Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
zondag 23 september 2018 om 17:26
Ik was een keer op een uitvaart, waar te weinig dragers waren. De vier meiden vonden de kist te zwaar, lieten deze bijna vallen, en de priester ving die nog net op tijd op.
Gelukkig hebben de "organisatoren" niet bespaard op de mis. Deze was namelijk wel heel luxe en uitgebreid. Ze waren alleen vergeten dat ze ook mensen moeten inlichten wanneer de uitvaart is. Want er waren maar 5 mensen inc. henzelf gekomen.
Echt te erg. Die organisatoren hadden echt geen respect voor hun overleden tante. Hun kinderen kwamen niet eens. En de drie mensen die wel kwamen was familie van haar toen al overleden man. Wij wisten het de avond van tevoren pas.
De buurvrouw vertelde mij later, toen ik hielp met het huis leeghalen, ook dat ze het heel erg vond dat niemand haar heeft verteld wanneer de uitvaart is.
Gelukkig hebben de "organisatoren" niet bespaard op de mis. Deze was namelijk wel heel luxe en uitgebreid. Ze waren alleen vergeten dat ze ook mensen moeten inlichten wanneer de uitvaart is. Want er waren maar 5 mensen inc. henzelf gekomen.
Echt te erg. Die organisatoren hadden echt geen respect voor hun overleden tante. Hun kinderen kwamen niet eens. En de drie mensen die wel kwamen was familie van haar toen al overleden man. Wij wisten het de avond van tevoren pas.
De buurvrouw vertelde mij later, toen ik hielp met het huis leeghalen, ook dat ze het heel erg vond dat niemand haar heeft verteld wanneer de uitvaart is.
zondag 23 september 2018 om 17:34
Dus wel een luxe mis organiseren, maar geen brieven kunnen rondsturen of zelfs maar een paar telefoontjes kunnen doen (ga ik maar effe vanuit)?
Waarom organiseer je dan uberhaupt een mis?
Spreek dan met elkaar af op de begraafplaats.
Hier uit de omgeving wel es gehoord dat de dienst zo snel was dat de postbode niet had kunnen volgen.
En dat de helft van de familie en vrienden er dus niet was omdat de brief te laat (lees: de ochtend van de begrafenis) toekwam.
Waarom organiseer je dan uberhaupt een mis?
Spreek dan met elkaar af op de begraafplaats.
Hier uit de omgeving wel es gehoord dat de dienst zo snel was dat de postbode niet had kunnen volgen.
En dat de helft van de familie en vrienden er dus niet was omdat de brief te laat (lees: de ochtend van de begrafenis) toekwam.
zondag 23 september 2018 om 17:54
Sterfgeval was zondag, uitvaart zaterdag.Tornacense schreef: ↑23-09-2018 17:34Dus wel een luxe mis organiseren, maar geen brieven kunnen rondsturen of zelfs maar een paar telefoontjes kunnen doen (ga ik maar effe vanuit)?
Waarom organiseer je dan uberhaupt een mis?
Spreek dan met elkaar af op de begraafplaats.
Hier uit de omgeving wel es gehoord dat de dienst zo snel was dat de postbode niet had kunnen volgen.
En dat de helft van de familie en vrienden er dus niet was omdat de brief te laat (lees: de ochtend van de begrafenis) toekwam.
Er was wel eerst ruzie omdat die twee mensen geen uitvaart wilden organiseren. Ze eisten dat mijn tante dat deed. Uiteindelijk hebben die mensen dan toch de uitvaart georganiseerd. Mijn tante was boos en kwam niet op de uitvaart, maar wist als een van de weinigen dus wel ervan af.
Vervolgens gingen die twee mensen wel de erfenis opeisen. Terwijl ze 30 jaar uit beeld waren.
Een van de twee ging op eigen houtje naar de notaris en het testament laten openen, echt asociaal.
Toen bleek ook dat die twee mensen helemaal niet genoemd zijn in het testament, maar toch de helft kregen omdat er alleen stond dat de helft naar de familie van haar overleden man moet en voor de rest niks genoemd.
Die luxe mis kostte o.a. 1500 euro omdat er een luxe zanggroep was ingehuurd. Voor wel 5 mensen...
