Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 om 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
dinsdag 14 november 2017 om 17:04
redbulletje schreef: ↑14-11-2017 16:58Ik vind mensen die zich voorplanten niet normaler hoor, vind ze eigenlijk 'dommer' omdat ze hun hormonen volgen en als 'n stel werkmieren doen wat de biologie voor hen bepaald heeft ipv dat ze die biologie aan hun laars lappen en 'n andere weg inslaan.
Ja ik ben het daar wel grotendeels mee eens, daarom vind ik het ook verbazingwekkend dat zoveel mensen voor kinderen gaan. En dan ga ik erover nadenken, waarom ik dat wel zo duidelijk zie, en al die andere mensen niet.
dinsdag 14 november 2017 om 17:06
dit klinkt als onzekerheid, weinig zelfvertrouwen.Poezenmens290 schreef: ↑14-11-2017 14:33En ik kom uit een onveilige gezingssituatie, waar ik geen liefde kreeg , vaak ruzie , en ik onzeker werd gemaakt ,
Zus die 6 jaar ouder is heeft ook geen kinderen
Ik ben toch op 1 of andere manier bang , dat ik onbewust dingen ga doen die mijn narcistische moeder ook bij mij dee
Maar misschien zou je juist een fantastische moeder zijn.
Als mensen geen kinderen durven te krijgen omdat ze onzeker zijn door hun eigen jeugd dan zou dat misschien best tot spijt kunnen leiden later. Alles wat je doet of laat vanuit angst zou tot spijt kunnen leiden. Zoals het spreekwoord zegt: angst is een slechte raadgever.
dinsdag 14 november 2017 om 17:09
Maar ze worden er zeker niet slechter van om hun angst serieus te nemen en andere levenskeuzes te maken. Voortplanting mag dan biologisch gedreven zijn, maar we hebben ook nog hersenen gekregen.shisha schreef: ↑14-11-2017 17:06dit klinkt als onzekerheid, weinig zelfvertrouwen.
Maar misschien zou je juist een fantastische moeder zijn.
Als mensen geen kinderen durven te krijgen omdat ze onzeker zijn door hun eigen jeugd dan zou dat misschien best tot spijt kunnen leiden later. Alles wat je doet of laat vanuit angst zou tot spijt kunnen leiden. Zoals het spreekwoord zegt: angst is een slechte raadgever.
dinsdag 14 november 2017 om 17:17
Een kind is geen experiment, dus in die zin kun je beter niet aan kinderen beginnen als je er niet zeker over bent. Mensen die (bewust) geen kinderen nemen/krijgen zijn daar verantwoordelijker/meer overwogen in dan mensen die oopsie pil vergeten en het kind maar laten komen, want jaaaaaaaaaa, zolang een kind maar liefde krijgt komt alles goed. Onzin dus.shisha schreef: ↑14-11-2017 17:06dit klinkt als onzekerheid, weinig zelfvertrouwen.
Maar misschien zou je juist een fantastische moeder zijn.
Als mensen geen kinderen durven te krijgen omdat ze onzeker zijn door hun eigen jeugd dan zou dat misschien best tot spijt kunnen leiden later. Alles wat je doet of laat vanuit angst zou tot spijt kunnen leiden. Zoals het spreekwoord zegt: angst is een slechte raadgever.
Bovendien, spijt is wat de pastoor schijt. Een kind is geen bucket list item.
Wat betreft het normaal voelen. Nou ja, wat is normaal? Ik ben het eens met Redbulletje, maar dat vind ik dan wel weer kwetsend naar mensen toe die ik ken en die wel goed nagedacht hebben over hun keuzes en die hele liefhebbende, goede ouders zijn.
dinsdag 14 november 2017 om 17:22
Vooral de verantwoordelijkheid voor het hebben van een kind vind ik bij tijd en wijle best heftig.
Ik had nooit gedacht dat ik moeder zou worden, zoon is nu acht en het is soms nog steeds onwezenlijk. Aan mijn rol als moeder zal ik nooit helemaal wennen.
