Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 om 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 13:06
Ik heb zelf geen kinderen en ook geen wens, maar ik doe er verder niet zo spastisch over als jij. Ook beschouw ik mensen met dezelfde wens niet als een soort homogene soort met dezelfde voorkeuren en gevoelens.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:05Juist als puber/jong volwassene was het voor mij minder 'n issue omdat ik simpelweg minder geconfronteerd werd met die jong te pas en te onpas. Het wordt steeds drukker en de overlast wordt dus ook steeds groter. Als ik 10 jaar geleden op 'n maandag ging shoppen kwam ik nauwelijks 'n kip tegen en nu is 't gekkenhuis.
Maar jij kan je niet voorstellen dat mensen die geen kinderen hebben óók graag 'n rustig en minder hectisch winkelmoment zouden willen hebben? Degenen met kinderen domineren het openbaar leven nu al 7 dagen op 7. Tijd dus dat zij zich 'ns aanpassen aan mensen die zichzelf die kinderhectiek niet op de hals hebben gehaald. Al is dat maar één ochtend per week.
Als iemand niet meegaat in je kinderhaat neem jij al gelijk aan dat iemand kinderen heeft.
margjem wijzigde dit bericht op 15-11-2017 13:10
4.51% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 13:08
Omdat dat gedrag aangeboren is en het gelukkig bij het merendeel van de kinderen verdwijnt bij opvoeding denk ik. Ook kinderen die opgroeien tot normale mensen hebben in hun peuter/kleutertijd vast wel 'ns honden of katten getreiterd door te kijken hoever ze er mee konden gaan. Je ziet ze vaak aan beesten hun staarten trekken bijv.Oakes schreef: ↑15-11-2017 13:05Dat is een belangrijke vraag.
https://www.nemokennislink.nl/publicati ... gen-brein/
Ik ken een jongen die op zijn vierde konijntjes doodkneep. In zijn volwassen leven heeft hij meer tijd in de bak doorgebracht dan daarbuiten. Zijn familieleden waren overigens keurige mensen, met keurige banen. Waarom is het bij dit jochie misgegaan?
woensdag 15 november 2017 om 13:09
hier meen jij ook niks van, want waar moet je dan nog over klagen?redbulletje schreef: ↑15-11-2017 12:45Yeah right. Ze weten ook heus wel dat iedereen z'n koters meezeult in weekenden dus ze verspreiden de overlast alleen maar over de rest van de week door op maandag (of andere doordeweekse dagen) te gaan. Ik pleit voor kindvrije winkeldagen! Of voor mijn part kindvrije winkelochtenden. Mensen met koters pas toegelaten na 12 uur.
dan dalen jouw bijdragen aan topics met 75%!!!!!!
wij slapen nooit.
woensdag 15 november 2017 om 13:09
Mooi topic.
Bij mij staat de natuur op het punt de definitieve keuze voor mij te maken. En ook ik heb nooit kinderen gewild, hoewel ik het afgelopen jaar wat begin te twijfelen. Ik weet niet goed of dat is omdat ik van mening verander en nu wel een kind zou willen, of dat ik gewoon die keuze zelf wil houden. Uiteindelijk is het waarschijnlijk beter voor mij geen kind op de wereld te zetten, aangezien ik zelf geen fijne jeugd heb gehad en ook nu nog met bepaalde dingen daaruit worstel. Ik wil een kind sowieso geen instabiele jeugd aandoen.
Bij mij staat de natuur op het punt de definitieve keuze voor mij te maken. En ook ik heb nooit kinderen gewild, hoewel ik het afgelopen jaar wat begin te twijfelen. Ik weet niet goed of dat is omdat ik van mening verander en nu wel een kind zou willen, of dat ik gewoon die keuze zelf wil houden. Uiteindelijk is het waarschijnlijk beter voor mij geen kind op de wereld te zetten, aangezien ik zelf geen fijne jeugd heb gehad en ook nu nog met bepaalde dingen daaruit worstel. Ik wil een kind sowieso geen instabiele jeugd aandoen.
