Overig
alle pijlers
afschuwelijke bruiloften en andere partijen
vrijdag 24 november 2006 om 15:46
Iemand schreef op topic nummer 457 "hoeveel geef je op een bruiloft " dat sommige feesten zó erg zijn dat ze eigenlijk jou hadden moeten betalen om te komen ( okee , redelijk vrije interpretatie )
Nou, shoot ........ vertel je afschuwelijke verjaardagervaringen waarbij iedereen in een kringetje aan de HEMAtaart zit en oma over haar aambeien begint .....
Vertel hier over je aanwezigheid op het meest smakeloze bruidspaar ooit .......
Nou, shoot ........ vertel je afschuwelijke verjaardagervaringen waarbij iedereen in een kringetje aan de HEMAtaart zit en oma over haar aambeien begint .....
Vertel hier over je aanwezigheid op het meest smakeloze bruidspaar ooit .......
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 20 juli 2008 om 18:33
Nou dan gooi ik er nog maar eentje tussendoor als jullie het goed vinden:
Uit de koker van mijn vader:
De corpulente man op driehoog achter
Er was een vrij dikke man overleden (ruim 180 kilo schoon aan de haak). Mijnheer werd conform zijn wens thuis opgebaard. Op de ochtend van de begrafenis moest mijnheer in zijn kist (een speciaal formaat) in de rouwauto worden geplaatst...de begrafenisstoet vertrok van het woonhuis dus alle familie was er. Omdat mijnheer zo dik was en het stel ergens drie hoog achter woonde had mijn vader een extra mannetje " bijbesteld" voor het tillen van de kist van drie vrij stijle trappen naar beneden.
Hij had de weduwe al laten weten dat e.e.a. eventueel " wat moeizaam zou kunnen verlopen" vanwege de smalle hoge trappen maar enfin....
Mijnheer werd " gekist" en over het smalle gangetje richting trap gedragen. 5 man sterk stonden hun uiterste best te doen om alles vlekkeloos te laten verlopen. Mijn vader had een paar dagen eerder nog voorzichtig aan de weduwe gevraagd of men wellicht tijdelijk de trapleuningen wilde demonteren want hij voorzag al " horror" met een naar beneden denderende kist of het eventueel komen klem te zitten maar in alle emotie waren deze mensen dat vergeten.
Treetje voor treetje werd mijnheer naar beneden gedragen maar toen gebeurde het onvoorkomelijke: de kist kwam klem te zitten tussen de muur en de leuning en kon met geen mogelijkheid worden losgewrikt, hoe hard ze ook sjorden en tilden. Mijn vader probeerde de familie wat op afstand te houden die zich logischerwijs ook wat zorgen begon te maken en handwringend bovenaan te trap stond, de " gaat het's" en " misschien lukt het als je zo en en zo doet's" waren niet van de lucht maar mijnheer zat muur en muurvast.
Uiteindelijk heeft een van de zonen een gereedschapskist bij de buurman kunnen lenen en is het met nog twee medetillers (familie), aanwijzingen van mijn vader en veel kunst en vliegwerk gelukt de leuningen los te maken en mijnheer veilig beneden te krijgen.
De familie was gelukkig nog net op tijd bij de begraafplaats. 2 van de dragers hadden echter wat minder geluk. 1 heeft aan het gedoe een gekneusde vinger overgehouden en de ander had zich zo vertild dat hij nog weken lang last van zijn rug had.
Uit de koker van mijn vader:
De corpulente man op driehoog achter
Er was een vrij dikke man overleden (ruim 180 kilo schoon aan de haak). Mijnheer werd conform zijn wens thuis opgebaard. Op de ochtend van de begrafenis moest mijnheer in zijn kist (een speciaal formaat) in de rouwauto worden geplaatst...de begrafenisstoet vertrok van het woonhuis dus alle familie was er. Omdat mijnheer zo dik was en het stel ergens drie hoog achter woonde had mijn vader een extra mannetje " bijbesteld" voor het tillen van de kist van drie vrij stijle trappen naar beneden.
Hij had de weduwe al laten weten dat e.e.a. eventueel " wat moeizaam zou kunnen verlopen" vanwege de smalle hoge trappen maar enfin....
Mijnheer werd " gekist" en over het smalle gangetje richting trap gedragen. 5 man sterk stonden hun uiterste best te doen om alles vlekkeloos te laten verlopen. Mijn vader had een paar dagen eerder nog voorzichtig aan de weduwe gevraagd of men wellicht tijdelijk de trapleuningen wilde demonteren want hij voorzag al " horror" met een naar beneden denderende kist of het eventueel komen klem te zitten maar in alle emotie waren deze mensen dat vergeten.
Treetje voor treetje werd mijnheer naar beneden gedragen maar toen gebeurde het onvoorkomelijke: de kist kwam klem te zitten tussen de muur en de leuning en kon met geen mogelijkheid worden losgewrikt, hoe hard ze ook sjorden en tilden. Mijn vader probeerde de familie wat op afstand te houden die zich logischerwijs ook wat zorgen begon te maken en handwringend bovenaan te trap stond, de " gaat het's" en " misschien lukt het als je zo en en zo doet's" waren niet van de lucht maar mijnheer zat muur en muurvast.
Uiteindelijk heeft een van de zonen een gereedschapskist bij de buurman kunnen lenen en is het met nog twee medetillers (familie), aanwijzingen van mijn vader en veel kunst en vliegwerk gelukt de leuningen los te maken en mijnheer veilig beneden te krijgen.
