Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 om 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
maandag 13 november 2017 om 20:28
Wij hebben elkaar pas op 'latere' leeftijd ontmoet (we zijn nu iets meer dan tien jaar getrouwd) en waren (uiteraard) allebei kinderloos toen we elkaar leerden kennen. We hebben het er natuurlijk wel over gehad samen, want op dat moment was ik nog niet te oud om moeder te worden (als ik dat gewild zou hebben) maar hij wist nog zekerder dan ik dat hij nooit kinderen zou willen. En dat was prima natuurlijk, als een van ons wel een kind had gewild waren we geen relatie begonnen.
Toen we vrij in het begin van onze relatie samen drie maanden op reis waren en we weer eens over wel of geen kinderen gesproken hadden heb ik het er een paar dagen heel moeilijk mee gehad en er ook om gehuild dat ik nooit moeder zou worden. Niet omdat ik nou zo graag kinderen wilde (want die wilde ik ook toen niet), maar omdat ik het gevoel had dat ik een weg definitief afsloot. Ik kan me nog precies herinneren waar en wanneer het was en hoe ik me voelde. Het was verdriet om een keuze die ik tot dan toe nog had opengehouden en waarvan ik precies op dat moment besefte dat ik 'm niet meer had. Dat ik nooit meer zou zeggen 'later misschien'.
En daar is het bij gebleven, zoals ik al schreef heeft mijn man zich een aantal jaar daarna laten steriliseren en dat voelde (voor allebei) alleen maar als een opluchting; geen zorgen meer om anticonceptie, geen angst meer om zwanger te worden.
maandag 13 november 2017 om 20:30
Dan heb je toch iets fout gedaan als je je geluk ophangt aan een ander. Ook een eventueel kind zal waarschijnlijk niet jouw handje vasthouden en jouw levensinvulling zijn als je weduwe wordt.
maandag 13 november 2017 om 23:12
redbulletje schreef: ↑13-11-2017 19:11Want stel dat je jezelf die 20 jaar met kind in huis had doorgeworsteld totdat je eindelijk als volwassenen gezellig met elkaar om kunt gaan en dan neemt jouw kind zelf 'n kind? Dan zit je wéér met dat gezeik van zo'n jong.
dinsdag 14 november 2017 om 05:29
tove82 schreef: ↑13-11-2017 19:31.
Maar weet je wat ik soms denk? Zo van: ben ik nou een soort ontaarde of kille vrouw? Want niet moederlijk zijn klinkt meteen gelijk aan: niet lief zijn, niet liefdevol zijn. En ik sta wel bekend als dat laatste, weet ik. En omgekeerd: ik ken genoeg vrouwen die wel een moederdrang hadden, maar die ik toch niet lief or zorgend vind... Dus ik weet dat het niet klopt, maar toch voelt het op dit moment een beetje raar...
Dat herken ik heel goed, alsof je als vrouw niet liefdevol kunt zijn zonder kinderen. Je krijgt inderdaad snel de stempel kil of kinderhater te zijn...
Terwijl ik juist heel gevoelig ben. Ik ben vegetariër en zorgzaam voor het milieu en pik heel snel gevoelens op van anderen.
Ik vind mezelf juist vaak empathischer dan vriendinnen met kinderen...
Maar toch ben ik de zakelijke, de harde, het buitenbeentje....
dinsdag 14 november 2017 om 06:15
Draai het eens om dan. Misschien omdat je juist zo'n gevoelig persoon bent wil je niet het risico lopen dat je je eigen kinderen zou 'beschadigen'. Dat is een beetje inhakend op wat Redbulletje schreef, ieder weldenkend mens neemt (of krijgt) in deze tijd geen kinderen. Soms vind ik het zelf egoïstisch van mensen om kinderen te willen. Ik ken echt wel mensen die heel liefdevol en goed voor hun kinderen zijn en die hun kinderen verstandig opvoeden, maar ik zie ook mensen waarvan ik denk dat hun bijdrage aan het nageslacht een totaal verkeerde keuze was.FarFarAway schreef: ↑14-11-2017 05:29Dat herken ik heel goed, alsof je als vrouw niet liefdevol kunt zijn zonder kinderen. Je krijgt inderdaad snel de stempel kil of kinderhater te zijn...
