Abortus na ICSI?

quote:Anouscha schreef op 15 oktober 2016 @ 11:07:

[...]



Ja hoor. Dat schrijf ik eerder al. Ik nuanceer alleen dat dit dus niet jaren aan een stuk doorging, dat maken sommigen ervan.



Ik vind ook niet dat haar man nu slachtoffer is.

Nee, de enige slachtoffers in deze kwestie zijn de kinderen.

De dochter omdat moeders haar alleen niet goed genoeg vond en tot het uiterste is gegaan en nummer twee omdat die niet gewild is door vader (hij zal er waarschijnlijk knettergek op zijn straks, maar hij heeft het nooit gewild dus als het er niet zou komen vindt hij het ook prima). Leuk joh om zo op te moeten groeien.

quote:-Kia-Ora- schreef op 15 oktober 2016 @ 11:05:

[...]



Heb je de OP wel goed gelezen? Daar geeft ze zelf toe dat ze heeft lopen drammen en drammen en drammen en drammen.





"- ik heb enorm veel, nee ik heb verschrikkelijk idioot veel lopen pushen voor een tweede kind

- ik heb veel te weinig oog gehad voor het feit dat mijn man het niet wil"



En als volwassen kerel zijn er effectievere manieren om géén tweede kind te krijgen dan een icsi-traject in te gaan.



Het is van beide kanten een onhandige situatie geweest. Ik zou voorlopig even niets beslissen en jullie allebei de tijd gunnen om hier over na te denken.

Lijkt me een lstige situatie waar je nu voor staat. Als het jouw eerste zwangerschap was zou ik zeggen: laat die man lekker stikken en kies voor je kindje. Maar nu heb je eigenlijk 2 kindjes waar je voor zou moeten kiezen en ik denk persoonlijk dat het niet goed is om het leven van je kindje van 4,5 zo om te gooien. Maar tegelijk lijkt jullie relatie nu toch al op klappen te staan, dus dan is weer de vraag of het uberhaupt na een abortus opeens wél weer goed zou komen.



Overigens kan het zeggen dat iemand uit elkaar wil gaan ook een noodkreet zijn die eigenlijk iets anders betekent. Dit was bij mijn man wel zo en uiteindelijk zijn we hier na relatietherapie veel sterker uitgekomen. Probeer in elk geval om nu wél goed naar hem te luisteren en hem serieus te nemen in wat hij zegt.



O ja, en neem geen overhaaste beslissingen!

Ik begrijp die man wel. Kennelijk heeft hij ook uit een eerdere relatie al een kind, dan eentje met jou, kennelijk toch overstag gegaan na meer dan 2 jaar zeuren van uit TO haar kant. En dan toch breken.



Ik kan ook echt met de beste wil van de wereld niet voor stellen waar om je zo blijft pushen bij iemand die al 2 kinderen heeft, echt niet wil en waarmee jij ook al 1 kind hebt. Het is niet dat je kinderloos bent met al 1 kind en stiefkind.

quote:Pantax schreef op 15 oktober 2016 @ 11:12:

[...]

En als volwassen kerel zijn er effectievere manieren om géén tweede kind te krijgen dan een icsi-traject in te gaan.

Dit dus. Het was niet een dronken vrijpartij, maar hij had meerdere momenten waarop hij nog kon stoppen. En dan achteraf gaan miepen dat hij het toch niet wilde.

quote:Pantax schreef op 15 oktober 2016 @ 11:12:

[...]





En als volwassen kerel zijn er effectievere manieren om géén tweede kind te krijgen dan een icsi-traject in te gaan.



Het is van beide kanten een onhandige situatie geweest. Ik zou voorlopig even niets beslissen en jullie allebei de tijd gunnen om hier over na te denken.

Ik reageerde enkel op de post van Anouscha. Die nuanceerde het zeuren.

Ik vind die vent net zo goed een idioot.

Ik zou het weghalen en hem verlaten.



