Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 om 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 00:50
Die ervaring had ik toen ik voor de eerste keer XTC gebruikte. Er gingen andere ramen open. Niet vergelijkbaar met het krijgen van kinderen, moet ik dan PC zeggen, maar het was wel mijn eerste gedachte toen ik die zin las.MarkSD schreef: ↑15-11-2017 00:36Ik ben dan wel man, maar herken wel veel in hetgeen TO zegt.
Was zelf ook nooit zo van de kinderen. Tot mijn 38ste en ik de halve wereld wel gezien had. Toen toch de sprong gewaagd en ik heb er nu 3.
De nadelen van poep, herrie, kots, moe, gezeik kloppen allemaal. En toch is het tegelijkertijd het mooiste wat er ooit in mijn leven is gebeurd. Alsof de wereld een andere dimensie kreeg, er een nieuw level werd geopend terwijl je dacht dat het spel uit was.
De twijfel/onrust dat je definitief niet meer de keuze hebt om dit te beleven is volgens mij dan ook logisch. Want ja, je mist gewoon echt een levenservaring.
Wat natuurlijk niks in de weg hoeft te staan aan een fantastisch leven.
En waarom zou een kindvrije dat soort levenservaring 'missen'. Het gedoe wat kinderen hebben met zich meebrengt is algemeen bekend en als je daar geen zin in hebt, kies je bewust ervoor om dat soort levenservaring te laten gaan. Die keuze is vrijheid en vrijheid is ook een levenservaring. Net als dat het hebben van geen keuze óók een levenservaring is.
woensdag 15 november 2017 om 01:00
Haha, nou kan toch gerust, dat XTC gebruik je ook een prachtige levenservaring brengt?Oakes schreef: ↑15-11-2017 00:50Die ervaring had ik toen ik voor de eerste keer XTC gebruikte. Er gingen andere ramen open. Niet vergelijkbaar met het krijgen van kinderen, moet ik dan PC zeggen, maar het was wel mijn eerste gedachte toen ik die zin las.
En waarom zou een kindvrije dat soort levenservaring 'missen'. Het gedoe wat kinderen hebben met zich meebrengt is algemeen bekend en als je daar geen zin in hebt, kies je bewust ervoor om dat soort levenservaring te laten gaan. Die keuze is vrijheid en vrijheid is ook een levenservaring. Net als dat het hebben van geen keuze óók een levenservaring is.
Natuurlijk is het een vrije keuze om geen kinderen te willen. En elk leven kent zijn eigen ervaringen.
Ook niets mis mee. Maar je 'mist' wel een standaard, maar toch levensveranderde ervaring. Dat is XTC misschien toch net iets minder.
Ja, ik ben inmiddels (ondanks mijn voorgeschiedenis) ook zo'n irritante ouder die gilt dat kinderen krijgen het allermooiste is wat je kan overkomen. 10 jaar geleden zat ik volledig in jouw kamp.
woensdag 15 november 2017 om 01:02
Dan zou ik het gewoon lekker niet doen.Hetisallemaalwat schreef: ↑15-11-2017 00:46@MarkSD: ik wil denknik best die ‘levenservaring’, maar het probleem is dat ik het “product” van die levenservaring niet wil.
Ik zou best eens willen ervaren hoe een zwangerschap voelt, wat het is om te bevallen, en best nieuwsgierig naar dat “overweldigende gevoel van liefde dat met niets vergelijkbaar is.” Punt is alleen dat dat betekent dat je dus een kind krijgt. En dat wil ik dus niet. Ik wil geen kind en ik wil ook geen leven als moeder.
Want nogmaals; alle denkbare nadelen kloppen ook gewoon.
woensdag 15 november 2017 om 02:40
Ik heb nog alle tijd om van gedachten te veranderen, maar herken veel van wat hier geschreven wordt.
Ben pas 29, maar denk al een jaartje of 10 dat ik geen kinderen wil.
Het lijkt me vooral moeilijk en zwaar en helemaal niet zo leuk. Ik heb een aantal neefjes en nichtjes en ik ben best een leuke tante, en ook een paar vriendinnen die inmiddels een kindje hebben zie ik nog steeds graag, maar zelf?
