Overig
alle pijlers
Wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
maandag 22 juni 2009 om 09:42
Nav eerder commentaar op een eerder topic waarin TO aangaf een meisje van 37 te zijn: wanneer ben je geen meisje meer maar een vrouw?
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
Kijk kan me voorstellen dat ik moeder ben vanaf het moment van de bevalling van mijn zoon, maar wanneer was ik meisje-af? Ik zie wel een 'meiden' van begin 20 die ik een oude kop vind hebben. Andersom heb je 'frisse' (weet geen betere omschrijving) dertigers die nog steeds dat meisjes-achtige hebben. Ik wordt zelf (35) wordt meestal jonger geschat
Jullie mening graag en als je wilt jullie leeftijd erbij. Dit om een beeld te krijgen vanuit welke leeftijd je andere leeftijden bekijkt.
maandag 22 juni 2009 om 11:56
Waarom zou je je dromen hebben opgegeven als je in een Vinexwijk woont met een volvo VWpassat voor de deur en op tijd eten? En waarom is dat de maatstaf van volwassenheid?
Ik ben al jaren geen meisje meer. Maar een echte mevrouw? Ik denk dat ik die pas een jaar of 2 ben. En dat wil niet zeggen dat ik daarmee suf en ingezakt ben want dat ben ik niet. Ik denk dat volwassenheid voor een groot deel te maken heeft met het besef van je verantwoordelijkheden, maar ook het besef van wat voor consequenties je daden hebben. En volwassen ben ik dus al heel lang.
Ik ben op 18e gaan studeren, op mijn 21e getrouwd, en mijn eerste echte vaste baan, had op mijn 22e een koophuis, kreeg op mijn 29e mijn eerste kind en 7 weken daarvoor was ik met mijn man naar het buitenland verhuisd. Nu ben ik 34l, woon weer in Nederland, met man en ondertussen 2 kinderen en heb ik een hardstikke leuke baan bij een theaterstichting. Is dat mijn droom? Het was het nooit, maar ik ontdek wel wat nieuwe ambities in die richting
Maar Ik woon wel in een Vinexwijk en we eten op tijd. Dat mijn kinderen draken worden als we later eten dan dat heeft toch niks met mijn volwassenheid te maken?
Ik ben al jaren geen meisje meer. Maar een echte mevrouw? Ik denk dat ik die pas een jaar of 2 ben. En dat wil niet zeggen dat ik daarmee suf en ingezakt ben want dat ben ik niet. Ik denk dat volwassenheid voor een groot deel te maken heeft met het besef van je verantwoordelijkheden, maar ook het besef van wat voor consequenties je daden hebben. En volwassen ben ik dus al heel lang.
Ik ben op 18e gaan studeren, op mijn 21e getrouwd, en mijn eerste echte vaste baan, had op mijn 22e een koophuis, kreeg op mijn 29e mijn eerste kind en 7 weken daarvoor was ik met mijn man naar het buitenland verhuisd. Nu ben ik 34l, woon weer in Nederland, met man en ondertussen 2 kinderen en heb ik een hardstikke leuke baan bij een theaterstichting. Is dat mijn droom? Het was het nooit, maar ik ontdek wel wat nieuwe ambities in die richting
Maar Ik woon wel in een Vinexwijk en we eten op tijd. Dat mijn kinderen draken worden als we later eten dan dat heeft toch niks met mijn volwassenheid te maken?
maandag 22 juni 2009 om 11:57
Zwieber! Je snapt wel wat ik bedoel toch? De eerste heeft in mijn ogen echt de makkelijke weg bewandeld, terwijl de tweede een veel lastiger pad heeft moeten bewandelen (overigens ook al wees sinds haar 16e). De tweede benijdt de eerste misschien wel, maar hoe minder hobbels je tegenkomt op je pad, hoe minder je met jezelf geconfronteerd wordt en hoe minder je je volwassenheid aan hoeft te spreken / te kweken, denk ik.
maandag 22 juni 2009 om 11:58
quote:Margaretha2 schreef op 22 juni 2009 @ 11:50:
Sommige mensen hoor ik weleens zeggen 'mijn studententijd was de beste tijd van mijn leven!'. Dat vind ik best beangstigend, die ligt nu al achter me en met een beetje geluk heb ik nog 70 jaar te gaan. Wordt het dan alleen maar slechter??? Ik hoop toch van niet! Gelukkig heb je dat ook voor een groot deel zelf in de hand denk ik.
