennen en kwam ik los. Ik werd daardoor zelfs de beste vriendin van een beroepsfotomodel bij ons op school (ze wilde eerst vaak naast me zitten omdat ik haar dan direct de lesstof kon uitleggen). Eerst gingen we samen winkelen en stappen. Dan merkte ik echt dat ik het lelijke eendje was naast haar. Overal waar we kwamen werd ze door bekant elke man aangesproken. Je zag mannen ook echt helemaal opkijken als ze ergens binnenkwam. Wat voelde ik me toch een 0 naast haar. Ook als we vriendinnen van haar tegenkwamen dan gingen ze pal voor mijn neus staan, ze keken niet eens naar mij! We trokken steeds meer met elkaar op en ze veranderde binnen no time mijn uiterlijk . Haren los, juist die volle bos mooie krullen laten zien. Doe wat aan die volle wenkbrauwen, ik had net als haar maatje 34 dus het werd samen shoppen etc. Ineens bestond ik voor de rest van de school. Ze leerde me juist de sterke kanten van mijn uiterlijk te benadrukken. Wow; mannen bleven nu ook voor mij staan op straat! Wow ik werd nu ook gecomplimenteerd door mannen als ik ergens kwam, ik wist niet wat me overkwam, maar ik werd echt zekerder van mezelf. En voor de eerste keer als ik ergens ging stappen wist al op voorhand dat er weer heel veel om mijn telefoonnummer zou worden gevraagd. Ik stroomde over van zelfvertrouwen. Nadat we allebei verder gingen studeren in een andere richting zag ik haar tijdelijk niet veel meer. Ik besteedde daardoor ook niet echt meer aandacht aan mijn uiterlijk (ik had smorgens geen tijd meer om er veel aan te doen).
Ik leerde een andere -in mijn ogen prachtige -dame kennen. Ze deed wel ontzettend veel aan haar uiterlijk, maar ze was ook een schoonheid om te zien. Ik had in die periode even een dip en had geen zin in uiterlijk gedoe en ik merkte het gelijk weer aan mijn omgeving, afstandelijk, negeren etc.
Mijn nieuwe vriendin trok me weer uit mijn dip en daar was ik weer.
Tijdens mijn studie werd ik zelfs door mannelijke studiegenoten als ´mooie meid` beschreven.
In het uitgaansleven kwamen mannen op mij af waar ik vroeger niet eens van heb kunnen dromen en waar zelfs mijn ´knappe` vriendin van zei dat zij dat ook mooie mannen vond.
Ze noemde me ook steeds mooi. Als ik iets nieuws aan had dan overlaadde ze me met complimentjes: je bent mooi om te zien of ik snap niet dat zo een mooie meid onzeker is of als jij wil kan jij elke man krijgen. Vooral omdat zij juist zo prachtig was -en ZIJ elke man kon krijgen die ze wilde-begon ik die woorden steeds meer te geloven en ik gedroeg me er ook naar. Mijn zelfvertrouwen kon niet meer stuk.
Op mijn stage werd ik door een paar gozers van het magazijn gefotografeerd en mijn foto werd naast een foto van een andere meid die daar werkte geplakt bij hun de kantine met daaronder de tekst: De Mooiste meiden van het bedrijf.
En soms ook enge dingen: ik reisde elke dag met dezelfde bus naar mijn stage. Er was een buschauffeur die steeds maar een praatje met me wilde houden. Ik moest altijd nog een kwartier lopen van de bushalte naar mijn stage. Meneertje zette me tot ongenoegen van alle andere passagiers af tot aan de deur want zo een mooie meid mocht toch niet zo een stuk lopen! Hij vertelde dat hij steeds om dezelfde rit voeg om me weer te zien! Duwde me zijn telefoonnummer in mijn handen, gatverdamme zeg! Ik werd gewoon bang van hem (soms zat ik 20 minuten alleen met hem in de bus) en voortaan nam ik een bus vroeger.
In treinen werd ik door wildvreemden aangesproken en versierd.
In sollicitatiegesprekken werd een paar keer gezegd dat ik een mooie vrouw ben (dat waren wel momenten waarop ik echt mijn tijd pakte om die dag iets aan mijn uiterlijk te doen). Juist op die banen ben ik afgehaakt. Ik werd er zenuwachtig van: ze vinden me mooi! Stel dat ik volgende week geen zin heb om zo uitgebreid iets te doen aan mijn uiterlijk, dan gaan ze me lelijk vinden. Ik moest naar mijn gevoel steeds maar voldoen aan het beeld dat ze van me hadden: nl mooie vrouw zijn.