Maar ja. Rare mensen heb je er nou eenmaal. Gelukkig is dit ook afgelopen.
zondag 23 september 2018 om 17:57
Vreselijk.Warrique schreef: ↑25-10-2017 15:28Een keer Een begrafenis van een oud-leerling, die na een lang ziekbed, veel te jong overleed.
Er zijn in de dienst 2 opmerkingen gemaakt, over het kind zelf. Ze vond dit leuk en Dit heeft ze een keer gezegd...
Voor de rest was het alleen maar, God en Heiland, hemel voor het kind. En ongelovigen zullen branden in de hel. En dat werd vaak herhaald.... Verder speechte haar moeder die het wel over het verlies had, maar eigenlijk niets over het kind zelf.
Ouders gescheiden. Vader, die wel aanwezig was, werd helemaal niet genoemd.
Afschuwelijk was het....
Een leerling van een bekende overleed. Kind van 7, reformatorische achtergrond. Dominee bij het graf, tegen zijn klasgenoten. "Ziet wat u gebeurt, als u de Heer niet, vreest en zijn pad niet volgt...."
Het arme kind was heel lief en zacht en bovenal zeer gelovig... Ouders ook... t kind had alleen de pech, kanker te krijgen...
Goh wat heb ik toch een teringhekel aan geloof.
vrijdag 8 november 2019 om 15:47
Ik heb even dit topic opgediept omdat ik ook een vreselijke uitvaart heb meegemaakt.
De vader van de beste vriendin van mijn vriend was overleden. We hadden een rouwkaart gekregen met een inlegkaartje waarop stond: 'Wij nodigen u beiden uit na afloop deel te nemen aan de koffietafel.'
In eerste instantie dacht ik: Vriend, ga jij lekker zelf naar die uitvaart, ik ken de overledene niet (twee keer gezien op een verjaardag), ik blijf wel thuis. Vriend ging vooral om zijn vriendin te steunen.
Twee dagen voor de uitvaart belde de vriendin op of ik ook mee wilde komen, om haar twee jonge kinderen een beetje onder mijn hoede te nemen. Dat ik even met ze naar de speeltuin ga, een boekje lees, dat werk. Ik ken de kinderen best goed en zij mij en we kunnen het goed met elkaar vinden en dus trok ik mijn donkere jurk uit de kast en togen we richting het zuiden.
Daar troffen wij de weduwe. Zij was niet blij met onze komst en vroeg ons op schreeuwerige toon op de achterste bank plaats te nemen, omdat deze uitvaart alleen bedoeld was voor vrienden en familie van de overledene. Prima, dat waren we toch al van plan. Een beetje raar was het wel, maar je gaat geen stennis trappen op een begrafenis. Uitvaart was zelf niet zo bijzonder. Enigszins ongemakkelijk was wel dat de weduwe de hele tijd steun zocht bij haar kleuterkleindochtertje. Uithuilen op haar schouder en zo. Halverwege werd het meisje naar mij gebracht en zijn we even bij de eendjes gaan kijken. Daarna condoleren en de befaamde koffietafel. Omdat in onze kaart stond dat we uitgenodigd waren voor de koffietafel, dachten we dat we uitgenodigd waren voor de koffietafel. Daarbij was ik ook nog bezig met de kinderen, voor wie het best een lange zit was en die af en toe even moesten rennen buiten, of even wat anders doen.
Daar aangekomen kwam de weduwe op me af die tegen me zei dat het tijd was om weg te gaan omdat ik de hele tijd 'haar kleinkinderen van haar afpakte' en dat ik niet was uitgenodigd voor de koffietafel. We mochten niet eens meer gedag zeggen tegen haar dochter. Ze nam de kleinkinderen bij de hand en deed letterlijk de deur voor onze neus dicht.
De koffietafel werd gehouden in een lunchroom waarbij een deel gereserveerd was voor dit gezelschap en de rest gewoon open was. We waren nogal in the middle of nowhere en hadden best trek en hadden eigenlijk op een broodje bij de koffietafel gerekend. We zijn dus aan de andere kant van de lunchroom gaan zitten en hebben daar wat gegeten. Op een gegeven moment kwam de weduwe naar buiten, ik denk op weg naar het toilet of zo. Ze zag ons, kwam naar ons toe en bitste: 'Zijn jullie nog niet weg?!' Super ongemakkelijk natuurlijk.