Dit bericht is heel helpend. Het relativeert. Ik denk vaker in verschillende paden in het leven en dat je op elk pad wel een ware vriend of een fantastische baan of wat dan ook, was tegengekomen en dat je dan net zo gelukkig zou zijn als op het huidige gekozen pad. Dat die paden zich ook uitstrekken naar de toekomst vult dat mooi aan.Timetraveler schreef: ↑13-11-2017 19:30Misschien helpt het je om te denken dat je bij geen enkele keus per sé het 100% gevoel hoeft te hebben. Wie weet had je bij allebei de keuzes wel een beetje spijt gehad of een "is dit het nou gevoel". Misschien ben je nu zonder kinderen (ik noem maar wat hoor) voor 80% gelukkig en was dat met kinderen 70% geweest of andersom. Niet dat je zoiets ooit kan meten natuurlijk.
woensdag 15 november 2017 om 13:10
Mensen met kinderen vinden zichzelf idd vaak vele malen belangrijker dan de omgeving waarin zij leven. Het kind is gewoon 'n aanhangsel van hun eigen ego waar andere mensen voor moeten wijken.Gemalto schreef: ↑15-11-2017 12:59Als ik sommige reacties hier lees van 'bewust kinderloze' vrouwen, draait mijn maag om. Niks mis mee om geen moedergevoelens te hebben, maar soms schort er toch echt iets, merk ik.
Er bestaan 2 soorten mensen op deze bol: zij die zichzelf de belangrijkste persoon vinden in hun leven, en zij die iemand anders de belangrijkste persoon vinden in hun leven.
Need I say more ...
woensdag 15 november 2017 om 13:11
Jouw posts laten anders ook een redelijk negatieve schaduw over kindervrije mensen schijnen.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:10Mensen met kinderen vinden zichzelf idd vaak vele malen belangrijker dan de omgeving waarin zij leven. Het kind is gewoon 'n aanhangsel van hun eigen ego waar andere mensen voor moeten wijken.
woensdag 15 november 2017 om 13:12
Vooral in deze grijze regenachtige novembermaand zocht ik dan nog wel eens mijn toevlucht in een Intratuin op mijn vrije dag.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:06Maar kun je ze dan niet gewoon uitlaten in de speeltuin/bos etc en oppas voor ze regelen als je naar 'n winkel gaat?
Naar de vissen/konijnen kijken enzo, ik had niet de illusie dat ik uitgebreid voor mezelf kon gaan mutsen.
Voor dat soort dingen zet ik geen zeldzame kostbare oppas in.
woensdag 15 november 2017 om 13:13
Niet over kindvrije mensen in het algemeen, maar over overprikkelde mensen die steeds minder ruimte en rust kunnen vinden in het overbevolkte West Europa. En kinderen zijn dan idd een enorme trigger, want doorgaans enorm lawaaierig.
woensdag 15 november 2017 om 13:15
Toch tijd voor 'n grote ballenbak bij Intratuin waar koters verplicht moeten worden achter gelaten.lisaviva schreef: ↑15-11-2017 13:12Vooral in deze grijze regenachtige novembermaand zocht ik dan nog wel eens mijn toevlucht in een Intratuin op mijn vrije dag.
Naar de vissen/konijnen kijken enzo, ik had niet de illusie dat ik uitgebreid voor mezelf kon gaan mutsen.
Voor dat soort dingen zet ik geen zeldzame kostbare oppas in.
woensdag 15 november 2017 om 13:15
Ik ben juist als de dood dat een ander last heeft van mijn koter en kan me ook heel goed voorstellen dat niet iedereen verrukt neerstort van mijn kind.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:10Mensen met kinderen vinden zichzelf idd vaak vele malen belangrijker dan de omgeving waarin zij leven. Het kind is gewoon 'n aanhangsel van hun eigen ego waar andere mensen voor moeten wijken.
woensdag 15 november 2017 om 13:17
Nadeel is alleen dat je een baby nog niet in een ballenbak kan dumpen.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:15Toch tijd voor 'n grote ballenbak bij Intratuin waar koters verplicht moeten worden achter gelaten.
Ikea heeft wel een briljante formule met Smaland.
woensdag 15 november 2017 om 13:20
Ik ben 32 en heb altijd geroepen geen kinderen te willen, ook niet trouwen. Mijn vriendinnen daarentegen wel. Toen we 11/12 jaar waren zeiden ze dat ik er later heel anders over zou denken. Maar dat was niet zo. Ik geloofde er toen al niet in.
