2,5 wk moeder en paniek

Hoi forumdames,

Ik heb mijn account hier maar weer eens opgerakeld. Las de afgelopen jaren alleen (veel) mee. Nu toch weer de behoefte om jullie te raadplegen voor advies. Als jullie me loepen zien jullie dat ik een aantal jaar geleden eenzelfde kwestie voorlegde.

Komt ie (alvast excuses voor lange verhaal): ik ben net (2,5 wk) moeder van een mooi meisje. Na een hele dag weeen(opwekkers) wegens groeiachterstand een spoedkeizersnede, laag geboortegewicht en een week ziekenhuis nu al enige tijd thuis en de afgelopen 3 dagen heel fijn bij mijn ouders. Zij helpen me praktisch en emotioneel. Dochter drinkt inmiddels goed en doet het ook goed, op wat onrustige nachten na. Heel fijn dus.

Maar... met mij gaat het wat minder goed. Ik ben bekend met angst- en paniekstoornissen. Al sinds mijn puberteit. Veel therapie voor gehad en al jaren stabiel op 50 Mg sertraline. Althans, stabiel genoeg om goed te functioneren. Angsten blijven wel opspelen, maar ik kan ze handelen. Alleen nu dus niet. Heb het verblijf in het ziekenhuis (met 3 man op kamer, onzekerheid en steeds andere gezichten) als behoorlijk heftig ervaren. Ook de kraamhulp zorgde met steeds weer andere adviezen voor veel onzekerheid. Dit resulteerde in veel angstklachten (wat als ik niet genoeg slaap, wat als we het niet redden qua gezin, wat als ik een psychose of depressie krijg en opgenomen word?). Terwijl dit alles nog helemaal niet aan de orde is. Voel me erg zenuwachtig en heb veel paniek in mijn lijf. Steeds als ik wat slaap, word ik in paniek wakker.

Ik ben al in contact met mijn psycholoog en heb de huisarts ook geraadpleegd voor advies. Psych zegt: tijd geven, het is allemaal niet niks. Huisarts nog geen reactie. Ik twijfel namelijk of ik de sertraline moet ophogen, of dat het normaal is dat ik me nu zo voel, door alles wat er gebeurd is? En moet ik het de tijd geven en over me heen laten komen? Af en toe slik ik snachts een oxazepam of temazepam om iets tot rust te komen, maar daar wil ik ook niet eeuwig mee doorgaan natuurlijk!

Ik geef flesvoeding en zo nu en dan nog wat gekolfde moedermelk. Ik probeer te slapen van 20.00 tot ong 00.30, tussen de nachtvoedingen door en tussen de middag. Dochter slaapt helaas nog niet in eigen bedje, alleen op voedingskussen of op mij. Probleem is dat ik nu zo gefocust ben op genoeg slaap dat het niet altijd lukt. Waardoor ik weer bang ben om ‘gek’ te worden. En hierdoor geniet ik minder van dochter, wat ik zo jammer vind!

Nogmaals excuses voor lange verhaal. Ik weet niet zo goed wat ik ermee wil. Hoop wat herkenning en tips te vinden van andere kersverse moeders die ook ervaring hebben met angst en paniek. Alvast heel erg bedankt!

Ik weet niet hoe snel ik weer kan reageren, probeer de prikkels een beetje te beperken qua telefoon.

Liefs chives

noaber schreef: ↑

06-04-2018 09:11

Ja, ik heb ook al jaren last van een angst en paniekstoornis. Meerdere therapieën voor gevolgd, maar kom en niet vanaf. Nu met AD is het best goed onder controle. Ik ben er altijd vrij open over en dan kom je er achter hoeveel mensen hiermee worstelen. Alleen praten veel mensen er niet over. Nee, je bent dus niet gek, of gek aan het worden......hoewel je er wel eens gek van wordt, hahaha

