Psyche
alle pijlers
ADHD, hoe wist je dat over jezelf?
maandag 25 maart 2024 om 15:46
Voorop gesteld: ik wil mezelf niet diagnostiseren aan de hand van verhalen op het internet. Ik ben aan het rondsnuffelen naar informatie.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
dinsdag 26 maart 2024 om 22:34
Ik gebruik ook geen medicijnen. De cursus heeft mij redelijk te handelen handvatten gegeven. Deze helpen mij her en der. En verder is acceptatie een groot goed.Intotheunknown schreef: ↑26-03-2024 09:52Hahaha ook volledig herkenbaar! Heel irritant wel. Medicijnen helpen hierin ook niet voor mij
dinsdag 26 maart 2024 om 22:42
Ik kan ook goed op tijd zijn. Deadlines lukken meestal wel, niet altijd. Maar dat zijn dan deadlines die niet zwaar wegen. Ook een aantal keer tegen overspannen aangezeten, maar mezelf gelukkig op tijd kunnen herpakken. Zware tijden waren dat. Kwam ook steeds door meerdere externe factoren tegelijk waar ik geen invloed op had. Daar ben ik wel heel erg gevoelig voor.Irish_Wasser_Woman schreef: ↑26-03-2024 10:10Zo herkenbaar, inclusief de post die jij quote..... Pffff.....
Het enige dat ik niet herken, is de depressies/burn-out (gelukkig maar natuurlijk).
De enige keer dat ik op de rand van een burn-out stond, was er een hele duidelijke oorzaak (namelijk 10 hele grote dingen tegelijk aan het doen zijn) en een flinke griep met longontsteking krijgen, en daarna het schrappen van de helft, heeft mij echt net op tijd geholpen.
En iets met een deadline, daar ga ik dan weer wel heel goed op. En op tijd zijn, dat kan ik ook wel echt heel goed. Maar ik heb de afgelopen 10/15 jaar wel heel hard gewerkt om bepaalde valkuilen van mezelf dicht te smeren. Strakke financiële planning, huishouden op een bepaalde manier doen, en goed voorbereiden zodat deadlines en op tijd zijn met dingen in het algemeen, gewoon lukken. Ik wil wel altijd alles heel goed doen, zoals het hoort. Niet omdat ik denk dat de wereld anders instort of zo, maar wel omdat ik het belangrijk vind. Ook niet altijd handig.
Maar mijn hoofd staat nóóit stil. Heb ook tinnitus, dus het is ook letterlijk nooit stil in mijn hoofd. M'n hormoonpleisters helpen wel voor een deel om wat meer algehele rust te krijgen (de verergering die de afgelopen jaren is gekomen), maar de kern bén ik. Ik weet ook niet zo goed of ik me laat testen en wat ik dan met een eventuele uitkomst wil doen..... Wellicht zit er ook nog ergens een druppeltje spectrum in mijn brein.
Herkenning hier is wel heel fijn trouwens
Ik heb mijn financiën ook goed in orde. En in mijn hoofd is het ook nóóit rustig. Daar wil ik nog wel wat op vinden, want het maakt mij heel erg moe. Ze zeggen bruine ruis luisteren. Moet ik mij eens on verdiepen.
Wat vervelend dat jij tinnitus hebt
.
dinsdag 26 maart 2024 om 22:51
Malva24 schreef: ↑26-03-2024 11:22Oh en dan tien keer die lijstjes aanpassen, want dan en dan kan het ook. Maar die dag verplaatsen ik het waarschijnlijk ook weer[/b]
Toch zijn er ook dingen die ik niet herken, ik heb geen moeite met op tijd komen (ben eerder te vroeg), ben niet heel erg impulsief, en ook niet erg op zoek naar prikkels. Ik vermijd ze liever, ik heb er last van. Herkenbaar. Mijn psych zei dat ik de h niet had van hyper. Voornamelijk druk ben in mijn hoofd.
Ik loop nu erg vast door eerst het vaststellen van een chronische hartaandoening een paar jaar geleden, waarbij ik veel te snel weer aan het werk was. Nu weer uitgevallen, wel ook weer een medische aanleiding, maar kom ik er niet meer uit.