Net zoiets als je trouwdag: "De mooiste dag van je leven"
Oh., Dus ik had me de dag na mijn trouwen het beste van kant kunnen maken want beter zou het nooit worden?
Sommige mensen hoor ik weleens zeggen 'mijn studententijd was de beste tijd van mijn leven!'. Dat vind ik best beangstigend, die ligt nu al achter me en met een beetje geluk heb ik nog 70 jaar te gaan. Wordt het dan alleen maar slechter??? Ik hoop toch van niet! Gelukkig heb je dat ook voor een groot deel zelf in de hand denk ik.
Net zoiets als je trouwdag: "De mooiste dag van je leven"
Oh., Dus ik had me de dag na mijn trouwen het beste van kant kunnen maken want beter zou het nooit worden?
maandag 22 juni 2009 om 11:58
quote:Margaretha2 schreef op 22 juni 2009 @ 11:55:
[...]
Maar denk je door 'niet volwassen te worden', in hoeverre dat dan ook mogelijk is, dit te kunnen voorkomen?
Ik denk namelijk dat het veel meer met karakter te maken heeft.
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.
[...]
Maar denk je door 'niet volwassen te worden', in hoeverre dat dan ook mogelijk is, dit te kunnen voorkomen?
Ik denk namelijk dat het veel meer met karakter te maken heeft.
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.
maandag 22 juni 2009 om 11:59
quote:Margaretha2 schreef op 22 juni 2009 @ 11:57:
Zwieber! Je snapt wel wat ik bedoel toch? De eerste heeft in mijn ogen echt de makkelijke weg bewandeld, terwijl de tweede een veel lastiger pad heeft moeten bewandelen (overigens ook al wees sinds haar 16e). De tweede benijdt de eerste misschien wel, maar hoe minder hobbels je tegenkomt op je pad, hoe minder je met jezelf geconfronteerd wordt en hoe minder je je volwassenheid aan hoeft te spreken / te kweken, denk ik.Tuurlijk vat ik het maar ik vond het zo grappig dat het precies een combi was van wat ik gedaan heb.
Zwieber! Je snapt wel wat ik bedoel toch? De eerste heeft in mijn ogen echt de makkelijke weg bewandeld, terwijl de tweede een veel lastiger pad heeft moeten bewandelen (overigens ook al wees sinds haar 16e). De tweede benijdt de eerste misschien wel, maar hoe minder hobbels je tegenkomt op je pad, hoe minder je met jezelf geconfronteerd wordt en hoe minder je je volwassenheid aan hoeft te spreken / te kweken, denk ik.Tuurlijk vat ik het maar ik vond het zo grappig dat het precies een combi was van wat ik gedaan heb.
maandag 22 juni 2009 om 12:00
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 11:58:
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn..
Ik zie dat juist als volwassene: Juist omdat ik weet w2aar ik sta, weet wat ik wil en weet waarvoor ik wil vechten, èn goed kan overzien wat daar de consequenties van zijn, kan ik betere keuzes maken, nu ik volwassen ben. Ik durf veel meer dan vroeger, omdat ik me volledig bewust ben van mijn capaciteiten.
En jeugddroom waarmaken? Die lag al aan diggelen toen ik 21 was. Ik ben me maar wat blij dat daar nieuwe dromen voor in de plaats zijn gekomen.
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn..
Ik zie dat juist als volwassene: Juist omdat ik weet w2aar ik sta, weet wat ik wil en weet waarvoor ik wil vechten, èn goed kan overzien wat daar de consequenties van zijn, kan ik betere keuzes maken, nu ik volwassen ben. Ik durf veel meer dan vroeger, omdat ik me volledig bewust ben van mijn capaciteiten.
En jeugddroom waarmaken? Die lag al aan diggelen toen ik 21 was. Ik ben me maar wat blij dat daar nieuwe dromen voor in de plaats zijn gekomen.
maandag 22 juni 2009 om 12:01
maandag 22 juni 2009 om 12:01
Zwieber, en misschien eens accepteren dat sommige dromen ook echt alleen maar dromen gaan blijven en dat dat gewoon hoort bij het bestaan? Als je je dromen nastreeft zou er ook zomaar eens een punt kunnen komen waarop je moet accepteren dat die droom niet haalbaar is, anders wordt het ook een nogal sneue bedoening.
maandag 22 juni 2009 om 12:02
quote:tilalia2 schreef op 22 juni 2009 @ 12:00:
[...]