Terwijl ik juist heel gevoelig ben. Ik ben vegetariër en zorgzaam voor het milieu en pik heel snel gevoelens op van anderen.
Ik vind mezelf juist vaak empathischer dan vriendinnen met kinderen...
Maar toch ben ik de zakelijke, de harde, het buitenbeentje....
Ik ben altijd bewust kindvrij gebleven, heb daar nooit spijt van gehad. Sterker nog, ik vind het de beste beslissing van mijn leven en ben daar trots op, maar zelfs ik had rond mijn veertigste een paar dagen een verdrietig gevoel. Maar m.i. was dat meer omdat je qua leeftijd dan over the hill bent. Een aantal paden worden door die leeftijd afgesloten. Dat ebt wel weer weg.
dinsdag 14 november 2017 om 06:17
dinsdag 14 november 2017 om 08:42
Dat de wereld steeds verrotter zou worden en het leven steeds zwaarder is echt een hele specifieke mening en geen absoluut feit.redbulletje schreef: ↑13-11-2017 19:34Mijn vaders naam sterft ook uit met mij (geen siblings) en dat is juist 'n mooie afsluiting van ons gezin. Want hoeveel geruststellender kun je het maken als je je geen zorgen meer hoeft te maken over nakomelingen en de wereld die hen rest? De wereld wordt steeds verrotter en het leven steeds zwaarder. Ik vind het bijna een misdaad dat mensen die beschikken over gezond verstand in deze tijd nog 'n kind op de wereld zetten. Ik ben met trots de hekkensluiter van mijn familie!
vele mensen vinden deze wereld wel een mooie plek en het leven was vroeger misschien wel heel wat zwaarder dan nu.
Er zijn gelijke rechten voor mannen en voor vrouwen en genoeg te eten voor de meeste mensen.
Bijna iedereen heeft gelijke kansen, in elk geval...hier in dit deel van de wereld.
Kortom vind ik jouw kijk op deze wereld nogal gedeprimeerd.
Om het een misdaad te noemen om andere mensen ook een kans te geven om dit leven te leven is natuurlijk een hele eenzijdige en zwart-witte benadering van het hele concept van het leven doorgeven...om niet te zeggen erg veroordelend.
Je zou het namelijk dan ook om kunnen draaien en kunnen stellen dat jij je eventuele ongeboren kinderen geen kans hebt gegeven op een prachtig leven op deze mooie wereld, enkel en alleen maar omdat jij er zo'n negatieve kijk op hebt.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat het ieders goed recht is om voor wel of geen kinderen te kiezen, maar de hele redenering dat het dus misdadig zou zijn en dom in jouw ogen die klopt volgens mij ook niet.
dinsdag 14 november 2017 om 09:31
@ Farfaraway: dit herken ik heel erg. Ik vind mezelf vaak ook wat zachtaardiger dan veel vrouwen die wel kinderen hebben. Ben zelf ook nogal gevoelig. En ik denk dat een kind ( laat staan meerdere) voor mij too much zou zijn. Qua prikkels enz. Ik zeg soms: in deze maatschappij kinderen, dat kan ik niet. Maar dan doel ik niet op wat Redbulletje beschrijft, want sorry, in dat soort negatieve gedachten kan ik me niet zo vinden, herken ik totaal niet. Maar eerder: in deze tijden waarin ik vind dat je - vooral als vrouw - overbevraagd bent. Ik zou bvb nooit voltijds kunnen/willen werken in combi met een kind, dat zou ik zelf niet aankunnen, maar dat is financieel dan ook weer vaak een hele dobber...
dinsdag 14 november 2017 om 10:10
Ik vind je eigenlijk wel heel autonoom TO.
Het valt mij wel vaker op, dat als je als vrouw geen kinderwens hebt, je hier ook min of meer een verklaring voor moet hebben. Naar jezelf of naar anderen toe.
Alsof vrouw-zijn automatisch ook betekend dat je moet gaan nadenken over het moederschap.