Ik zou mijn kind niet recht in de ogen kunnen aankijken als ik het zou houden. Hoe ga je dit ooit uitleggen aan een kind? Hoe moet een kind dit opvatten? "Ja mama wilde mij graag, papa eigenlijk niet echt maarjaaa die heeft mama gepusht. En nu zijn papa en mama uit elkaar omdat papa mij toch niet wilde."

quote:Anouscha schreef op 15 oktober 2016 @ 11:03:

[...]



Heb ik gedaan en het wordt door mensen hier schromelijk overdreven. Ze schrijft in een van haar topics notabene zelf dat ze niet jaren heeft lopen pushen, maar hem de ruimte heeft gegeven om na te denken.En dat ze doodongelukkig was zonder een 2e kind. Zo veel mogelijk ging sporten, huis uit ging en zat over te werken om dat gevoel maar kwijt te raken. Dieptriest voor kind nummer 1 dit. Toen al.

Ik heb even geen zin/tijd om te gaan loepen.



TS, ik ben niet snel geschokeerd maar als een moeder die vele ICSI pogingen zelf achter de kiezen heeft vind ik dit ronduit stuitend.



Wat is de precieze reden dat je man geen tweede kind wil?! Zijn er zwaar wegende redenen voor hem zoals bvb ernstige financiële problematiek of een ernstige ziekte?



Jij EN je man klinken beiden als twee 'volwassenen' die zodanig geestelijk labiel zijn dat er misschien beter überhaupt geen kinderen hadden kunnen komen, ook je eerste niet. Maar goed, jullie eerste gez kind is er al en je bent nu zwanger van de tweede. Er zit maar één ding op: jullie moeten BEIDEN NU jullie verantwoordelijk nemen naar jullie dochter en ongeboren kind toe. MAANDAG gelijk een afspraak maken voor psychotherapie én relatietherapie! Geen mits-en maren gewoon doen! Ongeacht of je een abortus zou plegen of de zwangerschap goed blijft gaan dat lijkt mij duidelijk.



Het gaat op dit moment niet meer om jou, of je man. Het gaat om het (geestelijk) welzijn van jullie dochter en twee kind wat onderweg is. Jullie zijn het aan deze twee kleintjes verplicht om alles-maar dan ook alles-uit de kast te halen om hen een stabiele en gelukkige jeugd te bezorgen. Het is de vraag of jullie huwelijk niet sowieso gedoemd is om te mislukken, maar probeer in elk geval er nog iets goeds van te maken.



Kom op TS en echtgenoot, geef jullie zelf een enorme trap onder jullie achterwerk en gelijk maandag bellen voor psychologische hulp. Vecht voor wat jullie waard zijn, voor jullie meisje en toekomstig broertje/zusje.

quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 10:46:



Alleen: mijn man heeft vrijwillig meegeholpen na uitgebreid overleg en ik wist toen niet dat dit zo'n impact op hem zou hebben. En nu zit ik in deze situatie en ik hoor gewoon heel graag wat ik nu kan/moet doen. Ik weet het niet meer, zoals jullie je misschien voor kunt stellen.....







Ik pik dit stukje er even uit.

Jij vind echt dat je man vrijwillig heeft meegeholpen?

Ik denk namelijk dat er weinig vrijwilligs meer aan was, maar dat hij door jou drie! jaar lang zo onder druk is gezet dat hij niet het idee had nog iets anders te kunnen. Dat noem ik geen vrijwilligheid.



En wat betreft je vraag wat je nu moet doen?

Ik denk dat jullie relatie geen enkele kans van slagen meer heeft, of je nou wel of geen abortus meer pleegt.

Als ik jouw man zou zijn en jij zou nu alsnog abortus plegen in een poging om de relatie te redden, dan zou ik des te harder bij je weg willen.

Omdat je namelijk drie jaar lang niet naar me geluisterd hebt en nu opeens bereid lijkt om een beginnend leven om zeep te helpen om me toch maar (opnieuw) om te praten vooral te doen wat jij wil.

Het draait in jouw relaas nog steeds allemaal om wat jij wil, wat voor jou belangrijk is en hoe jij graag wilt dat jouw leven er uit ziet.