Sterkte hiermee.
[/b]
dinsdag 26 maart 2024 om 22:56
Dat verschilt zo per persoon en hoe erg de ADHD is op al die gebieden/hersendelen/functies waar invloed op heeft.
Psycho-educatie heeft mij echt geen enkel nieuw handvat gegeven, mijn leven was al ADHD aangepast, ook ivm 2 ADHDkinderen waarvan ik al snel doorhad wat wel en niet werkte voor hen en mezelf.
Acceptatie klinkt leuk, ben heel makkelijk met dingen accepteren en aanpassen, ik heb nog veel ergere gezondheidsproblemen btw maar voor mij waren en is de Tentin wel een gamechanger. Ik ben nu gewoon minder energie kwijt ben aan alleen al dagelijkse dingen die eerst een berg waren en nu een heuveltje. Meer focus voor een paar uur, meer energie en ook meer plezier in het leven. Niks mis met geen medicatie willen maar ik slik lekker door.
En slik lage dosis, niet per se elke dag/dagdeel. En heb nul bijwerkingen van dit medicijn.
Kan niet zo goed tegen de Ritalinachtige stimulanten maar dexamfetamine is voor mij heerlijk.
Ook voor de leuke dingen, er komt weer eens wat uit mijn handen qua hobby.
Leren gaat beter, vergeet minder ect. Maar slik ook dagen helemaal geen ADHD meds, soms is hangen en niks doen ook prima.
Psycho-educatie heeft mij echt geen enkel nieuw handvat gegeven, mijn leven was al ADHD aangepast, ook ivm 2 ADHDkinderen waarvan ik al snel doorhad wat wel en niet werkte voor hen en mezelf.
Acceptatie klinkt leuk, ben heel makkelijk met dingen accepteren en aanpassen, ik heb nog veel ergere gezondheidsproblemen btw maar voor mij waren en is de Tentin wel een gamechanger. Ik ben nu gewoon minder energie kwijt ben aan alleen al dagelijkse dingen die eerst een berg waren en nu een heuveltje. Meer focus voor een paar uur, meer energie en ook meer plezier in het leven. Niks mis met geen medicatie willen maar ik slik lekker door.
En slik lage dosis, niet per se elke dag/dagdeel. En heb nul bijwerkingen van dit medicijn.
Kan niet zo goed tegen de Ritalinachtige stimulanten maar dexamfetamine is voor mij heerlijk.
Ook voor de leuke dingen, er komt weer eens wat uit mijn handen qua hobby.
Leren gaat beter, vergeet minder ect. Maar slik ook dagen helemaal geen ADHD meds, soms is hangen en niks doen ook prima.
anoniem_672bb4a395dd7 wijzigde dit bericht op 26-03-2024 22:57
1.24% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2024 om 22:57
Jemig, wat is er veel herkenbaarSuzy65 schreef: ↑26-03-2024 13:05Sommige dingen heb ik uit ondervinding alsnog geleerd, zoals dat ik nu liever zorg dat ik ergens (veel) te vroeg dan te laat kom, dat ik rekeningen automatisch laat afschrijven (behalve een enkele eenmalige en die blijft nogal eens liggen), geen impulsieve aankopen doe oid, op tijd boodschappen doe ipv 10 min voor sluitingstijd, enz enz, maar blijft wel moelijk om patronen te doorbreken, ook als ik die zelf niet meer wil.
Hoe wars ik ook ben van structuur en "moeten", als iets eenmaal een gewoonte is, issie ook hardnekkig..
Bij meerdere dingen tegelijk aan mijn hoofd verdeelde ik die - voor zover mogelijk- over de dagen van de week, dat is mijn manier van plannen: die dag trek ik uit voor dit, die voor dat, enz.