Heb ook de oergevoelens niet, maar wel soms de "rationele" gedachtegang van "zou ik het later niet missen" en "als ik zwanger bleek te zijn, was ik er misschien wel blij mee" maar als ik echt goed bij mezelf te rade ga, merk ik dat ik het idee van kinderen hebben echt vreselijk vind.
Ik beleef ontzettend veel plezier aan mijn drukke, onregelmatige baan en hou erg van niet te zeer geplande uitstapjes, ik heb daarnaast geen zin om bepaalde dingen te moeten. Werken "moet" ik maar doe ik graag en ik gedraag me meestal sociaal, verder doe ik vooral graag m'n eigen zin.
Herken wel het jammer vinden dat ik het niet wil. Scheelt wel dat mijn vriend ook niet wil, en m'n moeder al meerdere kleinkinderen heeft; ik voel me totaal niet schuldig of egoïstisch zonder kinderwens.
Het lijkt me wel heel raar om definitief de keuze niet meer te hebben. Dus snap dat je hier momenteel tegenaan loopt.
Ben pas 29, maar denk al een jaartje of 10 dat ik geen kinderen wil.
Het lijkt me vooral moeilijk en zwaar en helemaal niet zo leuk. Ik heb een aantal neefjes en nichtjes en ik ben best een leuke tante, en ook een paar vriendinnen die inmiddels een kindje hebben zie ik nog steeds graag, maar zelf?
Heb ook de oergevoelens niet, maar wel soms de "rationele" gedachtegang van "zou ik het later niet missen" en "als ik zwanger bleek te zijn, was ik er misschien wel blij mee" maar als ik echt goed bij mezelf te rade ga, merk ik dat ik het idee van kinderen hebben echt vreselijk vind.
Ik beleef ontzettend veel plezier aan mijn drukke, onregelmatige baan en hou erg van niet te zeer geplande uitstapjes, ik heb daarnaast geen zin om bepaalde dingen te moeten. Werken "moet" ik maar doe ik graag en ik gedraag me meestal sociaal, verder doe ik vooral graag m'n eigen zin.
Herken wel het jammer vinden dat ik het niet wil. Scheelt wel dat mijn vriend ook niet wil, en m'n moeder al meerdere kleinkinderen heeft; ik voel me totaal niet schuldig of egoïstisch zonder kinderwens.
Het lijkt me wel heel raar om definitief de keuze niet meer te hebben. Dus snap dat je hier momenteel tegenaan loopt.
woensdag 15 november 2017 om 09:28
Ik heb asperger, en bij mij is het wel een worsteling tussen mijn eigen behoeften en die van mijn kind; zelf leeft ik toe naar het moment dat ik kluizenaar mag worden als zoon op zichzelf gaat wonen. Tot die tijd maakt ik ruimte voor hem, en probeer ik hem evenwichtig te laten opgroeien zonder te veel las te hebben van mij en mijn stoornis. Ik wil het gvd wel goed doen! Mijn diagnose kwam pas na de geboorte van mijn zoon in beeld, en het verklaart wel mijn eigen ongelukkige jeugd (ik denk dat mijn ouder het ook hebben; dat zijn akelige compromisloze mensen).
Ik schrijf in mijn eerdere post dat het hebben van en kind en het meedoen in de maatschappij mij enorm veel empathischer heeft gemaakt. Ik relativeer meer, kan me meer situaties en worstelingen van anderen voorstellen en vroeger snapte ik echt niets van jongens en mannen en vond ik ze irritant. Nu heb ik een zoon en kan ik ineens allerlei "mannendingen" herkennen in hoe hij met zijn vrienden omgaat, of me bij een grote vent voorstellen dat hij ook maar een klein jochie is geweest. Als ik dit allemaal niet had meegemaakt, zou ik ook eerder het grote gelijk van Redbulletje verkondigen over hoe irritant andere mensen zijn, en zeker kinderen.
