Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
donderdag 28 september 2017 om 12:31
Ik zing, en naar men zegt, absoluut niet onaardig.
Ik had op de begrafenis van mijn eigen vader gezongen. Enkele jaren daarna werd ik gevraagd op de crematie van een goede vriend te zingen. Het was dezelfde begrafenisonderneemster.. na afloop kwam ze naar me toe "ik wilde het destijds al zeggen, maar nu kan het, je hebt zo'n ontzettend ontroerende grafstem"
.. Ze bedoelde het als compliment dus
Ik had op de begrafenis van mijn eigen vader gezongen. Enkele jaren daarna werd ik gevraagd op de crematie van een goede vriend te zingen. Het was dezelfde begrafenisonderneemster.. na afloop kwam ze naar me toe "ik wilde het destijds al zeggen, maar nu kan het, je hebt zo'n ontzettend ontroerende grafstem"
.. Ze bedoelde het als compliment dus
misshuo wijzigde dit bericht op 28-09-2017 12:32
1.32% gewijzigd
donderdag 28 september 2017 om 12:32
Ik ken zat asociale mensen, althans, kennen....ik kom ze weleens tegen. En ik ken zat mensen met een totaal andere opvoeding en Anderenormen. Ik ken ook heel veel mensen met een laag IQ die zich niet gedragen kunnen . Maar wat dat nou over mij of mijn buurt of mijn familie en vrienden zou zeggen ?MwTheelepel schreef: ↑28-09-2017 12:13Ja jij kent leuke welopgevoede mensen die zich zo asociaal gedragen op en rond een begrafenis? Ik niet, alleen asociale die dat doen.. Als je enige opvoeding genoten hebt dan weet je hoe je je dient te gedragen op een begrafenis. Ik ken mensen met een iq onder de 80 die zich weten te gedragen bij zo een gelegenheid. Wat mij betreft zegt het echt iets over mensen als ze zich op zo een moment zo asociaal gedragen.
Jij doet alsof TO niet mag mopperen omdat ze zich vrijwillig met dat soort mensen omringt. Slaat nergens op.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 28 september 2017 om 12:32
Ik heb al heel veel uitvaarten meegemaakt, waarbij ik bij sommigen heel dicht bij de overledene stond en zo dus ook dicht bij het hele proces van de uitvaart regelen. Maar niets van dit alles is herkenbaar.
Wel meegemaakt dat tantes ruzie kregen bij de uitvaart van mijn oma. Maar dat was niet nieuws. Bij elke familie-aangelegenheid gaat er iemand schreeuwen en huilen
Wel meegemaakt dat tantes ruzie kregen bij de uitvaart van mijn oma. Maar dat was niet nieuws. Bij elke familie-aangelegenheid gaat er iemand schreeuwen en huilen
donderdag 28 september 2017 om 12:32
violetskies schreef: ↑28-09-2017 12:27Een verre kennis die zijn camera meeneemt en zonder toestemming te vragen alles zomaar wil opnemen onder het motto 'leuk voor later'. Ik verbood die persoon mij te filmen en heb tijdens mijn voodracht echt 2 keer die persoon moeten wijzen op zijn gedrag.
Of iemand die na de uitvaart naast je komt zitten en zegt 'je bent zeker nog nooit bij een uitvaart geweest' terwijl je al eerder een van je ouders hebt moeten begraven en die persoon er zelf toen ook bij was?
donderdag 28 september 2017 om 12:35
Bij mijn vader is euthanasie toegepast. Ik was nog een tiener, klein zusje was 12 en oudere broer net op kamers. Wij hebben geen moeder in de picture. Toen het 'moment' gebeurde, wilde ik er niet bij zijn (bang mezelf niet in de hand te kunnen houden en trauma's op te lopen), dus ben ik met mijn kleine zusje op schoot in een kamer boven gaan wachten met een kleine kring goede vrienden en familie.
