Psyche
alle pijlers
Aanleg voor psychische klachten en kinderwens, goede combi?
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:15
De laatste jaren herken ik bij mijn moeder psychische klachten. Zelf ben ik ben al een aantal jaren vaste klant bij de psycholoog. Ik kan mijn eigen klachten inmiddels heel goed herkennen en voel een mindere periode ook aankomen zodat ik daar meteen op kan handelen, en een zware depressie zoals ik die in het verleden heb gehad, meteen voorkomen.
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:36
Schaap, hier ook iemand met een moeder die altijd zei dat ze me liever niet gehad had en nog meer dingen. Ook een pestverleden, net als jij. Ik twijfel ook heel erg over kinderen. Bij mij meer door mijn pestverleden dan door mijn moeder. Maar ik ben ook weleens bang dat ik op mijn moeder ga lijken. Al zal dat vast wel meevallen, want van karakter heb ik helemaal niets van haar. Alleen uiterlijk.
Ik kan je niet echt helpen, maar in ieder geval hierbij een dikke .
Enne, super dat je gestopt bent met anticonceptie!
Ik kan je niet echt helpen, maar in ieder geval hierbij een dikke .
Enne, super dat je gestopt bent met anticonceptie!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:41
ik heb hier ook ervaring mee. waar zal ik beginnen?
mijn moeder heeft meteen na mijn bevalling een psychose gekregen. toen dacht men nog dat dat redelijk op zichzelf staat, maar 3 jaar later kreeg ze weer een manische psychose. tot mijn 19e is alles goed gegaan en ik heb er in mijn jeugd niet onder geleden, zelfs niets van gemerkt. in de jaren daarna is het nog 3-4 keer gebeurd. haar depressies, volgend op de manieën, zijn nooit herkend (dat realiseerde ze zich pas toen ik het ook kreeg).
toen ik zo 21 was heb ik aan mijn moeder's behandelaar gevraagd naar de erfelijkheid van psychose (nou ja, ze is eigenlijk manisch depressief). die was 10x hoger dan normaal en dat zou dan neerkomen op een kans van 1 op 10. vond ik een aanvaardbaar risico, maar dat was toen nog niet actueel.
op mijn 29e heb ik mijn dochter gekregen en niet lang daarna openbaarde zich bij mij ook een bipolaire stoornis. ofwel ik werd manisch psychotisch en ben een maand opgenomen geweest. de laatste 2,5 week daarvan met mijn dochter erbij (dat kan in Rotterdam o.a.). toen ik weer thuis was, kreeg ik vrij snel een zware depressie, maar met citalopram was dat relatief snel onder controle. al met al was ik een jaar na de geboorte weer in orde. in overleg met mijn psych en begeleider hebben we gekeken of ik zonder AD kan (ik slik uiteraard ook lithium en dat doet ook wel iets tegen depressie), maar dat bleek niet zo te zijn. dus sinds het najaar slik ik lamotrigine als AD (is eigenlijk een anti-epilecticum, maar werkt goed tegen depressies en heeft niet de nare bijwerkingen van AD zoals gewichtstoename). conclusie: 1,5 jaar na de geboorte was ik weer mezelf.
en nu is de pil weer in de prullenbak en zijn we bezig voor nr.2! ben ik bang? soms. maar ik vind het belangrijkste mijn dochter straks een broer of zus heeft. en wij willen gewoon heel graag 2 kinderen. heb altijd kinderen gewild en eigenlijk 3 (die laatste geloof ik verder wel, ik hou het bij 2).
tijdens de zwangerschap kan ik de medicijnen gewoon doorslikken, dus dat was wel een geruststelling. daarom maak ik me ook niet echt zorgen dat het mis gaat. daarbij, met een bipolaire stoornis kun je prima een normaal leven leiden. vanuit mijn behandelclub wordt kinderen krijgen ook helemaal niet ontraden. oh ja, vorig najaar vertelde mijn behandelaar dat de kans op bipolaire stoornis met erfelijkheid hoger ligt, misschien wel 3 op 10. wordt nog onderzocht. omdat de bipolaire stoornis één van de meest onderzochte en best behandelbare psychische stoornissen is, maak ik me niet al te druk.
