Psyche
alle pijlers
Aanleg voor psychische klachten en kinderwens, goede combi?
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:15
De laatste jaren herken ik bij mijn moeder psychische klachten. Zelf ben ik ben al een aantal jaren vaste klant bij de psycholoog. Ik kan mijn eigen klachten inmiddels heel goed herkennen en voel een mindere periode ook aankomen zodat ik daar meteen op kan handelen, en een zware depressie zoals ik die in het verleden heb gehad, meteen voorkomen.
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
woensdag 12 augustus 2009 om 17:34
Hoewel dat natuurlijk een "prettige" bijkomstigheid is Fleurtje, neemt dat niet weg dat de scherpe randjes van een depressie zeker wel anderen kunnen schaden. Ben je in je eentje depressief, kun je nog makkelijk(er) die dekens over je kop trekken en doen alsof de wereld niet bestaat. Maar dat kan met een kind natuurlijk gewoon niet (meer). Dus dan moet je het egoistische van een depressie wel goed kunnen buigen. Ik heb dat zelf best goed gekund. Maar ik zie ook een boel mensen die dat niet kunnen en zich verschuilen achter een depressie. Da's allemaal leuk en aardig, maar dat 'recht' heb je toch wel een beetje opgegeven toen je kinderen kreeg als je het mij vraagt.
Bedoel het niet lullig, hoewel het er wel lullig uitkomt. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat je juist in dit soort situaties enorm moet waken voor de schade die je je kind(eren) aandoet en werkelijk alles uit de kast moet trekken om dit zo minimaal mogelijk te laten zijn. Tis dus niet bedoelt als verwijt dat iemand depressief is. Want dat kan de beste overkomen!
Bedoel het niet lullig, hoewel het er wel lullig uitkomt. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat je juist in dit soort situaties enorm moet waken voor de schade die je je kind(eren) aandoet en werkelijk alles uit de kast moet trekken om dit zo minimaal mogelijk te laten zijn. Tis dus niet bedoelt als verwijt dat iemand depressief is. Want dat kan de beste overkomen!
woensdag 12 augustus 2009 om 17:41
Ha, Schouderklopje, je schrijft het treffend.
Als ik depressief ben, ben ik zo blij dat ik geen partner heb en zeker geen kinderen. Dan heb ik idd het recht om de hele dag in pyjama te lopen (vind ik dan). En dan gaan er gedachten door mijn hoofd als: ik kan nooit moeder worden want dan geef ik op een dag als vandaag niet eens mijn kinderen eten.
(En dan voel ik me nog depressiever)
Het is bij mij nu nog niet aan de orde. Ik hoop dat ik de komende jaren stabiel word / blijf.
Als ik depressief ben, ben ik zo blij dat ik geen partner heb en zeker geen kinderen. Dan heb ik idd het recht om de hele dag in pyjama te lopen (vind ik dan). En dan gaan er gedachten door mijn hoofd als: ik kan nooit moeder worden want dan geef ik op een dag als vandaag niet eens mijn kinderen eten.
(En dan voel ik me nog depressiever)
Het is bij mij nu nog niet aan de orde. Ik hoop dat ik de komende jaren stabiel word / blijf.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 12 augustus 2009 om 18:32
woensdag 12 augustus 2009 om 18:39
quote:gipsy25 schreef op 12 augustus 2009 @ 13:45:
bij mij in de familie zit ook het een en ander aan psychische ziektes (man. dep. etc), ik heb het zelf ook niet altijd makkelijk, aanleg is absoluut aanwezig.
Voor mij wel een reden om geen kinderen te nemen, heb wel eens gehoord dat kans op ps. ziekte 1derde aanleg, 1derde kinderjaren en 1derde 'pech'/leven is.
Ik weet dat ik het mezelf nooit zou vergeven als het kind dat ik op de wereld zet ziek zou worden en dat kun je volgens mij nooit voorkomen. En dan denk ik, alleen omdat ik zo nodig een kind moet...ik wil het risico niet nemen.
Maar trek je er niet teveel van aan hoor, je moet doen wat je zelf denkt dat goed is!
Maar is je enige reden om geen kinderen te nemen het feit dat die kinderen later in hun leven depressies kunnen krijgen?
Want dat verband is helemaal niet zo heel sterk (en die 1/3 theorie is ook maar een gemakkelijk voorbeeld). Iedereen heeft in zijn leven kans op depressies, ook zonder erfelijke component en het aantal depressies blijft maar stijgen. En zelfs met (af en toe) depressies is het leven vaak de moeite waard.
