Psyche
alle pijlers
Aanleg voor psychische klachten en kinderwens, goede combi?
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:15
De laatste jaren herken ik bij mijn moeder psychische klachten. Zelf ben ik ben al een aantal jaren vaste klant bij de psycholoog. Ik kan mijn eigen klachten inmiddels heel goed herkennen en voel een mindere periode ook aankomen zodat ik daar meteen op kan handelen, en een zware depressie zoals ik die in het verleden heb gehad, meteen voorkomen.
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
Nu gaat het biologisch klokje tikken. Mijn man en ik hebben jaren lang gedacht dat het voor ons niet goed zou zijn om kinderen te krijgen. Maar de hormonen doen hun werk en ik ga twijfelen.
Heeft iemand ervaring met kinderen bij psychische klachten? Weet iemand iets over de erfelijkheid ervan?
Ik hoor graag ervaringsverhalen!
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:41
@noammeke: de zwangerschappen zijn verder prima verlopen. Had af en toe wat stemmingswisselingen, maar ik heb dat altijd op de zwangerschap en hormonen gegooid.
Aan het eind van de eerste zwangerschap gebeurde er iets heel naars en iedereen hield zijn hart vast wat betreft (postnatale) depressie, maar het is helemaal goed gegaan.
Aan het eind van de eerste zwangerschap gebeurde er iets heel naars en iedereen hield zijn hart vast wat betreft (postnatale) depressie, maar het is helemaal goed gegaan.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:42
Kabouter, hoe was jouw moeder als ik vragen mag?
Ik geloof ook niet dat je, zelfs als je behept bent met dezelfde psychiatrische aandoening als een van je ouders, hetzelfde zou worden. Als jij wel zelfinzicht hebt, wel zaken (h)erkent en wel hulp zoekt, dan ben je al zeer anders dan je moeder. Je moeder was hoe dan ook een voorbeeld, en een negatief voorbeeld is ook een voorbeeld. Van hoe het niet moet, namelijk. Dat heb ik zelf ook met mijn moeder. Niet dat ik haar iets kwalijk neem en niet dat ze een psychobitch is, maar ik zou sommige zaken zeker anders aanpakken.
Ik geloof ook niet dat je, zelfs als je behept bent met dezelfde psychiatrische aandoening als een van je ouders, hetzelfde zou worden. Als jij wel zelfinzicht hebt, wel zaken (h)erkent en wel hulp zoekt, dan ben je al zeer anders dan je moeder. Je moeder was hoe dan ook een voorbeeld, en een negatief voorbeeld is ook een voorbeeld. Van hoe het niet moet, namelijk. Dat heb ik zelf ook met mijn moeder. Niet dat ik haar iets kwalijk neem en niet dat ze een psychobitch is, maar ik zou sommige zaken zeker anders aanpakken.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:43
quote:Kabouter23 schreef op 11 augustus 2009 @ 15:35:
Bedankt!
Ik heb namelijk zelf ook heel vaak hiermee rond gelopen.. zal ik hetzelfde worden als mijn moeder? Dat is altijd mijn grootste angst geweest, en dankzij veel praten ben ik erachter dat ik niet net zoals haar kan worden als ik mijn best blijf doen. Dat is wat ik hier een beetje duidelijk probeer te maken.
Dat herken ik, Kabouter (maar dan in relatie tot mijn vader en broer). Heb op de een of andere manier soms het irreëele idee dat er een psychisch defect in ons gezin zit en dat het onontkoombaar is dat het zich ook ooit bij mij op de een of andere manier zal manifesteren. Ik weet dat die gedachte onzin is, maar het schiet wel door me heen als ik mezelf betrap op gedrag of hersenspinsels die me doen denken aan depressie of schizofrenie.
Bedankt!
Ik heb namelijk zelf ook heel vaak hiermee rond gelopen.. zal ik hetzelfde worden als mijn moeder? Dat is altijd mijn grootste angst geweest, en dankzij veel praten ben ik erachter dat ik niet net zoals haar kan worden als ik mijn best blijf doen. Dat is wat ik hier een beetje duidelijk probeer te maken.