De familie was gelukkig nog net op tijd bij de begraafplaats. 2 van de dragers hadden echter wat minder geluk. 1 heeft aan het gedoe een gekneusde vinger overgehouden en de ander had zich zo vertild dat hij nog weken lang last van zijn rug had.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 20 juli 2008 om 18:50
Ok dan de laatste voor voorlopig:
De kaapverdiaanse klaagvrouwen
In 010 waar wij wonen wonen veel mensen van kaapverdiaanse afkomst. Hun rouwdiensten gaan vaak met nogal wat heftige emoties gepaard. Gillen, schreeuwen en flauwvallen komt in die cultuur op begrafenissen vaak voor. Voorafgaand aan de begrafenis vindt er meestal nog een rouwbezoek plaats (meestal de avond van tevoren) hierbij wordt vaak op weeklaagachtige manier gezongen voor de overledene (heb het een keer meegemaakt met een overleden collega en was onder de indruk...het gaat namelijk door merg en been en op een gegeven moment huil je vanzelf mee, ook al kon je je inhouden)
Enfin...er was een jonge moeder overleden wat op zich natuurlijk al heel erg is. Toen iedereen binnen was kwamen er als laatste nog een drietal vrouwen binnen die zich op een gegeven moment huilend en gillend op de grond worpen nadat ze in een soort van heftig gezang waren uitgebarsten.
Na de dienst toen mijn vader in zijn auto naar huis reed viel hij bijna in een schok toen hij langs de tramhalte reed en daar de drie klaagvrouwen die hij zich een half uur geleden nog gillend en krijsend op de grond zag werpen zag zitten lachen en praten terwijl zij op de tram aan het wachten waren.
De volgende dag ging mijn vader (die toen nog niet zo heel lang dat werk deed) naar zijn chef onder het motto van " wat ik nou gisteren heb meegemaakt" . Zijn chef keek nauwelijks op en zei: " ooh dat is zo vreemd niet hoor, deze vrouwen worden vaak door de familie ingehuurd en er soms ook nog voor betaald soms kennen zij de overledene niet eens persoonlijk maar gelukkig kunnen zij zich meestal goed inleven en doen zij hun werk goed"
De kaapverdiaanse klaagvrouwen
In 010 waar wij wonen wonen veel mensen van kaapverdiaanse afkomst. Hun rouwdiensten gaan vaak met nogal wat heftige emoties gepaard. Gillen, schreeuwen en flauwvallen komt in die cultuur op begrafenissen vaak voor. Voorafgaand aan de begrafenis vindt er meestal nog een rouwbezoek plaats (meestal de avond van tevoren) hierbij wordt vaak op weeklaagachtige manier gezongen voor de overledene (heb het een keer meegemaakt met een overleden collega en was onder de indruk...het gaat namelijk door merg en been en op een gegeven moment huil je vanzelf mee, ook al kon je je inhouden)
Enfin...er was een jonge moeder overleden wat op zich natuurlijk al heel erg is. Toen iedereen binnen was kwamen er als laatste nog een drietal vrouwen binnen die zich op een gegeven moment huilend en gillend op de grond worpen nadat ze in een soort van heftig gezang waren uitgebarsten.
Na de dienst toen mijn vader in zijn auto naar huis reed viel hij bijna in een schok toen hij langs de tramhalte reed en daar de drie klaagvrouwen die hij zich een half uur geleden nog gillend en krijsend op de grond zag werpen zag zitten lachen en praten terwijl zij op de tram aan het wachten waren.
De volgende dag ging mijn vader (die toen nog niet zo heel lang dat werk deed) naar zijn chef onder het motto van " wat ik nou gisteren heb meegemaakt" . Zijn chef keek nauwelijks op en zei: " ooh dat is zo vreemd niet hoor, deze vrouwen worden vaak door de familie ingehuurd en er soms ook nog voor betaald soms kennen zij de overledene niet eens persoonlijk maar gelukkig kunnen zij zich meestal goed inleven en doen zij hun werk goed"
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 20 juli 2008 om 18:52
De dag van de bruiloft.
De dag van de bruiloft brak aan. Mijn ex en ik waren geen daggasten alleen avondgasten. Maar ik vond het wel leuk om even op het gemeentehuis en in de kerk te gaan kijken. Samen met nog een paar vriendinnen van toen gingen we naar het gemeentehuis en kerk. Het lang verwachte geheim waar de bruid het al meerdere malen over had, werd ons duidelijk het moment dat we haar uit de auto zagen lopen.
Ze had geen witte jurk.
Lekker belangrijk zul je denken.
Nou, heel belangrijk!
De bruid wilde namelijk in het wit trouwen. Daar hadden we het maanden van tevoren al eens over gehad. Maar dat was een probleem voor zijn ouders.
De bruid had namelijk van tevoren al verkering gehad met een oudere jongen die op zichzelf woonde en bekend was dat bruid meerdere weekenden bij hem had doorgebracht. Bruid was kennelijk geen maagd meer en daarom mocht bruid niet in het wit trouwen van de kerk/schoonouders. Dat bruid zich ook meerdere malen, op meerdere manieren door de huidige bruidegom voor het huwelijk van jetje liet geven, hielden bruid en gom in het midden, je moet die ouders immers niet nog meer overstuur maken.
Daar liep ze. In een groene jurk.
Mooi groen is niet lelijk.
Klopt.
Deze jurk was lelijk. Hoog gesloten, lange mouwen, bijpassend hoedje. Onflatteus voor haar prachtige lichaam.