Inmiddels heb ik geleerd dat het vooral irritant is dat IK beperkingen heb, en daardoor niet tegen alle prikkels kan die anderen produceren. Maar dat is niet de schuld van die anderen. Dus het is een beetje akward om ergens rond te lopen met oorbeschermers op, maar als dat voor jou het verschil maakt tussen ergens bij zijn en kunnen genieten, kies dan voor de zaken waar je zelf invloed op hebt, in plaats van alle kinderen om je heen naar de hel te wensen...
Je moet jezelf zien als een deel van het grotere geheel; iedereen is een onderdeel van de samenleving. Gun elkaar wat, daar kom je verder mee dan anderen veroordelen en jezelf en je eigen keuzes superieur vinden. Het is niet per definitie zo dat "de mensen zonder kinderen" of "de mensen met kinderen" geweldig zijn. Ik zie mensen die heel liefdevol met de kinderen van anderen omgaan, en zo een hele belangrijke rol in het leven van een ander spelen. Ik zie ook mensen die waarschijnlijk zouden verkruimelen onder de druk en hectiek die een gezin meebreng, en die een prima keus maken om daar voor te passen. En ik zie ook mensen die super lieve ouders zijn met een hele warme, leuke opvoeding, waaruit mensen voortkomen die weer heel veel voor hun omgeving gaan betekenen. En die hebben we ook allemaal nodig.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 09:33
7.20% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 09:30
Kinderen hoor je ook op te voeden, nee tegen te zeggen als ouders. De meeste ouders doen dit ook gewoon.
Maar je hebt ook een groep ouders die totaal tegen iedere vorm van autoriteit zijn en dat vind ik geen goede zaak.
Kinderen vind ik vaak een verademing vanwege hun onbevangenheid. Ik vind kinderen in zijn algemeenheid mooie wezens en zeker niet alleen de mijne.
Het boeit ze niet of ik al dan niet succesvol ben, goed gekleed ga, een schoon en opgeruimd huis heb.
Kinderen mogen je om wie je bent.
Ik vind ze over het algemeen gemakkelijker in de omgang dan menig volwassene.
Maar je hebt ook een groep ouders die totaal tegen iedere vorm van autoriteit zijn en dat vind ik geen goede zaak.
Kinderen vind ik vaak een verademing vanwege hun onbevangenheid. Ik vind kinderen in zijn algemeenheid mooie wezens en zeker niet alleen de mijne.
Het boeit ze niet of ik al dan niet succesvol ben, goed gekleed ga, een schoon en opgeruimd huis heb.
Kinderen mogen je om wie je bent.
Ik vind ze over het algemeen gemakkelijker in de omgang dan menig volwassene.
woensdag 15 november 2017 om 09:37
Ik heb 't idee dat dingen zelf ervaren mij nog minder empathisch maakt (en ik scoor al ruim onder het gemiddelde van de autistische vrouw)Maar ik schrijf ook in mijn eerdere post dat het hebben van en kind en het meedoen in de maatschappij mij enorm veel empathischer heeft gemaakt.
Vroeger kon ik -volgens mij- oprecht verdriet voelen als iemand's vader ernstig ziek werd. Daar werd ik zelf misselijk van. Nu mijn vader is overleden kan ik voor 'n ander weinig meer invoelen. Ik denk dat ik vroeger projecteerde hoe erg het voor mij zou zijn als ik mijn vader zou gaan verliezen. Idem wat kanker betreft. Nu mijn vader aan kanker is overleden en ik zelf behandelde borstkanker heb gehad, denk ik 'big deal' als weer 'ns iemand kanker blijkt te hebben.
woensdag 15 november 2017 om 09:37
woensdag 15 november 2017 om 09:49
Haha!
Vanaf 12 zeggen ze: "Ga je ZO mee?"
woensdag 15 november 2017 om 09:55
Oh Lisaviva, die redenen die jij noemt vind ik juist een groot nadeel aan kinderen. De mijne zijn pas vier en (bijna) twee maar juist doordat ik kinderen heb ben ik mij ervan bewust dat ik: gewoon gekleed moet gaan, een schoon huis hoor te hebben, enigszins een bepaalde vorm/uitstraling zou horen te hebben van: ik heb er wat van gemaakt.