Dat herken ik, Kabouter (maar dan in relatie tot mijn vader en broer). Heb op de een of andere manier soms het irreëele idee dat er een psychisch defect in ons gezin zit en dat het onontkoombaar is dat het zich ook ooit bij mij op de een of andere manier zal manifesteren. Ik weet dat die gedachte onzin is, maar het schiet wel door me heen als ik mezelf betrap op gedrag of hersenspinsels die me doen denken aan depressie of schizofrenie.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:46
@fleur: wat fijn voor je (jullie) dat dat zo goed ging! En tja.... de stemmingswisselingen horen er natuurlijk sowieso bij. Klein voordeel dat wij dan hebben is dat we die inmiddels van haver tot gort kennen. Misschien dat dat soms helpt ze gewoon te laten komen en gaan. Positief gedacht.
(Vet goed zeg, die poppoli... tis nog om de hoek ook!)
(Vet goed zeg, die poppoli... tis nog om de hoek ook!)
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:49
Noammeke: ik geloof wel dat je een verwijzing nodig hebt voor de poppoli én je moet er vroeg bij zijn. Het is ook heel erg aan te raden een afspraak te maken als je wéét dat je zwanger wordt. Eenmaal zwanger heb je dan nog een keer een afspraak en aan het eind van de rit. Tijdens de ziekenhuisopname heb je ook nog een gesprek met ze.
Maar er zijn wachtlijsten (en het is alleen op woensdagmiddag), dus vroeg erbij zijn!
Maar er zijn wachtlijsten (en het is alleen op woensdagmiddag), dus vroeg erbij zijn!
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:50
quote:Elynn schreef op 11 augustus 2009 @ 15:04:
[...]
Zijn er hier trouwens kenners op het terrein van psychische aandoeningen en erfelijkheid? Ik zou graag iets meer willen weten over schizofrenie en erfelijkheid, met name in de mannelijke lijn van de familie. Kan uiteraard zelf gaan googelen (heb ik in het verleden ook wel gedaan), maar mocht iemand een goed artikel kennen, dan hoor ik dat graag.Wat wil je weten? Ik weet er wel wat van, maar misschien kan je wat specifieker zijn (anders schrijf ik binnen een mum van tijd een heel epistel).
[...]
Zijn er hier trouwens kenners op het terrein van psychische aandoeningen en erfelijkheid? Ik zou graag iets meer willen weten over schizofrenie en erfelijkheid, met name in de mannelijke lijn van de familie. Kan uiteraard zelf gaan googelen (heb ik in het verleden ook wel gedaan), maar mocht iemand een goed artikel kennen, dan hoor ik dat graag.Wat wil je weten? Ik weet er wel wat van, maar misschien kan je wat specifieker zijn (anders schrijf ik binnen een mum van tijd een heel epistel).
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:51
quote:Kabouter23 schreef op 11 augustus 2009 @ 15:48:
[...]
Mijn moeder liep vaak weg van huis, liet mij alle taken doen, herhaalde heel vaak dat ze nooit kinderen wilde en dat ik maar een stom klein meisje was. (mijn broertje heeft ze altijd verwend)
Ik vind mijn moeder nu een beetje een klein kind.. Veel huilbuien, niet willen zeggen wat er is, weglopen, trots zijn als ze de isoleercel heeft gesloopt. Het klinkt heel negatief en ik wil niet weer verkeerd overkomen. Maar kleine kinderen vragen ook op die manier negatieve aandacht.
Tegenwoordig wil ze me niet meer zien en heb ik haar al 2 jaar niet gezien. Ik kan evt mn hele verhaal wel een keer naar je sturen hoor, maar dit is niet mijn topic en ik wil ook niet zielig overkomen ;)Je komt zeker niet zielig over, maar dit is best een zwaar verhaal. Kan me goed voorstellen dat het een behoorlijke last op je schouders (en in je hoofd) is.
[...]
Mijn moeder liep vaak weg van huis, liet mij alle taken doen, herhaalde heel vaak dat ze nooit kinderen wilde en dat ik maar een stom klein meisje was. (mijn broertje heeft ze altijd verwend)
Ik vind mijn moeder nu een beetje een klein kind.. Veel huilbuien, niet willen zeggen wat er is, weglopen, trots zijn als ze de isoleercel heeft gesloopt. Het klinkt heel negatief en ik wil niet weer verkeerd overkomen. Maar kleine kinderen vragen ook op die manier negatieve aandacht.