volgens mij is zelfkennis vooral heel belangrijk. denk jij dat je het aankan? en acceptatie en therapietrouw zijn cruciaal voor succes, als je al een psychise aandoening hebt.
schaap, ik hoop dat je er iets aan hebt!
mijn moeder heeft meteen na mijn bevalling een psychose gekregen. toen dacht men nog dat dat redelijk op zichzelf staat, maar 3 jaar later kreeg ze weer een manische psychose. tot mijn 19e is alles goed gegaan en ik heb er in mijn jeugd niet onder geleden, zelfs niets van gemerkt. in de jaren daarna is het nog 3-4 keer gebeurd. haar depressies, volgend op de manieën, zijn nooit herkend (dat realiseerde ze zich pas toen ik het ook kreeg).
toen ik zo 21 was heb ik aan mijn moeder's behandelaar gevraagd naar de erfelijkheid van psychose (nou ja, ze is eigenlijk manisch depressief). die was 10x hoger dan normaal en dat zou dan neerkomen op een kans van 1 op 10. vond ik een aanvaardbaar risico, maar dat was toen nog niet actueel.
op mijn 29e heb ik mijn dochter gekregen en niet lang daarna openbaarde zich bij mij ook een bipolaire stoornis. ofwel ik werd manisch psychotisch en ben een maand opgenomen geweest. de laatste 2,5 week daarvan met mijn dochter erbij (dat kan in Rotterdam o.a.). toen ik weer thuis was, kreeg ik vrij snel een zware depressie, maar met citalopram was dat relatief snel onder controle. al met al was ik een jaar na de geboorte weer in orde. in overleg met mijn psych en begeleider hebben we gekeken of ik zonder AD kan (ik slik uiteraard ook lithium en dat doet ook wel iets tegen depressie), maar dat bleek niet zo te zijn. dus sinds het najaar slik ik lamotrigine als AD (is eigenlijk een anti-epilecticum, maar werkt goed tegen depressies en heeft niet de nare bijwerkingen van AD zoals gewichtstoename). conclusie: 1,5 jaar na de geboorte was ik weer mezelf.
en nu is de pil weer in de prullenbak en zijn we bezig voor nr.2! ben ik bang? soms. maar ik vind het belangrijkste mijn dochter straks een broer of zus heeft. en wij willen gewoon heel graag 2 kinderen. heb altijd kinderen gewild en eigenlijk 3 (die laatste geloof ik verder wel, ik hou het bij 2).
tijdens de zwangerschap kan ik de medicijnen gewoon doorslikken, dus dat was wel een geruststelling. daarom maak ik me ook niet echt zorgen dat het mis gaat. daarbij, met een bipolaire stoornis kun je prima een normaal leven leiden. vanuit mijn behandelclub wordt kinderen krijgen ook helemaal niet ontraden. oh ja, vorig najaar vertelde mijn behandelaar dat de kans op bipolaire stoornis met erfelijkheid hoger ligt, misschien wel 3 op 10. wordt nog onderzocht. omdat de bipolaire stoornis één van de meest onderzochte en best behandelbare psychische stoornissen is, maak ik me niet al te druk.
volgens mij is zelfkennis vooral heel belangrijk. denk jij dat je het aankan? en acceptatie en therapietrouw zijn cruciaal voor succes, als je al een psychise aandoening hebt.
schaap, ik hoop dat je er iets aan hebt!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:43
quote:Elynn schreef op 11 augustus 2009 @ 15:43:
[...]
(...) dat het onontkoombaar is dat het zich ook ooit bij mij op de een of andere manier zal manifesteren. (...) mezelf betrap op gedrag of hersenspinsels die me doen denken aan depressie of schizofrenie.Elyn, ik weet niet hoe oud je bent. Maar is angst voor schizofrenie niet een achterhaalde angst? Ik dacht nl. dat dit zich verreweg in de meeste gevallen openbaart in de (late) puberteit, maar voor een bepaalde leeftijd (25 ofzo?). Als je nog geen tekenen die richting op hebt wijzen en je hebt wel wat stressoren meegemaakt (verhuizen, op kamers) en weet ik veel wat, dan zou dat er toch al uitgekomen zijn?