Nu een aantal jaren later merk ik dat het zo ontzettend vermoeiend is om constant met je uiterlijk bezig te zijn. Ik hoef niet meer elke dag mooi te zijn, ik weet wat voor effect dit heeft op andere mensen en ik wil mijn zelfwaarde niet meer ontlenen aan mijn uiterlijk
Heel vermoeiend, dus nu doe ik eigenlijk al iets langer dan een jaar niet veel meer aan mijn uiterlijk. Ik merk nu ook de rust.Ik merk nu ook dat mensen mij echt op mijn karakter beoordelen, want ik ben geen mooie verschijning zonder al die poespas, ik ben gewoon Fatima, een gewone Nederland-Marokkaanse vrouw van 28 jaar punt. Ik hoef niet meer nagestaard te worden. Ik ben daar echt klaar mee.
Nu ben ik dus een grijze muis. Als ik soms fotos van een paar jaar terug laat zien, kunnen veel mensen niet voorstellen dat ik dat ben.
Geeft niet, ik wil ook niet meer zo zijn. Laat ze me maar negeren in de winkel...Als mensen mij nu prachtig vinden weet ik dat het om mijn karakter gaat en van die mensen hou ik!
Ik herken ook eea wat betreft gevoelens die iemand kan hebben als die zich lelijk voelt.
Ik ben tot mijn 14/15e lelijk geweest. Ik werd ook zo benoemd. Bovendien had ik op mijn 6e een oogoperatie gehad waardoor mijn ene oog wat groter leek dan het andere oog gedurende een aantal jaren. Ik was ook lang en dun, een eeuwige vlecht in mijn haar die mijn volle bos krullen (destijds vond ik het onhandelbaar haar) in bedwang moest houden.
In de puberteit kreeg ik een huid vol acne waar niets tegen hielp.
Op de middelbare school was ik de eerste jaren dus absoluut NIET popluair.Thuis hadden ze het niet zo breed dus mooie nieuwe kleren had ik vaak niet. Ik liep soms in truien rond van mijn 4 jaar ouders broer. Dus ik was dus ook niet modieus. Ik kon pas leuke kleren kopen toen ik een bijbaantje kreeg in de supermarkt. Maar ik was wel slim. Met mijn VWO-advies na de brugklas werd ik door andere meiden uit de klas regelmatig geraadpleegd om uitleg te geven over de behandelde stof en op die manier leerde men mij beetje bij beetje beter kennen en kwam ik los. Ik werd daardoor zelfs de beste vriendin van een beroepsfotomodel bij ons op school (ze wilde eerst vaak naast me zitten omdat ik haar dan direct de lesstof kon uitleggen). Eerst gingen we samen winkelen en stappen. Dan merkte ik echt dat ik het lelijke eendje was naast haar. Overal waar we kwamen werd ze door bekant elke man aangesproken. Je zag mannen ook echt helemaal opkijken als ze ergens binnenkwam. Wat voelde ik me toch een 0 naast haar. Ook als we vriendinnen van haar tegenkwamen dan gingen ze pal voor mijn neus staan, ze keken niet eens naar mij! We trokken steeds meer met elkaar op en ze veranderde binnen no time mijn uiterlijk . Haren los, juist die volle bos mooie krullen laten zien. Doe wat aan die volle wenkbrauwen, ik had net als haar maatje 34 dus het werd samen shoppen etc. Ineens bestond ik voor de rest van de school. Ze leerde me juist de sterke kanten van mijn uiterlijk te benadrukken. Wow; mannen bleven nu ook voor mij staan op straat! Wow ik werd nu ook gecomplimenteerd door mannen als ik ergens kwam, ik wist niet wat me overkwam, maar ik werd echt zekerder van mezelf. En voor de eerste keer als ik ergens ging stappen wist al op voorhand dat er weer heel veel om mijn telefoonnummer zou worden gevraagd. Ik stroomde over van zelfvertrouwen. Nadat we allebei verder gingen studeren in een andere richting zag ik haar tijdelijk niet veel meer. Ik besteedde daardoor ook niet echt meer aandacht aan mijn uiterlijk (ik had smorgens geen tijd meer om er veel aan te doen).
Ik leerde een andere -in mijn ogen prachtige -dame kennen. Ze deed wel ontzettend veel aan haar uiterlijk, maar ze was ook een schoonheid om te zien. Ik had in die periode even een dip en had geen zin in uiterlijk gedoe en ik merkte het gelijk weer aan mijn omgeving, afstandelijk, negeren etc.