Tegenwoordig wil ze me niet meer zien en heb ik haar al 2 jaar niet gezien. Ik kan evt mn hele verhaal wel een keer naar je sturen hoor, maar dit is niet mijn topic en ik wil ook niet zielig overkomen ;)Je komt zeker niet zielig over, maar dit is best een zwaar verhaal. Kan me goed voorstellen dat het een behoorlijke last op je schouders (en in je hoofd) is.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:51
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:55
In het algemeen merk ik dat de angst voor weer een depressie en in dit geval ook het doorgeven ervan, überhaupt een gegeven is waar ik mee om moet gaan. Die angst blijft er toch altijd in meer of mindere mate.
Als het goed gaat, probeer ik ook te zien dat die angst helpt om het juiste te doen, om op mijn hoede te zijn en een vinger aan de pols te houden (reële zorg) Als het minder goed gaat, is de angst voor een depressie vaak ook een symptoom/uiting van mijn nu eenmaal zorgelijke karakter (irreële zorg)
Maar moeilijk soms om te onderscheiden of de angst op dat moment een goede of slechte raadgever is.....Een waarschuwingssignaal of juist een symptoom. Dat blijft.
Als het goed gaat, probeer ik ook te zien dat die angst helpt om het juiste te doen, om op mijn hoede te zijn en een vinger aan de pols te houden (reële zorg) Als het minder goed gaat, is de angst voor een depressie vaak ook een symptoom/uiting van mijn nu eenmaal zorgelijke karakter (irreële zorg)
Maar moeilijk soms om te onderscheiden of de angst op dat moment een goede of slechte raadgever is.....Een waarschuwingssignaal of juist een symptoom. Dat blijft.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:57
quote:milaatje schreef op 11 augustus 2009 @ 15:50:
[...]
Wat wil je weten? Ik weet er wel wat van, maar misschien kan je wat specifieker zijn (anders schrijf ik binnen een mum van tijd een heel epistel).
Korte voorgeschiedenis:
Opa zelfmoord gepleegd (geen psychiatrische voorgeschiedenis bekend). Vader (zoon van diezelfde opa) zelfmoord gepleegd (diagnose daaraan voorafgaand: depressie). Broer schizofreen en depressief. Is dit toeval of kun je hier spreken van erfelijkheid? En zo ja, hoe groot is mijn kans op een depressie? Overigens: bij de vrouwen aan deze kant van de familie voor zover bekend geen depressies of schizofrenie.
Mila, ik weet dat mijn vraag heel ongenuanceerd is en dat je niet hatseflats ja of nee kunt zeggen en een percentage kunt noemen, maar die kant wil ik in elk geval op.
[...]
Wat wil je weten? Ik weet er wel wat van, maar misschien kan je wat specifieker zijn (anders schrijf ik binnen een mum van tijd een heel epistel).
Korte voorgeschiedenis:
Opa zelfmoord gepleegd (geen psychiatrische voorgeschiedenis bekend). Vader (zoon van diezelfde opa) zelfmoord gepleegd (diagnose daaraan voorafgaand: depressie). Broer schizofreen en depressief. Is dit toeval of kun je hier spreken van erfelijkheid? En zo ja, hoe groot is mijn kans op een depressie? Overigens: bij de vrouwen aan deze kant van de familie voor zover bekend geen depressies of schizofrenie.
Mila, ik weet dat mijn vraag heel ongenuanceerd is en dat je niet hatseflats ja of nee kunt zeggen en een percentage kunt noemen, maar die kant wil ik in elk geval op.
dinsdag 11 augustus 2009 om 15:59
Wow, hier is al veel geschreven. Waar is schaap eigenlijk gebleven?
De angst om zo te worden als je moeder (of vader, of...) zit er bij mij ook wel in. Maar dat heeft denk ik ook wel mijn kinderwens gevoed. Als kind dacht ik altijd al dat ik het later beter zou doen voor mijn kinderen. Ben de oudste thuis van 5 dus altijd (min of meer noodgedwongen) moedertje geweest.
Maar heb me dus van kleins af aan gered door te dromen van mijn eigen gezin.
Maar ik denk nu vaak dat mijn moeder ook gedroomd heeft van haar eigen gezin en ook van te voren niet heeft bedacht dat ze zo moeilijk zou worden en het zo zwaar zou maken voor haar kroost. Dus waarom zou ik dat wel kunnen?