Maar dat maakt allemaal niet uit als de bruid je aankijkt met een blik in haar ogen zoals de meeste bruidjes hebben. Die had ze niet. Ze keek gewoon ongelukkig. Ik weet nog dat de meiden en ik elkaar aankeken en echt even moesten slikken.
De kerkdienst.
Hel en verdoemenis.
Vrouwen in de keuken, baren, man is de baas.
Heel kort door de bocht dit, maar wel waar het uiteindelijk op neerkwam. Mijn vriendinnen en ik zaten de tranen weg te pinken, niet van blijdschap maar van angst.
Ik zat te wachten totdat ik een groene jurk over het gangpad naar de nooduitgang zag hollen. Ik was haar achterna gegaan en had haar gezegd dat het 't beste was wat ze kon doen. Maar ik keek nog steeds naar de achterkant van het groene hoedje. Ze holde niet. Ik ook niet.
Hun dag ging door en wij belandden met een paar meiden in de kroeg. Van alles wat we mee hadden gemaakt, moesten we toch op zijn minst even rustig worden onder het genot van een sigaret en vooral wijn.
's Avonds kwam ik op de feestlocatie aan. Nou ja feestlocatie. Het was een buurthuis. Zeil op de vloer. Grote tafels met stoelen. 2 statafels, een podium en voorzien van verlichting die iets weg had van een gymzaal. Romantisch.
Het bruidspaar feliciteren. Ik omarde haar en vroeg of ze een fijne dag had.
'in deze jurk? Wat denk je!' en ze gaf een glimlach. Ze had haar gevoel voor humor niet verloren.
'Laat deze dag zo spoedig mogelijk voorbij zijn' hoor ik haar nog fluisteren. Ik voelde me echt rot voor haar.
Er was geen muziek. Dat viel ons op. Via via vernam ik van één van de meiden dat de familie van de bruidegom tot half 12 aanwezig zou zijn. Die zouden op dat tijdstip vertrekken en daarna zou er een toetsenist komen die wat muziek zou maken. De bruiloft begon om 8 uur. Wat doe je tussen 8 en half 12 op een bruiloft zonder muziek?
Praten?
Nee.
Luisteren en kijken naar toneelstukjes, opdrachten, voordrachten.
Dat is de invulling van de ideale gereformeerde bruiloft (ik overdrijf en ik generaliseer, ik weet het, maar dat mag vandaag wel even toch?)
Filmpjes over vroeger
Het Onder Moeders Paraplu
Ik zag ze allemaal voorbij komen.
Na twee uur van sketches, de meeste mensen zich niet meer konden inhouden met gapen, de bruid volgens mij bijna zelf in slaap viel kwam het langverwachte en ontbrekende ABC.
Alle neefjes en nichtjes van de bruidegom verzamelden zich op het podium. En geloof me, dat waren er minstens 26 om dat alfabet te vullen!
De A is van automonteur want dat is zijn werk.
De B is van......
Baja Beachclub daar danst zij zo graag klonk vanuit achter in de zaal.
Stilte.
Nu is het volgens mij niet moeilijk om deze groep stil te krijgen. Maar het was muisstil. Mensen keken achterom.
Bruidegom keek naar bruid.
Bruid zag wit.
En wij stonden daar maar.
De ceremoniemeester gebaarden naar die neefjes en nichtjes dat ze door moesten gaan, ze waren pas bij de C.
Tijdens het alfabet was er geroezemoes in de zaal. Het ging van voor naar achteren. Wij hoorden het ook. Opeens leek het of iedereen wist dat de bruid in de Baja was geweest. De bruidegoms gezicht leek op onweer.
Na het ABC verdwenen ze uit de zaal. Ook zijn ouders die furieus waren. Ook haar ouders, haar vader was nog bozer. Er werd behoorlijk wat gedronken en veel mensen werden steeds mondiger en ook onbeschofter. De kerel die dat van de Baja riep gilde op een gegeven moment:
'Hey, doe mij voor een gulden muziek!' Ja best grappig, maar niet netjes. Echt niet netjes. Ik weet nog dat ik me rot voelde, vreselijk rot. De bruid kwam weer binnen. De bruidegom ook. Die stevende op onze groep af en vroeg 'zijn jullie met mijn bruid (naam) in de Baja Beach club geweest op haar vrijgezellendag'.
We werden allemaal stil. Iedereen. De bruid kwam aanlopen en riep dat hij normaal moest doen. Dat we gewoon een leuke avond hadden gehad en niet in de Baja waren geweest. Ik weet nog dat niemand iets zei van ons en dat ik op een gegeven moment iets zei in de trend van. Nee, ik wilde daar heel graag naar toe, maar het leek de anderen geen leuke plek, dus gingen we niet. Hij keek me aan met een blik waar ik doodsbang van werd. Met mijn 182 voelde ik me heel klein, kleiner dan hij met zijn 1.70. Hij zag dat ik loog. Hij zag het. Hij wist dat iedereen loog, zijn vrouw, de vrienden. Hij trok haar bij de hand en nam haar weer mee naar achteren. Een half uur later kwamen ze in de zaal. Inmiddels was het tegen half 12. Zijn familie ging er vandoor.
'Alle refo's de zaal uit!'
Die goedgebekte kerel hield maar niet op. Het was zo gênant.
De bruid was echt de meest trieste bruid die ik ooit heb gezien.
De familie was de zaal uit en de toetsenist kwam. Hij deed zijn best en wij deden ons best. We dansten om de boel los te krijgen, het was verschrikkelijk maar we deden het voor die vriendin. Om 1 uur was het afgelopen en gingen we ze uitzwaaien.