Als alleenstaande of kinderloze kun je nog denken: boeit het iemand dat je in je hoodie en met ongekamde horen over straat sloft naar de winkel en de hele dag met een vuile vaat achter je laptop zit maar het hebben van kinderen maakt mij er wel van bewust dat dat eigenlijk toch echt niet kan. Ze hebben het gauw genoeg door.
De oudste van (toen nog drie!) zei paar maanden geleden tegen mijn vrouw: Ga jij zomaar in je pyjama in de auto? (Het was geen pyjama, maar toch...)
Het feit dat je complete uitstraling van werk/voorkomen/je huis/leven/keuzes die je maakt/de plek waar je woont etc etc. ook bepalend zijn voor je kind vind ik eerder beangstigend dan geruststellend omdat kinderen zo onbevangen zijn en mogen om wie je bent.
Het zal in de meeste gevallen wel goed komen/oke zijn etc. maar ik vind het soms nogal wat.
Als alleenstaande of kinderloze kun je nog denken: boeit het iemand dat je in je hoodie en met ongekamde horen over straat sloft naar de winkel en de hele dag met een vuile vaat achter je laptop zit maar het hebben van kinderen maakt mij er wel van bewust dat dat eigenlijk toch echt niet kan. Ze hebben het gauw genoeg door.
De oudste van (toen nog drie!) zei paar maanden geleden tegen mijn vrouw: Ga jij zomaar in je pyjama in de auto? (Het was geen pyjama, maar toch...)
Het feit dat je complete uitstraling van werk/voorkomen/je huis/leven/keuzes die je maakt/de plek waar je woont etc etc. ook bepalend zijn voor je kind vind ik eerder beangstigend dan geruststellend omdat kinderen zo onbevangen zijn en mogen om wie je bent.
Het zal in de meeste gevallen wel goed komen/oke zijn etc. maar ik vind het soms nogal wat.
woensdag 15 november 2017 om 09:58
Dat lijkt me idd ook nog 'n extra trigger, dat je je zelfs in je eigen huis niet volledig kan ontspannen omdat je die kids 't goede voorbeeld wil geven. Met bord op schoot op de bank enzo.NYC schreef: ↑15-11-2017 09:55Oh Lisaviva, die redenen die jij noemt vind ik juist een groot nadeel aan kinderen. De mijne zijn pas vier en (bijna) twee maar juist doordat ik kinderen heb ben ik mij ervan bewust dat ik: gewoon gekleed moet gaan, een schoon huis hoor te hebben, enigszins een bepaalde vorm/uitstraling zou horen te hebben van: ik heb er wat van gemaakt.
Als alleenstaande of kinderloze kun je nog denken: boeit het iemand dat je in je hoodie en met ongekamde horen over straat sloft naar de winkel en de hele dag met een vuile vaat achter je laptop zit maar het hebben van kinderen maakt mij er wel van bewust dat dat eigenlijk toch echt niet kan. Ze hebben het gauw genoeg door.
De oudste van (toen nog drie!) zei paar maanden geleden tegen mijn vrouw: Ga jij zomaar in je pyjama in de auto? (Het was geen pyjama, maar toch...)
Het feit dat je complete uitstraling van werk/voorkomen/je huis/leven/keuzes die je maakt/de plek waar je woont etc etc. ook bepalend zijn voor je kind vind ik eerder beangstigend dan geruststellend omdat kinderen zo onbevangen zijn en mogen om wie je bent.
Het zal in de meeste gevallen wel goed komen/oke zijn etc. maar ik vind het soms nogal wat.
woensdag 15 november 2017 om 10:01
Ik vind ze juist lastiger want minder logica. Te veel variabelen, te veel emoties. Ik vind stille kinderen die boeken lezen wel leuk, maar van die drukteschoppers vind ik zwaar irritant. Maar dat is niet per se gebonden aan leeftijd, ik vind extraverte mensen eigenlijk altijd irritant, hoe oud ze ook zijn.lisaviva schreef: ↑15-11-2017 09:30Kinderen hoor je ook op te voeden, nee tegen te zeggen als ouders. De meeste ouders doen dit ook gewoon.