Nergens, maar dan ook nergens in jouw verhaal lees ik terug dat je echt serieus het belang van je man of kind voorop zet. Jouw droom van (liefst twee) kinderen die vooral niet in een gebroken gezin moeten opgroeien, dat staat voorop.

En je strooit jezelf daarbij zand in de ogen als je denkt dat je dat doet omdat je het beste voor hebt met je kind.



Dus lang verhaal kort: ik zou me gaan instellen op het alleen groot brengen van twee kinderen.

En daarnaast in therapie gaan om eens flink aan mezelf te werken.





En aan alle mensen die vinden dat man een slappe zak is:

Zijn jullie wel eens jaren en jaren onder druk gezet door iemand van wie je vreselijk veel houdt en die je graag gelukkig wilt zien?

Ik weet in elk geval uit eigen ervaring hoe enorm moeilijk het is om dan je eigen grenzen niet steeds meer op te schuiven, dus ik snap wel hoe hij uiteindelijk uit pure wanhoop ja tegen 1 poging heeft gezegd.

Pleit hem niet vrij van de verantwoording voor de huidige situatie, maar ik vind zijn aandeel vele malen minder erg dan het aandeel van TO.

quote:Jempo schreef op 15 oktober 2016 @ 11:19:

Ik zou het weghalen en hem verlaten.



Ik zou mijn kind niet recht in de ogen kunnen aankijken als ik het zou houden. Hoe ga je dit ooit uitleggen aan een kind? Hoe moet een kind dit opvatten? "Ja mama wilde mij graag, papa eigenlijk niet echt maarjaaa die heeft mama gepusht. En nu zijn papa en mama uit elkaar omdat papa mij toch niet wilde."Waarom zou je dat aan je kind gaan vertellen? Man van TO heeft aangegeven wel voor beide kinderen te zorgen na scheiding.

Je bent tijden bezig zwanger te worden. Het lukt en je wil niet meer?



Ja daaaag! Ik ben echt niet tegen abortus maar in dit geval zou t idioot zijn.



Schaam je

quote:-Kia-Ora- schreef op 15 oktober 2016 @ 11:19:

[...]



Ik reageerde enkel op de post van Anouscha. Die nuanceerde het zeuren.

Ik vind die vent net zo goed een idioot.

Ik bedoel dit bericht bijvoorbeeld:



Cruise2015 in "Verwerken - man wil geen 2e kind"

Ik denk dat jullie relatie al 3 jaar in zwaar weer verkeert doordat al die tijd alles in het teken van een 2e kind heeft gestaan. Of het er nu wel of niet kwam/komt, dat 2e kind is daardoor al zó emotioneel beladen geworden dat het een bom heeft gelegd onder de relatie.



Je hebt zoveel druk op de ketel gezet dat je nu weliswaar je zin hebt gekregen, maar die ketel nu geexplodeerd is en hij nu pas beseft waar hij aan meegewerkt heeft (om jou tevreden te krijgen, terwijl hij zich niet serieus genomen voelt).

Er is nog altijd een kans dat hij over het kind wel bijdraait in de maanden die nodig zijn om aan het idee te wennen.



Ik vermoed dat het wel/niet krijgen van nog een kind de oorzaak is van dat hij uit elkaar wil, maar om hoe jullie relatie onderling is geworden: jij die hem domineerde en pushte en het accent lag op wat (nog) ontbrak/je niét had (een nog onverwekt kind dus) en dat centraler stelde dan waarderen wat je wél had: een liefhebbende man en kind.

Als je 3 jaar lang ontevreden bent geweest is de boodschap aan hem dat het leven met zijn 3en iig niet goed (genoeg) was voor jou.



Ik begrijp je sterke kinderwens voor een 2e kind zeker wel, alleen heb je daar een voorwaarde van gemaakt voor jouw geluk, en daarmee ook jezelf belangrijker gemaakt dan zijn bezwaren.

Wat waren/zijn zijn bezwaren eigenlijk?