Bij de euthanasie zelf waren mijn broer, en een paar ooms en tantes aanwezig. Blijkbaar had de vrouw van 1 van die ooms, die wij totaal niet goed kenden of mochten, zichzelf daarbij uitgenodigd. Wij waren te verdrietig en bang om daar echt acht op te slaan. Mijn zusje en ik wisten natuurlijk niet precies wat beneden gaande was, dus wij wachtten op mijn broer die zou komen vertellen als het achter de rug was. Toen wij voetstappen op de trap hoorden, waren wij dan ook meteen op scherp, is het broer, is het gebeurd? Toen we zagen dat het vrouw-van-oom was, ontspanden we weer een beetje, want die had er toch niks mee te maken. Tot zij naar ons toe kwam met de woorden 'het is gebeurd'. Wij schrokken ons kapot, niet de woorden die we van zo'n bijna vreemde hadden verwacht, en al helemaal niet de persoon die ons het meest verschrikkelijke nieuws uit ons leven had moeten brengen. Een paar minuten later kwam broer de trap op om het ons te vertellen, die ook totaal in shock was dat wij het al hadden vernomen van mevrouw.
Ik kan nog steeds heel kwaad en verdrietig worden om deze gebeurtenis. Wie zij wel niet dacht dat ze was om dat moment zo te kapen, terwijl we haar in het ziekbed daarvoor welgeteld 0 keer hadden gezien. Hoe overvallen we waren dat we het nieuws niet van een geliefde hebben kunnen horen. Ik heb ook nooit meer iets van haar gehoord en hoef haar eerlijk gezegd ook nooit meer te zien.
Bij de euthanasie zelf waren mijn broer, en een paar ooms en tantes aanwezig. Blijkbaar had de vrouw van 1 van die ooms, die wij totaal niet goed kenden of mochten, zichzelf daarbij uitgenodigd. Wij waren te verdrietig en bang om daar echt acht op te slaan. Mijn zusje en ik wisten natuurlijk niet precies wat beneden gaande was, dus wij wachtten op mijn broer die zou komen vertellen als het achter de rug was. Toen wij voetstappen op de trap hoorden, waren wij dan ook meteen op scherp, is het broer, is het gebeurd? Toen we zagen dat het vrouw-van-oom was, ontspanden we weer een beetje, want die had er toch niks mee te maken. Tot zij naar ons toe kwam met de woorden 'het is gebeurd'. Wij schrokken ons kapot, niet de woorden die we van zo'n bijna vreemde hadden verwacht, en al helemaal niet de persoon die ons het meest verschrikkelijke nieuws uit ons leven had moeten brengen. Een paar minuten later kwam broer de trap op om het ons te vertellen, die ook totaal in shock was dat wij het al hadden vernomen van mevrouw.
Ik kan nog steeds heel kwaad en verdrietig worden om deze gebeurtenis. Wie zij wel niet dacht dat ze was om dat moment zo te kapen, terwijl we haar in het ziekbed daarvoor welgeteld 0 keer hadden gezien. Hoe overvallen we waren dat we het nieuws niet van een geliefde hebben kunnen horen. Ik heb ook nooit meer iets van haar gehoord en hoef haar eerlijk gezegd ook nooit meer te zien.
donderdag 28 september 2017 om 12:36
Ik heb dat heel erg en kan er ook niets aan doen. Heb inderdaad een keer bij een begrafenis (achterin) gezeten, waarbij de familie achterom begon te kijken (voor mijn gevoel) en zich af begon te vragen wat ik van deze man was, dat ik zo huilde. Ik kan er niets aan doen. Als ik denk aan een begrafenis of crematie krijg ik al tranen. Als ik een crematorium inloop, schiet ik al vol.Flower2017 schreef: ↑28-09-2017 12:21Meer iets genants.
[...]
Een keer iemand die nog harder huilde dan de nabestaande.
Het leek wel alsof het om haar eigen moeder ging.
We hebben alleen maar het gefronste wenkbrauwen zitten kijken, als ze weer ging blerren.
[...]
Overigens is mijn ervaring met rouwstoet gelukkig goed. Wij reden met de overledene op een weg, waar het lastig invoegen is en je na het invoegen ook pas ziet, dat je in een stoet zit. Degenen, die per ongeluk in onze stoet verzeild raakten, gingen bij de eerste de beste gelegenheid even aan de kant, om de stoet te laten passeren.