Ik zie dat juist als volwassene: Juist omdat ik weet w2aar ik sta, weet wat ik wil en weet waarvoor ik wil vechten, èn goed kan overzien wat daar de consequenties van zijn, kan ik betere keuzes maken, nu ik volwassen ben. Ik durf veel meer dan vroeger, omdat ik me volledig bewust ben van mijn capaciteiten.
En jeugddroom waarmaken? Die lag al aan diggelen toen ik 21 was. Ik ben me maar wat blij dat daar nieuwe dromen voor in de plaats zijn gekomen.Echt waar? Wat lijkt me dat erg zeg! Mag ik vragen waarom die droom aan diggelen lag?
[...]
Ik zie dat juist als volwassene: Juist omdat ik weet w2aar ik sta, weet wat ik wil en weet waarvoor ik wil vechten, èn goed kan overzien wat daar de consequenties van zijn, kan ik betere keuzes maken, nu ik volwassen ben. Ik durf veel meer dan vroeger, omdat ik me volledig bewust ben van mijn capaciteiten.
En jeugddroom waarmaken? Die lag al aan diggelen toen ik 21 was. Ik ben me maar wat blij dat daar nieuwe dromen voor in de plaats zijn gekomen.Echt waar? Wat lijkt me dat erg zeg! Mag ik vragen waarom die droom aan diggelen lag?
maandag 22 juni 2009 om 12:03
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 11:58:
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.Het een hoeft 't ander niet in de weg te staan. Ik voel me gewoon volwassen (alleen wil ik géén mevrouw genoemd worden! ), maar ik realiseer nog steeds dromen en krijg ook nog steeds nieuwe dromen waarvan sommigen zeker gerealiseerd kunnen worden.
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.Het een hoeft 't ander niet in de weg te staan. Ik voel me gewoon volwassen (alleen wil ik géén mevrouw genoemd worden! ), maar ik realiseer nog steeds dromen en krijg ook nog steeds nieuwe dromen waarvan sommigen zeker gerealiseerd kunnen worden.
maandag 22 juni 2009 om 12:03
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 12:01:
Zwieber, en misschien eens accepteren dat sommige dromen ook echt alleen maar dromen gaan blijven en dat dat gewoon hoort bij het bestaan? Als je je dromen nastreeft zou er ook zomaar eens een punt kunnen komen waarop je moet accepteren dat die droom niet haalbaar is, anders wordt het ook een nogal sneue bedoening.Waarom zou het niet haalbaar zijn? Waarom moet ik bij voorbaat al opgeven zonder het geprobeerd te hebben? Dat lijkt me in en in triest.
Zwieber, en misschien eens accepteren dat sommige dromen ook echt alleen maar dromen gaan blijven en dat dat gewoon hoort bij het bestaan? Als je je dromen nastreeft zou er ook zomaar eens een punt kunnen komen waarop je moet accepteren dat die droom niet haalbaar is, anders wordt het ook een nogal sneue bedoening.Waarom zou het niet haalbaar zijn? Waarom moet ik bij voorbaat al opgeven zonder het geprobeerd te hebben? Dat lijkt me in en in triest.
maandag 22 juni 2009 om 12:03
Wanneer ben je een vrouw en geen meisje meer. Moeilijk...
Ik ben 21 en ik ben denk ik not a girl not yet a woman HAHA
Ik heb momenten waarop ik me een vrouw voel. Dat gevoel kan m'n vriend mij soms geven, maar op sommige momenten voel ik me echt nog een meid ( als ik giechelend met vriendinnen op het terras zit bijvoorbeeld ) Laatst was ik met mijn vriend naar het ziekenhuis ( zijn moeder is terminaal..) En toen was hij op mijn schouder aan het uithuilen, dan voel ik me weer een vrouw. duss in mijn geval:
Not a girl, not yet a woman !
Ik ben 21 en ik ben denk ik not a girl not yet a woman HAHA
Ik heb momenten waarop ik me een vrouw voel. Dat gevoel kan m'n vriend mij soms geven, maar op sommige momenten voel ik me echt nog een meid ( als ik giechelend met vriendinnen op het terras zit bijvoorbeeld ) Laatst was ik met mijn vriend naar het ziekenhuis ( zijn moeder is terminaal..) En toen was hij op mijn schouder aan het uithuilen, dan voel ik me weer een vrouw. duss in mijn geval:
Not a girl, not yet a woman !
maandag 22 juni 2009 om 12:03
maandag 22 juni 2009 om 12:03
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 12:00:
Eens met Tila.