Maar je hebt ook een groep ouders die totaal tegen iedere vorm van autoriteit zijn en dat vind ik geen goede zaak.
Kinderen vind ik vaak een verademing vanwege hun onbevangenheid. Ik vind kinderen in zijn algemeenheid mooie wezens en zeker niet alleen de mijne.
Het boeit ze niet of ik al dan niet succesvol ben, goed gekleed ga, een schoon en opgeruimd huis heb.
Kinderen mogen je om wie je bent.
Ik vind ze over het algemeen gemakkelijker in de omgang dan menig volwassene.
En kinderen zien maar een klein deel van een persoon, dat wat het kinderbrein kan bevatten, dus ik geloof niet in 'ze mogen je om wie je bent.'
woensdag 15 november 2017 om 10:01
Dit is een lastige.. Is alles dan niet biologisch gestuurd? En is het niet willen hebben niet een biologisch defect dan in jouw geval want vrouwen die een sterke kinderwens hebben die volgen hun gevoel maar jij ook met een sterke afkeer al je hele leven dus volg je eigenlijk ook gewoon je gevoel toch?redbulletje schreef: ↑14-11-2017 16:58Ik vind mensen die zich voorplanten niet normaler hoor, vind ze eigenlijk 'dommer' omdat ze hun hormonen volgen en als 'n stel werkmieren doen wat de biologie voor hen bepaald heeft ipv dat ze die biologie aan hun laars lappen en 'n andere weg inslaan.
woensdag 15 november 2017 om 10:05
Ik denk eigenlijk dat je nog in een heel heftig proces zit, waarin minder ruimte is voor anderen omdat je al genoeg op je bordje hebt. Dat is best begrijpelijk. Alleen moet je ondertussen niet blijven doen alsof iedereen hetzelfde is als jij, en alsof jouw beslissingen voor iedereen het beste zijn: erken ook dat jouw situatie uniek is.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 09:37Ik heb 't idee dat dingen zelf ervaren mij nog minder empathisch maakt (en ik scoor al ruim onder het gemiddelde van de autistische vrouw)
Vroeger kon ik -volgens mij- oprecht verdriet voelen als iemand's vader ernstig ziek werd. Daar werd ik zelf misselijk van. Nu mijn vader is overleden kan ik voor 'n ander weinig meer invoelen. Ik denk dat ik vroeger projecteerde hoe erg het voor mij zou zijn als ik mijn vader zou gaan verliezen. Idem wat kanker betreft. Nu mijn vader aan kanker is overleden en ik zelf behandelde borstkanker heb gehad, denk ik 'big deal' als weer 'ns iemand kanker blijkt te hebben.
Ik zeg sowieso niet dat je alles ZELF moet ervaren. Ik zei dat door meer te zien, ik me meer kan inleven (hoe zaken voor anderen zijn). Het is bij autisme vaak moeilijk is om je voor te stellen hoe iets ECHT is, als je er alleen maar over gelezen hebt oid. Dus als je meekijkt met het leven van iemand die je intensief volgt (zoals ik bij mijn zoon en zijn vriendjes), dan ga je dingen op een andere manier invullen dan wanneer je alleen maar iets leest over bv. luidruchtige jongens. Door mee te leven met een kring van mensen om ons heen, krijg ik ook levenservaring van anderen mee; kanker bij de een, echtscheiding bij de ander, financiële zorgen etc. De mensen waar ik contact mee heb, hebben vaak andere achtergronden dan de mensen die we om ons heen hadden verzameld voor we ouders werden. Ik ken veel meer mensen in mijn woonplaats, ook uit de dure wijken, en ik heb meer ontmoetingen met de mensen uit mijn eigen (sociale huur)wijk. Daar kon ik eerder, zonder kind, makkelijk langs leven. En als je samen iets voor elkaar probeert te krijgen (of het nou voor 400 kinderen pompoensoep maken is of een of andere vage ouderhulp-taak), dan ga je heel andere dingen bij elkaar waarderen (of niet) dan de standaard oordelen over sociale status en achtergrond. Dat verrijkt mijn mensbeeld.