Natuurlijk ben ik nu meer voorbereid en alert op dingen en heb ik gelukkig geen depressie ontwikkeld tot zover. Maar goed alle hulp die ik en mijn broers+zusjes hebben gehad heeft al genoeg impact gehad. En dat wil ik ook niet projecteren op mijn toekomstige kinderen.
De angst om zo te worden als je moeder (of vader, of...) zit er bij mij ook wel in. Maar dat heeft denk ik ook wel mijn kinderwens gevoed. Als kind dacht ik altijd al dat ik het later beter zou doen voor mijn kinderen. Ben de oudste thuis van 5 dus altijd (min of meer noodgedwongen) moedertje geweest.
Maar heb me dus van kleins af aan gered door te dromen van mijn eigen gezin.
Maar ik denk nu vaak dat mijn moeder ook gedroomd heeft van haar eigen gezin en ook van te voren niet heeft bedacht dat ze zo moeilijk zou worden en het zo zwaar zou maken voor haar kroost. Dus waarom zou ik dat wel kunnen?
Natuurlijk ben ik nu meer voorbereid en alert op dingen en heb ik gelukkig geen depressie ontwikkeld tot zover. Maar goed alle hulp die ik en mijn broers+zusjes hebben gehad heeft al genoeg impact gehad. En dat wil ik ook niet projecteren op mijn toekomstige kinderen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:01
Hier ook aanleg voor psychische klachten en ik heb kinderen. Voordat ik kinderen kreeg had ik trouwens niet door dat ik aanleg had voor depressies. Ik had er wel een paar gehad (twee keer heftig), maar heb dat nooit gezien als aanleg. Dat is eigenlijk pas doorgedrongen nadat die kinderen er waren.
En ik ben wel es bang dat ik mijn kinderen opzadel met mijn depressieve aanleg, zowel erfelijk als in de omgang. Maar als ik het moeilijk heb ben ik wel in staat om dat bij mezelf te houden. Ze zijn inmiddels ook zo groot dat ik ze kan uitleggen als het me allemaal even teveel wordt.
En ik ben wel es bang dat ik mijn kinderen opzadel met mijn depressieve aanleg, zowel erfelijk als in de omgang. Maar als ik het moeilijk heb ben ik wel in staat om dat bij mezelf te houden. Ze zijn inmiddels ook zo groot dat ik ze kan uitleggen als het me allemaal even teveel wordt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:04
@elynn: van schizofrenie is wel bekend dat het enigzins erfelijk is. Je kan er aanleg voor hebben en dan is het nog maar de vraag of het zich gaat uiten.
Maar er is nog zo weinig bekend over dat deel van de hersenen. Ze zijn nog volop aan het onderzoeken. Bijv loopt er een onderzoek naar de dikte van de hersenschors.
Maar er is nog zo weinig bekend over dat deel van de hersenen. Ze zijn nog volop aan het onderzoeken. Bijv loopt er een onderzoek naar de dikte van de hersenschors.
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:07
Artikeltje:
Berust schizofrenie op anatomische afwijkingen in de hersenen?
Scans en lijkschouwing laten bij een groep van mensen met schizofrenie lichte afwijkingen zien in de structuur van de hersenen, vooral vergroting van de ventrikels (holtes gevuld met vloeistof) en geringere omvang van of minder grijze stof in hersengebieden als de temporaal en de frontaal kwab.[5]
Echter: de hersenen van 70% tot 80% van personen met schizofrenie verschillen op deze maten niet van de algemene bevolking.[31]
Volgens nieuwere theorieën kunnen hersencellen al vroeg in de ontwikkeling van een kind van slag raken en onderling verkeerde verbindingen vormen, al dan niet onder invloed van gebeurtenissen tijdens de zwangerschap of vlak daarna. In de puberteit zouden de gevolgen daarvan tot uiting kunnen komen in wisselwerking met andere factoren.
Het onderzoek op dit gebied staat nog in de kinderschoenen.
Berust schizofrenie op anatomische afwijkingen in de hersenen?