Later is nu
donderdag 28 september 2017 om 12:38
Heb me bij de uitvaart van mijn opa overal aan geërgerd...
Maar de familie band is ook door heel veel eerdere situaties heel erg vervelend en slecht.
Het was voornamelijk een heel erg onpersoonlijke dienst met hele aparte keuze voor muziek.
Meer kan ik er niet over zeggen ivm herkenbaarheid evt.
Ik ben wat langer geleden ook eens bij een uitvaart geweest van een collega die uit Armenië kwam.
Dit was best een bijzondere ervaring. Dit omdat er en de pastoor van de kerk was maar ook een pastoor (of hoe dat daar benoemt wordt) van haar thuisland. Het ene moment sprak de Nederlandse pastoor en het andere de Armeense. En er werd hard gezongen door de Armeense pastoor echt apart en bijzonder wel.
Wat me toen ook opviel was dat de Armeense mannen van haar familie bleven lopen tijdens de dienst. Weet niet wat ze dan gingen doen (naar het toilet, telefoon iets ofzo) maar ze bleven opstaan en lopen en dan weer terugkomen.
Maar de familie band is ook door heel veel eerdere situaties heel erg vervelend en slecht.
Het was voornamelijk een heel erg onpersoonlijke dienst met hele aparte keuze voor muziek.
Meer kan ik er niet over zeggen ivm herkenbaarheid evt.
Ik ben wat langer geleden ook eens bij een uitvaart geweest van een collega die uit Armenië kwam.
Dit was best een bijzondere ervaring. Dit omdat er en de pastoor van de kerk was maar ook een pastoor (of hoe dat daar benoemt wordt) van haar thuisland. Het ene moment sprak de Nederlandse pastoor en het andere de Armeense. En er werd hard gezongen door de Armeense pastoor echt apart en bijzonder wel.
Wat me toen ook opviel was dat de Armeense mannen van haar familie bleven lopen tijdens de dienst. Weet niet wat ze dan gingen doen (naar het toilet, telefoon iets ofzo) maar ze bleven opstaan en lopen en dan weer terugkomen.
Tralalalala
donderdag 28 september 2017 om 12:39
Bij de begrafenis van mijn oma was het vriendje van mijn (16-jarig) nichtje mee.
Die twee hebben tijdens de gehele dienst aan elkaar zitten frunniken - en dan niet in de zin van troost bieden/zoeken
Ik zat achter hen en heb een paar keer discreet met mijn voet tegen hun stoel getikt maar het kwartje viel maar niet
Die twee hebben tijdens de gehele dienst aan elkaar zitten frunniken - en dan niet in de zin van troost bieden/zoeken
Ik zat achter hen en heb een paar keer discreet met mijn voet tegen hun stoel getikt maar het kwartje viel maar niet
donderdag 28 september 2017 om 12:39
Om te voorkomen dat ik gefeliciteerd zeg in plaats van gecondoleerd zeg ik daarom ook altijd: "sterkte".
Ik heb inmiddels behoorlijk wat begrafenissen meegemaakt, maar bij twee daarvan heb ik wel wat gedachtes bij gehad.
Eerste was van mijn oom, die plots was overleden aan een hartstilstand. Bij zijn uitvaart waren ook vrienden (55+) aanwezig, die hun kleinkinderen mee hadden genomen die overal doorheen brulden. Dat en de dominee die zei dat oom toch maar bofte met zijn plekje in de hemel nu maakte dat ik me aardig heb zitten verbijten.
De tweede was van een huisvriend en zeer goede vriend van mijn broer. Die was ook plots overleden door een woningbrand. Zijn exvriendin was er ook en dat was nogal een temperamentvolle Spaanse. Die gilde en huilde de hele boel bij elkaar, echt hysterisch. Niet tof voor zijn broer en ouders.