Daarvoor moet ik wel mijzelf opzij zetten; juist zien hoeveel verschillende soorten andere mensen er zijn, maakt het divers. Ik zou niet ver komen door al die mensen enkel langs de meetlat te leggen van hoe IK iets zou doen, en ze daarop goed- of af te keuren.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 10:21
9.23% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 10:10
Ook dat inderdaad, maar vooral ook in de (bewuste of onbewuste) keuzes die je maakt of gemaakt hebt, ze zijn allemaal bepalend voor hoe het kind/de opgroeiende mens naar zijn of haar wereld/toekomst/mogelijkheden kijkt. Dat geldt uiteraard voor iedereen en de één zal gedurende zijn/haar jeugd sterker een gevoel van "lijden" ervaren dan de ander. Het is lastig uit te leggen wat ik precies bedoel. Meer een gevoel: doordat wij jou wilden, ben je er. En doordat je er bent, zul je momenten van lijden gaan kennen/ervaren. En een deel van dat lijden zou kunnen komen doordat wij (de ouders) bepalende keuzes hebben gemaakt. Van de woonplaats tot de keuze van de school tot de mogelijkheden in huis (privacy), tot wat wij verbieden (je mag niet in je eentje 8km naar het zwembad fietsen). De fouten die je als ouder maakt doordat je te streng bent, te soepel, door de (on)mogelijkheden die er zijn, door het beseffen dat je je ouders raar of anders vindt, in sommige gezinnen misschien waar bepaalde dingen (sport, clubs, vakanties) financieel niet mogelijk zijn.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 09:58Dat lijkt me idd ook nog 'n extra trigger, dat je je zelfs in je eigen huis niet volledig kan ontspannen omdat je die kids 't goede voorbeeld wil geven. Met bord op schoot op de bank enzo.
Dus die ouder-factor en goed-zoals-je-bent vind ik een hele lastige, en tevens ook een egoïstische van mijzelf en iedereen die voor het ouderschap heeft gekozen. Beetje het gevoel alsof je je kind best veel verschuldigd bent.
woensdag 15 november 2017 om 10:18
Ik vind wat je hier beschrijft goed passen bij dit artikel (en sorry anderen voor het off-topic!). http://www.autisme.nl/autisme-nieuws/ap ... hisch.aspxredbulletje schreef: ↑15-11-2017 09:37Ik heb 't idee dat dingen zelf ervaren mij nog minder empathisch maakt (en ik scoor al ruim onder het gemiddelde van de autistische vrouw)
Vroeger kon ik -volgens mij- oprecht verdriet voelen als iemand's vader ernstig ziek werd. Daar werd ik zelf misselijk van. Nu mijn vader is overleden kan ik voor 'n ander weinig meer invoelen. ...
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 10:25
18.90% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 om 10:21
NYC schreef: ↑15-11-2017 09:55Oh Lisaviva, die redenen die jij noemt vind ik juist een groot nadeel aan kinderen. De mijne zijn pas vier en (bijna) twee maar juist doordat ik kinderen heb ben ik mij ervan bewust dat ik: gewoon gekleed moet gaan, een schoon huis hoor te hebben, enigszins een bepaalde vorm/uitstraling zou horen te hebben van: ik heb er wat van gemaakt.
Als alleenstaande of kinderloze kun je nog denken: boeit het iemand dat je in je hoodie en met ongekamde horen over straat sloft naar de winkel en de hele dag met een vuile vaat achter je laptop zit maar het hebben van kinderen maakt mij er wel van bewust dat dat eigenlijk toch echt niet kan. Ze hebben het gauw genoeg door.
De oudste van (toen nog drie!) zei paar maanden geleden tegen mijn vrouw: Ga jij zomaar in je pyjama in de auto? (Het was geen pyjama, maar toch...)
Het feit dat je complete uitstraling van werk/voorkomen/je huis/leven/keuzes die je maakt/de plek waar je woont etc etc. ook bepalend zijn voor je kind vind ik eerder beangstigend dan geruststellend omdat kinderen zo onbevangen zijn en mogen om wie je bent.
