Bruiloft: ben ik nou wel of niet uitgenodigd?

Om verwarring te voorkomen, het gaat hier om 2 verschillende bruiloften van 2 verschillende nichtjes van Bucksman.



@Lunax, in dit geval was ik niet uitgenodigd voor het diner end at kan ik nog wel begrijpen. Als Bucksman die dag niet de fotograaf was geweest dan was hij ook niet uitgenodigd. Waar het in dit geval om ging was dat nichtje niet wilde dat ik ook mee ging met foto's maken etc. Bucksman zat als fotograaf de hele dag overal bovenop en was van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bij het bruidspaar aanwezig. Nichtje wilde mij daar niet bij hebben. Zelfs dat kan ik me nog voorstellen. Het probleem was dat Bucksman mij er die dag wel bij wilde hebben en niet wilde dat ik dmv allerlei ingewikkelde OV-constructies maar moest zien hoe ik op de verschillende locaties zou komen (we hebben maar 1 auto). Daarbij had hij ook hulp nodig met al zijn apparatuur of het bruidspaar had daar zelf mee moeten gaan slepen.

Wetende dat ik te veel was, heb ik me best ongemakkelijk gevoeld die dag.

Oke..mijn verwarring dus over de bruiloften. Niet goed genoeg teruggelezen. Maar het idee was idd wel hetzelfde. Dacht alleen dat het over je neef ging.



En ik kan me voorstellen dat je je ongemakkelijk hebt gevoeld hoor Bucksie, daar gaat het echt niet om. Maar ik kan me ook voorstellen dat het bruidspaar een keus maakt. En dat het hun dag is. En dat jij je daar ongemakkelijk bij voelt is vervelend, maar het is niet jouw dag. En dat bedoel ik trouwens niet persoonlijk hoor, maar dat is een beetje het punt dat ik probeer te maken.

In jouw situatie was ik niet gegaan. En ook niet naar het feest. Maar dat is weer iets heel anders

quote:Margaretha2 schreef op 21 juli 2009 @ 16:22:

Wat ik bedoelde met dat je familie voor je klaarstaat is niet dat zij zich verplicht voelen (dat klinkt vrij negatief) maar dat zij waarschijnlijk niet eens overdenken of ze dat moeten doen ja of nee, dat dat gewoon logisch is. Ikzelf vind het waardevol dat je bv. met meerdere mensen van je ouders generatie over problemen zou kunnen praten of advies zou kunnen vragen, en dat die mensen allemaal net zo tegenover je staan als je ouders (dus ze hebben het beste met je voor, zijn geen buitenstaanders, enzovoort). Ik heb veel geleerd van hoe mijn tantes bijvoorbeeld in het leven staan, hoe zij hun relaties inrichten, en dat soort dingen, zonder dat ik daar echt concrete vragen over heb gesteld. Stel ik zou een gezin hebben en scheiden dan is het prettig dat ik weet bij hen terecht te kunnen. En stel dat ik in die situatie zou komen, dan weet ik ook zeker dat er bv. wel iemand is die je kinderen een tijdje op wil vangen, die voor je kookt, die naar je toekomt, die een goede advocaat regelt, al die dingen. Niet omdat ze zich verplicht voelen dat te doen, maar omdat ze het graag doen voor familie.

Ik vind het heel leuk dat jij een familie hebt die zo voor je klaarstaat en zo... maar afgezien van een aantal ooms en tantes die ik regelmatig zie (op bijvoorbeeld familiedagen, met verjaardagen van mijn ouders en mijzelf, en nog wat andere activiteiten) zou er niemand van mijn familie voor mij klaarstaan hoor... Ze zouden me allemaal in mijn sop gaar laten koken.... dus in dat geval zou ik alleen het stelletje uitnodigen dat ik regelmatig zie, en waar ik iets mee heb.

Ik geef een dergelijk feest niet voor hun, maar voor mezelf.

Trouwens... met de mening die mijn vriend erover hanteert moet ik t.z.t. nog meer gaan snijden in mijn wensenlijst van gasten

@ Margaretha, ik ben stiekem wel eens jaloers op mensen zoals jij die zo'n hechte familieband hebben. Zelf kom ik niet uit een hechte familie/gezin. Door omstandigheden heb ik sinds een jaar geen contact meer met mijn ouders en broers. Zoiets gebeurd natuurlijk niet zomaar, daar is wel heel veel aan vooraf gegaan. En met mijn schoonfamilie wil het dus ook niet zo lukken.