[...]
(...) dat het onontkoombaar is dat het zich ook ooit bij mij op de een of andere manier zal manifesteren. (...) mezelf betrap op gedrag of hersenspinsels die me doen denken aan depressie of schizofrenie.Elyn, ik weet niet hoe oud je bent. Maar is angst voor schizofrenie niet een achterhaalde angst? Ik dacht nl. dat dit zich verreweg in de meeste gevallen openbaart in de (late) puberteit, maar voor een bepaalde leeftijd (25 ofzo?). Als je nog geen tekenen die richting op hebt wijzen en je hebt wel wat stressoren meegemaakt (verhuizen, op kamers) en weet ik veel wat, dan zou dat er toch al uitgekomen zijn?
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:48
wat ik me nog afvroeg: ik heb nu 2 depressies gehad en in mijn beleving is medicijnen het enige dat helpt. het voelde voor mij ook echt als een chemische onbalans en iets "buiten mezelf". ik snap dus dat therapiegedeelte niet goed, wat ik hier ook genoemd zie. hoe denken jullie hierover? of is therapie nodig om het te accepteren? of is het SRT?
misschien teveel off-topic, maar heb ook al lang niet meer reacties geplaatst (wel een trouwe meelezer). excuus schaap!
misschien teveel off-topic, maar heb ook al lang niet meer reacties geplaatst (wel een trouwe meelezer). excuus schaap!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:50
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:54
quote:schouderklopje schreef op 11 augustus 2009 @ 20:43:
[...]
Elyn, ik weet niet hoe oud je bent. Maar is angst voor schizofrenie niet een achterhaalde angst? Ik dacht nl. dat dit zich verreweg in de meeste gevallen openbaart in de (late) puberteit, maar voor een bepaalde leeftijd (25 ofzo?). Als je nog geen tekenen die richting op hebt wijzen en je hebt wel wat stressoren meegemaakt (verhuizen, op kamers) en weet ik veel wat, dan zou dat er toch al uitgekomen zijn?
Bij mijn broertje (die ik overigens een poos uit het oog ben verloren, lees: toen verschool hij zich voor de buitenwereld) barstten de psychoses op zijn 29e in volle hevigheid los. Waarschijnlijk heeft hij ook daarvoor al psychoses gehad, maar omdat hij zich aan alle aandacht onttrok, is dat niet met zekerheid vast te stellen. Pas nadat hij gedwongen is opgenomen is de diagnose schizofrenie gesteld (maar die heeft zich dus waarschijnlijk al eerder gemanifesteerd).
Ben zelf niet zozeer bang voor schizofrenie maar eerder voor het depressieve, er geen heil meer in zien, zwaar terneergeslagen zijn en uiteindelijk alleen maart dood willen (zie de zelfmoord van mijn opa en vader). Heb het gelukkig nog nooit bij mezelf bespeurd en ben juist heel levenslustig. Kan echter moeilijk met emoties omgaan en vrees wel eens dat dat uiteindelijk zou kunnen omslaan in iets destructiefs. Het beheerst mijn leven niet, maar het houd me wel zo nu en dan bezig.
Ben trouwens 34.
[...]
Elyn, ik weet niet hoe oud je bent. Maar is angst voor schizofrenie niet een achterhaalde angst? Ik dacht nl. dat dit zich verreweg in de meeste gevallen openbaart in de (late) puberteit, maar voor een bepaalde leeftijd (25 ofzo?). Als je nog geen tekenen die richting op hebt wijzen en je hebt wel wat stressoren meegemaakt (verhuizen, op kamers) en weet ik veel wat, dan zou dat er toch al uitgekomen zijn?
Bij mijn broertje (die ik overigens een poos uit het oog ben verloren, lees: toen verschool hij zich voor de buitenwereld) barstten de psychoses op zijn 29e in volle hevigheid los. Waarschijnlijk heeft hij ook daarvoor al psychoses gehad, maar omdat hij zich aan alle aandacht onttrok, is dat niet met zekerheid vast te stellen. Pas nadat hij gedwongen is opgenomen is de diagnose schizofrenie gesteld (maar die heeft zich dus waarschijnlijk al eerder gemanifesteerd).