De volgende avond belde mijn vriends vriendin die ons vroeg waar we waren gebleven, dat ze ons nog bij de koffietafel had verwacht en dat ze het jammer vond dat we geen gedag hadden gezegd. Nadat mijn vriend het uitlegde bleek dat de weduwe had gezegd dat we zelf ineens weg waren gegaan, en dat het toch onbeschoft was geweest dat we niet eens gedag hadden gezegd.
Normaal gesproken ben ik best een assertief persoon, maar bij deze situatie heb ik toch maar op mijn tong gebeten! Ik wist al wel dat er bridezilla's bestonden, maar deze widowzilla was nieuw voor me!
Ik ben benieuwd hoe het zal gaan als we elkaar weer zien op een verjaardag of zo
De vader van de beste vriendin van mijn vriend was overleden. We hadden een rouwkaart gekregen met een inlegkaartje waarop stond: 'Wij nodigen u beiden uit na afloop deel te nemen aan de koffietafel.'
In eerste instantie dacht ik: Vriend, ga jij lekker zelf naar die uitvaart, ik ken de overledene niet (twee keer gezien op een verjaardag), ik blijf wel thuis. Vriend ging vooral om zijn vriendin te steunen.
Twee dagen voor de uitvaart belde de vriendin op of ik ook mee wilde komen, om haar twee jonge kinderen een beetje onder mijn hoede te nemen. Dat ik even met ze naar de speeltuin ga, een boekje lees, dat werk. Ik ken de kinderen best goed en zij mij en we kunnen het goed met elkaar vinden en dus trok ik mijn donkere jurk uit de kast en togen we richting het zuiden.
Daar troffen wij de weduwe. Zij was niet blij met onze komst en vroeg ons op schreeuwerige toon op de achterste bank plaats te nemen, omdat deze uitvaart alleen bedoeld was voor vrienden en familie van de overledene. Prima, dat waren we toch al van plan. Een beetje raar was het wel, maar je gaat geen stennis trappen op een begrafenis. Uitvaart was zelf niet zo bijzonder. Enigszins ongemakkelijk was wel dat de weduwe de hele tijd steun zocht bij haar kleuterkleindochtertje. Uithuilen op haar schouder en zo. Halverwege werd het meisje naar mij gebracht en zijn we even bij de eendjes gaan kijken. Daarna condoleren en de befaamde koffietafel. Omdat in onze kaart stond dat we uitgenodigd waren voor de koffietafel, dachten we dat we uitgenodigd waren voor de koffietafel. Daarbij was ik ook nog bezig met de kinderen, voor wie het best een lange zit was en die af en toe even moesten rennen buiten, of even wat anders doen.
Daar aangekomen kwam de weduwe op me af die tegen me zei dat het tijd was om weg te gaan omdat ik de hele tijd 'haar kleinkinderen van haar afpakte' en dat ik niet was uitgenodigd voor de koffietafel. We mochten niet eens meer gedag zeggen tegen haar dochter. Ze nam de kleinkinderen bij de hand en deed letterlijk de deur voor onze neus dicht.
De koffietafel werd gehouden in een lunchroom waarbij een deel gereserveerd was voor dit gezelschap en de rest gewoon open was. We waren nogal in the middle of nowhere en hadden best trek en hadden eigenlijk op een broodje bij de koffietafel gerekend. We zijn dus aan de andere kant van de lunchroom gaan zitten en hebben daar wat gegeten. Op een gegeven moment kwam de weduwe naar buiten, ik denk op weg naar het toilet of zo. Ze zag ons, kwam naar ons toe en bitste: 'Zijn jullie nog niet weg?!' Super ongemakkelijk natuurlijk.
De volgende avond belde mijn vriends vriendin die ons vroeg waar we waren gebleven, dat ze ons nog bij de koffietafel had verwacht en dat ze het jammer vond dat we geen gedag hadden gezegd. Nadat mijn vriend het uitlegde bleek dat de weduwe had gezegd dat we zelf ineens weg waren gegaan, en dat het toch onbeschoft was geweest dat we niet eens gedag hadden gezegd.