Mijn nieuwe vriendin trok me weer uit mijn dip en daar was ik weer.
Tijdens mijn studie werd ik zelfs door mannelijke studiegenoten als ´mooie meid` beschreven.
In het uitgaansleven kwamen mannen op mij af waar ik vroeger niet eens van heb kunnen dromen en waar zelfs mijn ´knappe` vriendin van zei dat zij dat ook mooie mannen vond.
Ze noemde me ook steeds mooi. Als ik iets nieuws aan had dan overlaadde ze me met complimentjes: je bent mooi om te zien of ik snap niet dat zo een mooie meid onzeker is of als jij wil kan jij elke man krijgen. Vooral omdat zij juist zo prachtig was -en ZIJ elke man kon krijgen die ze wilde-begon ik die woorden steeds meer te geloven en ik gedroeg me er ook naar. Mijn zelfvertrouwen kon niet meer stuk.
Op mijn stage werd ik door een paar gozers van het magazijn gefotografeerd en mijn foto werd naast een foto van een andere meid die daar werkte geplakt bij hun de kantine met daaronder de tekst: De Mooiste meiden van het bedrijf.
En soms ook enge dingen: ik reisde elke dag met dezelfde bus naar mijn stage. Er was een buschauffeur die steeds maar een praatje met me wilde houden. Ik moest altijd nog een kwartier lopen van de bushalte naar mijn stage. Meneertje zette me tot ongenoegen van alle andere passagiers af tot aan de deur want zo een mooie meid mocht toch niet zo een stuk lopen! Hij vertelde dat hij steeds om dezelfde rit voeg om me weer te zien! Duwde me zijn telefoonnummer in mijn handen, gatverdamme zeg! Ik werd gewoon bang van hem (soms zat ik 20 minuten alleen met hem in de bus) en voortaan nam ik een bus vroeger.
In treinen werd ik door wildvreemden aangesproken en versierd.
In sollicitatiegesprekken werd een paar keer gezegd dat ik een mooie vrouw ben (dat waren wel momenten waarop ik echt mijn tijd pakte om die dag iets aan mijn uiterlijk te doen). Juist op die banen ben ik afgehaakt. Ik werd er zenuwachtig van: ze vinden me mooi! Stel dat ik volgende week geen zin heb om zo uitgebreid iets te doen aan mijn uiterlijk, dan gaan ze me lelijk vinden. Ik moest naar mijn gevoel steeds maar voldoen aan het beeld dat ze van me hadden: nl mooie vrouw zijn.
Nu een aantal jaren later merk ik dat het zo ontzettend vermoeiend is om constant met je uiterlijk bezig te zijn. Ik hoef niet meer elke dag mooi te zijn, ik weet wat voor effect dit heeft op andere mensen en ik wil mijn zelfwaarde niet meer ontlenen aan mijn uiterlijk
Heel vermoeiend, dus nu doe ik eigenlijk al iets langer dan een jaar niet veel meer aan mijn uiterlijk. Ik merk nu ook de rust.Ik merk nu ook dat mensen mij echt op mijn karakter beoordelen, want ik ben geen mooie verschijning zonder al die poespas, ik ben gewoon Fatima, een gewone Nederland-Marokkaanse vrouw van 28 jaar punt. Ik hoef niet meer nagestaard te worden. Ik ben daar echt klaar mee.
Nu ben ik dus een grijze muis. Als ik soms fotos van een paar jaar terug laat zien, kunnen veel mensen niet voorstellen dat ik dat ben.
Geeft niet, ik wil ook niet meer zo zijn. Laat ze me maar negeren in de winkel...Als mensen mij nu prachtig vinden weet ik dat het om mijn karakter gaat en van die mensen hou ik!