Scans en lijkschouwing laten bij een groep van mensen met schizofrenie lichte afwijkingen zien in de structuur van de hersenen, vooral vergroting van de ventrikels (holtes gevuld met vloeistof) en geringere omvang van of minder grijze stof in hersengebieden als de temporaal en de frontaal kwab.[5]
Echter: de hersenen van 70% tot 80% van personen met schizofrenie verschillen op deze maten niet van de algemene bevolking.[31]
Volgens nieuwere theorieën kunnen hersencellen al vroeg in de ontwikkeling van een kind van slag raken en onderling verkeerde verbindingen vormen, al dan niet onder invloed van gebeurtenissen tijdens de zwangerschap of vlak daarna. In de puberteit zouden de gevolgen daarvan tot uiting kunnen komen in wisselwerking met andere factoren.
Het onderzoek op dit gebied staat nog in de kinderschoenen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:21
quote:Christiane04 schreef op 11 augustus 2009 @ 12:21:
[...]
Ik slik 5HTP. Dit middel bevat 5-hydroxytryptofaan uit de zaden van de Afrikaanse plant Griffonia simplicifolia. 5-hydroxytryptofaan is de voorloper van serotonine. Bij een tekort daaraan kan 5HTP goed helpen. Moet er wel bijzeggen dat mijn depressies endogeen zijn; van lichamelijke aard. Ik heb geen psychische klachten in de zin van psychosociale stoornissen.
Een beetje offtopic, maar ik vroeg me af hoe men vast stelt dat er sprake is van een tekort aan serotonine? Heb namelijk het idee dat dat bij mij ook weleens het geval zou kunnen zijn.
Ontopic: als je goed weet hoe om te gaan met je depressies, ben ik van mening dat je een kind een prima opvoeding moet kunnen geven. Wat betreft erfelijkheid, tja, er is een kans dat je het overdraagt op je kind...maar je hebt zelf in de loop der jaren ook een goede en acceptabele manier van omgaan met je depressies ontwikkelt. Dus waarschijnlijk, mocht je kind een depressieve aanleg hebben, zal hij/zij er ook een weg in kunnen vinden. Maar het blijft een moeilijke kwestie waar je vooral samen met je man achter moet staan.
[...]
Ik slik 5HTP. Dit middel bevat 5-hydroxytryptofaan uit de zaden van de Afrikaanse plant Griffonia simplicifolia. 5-hydroxytryptofaan is de voorloper van serotonine. Bij een tekort daaraan kan 5HTP goed helpen. Moet er wel bijzeggen dat mijn depressies endogeen zijn; van lichamelijke aard. Ik heb geen psychische klachten in de zin van psychosociale stoornissen.
Een beetje offtopic, maar ik vroeg me af hoe men vast stelt dat er sprake is van een tekort aan serotonine? Heb namelijk het idee dat dat bij mij ook weleens het geval zou kunnen zijn.
Ontopic: als je goed weet hoe om te gaan met je depressies, ben ik van mening dat je een kind een prima opvoeding moet kunnen geven. Wat betreft erfelijkheid, tja, er is een kans dat je het overdraagt op je kind...maar je hebt zelf in de loop der jaren ook een goede en acceptabele manier van omgaan met je depressies ontwikkelt. Dus waarschijnlijk, mocht je kind een depressieve aanleg hebben, zal hij/zij er ook een weg in kunnen vinden. Maar het blijft een moeilijke kwestie waar je vooral samen met je man achter moet staan.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:04
quote:Elynn schreef op 11 augustus 2009 @ 15:57:
[...]
Korte voorgeschiedenis:
Opa zelfmoord gepleegd (geen psychiatrische voorgeschiedenis bekend). Vader (zoon van diezelfde opa) zelfmoord gepleegd (diagnose daaraan voorafgaand: depressie). Broer schizofreen en depressief. Is dit toeval of kun je hier spreken van erfelijkheid? En zo ja, hoe groot is mijn kans op een depressie? Overigens: bij de vrouwen aan deze kant van de familie voor zover bekend geen depressies of schizofrenie.
Mila, ik weet dat mijn vraag heel ongenuanceerd is en dat je niet hatseflats ja of nee kunt zeggen en een percentage kunt noemen, maar die kant wil ik in elk geval op.
Het is waarschijnlijk geen toeval, maar het is inderdaad niet mogelijk om een kansschatting te maken omdat schizofrenie geen monogenetische aandoening is. Het is dus niet mogelijk om een percentage te berekenen oid. Ik vraag mij alleen af, heeft je broer daadwerkelijk schizofrenie én een depressie? Deze twee tezamen duidt meer op een schizoaffectieve stoornis. Ik ben uiteraard niet zijn behandelend arts, dus als hij door een psychiater gezien is wil ik dat verder niet in twijfel trekken.
