Psyche
alle pijlers
Aandenken voor mn kinderen
maandag 21 juni 2010 om 12:58
Hoi allemaal,
Ik weet sinds gister dat ik niet beter ga worden en dus niet zo oud ga worden als ik dacht. Ik heb twee kinderen van 3 en 5.
Ik word gek als ik eraan denk dat ik ze ga missen..ik kan het echt niet accepteren.Ik wil heel graag zoveel mogelijk voor ze verzamelen en opschrijven zodat ze me nooit vergeten. Nu vraag ik me af of er forummers zijn die hun moeder (jong) hebben verloren en die dingen weten die ze heel graag van hun moeder als aandenken gehad zouden hebben. Alvast bedankt.
Ik weet sinds gister dat ik niet beter ga worden en dus niet zo oud ga worden als ik dacht. Ik heb twee kinderen van 3 en 5.
Ik word gek als ik eraan denk dat ik ze ga missen..ik kan het echt niet accepteren.Ik wil heel graag zoveel mogelijk voor ze verzamelen en opschrijven zodat ze me nooit vergeten. Nu vraag ik me af of er forummers zijn die hun moeder (jong) hebben verloren en die dingen weten die ze heel graag van hun moeder als aandenken gehad zouden hebben. Alvast bedankt.
maandag 21 juni 2010 om 13:39
Chocoladereep wat een hoop goeie en mooie tips heb je al gekregen, ik heb er niets aan toe te voegen want het eerste wat bij mij te binnen schoot toen ik de OP las was inderdaad ook het boek: mam vertel eens.
Ik kan me voorstellen dat het nu als een bom begint in te slaan bij je...
Dejavu ik las je post niet cynisch dus ik begreep de ophef niet zo.
Ik kan me voorstellen dat het nu als een bom begint in te slaan bij je...
Dejavu ik las je post niet cynisch dus ik begreep de ophef niet zo.
maandag 21 juni 2010 om 13:40
Mijn moeder overleed toen ik 12 was. Voor mij en mijn broer heeft ze een dagboek nagelaten en een brief. Deze kregen we toen mijn broer 21 werd. In de brief omschreef ze vooral de zwangerschap en onze kinderjaren. Ik ben heel blij dat ze dit gedaan heeft. Helaas heb ik weinig foto's of andere dierbare spulletjes, zo'n kist is een mooi idee.
Oh, ik lees nu dat he het topic wilt laten sluiten. Dat snap ik maar misschien kun je het later terug lezen. Heel veel sterkte voor jou, je kinderen en iedereen die je dierbaar is.
Oh, ik lees nu dat he het topic wilt laten sluiten. Dat snap ik maar misschien kun je het later terug lezen. Heel veel sterkte voor jou, je kinderen en iedereen die je dierbaar is.
maandag 21 juni 2010 om 13:41
Wat ik ook heel fijn vond was dagboeken lezen van mijn moeder, per leeftijd las ik er één. Net alsof ik met haar mee opgroeide. Ik weet niet of je die hebt van jezelf als puber, maar ik vond het fijn om te lezen dat zij met dezelfde onzekerheden zat als ik op die leeftijd. Een beetje alsof ze het me zelf vertelde.
maandag 21 juni 2010 om 13:44
maandag 21 juni 2010 om 13:50
Wat mijn man vooral mist zijn bewegende beelden (video of filmpjes) met daarin de stemmen van zijn ouders.
En hij heeft nog zoveel vragen (zeker nu wij zelf een kind hebben), bijvoorbeeld: hoe was hij zelf als kind, wat deden ze allemaal samen, etc.
Schrijf dus veel op, al zijn het maar kleine dingetjes, het is zo kostbaar. En maak veel filmpjes en foto's ook van de gewone dagelijkse gang van zaken, zodat ze ook het ouderlijk huis kunnen zien.
En als je spulletjes bewaard, doe er dan een briefje bij waarom die spulletjes zo bijzonder zijn.