Voor mij is dat niet vanzelfsprekend, ik heb geen kinderwens, nooit gehad ook. En dat heeft niks te maken met een moeilijke jeugd, geen partner hebben of wat dan ook.
Ik zie het gewoon als 1 van de keuzes die het leven je biedt. Eentje waar ik niet voor kies.
Het valt mij wel vaker op, dat als je als vrouw geen kinderwens hebt, je hier ook min of meer een verklaring voor moet hebben. Naar jezelf of naar anderen toe.
Alsof vrouw-zijn automatisch ook betekend dat je moet gaan nadenken over het moederschap.
Voor mij is dat niet vanzelfsprekend, ik heb geen kinderwens, nooit gehad ook. En dat heeft niks te maken met een moeilijke jeugd, geen partner hebben of wat dan ook.
Ik zie het gewoon als 1 van de keuzes die het leven je biedt. Eentje waar ik niet voor kies.
dinsdag 14 november 2017 om 10:14
Ik ben nog geen 42 maar herken het wel. Niet dat ik kinderen wil, nooit gewild en nu nog steeds niet (halverwege de 30). Het is meer dat ik het jammer vind dat ik ze niet wil, dat ik niet de standaard keuze maak en daar ook achter sta. Dat ik nooit echt familie zal hebben. Heb ook geen vaste relatie en kan me ook niet in denken dat ik met iemand samen woon (heb al genoeg drukte met mij zelf).
Dus meer spijt dat ik niet gewoon gewoon ben eigenlijk.
Dus meer spijt dat ik niet gewoon gewoon ben eigenlijk.
dinsdag 14 november 2017 om 10:15
Voor wat het waard is: zelf bewust kindvrij en dit jaar eindelijk laten sterillisseren (beste beslissing ooittove82 schreef: ↑13-11-2017 20:00Jouw post herken ik heel erg. Ook de toon waarop je het schrijft, op één of andere manier.
Ik had ook al bepaalde namen.En ik had ook een bepaald beeld bij mijn opvoeding.
Ik vind mezelf wel een geboren moeder in de zin van zorgzaam naar mensen toe. Maar niet in de zin van het leuk vinden om kinderdingen te doen. Want die vind ik gewoon niet leuk. Ja, soms wel tijdelijk, bij kinderen van vriendinnen, maar ik ben ook altijd blij dat het aan het einde van de dag ophoudt.
Was je man er van in het begin ook oké mee? (sorry, even nieuwsgierig, beetje off topic)
Zelf denk ik eigenlijk ook wel dat ik genoeg heb aan een fijn leven met een fijne man...
)Mijn verloofde heeft een zoontje en daarbij lukt het wel om die ouderlijke rol op mij te nemen en gaat me dit eigenlijk vrij goed af. Al moet ik toegeven dat dit deels komt uit medelijden met het ventje; een poging om hem wat te begeleiden door dit bestaan waarvoor hij niet kon kiezen.
Mocht je echt last krijgen van de gedachte dat je een kil en liefdeloos persoon bent of worstelen met de zin van je bestaan, kun je ook bedenken hoe je die extra tijd die je verwerft omdat je geen kinderen hebt, kunt besteden om anderen te helpen.
Trouwens: afzien van je kinderwens is volgens mij een van de meest sociale besluiten die je in dit tijdperk kunt nemen. Dus
dinsdag 14 november 2017 om 10:20
Ja grappig, dat heb ik ook wel een beetje, dat ik het jammer vind dat ik nooit een kinderwens heb gehad.strikjemetstippels schreef: ↑14-11-2017 10:14Ik ben nog geen 42 maar herken het wel. Niet dat ik kinderen wil, nooit gewild en nu nog steeds niet (halverwege de 30). Het is meer dat ik het jammer vind dat ik ze niet wil, dat ik niet de standaard keuze maak en daar ook achter sta. Dat ik nooit echt familie zal hebben. Heb ook geen vaste relatie en kan me ook niet in denken dat ik met iemand samen woon (heb al genoeg drukte met mij zelf).
Dus meer spijt dat ik niet gewoon gewoon ben eigenlijk.