Nu hebben veel van die toenmalige vriendinnen kinderen. Ik moet er niet aan denken. Zoveel tijd in een ander steken, terwijl ik een einzelgänger ben. Je weet niet wat je krijgt, of het gezond is. Ik vind mijn eigen leven mijn Autisme al ingewikkeld genoeg zonder kinderen. Ook in verband met erfelijkheid wil ik het een kind én mezelf niet aandoen. Ik ga de verantwoordelijkheid niet aankunnen en ben bang een kind onbedoeld te verwaarlozen. Mensen zeggen soms dat je meer kunt dan je denkt. Ik weet zelf toch wel het beste wat ik kan en niet? Ik ben ook wel onzeker geweest zat met dezelfde vragen als TO. Wat als ik later spijt krijg? Zie ik het niet te negatief? Want het merendeel ziet het toch wel als verrijking. Maar er is ook zoveel ellende. Handicaps, niet stabiele ouders, scheidingen met alle gevolgen van dien. Nee, mijn leven is nu vrij rustig en dat wil ik zo houden.
Ook heb ik nooit een serieuze relatie gehad. Zou het kunnen komen omdat ik er nooit in geloofd heb? Ik heb er ook nooit veel moeite voor gedaan. Geloof meer in het lot, dat het je overkomt of niet.
Nu hebben veel van die toenmalige vriendinnen kinderen. Ik moet er niet aan denken. Zoveel tijd in een ander steken, terwijl ik een einzelgänger ben. Je weet niet wat je krijgt, of het gezond is. Ik vind mijn eigen leven mijn Autisme al ingewikkeld genoeg zonder kinderen. Ook in verband met erfelijkheid wil ik het een kind én mezelf niet aandoen. Ik ga de verantwoordelijkheid niet aankunnen en ben bang een kind onbedoeld te verwaarlozen. Mensen zeggen soms dat je meer kunt dan je denkt. Ik weet zelf toch wel het beste wat ik kan en niet? Ik ben ook wel onzeker geweest zat met dezelfde vragen als TO. Wat als ik later spijt krijg? Zie ik het niet te negatief? Want het merendeel ziet het toch wel als verrijking. Maar er is ook zoveel ellende. Handicaps, niet stabiele ouders, scheidingen met alle gevolgen van dien. Nee, mijn leven is nu vrij rustig en dat wil ik zo houden.
Ook heb ik nooit een serieuze relatie gehad. Zou het kunnen komen omdat ik er nooit in geloofd heb? Ik heb er ook nooit veel moeite voor gedaan. Geloof meer in het lot, dat het je overkomt of niet.
woensdag 15 november 2017 om 13:21
Je komt de hele tijd met allemaal onnozele generalisaties op de proppen, dat getuigt niet echt van niveau. Ook je argumentaties zijn waardeloos. Als je door je overgevoeligheid ergens niet tegen kunt, moet je niet kinderloosheid in zijn algemeenheid als reden voorwenden en dat dan even later de werkelijke aap uit de mouw komt.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:13Niet over kindvrije mensen in het algemeen, maar over overprikkelde mensen die steeds minder ruimte en rust kunnen vinden in het overbevolkte West Europa. En kinderen zijn dan idd een enorme trigger, want doorgaans enorm lawaaierig.
woensdag 15 november 2017 om 13:22
redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:13Niet over kindvrije mensen in het algemeen, maar over overprikkelde mensen die steeds minder ruimte en rust kunnen vinden in het overbevolkte West Europa. En kinderen zijn dan idd een enorme trigger, want doorgaans enorm lawaaierig.
Eens. In druk bevolkte gebieden is het moeilijk om stilte te vinden.
Het gaat niet eens om die kinderen op zich, het gaat om de neveneffecten, zoals onnodig schreeuwen en krijsen.