Enkele maanden terug is een andere oom van mij overleden en bij die uitvaart waren veel van zijn vrienden. Beetje volks, gouden zegelringen, kettinkjes, stamkroegtijgers. Gaat er tijdens de dienst tot drie keer toe een telefoon over van dezelfde man. Tot grote schaamte van diezelfde man en groot ongenoegen van diens vrouw. Die zat 'm fluisterend uit te schelden "Zet dat klereding dan ook uit!" Ja, dat lukte dus niet en de batterij kreeg hij er ook niet uit. Uiteindelijk heeft de uitvaartondernemer de telefoon van hem overgepakt. Ik krijg nog een lachstuip als ik er aan denk. Mijn oom had een beetje leven in de brouwerij echt niet erg gevonden.
Ik heb inmiddels behoorlijk wat begrafenissen meegemaakt, maar bij twee daarvan heb ik wel wat gedachtes bij gehad.
Eerste was van mijn oom, die plots was overleden aan een hartstilstand. Bij zijn uitvaart waren ook vrienden (55+) aanwezig, die hun kleinkinderen mee hadden genomen die overal doorheen brulden. Dat en de dominee die zei dat oom toch maar bofte met zijn plekje in de hemel nu maakte dat ik me aardig heb zitten verbijten.
De tweede was van een huisvriend en zeer goede vriend van mijn broer. Die was ook plots overleden door een woningbrand. Zijn exvriendin was er ook en dat was nogal een temperamentvolle Spaanse. Die gilde en huilde de hele boel bij elkaar, echt hysterisch. Niet tof voor zijn broer en ouders.
Enkele maanden terug is een andere oom van mij overleden en bij die uitvaart waren veel van zijn vrienden. Beetje volks, gouden zegelringen, kettinkjes, stamkroegtijgers. Gaat er tijdens de dienst tot drie keer toe een telefoon over van dezelfde man. Tot grote schaamte van diezelfde man en groot ongenoegen van diens vrouw. Die zat 'm fluisterend uit te schelden "Zet dat klereding dan ook uit!" Ja, dat lukte dus niet en de batterij kreeg hij er ook niet uit. Uiteindelijk heeft de uitvaartondernemer de telefoon van hem overgepakt. Ik krijg nog een lachstuip als ik er aan denk. Mijn oom had een beetje leven in de brouwerij echt niet erg gevonden.
donderdag 28 september 2017 om 12:39
JulienClerc schreef: ↑28-09-2017 12:32Ik heb al heel veel uitvaarten meegemaakt, waarbij ik bij sommigen heel dicht bij de overledene stond en zo dus ook dicht bij het hele proces van de uitvaart regelen. Maar niets van dit alles is herkenbaar.
Wel meegemaakt dat tantes ruzie kregen bij de uitvaart van mijn oma. Maar dat was niet nieuws. Bij elke familie-aangelegenheid gaat er iemand schreeuwen en huilen
Ik denk dat het er bij ons aan lag dat mijn vader best jong was, relatief plots overleed, er niks geregeld was, hij het met niemand echt besproken had wat ie wilde, hij geen muzieksmaak had, hij heeeeeel veeeel mensen kende en dat de familie wijd verspreid woont. Dat alles bij elkaar maakte het heel veel werk en er waren factoren waar we geen invloed op hadden. Zoals dat er meer dan 2500 mensen kwamen en die allemaal hun eigen persoonlijkheid mee nemen.
Het begon al bij de eerste vraag: Begraven of cremeren. We hadden geen idee wat hij wilde.
donderdag 28 september 2017 om 12:41
De afschuwelijkste uitvaart tot nu toe (gelukkig heb ik er nog niet zo heel veel meegemaakt) is nog niet zo lang geleden en hij was niet afschuwelijk door de uitvaart an sich, die was verschrikkelijk mooi hetzij wat onorthodox, maar de omstandigheden waren gewoon ontzettend afschuwelijk, het betrof een jong kind en haar vader. De hartverscheurend huilende klasgenootjes die bij de kisten zaten, huilende leerkrachten en een prachtige speech van haar beste vriendinnetje, doe het maar eens als 10-jarige.
Bij mijn opa's uitvaart vond ik dat ze hem wel wat netter hadden kunnen "afwerken". Hij was op zijn gezicht gevallen en had hechtingen in zijn neus. Grove steken en de eindjes niet netjes afgeknipt, ik zie hem nog zo liggen met een lange zwarte spriet aan zijn neus. Overigens werden we, toen we in een stoet achter de rouwauto aan liepen inderdaad onderbroken door een mafkees in een auto die het een goed idee vond om tussen de mensen door te scheuren.