Dat m'n leven misschien wat voorspelbaarder zou zijn al ik wel kinderen zou willen. Ik heb minder om me aan vast te houden, moet het meer zelf uit zoeken. Kinderen kunnen namelijk ook zín aan je leven geven. En die zin moet ik nu ergens anders vandaan halen. En dat is best een worsteling.
dinsdag 14 november 2017 om 10:22
Ik ben trouwens wel kil. Ik heb wel emoties hoor, en ben loyaal als ik iemand heb toe gelaten. Maar ik heb weinig empathie tov onbekenden en bekijk alles rationeel. Ik heb weinig instinct tot zorgen, maar vind puppies, konijntjes en kittens wel weer heel lief. Dat is ook vrij natuurlijk (schattigheid van jonge dieren is ook echt 'design' van moeder natuur zo dat je zorg instinct wordt aangewakkerd) alleen heb ik het raar genoeg bij mensenbabies dus niet. Ik vind dat ook veel te complex en zou ook nooit oppassen op een baby want te kwetsbaar en ik herken signalen niet.
dinsdag 14 november 2017 om 10:24
Dat klopt helemaal. Ik heb wel veel steun van mijn zoon sinds het overlijden van mijn man maar ik moet er toch voornamelijk zelf weer wat van gaan maken. Mijn zoon is bijna 25 en heeft natuurlijk ook zijn eigen leven en dat vind ik alleen maar fijn dat hij het leven zo goed weer oppakt. Ik zou niet eens willen dat hij thuis zou blijven voor mij omdat ik dan alleen ben. Ik vermaak me wel hoor.redbulletje schreef: ↑13-11-2017 20:30Dan heb je toch iets fout gedaan als je je geluk ophangt aan een ander. Ook een eventueel kind zal waarschijnlijk niet jouw handje vasthouden en jouw levensinvulling zijn als je weduwe wordt.
dinsdag 14 november 2017 om 10:27
Zou het niet ook het afscheid kunnen zijn wat jij als verwarrend ervaart?
Ik wordt volgend jaar 40 jaar en merk dat ik er enorm veel moeite mee heb.
Als of ik een van de mooiste decennia af moet gaan sluiten omdat het nu echt gedaan is met mijn jeugdige jaren.
Soort midlife crisis? De vragen die jij jezelf stelt zijn normaal vind ik, maar zou je wél moeder zijn zouden het misschien wel andere levensvragen zijn.
Ik wordt volgend jaar 40 jaar en merk dat ik er enorm veel moeite mee heb.
Als of ik een van de mooiste decennia af moet gaan sluiten omdat het nu echt gedaan is met mijn jeugdige jaren.
Soort midlife crisis? De vragen die jij jezelf stelt zijn normaal vind ik, maar zou je wél moeder zijn zouden het misschien wel andere levensvragen zijn.
Girls compete with each other, women empower one another
dinsdag 14 november 2017 om 10:52
Hoi Tove,
Misschien heb je wat aan mijn verhaal, omdat ik bij jou ook wel de vraag proef of je gewoon niet iets "gemist" hebt dat je je nu niet kan voorstellen. We zijn ongeveer even oud, en ik ben op mijn 25e getrouwd en werd op mijn 34e ongepland zwanger, wat we omarmd hebben hoewel we er niet van uitgingen dat dat zou gebeuren. Ik heb een vruchtbaarheidsstoornis, en we hadden er bewust voor gekozen om niet de medische molen in te gaan omdat het leven samen ook goed was.
Dus ik heb nu een zoon van 7 jaar, maar ik kan me er nog steeds over verbazen; ik heb altijd een zekere afstandelijkheid gevoeld richting moederschap. Ik kom zelf uit een onprettige gezinssituatie, en was altijd een beetje bang dat ik niet lief genoeg zou kunnen moederen of dezelfde fouten als mijn ouders zou maken.
Ik de afgelopen 7 jaar zijn er heel veel dingen gebeurd doordat we nu ouders zijn; je maakt hele andere keuzes in het leven. We zijn allebei ook behoorlijk ziek geweest (de burn-outs wisselen elkaar hier helaas af), en ik merk dat bagage van vroeger, die je anders zou hebben weggestopt, opnieuw naar boven komt als je zelf in de rol van moeder zit, en een klein afhankelijk kind je nodig heeft.
