Bruiloft: ben ik nou wel of niet uitgenodigd?

quote:amarna schreef op 21 juli 2009 @ 10:55:

De uitdrukking "je gedragen als een Siamese tweeling" als je als stelletje op een feest verschijnt vind ik niet aardig.

Echtgenoot en ik zijn al 32 jaar samen en nog steeds dol op elkaar zijn gewoon graag bij elkaar. We gaan meestal samen naar een feest, bruiloft of wat ook, maar we zitten echt niet aan elkaar gebakken, hebben ook elk onze eigen vrienden,clubjes en bezigheden.

Maar mét hem op een feestje vind ik stukken leuker dan alleen.

Een gezellig, sociaal, middelbaar echtpaar met grijs haar en leesbril Ik denk dat ik selectiever mensen zou uitnodigen in dat geval. Want iemand waar ik niet bij over de vloer kom en die ook niet bij mij hoef ik ook niet op 'n intiem etentje te zien. En als ik bij iemand over de vloer kom, dan leer ik ook zijn/haar partner kennen.

quote:Albion83 schreef op 21 juli 2009 @ 10:41:

Vind je het dan ook goed als ik alleen degene feliciteer van de twee die trouwen die ik wel ken? En op de geld-envelop komt ook alleen de naam van de persoon die ik ken.. (?)



Dit vind ik een rare redenering, maar goed wie ben ik?



Vind het onzin om partners niet uit te nodigen. Je doet dat toch ook om interesse te tonen in dat deel van het leven van je vriend/vriendin kennis of collega. Ik vind het leuk partners te leren kennen. Nee mijn vriend hoeft echt niet overal mee naartoe maar ik vind het ook erg ongastvrij om partners niet uit te nodigen en zou het zelf niet in m'n hoofd krijgen. Ze hoeven niet te komen, maar ik zou ze zeker uitnodigen.



Ik vind er een groot verschil tussen zitten of je de (onbekende) partners van vrienden/vriendinnen en familie uitnodigt of die van je collega's.

Als mijn vriend een bruiloft zou hebben van een collega die ik verder niet ken zou ik het niet meer dan logisch vinden als ik NIET werd uitgenodigd. Maar goed...

quote:amarna schreef op 21 juli 2009 @ 11:00:

Zo vererger je de koele relatie alleen maar. Jij doet niet aardig tegen mij, dus doe ik niet aardig tegen jou.

Waarom geen groot hart tonen en haar toch uitnodigen ?

Toon je de minste en zet de eerste stap.Je beetje naief van mij misschien maar als jullie echt niet met elkaar kunnen opschieten dan zal ze gewoon niet komen? Tenminste als je gewoon een algemene uitnodiging op je afdeling neerhangt ofzo.

Ik zou aan je vriend vragen of hij wil vragen aan zijn collega of het de bedoeling is dat partners mee mogen of niet.



Ik vind het niet raar wanneer men alleen de collega's zonder aanhang uitnodigd.

Als je een heel groot team hebt en zij komen allemaal met aanhang ben je zo 50 personen verder. Daar betaal je wel eten en drinken voor. Terwijl je hen niet eens kent.

quote:toffifee schreef op 21 juli 2009 @ 10:57:

[...]





Dan nodig je die ene toch niet uit? Heb ik ook gedaan. Wij lagen elkaar gewoon niet. Dan kan zij wel enthousiast gaan doen dat ze het leuk vind om op mijn bruiloft te zijn, en ik enthousiast doen als ze er is, maar we weten allebei dat we er geen bal van menen. En het was mijn feest, dus heb ik toen besloten dat we haar niet uitnodigden.

Ik vind het niet kunnen om een heel team wel uit te nodigen en net die ene niet. (het gaat trouwens om een man). Ondanks dat ik absoluut niks met hem heb, en hem dus ook absoluut niet op die voor mij feestelijke dag wil hebben, moet ik dan nog wel met hem werken. Als ik dat dan nog een beetje leuk wil houden kan ik het niet maken om hém niet uit te nodigen en de rest wel...

Als ik nu een paar mensen had waar ik heel goed mee kon, en een paar waarmee het minder klikte, dan zou het een ander verhaal zijn.