Aan de andere kant, er zijn toch ook genoeg mensen van wie het de droom is om een rijtjeshuis met volvo en 9-5 baan te hebben? Is dat dan een minder verheven droom dan de droom om altijd groots en meeslepend te leven?
als iedereen maar verheven dromen zou najagen zouden we geen brood meer kunnen kopen, omdat alle bakkers de himalaya van hun dromen aan het beklimmen zijn
Ik grap wel eens met een vriendin dat de middelmatigheid is waar je je basisgeluk uit haalt. Want in the end of the day is de basis van je geluk dat je een plek hebt om naar toe te gaan, waar er mensen zijn die je lief vindt, waar je te eten hebt zodat je geen honger hebt en een dak boven je hoofd zodat je lekker kunt slapen. Die basis is middelmatigheid, is burgerlijkheid, als je het zo wilt noemen, of volwassenheid. Is dat erg?
En dan de volgende morgen weer fris op, om je dromen te verwezenlijken!
Eens met Tila.
Aan de andere kant, er zijn toch ook genoeg mensen van wie het de droom is om een rijtjeshuis met volvo en 9-5 baan te hebben? Is dat dan een minder verheven droom dan de droom om altijd groots en meeslepend te leven?
als iedereen maar verheven dromen zou najagen zouden we geen brood meer kunnen kopen, omdat alle bakkers de himalaya van hun dromen aan het beklimmen zijn
Ik grap wel eens met een vriendin dat de middelmatigheid is waar je je basisgeluk uit haalt. Want in the end of the day is de basis van je geluk dat je een plek hebt om naar toe te gaan, waar er mensen zijn die je lief vindt, waar je te eten hebt zodat je geen honger hebt en een dak boven je hoofd zodat je lekker kunt slapen. Die basis is middelmatigheid, is burgerlijkheid, als je het zo wilt noemen, of volwassenheid. Is dat erg?
En dan de volgende morgen weer fris op, om je dromen te verwezenlijken!
maandag 22 juni 2009 om 12:04
Jee, wat een ontzettend hot topic!
Volwassen zijn in een rijtjeshuis etc: waarschijnlijk zijn al die mensen erg blij met hun leven. Wie zijn wij om te oordelen dat ze saai zijn en geen dromen meer hebben/hun dromen niet waarmaken?
Het zou mijn leven niet zijn op dit moment, maar misschien denk ik daar over een paar jaar wel anders over.
Als ik een echte mevrouw geworden ben
Volgens mij krijg je altijd wel weer nieuwe dromen. En als je je baan tot het einde toe hebt volgehouden en leuk hebt gevonden komt er weer een nieuwe leuke periode: pensioen!
Volwassen zijn in een rijtjeshuis etc: waarschijnlijk zijn al die mensen erg blij met hun leven. Wie zijn wij om te oordelen dat ze saai zijn en geen dromen meer hebben/hun dromen niet waarmaken?
Het zou mijn leven niet zijn op dit moment, maar misschien denk ik daar over een paar jaar wel anders over.
Als ik een echte mevrouw geworden ben
Volgens mij krijg je altijd wel weer nieuwe dromen. En als je je baan tot het einde toe hebt volgehouden en leuk hebt gevonden komt er weer een nieuwe leuke periode: pensioen!
maandag 22 juni 2009 om 12:04
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 11:58:
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.
Dat ben ik niet met je eens. Ik streef nog steeds mijn eigen dromen en idealen na. Het verschil alleen is dat ik 't een stuk overwogener doe nu ik 'volwassen' ben. Ik kan nu niet meer alleen voor 'mij' denken omdat ik nu eenmaal een man en vier kinderen heb. Hoe mooi zo'n droom ook is, ik denk altijd na over of ik hen er een plezier mee doe ze maar mee te slepen in elke droom die ik heb
.
Ik kijk ook niet meer alleen naar 'vandaag' maar meer naar 'de toekomst'. Wat heeft de beslissing die ik vandaag neem nu voor een gevolgen, wat zijn de gevolgen over een aantal maanden en wat over een aantal jaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin.
