Psyche
alle pijlers
Aanleg voor psychische klachten en kinderwens, goede combi?
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:15
De laatste jaren herken ik bij mijn moeder psychische klachten. Zelf ben ik ben al een aantal jaren vaste klant bij de psycholoog. Ik kan mijn eigen klachten inmiddels heel goed herkennen en voel een mindere periode ook aankomen zodat ik daar meteen op kan handelen, en een zware depressie zoals ik die in het verleden heb gehad, meteen voorkomen.
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:17
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:27
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:32
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:36
interessant topic Schaap,
ik zit ook met hetzelfde, dus ben benieuwd naar reacties van ervaringsdeskundigen.
meestal denk ik: ' ach, laat het maar komen zoals het komt', ik heb immers geleerd met mijn klachten om te gaan, heb een betrouwbare partner, een fijn en stabiel leven. Garanties heb je nooit, je kunt alleen maar zo liefdevol en verstandig mogelijk met jezelf en elkaar omgaan.
soms echter word ik zorgelijk: krijg ik geen postnatale depressie? zal mijn kind belast zijn? trek ik het opvoeden van een kindje wel?
die vragen horen erbij. lastig.
lees met interesse mee.
ik zit ook met hetzelfde, dus ben benieuwd naar reacties van ervaringsdeskundigen.
meestal denk ik: ' ach, laat het maar komen zoals het komt', ik heb immers geleerd met mijn klachten om te gaan, heb een betrouwbare partner, een fijn en stabiel leven. Garanties heb je nooit, je kunt alleen maar zo liefdevol en verstandig mogelijk met jezelf en elkaar omgaan.
soms echter word ik zorgelijk: krijg ik geen postnatale depressie? zal mijn kind belast zijn? trek ik het opvoeden van een kindje wel?
die vragen horen erbij. lastig.
lees met interesse mee.
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:41
Ik weet niet of ik ervaringsverhalen heb, maar ik kan je wel vertellen wat mijn situatie is.
Ik ben nu 34 en ben sinds mijn 17e in min of meerdere mate depressief. Het is bij mij een lichamelijke kwestie. Ik mis de stof serotonine. Op dit moment gaat het allessinds acceptabel. Ik slik een (plantaardig) AD dat de serotonine aanvult.
Omdat het bij mij lichamelijk is en het het niet uitgesloten is dat mij opa ook depressief is geweest (daar werd niet over gesproken toen, maar volgens mijn moeder was mijn opa vaak erg zwaarmoedig), zou de kans groot zijn dat het bij mij erfelijk is.
Ik heb zelf momenteel geen kinderwens. En al zou die komen, dan nog zal ik kiezen voor de rationele beslissing om niet aan die kinderwens toe te geven. Ik kijk in dit geval in eerste instantie naar het belang van het kind en niet naar mijn eigen verlangen. Ik wens het niemand toe om (letterlijk) zijn halve leven depressief te zijn. En al helemaal niet mijn eigen kind. En die kans is nu eenmaal aanwezig.
Daar komt bij dat ik vind dat als je met enige regelmaat psychische klachten hebt (of dat nu depressies zijn of dat je met een persoonlijkheidsstoornis kampt), je niet in staat bent om op alle vlakken een kind te bieden wat het nodig heeft. Als ik kinderen zou krijgen, zou ik wel een lieve moeder zijn, maar geen goede moeder. Ik kan mijn kinderen niet voldoende stabiliteit bieden. Alleen liefde is niet genoeg. En daar doet het hebben van een stabiele partner voor mij niet aan af. Een kind heeft ook een stabiele moeder nodig om evenwichtig op te groeien, in mijn ogen. Even voor de duidelijkheid; dat is mijn mening, ik zal niet oordelen over anderen.
Ik ben nu 34 en ben sinds mijn 17e in min of meerdere mate depressief. Het is bij mij een lichamelijke kwestie. Ik mis de stof serotonine. Op dit moment gaat het allessinds acceptabel. Ik slik een (plantaardig) AD dat de serotonine aanvult.