Misschien is hij bang dat komende jaren ook dat 2e kind jouw leven zal beheersen, en hij dus nog langer aan de zijlijn mag meezorgen, terwijl jij je al 3 jaar obessief hebt beziggehouden met een kind wat er nog geeneens wás?



Ga svp een eerlijk gesprek aan met hem, zonder hem nou eens te pushen of over te halen, maar waarin je hém aan het woord laat, laat zien dat je hem alsnog begrijpt en eea vráágt, waar hij het meest mee zat en zit, laat zien dat je hem uiterst serieus neemt (zij het wat laat), en spreek daarbij je waardering uit voor hem en de rol die hij t/m nu in jouw leven speelt als partner en als vader van jullie eerste kind.



Ik denk dat je hem zwaar tekortgedaan hebt door jezelf (jóuw wens) zo op de 1e plaats te zetten, en niet zozeer het 2e kind zelf wat het probleem is. Hij is misschien (en terecht) bang dat komende jaren hij weer niet aan bod komt, omdat jij al je aandacht op dat kind/ de kinderen zal richten. Als je nu eens echt aan hém gaat denken en wat hij mist van jou en in jullie relatie (als partners van elkaar dus, als geliefden, zich geliefd en begeerd voelen om wie hij ís, ipv als hem te beschouwen als hoofdzakelijk zaaddonor en de rol van vader/mede-ouder, en je (alsnog) hem laat zien en kunt garanderen dat jij hém veel centraler zult zetten als partner-geliefde dan afgelopen jaren (vermoed ik) gebeurd is, heb je kans dat hij misschien wel bijdraait en het hem niet zozeer om wel/niet een 2e kind gaat, maar om de consequenties van wat er met jou gebeurde en gebeurt als jij (misschien wel álle?) zorgzaamheid en liefde aan de kinderen geeft en alleen nog maar functioneert als moeder (en vergeet dat je ook nog partners bent, vergeet dat hij er óók is, en hoe belangrijk híj voor jou is.



Je hebt eigenlijk zelf hem in de rol van zaaddonor en co-ouder gepusht, want dat was belangrijker voor jou dan hem als geliefde en partner te blijven waarderen en behandelen.

En nu voelt hij zich dus idd zaaddonor.



Erken iig dat je de relatie tussen jullie als geliefden iig (zwaar) verwaarloosd hebt, je mee hebt laten slepen door je sterke behoefte/kinderwens/moedergevoelens en dat je hem wel degelijk heel erg belangrijk vindt, zo belangrijk dat je een abortus overweegt als je moet kiezen.

Het is nogal een offer wat hij zou vergen van jou, als hij je voor die keuze zou stellen, het zo hoog zou spelen, maar misschien heb jij hetzelfde gedaan en voelt hij zich emotioneel gechanteerd (en al 3 jaar).



Waag hier svp sowieso gesprekken samen (met relatietherapeut) aan, alleen al om het wérkelijke probleem boven water te halen, en dat is denk ik dus eerder de emotionele chantage en dat hij zich totaal niet belangrijk voelt voor jou (als partner) en hoe jij afgelopen jaren de relatie domineerde met (klagen? pushen? inwrijven?) wat je tekortkwam (terwijl hij waarschijnlijk vond dat híj veel tekortkwam van jou).

Dus als je door dit hele gebeuren een eyeopener hebt gekregen en inziet dat hij eea van jóu nodig heeft en zal blijven hebben om samen een relatie en gezin te onderhouden, en je zegt hem dit ook, en je doét het ook, dan heb je kans dat dit nog te redden is mét behoud van 2e kindje, en dat die zelfs nog heel welkom gaat voelen ook door hem.



Het is dus denk ik niet dat kindje zelf, maar hoe jij (veranderd bent in alleen nog maar moederrol?) en verandert als er een baby/ kind in beeld is, en zelfs blijkbaar als het gaat om een kind wat er niét is door in beslaggenomen wordt.



Laat hem weten dat je wakker geworden bent, eea nu (pas) inziet, en hoe gek je op hém bent, als persoon, als geliefde, en dat jouw liefde een egoistische vorm had aangenomen (wat hij voor jou kon betekenen) en hém (en zijn ideeen, behoeften en gevoelens over het leven, gezin en relatie) uit het oog verloren was.