woensdag 15 november 2017 om 13:24
Ja zie je dat zo? Ik vind dat je bij kinderen al redelijk jong merkt hoezeer je er als volwassene aan moet schaven om ervoor te zorgen dat kinderen omgangsvormen leren. Nu wil ik niet beweren dat mensen geboren worden met de intentie om gemene wezens te zijn maar vanaf het moment dat kinderen in groepen gaan functioneren (en de familie is dan nog maar een groep in het klein, maar kinderen komen terecht op kdv's, peuterspeelzalen en hoe dan ook, op scholen) vind ik kinderen niet overkomen alsof de mens van nature nou zo vriendelijk en sociaal medelevend is. De mens zal voornamelijk functioneren vanuit een manier die hen - puur biologisch/overlevingsinstinctmatig - zelf ten goede brengt. Of dat nou een manier is om agressief te zijn, mee te doen met een groep, proberen om niet op te vallen, de clown uit te hangen, zo mooi of sportief mogelijk te zijn etc etc, ieder mens vindt die strategie voor zichzelf uit - niet omdat dat per se leuk of fijn is voor een ander.
woensdag 15 november 2017 om 13:26
Mijn argumenten zijn niet waardeloos, want ik ben natuurlijk ook gewoon kindvrij omdat ik kindergedrag/lawaai niet trek. En waarom voelen mensen met kinderen zich zo benadeeld als er kindervrije uren worden voorgesteld? Is het dan zó vreselijk om 'n klein beetje in te leveren voor je medemens?MargjeM schreef: ↑15-11-2017 13:21Je komt de hele tijd met allemaal onnozele generalisaties op de proppen, dat getuigt niet echt van niveau. Ook je argumentaties zijn waardeloos. Als je door je overgevoeligheid ergens niet tegen kunt, moet je niet kinderloosheid in zijn algemeenheid als reden voorwenden en dat dan even later de werkelijke aap uit de mouw komt.
woensdag 15 november 2017 om 13:28
Hondenmens, je ziet het niet negatief, je ziet het realistisch.hondenmens schreef: ↑15-11-2017 13:20Ik ben 32 en heb altijd geroepen geen kinderen te willen, ook niet trouwen. Mijn vriendinnen daarentegen wel. Toen we 11/12 jaar waren zeiden ze dat ik er later heel anders over zou denken. Maar dat was niet zo. Ik geloofde er toen al niet in.
Nu hebben veel van die toenmalige vriendinnen kinderen. Ik moet er niet aan denken. Zoveel tijd in een ander steken, terwijl ik een einzelgänger ben. Je weet niet wat je krijgt, of het gezond is. Ik vind mijn eigen leven mijn Autisme al ingewikkeld genoeg zonder kinderen. Ook in verband met erfelijkheid wil ik het een kind én mezelf niet aandoen. Ik ga de verantwoordelijkheid niet aankunnen en ben bang een kind onbedoeld te verwaarlozen. Mensen zeggen soms dat je meer kunt dan je denkt. Ik weet zelf toch wel het beste wat ik kan en niet? Ik ben ook wel onzeker geweest zat met dezelfde vragen als TO. Wat als ik later spijt krijg? Zie ik het niet te negatief? Want het merendeel ziet het toch wel als verrijking. Maar er is ook zoveel ellende. Handicaps, niet stabiele ouders, scheidingen met alle gevolgen van dien. Nee, mijn leven is nu vrij rustig en dat wil ik zo houden.
Ook heb ik nooit een serieuze relatie gehad. Zou het kunnen komen omdat ik er nooit in geloofd heb? Ik heb er ook nooit veel moeite voor gedaan. Geloof meer in het lot, dat het je overkomt of niet.
Je weet nooit of je spijt zult krijgen. Je krijgt daar geen garantie op. Maar ik denk dat je voor jezelf een realistische inschatting kunt maken wat er wel/niet in jouw leven past. Soms kun je iets gaan missen ja, als kiespijn.
woensdag 15 november 2017 om 13:28
Wie vinden een ander belangrijker?Gemalto schreef: ↑15-11-2017 12:59Als ik sommige reacties hier lees van 'bewust kinderloze' vrouwen, draait mijn maag om. Niks mis mee om geen moedergevoelens te hebben, maar soms schort er toch echt iets, merk ik.
Er bestaan 2 soorten mensen op deze bol: zij die zichzelf de belangrijkste persoon vinden in hun leven, en zij die iemand anders de belangrijkste persoon vinden in hun leven.
Need I say more ...