Schoolplein, kantine van het zwembad, tienminutengesprekken, blauwbekken aan de rand van een sportveld, huttenbouwende vriendjes in je woonkamer. Niet meer spontaan samen weg kunnen.
Er verandert een hoop en ik vind het een heel groot verschil maken: wel of geen kind.
Zowel man als ik zijn ontzettend graag op onszelf.
Maar ik ben erachter gekomen dat ik het heel goed kan: met kinderen omgaan, dat had ik nooit gedacht.
Ik had nooit gedacht dat ik moeder zou worden, zoon is nu acht en het is soms nog steeds onwezenlijk. Aan mijn rol als moeder zal ik nooit helemaal wennen.
Schoolplein, kantine van het zwembad, tienminutengesprekken, blauwbekken aan de rand van een sportveld, huttenbouwende vriendjes in je woonkamer. Niet meer spontaan samen weg kunnen.
Er verandert een hoop en ik vind het een heel groot verschil maken: wel of geen kind.
Zowel man als ik zijn ontzettend graag op onszelf.
Maar ik ben erachter gekomen dat ik het heel goed kan: met kinderen omgaan, dat had ik nooit gedacht.
dinsdag 14 november 2017 om 17:31
lisaviva schreef: ↑14-11-2017 17:22Vooral de verantwoordelijkheid voor het hebben van een kind vind ik bij tijd en wijle best heftig.
Ik had nooit gedacht dat ik moeder zou worden, zoon is nu acht en het is soms nog steeds onwezenlijk. Aan mijn rol als moeder zal ik nooit helemaal aan wennen.
Schoolplein, kantine van het zwembad, tienminutengesprekken, blauwbekken aan de rand van een sportveld, huttenbouwende vriendjes in je woonkamer. Niet meer spontaan samen weg kunnen.
Er verandert een hoop en ik vind het een heel groot verschil maken: wel of geen kind.
Zowel man als ik zijn ontzettend graag op onszelf.
Maar ik ben erachter gekomen dat ik het heel goed kan: met kinderen omgaan, dat had ik nooit gedacht.
Dit soort berichten maakt dat ik nog niet helemaal het vertrouwen in de mensen ben verloren. De gezond verstand mensen.
Net als het hierboven geposte verhaal van Blijmetmij. Dank voor het delen.
dinsdag 14 november 2017 om 17:42
Niet helemaal vergelijkbaar qua situatie, volgens mij wel qua gevoel. Heb zelf wel kinderen, maar toen ins gezin 'klaar' was heb ik heel bewust gekozen voor sterilisatie. Gewoon, omdat ik nooit meer zwanger wilde worden en ik al dat gedoe met voorbehoedsmiddelen spuugzat was.
Beste keuze ooit, maar op de dag can de sterilisatie had ik ook zo'n melancholiek gevoel. Komt volgens mij door het definitieve, het onomkeerbare.
Beste keuze ooit, maar op de dag can de sterilisatie had ik ook zo'n melancholiek gevoel. Komt volgens mij door het definitieve, het onomkeerbare.
dinsdag 14 november 2017 om 17:48
Jij stelt dat wij de biologie aan onze laars moeten en kunnen lappen, maar we zijn toch biologische wezens.redbulletje schreef: ↑14-11-2017 16:58Ik vind mensen die zich voorplanten niet normaler hoor, vind ze eigenlijk 'dommer' omdat ze hun hormonen volgen en als 'n stel werkmieren doen wat de biologie voor hen bepaald heeft ipv dat ze die biologie aan hun laars lappen en 'n andere weg inslaan.
En geen machines of zoiets.
