Hoe vrouwen praten over hun man.....

Tegenwoordig breng ik nogal wat tijd door op een schoolplein. Dochter van vier moet gebracht en gehaald worden en hoe laat ik ook wegga, het lukt men nooit om nou eens net op tijd te komen voordat de school begint, of aan te komen fietsen als de kinderen op het punt staan om naar buiten te rennen.



Omdat ik dus bijna altijd te vroeg ben, sta ik tussen de andere moeders op het plein te wachten tot er naar binnen kan worden gegaan, of tot je je boreling(en) weer mee naar huis kunt nemen. Vooral tijdens die laatste wachttijd, als alleen de baby/peuter broertjes en zusjes erbij zijn gaan de gesprekken vaak over mannen.



Zoals bekend (denk ik, voor degenen die dat niet van mij weten; bij deze) observeer ik graag en ben ik bovengemiddeld geïnteresseerd in menselijke verhoudingen/relaties. Als ik dan zo naar de vrouwen om mij heen sta te luisteren vraag ik me werkelijk vaak af of het mogelijk is dat ik niet veel meer hoor over scheidingen. Van die groep vrouwen met wie ik sta te wachten dan he...



Hoe die vrouwen praten over hun man, niet te geloven. Ik kan me nog weleens opwinden over hoe mannen over vrouwen praten maar nu ik deze moeders regelmatig hoor begrijp ik dat ineens veel beter. Die mannen, de vaders van hun kinderen, die deugen nergens voor, doen niks, moeten maar stofzuigen als ze thuiskomen, moeten maar voetbal gaan kijken bij de buren, stinken, zijn dom, sloom, niet nuttig en lopen in de weg. En dan probeer ik een spoor van humor te ontdekken maar nee hoor, het is bittere ernst.



Wat ik me afvraag; is dit een vorm van vrouwelijk opscheppen of zo? Een beetje zoals je dat over een man zegt die een grote mond buiten de deur heeft maar waarvan je vermoedt dat hij thuis 'niks in te brengen heeft'.



Ik mag graag over mijn man praten, met trots, vol liefde en ook wel eens zogenaamd alsof ik het een konijn vind maar iedereen weet dat mijn man voor mij de zon, de maan en het hemelgewelf is, als ik iets lelijks over hem zeg is dat meestal komische humor om te lachen en geen haar op mijn hoofd die het in een groep van 15 vrouwen op een schoolplein zou gaan doen.



Ben ik de enige die zich hierover verbaast? Over die onvriendelijke, respectloze en vooral liefdeloze manier van praten van vrouwen over hun mannen in een groep? En is dat dan hetzelfde als wat mannen in de kroeg over hun vrouwen zeggen? Is het schoolplein de vrouwelijke kroeg? Geen wonder dat ik het dan niet leuk vind......