Hij liep voor haar uit naar de auto, hielp haar niet met instappen. Lachte niet naar haar. Kuste haar niet op haar wang. Keek niet gelukkig. Zij liep achter hem aan, met gebogen hoofd, lachte niet..
Ze reden weg.
Wij stonden daar.
Wat een grafstemming.
We zijn naar vrienden in de buurt gegaan en hebben ons helemaal volgegooid en hebben uren en uren zitten praten over datgene wat gebeurd was die dag. We konden er niet over uit.
Twee jaar later trouwde ik. De bruidegom verbood zijn vrouw deel te nemen aan mijn vrijgezellendag. Zij luisterde naar hem, zoals ze deed vanaf het moment dat ze doodongelukkig in die groene jurk de auto uit stapte.
Ze kregen twee kinderen en zijn nog steeds bij elkaar van wat ik nog weet (mijn informatie dateert van een paar jaar geleden). Ik heb haar inmiddels al jaren niet meer gezien. De laatste keer dat ik haar zag, miste ze nog steeds die sprankel in haar ogen wat haar zo'n prachtig meisje maakte vroeger.
Note: Ik ben er absoluut niet voor dat mensen zich op een vrijgezellenavond suf neuken met een ander, zich helemaal volgooien en aan tepels lebberen van brede domme Australische barkeepers, helemaal niet. Maar mijn God, wat ben ik blij dat dat meisje de kolder in haar kop had die nacht in Rotterdam... volgens mij heeft ze daarna nooit meer zo gelachen...
Note2: Het is niet mijn bedoeling mensen/groeperingen te kwetsen, maar ik ben op dreef en laat me even gaan. Vergeef me en een sorry voor een ieder die zich onheus bejegend voelt.
De dag van de bruiloft brak aan. Mijn ex en ik waren geen daggasten alleen avondgasten. Maar ik vond het wel leuk om even op het gemeentehuis en in de kerk te gaan kijken. Samen met nog een paar vriendinnen van toen gingen we naar het gemeentehuis en kerk. Het lang verwachte geheim waar de bruid het al meerdere malen over had, werd ons duidelijk het moment dat we haar uit de auto zagen lopen.
Ze had geen witte jurk.
Lekker belangrijk zul je denken.
Nou, heel belangrijk!
De bruid wilde namelijk in het wit trouwen. Daar hadden we het maanden van tevoren al eens over gehad. Maar dat was een probleem voor zijn ouders.
De bruid had namelijk van tevoren al verkering gehad met een oudere jongen die op zichzelf woonde en bekend was dat bruid meerdere weekenden bij hem had doorgebracht. Bruid was kennelijk geen maagd meer en daarom mocht bruid niet in het wit trouwen van de kerk/schoonouders. Dat bruid zich ook meerdere malen, op meerdere manieren door de huidige bruidegom voor het huwelijk van jetje liet geven, hielden bruid en gom in het midden, je moet die ouders immers niet nog meer overstuur maken.
Daar liep ze. In een groene jurk.
Mooi groen is niet lelijk.
Klopt.
Deze jurk was lelijk. Hoog gesloten, lange mouwen, bijpassend hoedje. Onflatteus voor haar prachtige lichaam.
Maar dat maakt allemaal niet uit als de bruid je aankijkt met een blik in haar ogen zoals de meeste bruidjes hebben. Die had ze niet. Ze keek gewoon ongelukkig. Ik weet nog dat de meiden en ik elkaar aankeken en echt even moesten slikken.
De kerkdienst.
Hel en verdoemenis.
Vrouwen in de keuken, baren, man is de baas.
Heel kort door de bocht dit, maar wel waar het uiteindelijk op neerkwam. Mijn vriendinnen en ik zaten de tranen weg te pinken, niet van blijdschap maar van angst.
Ik zat te wachten totdat ik een groene jurk over het gangpad naar de nooduitgang zag hollen. Ik was haar achterna gegaan en had haar gezegd dat het 't beste was wat ze kon doen. Maar ik keek nog steeds naar de achterkant van het groene hoedje. Ze holde niet. Ik ook niet.
Hun dag ging door en wij belandden met een paar meiden in de kroeg. Van alles wat we mee hadden gemaakt, moesten we toch op zijn minst even rustig worden onder het genot van een sigaret en vooral wijn.
's Avonds kwam ik op de feestlocatie aan. Nou ja feestlocatie. Het was een buurthuis. Zeil op de vloer. Grote tafels met stoelen. 2 statafels, een podium en voorzien van verlichting die iets weg had van een gymzaal. Romantisch.
Het bruidspaar feliciteren. Ik omarde haar en vroeg of ze een fijne dag had.
'in deze jurk? Wat denk je!' en ze gaf een glimlach. Ze had haar gevoel voor humor niet verloren.
'Laat deze dag zo spoedig mogelijk voorbij zijn' hoor ik haar nog fluisteren. Ik voelde me echt rot voor haar.
Er was geen muziek. Dat viel ons op. Via via vernam ik van één van de meiden dat de familie van de bruidegom tot half 12 aanwezig zou zijn. Die zouden op dat tijdstip vertrekken en daarna zou er een toetsenist komen die wat muziek zou maken. De bruiloft begon om 8 uur. Wat doe je tussen 8 en half 12 op een bruiloft zonder muziek?
Praten?
Nee.
Luisteren en kijken naar toneelstukjes, opdrachten, voordrachten.
Dat is de invulling van de ideale gereformeerde bruiloft (ik overdrijf en ik generaliseer, ik weet het, maar dat mag vandaag wel even toch?)