Wat een herkenning! Ik dus ook al sinds puberteit. Vanalles geprobeerd, maar gevoeligheid blijft. Redelijk onder controle ook met ad, maar bij triggers (zoals nu dus) komt het weer heftig opzetten en het is idd een taboe, heb ik bij vorige heftige episode ook wel gemerkt. Jammer hoor.. vandaar dar ik nu toch hier naar wat herkenning zoek. Fijn dat ie bij jou ook redelijk onder controle is.

duifje84 schreef: ↑

06-04-2018 09:22

De eerste weken zíjn zwaar. Ik denk dat iedere moeder dat in meer of mindere mate doormaakt dat ze aan zichzelf en alles omzich heen twijfelt. Je hele leven is compleet omgedraaid en dat is gewoonweg een shock. Omdat je al bekend bent net angststoornissen denk je misschien dat het daarvandaan komtaar het grootste deel zal (denk ik) bij de hormonen vandaan komen. Ik was de eerste 4 weken een soort van emotioneel wrak en twijfelde aan alles en vooral aan mijzelf en of ik wel voldoende van mijn kind hield.

Het komt goed!!!! En op een gegeven moment merk je dat je er echt van gaat genieten en zelfs dan nog zul je af en toe momenten kennen van wanhoop. Maar straks kijk je naar je prachtige baby en dan denk je ja, dit is alle moeite waard! En ja ik hou echt voldoende van mijn prachtige kind! Zoveel dat ik er nu af en toe van overloop.
Maar...als je het echt denkt even niet aan te kunnen vraag om hulp! Zeker die eerste weken heb je soms wat begeleiding nodig. Wees niet bang om om hulp te vragen als jij dat nodig hebt.

Voor nu veel sterkte en nogmaals het gaat goedkomen!

Wat een lieve post! Dankjewel! Ga hier kracht uit proberen te putten

Snowkitty schreef: ↑

06-04-2018 09:42

Misschien moet je wat minder lezen/googlen over wat triggers kunnen zijn. Dat is echt je angst die overal beren op de weg ziet.
Ik ben geen moeder, maar heb wel ervaring met angst. Bij mij is slaaptekort ook dé manier om de angst op te roepen. De oplossing is dan dus goed slapen, maar soms lukt dat gewoon niet. Dan is de oplossing om te accepteren dat ik angstig ben en de truc is dan om niet mee te gaan in alle scenario's die mijn fantasierijke angst bedenkt. Dat betekent concreet niet googlen op allerlei symptomen die ik voel, het uit de weg gaan van bepaalde onderwerpen, afleiding zoeken, etc. Misschien kun je zelf met hulp van je man en/of psych ook concreet maken wat je juist wel en juist niet moet (proberen te) doen nu.

Je hebt helemaal gelijk! Dat is ook wat ik in therapie heb geleerd; proberen geen aandacht te geven aan al die nare angsten en gedachtes. En slapen ja, maar dat zit er ff niet in maar als ik er middenin zit, lijkt toegeven aan die angsten ‘veilig’. Das ook het hele probleem. Grrr

femke09 schreef: ↑

06-04-2018 10:00

Allereerst gefeliciteerd!
Ik kom hier geen goedbedoelde adviezen geven, alleen een hart onder de riem steken.
Zelf ben ik bekend met paniekaanvallen, ik heb daar een paar jaar geleden (voordat ik medicatie ging gebruiken) veel last van gehad op (onder meer) mijn werk. Enige wat mij er soms uit hielp was een positief gesprek met mijn werkgever of juist een schop onder mijn kont van diezelfde werkgever.

Tegenwoordig gun ik het mezelf om soms minder in mijn vel te zitten (medicijnen onderdrukken de echte paniekaanvallen, het is nu 'te handelen'. Bij jou zal het nu ingewikkeld zijn vanwege alle hormonen die nog door je lijf gieren).
Ik probeer bewust ruimte te nemen voor mezelf, lekker wandelen en zo. Zeker toen de kinderen klein waren, als het me allemaal aanvloog, parkeerde ik m'n baby in de kinderwagen en ging ik een stuk wandelen.