Normaal gesproken ben ik best een assertief persoon, maar bij deze situatie heb ik toch maar op mijn tong gebeten! Ik wist al wel dat er bridezilla's bestonden, maar deze widowzilla was nieuw voor me!
Ik ben benieuwd hoe het zal gaan als we elkaar weer zien op een verjaardag of zo
vrijdag 8 november 2019 om 16:13
Yraatje, de weduwe is inderdaad de moeder van de vriendin en de oma van de kleintjes. Het was vooral heel ongemakkelijk omdat er specifiek om mijn hulp werd gevraagd, en toen ik er was voelde ik me ook weer heel erg ongewenst. Heel raar en heel dubbel. Ik was gesloopt toen we thuiskwamen! In de trein terug zeiden vriend en ik tegen elkaar: Nu was het kut, maar achteraf is het hilarisch.
vrijdag 8 november 2019 om 16:17
vrijdag 8 november 2019 om 16:53
Tijdspaarder Heel goed dat je de eer aan jezelf hebt gehouden, maar ik bij de volgende keer dat ik haar zou zien óf op de negeerstand gaan óf haar de eerstvolgende keer dat ze tegen me sprak vragen wat dat toch voor gedrag was tijdens de uitvaart van haar man.
Tijdens de voorbereidingen voor de begrafenis van de vader van mijn dochter (mijn ex-man met wie ik sinds kort weer samenwoonde) belde mijn schoonzus op of de familie 'een momentje' met hem mocht hebben. In een aparte kamer, zonder iemand anders erbij. Zij zijn JG, maar ontzettend onsympathiek, dus ik heb dat geweigerd. Ik had oha geen goede band met mijn schoonfamilie om diverse redenen.
Op de dag van de begrafenis wilde oma een knuffel en een kus van haar kleindochter (mijn dochter, toen 8 jaar)
Mijn dochter wilde dat niet, ze wilde best even kort een knuffel geven, maar geen kus. Oma zat in een rolstoel met een zuurstoftank en de rest van de schoonfamilie zat er omheen. Waarna ik dus te horen kreeg dat ik mijn dochter had opgestookt tegen haar oma etc. Dit was niet het geval, maar goed. Mijn antwoord was dat zij duidelijk niet wilde en ik haar niet zou gaan dwingen.
Tijdens het afscheid stond er een oom uit de schoonfamilie uitgebreid foto's te maken van de (gesloten) kist en de aanwezigen, waarop ik hem verzocht heb om daarmee te stoppen. Mijn oudste zoon vond het na 3x vragen welletjes en heeft gezegd dat als hij niet zou stoppen, hij naar een vriend van mijn man zou gaan om de betreffende oom uit de zaal te laten zetten.
Tenslotte was iedereen langs de kist gelopen, had iedereen mij en de schoonfamilie gecondoleerd en gaf de schoonfamilie aan dat zij met zijn allen afscheid wilden nemen. Ik ben bij een goede vriendin en haar broer gaan zitten, ergens achterin de ruimte.
Mijn bloed begon echter te koken toen mijn schoonmoeder de kist (die op een standaard op wielen stond) een duw gaf en mijn man's naam schreeuwde met daar achteraan: "Wat heb je ons aangedaan!"
Mijn eigen familie en mijn kinderen wisten niet wat ze meemaakten!
...mijn man is overleden ten gevolge van een auto-ongeluk en was al jaren geen nette JG meer, integendeel. Mijn vrienden hebben me echt tegen moeten houden... zo agressief werd ik.
Binnen een jaar is de vrouw zelf ook overleden. Hoewel ik een kaart heb ontvangen, zijn zowel ik als mijn dochter niet naar haar uitvaart geweest.
De schoonfamilie hebben we daarna nooit meer gezien.
Tijdens de voorbereidingen voor de begrafenis van de vader van mijn dochter (mijn ex-man met wie ik sinds kort weer samenwoonde) belde mijn schoonzus op of de familie 'een momentje' met hem mocht hebben. In een aparte kamer, zonder iemand anders erbij. Zij zijn JG, maar ontzettend onsympathiek, dus ik heb dat geweigerd. Ik had oha geen goede band met mijn schoonfamilie om diverse redenen.