Ben zelf niet zozeer bang voor schizofrenie maar eerder voor het depressieve, er geen heil meer in zien, zwaar terneergeslagen zijn en uiteindelijk alleen maart dood willen (zie de zelfmoord van mijn opa en vader). Heb het gelukkig nog nooit bij mezelf bespeurd en ben juist heel levenslustig. Kan echter moeilijk met emoties omgaan en vrees wel eens dat dat uiteindelijk zou kunnen omslaan in iets destructiefs. Het beheerst mijn leven niet, maar het houd me wel zo nu en dan bezig.
Ben trouwens 34.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:58
Over die chemische onbalans weet ik vrij weinig Kreeft. ik geloof absoluut dat het bestaat hoor. Er zin gewoon echt mensen die niet echt baat hebben bij gesprekken, maar wel met stoffen lijkend op serotonine. Lijkt me dan simpel te stellen dat het daar ergens misgaat dan.
Ik heb nu na heel veel jaren ook medicatie. En hoewel ik veel geleerd heb, is het reststukje nu pas beter aan het worden met medicatie. Waardoor ik denk, waarom heb ik dit niet al jaren geleden gedaan. Maar goed, met dat soort gedachtne schiet je toch niks op.
Wat ik nog even kwijt wilde, is dat ik denk dat er misschien onderscheid te maken valt in soort psychische problematiek en het effect op kinderen. Ik denk dat zelfkennis erg belangrijk is. iets wat door de mand genomen misschien meer voor de hand ligt bij erfelijke depressies?
Ik denk dat persoonlijkheidsproblematiek of ernstige psychiatrische problemen minder makkelijk te behandelen zijn. Omdat ik me bijvoorbeeld van veel soorten persoonlijkheidsproblematiek afvraag in hoeverre de bewust persoon zicht heeft op zijn/haar eigen afwijkende denken en gedragingen. Als extreem voorbeeld: iemand met een narcistische persoonlijkheid zal vooral de schuld van dingen eerder bij anderen leggen dan bij zichzelf en is dus geneigd niet snel naar eigen inbreng te kijken. Daar waar iemand met een depressie dat wellicht sneller doet?
Ik heb nu na heel veel jaren ook medicatie. En hoewel ik veel geleerd heb, is het reststukje nu pas beter aan het worden met medicatie. Waardoor ik denk, waarom heb ik dit niet al jaren geleden gedaan. Maar goed, met dat soort gedachtne schiet je toch niks op.
Wat ik nog even kwijt wilde, is dat ik denk dat er misschien onderscheid te maken valt in soort psychische problematiek en het effect op kinderen. Ik denk dat zelfkennis erg belangrijk is. iets wat door de mand genomen misschien meer voor de hand ligt bij erfelijke depressies?
Ik denk dat persoonlijkheidsproblematiek of ernstige psychiatrische problemen minder makkelijk te behandelen zijn. Omdat ik me bijvoorbeeld van veel soorten persoonlijkheidsproblematiek afvraag in hoeverre de bewust persoon zicht heeft op zijn/haar eigen afwijkende denken en gedragingen. Als extreem voorbeeld: iemand met een narcistische persoonlijkheid zal vooral de schuld van dingen eerder bij anderen leggen dan bij zichzelf en is dus geneigd niet snel naar eigen inbreng te kijken. Daar waar iemand met een depressie dat wellicht sneller doet?
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:06
quote:Elynn schreef op 11 augustus 2009 @ 20:57:
@Schouderklopje: waarin merk jij concreet dat je psychische zaken je belemmeren om een goede ouder te zijn?
Als je psychisch niet goed in elkaar steekt wordt je vaak egoistischer. kan het wel mooier maken dan het is. Maar als jij geconsumeerd wordt door je eigen problemen, kan je problemen van anderen er vaak minder goed bij hebben. Zo ook de zorg voor een klein kind dat behoefte heeft aan aandacht en begrip. Als je kop staat te knetteren van alle prikkels, ligt het sneller voor de hand dat je loopt te snauwen dan dat je begrijpend reageert.
Dat is grofweg samengevat wat de grootste impact is van problemen, op welk vlak die dan ook liggen.