Filmpjes over vroeger
Het Onder Moeders Paraplu
Ik zag ze allemaal voorbij komen.
Na twee uur van sketches, de meeste mensen zich niet meer konden inhouden met gapen, de bruid volgens mij bijna zelf in slaap viel kwam het langverwachte en ontbrekende ABC.
Alle neefjes en nichtjes van de bruidegom verzamelden zich op het podium. En geloof me, dat waren er minstens 26 om dat alfabet te vullen!
De A is van automonteur want dat is zijn werk.
De B is van......
Baja Beachclub daar danst zij zo graag klonk vanuit achter in de zaal.
Stilte.
Nu is het volgens mij niet moeilijk om deze groep stil te krijgen. Maar het was muisstil. Mensen keken achterom.
Bruidegom keek naar bruid.
Bruid zag wit.
En wij stonden daar maar.
De ceremoniemeester gebaarden naar die neefjes en nichtjes dat ze door moesten gaan, ze waren pas bij de C.
Tijdens het alfabet was er geroezemoes in de zaal. Het ging van voor naar achteren. Wij hoorden het ook. Opeens leek het of iedereen wist dat de bruid in de Baja was geweest. De bruidegoms gezicht leek op onweer.
Na het ABC verdwenen ze uit de zaal. Ook zijn ouders die furieus waren. Ook haar ouders, haar vader was nog bozer. Er werd behoorlijk wat gedronken en veel mensen werden steeds mondiger en ook onbeschofter. De kerel die dat van de Baja riep gilde op een gegeven moment:
'Hey, doe mij voor een gulden muziek!' Ja best grappig, maar niet netjes. Echt niet netjes. Ik weet nog dat ik me rot voelde, vreselijk rot. De bruid kwam weer binnen. De bruidegom ook. Die stevende op onze groep af en vroeg 'zijn jullie met mijn bruid (naam) in de Baja Beach club geweest op haar vrijgezellendag'.
We werden allemaal stil. Iedereen. De bruid kwam aanlopen en riep dat hij normaal moest doen. Dat we gewoon een leuke avond hadden gehad en niet in de Baja waren geweest. Ik weet nog dat niemand iets zei van ons en dat ik op een gegeven moment iets zei in de trend van. Nee, ik wilde daar heel graag naar toe, maar het leek de anderen geen leuke plek, dus gingen we niet. Hij keek me aan met een blik waar ik doodsbang van werd. Met mijn 182 voelde ik me heel klein, kleiner dan hij met zijn 1.70. Hij zag dat ik loog. Hij zag het. Hij wist dat iedereen loog, zijn vrouw, de vrienden. Hij trok haar bij de hand en nam haar weer mee naar achteren. Een half uur later kwamen ze in de zaal. Inmiddels was het tegen half 12. Zijn familie ging er vandoor.
'Alle refo's de zaal uit!'
Die goedgebekte kerel hield maar niet op. Het was zo gênant.
De bruid was echt de meest trieste bruid die ik ooit heb gezien.
De familie was de zaal uit en de toetsenist kwam. Hij deed zijn best en wij deden ons best. We dansten om de boel los te krijgen, het was verschrikkelijk maar we deden het voor die vriendin. Om 1 uur was het afgelopen en gingen we ze uitzwaaien.
Hij liep voor haar uit naar de auto, hielp haar niet met instappen. Lachte niet naar haar. Kuste haar niet op haar wang. Keek niet gelukkig. Zij liep achter hem aan, met gebogen hoofd, lachte niet..
Ze reden weg.
Wij stonden daar.
Wat een grafstemming.
We zijn naar vrienden in de buurt gegaan en hebben ons helemaal volgegooid en hebben uren en uren zitten praten over datgene wat gebeurd was die dag. We konden er niet over uit.
Twee jaar later trouwde ik. De bruidegom verbood zijn vrouw deel te nemen aan mijn vrijgezellendag. Zij luisterde naar hem, zoals ze deed vanaf het moment dat ze doodongelukkig in die groene jurk de auto uit stapte.
Ze kregen twee kinderen en zijn nog steeds bij elkaar van wat ik nog weet (mijn informatie dateert van een paar jaar geleden). Ik heb haar inmiddels al jaren niet meer gezien. De laatste keer dat ik haar zag, miste ze nog steeds die sprankel in haar ogen wat haar zo'n prachtig meisje maakte vroeger.
Note: Ik ben er absoluut niet voor dat mensen zich op een vrijgezellenavond suf neuken met een ander, zich helemaal volgooien en aan tepels lebberen van brede domme Australische barkeepers, helemaal niet. Maar mijn God, wat ben ik blij dat dat meisje de kolder in haar kop had die nacht in Rotterdam... volgens mij heeft ze daarna nooit meer zo gelachen...
Note2: Het is niet mijn bedoeling mensen/groeperingen te kwetsen, maar ik ben op dreef en laat me even gaan. Vergeef me en een sorry voor een ieder die zich onheus bejegend voelt.
DTEEZ!
zondag 20 juli 2008 om 19:10
Ja djoels heftig....zie het zo voor me. En ik weet ook van horen zeggen hoe het er bij gereformeerde bruiloften aan toe gaat zo ook de kerkdiensten idd hel en verdoemenis gepredikt door oude murmelmijnheren brrrrrrrrrrrr......