Voorheen handelde ik een stuk impulsiever. Vroeger was morgen echt ver genoeg. Nu overdenk ik de boel meer en ga ik na of de risico's die ik wil nemen het allemaal waar zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ik ben niet meer altijd of alleen het middelpunt van mijn leven.
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.
Dat ben ik niet met je eens. Ik streef nog steeds mijn eigen dromen en idealen na. Het verschil alleen is dat ik 't een stuk overwogener doe nu ik 'volwassen' ben. Ik kan nu niet meer alleen voor 'mij' denken omdat ik nu eenmaal een man en vier kinderen heb. Hoe mooi zo'n droom ook is, ik denk altijd na over of ik hen er een plezier mee doe ze maar mee te slepen in elke droom die ik heb
.Ik kijk ook niet meer alleen naar 'vandaag' maar meer naar 'de toekomst'. Wat heeft de beslissing die ik vandaag neem nu voor een gevolgen, wat zijn de gevolgen over een aantal maanden en wat over een aantal jaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin.
Voorheen handelde ik een stuk impulsiever. Vroeger was morgen echt ver genoeg. Nu overdenk ik de boel meer en ga ik na of de risico's die ik wil nemen het allemaal waar zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ik ben niet meer altijd of alleen het middelpunt van mijn leven.
maandag 22 juni 2009 om 12:04
quote:Thyra schreef op 22 juni 2009 @ 11:39:
[...]
Dat schreef ik een pagina of 2 terug ook. Heb ik zelf ook, is ook niets mis mee. Maar ik bedoel meer dat het sneu is om de titel 'mevrouw' te blijven vermijden alsof het een scheldwoord is en volwassenheid alsof het een ziekte is.
Wie dat wil doen, moet dat vooral zelf weten. Is dat sneu? Dat weet ik niet. Wie hardnekkig probeert niet volwassen te worden, zal het wel niet zijn ook. En mevrouw word je meestal door anderen genoemd, dus vermijden is niet altijd een optie.
Alles is afhankelijk van perceptie: ik ben 50. Voor de een ben ik een jonge blom, voor de ander sta ik met een been in het graf.
Gisteravond hebben mijn man en ik elkaar gierend van het lachen in het park achterna gezeten, waarbij ik heb geprobeerd hem in het slootje te duwen (gelukkig zijn we allebei nog goed ter been ). Maar binnenkort zitten we weer heel serieus samen in een bespreking.
[...]
Dat schreef ik een pagina of 2 terug ook. Heb ik zelf ook, is ook niets mis mee. Maar ik bedoel meer dat het sneu is om de titel 'mevrouw' te blijven vermijden alsof het een scheldwoord is en volwassenheid alsof het een ziekte is.
Wie dat wil doen, moet dat vooral zelf weten. Is dat sneu? Dat weet ik niet. Wie hardnekkig probeert niet volwassen te worden, zal het wel niet zijn ook. En mevrouw word je meestal door anderen genoemd, dus vermijden is niet altijd een optie.
Alles is afhankelijk van perceptie: ik ben 50. Voor de een ben ik een jonge blom, voor de ander sta ik met een been in het graf.
Gisteravond hebben mijn man en ik elkaar gierend van het lachen in het park achterna gezeten, waarbij ik heb geprobeerd hem in het slootje te duwen (gelukkig zijn we allebei nog goed ter been ). Maar binnenkort zitten we weer heel serieus samen in een bespreking.
maandag 22 juni 2009 om 12:08
quote:tilalia2 schreef op 22 juni 2009 @ 12:03:
[...]
als iedereen maar verheven dromen zou najagen zouden we geen brood meer kunnen kopen, omdat alle bakkers de himalaya van hun dromen aan het beklimmen zijn
Ik grap wel eens met een vriendin dat de middelmatigheid is waar je je basisgeluk uit haalt. Want in the end of the day is de basis van je geluk dat je een plek hebt om naar toe te gaan, waar er mensen zijn die je lief vindt, waar je te eten hebt zodat je geen honger hebt en een dak boven je hoofd zodat je lekker kunt slapen. Die basis is middelmatigheid, is burgerlijkheid, als je het zo wilt noemen, of volwassenheid. Is dat erg?