Heel veel sterkte
En hij heeft nog zoveel vragen (zeker nu wij zelf een kind hebben), bijvoorbeeld: hoe was hij zelf als kind, wat deden ze allemaal samen, etc.
Schrijf dus veel op, al zijn het maar kleine dingetjes, het is zo kostbaar. En maak veel filmpjes en foto's ook van de gewone dagelijkse gang van zaken, zodat ze ook het ouderlijk huis kunnen zien.
En als je spulletjes bewaard, doe er dan een briefje bij waarom die spulletjes zo bijzonder zijn.
Heel veel sterkte
maandag 21 juni 2010 om 13:50
Mijn babyboek is iets wat ik geweldig vind, de verhaaltjes die zij opschreef over mij is echt heel speciaal. Maar ook de kinderziektes die ik heb gehad.
Verder kan ik nog steeds heel erg er van genieten als ik haar op een film zie, vooral samen met mij en mijn zussen.
Ook heb ik een medallion van haar en een ringetje wat ik nog steeds draag tot de dag van vandaag.
Heel erg veel sterkte
Verder kan ik nog steeds heel erg er van genieten als ik haar op een film zie, vooral samen met mij en mijn zussen.
Ook heb ik een medallion van haar en een ringetje wat ik nog steeds draag tot de dag van vandaag.
Heel erg veel sterkte
maandag 21 juni 2010 om 13:56
Godsamme, ik krijg het helemaal koud van je bericht. Wil bijna huilen, terwijl ik je niet eens ken.
Poeh, wat anderen ook al schreven: meestal is het je moeder die de fotos maakt. Dus dat mis ik, fotos van mijn moeder. Ik had graag filmpjes en fotos gehad van haar.
Op momenten dat ik zelf bang ben niet oud te worden en dus mijn zoon niet te zien opgroeien, schrijf ik hem brieven. Brieven over belangrijke momenten, zoals diploma halen, eerste verkering, misschien trouwen, kinderen krijgen, dat soort dingen. Die zijn natuurlijk nog lang niet aan de orde, en ik hoop er gewoon bij te zijn natuurlijk. Desondanks blijf ik ze schrijven, omdat als ik er wel gewoon bij ben ik tegen die tijd waarschijnlijk al lang vergeten ben wat voor dromen en verwachtingen en wijsheden ik nu over hem heb.
Dat doe ik eigenlijk al zijn hele leventje, mijn eigen moeder is overleden toen hij baby was en ik ben sindsdien altijd bang dat er misschien een dag komt dat hij niet meer weet hoe blij ik met hem was en hoe gelukkig ik van hem word en hoeveel ik van hem hou.
In de brieven schrijf ik over van alles en nog wat, maar wel altijd vanuit het idee dat hij dat pas gaat lezen als ik er niet meer ben en hij hopelijk al heel oud is.
Ook maak ik cd-tjes voor hem, of eigenlijk playlists op de computer van liedjes die me aan hem doen denken of die iets bijzonders tussen ons symboliseren.
Voor mij is dat natuurlijk allemaal what-if, voor jou is het realiteit. Wat verschrikkelijk. Ik denk dat alle kinderen vooral behoefte hebben aan weten hoe trots hun moeder op ze was en hoe veel ze van hen houdt. Alles wat je dus nalaat is goed, denk ik. Qua dingen bewaren zou ik dingen bewaren die over JOU gaan. Dus jouw eigen lievelingsboek, of zoals ik doe, je eigen lievelingsliedjes. Je oude lievelingsjoggingbroek. Je rare tics of gewoonten. Van die troepjes die je altijd meesleept in je tas, bijvoorbeeld. Zo heb ik nog steeds de Stimorol kauwgum die ik zelf niet lust maar die mijn moeder altijd in al haar tassen had. Lust het nog steeds niet, maar ik moet er altijd om glimlachen als ik het tegenkom.
Poeh, wat anderen ook al schreven: meestal is het je moeder die de fotos maakt. Dus dat mis ik, fotos van mijn moeder. Ik had graag filmpjes en fotos gehad van haar.