Omdat het bij mij lichamelijk is en het het niet uitgesloten is dat mij opa ook depressief is geweest (daar werd niet over gesproken toen, maar volgens mijn moeder was mijn opa vaak erg zwaarmoedig), zou de kans groot zijn dat het bij mij erfelijk is.
Ik heb zelf momenteel geen kinderwens. En al zou die komen, dan nog zal ik kiezen voor de rationele beslissing om niet aan die kinderwens toe te geven. Ik kijk in dit geval in eerste instantie naar het belang van het kind en niet naar mijn eigen verlangen. Ik wens het niemand toe om (letterlijk) zijn halve leven depressief te zijn. En al helemaal niet mijn eigen kind. En die kans is nu eenmaal aanwezig.
Daar komt bij dat ik vind dat als je met enige regelmaat psychische klachten hebt (of dat nu depressies zijn of dat je met een persoonlijkheidsstoornis kampt), je niet in staat bent om op alle vlakken een kind te bieden wat het nodig heeft. Als ik kinderen zou krijgen, zou ik wel een lieve moeder zijn, maar geen goede moeder. Ik kan mijn kinderen niet voldoende stabiliteit bieden. Alleen liefde is niet genoeg. En daar doet het hebben van een stabiele partner voor mij niet aan af. Een kind heeft ook een stabiele moeder nodig om evenwichtig op te groeien, in mijn ogen. Even voor de duidelijkheid; dat is mijn mening, ik zal niet oordelen over anderen.
anoniem_37416 wijzigde dit bericht op 11-08-2009 10:43
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:52
Vind je je eigen leven de moeite waard?
Dan kan jouw kind zijn/haar leven ook de moeite waard vinden, ook met psychische klachten. Jij zegt dat je er redelijk mee om kunt gaan, dan zal dat voor je kind ook te leren zijn.
Je zult waarschijnlijk extra alert zijn op psychische klachten bij je kind en daardoor kun je er vroeg bij zijn.
Denk je dat je zwangerschap, bevalling, en opvoeding aankunt? Is je partner stabiel genoeg om de mindere tijden aan te kunnen? Heb je genoeg familie of bekenden in de buurt voor als het een tijdje niet zo lekker gaat?
(Ik ben manisch depressief en kinderen krijgen is nu niet aan de orde bij mij, maar in de toekomst misschien wel)
Dan kan jouw kind zijn/haar leven ook de moeite waard vinden, ook met psychische klachten. Jij zegt dat je er redelijk mee om kunt gaan, dan zal dat voor je kind ook te leren zijn.
Je zult waarschijnlijk extra alert zijn op psychische klachten bij je kind en daardoor kun je er vroeg bij zijn.
Denk je dat je zwangerschap, bevalling, en opvoeding aankunt? Is je partner stabiel genoeg om de mindere tijden aan te kunnen? Heb je genoeg familie of bekenden in de buurt voor als het een tijdje niet zo lekker gaat?
(Ik ben manisch depressief en kinderen krijgen is nu niet aan de orde bij mij, maar in de toekomst misschien wel)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:56
Kabouter, dat lijkt me zwaar zeg. Maar je hebt denk ik wel gelijk dat je van een "verkeerd" voorbeeld veel kan leren.
Mijn moeder is vaak zwaar depressief. Nu nog, al is het leven voor haar makkelijk nu alle kinderen volwassen zijn en zorg van en voor haar kunnen dragen.
Maar als kind was het wel heel zwaar. Ik zou dat niet voor mijn kinderen (die ik nog niet heb) willen.
Mijn broer heeft ook depressies en daardoor ben ik wel bang dat ik dat ook zou krijgen, zeker na een zwangerschap bv wat een zware aanslag is op je hormoonhuishouding...
Zoals christiane zegt: belang van het kind gaat voor alles. Ik denk eigenlijk voornamelijk aan hoe het zou zijn voor het kind om mij als depressieve moeder te hebben en niet zozeer aan hoe het voor het kind zou zijn als het zelf een mogelijke toekomst met depressie heeft. En dan deel ik kabouters mening dat ik van mijn ouders heb geleerd hoe je wel en niet met een psychiatrische ziekte dient om te gaan binnen het gezinsleven.