Nou, dan ga je wel behoorlijk twijfelen aan jezelf hoor.

Ik zie bij vriendinnen hoe het ook anders kan met (schoon)familie en dat lijkt me zo heerlijk.

quote:duploo schreef op 21 juli 2009 @ 16:57:

Mag ik hier even een ander dilemma voorleggen? Ik heb een groepje vrienden. Altijd super gezellig en leuk. Ook met hun partners erbij.



Maar ja, dan mijn partner, die vind er geen bal aan! Het enige dat hij en mijn vrienden gemeenschappelijk hebben is de relatie met mij. Hij moet af en toe mee maar dat is altijd heibel in de tent. Hij geen zin, vrienden en hij die ongemakkelijk maar beleefd gesprek gaande proberen te houden, ik in de stress omdat ik hem in de gaten moet gaan houden of het hem en mijn vrienden nog lukt zich samen nog wel vermaken ipv onbezorgd genieten van een avondje met mijn vrienden.



Na het laatste feestje heb ik gezegd dat hij niet meer mee hoeft wat mij betreft. Voor mij is het geen meerwaarde meer (altijd dat gesteggel) en hij vindt er zelf al helemaal geen ruk aan. Ik moet het alleen nog melden aan mijn vrienden dat ik voortaan in mijn uppie kom.



Wat vinden jullie ervan?



Mee eens... ik hou heel erg van familiefeestjes (waarop altijd dus maar een select gezelschap komt) en ook van verjaardagen van dierbaren. Mijn vriend absoluut niet.

Als ik erop zou staan zou hij mee gaan... maar dat resulteert dan in zo'n lang gezicht dat we er allebei geen lol meer aan zouden hebben. Ik ga dan ook altijd alleen (behalve een tijdje terug een bruiloft... die moest hij van mij mee....) en daar heb ik geen problemen mee...

Mijn familieleden soms wel (degenen die ik een keer per jaar zie) want die vragen zich om de zoveel tijd af of ik wel echt een vriend heb ... dat vragen ze dan niet aan mij maar aan mijn ouders die de betreffende oom/tante dan bezweren dat Yravriend echt wel bestaat

Lunax, ik heb toen ook aangegeven dat ik gewoon thuis zou blijven de dag om het allemaal niet nog moeilijker te maken, ik had er ook al helemaal geen zin meer in. Maar Bucksman vond dat flauwekul, ik ging gewoon met hem mee en geen discussie verder. Als bruidspaar dat niet wilde, dan zochten ze ook maar een andere fotograaf.



Maar gelukkig de komende jaren geen bruiloften bij schoonfamilie in het vooruitzicht, alle neven en nichten zijn nu getrouwd of nog veels te klein.

Op naar de verjaardagen dan Bucksie

Nee, flauw. Maar jouw verhaal werd (in ieder geval door mij) even als voorbeeld gebruikt. Wederom echt niet persoonlijk. Gelukkig heb jij voorlopig het dilemma niet meer.

Lunax, Bucksman gaat sinds 3 maanden alleen naar de verjaardagen en feestjes van zijn familie. Ik ga niet meer mee, dus daar hoef ik me ook niet meer druk om te maken.

Niet echt leuk, maar ik had geen zin meer om steeds opnieuw te merken en te voelen dat ik buiten de groep lig om het zo maar te zeggen. Een aantal familieleden, waaronder de betreffende 2 nichtjes, staat zelfs op als ik naast hen ga zitten en vraag hoe het met ze gaat. Ik krijg dan altijd als antwoord goed en vervolgens staan ze op en gaan ze ergens anders zitten.

En er zijn nog meer dingen geweest in gedrag en houding van schoonfamilie die mij erg gekwetst hebben, maar daar gaat dit topic verder niet over.

quote:Bucksie schreef op 21 juli 2009 @ 23:34:



Nou, dan ga je wel behoorlijk twijfelen aan jezelf hoor.





Ik denk dat als je zelf alles gedaan hebt wat je kon, dat je niet meer kan doen. Het moet natuurlijk van twee kanten komen. Ik heb ook een rare oom die ik niet vaak zie, dan kan je aandringen wat je wiltl, en zelf je best doen om een goeie band te kweken, maar als het niet lukt dan lukt het niet.

Het lijkt me wel moeilijk, je familie is toch een beetje je basis.