Op momenten dat ik zelf bang ben niet oud te worden en dus mijn zoon niet te zien opgroeien, schrijf ik hem brieven. Brieven over belangrijke momenten, zoals diploma halen, eerste verkering, misschien trouwen, kinderen krijgen, dat soort dingen. Die zijn natuurlijk nog lang niet aan de orde, en ik hoop er gewoon bij te zijn natuurlijk. Desondanks blijf ik ze schrijven, omdat als ik er wel gewoon bij ben ik tegen die tijd waarschijnlijk al lang vergeten ben wat voor dromen en verwachtingen en wijsheden ik nu over hem heb.
Dat doe ik eigenlijk al zijn hele leventje, mijn eigen moeder is overleden toen hij baby was en ik ben sindsdien altijd bang dat er misschien een dag komt dat hij niet meer weet hoe blij ik met hem was en hoe gelukkig ik van hem word en hoeveel ik van hem hou.
In de brieven schrijf ik over van alles en nog wat, maar wel altijd vanuit het idee dat hij dat pas gaat lezen als ik er niet meer ben en hij hopelijk al heel oud is.
Ook maak ik cd-tjes voor hem, of eigenlijk playlists op de computer van liedjes die me aan hem doen denken of die iets bijzonders tussen ons symboliseren.
Voor mij is dat natuurlijk allemaal what-if, voor jou is het realiteit. Wat verschrikkelijk. Ik denk dat alle kinderen vooral behoefte hebben aan weten hoe trots hun moeder op ze was en hoe veel ze van hen houdt. Alles wat je dus nalaat is goed, denk ik. Qua dingen bewaren zou ik dingen bewaren die over JOU gaan. Dus jouw eigen lievelingsboek, of zoals ik doe, je eigen lievelingsliedjes. Je oude lievelingsjoggingbroek. Je rare tics of gewoonten. Van die troepjes die je altijd meesleept in je tas, bijvoorbeeld. Zo heb ik nog steeds de Stimorol kauwgum die ik zelf niet lust maar die mijn moeder altijd in al haar tassen had. Lust het nog steeds niet, maar ik moet er altijd om glimlachen als ik het tegenkom.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 juni 2010 om 14:02
Ach meisje wat vreselijk! gelukkig heb ik het zelf niet meegemaakt maar wel van dicht bij meegemaakt hoe mijn beste vriendin haar moeder verloor toen wij 12 waren.
Haar moeder heeft een film gemaakt met daarop moederlijke adviezen maar ook nam ze de camera mee bij alles wat ze deed. Boodschappen, sporten, werken nou echt alles zodat mijn vriendin kan zien hoe ze was. Daarnaast heeft ze een kistje gevuld met persoonlijke dingen. Brieven, foto's, sieraden, een monster van haar parfum. Bedenk het en het zit erin. Het mooiste vind mijn vriendin de foto's en de brief omdat ze dat altijd bij zich kan hebben.
Heel veel sterkte, ik hoop dat het lukt iets moois te maken.
Haar moeder heeft een film gemaakt met daarop moederlijke adviezen maar ook nam ze de camera mee bij alles wat ze deed. Boodschappen, sporten, werken nou echt alles zodat mijn vriendin kan zien hoe ze was. Daarnaast heeft ze een kistje gevuld met persoonlijke dingen. Brieven, foto's, sieraden, een monster van haar parfum. Bedenk het en het zit erin. Het mooiste vind mijn vriendin de foto's en de brief omdat ze dat altijd bij zich kan hebben.
Heel veel sterkte, ik hoop dat het lukt iets moois te maken.
Erger u niet, verwonder u slechts!
maandag 21 juni 2010 om 14:03
Allereerst een knuffel (smiley doet het niet).
Wat ik ooit in een film zag, was dat een moeder voor haar kinderen allemaal berichten insprak (op bandjes, maar dat kan nu anders) voor alle belangrijke gebeurtenissen die haar kinderen nog mee zouden gaan maken. Een bericht voor elke verjaardag, een langere voor de 18e verjaardag, voor het halen van het examen, trouwen, kind krijgen etc. Zodat je kinderen bij elke gelegenheid even je stem en een persoonlijke wens kunnen horen. Dat vond ik een fantastisch idee! En erg mooi.