En dan de volgende morgen weer fris op, om je dromen te verwezenlijken!Maar jij gaat er vanuit dat niemand ervan droomt om bakker te worden. Dromen hoeven niet per definitie verheven te zijn, maar ze houden je wel op de been. Niet iedereen kan gelukkig zijn met alleen die basisdingen die jij noemt. Maar je hebt wel een punt: we streven allemaal naar geluk/gelukkig zijn.
[...]
als iedereen maar verheven dromen zou najagen zouden we geen brood meer kunnen kopen, omdat alle bakkers de himalaya van hun dromen aan het beklimmen zijn
Ik grap wel eens met een vriendin dat de middelmatigheid is waar je je basisgeluk uit haalt. Want in the end of the day is de basis van je geluk dat je een plek hebt om naar toe te gaan, waar er mensen zijn die je lief vindt, waar je te eten hebt zodat je geen honger hebt en een dak boven je hoofd zodat je lekker kunt slapen. Die basis is middelmatigheid, is burgerlijkheid, als je het zo wilt noemen, of volwassenheid. Is dat erg?
En dan de volgende morgen weer fris op, om je dromen te verwezenlijken!Maar jij gaat er vanuit dat niemand ervan droomt om bakker te worden. Dromen hoeven niet per definitie verheven te zijn, maar ze houden je wel op de been. Niet iedereen kan gelukkig zijn met alleen die basisdingen die jij noemt. Maar je hebt wel een punt: we streven allemaal naar geluk/gelukkig zijn.
maandag 22 juni 2009 om 12:09
Zwieber, ik wilde vroeger niets liever dan chirurg worden. Dat was echt mijn droom. Jarenlang ook mee bezig geweest. Maar die droom heb ik al vrij snel opgegeven toen het erop aankwam om te kiezen, want je moet gewoon realistisch blijven, lijkt me. Ik beschik over het technisch inzicht van een patatje met, ik heb een hekel aan precisiewerk, ben meer van de franse slag, enzovoorts.
En wat te denken van al die wannabe acteurs die hun hele leven keihard werken voor hun doorbraak? Je hoort af en toe zo'n acteur die het gemaakt heeft roepen 'als je maar volhoudt, gelooft in jezelf en je best doet, dan kom je er vanzelf, ik zag het niet meer zitten, zat aan de grond, en opeens brak ik door'. En dat terwijl er ook genoeg acteurs zijn die wél in zichzelf geloven, wél doorzetten, wél volhouden, ook als ze totaal aan de grond zitten en dan doodgaan zonder door te breken.
En wat te denken van al die wannabe acteurs die hun hele leven keihard werken voor hun doorbraak? Je hoort af en toe zo'n acteur die het gemaakt heeft roepen 'als je maar volhoudt, gelooft in jezelf en je best doet, dan kom je er vanzelf, ik zag het niet meer zitten, zat aan de grond, en opeens brak ik door'. En dat terwijl er ook genoeg acteurs zijn die wél in zichzelf geloven, wél doorzetten, wél volhouden, ook als ze totaal aan de grond zitten en dan doodgaan zonder door te breken.
maandag 22 juni 2009 om 12:09
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 11:58:
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.Ik heb ook nog heel veel verwachtingen en heb er op het moment nog geen één opgegeven, maar voor mij heeft dat niet zoveel te maken met volwassen worden. Ik vind bijvoorbeeld Steve Jobs heel volwassen hoor, en Albina Ruiz ook.
[...]
Voor mij is het grootste kenmerk van volwassenen, dat ze hun dromen opgegeven hebben. Dát wil ik niet, kan ik niet. Want op het moment dat ik niet meer durf te dromen, risico's durf te nemen en wil vechten voor waar ik in geloof, kan ik net zo goed dood zijn. Ik ben nog steeds bezig mijn jeugddroom te verwezenlijken. Om mij heen zie ik dat iedereen het opgegeven heeft. Dat lijkt mij verschrikkelijk. Weten dat je zoveel verwachtingen had van het leven maar dat het nooit gaat lukken, dat het nooit veel beter dan je huidige bestaan gaat zijn (wat niet is wat je ervan voor hebt gesteld).
Misschien is het wel karakter, ik weet het niet. Maar het is wel hoe ik volwassen zijn zie.Ik heb ook nog heel veel verwachtingen en heb er op het moment nog geen één opgegeven, maar voor mij heeft dat niet zoveel te maken met volwassen worden. Ik vind bijvoorbeeld Steve Jobs heel volwassen hoor, en Albina Ruiz ook.
maandag 22 juni 2009 om 12:09
quote:Oriane schreef op 22 juni 2009 @ 12:04:
[...]