Op de dag van de begrafenis wilde oma een knuffel en een kus van haar kleindochter (mijn dochter, toen 8 jaar)
Mijn dochter wilde dat niet, ze wilde best even kort een knuffel geven, maar geen kus. Oma zat in een rolstoel met een zuurstoftank en de rest van de schoonfamilie zat er omheen. Waarna ik dus te horen kreeg dat ik mijn dochter had opgestookt tegen haar oma etc. Dit was niet het geval, maar goed. Mijn antwoord was dat zij duidelijk niet wilde en ik haar niet zou gaan dwingen.
Tijdens het afscheid stond er een oom uit de schoonfamilie uitgebreid foto's te maken van de (gesloten) kist en de aanwezigen, waarop ik hem verzocht heb om daarmee te stoppen. Mijn oudste zoon vond het na 3x vragen welletjes en heeft gezegd dat als hij niet zou stoppen, hij naar een vriend van mijn man zou gaan om de betreffende oom uit de zaal te laten zetten.
Tenslotte was iedereen langs de kist gelopen, had iedereen mij en de schoonfamilie gecondoleerd en gaf de schoonfamilie aan dat zij met zijn allen afscheid wilden nemen. Ik ben bij een goede vriendin en haar broer gaan zitten, ergens achterin de ruimte.
Mijn bloed begon echter te koken toen mijn schoonmoeder de kist (die op een standaard op wielen stond) een duw gaf en mijn man's naam schreeuwde met daar achteraan: "Wat heb je ons aangedaan!"
Mijn eigen familie en mijn kinderen wisten niet wat ze meemaakten!
...mijn man is overleden ten gevolge van een auto-ongeluk en was al jaren geen nette JG meer, integendeel. Mijn vrienden hebben me echt tegen moeten houden... zo agressief werd ik.
Binnen een jaar is de vrouw zelf ook overleden. Hoewel ik een kaart heb ontvangen, zijn zowel ik als mijn dochter niet naar haar uitvaart geweest.
De schoonfamilie hebben we daarna nooit meer gezien.
dinsdag 12 november 2019 om 12:55
Dus de directe familie van je ex-man oa zijn zus en moeder mochten geen moment voor zichzelf met hem? Wow.caribea schreef: ↑08-11-2019 16:53Tijdspaarder
..
Tijdens de voorbereidingen voor de begrafenis van de vader van mijn dochter (mijn ex-man met wie ik sinds kort weer samenwoonde) belde mijn schoonzus op of de familie 'een momentje' met hem mocht hebben. In een aparte kamer, zonder iemand anders erbij. Zij zijn JG, maar ontzettend onsympathiek, dus ik heb dat geweigerd. Ik had oha geen goede band met mijn schoonfamilie om diverse redenen.
..
dinsdag 12 november 2019 om 14:07
Wat een verhalen!
Maar na het lezen van alles misschien ook eens mijn ervaring van mij afschrijven.
Vorig jaar is mijn vader overleden. Mijn vader was opnieuw getrouwd na de scheiding en heeft daarbij een nieuwe familie gekregen. Pas twee jaar voor zijn overlijden is mijn band met hem verbeterd (verwaarlozing door het niet kunnen uiten van zijn emoties en de zijn vrouw en diens familie voorop zetten ipv zijn eigen kinderen). Zo blij met de hereniging en de inmiddels goede band. Zijn nieuwe vrouw heeft er alles aan gedaan om ons bij de crematie en afscheid te betrekken.
Maar afscheid heb ik helaas niet kunnen nemen van mijn vader. Alle aandacht werd opgeëist door de zus van zijn nieuwe vrouw. Deze stond luidruchtig bij de open kist met de aangetrouwde kinderen aan mijn vader te plukken.
Wordt nog boos nu ik dit type.
Na een uur in de kamer wordt er geroepen dat de kist gesloten gaat worden. Daarop vraag ik ook een momentje om afscheid te kunnen nemen van mijn vader met mijn broer en onze kinderen.