Jee... ik zit nu echt met tranen in m'n ogen.
Heel veel sterkte.. ik steek een kaarsje voor je aan vanavond.
Liefs,
Bibaboe
Wat ik ooit in een film zag, was dat een moeder voor haar kinderen allemaal berichten insprak (op bandjes, maar dat kan nu anders) voor alle belangrijke gebeurtenissen die haar kinderen nog mee zouden gaan maken. Een bericht voor elke verjaardag, een langere voor de 18e verjaardag, voor het halen van het examen, trouwen, kind krijgen etc. Zodat je kinderen bij elke gelegenheid even je stem en een persoonlijke wens kunnen horen. Dat vond ik een fantastisch idee! En erg mooi.
Jee... ik zit nu echt met tranen in m'n ogen.
Heel veel sterkte.. ik steek een kaarsje voor je aan vanavond.
Liefs,
Bibaboe
maandag 21 juni 2010 om 14:15
Wat verschrikkelijk voor je om dit bericht te krijgen. Ik weet echt niet wat ik zeggen moet... Zulke jonge kindjes nog... Wat ontzettend lief van je dat je meteen met hen bezig bent. Vergeet je niet om ook aan jezelf te denken en jezelf de ruimte te geven om dit nieuws te verwerken (voor zover je het zo kan noemen)? Een dikke voor jou.
Misschien is het mooi om brieven aan elk van je kinderen te schrijven die ze kunnen lezen op belangrijke momenten in hun leven (eindexamen, afstuderen, uit huis gaan, samenwonen/ trouwen, eerste kind)? Juist op die momenten zullen ze je erg missen (sorry, ik schiet even vol nu...)
Je kan daarin schrijven wat jouw gedachten zijn over die nieuwe fase in hun leven, hoe jij die ervaren hebt en wat je hun toewenst. Welke dingen voor jou belangrijk zijn, waarden waarvan je hoopt dat ze hen in die belangrijke keuzes zullen leiden.
Verder denk ik dat het fijn is als je kinderen je zich met al hun zintuigen kunnen herinneren. Een parfum, zoals al werd gezegd, muziek, misschien ook een opname van je stem waarin je iets vertelt of voorleest, video-opnamen zodat ze kunnen zien hoe je lacht, hoe je je beweegt. Iets wat jouw geur draagt, hoewel dat maar beperkte tijd "houdbaar" is. Iets waarmee ze kunnen knuffelen, dat ze mee naar bed kunnen nemen. Iets wat ze altijd bij zich kunnen dragen (een medaillon met een foto van jou).
Heel veel sterkte in deze verschrikkelijke moeilijke tijd
Misschien is het mooi om brieven aan elk van je kinderen te schrijven die ze kunnen lezen op belangrijke momenten in hun leven (eindexamen, afstuderen, uit huis gaan, samenwonen/ trouwen, eerste kind)? Juist op die momenten zullen ze je erg missen (sorry, ik schiet even vol nu...)
Je kan daarin schrijven wat jouw gedachten zijn over die nieuwe fase in hun leven, hoe jij die ervaren hebt en wat je hun toewenst. Welke dingen voor jou belangrijk zijn, waarden waarvan je hoopt dat ze hen in die belangrijke keuzes zullen leiden.
Verder denk ik dat het fijn is als je kinderen je zich met al hun zintuigen kunnen herinneren. Een parfum, zoals al werd gezegd, muziek, misschien ook een opname van je stem waarin je iets vertelt of voorleest, video-opnamen zodat ze kunnen zien hoe je lacht, hoe je je beweegt. Iets wat jouw geur draagt, hoewel dat maar beperkte tijd "houdbaar" is. Iets waarmee ze kunnen knuffelen, dat ze mee naar bed kunnen nemen. Iets wat ze altijd bij zich kunnen dragen (een medaillon met een foto van jou).