Het zal in de meeste gevallen wel goed komen/oke zijn etc. maar ik vind het soms nogal wat.
Kinderen vind ik op een bepaalde leeftijd minder kritisch dan menig volwassene.
Ook al ís je huis 'gewoon' schoon en ben je 'gewoon' aangekleed, dan wordt er door menig meestal moeder toch nog steeds kritisch rondgekeken. Alsof het een soort wedstrijd is, zo ervaar ik dat althans.
Daar moet je natuurlijk eigenlijk schijt aan hebben, maar dat lukt me nog niet zo goed.
Sowieso vind ik veel volwassenen best onverdraagzaam naar kinderen toe, ze mogen er best zijn, maar je moet er geen last van hebben.
Ze mogen wel spelen, maar geen rommel maken, ze mogen wel naar de speeltuin, maar niet vies worden. Ze mogen wel los gaan in een fantasiespel, maar geen herrie maken.
Tuurlijk lig ik na een woensdagmiddag met druk spelende jongens uitgeteld op de bank, maar volgens mij beseffen we niet dat we ons zelf net zo hinderlijk luidruchtig kunnen gedragen of onze zin door willen drijven.
En Ja, ik ben heel blij als 's avonds de stilte is teruggekeerd, maar ik vind dat meer mijn makke dan die van een kind.
woensdag 15 november 2017 om 10:26
Maar wat ik meer bedoelde is: ook al is je kind (van twee of vier) nu nog niet kritisch over een wel of niet opgeruimd huis, een berg vaat die niemand afwast, of jij in een mantelpak of trainingspak rondloopt, de tv de hele dag aanstaat, er in huis wordt gerookt, waarover gepraat wordt (ik heb het dus nog niet eens over een veilige of onveilige sfeer) daar wordt een mens (mede) door gevormd. Dat vind ik het lastige, dus ook als het kind daar zelf nog niet kritisch over is. Heb jij dat niet dan?
woensdag 15 november 2017 om 10:32
Ik denk dat jij juist heel goed oudermateriaal bent, zoals ik je lees! Maar héél weinig mensen houden rekening met het vroeg of laat gaan lijden van hun kinderen. Hoe goed je als ouders ook bent, je kind zál lijden, want het zal ook te maken krijgen met verlies, tegenslag, dierbaren die wegvallen etc. En dan vind ik het goed dat je de factoren waar jij als ouder wél vat op hebt, zo goed mogelijk probeert te doen.NYC schreef: ↑15-11-2017 10:10Ook dat inderdaad, maar vooral ook in de (bewuste of onbewuste) keuzes die je maakt of gemaakt hebt, ze zijn allemaal bepalend voor hoe het kind/de opgroeiende mens naar zijn of haar wereld/toekomst/mogelijkheden kijkt. Dat geldt uiteraard voor iedereen en de één zal gedurende zijn/haar jeugd sterker een gevoel van "lijden" ervaren dan de ander. Het is lastig uit te leggen wat ik precies bedoel. Meer een gevoel: doordat wij jou wilden, ben je er. En doordat je er bent, zul je momenten van lijden gaan kennen/ervaren. En een deel van dat lijden zou kunnen komen doordat wij (de ouders) bepalende keuzes hebben gemaakt. Van de woonplaats tot de keuze van de school tot de mogelijkheden in huis (privacy), tot wat wij verbieden (je mag niet in je eentje 8km naar het zwembad fietsen). De fouten die je als ouder maakt doordat je te streng bent, te soepel, door de (on)mogelijkheden die er zijn, door het beseffen dat je je ouders raar of anders vindt, in sommige gezinnen misschien waar bepaalde dingen (sport, clubs, vakanties) financieel niet mogelijk zijn.
Dus die ouder-factor en goed-zoals-je-bent vind ik een hele lastige, en tevens ook een egoïstische van mijzelf en iedereen die voor het ouderschap heeft gekozen. Beetje het gevoel alsof je je kind best veel verschuldigd bent.