Het allerstomste van die negatieve buien vind ik nog dat je er achteraf op terug kunt kijken, wanneer je weer wat beter in je vel zit, en dat je dan niet kunt begrijpen wat je nu dwars heeft gezeten. Zo irritant. Ik word (werd, ik leer ervan) vooral boos op mezelf wanneer er weer een bui aan zit te komen. Waarom kan mijn lijf/hoofd nu niet normaal mee doen? Andere mensen hebben dit toch ook niet? Letterlijk dat soort gedachtes, voorafgaand aan een vervelende periode konden me in huilen doen uitbarsten. Dat gebeurd nu niet meer. Ik leer mezelf steeds beter kennen, en ik vergeef mezelf, het is zoals het is. Verstandelijk weet je dat eerder dan dat je het voelt en kunt toepassen.

Het klopt dus wel een beetje dat het voor jou 'uitzitten' is, en dat 'het slijt' en dat het 'heus wel een keer goed komt'. Ik hoop dat dit zo snel mogelijk is voor jou. Het is waar, het zijn ook dooddoeners, maar het komt echt goed. Denk erover na, praat erover, lees erover, en krijg vrede met wie je bent. Geniet van je kind, maak vooral veel foto's (om te voorkomen dat je later het gevoel krijgt dat je veel dingen hebt 'gemist') en kijk uit naar het voorjaar.

Komt echt goed meis! Zet hem op

Ah wat een lieve post ook
Ik weet ook dat dat het beste is, geleerd in therapie en mindfulnesstraining. Alleen zooooo moeilijk toepassen als je er middenin zit angstgedachtes volgen lijken dan meer veiligheid te geven dan de exposure van het ondergaan. Vervelend ook dat jij er zo’n last van had, maar fijn dat je nu wat meer in het reine bent!

Togechick schreef: ↑

06-04-2018 10:23

Helaas herken ik het ook, zowel de angststoornis vooraf als in de kraamtijd. Heb intussen 1 peuter en een baby van 5 maanden, maar heb beide keer last gehad van paniek. De oudste was een huilbaby, de jongste absoluut niet maar ik was zo bang dat die ook zo zou gaan huilen dat ik helemaal in paniek raakte als hij ook maar een beetje huilde. (niet om te zeuren maar ter illustratie dat ik weet wat je doormaakt)

Zo te lezen ben je heel goed bezig, je hebt al zoveel hulp opgezet! Eigenlijk kun je dan bijna niet meer doen dan dit, het wordt echt echt echt beter maar dat duurt een tijdje. En dat is heel rot, want als je middenin de paniek zit kun je je al amper voorstellen dat je 1 week door bent gekomen, laat staan een paar maanden.
Bij mij hielp het (naast de hulp en de sertraline/oxazepam) om zelf actief afleiding te zoeken op het moment dat ik merkte dat ik wilde googelen/piekeren over straks ipv in het moment blijven. Bijvoorbeeld: als de baby rustig lag te slapen, had ik de neiging om die tijd te gebruiken om in paniek te raken over dat de baby straks misschien wakker werd en dan het volgende slaapje niet meer zou doen. Als ik merkte dat ik die gedachtes had, zei ik hardop tegen mezelf: NU ligt hij te slapen en er is niets aan de hand. En dan ging ik iets doen. In de tuin, iets opruimen in huis, muziek aan, een tv programma kijken als ik fysiek te moe was, recepten uitzoeken, maar iig iets waarbij ik niet kon denken aan de paniekgedachtes.
Niet dat dat op dat moment heel veel beter voelde, en ik kon me (beide keren) echt niet voorstellen dat het ooit minder eng zou zijn, maar bij de jongste was het toen hij 8 weken was echt al een wereld van verschil. En nu helemaal, nu draai ik mijn vrije dagen weer alleen met 2 kids (waaronder 1 opstandige peuter), met 0 paniekaanvallen.
Als je zelf echt het gevoel hebt dat meer sertraline zou helpen, zou ik het toch nog eens voorleggen aan de huisarts/psych. Wat kan het voor kwaad? Je slikt het toch al, en als het niet helpt kun je altijd weer afbouwen.