Ouders?
woensdag 15 november 2017 om 13:28
Geen idee wat Smaland is, maar zet er 'n paar oppasdames bij en volgens mij haal je die kosten er makkelijk uit door wat de mensen dan méér uitgeven. Want het shopt toch 'n stuk lekkerder als de sfeer relaxt is en je dus meer in je winkelwagentje doet dan je eigenlijk van plan was?
woensdag 15 november 2017 om 13:30
Wie voelt zich benadeeld dan? Ik niet hoor en zie zo ook geen posts van anderen die zich benadeeld voelen. Ik heb geen kinderen en geen kinderwens, maar stoor me wel aan je toon en de aannames die je doet. En dit is het laatste wat ik erover zeg, want mijn punt is inmiddels wel gemaakt.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:26Mijn argumenten zijn niet waardeloos, want ik ben natuurlijk ook gewoon kindvrij omdat ik kindergedrag/lawaai niet trek. En waarom voelen mensen met kinderen zich zo benadeeld als er kindervrije uren worden voorgesteld? Is het dan zó vreselijk om 'n klein beetje in te leveren voor je medemens?
woensdag 15 november 2017 om 13:30
Maar je hebt dus wel nul komma nul begrip voor mensen die niet hetzelfde als jij zijn. Je hebt dus schijt aan je autistische overprikkelende medemens zoals ik je nu lees.MargjeM schreef: ↑15-11-2017 13:06Ik heb zelf geen kinderen en ook geen wens, maar ik doe er verder niet zo spastisch over als jij. Ook beschouw ik mensen met dezelfde wens niet als een soort homogene soort met dezelfde voorkeuren en gevoelens.
Als iemand niet meegaat in je kinderhaat neem jij al gelijk aan dat iemand kinderen heeft.
woensdag 15 november 2017 om 13:32
Smaland is een soort tijdelijke kinderopvang voor als je aan het shoppen bent in Ikea. Kan dan gebeuren dat er na tien minuten wordt omgeroepen: "Saartje van drie wil worden opgehaald uit de ballenbak!"redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:28Geen idee wat Smaland is, maar zet er 'n paar oppasdames bij en volgens mij haal je die kosten er makkelijk uit door wat de mensen dan méér uitgeven. Want het shopt toch 'n stuk lekkerder als de sfeer relaxt is en je dus meer in je winkelwagentje doet dan je eigenlijk van plan was?
woensdag 15 november 2017 om 13:33
Dit! Vind het heel mooi om zo'n objectieve observatie te lezen van iemand die bewust en vol overtuiging voor kinderen heeft gekozen. Heel realistisch naar mijn idee.NYC schreef: ↑15-11-2017 13:24Ja zie je dat zo? Ik vind dat je bij kinderen al redelijk jong merkt hoezeer je er als volwassene aan moet schaven om ervoor te zorgen dat kinderen omgangsvormen leren. Nu wil ik niet beweren dat mensen geboren worden met de intentie om gemene wezens te zijn maar vanaf het moment dat kinderen in groepen gaan functioneren (en de familie is dan nog maar een groep in het klein, maar kinderen komen terecht op kdv's, peuterspeelzalen en hoe dan ook, op scholen) vind ik kinderen niet overkomen alsof de mens van nature nou zo vriendelijk en sociaal medelevend is. De mens zal voornamelijk functioneren vanuit een manier die hen - puur biologisch/overlevingsinstinctmatig - zelf ten goede brengt. Of dat nou een manier is om agressief te zijn, mee te doen met een groep, proberen om niet op te vallen, de clown uit te hangen, zo mooi of sportief mogelijk te zijn etc etc, ieder mens vindt die strategie voor zichzelf uit - niet omdat dat per se leuk of fijn is voor een ander.
woensdag 15 november 2017 om 13:34
Oh dat lijkt me dan wel heel irritant als je net halverwege de route bent
woensdag 15 november 2017 om 13:38
Redbulletje ik vind dat je een beetje doordraaft en off-topic gaat.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 13:30Maar je hebt dus wel nul komma nul begrip voor mensen die niet hetzelfde als jij zijn. Je hebt dus schijt aan je autistische overprikkelende medemens zoals ik je nu lees.
Wel herken ik je moeite met de drukte van tegenwoordig, misschien kun je een apart topic openen hierover?
Uiteindelijk zijn het ook niet alleen de kleintjes die luidruchtig zijn, heel de wereld lijkt/is veel luidruchtiger en drukker geworden.
Ik vraag me altijd af hoe ik me zou voelen als ik in een echte miljoenenstad geboren zou zijn, Mexico City, zoiets..