Laten zien hoe belangrijk hij is, betekent niet wéér het accent leggen op hoe belangrijk hij voor jóu is, maar dus door wat hij wil, vindt, wenst, behoefte aan heeft enz te zien/horen/erkennen/serieus te nemen/ te waarderen, en voor zover nu nog mogelijk ook te willen vervullen. Dat je hém gelukkig wilt zien, voor zover jij daaraan kan bijdragen.

(niet alleen maar wat jóu gelukkig maakt dus).



Abortus zal een grote wissel trekken op jullie relatie, omdat dit diepingrijpend is, als het kind zó gewenst was voor jou en dus een belangrijke bijdrage zal worden aan jouw óngelukkig voelen (spijt, schuldgevoelens, schaamte tegenover dit 2e kind), dus zal het ook levenslang beladen blijven.

De enige manier is imo om die lading eraf te zien te krijgen, als dat nog mogelijk is, bij jullie allebei.

Dwz hem en jullie relatie nu centraal en op de 1e plaats zetten, en (hem garanderen) dat ook te blijven doen als kind geboren is.



Jouw gezin leek niet compleet zonder 2e kind, maar is ook niet compleet als je man ontbreekt. En ook niet (meer) als deze 2e niet geboren mag worden..

Enige wat niemand tekort zal doen is dus uit alle macht probéren die (enorme) emotionele lading alsnog van dit kind af te krijgen en weer samen met hem een team te vormen, door je te committen aan je wijden aan je relatie, tegemoet komt aan zijn behoeften en rekening houdt met wat zijn bezwaren waren, voor zover dat nog kan.

Misschien is dat wel dat hij zijn bewegingsvrijheid ingeperkt voelt met zulke afhankelijke wezens, wát het ook is, zorg dat het boven tafel komt wat voor hem deze doorslag/noodsprong heeft gegeven en probeer dáár dan de schade in te beperken of zo mogelijk (met behoud van kind) weg te nemen.



Veel succes, maak nu dus prioriteit van hém en zijn gevoelens/ noodsignalen.

Laat hem maar zien wat liefde vóór hem is, (ipv al die tijd liefde en aandacht voor jóu(w wens/ wat jij vond dat jij tekortkwam).

quote:strikjemetstippels schreef op 15 oktober 2016 @ 11:16:

Ik begrijp die man wel. Kennelijk heeft hij ook uit een eerdere relatie al een kind, dan eentje met jou, kennelijk toch overstag gegaan na meer dan 2 jaar zeuren van uit TO haar kant. En dan toch breken.



Ik kan ook echt met de beste wil van de wereld niet voor stellen waar om je zo blijft pushen bij iemand die al 2 kinderen heeft, echt niet wil en waarmee jij ook al 1 kind hebt. Het is niet dat je kinderloos bent met al 1 kind en stiefkind.



Serieus?? Hij is een volwassen vent! Als hij geen kinderen meer wil, moet hij zijn zaad bij zich houden en al helemaal niet zo'n traject in gaan. Eerst zaad doneren en een paar weken later abortus eisen is echt absurd.



Ik kan echt zo ontzettend kwaad worden van hoe sommige mensen toch met kinderen en kinderen krijgen, om kunnen gaan.

Maar hoe verantwoord je dat naar het ziekenhuis toe dan? .

Alle kunst en vliegwerk om jou zwanger te krijgen en dan doe je het maar weg?.

Laat me raden..... je liegt en zegt "oopsie miskraam".



Vreselijk hoe ziek mensen kunnen zijn zeg.

Wat een bizarre situatie. Heel sneu dat dit tweede kindje slachtoffer is van niet één maar twee ouders die hem of haar niet (meer) willen.



Jullie zijn volwassen mensen die helemaal zelf voor deze tweede zwangerschap hebben gekozen! GET YOUR ACT TOGETHER!