Dat ben ik niet met je eens. Ik streef nog steeds mijn eigen dromen en idealen na. Het verschil alleen is dat ik 't een stuk overwogener doe nu ik 'volwassen' ben. Ik kan nu niet meer alleen voor 'mij' denken omdat ik nu eenmaal een man en vier kinderen heb. Hoe mooi zo'n droom ook is, ik denk altijd na over of ik hen er een plezier mee doe ze maar mee te slepen in elke droom die ik heb.
Ik kijk ook niet meer alleen naar 'vandaag' maar meer naar 'de toekomst'. Wat heeft de beslissing die ik vandaag neem nu voor een gevolgen, wat zijn de gevolgen over een aantal maanden en wat over een aantal jaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin.
Voorheen handelde ik een stuk impulsiever. Vroeger was morgen echt ver genoeg. Nu overdenk ik de boel meer en ga ik na of de risico's die ik wil nemen het allemaal waar zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ik ben niet meer altijd of alleen het middelpunt van mijn leven.Logisch maar dit is toch iets heel anders dan ze compleet opgeven?
[...]
Dat ben ik niet met je eens. Ik streef nog steeds mijn eigen dromen en idealen na. Het verschil alleen is dat ik 't een stuk overwogener doe nu ik 'volwassen' ben. Ik kan nu niet meer alleen voor 'mij' denken omdat ik nu eenmaal een man en vier kinderen heb. Hoe mooi zo'n droom ook is, ik denk altijd na over of ik hen er een plezier mee doe ze maar mee te slepen in elke droom die ik heb
.Ik kijk ook niet meer alleen naar 'vandaag' maar meer naar 'de toekomst'. Wat heeft de beslissing die ik vandaag neem nu voor een gevolgen, wat zijn de gevolgen over een aantal maanden en wat over een aantal jaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin.
Voorheen handelde ik een stuk impulsiever. Vroeger was morgen echt ver genoeg. Nu overdenk ik de boel meer en ga ik na of de risico's die ik wil nemen het allemaal waar zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ik ben niet meer altijd of alleen het middelpunt van mijn leven.Logisch maar dit is toch iets heel anders dan ze compleet opgeven?
maandag 22 juni 2009 om 12:09
quote:Zwieber schreef op 22 juni 2009 @ 12:02:
[...]
Echt waar? Wat lijkt me dat erg zeg! Mag ik vragen waarom die droom aan diggelen lag?
Omdat de journalistiek, waar ik me al jaren op fixeerde, niet was wat ik ervan gedacht had en dat wat het was, was niks voor mij. En dat was even slikken. En dan een keuze maken, en weer doorgaan. En beseffen dat het niet die langgedroomde droom was die mij alleen maar gelukkig kan maken, maar dat ik dat zelf moet doen en dat ik dat met heel veel dingen kan maken.
Zo erg is het niet hoor Een beroep is leuk, maar niet zaligmakend en er zijn heel veel meer dingen die leuk zijn om te doen. En achteraf gezien, dek ik veel leuker dan dat wat dus niet lukte. Juist omdàt het mijn ding niet was, was ik er waarschijnlijk niet gelukkig in geworden, en dat zou nog veel erger zijn. Ongelukkig in je droom.
[...]
Echt waar? Wat lijkt me dat erg zeg! Mag ik vragen waarom die droom aan diggelen lag?
Omdat de journalistiek, waar ik me al jaren op fixeerde, niet was wat ik ervan gedacht had en dat wat het was, was niks voor mij. En dat was even slikken. En dan een keuze maken, en weer doorgaan. En beseffen dat het niet die langgedroomde droom was die mij alleen maar gelukkig kan maken, maar dat ik dat zelf moet doen en dat ik dat met heel veel dingen kan maken.
Zo erg is het niet hoor Een beroep is leuk, maar niet zaligmakend en er zijn heel veel meer dingen die leuk zijn om te doen. En achteraf gezien, dek ik veel leuker dan dat wat dus niet lukte. Juist omdàt het mijn ding niet was, was ik er waarschijnlijk niet gelukkig in geworden, en dat zou nog veel erger zijn. Ongelukkig in je droom.