Probeer ook het mantra: je moet problemen oplossen als ze er zijn. Want je kunt wel vooraf gaan bedenken wat er gebeurt als je zoveel slaaptekort krijgt dat je psychotisch wordt, maar je bent het nu niet dus je kunt er ook nog niets aan doen. Afleiding afleiding afleiding en volhouden, het wordt echt echt echt beter!

Ja, herkenbaar hoor! Vooral ook dat paniekerige als ze slaapt; dan komt idd de gedachte ‘wat als ze wakker wordt’, ‘wat als ik niet slaap’. Terwijl er nog niks aan de hand is. Afleiding zoeken weet ik dat dat werkt. Maar zo moeilijk als dat geen verlichting biedt op het moment zelf en idd; als er een probleem is los ik het dan wel op, ipv piekeren over problemen die er nog niet zijn.

Inmiddels de huisarts gesproken, die zegt nog even aankijken voor we ophogen of iets kalmerende voorschrijven. Ik denk dat ik ook mild voor mezelf probeer te zijn door niet rigide om de nacht een temazepam te nemen, maar dat ik van 2 nachtjes achter elkaar ook niet meteen verslaafd raak?

Fijn dat jij lekker in de flow zit!

wollentrui schreef: ↑

06-04-2018 11:01

Allereerst, Volgens mij ben je super goed bezig. Goed dat je snel aan de bel trekt. Hulptroepen inschakelt en op signalen bij jezelf let. Mocht er iets niet goed gaan, heb je snel hulp. Dat doe je goed! Ik wil angstklachten zeker niet bagataliseren, goed om vinger aan de pols te houden (Niet te veel googlen hoor, dat maakt ook gek, iedereen zegt over vanalles wat anders merk ik) Denk wel, dat de periode waar je nu in zit, sowieso heftig is. Ook zonder jouw geschiedenis. Dus ook niet te veel aan jezelf twijfelen. Het is ook zwaar.

Ik heb geen ervaring met angstklachten gelukkig, maar heb wel net een kindje. En zeker die eerste periode (maand/zes weken?) vond ik ook ontzettend overweldigend en heftig. Je bevalling was heftig met daarna een ziekenhuisopname van een week. Je bent nu dus 1,5e week thuis met je dochtertje. Alles is nieuw. Met zo’n newborn word je enorm geleefd (eten, slapen, poepen, verschonen en opnieuw). Nachten zijn nogal gebroken, baby slaapt vaak niet door. Je moet je kindje nog leren kennen en je zit zelf nog onder de hormonen en vaak doet er ook nogal vanalles pijn door de bevalling. Kortom, ik vind het vrij normaal dat het heftig voelt. Dat vond ik de eerste tijd ook. En daar is niks geks aan. Dat gaat vanzelf beter. Mijn bevalling ging ook niet zoals ik gehoopt had, ik moest daar ook van bijkomen. Behoorlijk wat (kraam?)tranen om gehad. Vlak dat ook niet uit. Verder goed vinger aan de pols houden en niet vergeten lief voor jezelf te zijn en te genieten van je dochter! Het is nu ook prachtig weer, lente komt eraan! Mooie tijd om met dochter veel naar buiten te gaan, lekker wandelen in park/bos, daar slaapt zij ook goed van en helpt misschien ook als ontspanning voor jou?

Dankjewel! Ja, heb alle lijntjes open. Psycholoog spreek ik 1x per week en met huisarts mailcontact om hem op de hoogte te houden en voor advies. Mijn moeder komt vrijwel iedere dag overdag, of ik ben bij mijn ouders. Zou heel graag naar buiten gaan! Maar mag vanwege de keizersnede nog niet zoveel ga wel meerdere keren per dag luchten in de tuin!