Nog geen 10 seconden later kwam haar zuster aan met de deksel. Heb het toen maar laten rusten omdat ik geen stennis wilde maken.
Heb het wel vriendelijk besproken met mijn vaders vrouw voor de crematie en bleek zich er ook aan te storen en heeft haar zus verzocht zichzelf op de crematie niet zo op de voorgrond te plaatsen. Gelukkig is dat toen ook niet gebeurd.
Maar na het lezen van alles misschien ook eens mijn ervaring van mij afschrijven.
Vorig jaar is mijn vader overleden. Mijn vader was opnieuw getrouwd na de scheiding en heeft daarbij een nieuwe familie gekregen. Pas twee jaar voor zijn overlijden is mijn band met hem verbeterd (verwaarlozing door het niet kunnen uiten van zijn emoties en de zijn vrouw en diens familie voorop zetten ipv zijn eigen kinderen). Zo blij met de hereniging en de inmiddels goede band. Zijn nieuwe vrouw heeft er alles aan gedaan om ons bij de crematie en afscheid te betrekken.
Maar afscheid heb ik helaas niet kunnen nemen van mijn vader. Alle aandacht werd opgeëist door de zus van zijn nieuwe vrouw. Deze stond luidruchtig bij de open kist met de aangetrouwde kinderen aan mijn vader te plukken.
Wordt nog boos nu ik dit type.
Na een uur in de kamer wordt er geroepen dat de kist gesloten gaat worden. Daarop vraag ik ook een momentje om afscheid te kunnen nemen van mijn vader met mijn broer en onze kinderen.
Nog geen 10 seconden later kwam haar zuster aan met de deksel. Heb het toen maar laten rusten omdat ik geen stennis wilde maken.
Heb het wel vriendelijk besproken met mijn vaders vrouw voor de crematie en bleek zich er ook aan te storen en heeft haar zus verzocht zichzelf op de crematie niet zo op de voorgrond te plaatsen. Gelukkig is dat toen ook niet gebeurd.
dinsdag 3 maart 2020 om 16:29
dinsdag 3 maart 2020 om 18:59
O.a. de moeder van je man dus?! Ben jij even een psycho.caribea schreef: ↑08-11-2019 16:53Tijdspaarder Heel goed dat je de eer aan jezelf hebt gehouden, maar ik bij de volgende keer dat ik haar zou zien óf op de negeerstand gaan óf haar de eerstvolgende keer dat ze tegen me sprak vragen wat dat toch voor gedrag was tijdens de uitvaart van haar man.
Tijdens de voorbereidingen voor de begrafenis van de vader van mijn dochter (mijn ex-man met wie ik sinds kort weer samenwoonde) belde mijn schoonzus op of de familie 'een momentje' met hem mocht hebben. In een aparte kamer, zonder iemand anders erbij. Zij zijn JG, maar ontzettend onsympathiek, dus ik heb dat geweigerd. Ik had oha geen goede band met mijn schoonfamilie om diverse redenen.
Op de dag van de begrafenis wilde oma een knuffel en een kus van haar kleindochter (mijn dochter, toen 8 jaar)
Mijn dochter wilde dat niet, ze wilde best even kort een knuffel geven, maar geen kus. Oma zat in een rolstoel met een zuurstoftank en de rest van de schoonfamilie zat er omheen. Waarna ik dus te horen kreeg dat ik mijn dochter had opgestookt tegen haar oma etc. Dit was niet het geval, maar goed. Mijn antwoord was dat zij duidelijk niet wilde en ik haar niet zou gaan dwingen.
Tijdens het afscheid stond er een oom uit de schoonfamilie uitgebreid foto's te maken van de (gesloten) kist en de aanwezigen, waarop ik hem verzocht heb om daarmee te stoppen. Mijn oudste zoon vond het na 3x vragen welletjes en heeft gezegd dat als hij niet zou stoppen, hij naar een vriend van mijn man zou gaan om de betreffende oom uit de zaal te laten zetten.
Tenslotte was iedereen langs de kist gelopen, had iedereen mij en de schoonfamilie gecondoleerd en gaf de schoonfamilie aan dat zij met zijn allen afscheid wilden nemen. Ik ben bij een goede vriendin en haar broer gaan zitten, ergens achterin de ruimte.