Ik heb me namelijk heel lang verantwoordelijk gevoeld voor de stemming van mijn moeder. Dat was verschrikkelijk. Ik dacht dat omdat mijn moeder zich op ons afreageerde door dingen te zeggen zoals dat wij haar leven zo zwaar maakten omdat we zo'n moeilijke kinderen waren en waarom we haar altijd zo aan het huilen maakten. Maar dat lag aan haar ziekte. Ik zou daarvoor echt willen waken bij mijn eigen(of andermans) kinderen want dat heeft wel schade aangericht.
Nu is de zorg voor mijn moeder goed te dragen door mij en mijn broers en zussen. Liever niet natuurlijk, maar het gaat redelijk goed.
Vind het vooral ook moeilijk dat veel buitenstaanders het niet begrijpen. Die hebben vaak de opmerking: iedereen heeft wel eens een dipje, ze moet gewoon ff dr schouders er onder zetten. Daar kun je niks mee.
Mijn moeder is vaak zwaar depressief. Nu nog, al is het leven voor haar makkelijk nu alle kinderen volwassen zijn en zorg van en voor haar kunnen dragen.
Maar als kind was het wel heel zwaar. Ik zou dat niet voor mijn kinderen (die ik nog niet heb) willen.
Mijn broer heeft ook depressies en daardoor ben ik wel bang dat ik dat ook zou krijgen, zeker na een zwangerschap bv wat een zware aanslag is op je hormoonhuishouding...
Zoals christiane zegt: belang van het kind gaat voor alles. Ik denk eigenlijk voornamelijk aan hoe het zou zijn voor het kind om mij als depressieve moeder te hebben en niet zozeer aan hoe het voor het kind zou zijn als het zelf een mogelijke toekomst met depressie heeft. En dan deel ik kabouters mening dat ik van mijn ouders heb geleerd hoe je wel en niet met een psychiatrische ziekte dient om te gaan binnen het gezinsleven.
Ik heb me namelijk heel lang verantwoordelijk gevoeld voor de stemming van mijn moeder. Dat was verschrikkelijk. Ik dacht dat omdat mijn moeder zich op ons afreageerde door dingen te zeggen zoals dat wij haar leven zo zwaar maakten omdat we zo'n moeilijke kinderen waren en waarom we haar altijd zo aan het huilen maakten. Maar dat lag aan haar ziekte. Ik zou daarvoor echt willen waken bij mijn eigen(of andermans) kinderen want dat heeft wel schade aangericht.
Nu is de zorg voor mijn moeder goed te dragen door mij en mijn broers en zussen. Liever niet natuurlijk, maar het gaat redelijk goed.
Vind het vooral ook moeilijk dat veel buitenstaanders het niet begrijpen. Die hebben vaak de opmerking: iedereen heeft wel eens een dipje, ze moet gewoon ff dr schouders er onder zetten. Daar kun je niks mee.
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:04
quote:Kabouter23 schreef op 11 augustus 2009 @ 10:45:
Maar juist omdat mijn mam zo is/was weet ik nu hoe ik NIET moet handelen, en als ik problemen heb of down ben dat ik mezelf moet oppeppen!
Oh, wat is dit herkenbaar! In mijn familie komen ook (erfelijke) psychische problemen voor en ik weet dat ik daar een tik van meegekregen heb. Kan ook niet anders, want ik heb voor een deel de genen van mijn opa, oma en moeder. Maar juist het feit dat ik bij deze 3 mensen de problemen heb gezien zorgt ervoor dat ik er niet bang voor ben. Ik weet wat het is, ik weet wat het doet en ik weet hoe ik het kan herkennen. Als ik nu een bepaalde karaktertrek bij mezelf bespeur kan ik dit omdraaien, juist omdat ik voorbeelden heb gehad. Momenteel ben ik zwanger en ik heb er alle vertrouwen in dat het psychisch goed blijft gaan met me. Ik blijf erop letten hoe ik me voel en mijn man helpt me daarbij.