vrijdag 27 maart 2009 om 16:55
@Fatima:
Hoi Fatima. Ik lees net met veel aandacht deze discussie (die jullie alweer een aantal maanden geleden voerden) en vooral jouw reactie trok mijn aandacht. Mijn neef vertelde nl ook over een meisje waar hij ooit kort iets mee had en die 'buitenproportioneel mooi was'. Dat is niet alleen zijn mening, maar ook dat van zijn vrienden/innen. Zij schijnt zo mooi te zijn dat het haar leven eigenlijk heel erg vervelend maakt (op dat moment iig, nu heeft hij haar uit het oog verloren.) Zij was nl een trofee voor mannen, een bedreiging voor vrouwen. Zij voelde zich ongemakkelijk wanneer zij alle aandacht kreeg van een ober bijvoorbeeld terwijl andere vrouwen in het gezelschap er bij waren. Ze wilde juist graag vrienden en vriendjes die oprecht met haar waren, omdat ze haar leuk vonden, maar keer op keer kwam ze van een koude kermis thuis zeg maar. Tussen haar en mijn neef is het ook uitgegaan, omdat hij kanten moest kiezen tussen zijn vrouwelijke vrienden en haar. Hij heeft daar nog steeds een rot gevoel over, maar hij koos voor wat hem het meest dierbaar was en dat waren zijn vrienden en niet een vriendinnetje dat hij een paar maanden kende. Erg treurig verhaal heb ik dit altijd gevonden, omdat zij zo duidelijk op zoek was naar echtheid en het maar niet kon vinden. Ik hoop dat het haar nu beter vergaat, want ouder worden scheelt bij dit soort dingen wel denk ik. Heb jij dit ook zo ervaren in die periodes, of jouw vriendinnen van die tijd?
Hoi Fatima. Ik lees net met veel aandacht deze discussie (die jullie alweer een aantal maanden geleden voerden) en vooral jouw reactie trok mijn aandacht. Mijn neef vertelde nl ook over een meisje waar hij ooit kort iets mee had en die 'buitenproportioneel mooi was'. Dat is niet alleen zijn mening, maar ook dat van zijn vrienden/innen. Zij schijnt zo mooi te zijn dat het haar leven eigenlijk heel erg vervelend maakt (op dat moment iig, nu heeft hij haar uit het oog verloren.) Zij was nl een trofee voor mannen, een bedreiging voor vrouwen. Zij voelde zich ongemakkelijk wanneer zij alle aandacht kreeg van een ober bijvoorbeeld terwijl andere vrouwen in het gezelschap er bij waren. Ze wilde juist graag vrienden en vriendjes die oprecht met haar waren, omdat ze haar leuk vonden, maar keer op keer kwam ze van een koude kermis thuis zeg maar. Tussen haar en mijn neef is het ook uitgegaan, omdat hij kanten moest kiezen tussen zijn vrouwelijke vrienden en haar. Hij heeft daar nog steeds een rot gevoel over, maar hij koos voor wat hem het meest dierbaar was en dat waren zijn vrienden en niet een vriendinnetje dat hij een paar maanden kende. Erg treurig verhaal heb ik dit altijd gevonden, omdat zij zo duidelijk op zoek was naar echtheid en het maar niet kon vinden. Ik hoop dat het haar nu beter vergaat, want ouder worden scheelt bij dit soort dingen wel denk ik. Heb jij dit ook zo ervaren in die periodes, of jouw vriendinnen van die tijd?
zondag 29 maart 2009 om 18:15
Mooi ben je als je een groot hart hebt!
Mooi ben je als je iets voor een ander kan betekenen
Mooi zijn zit niet in je uiterlijk
Elk mens word geboren met een anderen "buitenkant"de ene verpakking is anders dan de andere,maar het gaat erom hoe jij als mens in het leven staat.
Dat is pas echte schoonheid!!!
Mooi ben je als je iets voor een ander kan betekenen
Mooi zijn zit niet in je uiterlijk
Elk mens word geboren met een anderen "buitenkant"de ene verpakking is anders dan de andere,maar het gaat erom hoe jij als mens in het leven staat.
Dat is pas echte schoonheid!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
zondag 29 maart 2009 om 18:40
Ja dat wordt gezegd, mooi zijn zit niet in je uiterlijk. Maar was het maar zo. Ik vind mezelf lelijk, zeker nu ik ouder wordt. Ik ben 46 en heb er steeds meer last van dat je opgescheept zit met een lelijke huid, overgewicht, dun haar enz enz.
Je wordt echt anders behandeld denk ik. Kledingwinkels waar nuffige verkoopsters je totaal negeren want je bent voor hen niet interessant genoeg. Tenminste zo voel ik het. Zo is het denk ik, lelijk zijn is een gevoel van jezelf. Leuk is anders.
Je wordt echt anders behandeld denk ik. Kledingwinkels waar nuffige verkoopsters je totaal negeren want je bent voor hen niet interessant genoeg. Tenminste zo voel ik het. Zo is het denk ik, lelijk zijn is een gevoel van jezelf. Leuk is anders.