Dat je bang bent het zelf niet aan te kunnen en daardoor een slechte moeder zult zijn snap ik wel.
bij mij in de familie zit ook het een en ander aan psychische ziektes (man. dep. etc), ik heb het zelf ook niet altijd makkelijk, aanleg is absoluut aanwezig.
Voor mij wel een reden om geen kinderen te nemen, heb wel eens gehoord dat kans op ps. ziekte 1derde aanleg, 1derde kinderjaren en 1derde 'pech'/leven is.
Ik weet dat ik het mezelf nooit zou vergeven als het kind dat ik op de wereld zet ziek zou worden en dat kun je volgens mij nooit voorkomen. En dan denk ik, alleen omdat ik zo nodig een kind moet...ik wil het risico niet nemen.
Maar trek je er niet teveel van aan hoor, je moet doen wat je zelf denkt dat goed is!
Maar is je enige reden om geen kinderen te nemen het feit dat die kinderen later in hun leven depressies kunnen krijgen?
Want dat verband is helemaal niet zo heel sterk (en die 1/3 theorie is ook maar een gemakkelijk voorbeeld). Iedereen heeft in zijn leven kans op depressies, ook zonder erfelijke component en het aantal depressies blijft maar stijgen. En zelfs met (af en toe) depressies is het leven vaak de moeite waard.
Dat je bang bent het zelf niet aan te kunnen en daardoor een slechte moeder zult zijn snap ik wel.
woensdag 12 augustus 2009 om 19:49
Ik kan niet zeggen dat, als ik voordat kinderen kreeg al depressief was, geen kinderen zou willen maar nu ik terug kijk en even de rammelende eierstokken die zeker meespelen negeer zou ik het niet gedaan hebben...
Dit is dus achteraf bekeken want als ik zie hoe moeilijk mijn zoon het heeft breekt mijn hart
Het TE herkenbare weggehaald
Dit is dus achteraf bekeken want als ik zie hoe moeilijk mijn zoon het heeft breekt mijn hart
Het TE herkenbare weggehaald
woensdag 12 augustus 2009 om 20:49
ik vond het tijdens mijn depressies vreselijk zwaar om vor mijn dochter te zorgen (stond soms huilend en wel liedjes te zingen en haar te verschonen), maar ik denk wel dat ik, juist doordat ik voor haar moest zorgen, er sneller uit ben gekomen. met een kind MOET je wel aan rust ritme regelmaat doen en da's ook 1 van de basisvoorwaarden om door een depressie te komen (naast medicijnen en evt. therapie). tenminste da's wat ik meegekregen heb van de psych: dat je zoveel mogelijk een gewoon ritme moet aanhouden en jezelf verzorgen. al is het met tegenzin (en hard huilend).
woensdag 12 augustus 2009 om 21:45
Tuurlijk, er kleven veel "voordelen" aan een kind hebben tijdens een depressie. Ik leid bijvoorbeeld een veel geregelder leven en dat alleen al is voor (bijna) iedereen gezond, depressie of niet.
Ik heb gelukkig al een tijd niet meer te kampen met een depressie. Maar ben wel gruwelijk blij dat de schade beperkt is gebleven. Het had ook anders uit kunnen pakken en een kind zou niet die therapie hoeven zijn voor ouders met een depressie. Ook al werkt dat goed.
Dus als je als ouders niet goed voor jezelf kunt zorgen en/of het zo kunt organiseren dat een kind er weinig last van heeft, dan zou ik het een kind niet aan willen doen. Hmmm, bedenk me dat ik nogal sceptisch ben. Maar ben dan ook erg 'bezorgd' om kinderen met psychisch zieke ouders (ook al ben/was ik er zelf een, want nu met ondersteuning en medicatie ben ik aardig boven jan). Ik zie of hoor het te vaak mis gaan. Than again bedenk ik me dan ook dat mensen die er al zo bewust mee omgaan voordat er kinderen komen, misschien juist wel extra goed voor hun kind zorgen. Omdat ze zich heel goed bewust zijn van de gevaren!
Ik heb gelukkig al een tijd niet meer te kampen met een depressie. Maar ben wel gruwelijk blij dat de schade beperkt is gebleven. Het had ook anders uit kunnen pakken en een kind zou niet die therapie hoeven zijn voor ouders met een depressie. Ook al werkt dat goed.