Dat is een feit en daarom denk ik dat het niet iedereen lukt om te doen alsof dat ineens niet zo is, zonder dat ik ze dan meteen dom vind.
dinsdag 14 november 2017 om 17:55
Ha ik droom wel eens dat ik zwanger ben, echt al aan het eind van de zwangerschap en bijna klaar om te bevallen. De paniek en angst die ik dan heb! Mijn eerste instinct is meteen naar middelen zoeken die de zwangerschap beëindigt. En als dat niet gaat een vlucht plan, dat ik gewoon het ziekenhuis uit ren en men het maar uit zoekt met de baby.redbulletje schreef: ↑14-11-2017 17:09Maar ze worden er zeker niet slechter van om hun angst serieus te nemen en andere levenskeuzes te maken. Voortplanting mag dan biologisch gedreven zijn, maar we hebben ook nog hersenen gekregen.
Dus laten we maar gewoon strikje kindvrij houden, dat is echt voor iedereen beter
dinsdag 14 november 2017 om 19:31
[quote=Fauna69 post_id=27779436 time=1510596816 user_id=358533]
Als de dagelijkse zorg voor een gezin je niks lijkt, kun je er maar beter niet aan beginnen. Ik ben 48 en kinderloos. Bewust. Nooit spijt gehad. Ook kreeg ik geen rammelende eierstokken als ik op kraamvisite een baby vast moest houden. Sterker nog, vaak gingen ze juist meteen huilen doordat ik me er nogal ongemakkelijk onder voelde. Dat is nu niet meer zo, maar het hoeft van mij ook niet. Van die melkkots over je rug. Yuk. Ik heb wel een partner. Heerlijk om alle tijd voor ons te hebben.
Als ik 48 ben zijn mijn kinderen 20&17, en hebben wij ook alle tijd voor ons
Kwestie van op tijd beginnen.
Als de dagelijkse zorg voor een gezin je niks lijkt, kun je er maar beter niet aan beginnen. Ik ben 48 en kinderloos. Bewust. Nooit spijt gehad. Ook kreeg ik geen rammelende eierstokken als ik op kraamvisite een baby vast moest houden. Sterker nog, vaak gingen ze juist meteen huilen doordat ik me er nogal ongemakkelijk onder voelde. Dat is nu niet meer zo, maar het hoeft van mij ook niet. Van die melkkots over je rug. Yuk. Ik heb wel een partner. Heerlijk om alle tijd voor ons te hebben.
Als ik 48 ben zijn mijn kinderen 20&17, en hebben wij ook alle tijd voor ons
Kwestie van op tijd beginnen.
dinsdag 14 november 2017 om 19:39
Nu 48 en bewust kinderloos. Nooit spijt gehad. Maar toen we ervoor kozen dat m’n man zich zou laten steriliseren toen ik 32 ofzo was, heb ik ook wel even bewust gerouwd om dat wat er nooit zou zijn, de mooie kanten van het hebben van kinderen, die ik heus ook wel zie.
Heb er ook nog een keer een soort van huilbuitje over gehad.
Het hielp mij om mezelf dat toe te staan en het niet raar te vinden. En dus afscheid te nemen van wat had kunnen zijn. Daarmee was het voor mij klaar.
Misschien moet jij jezelf dit wat verdrietige of melancholische gevoel ook even toestaan TO.
Heb er ook nog een keer een soort van huilbuitje over gehad.
Het hielp mij om mezelf dat toe te staan en het niet raar te vinden. En dus afscheid te nemen van wat had kunnen zijn. Daarmee was het voor mij klaar.
Misschien moet jij jezelf dit wat verdrietige of melancholische gevoel ook even toestaan TO.
dinsdag 14 november 2017 om 19:40
Dat oma worden na die lijdensweg van een kind grootbrengen lijkt me helemaal de hel. Dan heb je eindelijk een volwassen kind waar je een leuke gelijkwaardige band kan hebben en dan gooit zo'n koter roet in t eten want wéér draait alles om het kind.
dinsdag 14 november 2017 om 20:25
Wat een ontzettend herkenbaar topic, vooral het gedeelte "best wel bewust maar ook niet helemaal...." Als het over kinderloosheid gaat, heb je bijna altijd alleen die tweedeling van mensen die ongewild kinderloos zijn en mensen die heel bewust kinderloos zijn.