De uitvaart van mijn man's oma was een vrolijke bedoening en dat had ze ook zo gewild. Ze wilde al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen erbij hebben, hoe jong ook. Toen onze dochter (toen 3) Edith Piaf's "Non je ne regrette Rien" herkende als een nummer uit "Madagascar" en dat enthousiast verkondigde (we hadden haar heus verteld hoe je je diende te gedragen op een uitvaart) leverde dat grote hilariteit op. Ze was er ook van overtuigd dat we met z'n allen oma persoonlijk in de oven zouden schuiven. Toen dat niet het geval bleek kwam ze verhaal halen bij ons, gelukkig deze keer wel op fluistertoon, ze was nogal geschrokken van de eerdere aandacht die ze op zich had gevestigd.
Bij mijn opa's uitvaart vond ik dat ze hem wel wat netter hadden kunnen "afwerken". Hij was op zijn gezicht gevallen en had hechtingen in zijn neus. Grove steken en de eindjes niet netjes afgeknipt, ik zie hem nog zo liggen met een lange zwarte spriet aan zijn neus. Overigens werden we, toen we in een stoet achter de rouwauto aan liepen inderdaad onderbroken door een mafkees in een auto die het een goed idee vond om tussen de mensen door te scheuren.
De uitvaart van mijn man's oma was een vrolijke bedoening en dat had ze ook zo gewild. Ze wilde al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen erbij hebben, hoe jong ook. Toen onze dochter (toen 3) Edith Piaf's "Non je ne regrette Rien" herkende als een nummer uit "Madagascar" en dat enthousiast verkondigde (we hadden haar heus verteld hoe je je diende te gedragen op een uitvaart) leverde dat grote hilariteit op. Ze was er ook van overtuigd dat we met z'n allen oma persoonlijk in de oven zouden schuiven. Toen dat niet het geval bleek kwam ze verhaal halen bij ons, gelukkig deze keer wel op fluistertoon, ze was nogal geschrokken van de eerdere aandacht die ze op zich had gevestigd.
donderdag 28 september 2017 om 12:48
Oh, maar dat herken ik wel hoor. Een onverwachts overlijden van een jong iemand. En alle vragen en het werk dat daar bij komt kijken. Ik herken alleen de bemoeienis van 'buitenstaanders' niet. Gelukkig niet. En het applaudisseren heb ik wel eens meegemaakt, maar dat was dan op wens van de overledene.BahcoBarbie schreef: ↑28-09-2017 12:39Ik denk dat het er bij ons aan lag dat mijn vader best jong was, relatief plots overleed, er niks geregeld was, hij het met niemand echt besproken had wat ie wilde, hij geen muzieksmaak had, hij heeeeeel veeeel mensen kende en dat de familie wijd verspreid woont. Dat alles bij elkaar maakte het heel veel werk en er waren factoren waar we geen invloed op hadden. Zoals dat er meer dan 2500 mensen kwamen en die allemaal hun eigen persoonlijkheid mee nemen.
Het begon al bij de eerste vraag: Begraven of cremeren. We hadden geen idee wat hij wilde.
Naar voor je dat je je vader zo jong bent verloren
anoniem_63a1715f0c4db wijzigde dit bericht op 28-09-2017 12:48
4.98% gewijzigd
donderdag 28 september 2017 om 12:50
Ik heb heel wat uitvaarten meegemaakt. Maar de ergste zijn toch die waar ik als juf was. Ik heb twee maal meegemaakt dat de ouder van een leerling overleed in het jaar dat kind bij mij in de klas zat. En helaas ook meegemaakt dat een leerling is overleden.
Ik ben inderdaad ook een huilerd. Maar toen het ergst. Ik hoop niet dat de nabestaanden dat erg hebben gevonden.