Dus als je als ouders niet goed voor jezelf kunt zorgen en/of het zo kunt organiseren dat een kind er weinig last van heeft, dan zou ik het een kind niet aan willen doen. Hmmm, bedenk me dat ik nogal sceptisch ben. Maar ben dan ook erg 'bezorgd' om kinderen met psychisch zieke ouders (ook al ben/was ik er zelf een, want nu met ondersteuning en medicatie ben ik aardig boven jan). Ik zie of hoor het te vaak mis gaan. Than again bedenk ik me dan ook dat mensen die er al zo bewust mee omgaan voordat er kinderen komen, misschien juist wel extra goed voor hun kind zorgen. Omdat ze zich heel goed bewust zijn van de gevaren!
woensdag 12 augustus 2009 om 21:53
quote:schouderklopje schreef op 12 augustus 2009 @ 21:45:
Than again bedenk ik me dan ook dat mensen die er al zo bewust mee omgaan voordat er kinderen komen, misschien juist wel extra goed voor hun kind zorgen. Omdat ze zich heel goed bewust zijn van de gevaren!
dit bedoelde ik dus! niemand wil het zijn kinderen aandoen dat die een ouder met psychische problemen krijgt of dat jij ze een psychische probleem geeft uit de erfenis.
ik benader het verder vooral optimistisch, maar da's ook mijn aard (ondanks dat ik binnen mijn bipolaire stoornis naar het depressieve neig en daar ook voor medicijnen moet blijven slikken).
Than again bedenk ik me dan ook dat mensen die er al zo bewust mee omgaan voordat er kinderen komen, misschien juist wel extra goed voor hun kind zorgen. Omdat ze zich heel goed bewust zijn van de gevaren!
dit bedoelde ik dus! niemand wil het zijn kinderen aandoen dat die een ouder met psychische problemen krijgt of dat jij ze een psychische probleem geeft uit de erfenis.
ik benader het verder vooral optimistisch, maar da's ook mijn aard (ondanks dat ik binnen mijn bipolaire stoornis naar het depressieve neig en daar ook voor medicijnen moet blijven slikken).
woensdag 12 augustus 2009 om 21:53
,
De jongste woont nog thuis bij zijn vader.
Normaal zie ik mijn kinderen eens per maand een dagje, bellen 2 keer per week en in de grote vakantie, toevallig as vrijdag, komen ze een weekje hierheen.
Diplomauitreikingen, ouderavonden etc doen ex en ik samen.
Bij de oudste ben ik verantwoordelijk dat hij goed met zijn financieën omgaat en alles op een rijtje heb gezet qua uitgaven en inkomsten, vaste lasten ed.
Het contact is er gelukkig wel.
De jongste woont nog thuis bij zijn vader.
Normaal zie ik mijn kinderen eens per maand een dagje, bellen 2 keer per week en in de grote vakantie, toevallig as vrijdag, komen ze een weekje hierheen.
Diplomauitreikingen, ouderavonden etc doen ex en ik samen.
Bij de oudste ben ik verantwoordelijk dat hij goed met zijn financieën omgaat en alles op een rijtje heb gezet qua uitgaven en inkomsten, vaste lasten ed.
Het contact is er gelukkig wel.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:58
Bij mij uit zich een depressie juist door te ver over mijn grenzen te gaan als ik voel dat de bodem van de put weer bereikt wordt.
Toen ik de kinderen nog had was ik juist heel veel met ze bezig om maar niet verder te zakken of te negeren dat ik eigenlijk doodongelukkig was.
Pas als mijn lijf niet meer wilde kon ik bij mezelf pas toegeven dat ik weer op de bodem zat maar was dan ook rijp voor een opname vanwege suicideneigingen.
Ik was en ben nog steeds niet iemand die dan heel passief is tijdens een depressie.
Ik ben dan juist gemaakt vrolijk en niets is me teveel. Ik pas dan ook heel erg op dat ik geen rot humeur vertoon of snel geirriteerd ben.
Huilen kan ik al helemaal niet. Is normaal al moeilijk, zelden maar dan helemaal.
Toen ik de kinderen nog had was ik juist heel veel met ze bezig om maar niet verder te zakken of te negeren dat ik eigenlijk doodongelukkig was.
Pas als mijn lijf niet meer wilde kon ik bij mezelf pas toegeven dat ik weer op de bodem zat maar was dan ook rijp voor een opname vanwege suicideneigingen.
Ik was en ben nog steeds niet iemand die dan heel passief is tijdens een depressie.
Ik ben dan juist gemaakt vrolijk en niets is me teveel. Ik pas dan ook heel erg op dat ik geen rot humeur vertoon of snel geirriteerd ben.
