Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 om 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
dinsdag 14 november 2017 om 23:41
Ja maar eerlijk gezegd Redbulletje en dat zeg ik met alle respect:
Ik kan jou helemaal niet volgen als het op kinderen aankomt.
En dan heb ik nooit een serieuze kinderwens gehad (niet dat ik me kan herinneren tenminste).
Ook kan ik me helemaal voorstellen dat jij kinderen gewoon veel te druk vindt.
Maar dat jij niet ziet wat een leuke eigenschappen kinderen hebben dat vind ik echt onvoorstelbaar.
Ik vind kleine kinderen vele malen leuker dan hun ouders!
dinsdag 14 november 2017 om 23:50
Kinderen hebben voor mij geen leuke eigenschappen. Ze zitten in mijn irritatiezone wat geluid en gedrag betreft en ik heb ook helemaal niets met de belevingswereld van kinderen, ik kan er niets mee. De nabijheid van een klein kind voelt voor mij als een hinderlijk zoemende mug vlak bij je oren. Zal wel iets met autisme te maken hebben.
dinsdag 14 november 2017 om 23:57
Heel herkenbaar TO, alsof het mijn verhaal is. Wijkt op wat punten af, maar verder begrijp ik je volkomen en echt helemaal. Ook dat niet-officiele, en het weten hoe je bent als je iets echt WIL. Ik vond kinderen op mijn 12e al niks aan. Veel te druk en lawaaierig. Ik wil gewoon ‘het leven van een moeder’ niet. Baby’s vind ik wel heerlijk, maar zodra kinderen ouder dan 2 zijn verlies ik al mijn toch al geringe interesse. Mooi gezegd ook van iemand hier: de hekkensluiter zijn. Had ik me nooit gerealiseerd, maar omdat mijn oudere zus (óók 48...) ook bewust geen kinderen heeft, ben ik dat dus ook...
dinsdag 14 november 2017 om 23:58
Misschien wel, al zijn er natuurlijk ook ouders met autisme.redbulletje schreef: ↑14-11-2017 23:50Kinderen hebben voor mij geen leuke eigenschappen. Ze zitten in mijn irritatiezone wat geluid en gedrag betreft en ik heb ook helemaal niets met de belevingswereld van kinderen, ik kan er niets mee. De nabijheid van een klein kind voelt voor mij als een hinderlijk zoemende mug vlak bij je oren. Zal wel iets met autisme te maken hebben.
Ik denk dat het hele zwart/witte wat kinderen betreft misschien met het autisme te maken heeft?
woensdag 15 november 2017 om 00:01
En inderdaad: ik kan niks met de belevingswereld van kinderen. De kinderen van vriendinnen vind ik wel lief enzo (lang niet allemaal) maar ik heb zelfs daarbij nul gevoelens. Ik ben dan ook geen leuke “tante” of zo voor ze. Ook geen heks ofzo, maar gewoon: niks. Soms oppassen doe ik nog, maar verder ben ik niet betrokken bij ze.
woensdag 15 november 2017 om 00:04
Dat van die onvoorwaardelijke liefde van ouders voor kinderen, dat merk ik niet altijd (vaak niet eigenlijk).
Zou dat te maken hebben met een heel sterk beschermingsmechanisme dat ouders niet eerder gevoeld hebben?
Zo'n klein babytje dat maakt heel wat in je los natuurlijk en meestal zien die kleintjes er schattig uit. Maar als ze groter worden merk ik toch vaak grote irritaties op.
Ik vind het dan ook heel interessant om te lezen dat er ouders zijn die de liefde voor hun kind vinden lijken op de liefde die ze vroeger voor hun hondje voelden.
Zou dat te maken hebben met een heel sterk beschermingsmechanisme dat ouders niet eerder gevoeld hebben?
Zo'n klein babytje dat maakt heel wat in je los natuurlijk en meestal zien die kleintjes er schattig uit. Maar als ze groter worden merk ik toch vaak grote irritaties op.
Ik vind het dan ook heel interessant om te lezen dat er ouders zijn die de liefde voor hun kind vinden lijken op de liefde die ze vroeger voor hun hondje voelden.
woensdag 15 november 2017 om 00:06
Ik heb sinds ik puber was niet meer opgepast. Als mijn vriendinnen kinderen kregen ontstond er vaak toch een afstand. Vreemd eigenlijk..Hetisallemaalwat schreef: ↑15-11-2017 00:01En inderdaad: ik kan niks met de belevingswereld van kinderen. De kinderen van vriendinnen vind ik wel lief enzo (lang niet allemaal) maar ik heb zelfs daarbij nul gevoelens. Ik ben dan ook geen leuke “tante” of zo voor ze. Ook geen heks ofzo, maar gewoon: niks. Soms oppassen doe ik nog, maar verder ben ik niet betrokken bij ze.
woensdag 15 november 2017 om 00:08
Zal best kunnen. Ben snel overprikkeld.