Ik ben inderdaad ook een huilerd. Maar toen het ergst. Ik hoop niet dat de nabestaanden dat erg hebben gevonden.
anoniem_63a1715f0c4db wijzigde dit bericht op 28-09-2017 13:00
19.23% gewijzigd
donderdag 28 september 2017 om 12:51
Ik was 8 maand zwanger toen mijn schoonmoeder overleed en werkelijk ongelofelijk hoeveel mensen het gepast vonden om tijdens het condoleren aan mijn buik te zitten en naar naam en geslacht te vragen/vissen.
Ook mensen die ik helemaal niet kende en door al die hormonen en spanning en verdriet heb ik heel erg mijn best moeten doen me in te houden.
Ook mensen die ik helemaal niet kende en door al die hormonen en spanning en verdriet heb ik heel erg mijn best moeten doen me in te houden.
Life is like an hourglass glued to the table.
donderdag 28 september 2017 om 12:51
Poe ik heb toch ook wel dingen meegemaakt hoor bij een begrafenis.
Een vriendin ging haar vader begraven. Ze reed achter de lijkwagen aan en lette niet goed op. Ze vergat te remmen en reed vol achterop de lijkwagen.... Ze konden allebei gelukkig nog doorrijden en later is alles netjes geregeld, maar het is natuurlijk ontzettend lullig.
Een stel was net getrouwd. Maar niet voor de vrij zware kerk waar zijn ouders en familie naar toe gingen, nee zij trouwden in een kerk die net een slag lichter was zeg maar. Toen overleed plotseling zijn vader. Op het kerkhof, bij het graf, kon de dominee het niet laten
om te melden dat het toch wel hun schuld was dat vader zo plotseling was overleden. Zij waren afvallig en daar werden ze nu voor gestraft.
Ook meegemaakt dat mensen in een korte broek en hemdshirt in de aula zaten. En dat iemand (een groot Feyenoordfan) midden in de aula in zijn eentje ging staan omdat het clublied van Feyenoord (you will never walk alone) werd gespeeld...
Nog geen jaar geleden had ik een begrafenis waarbij de ouders van de overleden man nog leefden. De ouders zijn 91 en 92. Toen ik ze daar, op een stoeltje, op het kerkhof heel verdrietig zag zitten heb ik mij ook bedacht dat ik er alles voor over had gehad dat deze mensen dit niet hoefden mee te maken. Ik snap deze uitspraak (die iemand hier eerder had) best wel.
Je geeft (in mijn ogen) hiermee niet aan dat het je voor de andere achtergebleven niets kan schelen.
Een vriendin ging haar vader begraven. Ze reed achter de lijkwagen aan en lette niet goed op. Ze vergat te remmen en reed vol achterop de lijkwagen.... Ze konden allebei gelukkig nog doorrijden en later is alles netjes geregeld, maar het is natuurlijk ontzettend lullig.
Een stel was net getrouwd. Maar niet voor de vrij zware kerk waar zijn ouders en familie naar toe gingen, nee zij trouwden in een kerk die net een slag lichter was zeg maar. Toen overleed plotseling zijn vader. Op het kerkhof, bij het graf, kon de dominee het niet laten
om te melden dat het toch wel hun schuld was dat vader zo plotseling was overleden. Zij waren afvallig en daar werden ze nu voor gestraft.
Ook meegemaakt dat mensen in een korte broek en hemdshirt in de aula zaten. En dat iemand (een groot Feyenoordfan) midden in de aula in zijn eentje ging staan omdat het clublied van Feyenoord (you will never walk alone) werd gespeeld...
Nog geen jaar geleden had ik een begrafenis waarbij de ouders van de overleden man nog leefden. De ouders zijn 91 en 92. Toen ik ze daar, op een stoeltje, op het kerkhof heel verdrietig zag zitten heb ik mij ook bedacht dat ik er alles voor over had gehad dat deze mensen dit niet hoefden mee te maken. Ik snap deze uitspraak (die iemand hier eerder had) best wel.