Heel veel sterkte in deze verschrikkelijke moeilijke tijd
Ga in therapie!
maandag 21 juni 2010 om 14:27
Chocolade reep
De dingen die ik mis zijn de simpele dingen.
De dingen die alleen een moeder weet.
Kleine dingen als 2 handen in vingerverf op een blad.
Wanneer ik ziek was, of ik de bof gehad heb,
De simpelste dingen, die doen er het meeste toe. Verhalen over jouw jeugd en jouw leven die niemand anders ze kan vertellen:).
De dingen die ik mis zijn de simpele dingen.
De dingen die alleen een moeder weet.
Kleine dingen als 2 handen in vingerverf op een blad.
Wanneer ik ziek was, of ik de bof gehad heb,
De simpelste dingen, die doen er het meeste toe. Verhalen over jouw jeugd en jouw leven die niemand anders ze kan vertellen:).
Heb ik dat?!
maandag 21 juni 2010 om 14:29
Choco, allereerst wil ik ook zeggen dat ik het heel erg vind voor jullie. Er staan al heel wat goede tips, gelukkig. Ik snap dat je dat nu ook heel erg confronterend vind.
Naast opschrijven en opnemen lijkt het me ook van belang om zo veel mogelijk tijd door te brengen met ze. Kinderboerderijen, pretparken, wandelen in het park, fietsen, etc. Samen knutselen en dus samen iets tastbaars maken. Bijvoorbeeld een boek met foto's en verhalen over de uitstapjes. Maar ook over het dagelijks leven, samen. Dat jij een stukje schrijft "Net jullie naar school gebracht, Pietje had geen zin, Jantje zou gaan leren schrijven". Als ze dan thuiskomen vullen zij het verhaal aan met hoe het op school was en wat ze thuis gaan doen...een knutselmoment kun je er ook van maken. Zo hebben ze een boek over het dagelijks leven.
Ik heb geen idee of je daar wat aan hebt hoor. Ik ben geen moeder en voor zover ik weet, gezond.Maar ik denk graag mee, je verhaal raakt me. Wat een ellende.
Heel veel sterkte!
Naast opschrijven en opnemen lijkt het me ook van belang om zo veel mogelijk tijd door te brengen met ze. Kinderboerderijen, pretparken, wandelen in het park, fietsen, etc. Samen knutselen en dus samen iets tastbaars maken. Bijvoorbeeld een boek met foto's en verhalen over de uitstapjes. Maar ook over het dagelijks leven, samen. Dat jij een stukje schrijft "Net jullie naar school gebracht, Pietje had geen zin, Jantje zou gaan leren schrijven". Als ze dan thuiskomen vullen zij het verhaal aan met hoe het op school was en wat ze thuis gaan doen...een knutselmoment kun je er ook van maken. Zo hebben ze een boek over het dagelijks leven.
Ik heb geen idee of je daar wat aan hebt hoor. Ik ben geen moeder en voor zover ik weet, gezond.Maar ik denk graag mee, je verhaal raakt me. Wat een ellende.
Heel veel sterkte!
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
maandag 21 juni 2010 om 14:31
Als mensen met je meegaan,
op een onbegaanbare weg.
Met je struikelen over,
de hobbels en kuilen.
Neemt dat de blauwe,
plekken niet weg.
Maar het verzacht wel,
de pijn van het vallen
Ik wil je zoveel sterkte wensen,voor jou en je gezin.
op een onbegaanbare weg.
Met je struikelen over,
de hobbels en kuilen.
Neemt dat de blauwe,
plekken niet weg.
Maar het verzacht wel,
de pijn van het vallen
Ik wil je zoveel sterkte wensen,voor jou en je gezin.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 21 juni 2010 om 14:36
quote:kookwekkertje01 schreef op 21 juni 2010 @ 14:29:
Choco, allereerst wil ik ook zeggen dat ik het heel erg vind voor jullie. Er staan al heel wat goede tips, gelukkig. Ik snap dat je dat nu ook heel erg confronterend vind.