Overigens vind ik kinderen in films soms wel leuk om te zien. Natuurlijk zullen ze in t echt vaak n paar jaar ouder zijn dan ze spelen, maar geen gedrein of gekleuter maar goed getimede bijdehandte opmerkingen als ze een rol van toegevoegde waarde hebben.
woensdag 15 november 2017 om 00:10
Wat maakt het uit of het wat met autisme heeft te maken. Kleine kinderen, vooral baby's, zijn gewoon niet leuk. Veel te luidruchtig.
Dramatische films, waargebeurde verhalen, filmpjes van hongerige zieke kinderen uit ontwikkelingslanden, het doet mij niets. Het irriteert mij eerder. Maar dierenfilms, nou dan gaan de sluizen open, of het nou Flipper of Babe is, tranen met tuiten. Laat staan als ik de echte zielige dierenfilms zie, dan word ik verdrietig en boos op de stomme mens(en).
Dramatische films, waargebeurde verhalen, filmpjes van hongerige zieke kinderen uit ontwikkelingslanden, het doet mij niets. Het irriteert mij eerder. Maar dierenfilms, nou dan gaan de sluizen open, of het nou Flipper of Babe is, tranen met tuiten. Laat staan als ik de echte zielige dierenfilms zie, dan word ik verdrietig en boos op de stomme mens(en).
woensdag 15 november 2017 om 00:12
Ik heb nooit opgepast en vriendschappen groeiden heel rap uit elkaar als er kinderen genomen werden. Er is niets gelijkwaardigs meer aan als mensen helemaal opgaan in iets waar jij helemaal niets mee hebt.
woensdag 15 november 2017 om 00:13
Daar is laatst onderzoek naar geweest. Dat mensen meer empathie voelen voor dieren dan voor andere mensen. Dat schijnt heel "normaal" te zijn al vraag ik me wel af wie er dan zijn ondervraagd. Ik denk Westerlingen sowieso.Oakes schreef: ↑15-11-2017 00:10Wat maakt het uit of het wat met autisme heeft te maken. Kleine kinderen, vooral baby's, zijn gewoon niet leuk. Veel te luidruchtig.
Dramatische films, waargebeurde verhalen, filmpjes van hongerige zieke kinderen uit ontwikkelingslanden, het doet mij niets. Het irriteert mij eerder. Maar dierenfilms, nou dan gaan de sluizen open, of het nou Flipper of Babe is, tranen met tuiten. Laat staan als ik de echte zielige dierenfilms zie, dan word ik verdrietig en boos op de stomme mens(en).
Ik vind een kind in de problemen echt wel heel erg.
woensdag 15 november 2017 om 00:15
Vind dat er nog schokkend veel vrouwen 3 of meer kinderen nemen als je dit forum mag geloven, dus helaas gaat de overbevolking nog steeds gestaag door.
woensdag 15 november 2017 om 00:15
TO: vergelijkbaar misschien
Ik heb kanker gehad, en ik moet 10 jaar anti-hormoonmedicijnen nemen. Minstens. Dat betekende dat ik op mijn 38e metéén in de (nep) overgang schoot. Dat hield ook in dat mijn niet-aanwezige kinderwens écht werd afgesloten. Daar was ik boos om. De oncoloog vroeg dan ook: wil je nog kinderen? Nee hoor. Maar het is een fijnere nee, als ik zelf kan besluiten dat het de dag erna een ‘ja’ is. Nu werd die nee, een definitieve nee. En dat voelde toch heel vreemd. Ik wilde zélf die keuze hebben.
Ik heb kanker gehad, en ik moet 10 jaar anti-hormoonmedicijnen nemen. Minstens. Dat betekende dat ik op mijn 38e metéén in de (nep) overgang schoot. Dat hield ook in dat mijn niet-aanwezige kinderwens écht werd afgesloten. Daar was ik boos om. De oncoloog vroeg dan ook: wil je nog kinderen? Nee hoor. Maar het is een fijnere nee, als ik zelf kan besluiten dat het de dag erna een ‘ja’ is. Nu werd die nee, een definitieve nee. En dat voelde toch heel vreemd. Ik wilde zélf die keuze hebben.
woensdag 15 november 2017 om 00:17
Ja dat laatste zal het zijn ja.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 00:12Ik heb nooit opgepast en vriendschappen groeiden heel rap uit elkaar als er kinderen genomen werden. Er is niets gelijkwaardigs meer aan als mensen helemaal opgaan in iets waar jij helemaal niets mee hebt.