Mensen met psychische problemen hebben vaker een slechter vangnet, minder zeflinzicht, zijn egoistischer (vanwege die in de weg staande problemen en gevoelens), hebben meer moeite een beroep te doen op anderen, etc.
Ik denk dat relaties van probleemouders ook vaker problemen hebben, familiaire problemen, problemen met werk en inkomen, etc. Kortom, het komt op heel veel fronten terug.
Bij mij was het niet zozeer het grootste deel van wat ik hierboven heb beschreven. Want geen problemen met inkomen en wonen, wel met relatie trouwens (veel ruzie).
Maar het ding wat het meest in de weg stond, was het onvermogen om van mijn kind te genieten en alleen maar weg willen van mijn kind. Snauwen, boos zijn, en veel verschillende negatieve emoties. Ik kon het zorgen voor er gewoon net niet bij hebben. Die ruimte was er gewoon niet (gelukkig is dat opgevangen door mijn partner en hulpverlening en beter geworden door het ouder worden van mijn kind. En bovendien helpt de medicatie).
@Schouderklopje: waarin merk jij concreet dat je psychische zaken je belemmeren om een goede ouder te zijn?
Als je psychisch niet goed in elkaar steekt wordt je vaak egoistischer. kan het wel mooier maken dan het is. Maar als jij geconsumeerd wordt door je eigen problemen, kan je problemen van anderen er vaak minder goed bij hebben. Zo ook de zorg voor een klein kind dat behoefte heeft aan aandacht en begrip. Als je kop staat te knetteren van alle prikkels, ligt het sneller voor de hand dat je loopt te snauwen dan dat je begrijpend reageert.
Dat is grofweg samengevat wat de grootste impact is van problemen, op welk vlak die dan ook liggen.
Mensen met psychische problemen hebben vaker een slechter vangnet, minder zeflinzicht, zijn egoistischer (vanwege die in de weg staande problemen en gevoelens), hebben meer moeite een beroep te doen op anderen, etc.
Ik denk dat relaties van probleemouders ook vaker problemen hebben, familiaire problemen, problemen met werk en inkomen, etc. Kortom, het komt op heel veel fronten terug.
Bij mij was het niet zozeer het grootste deel van wat ik hierboven heb beschreven. Want geen problemen met inkomen en wonen, wel met relatie trouwens (veel ruzie).
Maar het ding wat het meest in de weg stond, was het onvermogen om van mijn kind te genieten en alleen maar weg willen van mijn kind. Snauwen, boos zijn, en veel verschillende negatieve emoties. Ik kon het zorgen voor er gewoon net niet bij hebben. Die ruimte was er gewoon niet (gelukkig is dat opgevangen door mijn partner en hulpverlening en beter geworden door het ouder worden van mijn kind. En bovendien helpt de medicatie).
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:16
Maar kan je er iets mee? Kortom, geloof je dat het zo kan uiptakken? Want ik schrijf het hier ook met een doel zeg maar
Een beetje het verhaal van bezint eer ge begint.
Je zult mij nooit hoeren zeggen dat met psychische problemen kinderen krijgen pertinent af te raden is. Want dat geloof ik niet. Ik denk dat er erg veel goede ouders tussen lopen. Maar denk wel dat je het rijtje aan mogelijke problemen goed moet kunnen inschatten.
Hoeveel egoistischer word je en hoe denk je dat op te lossen (heb je bijvoorbeeld een partner die daarin kan bijdragen), heb je hulpbronnen, zou je medicatie overwegen als het tegenvalt, etc.
Een beetje het verhaal van bezint eer ge begint.
Je zult mij nooit hoeren zeggen dat met psychische problemen kinderen krijgen pertinent af te raden is. Want dat geloof ik niet. Ik denk dat er erg veel goede ouders tussen lopen. Maar denk wel dat je het rijtje aan mogelijke problemen goed moet kunnen inschatten.
Hoeveel egoistischer word je en hoe denk je dat op te lossen (heb je bijvoorbeeld een partner die daarin kan bijdragen), heb je hulpbronnen, zou je medicatie overwegen als het tegenvalt, etc.