Maar om terug te komen op je vraag, het is zeer aannemelijk dat je een verhoogde kans hebt op een psychiatrische aandoening in vergelijking met de normale bevolking. Echter, zoals reeds gezegd valt niet te achterhalen hoe groot die kans is.
Antwoorden op de vragen die jij hebt zijn er helaas nog niet, men tracht dat wel te bereiken door middel van linkage studies. Maar zo ver is de wetenschap nog niet helaas.
[...]
Korte voorgeschiedenis:
Opa zelfmoord gepleegd (geen psychiatrische voorgeschiedenis bekend). Vader (zoon van diezelfde opa) zelfmoord gepleegd (diagnose daaraan voorafgaand: depressie). Broer schizofreen en depressief. Is dit toeval of kun je hier spreken van erfelijkheid? En zo ja, hoe groot is mijn kans op een depressie? Overigens: bij de vrouwen aan deze kant van de familie voor zover bekend geen depressies of schizofrenie.
Mila, ik weet dat mijn vraag heel ongenuanceerd is en dat je niet hatseflats ja of nee kunt zeggen en een percentage kunt noemen, maar die kant wil ik in elk geval op.
Het is waarschijnlijk geen toeval, maar het is inderdaad niet mogelijk om een kansschatting te maken omdat schizofrenie geen monogenetische aandoening is. Het is dus niet mogelijk om een percentage te berekenen oid. Ik vraag mij alleen af, heeft je broer daadwerkelijk schizofrenie én een depressie? Deze twee tezamen duidt meer op een schizoaffectieve stoornis. Ik ben uiteraard niet zijn behandelend arts, dus als hij door een psychiater gezien is wil ik dat verder niet in twijfel trekken.
Maar om terug te komen op je vraag, het is zeer aannemelijk dat je een verhoogde kans hebt op een psychiatrische aandoening in vergelijking met de normale bevolking. Echter, zoals reeds gezegd valt niet te achterhalen hoe groot die kans is.
Antwoorden op de vragen die jij hebt zijn er helaas nog niet, men tracht dat wel te bereiken door middel van linkage studies. Maar zo ver is de wetenschap nog niet helaas.
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:15
Heb zelf een persoonlijkheidsstoornis in combinatie met depressies. Dit wist ik nog niet op het moment dat ik mijn kind kreeg. Ik wist uberhaupt vrij weinig van mezelf af.
Hoe dan ook: ik vind het krijgen van een kind, wanneer je als ouders psychisch beperkt bent een zware opgave. Ik heb gelukkig veel steun mogen ontvangen, waardoor mijn kind er waarschijnlijk niet onder te lijden heeft gehad. Bovendien ben ik op dit moment in mijn leven ook zover dat ik met mezelf/mijn klachten weet om te gaan, waardoor het weinig effect (meer) heeft op anderen.
Maar als ik dit van te voren had geweten, dan zou ik een verstandige keuze hebben gemaakt, nl. niet toegeven aan mijn kinderwens. Mijn kind is mijn allesie, maar ik zou willen dat ik beter in staat was geweest om een 'normale' moeder te zijn en niet 1 met gebreken. Inmiddels ben ik die redelijk normale moeder. maar vind het die jaren die er aan vooraf gegaan zijn eigenlijk niet eerlijk ten opzichte van mijn kind. Bovendien mag ik van geluk spreken dat die hulp voorhanden was. Ik wil niet weten hoe het tussen ons (als gezin en ik met mijn kind) was gelopen zonder die broodnodige hulp!
Dus denk je normaal al goed na voordat je aan kinderen begint, dan zou ik het nu al helemaal driedubbel overdenken. Vooral je vangnet is erg belangrijk. Zonder vangnet zou ik er uberhaupt niet snel aan beginnen!
Hoe dan ook: ik vind het krijgen van een kind, wanneer je als ouders psychisch beperkt bent een zware opgave. Ik heb gelukkig veel steun mogen ontvangen, waardoor mijn kind er waarschijnlijk niet onder te lijden heeft gehad. Bovendien ben ik op dit moment in mijn leven ook zover dat ik met mezelf/mijn klachten weet om te gaan, waardoor het weinig effect (meer) heeft op anderen.