In dit geval is het OF allemaal wél OF allemaal niet...

haha elninjoo, ik denk niet dat iemand een kind naar jouw bruiloft mee durft te nemen!

quote:amarna schreef op 21 juli 2009 @ 11:00:

Zo vererger je de koele relatie alleen maar. Jij doet niet aardig tegen mij, dus doe ik niet aardig tegen jou.

Waarom geen groot hart tonen en haar toch uitnodigen ?

Toon je de minste en zet de eerste stap.Het zou niks met een groot hart te maken hebben hoor. Het gaat mij erom dat ik een leuk feest zou willen hebben (en eentje meer of minder maakt dan echt niet uit). Maar als hij al bij mij in de buurt is erger ik me al kapot.... Dus nee... die zou niet welkom zijn

Even voor de duidelijkheid. Ik trouwde op het moment dat mijn dienstverband bijna afliep. Ik zou in ieder geval niet meer terugkomen na mijn huwelijksreis. En ook al zou dat niet zo geweest zijn, dan nog zou ik het niet gedaan hebben. Ik ga niet lekker hypocriet zitten doen alsof ik het hartstikke leuk vind dat zij er is.

quote:Yraatje schreef op 21 juli 2009 @ 11:05:

[...]





Ik vind er een groot verschil tussen zitten of je de (onbekende) partners van vrienden/vriendinnen en familie uitnodigt of die van je collega's.

Als mijn vriend een bruiloft zou hebben van een collega die ik verder niet ken zou ik het niet meer dan logisch vinden als ik NIET werd uitgenodigd. Maar goed...Oke je hebt een punt. Maar partners van vrienden of mensen waar ik in de toekomst nog gewoon contact mee denk te blijven houden, sowieso wel. Desalniettemin zou ik zelf toch de partners van collega's en kennis uitnodigen uit beleefdheid. Je collega's kennen waarschijnlijk niet veel andere aanwezigen en elkaar zien ze ook al de hele dag op t werk dus het lijkt me gezellig elkaar in een andere setting te zien. Het is dan vrijblijvend om zelf te bepalen of zij een partner mee willen nemen. Het kan ongemakkelijk zijn om op een bruiloft te zijn van iemand die je niet kent, ik kan me dus ook voorstellen dat die partner juist niet wil komen. Wat ik bedoel te zeggen met mijn vorige opmerking is dat ik het naar vind om partners te negeren. dat doe ik ook niet bij de partner van de bruid/bruidegom.

quote:toffifee schreef op 21 juli 2009 @ 11:13:

Even voor de duidelijkheid. Ik trouwde op het moment dat mijn dienstverband bijna afliep. Ik zou in ieder geval niet meer terugkomen na mijn huwelijksreis. En ook al zou dat niet zo geweest zijn, dan nog zou ik het niet gedaan hebben. Ik ga niet lekker hypocriet zitten doen alsof ik het hartstikke leuk vind dat zij er is.Okee... dan zou ik het misschien ook wel doen. Maar goed... ik heb een vaste aanstelling en ik verwacht dat ik hier nog heel lang blijf werken. En omdat ik dus niet hypocriet wil doen van "Oh, leuk man, dat je d'r bent. Dat maakt mijn dag compleet." (of iets in die trant ) zou ik hem (en de rest van de afdeling dus) niet uitnodigen... Als hij nou zelf weg zou gaan..................

Elninjoo, dat vind ik wat anders, voor een intiem diner nodig ik alleen echte vrienden uit, dus sowieso geen collega's (tenzij een van mijn collega's ook mijn vriend is geworden of andersom). Mijn eigen familie telt al een man of veertig, en dan die van mijn vriend er nog bij, en dan ben je nog niet eens aan de vrienden begonnen!!! Intieme diners als trouw 'feest' zijn er bij mij dus niet bij

quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 12:26:

Elninjoo, dat vind ik wat anders, voor een intiem diner nodig ik alleen echte vrienden uit, dus sowieso geen collega's (tenzij een van mijn collega's ook mijn vriend is geworden of andersom). Mijn eigen familie telt al een man of veertig, en dan die van mijn vriend er nog bij, en dan ben je nog niet eens aan de vrienden begonnen!!! Intieme diners als trouw 'feest' zijn er bij mij dus niet bij Maar jij hebt met je hele familie zo'n hechte band dat je ze er allemaal bij zou willen hebben? Ik heb eigenlijk niet zoveel contact met ooms/tantes en er is maar één nicht met haar man die ik wel tot mijn intimi reken naast uiteraard mijn ouders en 'n handjevol vrienden.

quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 12:26:

Elninjoo, dat vind ik wat anders, voor een intiem diner nodig ik alleen echte vrienden uit, dus sowieso geen collega's (tenzij een van mijn collega's ook mijn vriend is geworden of andersom). Mijn eigen familie telt al een man of veertig, en dan die van mijn vriend er nog bij, en dan ben je nog niet eens aan de vrienden begonnen!!! Intieme diners als trouw 'feest' zijn er bij mij dus niet bij

Ehm... ik zou met een feestje ook een schifting maken voor wat betreft de familieleden Aan de ene kant van de familie heb ik aan ooms, tantes, neven en nichten en aanhang rond de 72 mensen (en dan heb ik dus niet de kinderen van mijn neven en nichten meegeteld, want dan komen we over de 100 uit), dus die ken ik niet allemaal even goed.. aan de andere kant van de familie kom ik op een "schamele" 10 mensen . Dan heb ik de familie van vriend nog niet geteld... En dan moeten er nog vrienden bij eventuele collega's....

Nee.... voor mij wordt het t.z.t. een feestje met een schifting en zonder collega's

Lijkt mij dat je niet uitgenodigd bent.

Maar misschien weten ze je naam wel niet. Persoonlijk zou ik even bellen met de ceremoniemeester(es) en dan kan diegene dat navragen bij het bruidspaar.

quote:Yraatje schreef op 21 juli 2009 @ 12:43:

[...]



Ehm... ik zou met een feestje ook een schifting maken voor wat betreft de familieleden Aan de ene kant van de familie heb ik aan ooms, tantes, neven en nichten en aanhang rond de 72 mensen (en dan heb ik dus niet de kinderen van mijn neven en nichten meegeteld, want dan komen we over de 100 uit), dus die ken ik niet allemaal even goed.. aan de andere kant van de familie kom ik op een "schamele" 10 mensen . Dan heb ik de familie van vriend nog niet geteld... En dan moeten er nog vrienden bij eventuele collega's....

Nee.... voor mij wordt het t.z.t. een feestje met een schifting en zonder collega's

Groot gelijk!



Een nichtje van mij kreeg van haar moeder (mijn tante) op haar klote dat ze mij en nog 'n paar nichtjes waar ze niet mee omgaat, niet op haar bruiloft had uitgenodigd. Ik was haar juist hartstikke dankbaar, want ik zou idd ook geen zin hebben gehad om op zo'n verplicht nummertje op te komen draven en dan was ik ongetwijfeld weer scheef aangekeken als ik niet op de uitnodiging was ingegaan.



Mensen zouden 'ns wat meer gewoon moeten doen wat ze écht willen en alle verplichte nummertjes schrappen. Dan zou 't ook snel gedaan zijn met die onzin dat gasten zich verplicht voelen 100-en euro's uit te geven aan vrijgezellenfeesten, kleding en andere meuk voor andermans partijtje.

Toen wij 5 jaar geleden trouwden werkte ik in een bedrijf met 200 collega's. Ik heb een paar collega's uitgenodigd waar ik meer mee had dan alleen collega zijn. Zij waren met partner welkom, al kende ik die niet allemaal. Een collega was single en heeft een goede vriendin meegenomen, die ik niet kende. We trouwden niet zo dichtbij huis en zij wilde er na de trouwerij en receptie verder een leuk dagje uit van maken. Prima hoor.

De afdeling van Bucksman heeft er een gezellig dagje uit van gemaakt en sommige hadden hun partner meegenomen. Ik heb er toen nooit bij stil gestaan om een onderscheid te maken tussen collega en partner van collega.



Verder hebben we het kleinschalig gehouden en alleen familie uitgenodigd die we regelmatig zien en geen ooms en tantes voor wie onze bruiloft een familiereunie zou zijn.