Het lukt om het "anders" te doen dan mijn ouders (ook dankzij mijn lieve man), maar ik wordt regelmatig verdrietig als ik (nu pas echt) het contrast zie van hoe een kinderleven kan zijn, en hoe dat van mij was. Ik heb er ook wel grote onzekerheden over; ik heb nooit vanzelf referentiemateriaal hoe ik zaken voor mijn zoon moet aanpakken omdat ik geen ervaring heb om op terug te vallen. Mijn zoon blijkt nu ook dezelfde leerproblemen te hebben die ik ook op school heb gehad (momenteel wordt hij daarvoor onderzocht en getest), en ook daar gaat er weer een blik oud zeer open, mede door bijvoorbeeld onbegrip van docenten. Bovendien is het gewoon spannend wat er met zoon gebeurt en hoe wij hem moeten helpen; ik ben er vroeger nooit achter gekomen wat ik er aan moest doen, en nu hoop ik maar dat "professionals" inmiddels betere inzichten hebben.
Aan de ontvangende kant vind het bijzonder dat ik echt zo belangrijk ben voor iemand, en dat ik hem zoveel kan geven waarvan ik hoop dat er mooie herinneringen tussen zitten voor later. Door mijn zoon ben ik een stuk intensiever betrokken bij de maatschappij, ik "moet" meer meedoen, krijg veel nieuwer contacten (ouders van vriendjes), en ontwikkel dus een bredere, relativerende blik. Dat maakt mij als mens denk ik rijker, en inlevender.
Tegelijk vind ik een gezin ook gewoon zwaar soms: vakanties duren lang, zijn ongestructureerd en je "moet" toch iets bedenken om je kind levenservaring mee op te laten doen, hoewel ik er voor mezelf steeds meer achter kom dat ik helemaal niet houd van alle onzekerheden die bij de vakantie horen. Waar anderen een avontuur zien, zie ik vooral vervelende stress en onzekerheid.
Mijn zoon heeft de gewone kindergrillen, en zijn vriendjes nog veel meer, dus je hebt ook luidruchtige, chaotische "indringers" in je huis. Vanuit het perspectief van mijn zoon vind ik het iedere keer geweldig als er iemand komt spelen, en we faciliteren dat zoveel mogelijk, maar ik kan me nu al verheugen op de situatie als ik gewoon eindelijk wat meer een kluizenaar mag zijn omdat mijn zoon groter is en op zichzelf woont.
Ik denk dat allebei mijn levens goed zouden zijn geweest; met en zonder kind. Dit leven is intenser, heftiger en ook grenzelozer voor mijzelf. Uiteindelijk denk ik dat ik na alle heftige ervaring veel meer kan waarderen als ik iets voor mezelf mag doen, of als ik weer wat ademruimte krijg, en zal ik daar misschien beter gebruik van maken dan als het allemaal vanzelfsprekend lijkt. Maar Ik denk dat ik qua carrière, zelfontplooiing etc. zonder gezin meer bereikt zou hebben, en daar ook een goede levensvervulling mee bereikt zou hebben.
Ik heb mijn grenzen leren kennen, en voorheen was ik me minder bewust van wat ik lastig vind. Ik ga nu veel minder sociale dingen doen dan vroeger, toen ik het idee had "dat je toch vrienden moet hebben en dingen met ze moet ondernemen". Dat ik mijzelf daarbij vaak overschreeuwde, heb ik pas de laatste jaren geleerd. Nu kan ik intens genieten van tijd voor mijzelf voor mijn creatieve hobby; ik maak eigenlijk liever wat moois dan dat ik 3 uur met iemand zit te kletsen.
Zonder kind was er misschien ruimte geweest voor allebei. Maar aan de andere kant denk ik dat ik me nu later ook niet zo eenzaam zal voelen met maar weinig mensen om me heen omdat ik niet meer het idee heb dat dat een doel op zich is.