Huilen kan ik al helemaal niet. Is normaal al moeilijk, zelden maar dan helemaal.
donderdag 13 augustus 2009 om 09:38
Allereerst even waarom ik er niet zoveel ben: ik werk momenteel nogal onregelmatig en veel en heb dus niet altijd tijd om op het forum te zijn. Maar ik ben weer bijgelezen.
@Moonlight: ik denk idd dat een wezenlijk verschil tussen mij en mijn kind zou zijn dat mijn kind super gewenst is. Ik merk met een aantal aspecten in mijn leven al dat ik anders ben dan mijn moeder. Ik ben veel socialer en warmer naar mensen toe. Mijn moeder kan dat ook zijn maar is vaker kouder dan warmer. Zij werkt bijvoorbeeld in de commerciele sector, ik in de zorg. Toch een verschilletje nietwaar?
Juist omdat ik in mijn werk heel vaak zie hoe het ook anders kan, kan ik mij op mijn depressieve dagen (zoals b.v. afgelopen week) wel mijn bed uittrekken en eten. Aankleden doe ik dan alleen als ik de deur uit moet. Ik slaap in ieder geval veel dan.
Wat mij sterkt in al jullie verhalen is dat veel depressies pas na de geboorte van een kind tot uiting kwamen. Dan weet je het dus niet en kan ik mij voorstellen dat het heel zwaar is. Wat dat betreft heb ik op voor dat ik het al weet. Daarbij heb ik een partner die ook weet waar hij aan begint en dat er een risico inzit. We doen het samen.
@Bosaapje: wat fijn om te horen dat het met je kinderen goed gaat. Iemand die vanuit begeleid wonen naar zelfstandig wonen gaat maakt toch een stap vooruit. Is je jongste zoon wel "klachtenvrij"? (ik zeg het mssn wat krom maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel) Je hebt het mssn al gezegd maar dan heb ik er overheen gelezen, sorry.
@Moonlight: ik denk idd dat een wezenlijk verschil tussen mij en mijn kind zou zijn dat mijn kind super gewenst is. Ik merk met een aantal aspecten in mijn leven al dat ik anders ben dan mijn moeder. Ik ben veel socialer en warmer naar mensen toe. Mijn moeder kan dat ook zijn maar is vaker kouder dan warmer. Zij werkt bijvoorbeeld in de commerciele sector, ik in de zorg. Toch een verschilletje nietwaar?
Juist omdat ik in mijn werk heel vaak zie hoe het ook anders kan, kan ik mij op mijn depressieve dagen (zoals b.v. afgelopen week) wel mijn bed uittrekken en eten. Aankleden doe ik dan alleen als ik de deur uit moet. Ik slaap in ieder geval veel dan.
Wat mij sterkt in al jullie verhalen is dat veel depressies pas na de geboorte van een kind tot uiting kwamen. Dan weet je het dus niet en kan ik mij voorstellen dat het heel zwaar is. Wat dat betreft heb ik op voor dat ik het al weet. Daarbij heb ik een partner die ook weet waar hij aan begint en dat er een risico inzit. We doen het samen.
@Bosaapje: wat fijn om te horen dat het met je kinderen goed gaat. Iemand die vanuit begeleid wonen naar zelfstandig wonen gaat maakt toch een stap vooruit. Is je jongste zoon wel "klachtenvrij"? (ik zeg het mssn wat krom maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel) Je hebt het mssn al gezegd maar dan heb ik er overheen gelezen, sorry.
vrijdag 14 augustus 2009 om 09:54
Hoi Fleurtje,
Ja dat denk ik ook dat je moet zorgen voor een goede back up. Anders moet je er niet aan beginnen.
Ik denk dat ik, als ik zwanger mag worden, mijzelf laat begeleiden tijdens de zwangerschap en de periode erna.
Ik heb een hoop opgestoken van alle verhalen hier. Ik en mijn man hebben het er regelmatig over en hebben ook al bedacht dat mijn moeder b.v. geen goed vangnet is voor mij. Die werkt alleen maar tegen.
Ik ben gisteren weer bij de psych geweest, de donderwolken zijn weer een beetje voorbij. Nu buiten nog
Fijn weekend allen.
Ja dat denk ik ook dat je moet zorgen voor een goede back up. Anders moet je er niet aan beginnen.
Ik denk dat ik, als ik zwanger mag worden, mijzelf laat begeleiden tijdens de zwangerschap en de periode erna.
Ik heb een hoop opgestoken van alle verhalen hier. Ik en mijn man hebben het er regelmatig over en hebben ook al bedacht dat mijn moeder b.v. geen goed vangnet is voor mij. Die werkt alleen maar tegen.