In principe is de uitnodiging alleen gericht aan je vriend,

Je zou na kunnen vragen bij andere collega's, hoe hun uitnodiging geadresseerd is, of gewoon bij het bruidspaar zelf nagaan wat de bedoeling is. Als ze met veel collega's zijn, kunnen ze er bewust voor gekozen hebben geen partners uit te nodigen.

Onze trouwkaart aan een oom en tante was uitdrukkleijk geadresseerd aan Dhr. en Mw....

Ze hebben een volwassen vrijgezelle zoon thuis wonen en nog drie zoons die samenwonen. Kwamen er dus toch 6 extra mee!

En toen we te kennen gaven dat dat niet de bedoeling was geweest (achteraf, we wilden ze niet wegsturen van onze bruiloft) waren ze nog beledigd ook, omdat een andere oom en tante hun inwonende kleindochter van 11 wel mee mochten nemen.

Ja, ik zou zeker mijn hele familie erbij willen hebben, ook die ene oom waar ik niet zoveel contact mee heb, en ook die ene neef met zijn gezin die ik niet zo vaak meer zie. Als die niet komen zou ik er niet om huilen trouwens, dat dan weer niet, maar ik zou ze zéker wel uitnodigen, ze zouden zeker van harte welkom zijn om die belangrijke dag met mij te vieren.



Eerlijk gezegd vind ik een van de mooie dingen van een bruiloft juist dat je hele familie er is, en zijn hele familie, en dat die elkaar leren kennen en met elkaar mengen. Jij bent toch een product van die familie. Mijn familie is voor mij iets unieks, het zijn mensen die ik niet zelf uitgekozen heb, en sommigen staan behoorlijk anders in het leven dan ik, maar het is toch allemaal mijn vlees en bloed, we delen een soort geschiedenis samen en ik hoop ook een toekomst. Als er wat zou zijn, dan weet ik dat ik op mijn familie terug kan vallen, en dat vind ik heel waardevol en mooi. Mijn familie is een soort vangnet, veel en veel meer dan vrienden met wie ik misschien wel 'meer heb'.



Bruiloften van familieleden vind ik ook mede om die reden superleuk, het is een soort feestje voor iedereen. Ik weet dat dit een gruwel is voor veel mensen, maar als op het eind van de avond iedereen in een soort kluwen om het bruidspaar gaat staan als You never walk alone gedraaid wordt, dan vind ik dat echt prachtig. Dat zijn je mensen, dat is je familie, en die horen echt onvoorwaardelijk bij je, zéker op de dag dat jij zelf een nieuwe familie gaat vormen / deel gaat uitmaken van een nieuwe familie. Dat de hele familie achter jou staat en blij is voor jou en met jou samen wilt vieren dat je nu verbonden bent met een ander, dat vind ik heel mooi, en eigenlijk wel een van de belangrijkste dingen van een bruiloft.



Een nichtje van mij gaat binnenkort trouwen en volgens mij worden wij niet uitgenodigd, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Natuurlijk moet ze het zelf weten en ik zal het haar niet kwalijk nemen, maar ik begrijp het niet.



Oh, en ik ben vaak wel gek op tradities, maar ik heb er echt zelf dit gevoel bij, ik zou niet mensen uitnodigen 'omdat het zo hoort'.

Hoe het praktisch rond zou moeten weet ik ook niet, mijn vriends familie woont aan de andere kant van de oceaan en verdienen niet in euro's, dus dat wordt een hele dure grap. Maar trouwen met alleen mijn familie erbij, oh dat zou me echt een gruwel zijn, dat voelt dan heel fout en onaf en geamputeerd, dan zou ik nog eerder met zijn tweetjes trouwen en onze ouders erbij. Het liefst zou ik iedereen over laten komen, maar tegen de tijd dat ik dat bij elkaar gespaard heb ben ik denk ik al niet eens meer vruchtbaar

MissM, heb je nu nog zin om te gaan cq ga je nog (na het antwoord dat James kreeg)??



Ik zou geloof ik zelf voor de eer bedanken en James laten zeggen dat hij bij het antwoord van Gom het gevoel kreeg dat zijn partner eigenlijk niet uitgenodigd was en dat ze dus alsnog niet meekomt.