Want ik vind kinderen leuk maar ook al gauw te druk. Dat mogen ze van mij ook zijn, maar daar ben ik liever niet te lang bij.
En ouders kunnensoms wel wat overdrijven.
Wat mij dus heel erg irriteert is dat mensen dol zijn op hun eigen kinderen en 0 empathie hebben voor andere kinderen. Dat is vast heel natuurlijk maar ik vind dat echt schokkend.
woensdag 15 november 2017 om 00:17
De liefde die ik voor mijn honden voel staat wat mij betreft los van moedergevoelens. Ze zijn mijn alles, ik houd overweldigend, onvoorwaardelijk veel van ze, maar ze zijn niet mijn kinderen. Mijn honden zijn grote, volwassen individuen en ik ben onderdeel van hun roedel. Uit praktische overwegingen (omdat ze nog niet kunnen internetbankieren) moet ik de baas zijn, maar voor mij zijn ze mijn gelijkwaardigen.sam1968 schreef: ↑15-11-2017 00:04Dat van die onvoorwaardelijke liefde van ouders voor kinderen, dat merk ik niet altijd (vaak niet eigenlijk).
Zou dat te maken hebben met een heel sterk beschermingsmechanisme dat ouders niet eerder gevoeld hebben?
Zo'n klein babytje dat maakt heel wat in je los natuurlijk en meestal zien die kleintjes er schattig uit. Maar als ze groter worden merk ik toch vaak grote irritaties op.
Ik vind het dan ook heel interessant om te lezen dat er ouders zijn die de liefde voor hun kind vinden lijken op de liefde die ze vroeger voor hun hondje voelden.
woensdag 15 november 2017 om 00:20
sam1968 schreef: ↑15-11-2017 00:13Daar is laatst onderzoek naar geweest. Dat mensen meer empathie voelen voor dieren dan voor andere mensen. Dat schijnt heel "normaal" te zijn al vraag ik me wel af wie er dan zijn ondervraagd. Ik denk Westerlingen sowieso.
Ik vind een kind in de problemen echt wel heel erg.
Rationeel gezien vind ik het zeker erg van die kinderen, maar ik voel er niets bij. Maar ja, als er iets met een kind van familie of vrienden zou gebeuren zou dat ook verschil maken.
Ik vind dieren altijd de onschuldigen. Ze hebben niets opzettelijks gemeens in zich .
woensdag 15 november 2017 om 00:21
@Redbulletje: ik merk die afstand met vrienden met kinderen ook. En al helemaal als het ineens van die oermoeders blijken te zijn. Daar ben ik echt allergisch voor, alleen nog maar die kinderen, en verder niets meer.
Ik kan ook erg slecht tegen zo’n houding dat het leven vóór de komst van kinderen maar een soort spielerei is. Want pas als je kinderen hebt, dán weet je wat het bestaan en het leven inhoudt. Dan krijgt het bestaan zin. Sure...
Ik kan ook erg slecht tegen zo’n houding dat het leven vóór de komst van kinderen maar een soort spielerei is. Want pas als je kinderen hebt, dán weet je wat het bestaan en het leven inhoudt. Dan krijgt het bestaan zin. Sure...
woensdag 15 november 2017 om 00:21
Dat kan ik me heel goed voorstellen, over die keuze.Hetisallemaalwat schreef: ↑15-11-2017 00:15TO: vergelijkbaar misschien
Ik heb kanker gehad, en ik moet 10 jaar anti-hormoonmedicijnen nemen. Minstens. Dat betekende dat ik op mijn 38e metéén in de (nep) overgang schoot. Dat hield ook in dat mijn niet-aanwezige kinderwens écht werd afgesloten. Daar was ik boos om. De oncoloog vroeg dan ook: wil je nog kinderen? Nee hoor. Maar het is een fijnere nee, als ik zelf kan besluiten dat het de dag erna een ‘ja’ is. Nu werd die nee, een definitieve nee. En dat voelde toch heel vreemd. Ik wilde zélf die keuze hebben.
woensdag 15 november 2017 om 00:25
Vind het vooral stuitend dat ouders geen enkele rekening houden met mensen die overprikkeld raken van t wangedrag van hun bloedjes. De dooddoenerers dat je zelf toch ook kind geweest bent vliegen je om de oren. Ze doen net of het hele universum van hen is en gunnen de meer op rust gestelde medemens geen plek (behalve dat je dan maar moet oprotten naar een onbewoond eiland) Ouders (hedendaagse dan toch) zijn egoisme in t kwadraat!sam1968 schreef: ↑15-11-2017 00:17Ja dat laatste zal het zijn ja.
Want ik vind kinderen leuk maar ook al gauw te druk. Dat mogen ze van mij ook zijn, maar daar ben ik liever niet te lang bij.
En ouders kunnensoms wel wat overdrijven.