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:35
quote:schouderklopje schreef op 11 augustus 2009 @ 21:16:
Maar kan je er iets mee? Kortom, geloof je dat het zo kan uiptakken? Want ik schrijf het hier ook met een doel zeg maar
Een beetje het verhaal van bezint eer ge begint.
Je zult mij nooit hoeren zeggen dat met psychische problemen kinderen krijgen pertinent af te raden is. Want dat geloof ik niet. Ik denk dat er erg veel goede ouders tussen lopen. Maar denk wel dat je het rijtje aan mogelijke problemen goed moet kunnen inschatten.
Hoeveel egoistischer word je en hoe denk je dat op te lossen (heb je bijvoorbeeld een partner die daarin kan bijdragen), heb je hulpbronnen, zou je medicatie overwegen als het tegenvalt, etc.
Ja, ik kan hier zeker wat mee. Ik herken het van mijn vader, in die zin dat hij zo met zichzelf worstelde dat mijn broer en ik te weinig aandacht kregen en ik veel te jong zelf binnen ons gezin ben gaan moederen. Hoewel ik toen niet wist dat mijn vader depressief was en het niet aankon, voelde ik dat wel degelijk. Op de een of andere manier heb ik het hem nooit kwalijk genomen. Wel heb ik achteraf gezien veel ouderlijke steun gemist. Dat is me tijdens mijn studie ook opgebroken (verantwoordelijkheden juist uit de weg gaan, altijd maar actief en op stap, veel drinken,veel roken, veel leukigheid opzoeken en niet alleen willen zijn o.a.).
Ik herken het gelukkig niet in de manier waarop ik met mijn vriend en dochter (van acht) omga. Wel deels; heb wel veel ruimte voor mezelf nodig (en die krijg ik gelukkig ook), maar dat komt m.i. niet voort uit psychische zaken en blijft binnen het gezonde.
Maar kan je er iets mee? Kortom, geloof je dat het zo kan uiptakken? Want ik schrijf het hier ook met een doel zeg maar
Een beetje het verhaal van bezint eer ge begint.
Je zult mij nooit hoeren zeggen dat met psychische problemen kinderen krijgen pertinent af te raden is. Want dat geloof ik niet. Ik denk dat er erg veel goede ouders tussen lopen. Maar denk wel dat je het rijtje aan mogelijke problemen goed moet kunnen inschatten.
Hoeveel egoistischer word je en hoe denk je dat op te lossen (heb je bijvoorbeeld een partner die daarin kan bijdragen), heb je hulpbronnen, zou je medicatie overwegen als het tegenvalt, etc.
Ja, ik kan hier zeker wat mee. Ik herken het van mijn vader, in die zin dat hij zo met zichzelf worstelde dat mijn broer en ik te weinig aandacht kregen en ik veel te jong zelf binnen ons gezin ben gaan moederen. Hoewel ik toen niet wist dat mijn vader depressief was en het niet aankon, voelde ik dat wel degelijk. Op de een of andere manier heb ik het hem nooit kwalijk genomen. Wel heb ik achteraf gezien veel ouderlijke steun gemist. Dat is me tijdens mijn studie ook opgebroken (verantwoordelijkheden juist uit de weg gaan, altijd maar actief en op stap, veel drinken,veel roken, veel leukigheid opzoeken en niet alleen willen zijn o.a.).
Ik herken het gelukkig niet in de manier waarop ik met mijn vriend en dochter (van acht) omga. Wel deels; heb wel veel ruimte voor mezelf nodig (en die krijg ik gelukkig ook), maar dat komt m.i. niet voort uit psychische zaken en blijft binnen het gezonde.
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:59
Oh Elyn, sorry, ik was op een of andere manier in de veronderstelling dat je overwoog om aan kinderen te beginnen en hier kwam lezen of dat wel of niet een verstandige keus zou zijn. Maar in jouw geval is er al sprake van een gezinnetje duh. Heb er denk ik overheen gelezen, sorry.
Gelukkig dat het met jou en je gezin goed gaat. Ik denk dat je inderdaad veel steun tekort bent gekomen als je moeder maar kort geleefd heeft en je vader het allemaal niet aankon. Dan ben je erg op jezelf aangewezen geweest. Dat zal niet makkelijk zijn geweest!