Mijn vader heeft ook ooit verteld dat een gereformeerde collega begrafenisondernemer die ergens onder de rook van rotterdam zijn rouwcentrum had, door het dorp met de nek werd aangekeken en zelfs niet meer in de kerk mocht komen omdat hij het in zijn hoofd had gehaald ooit voor iemand (die overleden was en vanuit uit christelijk maar daar niet zoveel meer mee deed) een crematie te verzorgen....dat schijnt voor een gereformeerde begrafenisondernemer " not done" te zijn.
Ik weet van hem dat die kerkdiensten voor een begrafenis ook vreselijk zijn. Dan is er iemand dood wat al erg genoeg is...en dan nog spreekt de dominee (of hoe ze zoiets daar ook noemen) met een donderstem over hel en verdoemenis en God's toorn. Zelfs hij werd er wel eens helemaal naar en onpasselijk van als hij weer eens zoiets had meegemaakt.
Maar djoels: zijn jullie er ooit achtergekomen wie achteruit de zaal B van Bajabeachclub zong????? Ben daar eigenlijk wel benieuwd naar.
Mijn vader heeft ook ooit verteld dat een gereformeerde collega begrafenisondernemer die ergens onder de rook van rotterdam zijn rouwcentrum had, door het dorp met de nek werd aangekeken en zelfs niet meer in de kerk mocht komen omdat hij het in zijn hoofd had gehaald ooit voor iemand (die overleden was en vanuit uit christelijk maar daar niet zoveel meer mee deed) een crematie te verzorgen....dat schijnt voor een gereformeerde begrafenisondernemer " not done" te zijn.
Ik weet van hem dat die kerkdiensten voor een begrafenis ook vreselijk zijn. Dan is er iemand dood wat al erg genoeg is...en dan nog spreekt de dominee (of hoe ze zoiets daar ook noemen) met een donderstem over hel en verdoemenis en God's toorn. Zelfs hij werd er wel eens helemaal naar en onpasselijk van als hij weer eens zoiets had meegemaakt.
Maar djoels: zijn jullie er ooit achtergekomen wie achteruit de zaal B van Bajabeachclub zong????? Ben daar eigenlijk wel benieuwd naar.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 20 juli 2008 om 19:14
Oja dat weten we zeker. Het was een neef van van de bruid. Zijn vrouw was ook mee op de vrijgezellendag, zij had het hem verteld en hij had er die avond teveel op en gilde het in de zaal!
Bizarre verhalen allemaal ook van de begrafenisondernemer.. heerlijk eigenlijk zulke verhalen te lezen, ook al is het triest
Bizarre verhalen allemaal ook van de begrafenisondernemer.. heerlijk eigenlijk zulke verhalen te lezen, ook al is het triest
DTEEZ!
zondag 20 juli 2008 om 19:17
zondag 20 juli 2008 om 19:30
Nou, mijn verhaal kan niet tippen aan dat van Djoels, maar is wel de meest bizarre bruiloft die ik ooit heb meegemaakt.
De bruid werd op gehaald door haar aanstaande in een mega grote witte limousine, hij moest echter in de achterliggende straat parkeren, want kon de draai niet krijgen (zo heb je een idee hoe belachelijk groot dat ding was)
s'Avonds dan het feest, bruid in een suikerspinnenjurk met veel tule en kant, bruidegom in een witte smoking, hun zoontje in een kleine zwarte markt smoking (sja, niet helemaal mijn ding dus)
Zaal bestond uit enkele kleine tafeltjes en in het midden een enorm grote tafel, het stamtafel idee. En de gasten die aan die tafel zaten..... Matje in nek, onder de tattoo's, een wietgeur om zich heen, gouden kettingen, kale koppen, strakke jurken, veel decolleté.. Er werd aan die tafel alleen maar bacardi cola geschonken, en als je wilde kon je bij de plaatselijke dealer een lijntje halen.
Dan de muziek, er speelde een band die op zich wel aardig muziek kon maken, veelal rock, konden de opa's en oma's niet zo waarderen. Wat ze echter nog minder konden waarderen was de stevige hardcore die uit de speakers galmde als de band pauze nam, en dat deden ze om het kwartier! Er werd niet gedanst, alleen maar gehakt en gegabberd.
Je kunt nagaan dat wij aan onze tafel de avond van ons leven hebben gehad, we hebben eens even geteld hoeveel jaar voorwaardelijk er aan de stamtafel zat, en wie wat en hoeveel gescoord had. Werkelijk alle criminelen uit de provincie waren aanwezig.. Dit is al jaren geleden, het huwelijk heeft geen stand gehouden, maar de verhalen van het feest doen nog steeds de ronde!
De bruid werd op gehaald door haar aanstaande in een mega grote witte limousine, hij moest echter in de achterliggende straat parkeren, want kon de draai niet krijgen (zo heb je een idee hoe belachelijk groot dat ding was)
s'Avonds dan het feest, bruid in een suikerspinnenjurk met veel tule en kant, bruidegom in een witte smoking, hun zoontje in een kleine zwarte markt smoking (sja, niet helemaal mijn ding dus)
Zaal bestond uit enkele kleine tafeltjes en in het midden een enorm grote tafel, het stamtafel idee. En de gasten die aan die tafel zaten..... Matje in nek, onder de tattoo's, een wietgeur om zich heen, gouden kettingen, kale koppen, strakke jurken, veel decolleté.. Er werd aan die tafel alleen maar bacardi cola geschonken, en als je wilde kon je bij de plaatselijke dealer een lijntje halen.