Kan wat stekelig overkomen, lijkt me in dit geval geen probleem.

Tenzij James niet graag als enige zonder partner aanwezig wil zijn en je hem er een plezier meer doet.

Voor mezelf zou het niet meer hoeven (incl. andere/toekomstige 'bedrijfs-met-z'n-allen-feestjes').

quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 15:54:

Ja, ik zou zeker mijn hele familie erbij willen hebben, ook die ene oom waar ik niet zoveel contact mee heb, en ook die ene neef met zijn gezin die ik niet zo vaak meer zie. Als die niet komen zou ik er niet om huilen trouwens, dat dan weer niet, maar ik zou ze zéker wel uitnodigen, ze zouden zeker van harte welkom zijn om die belangrijke dag met mij te vieren.



Eerlijk gezegd vind ik een van de mooie dingen van een bruiloft juist dat je hele familie er is, en zijn hele familie, en dat die elkaar leren kennen en met elkaar mengen. Jij bent toch een product van die familie. Mijn familie is voor mij iets unieks, het zijn mensen die ik niet zelf uitgekozen heb, en sommigen staan behoorlijk anders in het leven dan ik, maar het is toch allemaal mijn vlees en bloed, we delen een soort geschiedenis samen en ik hoop ook een toekomst. Als er wat zou zijn, dan weet ik dat ik op mijn familie terug kan vallen, en dat vind ik heel waardevol en mooi. Mijn familie is een soort vangnet, veel en veel meer dan vrienden met wie ik misschien wel 'meer heb'.



Bruiloften van familieleden vind ik ook mede om die reden superleuk, het is een soort feestje voor iedereen. Ik weet dat dit een gruwel is voor veel mensen, maar als op het eind van de avond iedereen in een soort kluwen om het bruidspaar gaat staan als You never walk alone gedraaid wordt, dan vind ik dat echt prachtig. Dat zijn je mensen, dat is je familie, en die horen echt onvoorwaardelijk bij je, zéker op de dag dat jij zelf een nieuwe familie gaat vormen / deel gaat uitmaken van een nieuwe familie. Dat de hele familie achter jou staat en blij is voor jou en met jou samen wilt vieren dat je nu verbonden bent met een ander, dat vind ik heel mooi, en eigenlijk wel een van de belangrijkste dingen van een bruiloft.



Een nichtje van mij gaat binnenkort trouwen en volgens mij worden wij niet uitgenodigd, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Natuurlijk moet ze het zelf weten en ik zal het haar niet kwalijk nemen, maar ik begrijp het niet.



Oh, en ik ben vaak wel gek op tradities, maar ik heb er echt zelf dit gevoel bij, ik zou niet mensen uitnodigen 'omdat het zo hoort'.

Hoe het praktisch rond zou moeten weet ik ook niet, mijn vriends familie woont aan de andere kant van de oceaan en verdienen niet in euro's, dus dat wordt een hele dure grap. Maar trouwen met alleen mijn familie erbij, oh dat zou me echt een gruwel zijn, dat voelt dan heel fout en onaf en geamputeerd, dan zou ik nog eerder met zijn tweetjes trouwen en onze ouders erbij. Het liefst zou ik iedereen over laten komen, maar tegen de tijd dat ik dat bij elkaar gespaard heb ben ik denk ik al niet eens meer vruchtbaar

Grappig dat je dat zo ervaart.

Ik ben geen familiemens (sowieso geen grote groepen mens) en ook al zou familie zich misschien eerder verplicht voelen zich als vangnet op te stellen terwijl vrienden je op zo'n moment laten zakken, het zou mijn eer te na zijn aan te kloppen bij mensen met wie ik geen band heb. Het merendeel van mijn familieleden heb ik geen enkele overeenkomst mee, we staan gewoon totaal anders in 't leven. We hebben elkaar dus ook niets te vertellen en ik vind verplichte familiefeestjes dan ook 'n drama.

Misschien gaat dat voor jouw nichtje ook op.