Vind het ook moeilijk om aan het genieten toe te geven, ipv vast blijven houden aan de angsten. Voor mijn gevoel moet ik er steeds rekening mee houden dat het ook mis kan gaan. En dat is dus de angst die me beperkt

Hippiemeisje schreef: ↑

06-04-2018 11:12

Gefeliciteerd met je meisje!
Ach, wat kan ik me dit goed voorstellen... Ik heb ook al heel lang dezelfde klachten als jij. Geen baby hier, maar hopelijk toch wat advies:
- luister naar je lichaam ipv naar je interne criticus. Je moet NIKS. Je doet het al heel goed.
- wees lief en mild voor jezelf. Ook jij hebt veel doorstaan en ook jij verdiend zorg en aandacht. Je hebt het echt zwaar gehad en je mag overal aan wennen, nu. Geef jezelf de tijd en straf jezelf niet af.
- je hoeft het niet allemaal zelf te doen. Jij bent de moeder, maar dat betekend niet dat jij overal verantwoordelijk voor bent. Laat de mensen om je heen helpen, terwijl jij even je rust pakt. Voel je dan niet schuldig.
- doe het op je eigen tempo. Ga njet tegen je eigen gevoel in. Je bent kwetsbaar nu, dus zorg even extra goed voor jezelf.
- geniet van de mooie momenten samen met je dochter!

Knuffel.

Togechick schreef: ↑

06-04-2018 12:43

Heel goed! Dan doe je nu officieel alles wat je op dit moment kunt doen om te zorgen dat je van die ellendige angst afkomt. Het enige andere dat nu nog kan/gaat helpen is tijd. Idd, afleiding helpt op het moment zelf helemaal niet, het enige waarmee het helpt is zorgen dat die tijd iets sneller en minder ellendig verstrijkt.

Ik heb mijn man trouwens bij de jongste 100% de leiding gegeven over wat we deden als de jongste niet sliep, of krampjes had etc etc. Dat scheelde mij een hoop piekerwerk, en na mijn ervaring met de eerste ben ik ervan overtuigd dat het uiteindelijk in de eerste maanden toch niet zoveel uitmaakt wat je doet. Bij de eerste had ik steeds nog het gevoel "als ik B had gedaan in plaats van A had ze misschien wel beter geslapen vandaag". Maar ik denk achteraf dat dat niet waar is, ze hebben gewoon altijd goede en slechte momenten en vaak kun je er niets aan doen behalve een beetje meegaan en het ene na het andere brandje blussen.

En idd, denk in grijstinten: elke nacht temazepam is niet goed, maar de hele nacht wakker liggen ook niet en je bent niet in een klap verslaafd. En zelfs als dat wel zo is, ga je die verslaving tegen die tijd oplossen.
Vooral mild zijn voor jezelf en geen andere eisen hebben dan de dag doorkomen, als je dat hebt gedaan is het al goed!
Ik stond onverhoopt opeens een ochtend in mijn eentje met 2 kids omdat mijn moeder ziek was geworden. Wat op dat moment een absolute nachtmerrie was. Maar toen de eerste paniek voorbij was, heb ik me voorgenomen dat ik het goed had gedaan als aan het eind van de dag iedereen had gegeten en gedronken en nog in leven was, ookal zat de peuter meer voor de tv dan ik wilde, had de baby in de draagzak of wagen geslapen ipv in bed en was het een enorme zooi. En toen bleek het ineens best wel te kunnen.

Wat goed dat het je lukte om alles te managen! Terwijl je zelf dacht dat het niet zou lukken!

Ik doe mijn best, maar heb echt weer ff een moeilijk moment middagdutje is niet gelukt, alleen gelegen en sindsdien weer veel paniek en angst dat het allemaal niet goed komt met slapen en met ons ritme vinden als gezin. Bah, zo’n hekel aan dat constante paniekgevoel.. kijk nu al uit naar moment dat ik vanavond iets rustgevende kan nemen in de tussentijd probeer ik afleiding te zoeken, maar makkelijk is het niet. En van meisje genieten lukt al helemaal
Niet goed. Zo jammer vind ik dat