Dan de muziek, er speelde een band die op zich wel aardig muziek kon maken, veelal rock, konden de opa's en oma's niet zo waarderen. Wat ze echter nog minder konden waarderen was de stevige hardcore die uit de speakers galmde als de band pauze nam, en dat deden ze om het kwartier! Er werd niet gedanst, alleen maar gehakt en gegabberd.
Je kunt nagaan dat wij aan onze tafel de avond van ons leven hebben gehad, we hebben eens even geteld hoeveel jaar voorwaardelijk er aan de stamtafel zat, en wie wat en hoeveel gescoord had. Werkelijk alle criminelen uit de provincie waren aanwezig.. Dit is al jaren geleden, het huwelijk heeft geen stand gehouden, maar de verhalen van het feest doen nog steeds de ronde!
zondag 20 juli 2008 om 19:43
Jeetje dat verhaal van Djoels...was er helemaal stil van...wat zal ze ongelukkig zijn zeg. Moet er niet aan denken...brrr
Ben laatst wel naar een refo bruiloft geweest van een vriendinnetje (de enige die gelovig is), vond de preek echt vreselijk. Dat zij hem moest respecteren en dat hij de leider van het huis en het gezin zou worden en zij zou voornamelijk dingen MOETEN. Ik heb me ingehouden....voor haar, maar ik moet er niet aan denken zeg.
Ben laatst wel naar een refo bruiloft geweest van een vriendinnetje (de enige die gelovig is), vond de preek echt vreselijk. Dat zij hem moest respecteren en dat hij de leider van het huis en het gezin zou worden en zij zou voornamelijk dingen MOETEN. Ik heb me ingehouden....voor haar, maar ik moet er niet aan denken zeg.
zondag 20 juli 2008 om 19:47
Ach een beetje hakkuh op zijn tijd (lees: bruiloft) op een paar lijnen coke of speed is toch enig
Ik heb niet zo'n bruiloft meegemaakt. Wel een kerstdiner in een vd valkhotel waar de plaatselijke penoze met vrouwen en kinderen hun kerst vierde. Ik was mee met iemand die ik pas net kende. Aardige jongens hoor verder, maar de hoeveelheid baco's, lijnen en jointjes die werden genuttigd................ tja had naar mijn idee best wat minder gemogen. Er waren immers ook hele gezinnen die gewoon van de appelmoes met rode kers wilde genieten.
Ik heb niet zo'n bruiloft meegemaakt. Wel een kerstdiner in een vd valkhotel waar de plaatselijke penoze met vrouwen en kinderen hun kerst vierde. Ik was mee met iemand die ik pas net kende. Aardige jongens hoor verder, maar de hoeveelheid baco's, lijnen en jointjes die werden genuttigd................ tja had naar mijn idee best wat minder gemogen. Er waren immers ook hele gezinnen die gewoon van de appelmoes met rode kers wilde genieten.
zondag 20 juli 2008 om 19:52
zondag 20 juli 2008 om 20:39
ja weet je ifOnly, als het mijn allerbeste vriendin was... dan zou ik dat hebben gedaan. Dit was een vriendin maar niet zo'n hele erge goede, begrijp je..... meer een clubje meiden met wie ik in de weekenden toen 's avonds veel tijd doorbracht, maar niet meiden met wie ik veel belde of 1 op 1 mee omging.... dat maakt het toch iets anders denk ik.
Overigens, ik heb ooit mijn allerliefste vriendin gevraagd of ze zeker was of ze wel wilde trouwen met haar toenmalige vriend. Ik voelde aan alles in me dat ze het niet moest doen. Die bruiloft kent ook nog een paar hilarische momenten, maar die vriendin leest en post ook wel eens op het forum, het zou toch heel genant zijn als ze dat herkent.....
Overigens, ik heb ooit mijn allerliefste vriendin gevraagd of ze zeker was of ze wel wilde trouwen met haar toenmalige vriend. Ik voelde aan alles in me dat ze het niet moest doen. Die bruiloft kent ook nog een paar hilarische momenten, maar die vriendin leest en post ook wel eens op het forum, het zou toch heel genant zijn als ze dat herkent.....
DTEEZ!
zondag 20 juli 2008 om 21:04
Wat een verhaal Djoels, hilarisch het eerste gedeelte, maar dieptriest deel 2. Verschrikkelijk, ik herken die preek trouwens ook van de bruiloft van mijn oom en tante. Dan voel je je toch wel even rot hoor als vrouw, het is haast alsof je veroordeelt wordt. Heeft niks meer te maken met mijn idee van trouwen!
maandag 21 juli 2008 om 18:42
quote:Djoels schreef op 20 juli 2008 @ 20:39:
ja weet je ifOnly, als het mijn allerbeste vriendin was... dan zou ik dat hebben gedaan. Dit was een vriendin maar niet zo'n hele erge goede, begrijp je..... meer een clubje meiden met wie ik in de weekenden toen 's avonds veel tijd doorbracht, maar niet meiden met wie ik veel belde of 1 op 1 mee omging.... dat maakt het toch iets anders denk ik.
Ja ik snap het hoor.
Ik zat alleen te denken, mij had het waarschijnlijk nog af en toe door mn hoofd gespookt. "Wat als..."
ja weet je ifOnly, als het mijn allerbeste vriendin was... dan zou ik dat hebben gedaan. Dit was een vriendin maar niet zo'n hele erge goede, begrijp je..... meer een clubje meiden met wie ik in de weekenden toen 's avonds veel tijd doorbracht, maar niet meiden met wie ik veel belde of 1 op 1 mee omging.... dat maakt het toch iets anders denk ik.
Ja ik snap het hoor.