Wat mij dus heel erg irriteert is dat mensen dol zijn op hun eigen kinderen en 0 empathie hebben voor andere kinderen. Dat is vast heel natuurlijk maar ik vind dat echt schokkend.
woensdag 15 november 2017 om 00:29
Ik vond dat juist wel tof! Alleen ben ik al na een paar maanden gestopt met tamoxifen omdat ik te ernstige bijwerkingen had. Nu ga ik mijn baarmoeder en eierstokken laten verwijderen en dat voelt voor mij echt alsof ik t laatste woord heb.Hetisallemaalwat schreef: ↑15-11-2017 00:15TO: vergelijkbaar misschien
Ik heb kanker gehad, en ik moet 10 jaar anti-hormoonmedicijnen nemen. Minstens. Dat betekende dat ik op mijn 38e metéén in de (nep) overgang schoot. Dat hield ook in dat mijn niet-aanwezige kinderwens écht werd afgesloten. Daar was ik boos om. De oncoloog vroeg dan ook: wil je nog kinderen? Nee hoor. Maar het is een fijnere nee, als ik zelf kan besluiten dat het de dag erna een ‘ja’ is. Nu werd die nee, een definitieve nee. En dat voelde toch heel vreemd. Ik wilde zélf die keuze hebben.
woensdag 15 november 2017 om 00:36
Ik ben dan wel man, maar herken wel veel in hetgeen TO zegt.
Was zelf ook nooit zo van de kinderen. Tot mijn 38ste en ik de halve wereld wel gezien had. Toen toch de sprong gewaagd en ik heb er nu 3.
De nadelen van poep, herrie, kots, moe, gezeik kloppen allemaal. En toch is het tegelijkertijd het mooiste wat er ooit in mijn leven is gebeurd. Alsof de wereld een andere dimensie kreeg, er een nieuw level werd geopend terwijl je dacht dat het spel uit was.
De twijfel/onrust dat je definitief niet meer de keuze hebt om dit te beleven is volgens mij dan ook logisch. Want ja, je mist gewoon echt een levenservaring.
Wat natuurlijk niks in de weg hoeft te staan aan een fantastisch leven.
Was zelf ook nooit zo van de kinderen. Tot mijn 38ste en ik de halve wereld wel gezien had. Toen toch de sprong gewaagd en ik heb er nu 3.
De nadelen van poep, herrie, kots, moe, gezeik kloppen allemaal. En toch is het tegelijkertijd het mooiste wat er ooit in mijn leven is gebeurd. Alsof de wereld een andere dimensie kreeg, er een nieuw level werd geopend terwijl je dacht dat het spel uit was.
De twijfel/onrust dat je definitief niet meer de keuze hebt om dit te beleven is volgens mij dan ook logisch. Want ja, je mist gewoon echt een levenservaring.
Wat natuurlijk niks in de weg hoeft te staan aan een fantastisch leven.
woensdag 15 november 2017 om 00:41
@redbulletje: ja precies dát
Zelf het laatste woord hebben. Dat zeg je precies raak.
Mijn vader zei ooit heel eerlijk: ik hou veel van jullie. Maar vroeger kreeg je gewoon kinderen, dat was nu eenmaal zoals het ging toentertijd. Maar als ik het nu zou moeten doen, dan weet ik het niet. Ik denk dat ik dan die keuze niet weer zou maken.
Kon ik me helemaal in vinden.
Zelf het laatste woord hebben. Dat zeg je precies raak.
Mijn vader zei ooit heel eerlijk: ik hou veel van jullie. Maar vroeger kreeg je gewoon kinderen, dat was nu eenmaal zoals het ging toentertijd. Maar als ik het nu zou moeten doen, dan weet ik het niet. Ik denk dat ik dan die keuze niet weer zou maken.
Kon ik me helemaal in vinden.
woensdag 15 november 2017 om 00:46
@MarkSD: ik wil denknik best die ‘levenservaring’, maar het probleem is dat ik het “product” van die levenservaring niet wil.
Ik zou best eens willen ervaren hoe een zwangerschap voelt, wat het is om te bevallen, en best nieuwsgierig naar dat “overweldigende gevoel van liefde dat met niets vergelijkbaar is.” Punt is alleen dat dat betekent dat je dus een kind krijgt. En dat wil ik dus niet. Ik wil geen kind en ik wil ook geen leven als moeder.
Ik zou best eens willen ervaren hoe een zwangerschap voelt, wat het is om te bevallen, en best nieuwsgierig naar dat “overweldigende gevoel van liefde dat met niets vergelijkbaar is.” Punt is alleen dat dat betekent dat je dus een kind krijgt. En dat wil ik dus niet. Ik wil geen kind en ik wil ook geen leven als moeder.