Je man moet helemaal nergens heen gaan! Hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Hoe durft hij een scheiding überhaupt te overwegen. En hoe durf jij een abortus te overwegen? Jij wilde dolgraag een tweede kindje, dan hoor je ervoor te gaan. Ook als dat betekent dat je alleen voor je kinderen moet gaan zorgen. Als je man weggaat is dat zijn verlies. Zorg in ieder geval dat je kinderen één ouder hebben die haar verantwoordelijkheid neemt.



Hopelijk gaat dit kind de liefde krijgen die het verdiend. Want dit klinkt allemaal vreselijk oneerlijk. Ik vind dat jullie je beide egoïstisch hebben opgesteld. Zet het recht alsjeblieft.

quote:strikjemetstippels schreef op 15 oktober 2016 @ 11:16:

Ik begrijp die man wel. Kennelijk heeft hij ook uit een eerdere relatie al een kind, dan eentje met jou, kennelijk toch overstag gegaan na meer dan 2 jaar zeuren van uit TO haar kant. En dan toch breken.



Ik kan ook echt met de beste wil van de wereld niet voor stellen waar om je zo blijft pushen bij iemand die al 2 kinderen heeft, echt niet wil en waarmee jij ook al 1 kind hebt. Het is niet dat je kinderloos bent met al 1 kind en stiefkind.Dit dus.

Ik zou Suzy's advies goed lezen, TO.

quote:Froezel schreef op 15 oktober 2016 @ 11:32:

Maar hoe verantwoord je dat naar het ziekenhuis toe dan? .

Alle kunst en vliegwerk om jou zwanger te krijgen en dan doe je het maar weg?.

Laat me raden..... je liegt en zegt "oopsie miskraam".



Vreselijk hoe ziek mensen kunnen zijn zeg.Als ze geen bezwaar heeft gemaakt tegen het delen van medische gegevens kan de gynaecoloog het in haar dossier lezen. Dus erover liegen is nutteloos.

quote:Yasha schreef op 15 oktober 2016 @ 11:23:

[...]





Ik pik dit stukje er even uit.

Jij vind echt dat je man vrijwillig heeft meegeholpen?

Ik denk namelijk dat er weinig vrijwilligs meer aan was, maar dat hij door jou drie! jaar lang zo onder druk is gezet dat hij niet het idee had nog iets anders te kunnen. Dat noem ik geen vrijwilligheid.



En wat betreft je vraag wat je nu moet doen?

Ik denk dat jullie relatie geen enkele kans van slagen meer heeft, of je nou wel of geen abortus meer pleegt.

Als ik jouw man zou zijn en jij zou nu alsnog abortus plegen in een poging om de relatie te redden, dan zou ik des te harder bij je weg willen.

Omdat je namelijk drie jaar lang niet naar me geluisterd hebt en nu opeens bereid lijkt om een beginnend leven om zeep te helpen om me toch maar (opnieuw) om te praten vooral te doen wat jij wil.

Het draait in jouw relaas nog steeds allemaal om wat jij wil, wat voor jou belangrijk is en hoe jij graag wilt dat jouw leven er uit ziet.



Nergens, maar dan ook nergens in jouw verhaal lees ik terug dat je echt serieus het belang van je man of kind voorop zet. Jouw droom van (liefst twee) kinderen die vooral niet in een gebroken gezin moeten opgroeien, dat staat voorop.

En je strooit jezelf daarbij zand in de ogen als je denkt dat je dat doet omdat je het beste voor hebt met je kind.



Dus lang verhaal kort: ik zou me gaan instellen op het alleen groot brengen van twee kinderen.

En daarnaast in therapie gaan om eens flink aan mezelf te werken.





En aan alle mensen die vinden dat man een slappe zak is:

Zijn jullie wel eens jaren en jaren onder druk gezet door iemand van wie je vreselijk veel houdt en die je graag gelukkig wilt zien?

Ik weet in elk geval uit eigen ervaring hoe enorm moeilijk het is om dan je eigen grenzen niet steeds meer op te schuiven, dus ik snap wel hoe hij uiteindelijk uit pure wanhoop ja tegen 1 poging heeft gezegd.