Mijn bloed begon echter te koken toen mijn schoonmoeder de kist (die op een standaard op wielen stond) een duw gaf en mijn man's naam schreeuwde met daar achteraan: "Wat heb je ons aangedaan!"
Mijn eigen familie en mijn kinderen wisten niet wat ze meemaakten!
...mijn man is overleden ten gevolge van een auto-ongeluk en was al jaren geen nette JG meer, integendeel. Mijn vrienden hebben me echt tegen moeten houden... zo agressief werd ik.
Binnen een jaar is de vrouw zelf ook overleden. Hoewel ik een kaart heb ontvangen, zijn zowel ik als mijn dochter niet naar haar uitvaart geweest.
De schoonfamilie hebben we daarna nooit meer gezien.
dinsdag 3 maart 2020 om 19:23
Niet perse verschrikkelijk, maar schaam me er nu nog beetje voor: begrafenis van een oom, ik was een jaar of 14 mijn broertje die naast mij zat dan rond de 12. We zaten daar meer voor de netheid, we kenden hem niet zo goed maar de opkomst was al zo klein, met ons gezin mee Zo’n 20 personen. Oom was een hele grote dikke man geweest en ik zat zo te kijken naar de kist (standaard kist, waarschijnlijk vanwege de kosten, alles was zoiezo sobertjes) en vroeg mij af hoe hij in godsnaam in die kist paste, hele ongepaste gedachte dus. Mijn broertje keek mij tijdens de dienst aan en we hielden ons in, alsof we beide wilden gaan lachen. Hij bleek later hetzelfde gedacht te hebben. Nu kunnen we er wel om lachen.
dinsdag 3 maart 2020 om 20:39
Ja, dat vind ik ook absoluut niet oké.IcedFrappe schreef: ↑12-11-2019 12:55Dus de directe familie van je ex-man oa zijn zus en moeder mochten geen moment voor zichzelf met hem? Wow.
En of mensen dan sympathiek zijn of niet, heeft er op zo'n moment niks mee te maken.
dinsdag 3 maart 2020 om 20:55
Geen afschuwelijke uitvaart ervaring. Ik heb zelfs best "leuke" herinneringen aan de uitvaart van mijn moeder (alhoewel de reden natuurlijk niet "leuk" was). Ze had alles vastgelegd en wilde absoluut geen koffietafel. In plaats daarvan zou de hele familie dan 's avonds Grieks gaan eten (lekker!)
Maar goed, tussen einde begrafenis (einde ochtend/begin middag) en 's avonds eten zaten natuurlijk nog een paar uur waar niemand over na had gedacht. Ik (toen 10) zie ons nog de kerk uit komen. Op de trap naar buiten zegt mijn oom: "Ja, en wat nu?", waarop mijn neef (toen 14) antwoord: "Laserschieten?".
Dus wij zijn na de begrafenis met de hele familie (ooms, tantes, neven en ik) de hele middag gaan laserschieten. Zelfs oma was volgens mij mee, maar die heeft dan buiten de arena op ons gewacht
Ik raad het iedereen aan. Ga het zelf niet mee maken, maar reken er maar op dat op mijn begrafenis lasergeschoten wordt!
Maar goed, tussen einde begrafenis (einde ochtend/begin middag) en 's avonds eten zaten natuurlijk nog een paar uur waar niemand over na had gedacht. Ik (toen 10) zie ons nog de kerk uit komen. Op de trap naar buiten zegt mijn oom: "Ja, en wat nu?", waarop mijn neef (toen 14) antwoord: "Laserschieten?".
Dus wij zijn na de begrafenis met de hele familie (ooms, tantes, neven en ik) de hele middag gaan laserschieten. Zelfs oma was volgens mij mee, maar die heeft dan buiten de arena op ons gewacht
Ik raad het iedereen aan. Ga het zelf niet mee maken, maar reken er maar op dat op mijn begrafenis lasergeschoten wordt!