Je geeft (in mijn ogen) hiermee niet aan dat het je voor de andere achtergebleven niets kan schelen.
donderdag 28 september 2017 om 12:51
Ik ben op de uitvaart geweest van een knappe man die nog vrij jong bij een ongeluk om het leven was gekomen. Voorin zaten zijn vrouw en kinderen en directe familie, maar verspreid door de zaal zaten behoorlijk wat vrouwen die nét wat te hard aan het huilen waren. Vond hem altijd al flirterig overkomen, maar toen viel bij mij het kwartje. Ik hoop maar dat zijn vrouw er niet te veel van heeft meegekregen, maar voor de rest van de aanwezigen was het behoorlijk genant.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
donderdag 28 september 2017 om 12:56
Ja, vind ik ook. Weleens meegemaakt dat de kleinkinderen van oma volop in discussie gingen of oma nu dood was, of voor altijd in slaap was gevallen en nooit meer wakker zou worden. Dat laatste was de uitleg van de ouders van een van die kleuters. Bleek achteraf niet zo handig te zijn geweest, omdat het kind best wist wat dood betekent en juist dacht dat oma dat niet was, omdat papa en mama het anders hadden verteld.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
donderdag 28 september 2017 om 12:59
donderdag 28 september 2017 om 13:01
Ik was nog geen 30 jaar en was als enig kind het enige familielid van mijn vader. Ik moest dus zelf alles regelen terwijl ik nog niet veel uitvaarten had meegemaakt. Laat staan dat ik er 1 zelf moest gaan regelen. Gelukkig wel wat hulp gehad maar bij alles werd gezegd: beslis jij maar, het is jouw vader. Dus alles kwam op mij neer. Zo voelde het.
Op de dag zelf was ik alleen met mijn vriend in de familiekamer. Dat leek mij logisch want ik was alleen. Geen moeder geen broer of zus. Ik had dus geen idee hoe dat gaat op uitvaarten want niet veel ervaring mee, Later bleek dat sommige ooms/tantes boos waren dat ze niet geroepen waren voor de familiekamer. Ja wist ik veel. Achteraf gezien ook vreemd van de uitvaartbegeleider maar goed.
Het ergste vond ik dat ik achteraf te horen kreeg van 1 tante dat ze vond dat er een dekentje over de buik van mijn vader had moeten liggen (omdat hij dik was). Weet ik veel.
Dat vond ik zo erg dat ze dat zei. Voor mijn 30e geen familie meer om op terug te vallen, alles zelf moeten regelen. Ik was echt in shock omdat mijn vader plotseling was overleden. Ik had 0 ervaring hiermee, heb gedaan hoe ik het het beste vond en hoe ik dacht dat mijn vader het zou willen. En dan nog commentaar.
Nu zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik van 90% van mijn familie nooit meer iets hoor terwijl ze weten dat ik alleen mijn gezin heb. Dus met alles speciale dagen/feestdagen moeilijk en leuke dingen word er nooit meer naar me omgekeken. Terwijl mijn vader altijd dvoor ze klaar stond. Ik vind het nog steeds heel erg.
Op de dag zelf was ik alleen met mijn vriend in de familiekamer. Dat leek mij logisch want ik was alleen. Geen moeder geen broer of zus. Ik had dus geen idee hoe dat gaat op uitvaarten want niet veel ervaring mee, Later bleek dat sommige ooms/tantes boos waren dat ze niet geroepen waren voor de familiekamer. Ja wist ik veel. Achteraf gezien ook vreemd van de uitvaartbegeleider maar goed.
Het ergste vond ik dat ik achteraf te horen kreeg van 1 tante dat ze vond dat er een dekentje over de buik van mijn vader had moeten liggen (omdat hij dik was). Weet ik veel.
Dat vond ik zo erg dat ze dat zei. Voor mijn 30e geen familie meer om op terug te vallen, alles zelf moeten regelen. Ik was echt in shock omdat mijn vader plotseling was overleden. Ik had 0 ervaring hiermee, heb gedaan hoe ik het het beste vond en hoe ik dacht dat mijn vader het zou willen. En dan nog commentaar.
Nu zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik van 90% van mijn familie nooit meer iets hoor terwijl ze weten dat ik alleen mijn gezin heb. Dus met alles speciale dagen/feestdagen moeilijk en leuke dingen word er nooit meer naar me omgekeken. Terwijl mijn vader altijd dvoor ze klaar stond. Ik vind het nog steeds heel erg.