Schaap76: Ik denk dat het juist goed is dat je een mindere periode voelt aankomen en dat je dan actie kan ondernemen. Bespreek je twijfels eens met de psycholoog en informeer of je tijdens je zwangerschap extra begeleiding kunt krijgen. Licht als je zwanger bent ook de verloskundige direct in en modder niet door als het toch even minder gaat. Er zijn veel zwangeren die (onder invloed van hormonen) een beetje extra psychische steun nodig hebben!
Maar juist omdat mijn mam zo is/was weet ik nu hoe ik NIET moet handelen, en als ik problemen heb of down ben dat ik mezelf moet oppeppen!
Oh, wat is dit herkenbaar! In mijn familie komen ook (erfelijke) psychische problemen voor en ik weet dat ik daar een tik van meegekregen heb. Kan ook niet anders, want ik heb voor een deel de genen van mijn opa, oma en moeder. Maar juist het feit dat ik bij deze 3 mensen de problemen heb gezien zorgt ervoor dat ik er niet bang voor ben. Ik weet wat het is, ik weet wat het doet en ik weet hoe ik het kan herkennen. Als ik nu een bepaalde karaktertrek bij mezelf bespeur kan ik dit omdraaien, juist omdat ik voorbeelden heb gehad. Momenteel ben ik zwanger en ik heb er alle vertrouwen in dat het psychisch goed blijft gaan met me. Ik blijf erop letten hoe ik me voel en mijn man helpt me daarbij.
Schaap76: Ik denk dat het juist goed is dat je een mindere periode voelt aankomen en dat je dan actie kan ondernemen. Bespreek je twijfels eens met de psycholoog en informeer of je tijdens je zwangerschap extra begeleiding kunt krijgen. Licht als je zwanger bent ook de verloskundige direct in en modder niet door als het toch even minder gaat. Er zijn veel zwangeren die (onder invloed van hormonen) een beetje extra psychische steun nodig hebben!
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:44
dinsdag 11 augustus 2009 om 12:21
quote:Boefje1980 schreef op 11 augustus 2009 @ 11:44:
Plantaardige AD?? Welke slik je dan?Ik slik 5HTP. Dit middel bevat 5-hydroxytryptofaan uit de zaden van de Afrikaanse plant Griffonia simplicifolia. 5-hydroxytryptofaan is de voorloper van serotonine. Bij een tekort daaraan kan 5HTP goed helpen. Moet er wel bijzeggen dat mijn depressies endogeen zijn; van lichamelijke aard. Ik heb geen psychische klachten in de zin van psychosociale stoornissen.
Plantaardige AD?? Welke slik je dan?Ik slik 5HTP. Dit middel bevat 5-hydroxytryptofaan uit de zaden van de Afrikaanse plant Griffonia simplicifolia. 5-hydroxytryptofaan is de voorloper van serotonine. Bij een tekort daaraan kan 5HTP goed helpen. Moet er wel bijzeggen dat mijn depressies endogeen zijn; van lichamelijke aard. Ik heb geen psychische klachten in de zin van psychosociale stoornissen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 12:25
quote:Boefje1980 schreef op 11 augustus 2009 @ 11:44:
Plantaardige AD??
Welke slik je dan? Ik slik citalopram en ik vraag me ook wel eens af hoe het zal zijn tijdens mijn zwangerschap (nog geen moeder...wil wel graag). Ik zal dan tijdelijk moeten stoppen met slikken....wordt ik dan weer mijn akelige alter ego???Nee, je hoeft niet te stoppen. Kan samen met zwangerschap en borstvoeding. Laat je niks door de psych of huisarts aanpraten en neem tzt contact op met mensen die weten waar ze het over hebben.
Plantaardige AD??
Welke slik je dan? Ik slik citalopram en ik vraag me ook wel eens af hoe het zal zijn tijdens mijn zwangerschap (nog geen moeder...wil wel graag). Ik zal dan tijdelijk moeten stoppen met slikken....wordt ik dan weer mijn akelige alter ego???Nee, je hoeft niet te stoppen. Kan samen met zwangerschap en borstvoeding. Laat je niks door de psych of huisarts aanpraten en neem tzt contact op met mensen die weten waar ze het over hebben.
dinsdag 11 augustus 2009 om 12:28
quote:Elynn schreef op 11 augustus 2009 @ 12:17:
Depri is écht iets anders dan depressief.