Als je iets voor anderen wil betekenen zijn er ook veel minder ingrijpende stappen dan het moederschap, waarmee je minder hoeft in te leveren, maar ook mooie ervaring terug krijgt: vrijwilligerswerk of pleegzorg (soms alleen voor een weekend per maand?) geeft ook veel levenservaring.
Misschien heb je wat aan mijn verhaal, omdat ik bij jou ook wel de vraag proef of je gewoon niet iets "gemist" hebt dat je je nu niet kan voorstellen. We zijn ongeveer even oud, en ik ben op mijn 25e getrouwd en werd op mijn 34e ongepland zwanger, wat we omarmd hebben hoewel we er niet van uitgingen dat dat zou gebeuren. Ik heb een vruchtbaarheidsstoornis, en we hadden er bewust voor gekozen om niet de medische molen in te gaan omdat het leven samen ook goed was.
Dus ik heb nu een zoon van 7 jaar, maar ik kan me er nog steeds over verbazen; ik heb altijd een zekere afstandelijkheid gevoeld richting moederschap. Ik kom zelf uit een onprettige gezinssituatie, en was altijd een beetje bang dat ik niet lief genoeg zou kunnen moederen of dezelfde fouten als mijn ouders zou maken.
Ik de afgelopen 7 jaar zijn er heel veel dingen gebeurd doordat we nu ouders zijn; je maakt hele andere keuzes in het leven. We zijn allebei ook behoorlijk ziek geweest (de burn-outs wisselen elkaar hier helaas af), en ik merk dat bagage van vroeger, die je anders zou hebben weggestopt, opnieuw naar boven komt als je zelf in de rol van moeder zit, en een klein afhankelijk kind je nodig heeft.
Het lukt om het "anders" te doen dan mijn ouders (ook dankzij mijn lieve man), maar ik wordt regelmatig verdrietig als ik (nu pas echt) het contrast zie van hoe een kinderleven kan zijn, en hoe dat van mij was. Ik heb er ook wel grote onzekerheden over; ik heb nooit vanzelf referentiemateriaal hoe ik zaken voor mijn zoon moet aanpakken omdat ik geen ervaring heb om op terug te vallen. Mijn zoon blijkt nu ook dezelfde leerproblemen te hebben die ik ook op school heb gehad (momenteel wordt hij daarvoor onderzocht en getest), en ook daar gaat er weer een blik oud zeer open, mede door bijvoorbeeld onbegrip van docenten. Bovendien is het gewoon spannend wat er met zoon gebeurt en hoe wij hem moeten helpen; ik ben er vroeger nooit achter gekomen wat ik er aan moest doen, en nu hoop ik maar dat "professionals" inmiddels betere inzichten hebben.
Aan de ontvangende kant vind het bijzonder dat ik echt zo belangrijk ben voor iemand, en dat ik hem zoveel kan geven waarvan ik hoop dat er mooie herinneringen tussen zitten voor later. Door mijn zoon ben ik een stuk intensiever betrokken bij de maatschappij, ik "moet" meer meedoen, krijg veel nieuwer contacten (ouders van vriendjes), en ontwikkel dus een bredere, relativerende blik. Dat maakt mij als mens denk ik rijker, en inlevender.
Tegelijk vind ik een gezin ook gewoon zwaar soms: vakanties duren lang, zijn ongestructureerd en je "moet" toch iets bedenken om je kind levenservaring mee op te laten doen, hoewel ik er voor mezelf steeds meer achter kom dat ik helemaal niet houd van alle onzekerheden die bij de vakantie horen. Waar anderen een avontuur zien, zie ik vooral vervelende stress en onzekerheid.
Mijn zoon heeft de gewone kindergrillen, en zijn vriendjes nog veel meer, dus je hebt ook luidruchtige, chaotische "indringers" in je huis. Vanuit het perspectief van mijn zoon vind ik het iedere keer geweldig als er iemand komt spelen, en we faciliteren dat zoveel mogelijk, maar ik kan me nu al verheugen op de situatie als ik gewoon eindelijk wat meer een kluizenaar mag zijn omdat mijn zoon groter is en op zichzelf woont.