Pleit hem niet vrij van de verantwoording voor de huidige situatie, maar ik vind zijn aandeel vele malen minder erg dan het aandeel van TO.



Goeie post.

Ik denk echt dat hij heeft toegegeven in de hoop dat het zou mislukken en dan misschien ook van het gedram af zou zijn. Vind iid ook dat hem dit niet de grote onschuldige maakt, hij heeft ook een grote denkfout gemaakt, had ie kunnen weten.



To komt op mij nogal egoïstisch over.

Nu ineens staat het belang van het andere kind voorop, waarom de afgelopen drie jaar niet?

Naar mijn idee omdat to vooral aan haar eigen behoeftes heeft gedacht. En nu draait het wéér om wat zij wil, nl haar man houden, want oeps! hij lijkt z'n eerdere uitspraken toch na te komen.



Jakkes, ik word er narrig van.

quote:hkgirl schreef op 15 oktober 2016 @ 11:21:

Ik heb even geen zin/tijd om te gaan loepen.



TS, ik ben niet snel geschokeerd maar als een moeder die vele ICSI pogingen zelf achter de kiezen heeft vind ik dit ronduit stuitend.



Wat is de precieze reden dat je man geen tweede kind wil?! Zijn er zwaar wegende redenen voor hem zoals bvb ernstige financiële problematiek of een ernstige ziekte?



Jij EN je man klinken beiden als twee 'volwassenen' die zodanig geestelijk labiel zijn dat er misschien beter überhaupt geen kinderen hadden kunnen komen, ook je eerste niet. Maar goed, jullie eerste gez kind is er al en je bent nu zwanger van de tweede. Er zit maar één ding op: jullie moeten BEIDEN NU jullie verantwoordelijk nemen naar jullie dochter en ongeboren kind toe. MAANDAG gelijk een afspraak maken voor psychotherapie én relatietherapie! Geen mits-en maren gewoon doen! Ongeacht of je een abortus zou plegen of de zwangerschap goed blijft gaan dat lijkt mij duidelijk.



Het gaat op dit moment niet meer om jou, of je man. Het gaat om het (geestelijk) welzijn van jullie dochter en twee kind wat onderweg is. Jullie zijn het aan deze twee kleintjes verplicht om alles-maar dan ook alles-uit de kast te halen om hen een stabiele en gelukkige jeugd te bezorgen. Het is de vraag of jullie huwelijk niet sowieso gedoemd is om te mislukken, maar probeer in elk geval er nog iets goeds van te maken.



Kom op TS en echtgenoot, geef jullie zelf een enorme trap onder jullie achterwerk en gelijk maandag bellen voor psychologische hulp. Vecht voor wat jullie waard zijn, voor jullie meisje en toekomstig broertje/zusje.En dit.

quote:Yasha schreef op 15 oktober 2016 @ 11:23:

[...]





Ik pik dit stukje er even uit.

Jij vind echt dat je man vrijwillig heeft meegeholpen?

Ik denk namelijk dat er weinig vrijwilligs meer aan was, maar dat hij door jou drie! jaar lang zo onder druk is gezet dat hij niet het idee had nog iets anders te kunnen. Dat noem ik geen vrijwilligheid.



En wat betreft je vraag wat je nu moet doen?

Ik denk dat jullie relatie geen enkele kans van slagen meer heeft, of je nou wel of geen abortus meer pleegt.

Als ik jouw man zou zijn en jij zou nu alsnog abortus plegen in een poging om de relatie te redden, dan zou ik des te harder bij je weg willen.

Omdat je namelijk drie jaar lang niet naar me geluisterd hebt en nu opeens bereid lijkt om een beginnend leven om zeep te helpen om me toch maar (opnieuw) om te praten vooral te doen wat jij wil.

Het draait in jouw relaas nog steeds allemaal om wat jij wil, wat voor jou belangrijk is en hoe jij graag wilt dat jouw leven er uit ziet.



Nergens, maar dan ook nergens in jouw verhaal lees ik terug dat je echt serieus het belang van je man of kind voorop zet. Jouw droom van (liefst twee) kinderen die vooral niet in een gebroken gezin moeten opgroeien, dat staat voorop.