Ik zat alleen te denken, mij had het waarschijnlijk nog af en toe door mn hoofd gespookt. "Wat als..."
dinsdag 22 juli 2008 om 10:15
Hey Djoels
Ik vind het ook een triest verhaal, zielig voor de bruid....Maar aan de andere kant: ik mag toch aannemen dat ze zelf voor de bruidegom gekozen heeft? En dat ie niet een gewone leuke, lieve vent was tot op de dag van de bruiloft en daarna niet (nooit) meer?
Of ben ik nu wel erg hard en oppervlakkig?
Ik vind het ook een triest verhaal, zielig voor de bruid....Maar aan de andere kant: ik mag toch aannemen dat ze zelf voor de bruidegom gekozen heeft? En dat ie niet een gewone leuke, lieve vent was tot op de dag van de bruiloft en daarna niet (nooit) meer?
Of ben ik nu wel erg hard en oppervlakkig?
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
dinsdag 22 juli 2008 om 10:47
Ik werkte eens in een kroeg waar een bruilofts feest gevierd werd. Ik stond achter de bar. De bruidegom, behoorlijk dronken begon me toch een partij te flirten met mij. Hij wilde mijn nummer wel hebben, vond me een lekker ding, of ik geen zin had in een ommetje.... pffff. Zo zielig ook voor zijn vrouw, die naast hem stond heel de tijd. Ik hem maar afwijzen, hij zich meer uit sloven en zij steeds sipper wat een eikel was dat zeg.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 23 juli 2008 om 01:08
hey Vlammende troela (hoe kom je aan die naam!?)
Ja ze heeft zeker zelf voor die gom gekozen. Ze vond hem ook lief en leuk, ze vond het alleen wat jammer dat hij behoorlijk leefde op de refo wijze, (maar ook op de manier om dat aan ouders te laten zien). Dus; voor de buitenwereld mag niets omdat pa en ma er niet achter mogen komen, zoals b.v. dat zij per se in een groene jurk moest trouwen. Dat hij haar al jarenlang van jetje gaf wisten wij allemaal wel, alleen die ouders niet. Dat hij geen tv in huis had was een feit, dat hij behoorlijk vaak bij ons thuis zat om sportwedstrijden te kijken, wisten zijn ouders niet. Ik weet nog wel dat net na het huwelijk zij zich zorgen begon te maken omdat hij eerst had aangegeven bepaalde dingen niet te accepteren van zijn ouders. Ik weet nog dat ze b.v. een afspraak hadden dat als ze kinderen zouden krijgen en dat als het een meisje zou worden, het kind echt alleen in lange rokken mocht volgens hem. Eerder had hij gezegd daar uitzonderingen over te willen maken (b.v. alleen lange rokken aan naar zijn ouders) en opeens moesten die kids ook 3 x per dag naar de kerk op zondag...... hij werd fanatieker..... en dat is ook de periode dat we elkaar uit het oog verloren zijn. Weet dat ze in ieder geval 1 kind hebben gekregen, een zoon. En verder weet ik niet hoe het ze is vergaan. Heb de afgelopen dagen al wat zitten googlen en hyven om te zien of ik iets kan vinden van ze, maar niet te googlen en niet te hyven. Maar je hebt gelijk, ze heeft er zelf voor gekozen....... En hij was een aardige jongen, zeker wel. Hij voelde zich ook genaaid toen hij hoorde van dat Baja uitstapje........... in dit verhaal zijn er geen schuldigen, alleen verliezers....... vind ik..... het is eigenlijk triest. Heel triest. Maar zo was het ook, zo voelde het ook...
Ja ze heeft zeker zelf voor die gom gekozen. Ze vond hem ook lief en leuk, ze vond het alleen wat jammer dat hij behoorlijk leefde op de refo wijze, (maar ook op de manier om dat aan ouders te laten zien). Dus; voor de buitenwereld mag niets omdat pa en ma er niet achter mogen komen, zoals b.v. dat zij per se in een groene jurk moest trouwen. Dat hij haar al jarenlang van jetje gaf wisten wij allemaal wel, alleen die ouders niet. Dat hij geen tv in huis had was een feit, dat hij behoorlijk vaak bij ons thuis zat om sportwedstrijden te kijken, wisten zijn ouders niet. Ik weet nog wel dat net na het huwelijk zij zich zorgen begon te maken omdat hij eerst had aangegeven bepaalde dingen niet te accepteren van zijn ouders. Ik weet nog dat ze b.v. een afspraak hadden dat als ze kinderen zouden krijgen en dat als het een meisje zou worden, het kind echt alleen in lange rokken mocht volgens hem. Eerder had hij gezegd daar uitzonderingen over te willen maken (b.v. alleen lange rokken aan naar zijn ouders) en opeens moesten die kids ook 3 x per dag naar de kerk op zondag...... hij werd fanatieker..... en dat is ook de periode dat we elkaar uit het oog verloren zijn. Weet dat ze in ieder geval 1 kind hebben gekregen, een zoon. En verder weet ik niet hoe het ze is vergaan. Heb de afgelopen dagen al wat zitten googlen en hyven om te zien of ik iets kan vinden van ze, maar niet te googlen en niet te hyven. Maar je hebt gelijk, ze heeft er zelf voor gekozen....... En hij was een aardige jongen, zeker wel. Hij voelde zich ook genaaid toen hij hoorde van dat Baja uitstapje........... in dit verhaal zijn er geen schuldigen, alleen verliezers....... vind ik..... het is eigenlijk triest. Heel triest. Maar zo was het ook, zo voelde het ook...
DTEEZ!