Maar als ik dit van te voren had geweten, dan zou ik een verstandige keuze hebben gemaakt, nl. niet toegeven aan mijn kinderwens. Mijn kind is mijn allesie, maar ik zou willen dat ik beter in staat was geweest om een 'normale' moeder te zijn en niet 1 met gebreken. Inmiddels ben ik die redelijk normale moeder. maar vind het die jaren die er aan vooraf gegaan zijn eigenlijk niet eerlijk ten opzichte van mijn kind. Bovendien mag ik van geluk spreken dat die hulp voorhanden was. Ik wil niet weten hoe het tussen ons (als gezin en ik met mijn kind) was gelopen zonder die broodnodige hulp!
Dus denk je normaal al goed na voordat je aan kinderen begint, dan zou ik het nu al helemaal driedubbel overdenken. Vooral je vangnet is erg belangrijk. Zonder vangnet zou ik er uberhaupt niet snel aan beginnen!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:18
[quote]Bebje schreef op 11 augustus 2009 @ 15:59:
Wow, hier is al veel geschreven. Waar is schaap eigenlijk gebleven?
Schaap is hier en verbaast zich over zoveel reacties in zo'n korte tijd! Ik ben alles op mijn gemakje aan het lezen. De keuze die we momenteel hebben gemaakt is dat wij gestopt zijn met alle vormen van anticonceptie en wel zien wat er gebeurd.
Wij weten inmiddels dat mijn moeder een grote oorzaak is van mijn klachten. Ik was een "ongelukje" en dat heb ik mijn hele leven meerdere malen gehoord. Een beetje als een van de anderen dus ook al zei. Mijn moeder sloeg mij ook, ik kreeg (krijg) altijd overal de schuld van en leg nog altijd verantwoording af voor alles wat ik doe.
Dat ik daarbij gepest ben op de middelbare school leverde ook niet echt een positieve bijdrage.
Ik denk zelf dat als ik kinderen zou krijgen ik het anders aan zou pakken als mijn moeder in geval ik een van mijn "buien" aan voel komen. Ik verwacht dat ik de liefde die ik bij mijn moeder gemist heb, wel kan geven.
Het is in ieder geval fijn te weten dat er meerdere mensen zijn zoals ik die met dezelfde vraag rondlopen. Ik heb in het verleden antidepressiva gebruikt. Daar ben ik nu gelukkig van af maar ik sluit niet uit dat ik er toch ooit weer eens aanmoet. Of aan middelen die mijn gemoedstoestand een beetje onder controle kunnen houden. Fijn dat dat ook in combinatie met een zwangerschap kan.
Ik heb een hoop aan de verhalen! Bedankt!
Wow, hier is al veel geschreven. Waar is schaap eigenlijk gebleven?
Schaap is hier en verbaast zich over zoveel reacties in zo'n korte tijd! Ik ben alles op mijn gemakje aan het lezen. De keuze die we momenteel hebben gemaakt is dat wij gestopt zijn met alle vormen van anticonceptie en wel zien wat er gebeurd.
Wij weten inmiddels dat mijn moeder een grote oorzaak is van mijn klachten. Ik was een "ongelukje" en dat heb ik mijn hele leven meerdere malen gehoord. Een beetje als een van de anderen dus ook al zei. Mijn moeder sloeg mij ook, ik kreeg (krijg) altijd overal de schuld van en leg nog altijd verantwoording af voor alles wat ik doe.
Dat ik daarbij gepest ben op de middelbare school leverde ook niet echt een positieve bijdrage.
Ik denk zelf dat als ik kinderen zou krijgen ik het anders aan zou pakken als mijn moeder in geval ik een van mijn "buien" aan voel komen. Ik verwacht dat ik de liefde die ik bij mijn moeder gemist heb, wel kan geven.
Het is in ieder geval fijn te weten dat er meerdere mensen zijn zoals ik die met dezelfde vraag rondlopen. Ik heb in het verleden antidepressiva gebruikt. Daar ben ik nu gelukkig van af maar ik sluit niet uit dat ik er toch ooit weer eens aanmoet. Of aan middelen die mijn gemoedstoestand een beetje onder controle kunnen houden. Fijn dat dat ook in combinatie met een zwangerschap kan.
Ik heb een hoop aan de verhalen! Bedankt!