Ik sluit me helemaal aan bij Elninjoo. Ik vind het ook absoluut niet onbeleefd of wat dan ook om selectief uit te nodigen. Het is jouw dag en die moet je in kunnen vullen zoals jij dat wilt. Voor de één is dat een forele bruiloft met alles erop en eraan en dan een selectief gezelschap en voor de ander zo informeel mogelijk met alles en iedereen erbij. Het moet echter wél de keus van het bruidspaar blijven.

En als het bruidspaar de collga's uitnodigd omdat ze daar wel wat mee hebben en de partners niet omdat ze die niet kennen of geen affiniteit mee hebben dan zet je als gast maar even aan de kant dat je partner niet mee mag en jij dus een minder leuke avond hebt. Het gaat namelijk niet om jou die dag maar om het bruidspaar



Verder vind ik het heel gezellig als mijn vrienden/vriendinnen onverwacht hun nieuwe liefde mee nemen bij een etentje of verjaardagsfeestje. Een bruiloft is echter wat anders. Daar is over nagedacht door het bruidspaar over wie wel en wie niet zijn uitgenodigd.Daar kunnen ze allerlei redenen voor hebben (affiniteit, onderlinge verhoudingen, budget om maar een paar te noemen). Daar kun je als genodigde van vinden wat je wilt, maar het is hun feest. Hun dag. En dus hun wens.

Ik vind het niet onbeleefd om bv. niet de hele familie uit te nodigen op een trouwdag hoor (wel gek, maar niet onbeleefd en ik zou het niemand kwalijk nemen, even goede vrienden).

Ik denk dat het voor mijn nichtje om het geld gaat want ze heeft al een paar keer laten vallen dat het zo duur is, en op andere feestjes is ze er wel altijd bij en doet heel enthousiast, haar verloofde ook.

Nou moet iedereen dat natuurlijk zelf weten, maar ikzelf zou dan liever wat minder duur doen en iedereen erbij hebben, dan kreeft serveren en moeten snijden in mijn gastenlijst (ik weet niet of ze kreeft serveren, ik weet zelfs niet of we niet uitgenodigd worden, want er zijn nog een uitnodigingen verstuurd).



Ik vind op het moment dat je samen gaat wonen, je eigenlijk wel verplicht bent om de partner op zijn minst ook uit te nodigen. Zéker familie!!! Van collega's ligt het inderdaad erg aan de situatie, maar wat er gebeurt is met Miss Moneypenny vind ik echt not done: alle collega's met partner uitnodigen, en eentje niet.

Waarom is dat gek dat Marghareta om niet je hele familie uit te nodigen? Mijn ooms en tantes zie ik gemiddels 1x in de 4 jaar en mijn neven en nichten wellicht nog minder sinds de opa's en oma''s niet meer leven. We hebben geen ruzie of familievetes maar er is ook geen hele hechte band. Dan nodig ik dus liever wat meer vrienden en mensen dichtbij mij uit dan familie die ik nooit zie.

Wat ik bedoelde met dat je familie voor je klaarstaat is niet dat zij zich verplicht voelen (dat klinkt vrij negatief) maar dat zij waarschijnlijk niet eens overdenken of ze dat moeten doen ja of nee, dat dat gewoon logisch is. Ikzelf vind het waardevol dat je bv. met meerdere mensen van je ouders generatie over problemen zou kunnen praten of advies zou kunnen vragen, en dat die mensen allemaal net zo tegenover je staan als je ouders (dus ze hebben het beste met je voor, zijn geen buitenstaanders, enzovoort). Ik heb veel geleerd van hoe mijn tantes bijvoorbeeld in het leven staan, hoe zij hun relaties inrichten, en dat soort dingen, zonder dat ik daar echt concrete vragen over heb gesteld. Stel ik zou een gezin hebben en scheiden dan is het prettig dat ik weet bij hen terecht te kunnen. En stel dat ik in die situatie zou komen, dan weet ik ook zeker dat er bv. wel iemand is die je kinderen een tijdje op wil vangen, die voor je kookt, die naar je toekomt, die een goede advocaat regelt, al die dingen. Niet omdat ze zich verplicht voelen dat te doen, maar omdat ze het graag doen voor familie.

Dat gevoel heb ik nou met mijn vrienden En helemaal niet met mijn familie. Zo zie je maar weer hoe persoonlijk uitnodigingen zijn.....