Gelukkig dat het met jou en je gezin goed gaat. Ik denk dat je inderdaad veel steun tekort bent gekomen als je moeder maar kort geleefd heeft en je vader het allemaal niet aankon. Dan ben je erg op jezelf aangewezen geweest. Dat zal niet makkelijk zijn geweest!
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:03
Was inderdaad niet makkelijk en heb er wel een knauw aan over gehouden. Gelukkig wel een hanteerbare.
Dat je dacht dat ik aan kinderen wilde beginnen komt denk ik door de openingspost. Het topic loopt wat schuin inmiddels. Haakte zelf voornamelijk in op de erfelijkheidsvraag (loop ik het risico dat zich vroeg of laat nog iets bij mij zal manifesteren).
Dat je dacht dat ik aan kinderen wilde beginnen komt denk ik door de openingspost. Het topic loopt wat schuin inmiddels. Haakte zelf voornamelijk in op de erfelijkheidsvraag (loop ik het risico dat zich vroeg of laat nog iets bij mij zal manifesteren).
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:16
Ik sluit mij aan bij schouderklopje als je zegt, bezint eer ge begint. Dat is nu precies wat wij de afgelopen jaren al wel hebben gedaan en waarom ik nog steeds bij een psycholoog loop en dat ook zeker van plan ben te blijven doen als ik zwanger mag worden.
Natuurlijk denk ik er over na, wat als mijn kind net zulke klachten krijgt als ik? Ik denk zelf dat een grote bron van mijn klachten in mijn jeugd te vinden is. Doordat mijn moeder altijd geroepen heeft dat ik niet gewenst was ben ik naar bevestiging gaan zoeken, tevergeefs. Toen ik in de pubertijd het contact met mijn moeder helemaal kwijt was (ondanks dat ik wel thuis woonde!) ging ik de bevestiging zoeken bij anderen, daar kwam als reactie het pesten op (Elske, gebeurde dat bij jou ook?)
Kreeft, in antwoord op jouw vraag of ik het aan kan: ik denk als ik een goede steun heb aan mijn man (van mijn moeder krijg ik het niet, die zal een zwangerschap alleen maar afkeuren) ga ik er vanuit dat ik er wel kom. Het afwijzende gedrag zoals mijn moeder dat had zal ik hopelijk nooit vertonen. Als ik het wel doe hoop ik dat ik teruggefloten word. Bij ons is een kindje welkom. Het is nu aan de natuur of we zwanger worden of niet.
Volgens mijn psychiater heb ik trouwens verschijnselen van ADHD (niet voldoende bewijzen voor gevonden), een paniekstoornis en ben ik gevoelig voor depressie. Een zware psychose heb ik tot nu niet doorgemaakt. Neemt niet weg dat ik mij wel realiseer dat dit wel kan gebeuren!
Wat fijn dat er zoveel ervaringen worden gedeeld.
Natuurlijk denk ik er over na, wat als mijn kind net zulke klachten krijgt als ik? Ik denk zelf dat een grote bron van mijn klachten in mijn jeugd te vinden is. Doordat mijn moeder altijd geroepen heeft dat ik niet gewenst was ben ik naar bevestiging gaan zoeken, tevergeefs. Toen ik in de pubertijd het contact met mijn moeder helemaal kwijt was (ondanks dat ik wel thuis woonde!) ging ik de bevestiging zoeken bij anderen, daar kwam als reactie het pesten op (Elske, gebeurde dat bij jou ook?)
Kreeft, in antwoord op jouw vraag of ik het aan kan: ik denk als ik een goede steun heb aan mijn man (van mijn moeder krijg ik het niet, die zal een zwangerschap alleen maar afkeuren) ga ik er vanuit dat ik er wel kom. Het afwijzende gedrag zoals mijn moeder dat had zal ik hopelijk nooit vertonen. Als ik het wel doe hoop ik dat ik teruggefloten word. Bij ons is een kindje welkom. Het is nu aan de natuur of we zwanger worden of niet.