Naast opschrijven en opnemen lijkt het me ook van belang om zo veel mogelijk tijd door te brengen met ze. Kinderboerderijen, pretparken, wandelen in het park, fietsen, etc. Samen knutselen en dus samen iets tastbaars maken. Bijvoorbeeld een boek met foto's en verhalen over de uitstapjes. Maar ook over het dagelijks leven, samen. Dat jij een stukje schrijft "Net jullie naar school gebracht, Pietje had geen zin, Jantje zou gaan leren schrijven". Als ze dan thuiskomen vullen zij het verhaal aan met hoe het op school was en wat ze thuis gaan doen...een knutselmoment kun je er ook van maken. Zo hebben ze een boek over het dagelijks leven.
Ik heb geen idee of je daar wat aan hebt hoor. Ik ben geen moeder en voor zover ik weet, gezond.Maar ik denk graag mee, je verhaal raakt me. Wat een ellende.
Heel veel sterkte! Voor iemand die geen moeder is heb je wel erg goede ideeën. Zoiets zou ik graag gehad hebben van mijn eigen moeder, want dat soort dingen zijn de dingen die je later gaat missen, dat je het niet meer even kunt vragen hoe het was toen je klein was.
Choco, allereerst wil ik ook zeggen dat ik het heel erg vind voor jullie. Er staan al heel wat goede tips, gelukkig. Ik snap dat je dat nu ook heel erg confronterend vind.
Naast opschrijven en opnemen lijkt het me ook van belang om zo veel mogelijk tijd door te brengen met ze. Kinderboerderijen, pretparken, wandelen in het park, fietsen, etc. Samen knutselen en dus samen iets tastbaars maken. Bijvoorbeeld een boek met foto's en verhalen over de uitstapjes. Maar ook over het dagelijks leven, samen. Dat jij een stukje schrijft "Net jullie naar school gebracht, Pietje had geen zin, Jantje zou gaan leren schrijven". Als ze dan thuiskomen vullen zij het verhaal aan met hoe het op school was en wat ze thuis gaan doen...een knutselmoment kun je er ook van maken. Zo hebben ze een boek over het dagelijks leven.
Ik heb geen idee of je daar wat aan hebt hoor. Ik ben geen moeder en voor zover ik weet, gezond.Maar ik denk graag mee, je verhaal raakt me. Wat een ellende.
Heel veel sterkte! Voor iemand die geen moeder is heb je wel erg goede ideeën. Zoiets zou ik graag gehad hebben van mijn eigen moeder, want dat soort dingen zijn de dingen die je later gaat missen, dat je het niet meer even kunt vragen hoe het was toen je klein was.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 juni 2010 om 14:36
Ik heb eens bij OPrah een vrouw gezien die toen ze ongeneeslijk ziek was een videodagboek maakte voor haar beide kinderen.
Voor elk jaar één.
Over zaken als je eerste zoen, je eindexamen, make-up tips voor de dochter, hoe behandel je een meisje voor de zoon, zwemlessen, sex, nou noem maar op. Deze werden bewaard in de kluis zodat de vader elk jaar een nieuwe film aan zn kinderen kon laten zien. Was erg mooi om te zien.
Maar jezus wat een hel voor jou. Dit is iets wat je als moeder zijnde uit je gedachten wilt blokken, je grootste nachtmerrie.
Ik wens je veel sterkte.
Voor elk jaar één.
Over zaken als je eerste zoen, je eindexamen, make-up tips voor de dochter, hoe behandel je een meisje voor de zoon, zwemlessen, sex, nou noem maar op. Deze werden bewaard in de kluis zodat de vader elk jaar een nieuwe film aan zn kinderen kon laten zien. Was erg mooi om te zien.
Maar jezus wat een hel voor jou. Dit is iets wat je als moeder zijnde uit je gedachten wilt blokken, je grootste nachtmerrie.
Ik wens je veel sterkte.