Exact, de domheid hier weer, zeg.
Het kan inderdaad erfelijk zijn. Je kunt helaas je kind niet behoeden voor ongeluk, wel kun je er alles aan doen om het kind zich thuis te laten voelen in zijn of haar gezin en aangeven en laten merken dat elk gevoel, hoe negatief ook, kan worden uitgesproken. Maar dan moet je zelf wel sterk in je schoenen staan. Sta je niet sterk in je schoenen, ben je nog niet een behoorlijke tijd stabiel, dan nog niet doen. En uiteraard tijdens de zwangerschap en erna begeleiding zoeken in de vorm van therapie of wat er dan ook mogelijk is. Het is niet niets, je hele hormoonhuishouding staat op z'n kop en je kunt je juist vrolijker voelen, maar je kunt ook doordraaien. Maar ja, dat weet je niet vantevoren, net zoals andere mensen dat niet weten.
Depri is écht iets anders dan depressief.
Exact, de domheid hier weer, zeg.
Het kan inderdaad erfelijk zijn. Je kunt helaas je kind niet behoeden voor ongeluk, wel kun je er alles aan doen om het kind zich thuis te laten voelen in zijn of haar gezin en aangeven en laten merken dat elk gevoel, hoe negatief ook, kan worden uitgesproken. Maar dan moet je zelf wel sterk in je schoenen staan. Sta je niet sterk in je schoenen, ben je nog niet een behoorlijke tijd stabiel, dan nog niet doen. En uiteraard tijdens de zwangerschap en erna begeleiding zoeken in de vorm van therapie of wat er dan ook mogelijk is. Het is niet niets, je hele hormoonhuishouding staat op z'n kop en je kunt je juist vrolijker voelen, maar je kunt ook doordraaien. Maar ja, dat weet je niet vantevoren, net zoals andere mensen dat niet weten.
dinsdag 11 augustus 2009 om 13:01
Ik heb zelf geen kinderwens, maar ik zou er ook mee zitten als ik die wel had. Kan het me goed voorstellen. Vind het ook goed dat mensen daar over nadenken. Hadden maar meer mensen dat gedaan, denk ik weleens. Als het kind vanaf jonge leeftijd al merkt dat er iets mis is met mama, dan raakt het automatisch gesloten. Mocht het een leuk leven leiden zonder al te veel dramatische zaken in bijvoorbeeld de puberteit, dan hoeft dat helemaal geen problemen op te leveren. Maar ja, als dat wel het geval is...Je weet nooit vantevoren welk karakter je kind krijgt. Het kan ook nogal een moeilijk kindje worden (zoals ik ) en daar moet je ook op voorbereid zijn. Kun je er mee omgaan als een kindje angstig is, verdrietig, pessimistisch, zeer intelligent en vroegwijs of juist het tegenovergestelde, etcetera? Komt het dan niet te dichtbij? Kun je redelijk objectief naar je kind kijken of denk je meteen in stoornissen? Daarom denk ik ook dat je eerst een tijdje stabiel moet zijn. En je valkuilen (h)erkennen, begeleiding zoeken en hulp aanvaarden, maar het kind wel altijd ruimte geven om kind te zijn. Beperk je eigen problemen tot de therapeutenstoel en in gesprekken met je man, maar confronteer een kind er niet mee. Die trekken soms conclusies waarvan je helemaal niet wil dat ze die conclusies trekken.
dinsdag 11 augustus 2009 om 14:06
Ik ben er van overtuigd dat het dna maar een zeer kleine invloed heeft op psychische problemen. Het grootste gedeelte is aangeleerd gedrag. Dus als jij in staat bent jezelf te corrigeren, maar terugval jezelf kunt herpakken, dan ben je stabieler dan de meeste moeders zonder een problematisch verleden.
Wat digi zegt, ondersteuning van een professional is wijs om te doen.
Wat digi zegt, ondersteuning van een professional is wijs om te doen.