Ik denk dat allebei mijn levens goed zouden zijn geweest; met en zonder kind. Dit leven is intenser, heftiger en ook grenzelozer voor mijzelf. Uiteindelijk denk ik dat ik na alle heftige ervaring veel meer kan waarderen als ik iets voor mezelf mag doen, of als ik weer wat ademruimte krijg, en zal ik daar misschien beter gebruik van maken dan als het allemaal vanzelfsprekend lijkt. Maar Ik denk dat ik qua carrière, zelfontplooiing etc. zonder gezin meer bereikt zou hebben, en daar ook een goede levensvervulling mee bereikt zou hebben.
Ik heb mijn grenzen leren kennen, en voorheen was ik me minder bewust van wat ik lastig vind. Ik ga nu veel minder sociale dingen doen dan vroeger, toen ik het idee had "dat je toch vrienden moet hebben en dingen met ze moet ondernemen". Dat ik mijzelf daarbij vaak overschreeuwde, heb ik pas de laatste jaren geleerd. Nu kan ik intens genieten van tijd voor mijzelf voor mijn creatieve hobby; ik maak eigenlijk liever wat moois dan dat ik 3 uur met iemand zit te kletsen.
Zonder kind was er misschien ruimte geweest voor allebei. Maar aan de andere kant denk ik dat ik me nu later ook niet zo eenzaam zal voelen met maar weinig mensen om me heen omdat ik niet meer het idee heb dat dat een doel op zich is.
Als je iets voor anderen wil betekenen zijn er ook veel minder ingrijpende stappen dan het moederschap, waarmee je minder hoeft in te leveren, maar ook mooie ervaring terug krijgt: vrijwilligerswerk of pleegzorg (soms alleen voor een weekend per maand?) geeft ook veel levenservaring.
dinsdag 14 november 2017 om 14:30
Ik ben net 30 en heb altijd geroepen nooit kinderen te willen
Totdat ik 28-29 was , en nu toch wel eens denk , hoe zou het zijn ,
Hoe zou het eruit zien , maarja vriend heeft al een dochter van 11 en als hij dan zegt dat ik snavhts bed uitmoet en janken , dan priktie gelijk die luchtbel kapot,
Maarja aan de ene kant denk ik dan ook ja , wat kan ik het bieden ?
De tijd van nu en kinderen vind ik niets , als ze 4 zijn lopen ze al met een telefoon in de hand , en opa zal die nooit zien , want die zal niet 2-3 keer perjaar op visite komen voor zijn kleinkind ,
Veel familie zie ik niet , mijn pa 3 keer perjaar , en dan ga ik naar hem toe , oma 3 keer perjaar , schoonmoeder om de 3 maanden ,
Maar het knaagt wel aan me soms
Totdat ik 28-29 was , en nu toch wel eens denk , hoe zou het zijn ,
Hoe zou het eruit zien , maarja vriend heeft al een dochter van 11 en als hij dan zegt dat ik snavhts bed uitmoet en janken , dan priktie gelijk die luchtbel kapot,
Maarja aan de ene kant denk ik dan ook ja , wat kan ik het bieden ?
De tijd van nu en kinderen vind ik niets , als ze 4 zijn lopen ze al met een telefoon in de hand , en opa zal die nooit zien , want die zal niet 2-3 keer perjaar op visite komen voor zijn kleinkind ,
Veel familie zie ik niet , mijn pa 3 keer perjaar , en dan ga ik naar hem toe , oma 3 keer perjaar , schoonmoeder om de 3 maanden ,
Maar het knaagt wel aan me soms
Wees jezelf
dinsdag 14 november 2017 om 14:33
dinsdag 14 november 2017 om 14:39
Ik denk beter spijt van geen kind/kinderen, dan spijt als ze er eenmaal zijn.
Als je hele gevoel nu jaaaa een kind zou schreeuwen, dan zou ik zeggen. Het is nog niet te laat. Maar dit lees ik niet in je post. Ik denk eerder dat het boven komt drijven, omdat het over een jaar of 2/3 echt niet meer kan.