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
dinsdag 3 maart 2020 om 23:03
Ik ga alleen naar een begrafenis/crematie als ik er echt niet onderuit kan. Ik heb de vervelende gewoonte dat ik ga lachen als ik zenuwachtig of verdrietig ben. Ik kan het dan ook echt niet tegenhouden. Ik schaam me kapot. Daarom sla ik vaak de plechtigheid over en ga dan alleen naar de condoleance of koffietafel achteraf.
vrijdag 6 maart 2020 om 23:45
Mijn ergste uitvaart was werkgerelateerd.
De man in kwestie was zomaar plotseling overleden in zijn slaap, nog geen 40. Wij hadden regelmatig contact, puur werk vergaderingen maar hij kon heel grappig verhalen vertellen over zijn kinderen/familie.
Hij was van een andere afdeling maar de uitnodiging voor de begrafenis was ook naar onze afdeling in het algemeen gestuurd. Collega en ik gingen namens ons team omdat we dachten dat dat familie wat steun zou geven en ook omdat we hem toch 'kenden'.
Nou, wij waren niet de enigen die hem kenden. Het was zó druk, echt wel honderden mensen. En elke vereniging/sport/hobby/vereniging van eigenaren/vriendenclub/nichtje van de achterbuur wilde iets over hem zeggen.
Het duurde en duurde maar, bijna 4 uur later was de dienst (was geen dienst maar dus spreekbeurt na spreekbeurt) eindelijk over. Ik wist na de begrafenis nog net zijn pincode niet, maar verder toch wel zo ongeveer alles
De man in kwestie was zomaar plotseling overleden in zijn slaap, nog geen 40. Wij hadden regelmatig contact, puur werk vergaderingen maar hij kon heel grappig verhalen vertellen over zijn kinderen/familie.
Hij was van een andere afdeling maar de uitnodiging voor de begrafenis was ook naar onze afdeling in het algemeen gestuurd. Collega en ik gingen namens ons team omdat we dachten dat dat familie wat steun zou geven en ook omdat we hem toch 'kenden'.
Nou, wij waren niet de enigen die hem kenden. Het was zó druk, echt wel honderden mensen. En elke vereniging/sport/hobby/vereniging van eigenaren/vriendenclub/nichtje van de achterbuur wilde iets over hem zeggen.
Het duurde en duurde maar, bijna 4 uur later was de dienst (was geen dienst maar dus spreekbeurt na spreekbeurt) eindelijk over. Ik wist na de begrafenis nog net zijn pincode niet, maar verder toch wel zo ongeveer alles
zaterdag 7 maart 2020 om 09:29
Ik snap dat de lange zit niet prettig was._Aphia_ schreef: ↑06-03-2020 23:45Mijn ergste uitvaart was werkgerelateerd.
De man in kwestie was zomaar plotseling overleden in zijn slaap, nog geen 40. Wij hadden regelmatig contact, puur werk vergaderingen maar hij kon heel grappig verhalen vertellen over zijn kinderen/familie.
Hij was van een andere afdeling maar de uitnodiging voor de begrafenis was ook naar onze afdeling in het algemeen gestuurd. Collega en ik gingen namens ons team omdat we dachten dat dat familie wat steun zou geven en ook omdat we hem toch 'kenden'.
Nou, wij waren niet de enigen die hem kenden. Het was zó druk, echt wel honderden mensen. En elke vereniging/sport/hobby/vereniging van eigenaren/vriendenclub/nichtje van de achterbuur wilde iets over hem zeggen.
Het duurde en duurde maar, bijna 4 uur later was de dienst (was geen dienst maar dus spreekbeurt na spreekbeurt) eindelijk over. Ik wist na de begrafenis nog net zijn pincode niet, maar verder toch wel zo ongeveer alles
Maar wel mooi dat deze man zoveel mensen geraakt heeft dat iedereen wel iets over hem te zeggen had en dat de familie daar alle ruimte voor gegeven heeft.
Met recht zijn leven gevierd.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
zaterdag 7 maart 2020 om 09:56
Je hebt gelijkMachutookunbietjemeerzijn schreef: ↑07-03-2020 09:29Ik snap dat de lange zit niet prettig was.
Maar wel mooi dat deze man zoveel mensen geraakt heeft dat iedereen wel iets over hem te zeggen had en dat de familie daar alle ruimte voor gegeven heeft.
Met recht zijn leven gevierd.