Ik ben 48 en ben geen van beide. Ik heb sinds mijn 30e een liefdevolle, stabiele relatie, maar we hebben nooit geprobeerd kinderen te krijgen. Als ik mijn man vroeg of hij een kinderwens had, was het antwoord keer op keer "Ik weet het niet, nu in ieder geval nog niet". Nou, zelf wist ik het ook niet, dus bleef het daar bij.
Toen ik richting de 40 ging, begon ik al van het idee van moeder worden afscheid te nemen. Ik wilde geen oude moeder zijn (hoewel ik genoeg moeders ken die pas tegen hun 40e of zelfs later voor het eerst moeder werden en fantastische moeders zijn).
Ook al ben ik best heel gek op kinderen, ik heb altijd vrij sterk het gevoel gehad dat het hebben van eigen kinderen gewoon niet voor mij was weggelegd. Misschien was ik onbewust bang een kind niet genoeg te kunnen bieden.
Als mensen vragen of ik kinderen heb en ik zeg nee, vinden ze het best vaak een beetje zielig. Of ze vinden een vrouw zonder kinderen egoïstisch - vreselijk vind ik dat.
Iemand zei hier dat als je je man kwijtraakt je alleen achterblijft. Dat begrijp ik ook heel goed. Natuurlijk is het niet slim om je geluk aan één persoon op te hangen, maar het lijkt me wel mooi om de herinnering aan je man in je kinderen te zien voortleven.
Oei, nu klinkt het misschien alsof ik spijt heb dat ik nooit heb geprobeerd om kinderen te krijgen, maar dat is niet zo hoor. Ik ben helemaal tevreden met mijn leven, maar af en toe steken deze gedachtes even de kop op.
Ik ben 48 en ben geen van beide. Ik heb sinds mijn 30e een liefdevolle, stabiele relatie, maar we hebben nooit geprobeerd kinderen te krijgen. Als ik mijn man vroeg of hij een kinderwens had, was het antwoord keer op keer "Ik weet het niet, nu in ieder geval nog niet". Nou, zelf wist ik het ook niet, dus bleef het daar bij.
Toen ik richting de 40 ging, begon ik al van het idee van moeder worden afscheid te nemen. Ik wilde geen oude moeder zijn (hoewel ik genoeg moeders ken die pas tegen hun 40e of zelfs later voor het eerst moeder werden en fantastische moeders zijn).
Ook al ben ik best heel gek op kinderen, ik heb altijd vrij sterk het gevoel gehad dat het hebben van eigen kinderen gewoon niet voor mij was weggelegd. Misschien was ik onbewust bang een kind niet genoeg te kunnen bieden.
Als mensen vragen of ik kinderen heb en ik zeg nee, vinden ze het best vaak een beetje zielig. Of ze vinden een vrouw zonder kinderen egoïstisch - vreselijk vind ik dat.
Iemand zei hier dat als je je man kwijtraakt je alleen achterblijft. Dat begrijp ik ook heel goed. Natuurlijk is het niet slim om je geluk aan één persoon op te hangen, maar het lijkt me wel mooi om de herinnering aan je man in je kinderen te zien voortleven.
Oei, nu klinkt het misschien alsof ik spijt heb dat ik nooit heb geprobeerd om kinderen te krijgen, maar dat is niet zo hoor. Ik ben helemaal tevreden met mijn leven, maar af en toe steken deze gedachtes even de kop op.