Als je hele gevoel nu jaaaa een kind zou schreeuwen, dan zou ik zeggen. Het is nog niet te laat. Maar dit lees ik niet in je post. Ik denk eerder dat het boven komt drijven, omdat het over een jaar of 2/3 echt niet meer kan.
dinsdag 14 november 2017 om 14:46
Ik heb al midlifecrisissen in allerlei soorten en maten ervaren, maar kinderen waren nooit 'n onderwerp. Behalve dan dat ik het als zeer irritante lawaaierige wezens ervaar in het openbare leven.nini28 schreef: ↑14-11-2017 10:27Zou het niet ook het afscheid kunnen zijn wat jij als verwarrend ervaart?
Ik wordt volgend jaar 40 jaar en merk dat ik er enorm veel moeite mee heb.
Als of ik een van de mooiste decennia af moet gaan sluiten omdat het nu echt gedaan is met mijn jeugdige jaren.
Soort midlife crisis? De vragen die jij jezelf stelt zijn normaal vind ik, maar zou je wél moeder zijn zouden het misschien wel andere levensvragen zijn.
dinsdag 14 november 2017 om 14:48
Ik kon er na mijn vaders dood helemaal niet voor mijn moeder zijn. Ik had behoefte mijn verdriet in mijn eentje te verwerken. Nu gaat 't weer goed allemaal met ons, maar je kunt er niet vanuit gaan dat iemand er voor je is op het moment dat je daar zelf het hardste behoefte aan heb.Blondie456 schreef: ↑14-11-2017 10:24Dat klopt helemaal. Ik heb wel veel steun van mijn zoon sinds het overlijden van mijn man maar ik moet er toch voornamelijk zelf weer wat van gaan maken. Mijn zoon is bijna 25 en heeft natuurlijk ook zijn eigen leven en dat vind ik alleen maar fijn dat hij het leven zo goed weer oppakt. Ik zou niet eens willen dat hij thuis zou blijven voor mij omdat ik dan alleen ben. Ik vermaak me wel hoor.
dinsdag 14 november 2017 om 15:57
Charlie82 schreef: ↑14-11-2017 09:31@ Farfaraway: dit herken ik heel erg. Ik vind mezelf vaak ook wat zachtaardiger dan veel vrouwen die wel kinderen hebben. Ben zelf ook nogal gevoelig. En ik denk dat een kind ( laat staan meerdere) voor mij too much zou zijn. Qua prikkels enz. Ik zeg soms: in deze maatschappij kinderen, dat kan ik niet. Maar dan doel ik niet op wat Redbulletje beschrijft, want sorry, in dat soort negatieve gedachten kan ik me niet zo vinden, herken ik totaal niet. Maar eerder: in deze tijden waarin ik vind dat je - vooral als vrouw - overbevraagd bent. Ik zou bvb nooit voltijds kunnen/willen werken in combi met een kind, dat zou ik zelf niet aankunnen, maar dat is financieel dan ook weer vaak een hele dobber...
Precies! Ik vind mijn huisdieren al een enorme verantwoordelijkheid
dinsdag 14 november 2017 om 16:49
strikjemetstippels schreef: ↑14-11-2017 10:14Ik ben nog geen 42 maar herken het wel. Niet dat ik kinderen wil, nooit gewild en nu nog steeds niet (halverwege de 30). Het is meer dat ik het jammer vind dat ik ze niet wil, dat ik niet de standaard keuze maak en daar ook achter sta. Dat ik nooit echt familie zal hebben. Heb ook geen vaste relatie en kan me ook niet in denken dat ik met iemand samen woon (heb al genoeg drukte met mij zelf).
Dus meer spijt dat ik niet gewoon gewoon ben eigenlijk.
Goh, dit herken ik zo erg. Ik weet zeker dat ik geen kinderen wil en dat is ook allemaal prima, maar bij mij zit het verwarrende gevoel in het feit waarom ik niet gewoon normaal ben. Ik ben met meer dingen niet 'normaal' zoals anderen, en ik vind dat maar lastig. Was ik maar geboren als iemand die gewoon volgens het boekje trouwt en kinderen krijgt en daar verder ook niet allemaal ingewikkelde gedachten bij heeft.