Volgens mijn psychiater heb ik trouwens verschijnselen van ADHD (niet voldoende bewijzen voor gevonden), een paniekstoornis en ben ik gevoelig voor depressie. Een zware psychose heb ik tot nu niet doorgemaakt. Neemt niet weg dat ik mij wel realiseer dat dit wel kan gebeuren!
Wat fijn dat er zoveel ervaringen worden gedeeld.
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:52
Hoi Schaap, om op je vraag terug te komen: ik weet het niet meer. Ik was nog maar 6 jaar toen het pesten begon. Hoe alles daarvoor was weet ik niet. Het pesten heeft in totaal 10 jaar geduurd.
Ik denk dat mijn moeder altijd al zo afwijzend en negatief over mij is geweest, dus ook voor mijn 6e. Maar concrete herinneringen heb ik niet uit die periode. Ik neem het haar wel kwalijk. Ik vind het ontzettend slecht dat ze zo deed, vooral omdat ze gewoon wist dat ik gepest werd op school.
Ik denk dat mijn moeder altijd al zo afwijzend en negatief over mij is geweest, dus ook voor mijn 6e. Maar concrete herinneringen heb ik niet uit die periode. Ik neem het haar wel kwalijk. Ik vind het ontzettend slecht dat ze zo deed, vooral omdat ze gewoon wist dat ik gepest werd op school.
woensdag 12 augustus 2009 om 13:57
@gipsy, ik snap je wel. ik heb wel de keus gemaakt het risico te nemen, ook met in mijn achterhoofd, je weet toch nooit wat het leven brengt. ok, en omdat ik dacht dat het risico voor mij, maar vooral ook voor mijn kind kleiner was dan ik dacht.
daarbij ik merk na 2 jaar bipolaire stoornis dat er prima mee te leven valt. ik ben geen andere moeder dan andere en op mijn werk functioneer ik ook weer op mijn oude nivo, hoger zelfs heb nl. nog promotie gekregen. waar ik op let: of mijn leven en situatie stabiel is en dat als er iets gebeurt ik dat meteen meld. en ik slik trouw mijn medicijnen.
kortom ik vond het een aanvaardbaar risico en ben blij dat ik de stap heb gewaagd.
daarbij ik merk na 2 jaar bipolaire stoornis dat er prima mee te leven valt. ik ben geen andere moeder dan andere en op mijn werk functioneer ik ook weer op mijn oude nivo, hoger zelfs heb nl. nog promotie gekregen. waar ik op let: of mijn leven en situatie stabiel is en dat als er iets gebeurt ik dat meteen meld. en ik slik trouw mijn medicijnen.
kortom ik vond het een aanvaardbaar risico en ben blij dat ik de stap heb gewaagd.
woensdag 12 augustus 2009 om 15:00
Schaap, ik denk dat het een essentieel verschil is dat jij kennelijk niet 'gewenst' was, en dat jouw kindje wel gewenst is.
Het deel van jouw ziekte dat veroorzaakt is door afwijzing en ongewenst zijn, zal bij jouw kind waarschijnlijk geen rol spelen. (rare zin... sorry)
En je geeft aan dat de ziekte voor jou nu redelijk te hanteren is, dat is natuurlijk heel positief.
Misschien brengt een kind ook wel zoveel positieve energie in je leven (liefde die je zelf als kind niet gevoeld hebt, kan er in jouw gezin wel zijn) dat je minder last zult krijgen van depressies.
(Dat laatste weet je nooit zeker, het kan ook de andere kant op werken: dat je door de drukte van een gezin wel meer vatbaar bent.)
Succes met alles!
Het deel van jouw ziekte dat veroorzaakt is door afwijzing en ongewenst zijn, zal bij jouw kind waarschijnlijk geen rol spelen. (rare zin... sorry)
En je geeft aan dat de ziekte voor jou nu redelijk te hanteren is, dat is natuurlijk heel positief.
Misschien brengt een kind ook wel zoveel positieve energie in je leven (liefde die je zelf als kind niet gevoeld hebt, kan er in jouw gezin wel zijn) dat je minder last zult krijgen van depressies.
(Dat laatste weet je nooit zeker, het kan ook de andere kant op werken: dat je door de drukte van een gezin wel meer vatbaar bent.)
Succes met alles!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