dinsdag 14 november 2017 om 20:30
Ik snap je gevoel helemaal, alleen is het kwartje bij mij net de andere kant opgevallen 
Ik heb twee kinderen waar ik bewust aan begonnen ben en absoluut geen spijt van heb, maar ook dan vervallen er opties. Ik zou bijvoorbeeld wel een baan willen waarbij ik maanden ergens anders werk, maar dat vind ik met kinderen niet kunnen. Ook bepaalde risico's die ik als ik alleen mezelf had wel zou willen lopen, neem ik niet meer omdat die andere verantwoordelijkheid ook heb. En weer andere dingen kunnen voorlopig niet, of misschien nooit meer, of ben ik naar eigen mening te oud als het weer kan. Ook allemaal dichte deuren dus, wat ik soms wel eens jammer vind en waarvan ik soms wel eens "wat nou als" zit te fantaseren,
Ik denk dat het betekent dat bij ons allebei het gras bij de buren ook gewoon heel mooi groen is. Niet per sé groener, maar ook mooi. Ik kwam toevallig een vent tegen met een grote kinderwens, en dat vond ik ook wel leuk. Als hij niet van kinderen maar van reizen had gehouden, of ik was geen man tegengekomen dan was ik vast ook gelukkig geworden met dat leven. Maar je kijkt toch af en toe even naar de buren, omdat je gewoon niet altijd allebei (of afwisselend) kan hebben.
Ik heb twee kinderen waar ik bewust aan begonnen ben en absoluut geen spijt van heb, maar ook dan vervallen er opties. Ik zou bijvoorbeeld wel een baan willen waarbij ik maanden ergens anders werk, maar dat vind ik met kinderen niet kunnen. Ook bepaalde risico's die ik als ik alleen mezelf had wel zou willen lopen, neem ik niet meer omdat die andere verantwoordelijkheid ook heb. En weer andere dingen kunnen voorlopig niet, of misschien nooit meer, of ben ik naar eigen mening te oud als het weer kan. Ook allemaal dichte deuren dus, wat ik soms wel eens jammer vind en waarvan ik soms wel eens "wat nou als" zit te fantaseren,
Ik denk dat het betekent dat bij ons allebei het gras bij de buren ook gewoon heel mooi groen is. Niet per sé groener, maar ook mooi. Ik kwam toevallig een vent tegen met een grote kinderwens, en dat vond ik ook wel leuk. Als hij niet van kinderen maar van reizen had gehouden, of ik was geen man tegengekomen dan was ik vast ook gelukkig geworden met dat leven. Maar je kijkt toch af en toe even naar de buren, omdat je gewoon niet altijd allebei (of afwisselend) kan hebben.
dinsdag 14 november 2017 om 20:53
redbulletje schreef: ↑14-11-2017 20:30Vind het egoistischer om kinderen te nemen dan niet eerlijk gezegd. En meestal gedragen mensen met kinderen zich ook nog onaangepast in het openbare leven ook. Iedereen moet het gedrag en lawaai van hun wondertjes maar tolereren.
Daar ben ik het zeker helemaal mee eens!
dinsdag 14 november 2017 om 20:55
elein schreef: ↑14-11-2017 20:30Ik snap je gevoel helemaal, alleen is het kwartje bij mij net de andere kant opgevallen
Ik heb twee kinderen waar ik bewust aan begonnen ben en absoluut geen spijt van heb, maar ook dan vervallen er opties. Ik zou bijvoorbeeld wel een baan willen waarbij ik maanden ergens anders werk, maar dat vind ik met kinderen niet kunnen. Ook bepaalde risico's die ik als ik alleen mezelf had wel zou willen lopen, neem ik niet meer omdat die andere verantwoordelijkheid ook heb. En weer andere dingen kunnen voorlopig niet, of misschien nooit meer, of ben ik naar eigen mening te oud als het weer kan. Ook allemaal dichte deuren dus, wat ik soms wel eens jammer vind en waarvan ik soms wel eens "wat nou als" zit te fantaseren,
Ik denk dat het betekent dat bij ons allebei het gras bij de buren ook gewoon heel mooi groen is. Niet per sé groener, maar ook mooi. Ik kwam toevallig een vent tegen met een grote kinderwens, en dat vond ik ook wel leuk. Als hij niet van kinderen maar van reizen had gehouden, of ik was geen man tegengekomen dan was ik vast ook gelukkig geworden met dat leven. Maar je kijkt toch af en toe even naar de buren, omdat je gewoon niet altijd allebei (of afwisselend) kan hebben.