En je strooit jezelf daarbij zand in de ogen als je denkt dat je dat doet omdat je het beste voor hebt met je kind.



Dus lang verhaal kort: ik zou me gaan instellen op het alleen groot brengen van twee kinderen.

En daarnaast in therapie gaan om eens flink aan mezelf te werken.





En aan alle mensen die vinden dat man een slappe zak is:

Zijn jullie wel eens jaren en jaren onder druk gezet door iemand van wie je vreselijk veel houdt en die je graag gelukkig wilt zien?

Ik weet in elk geval uit eigen ervaring hoe enorm moeilijk het is om dan je eigen grenzen niet steeds meer op te schuiven, dus ik snap wel hoe hij uiteindelijk uit pure wanhoop ja tegen 1 poging heeft gezegd.

Pleit hem niet vrij van de verantwoording voor de huidige situatie, maar ik vind zijn aandeel vele malen minder erg dan het aandeel van TO.+1000000

quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 10:30:

Doe niet zo kinderachtig Anyco, natuurlijk weet ik wat loepen is en ik wens je er veel plezier mee. Feit is dat de situatie anders is dan een jaar geleden en dat ik daar nu mee moet dealen. En ja, ik weet dat dit onzinnig is maar ik wist niet dat mijn man zo zou reageren. Als ik dat geweten had was ik er nooit aan begonnen, maar dat heeft nu niet zo veel nut meer....



Diverse mensen hebben het over mijn kind (het kind wat dus als 4,5 is): dit is NATUURLIJK het belangrijkste wat er is. Daar gaat het om. En ik heb NOOIT gewild dat mijn kind in een gebroken gezin opgroeit maar dat dreigt het nu wel te worden. En als ik denk dat het voor mijn dochter beter gaat zijn dat mama abortus pleegt, dan pleegt mama abortus. Punt uit. Vraag is alleen of de situatie daarna beter wordt: abortus en mogelijk einde relatie of geen abortus en gebroken gezin. Maar als ik uiteindelijk besluit dat abortus beter is, dan moet je eens opletten hoe sterk ik ben. Zie het leger therapeuten al voor mij en alle bijbehorende ellende, maar ik doe ALLES om mijn kind gelukkig te houden.



Ik doe niet kinderachtig.

Ik zie gewoon als ik je loep in de meeste van je eerdere berichten over dit onderwerp dat je man toen al niet wilde. Ook lees ik dan dat jullie het traject al eerder hebben opgestart en weer afgebroken.

Ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen.

En wellicht hoop ik gewoon dat dit niet echt is, de puinhoop voor die kinderen, voor 1 kind wordt het de tweede scheiding van haar vader. Het klinkt allemaal niet erg stabiel. Fijn voor die kinderen.

quote:Cruise2015 schreef op 15 oktober 2016 @ 10:30:

Diverse mensen hebben het over mijn kind (het kind wat dus als 4,5 is): dit is NATUURLIJK het belangrijkste wat er is. Daar gaat het om. En ik heb NOOIT gewild dat mijn kind in een gebroken gezin opgroeit maar dat dreigt het nu wel te worden. En als ik denk dat het voor mijn dochter beter gaat zijn dat mama abortus pleegt, dan pleegt mama abortus. Punt uit. Vraag is alleen of de situatie daarna beter wordt: abortus en mogelijk einde relatie of geen abortus en gebroken gezin. Maar als ik uiteindelijk besluit dat abortus beter is, dan moet je eens opletten hoe sterk ik ben. Zie het leger therapeuten al voor mij en alle bijbehorende ellende, maar ik doe ALLES om mijn kind gelukkig te houden.Jullie moeten NU een therapeut opzoeken en niet straks. Al is het om goed uit elkaar te gaan en beiden op een goede manier met jullie eigen leven verder te kunnen en dat jullie dochter nu en in de toekomst hier zo min mogelijk onder gaat lijden. Ik zou niet verder gaan en ook niet uit elkaar gaan zonder relatietherapie hierbij.