Ik ben gisteren weer bij de psych geweest, de donderwolken zijn weer een beetje voorbij. Nu buiten nog
Fijn weekend allen.
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:32
Schaap76: Psychische klachten zoals jij het omschijft is natuurlijk een heel breed begrip. Veel mensen lopen in hun leven tegen dingen aan die mbv van therapie en een psycholoog kunnen oplossen. Depressie is weer iets heel anders en dan heb ik het nog niet over al die andere (zwaardere) psychische klachten.
Ikzelf ben zowat vanaf mn puberteit al "bezig" en heb meerdere depressies gehad, van vrij lichte tot (nu) vrij zware en langdurige. Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld aan het wel/niet hebben van kinderen, daarvoor was mijn kinderwens te groot (en waarschijnlijk mijn klachten ook niet erg/zwaar genoeg).
Ik heb nu 2 kinderen en sinds 2 jaar dus erg aan het tobben met (zware) depressies die maar niet overgaan, helaas het juiste medicijn nog niet gevonden.
Ik vind het nu erg zwaar met kinderen, omdat ik ze niet de aandacht kan geven die ze verdienen. Gelukkig heb ik een goed vangnet op me heen en komen ze aan aandacht niks tekort. Neemt niet weg dat ik me als moeder erg schuldig kan voelen, vooral als mijn dochtertje verdrietig is als ik alweer ´s middags naar bed moet omdat ik echt niet meer kan.....
Maar......hoe cliche ook, door mijn kinderen trek ik dit nog (net) en blijf ik doorgaan, ik wil dit overwinnen. Had ik ze niet gehad, dan was het een heel ander verhaal geweest....
Ieder verhaal is natuurlijk weer anders, en ik denk dat kinderen en psychische klachten best samen kunnen gaan, mits........het natuurlijk tijdelijk is en er ook een oplossing komt voor je problemen, dmv medicatie, therapie of wat dan ook.
Eerlijk gezegd was ik ook een beetje huiverig ivm dat erfelijkheidsverhaal, maar mijn psychiater heeft me gerustgesteld. Bij depressies is erfelijkheid niet aanzienlijk groot/aanwezig, hangt met vele andere factoren samen of iemand een depressie krijgt of niet. Mijn schizofrenie ligt dat weer heel anders volgens hem.
Tja, iedereen schrijft natuurlijk zijn eigen verhaal waar je niet altijd iets zult hebben misschien....je zal toch moeten afgaan op je eigen gevoel en dat van je partner.
Ikzelf ben zowat vanaf mn puberteit al "bezig" en heb meerdere depressies gehad, van vrij lichte tot (nu) vrij zware en langdurige. Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld aan het wel/niet hebben van kinderen, daarvoor was mijn kinderwens te groot (en waarschijnlijk mijn klachten ook niet erg/zwaar genoeg).
Ik heb nu 2 kinderen en sinds 2 jaar dus erg aan het tobben met (zware) depressies die maar niet overgaan, helaas het juiste medicijn nog niet gevonden.
Ik vind het nu erg zwaar met kinderen, omdat ik ze niet de aandacht kan geven die ze verdienen. Gelukkig heb ik een goed vangnet op me heen en komen ze aan aandacht niks tekort. Neemt niet weg dat ik me als moeder erg schuldig kan voelen, vooral als mijn dochtertje verdrietig is als ik alweer ´s middags naar bed moet omdat ik echt niet meer kan.....
Maar......hoe cliche ook, door mijn kinderen trek ik dit nog (net) en blijf ik doorgaan, ik wil dit overwinnen. Had ik ze niet gehad, dan was het een heel ander verhaal geweest....
Ieder verhaal is natuurlijk weer anders, en ik denk dat kinderen en psychische klachten best samen kunnen gaan, mits........het natuurlijk tijdelijk is en er ook een oplossing komt voor je problemen, dmv medicatie, therapie of wat dan ook.
Eerlijk gezegd was ik ook een beetje huiverig ivm dat erfelijkheidsverhaal, maar mijn psychiater heeft me gerustgesteld. Bij depressies is erfelijkheid niet aanzienlijk groot/aanwezig, hangt met vele andere factoren samen of iemand een depressie krijgt of niet. Mijn schizofrenie ligt dat weer heel anders volgens hem.
Tja, iedereen schrijft natuurlijk zijn eigen verhaal waar je niet altijd iets zult hebben misschien....je zal toch moeten afgaan op je eigen gevoel en dat van je partner.
You don´t have to believe everything you think