Mooie post!
dinsdag 14 november 2017 om 21:31
Ik ben 34 dus de deur staat nog open voor mij, maar ik herken mezelf wel heel duidelijk in je verhaal OP. Vind kinderen best leuk, maar voel geen enkele drang om er op korte termijn zelf 1 te hebben, terwijl ik volgens mij best een goede moeder zou zijn (zorgzaam, geduldig, empathisch etc.)
Het hebben van kinderen is voor mij geen absolute noodzaak of doel op zich, maar zie het als een uitvloeisel van een relatie/partnerschap waar ik op dat moment het gevoel zou hebben dat ouderschap een natuurlijke volgende stap zou zijn. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat die stap nooit genomen zal worden. En dat is ook prima omdat ik weet dat ik ook een prachtig leven kan hebben (al heb) zonder een moeder te zijn.
Als single, kinderloze 30'er ben ik erg bewust van het feit dat alleen ik inhoud kan geven aan mijn bestaan. En dat die inhoud allerlei vormen kan aannemen. Ouderschap heeft geen monopolie op bestaanszin. Moederliefde trouwens ook niet.
Neemt niet weg dat als je op het punt van no return komt (zoals jij je nu voelt denk ik), dat er ook best ruimte mag zijn voor twijfels en zelfs verdriet. Gesloten deuren zijn nooit leuk om tegen aan te kijken. Betekent niet dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt, maar het markeert wel een punt van bezinning/reflectie. En daar wordt volgens mij niemand slechter van.
Het hebben van kinderen is voor mij geen absolute noodzaak of doel op zich, maar zie het als een uitvloeisel van een relatie/partnerschap waar ik op dat moment het gevoel zou hebben dat ouderschap een natuurlijke volgende stap zou zijn. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat die stap nooit genomen zal worden. En dat is ook prima omdat ik weet dat ik ook een prachtig leven kan hebben (al heb) zonder een moeder te zijn.
Als single, kinderloze 30'er ben ik erg bewust van het feit dat alleen ik inhoud kan geven aan mijn bestaan. En dat die inhoud allerlei vormen kan aannemen. Ouderschap heeft geen monopolie op bestaanszin. Moederliefde trouwens ook niet.
Neemt niet weg dat als je op het punt van no return komt (zoals jij je nu voelt denk ik), dat er ook best ruimte mag zijn voor twijfels en zelfs verdriet. Gesloten deuren zijn nooit leuk om tegen aan te kijken. Betekent niet dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt, maar het markeert wel een punt van bezinning/reflectie. En daar wordt volgens mij niemand slechter van.
dinsdag 14 november 2017 om 23:32
Ik ben iets ouder dan 48 en maak me zorgen om mijn begrafenis/crematie.
Dat er dan niemand is.. Niet dat ik daar dan iets van merk, maar toch.
Ik heb iets ge-erft van mijn moeder en dan denk ik "Maar wie krijgt het na mij dan?"
En wie gaat mijn spullen opruimen?
Hele vervelende gedachten vind ik dat. Echt heel naar.
Dat er dan niemand is.. Niet dat ik daar dan iets van merk, maar toch.
Ik heb iets ge-erft van mijn moeder en dan denk ik "Maar wie krijgt het na mij dan?"
En wie gaat mijn spullen opruimen?
Hele vervelende gedachten vind ik dat. Echt heel naar.
dinsdag 14 november 2017 om 23:35
Heb ik niet zoveel last van; na mij de zondvloed!sam1968 schreef: ↑14-11-2017 23:32Ik ben iets ouder dan 48 en maak me zorgen om mijn begrafenis/crematie.
Dat er dan niemand is.. Niet dat ik daar dan iets van merk, maar toch.
Ik heb iets ge-erft van mijn moeder en dan denk ik "Maar wie krijgt het na mij dan?"
En wie gaat mijn spullen opruimen?
Hele vervelende gedachten vind ik dat. Echt heel naar.