Bij teveel tegelijk "wat moet" verlies ik het overzicht, keuzestress, weet ik niet waar te beginnen, blokkeer ik en begin dan aan geen van alle. En voor je het weet is de dag voorbij
Momenteel heb ik ook teveel tegelijk lopen, waaronder iets waar ik me nogal zorgen over maak, daarnaast meerdere andere dingen die ook nog "moeten", van de belastingdienst bijv, of van mezelf moet omdat ze achterstallig zijn en al langer een doorn in mijn oog zijn, ik eindelijk- na langere tijd niet- fysiek weer in staat ben om te kunnen aanpakken, maar ook andere (regel)dingen die belangrijk zijn, afspraken met
En dan loopt het altijd anders dan "gepland", heb ik om div redenen (die dus ff prioriteit kregen) geen tijd/ energie gehad.
Afgelopen week (of was het alweer 2 weken terug? Tijdsbeleving pffff
Nu week later staat alles er nog hetzelfde bij natuurlijk
Had ik op dat moment in mijn beleving "alle tijd" daarvoor, er kwam vanalles -met voorrang- tussen.
Laatst ook mijn tafel leeggeruimd, (in het kader van "opgeruimd huis = opgeruimd hoofd"), behalve een brief vd bank, dat ik geld terugkrijg als ik akkoord ga en tijdig terugstuur.
Ligt hier pas ruim een maand naast me, juist om dat niét te vergeten (eenmalige administratieve dingen blijven hier nogal eens liggen).
En ja hoor, ga ik paar dagen geleden naar bed en bedenk opeens wat die datum ook alweer was, ergens eind maart toch?
Toch maar even checken: juist ja, precies die dag had dat binnen moeten zijn
Waarom, waarom toch voel ik dat vaak dezelfde dag maar wel nét te laat aan??
En zat die datum/ deadline blijkbaar toch prima ergens in mijn achterhoofd, en sla ik mezelf voor mijn kop
Zó'n kleine moeite,: ondertekenen en op de bus gooien, maand de tijd voor!
Waarom niet meteen zodra het binnenkomt gedaan?
Hoe vaak ga ik nog mezelf benadelen door een te late betaling (of teruggave)?!
.
dinsdag 26 maart 2024 om 23:00
Bij mij viel er veel op zijn plek. Eb stel dat je je laat testen en je 'krijgt een label'...dan zie je dan wel weer verder. Je moet niks. Je kan en mag veel.vlokkenopjebrood schreef: ↑26-03-2024 13:36Ik heb dit dus ook allemaal heel erg (idd dat soort van overwhelmed zijn met wat je allemaal moet doen en dan maar niks doen). Ik begin aan dingen die ik nooit afmaak, ik zie op tegen grote projecten..ik pak liever 10 kleinere door elkaar heen. Ik ben altijd alles kwijt, in mijn hoofd is het altijd druk en er staat altijd wel 1 liedje aan dat ik dagenlang non stop in mijn hoofd heb.
Ik heb altijd gedacht dat ik nou eenmaal zo ben, mss een tikkeltje raar.
maar de laatste tijd (ik ben nu 45) ben ik dus ook meer gaan lezen over ADHD/ADD en bekruipt mij steeds meer het gevoel dat ik dit ook "heb".
Aan de andere kant denk ik ook vaak: maar wat IS dan normaal??
Ik bedoel: is het niet gewoon mens eigen om dingen voor je uit te schuiven? Zijn sommige mensen niet gewoon slordiger/chaotischer dan anderen? Moet dat meteen een label hebben of een afwijking zijn?
Maar ik voel me al mijn hele leven zo anders in veel dingen....een soort einzelganger.
De vraag is: wat ga je er mee doen? Ga ik laten onderzoeken of ik idd ADHD heb? En dan? Moet ik er dan iets mee? Of vallen dingen dan mss beter op zijn plek? En wat heb ik daar dan aan?
dinsdag 26 maart 2024 om 23:11
Het is niet dat je dan met dat Label op je voorhoofd getatoeëerd rond moet lopen toch?
Je hoeft geen werkgever er iets over te vertellen als je niet wil. Het is een diagnose en daarmee kan je gepaste informatie en handvatten en eventueel medicatie kiezen om je leven iets makkelijker te maken.
Je kan met de naam gaan uitzoeken waar je allemaal tegen aan kan lopen en welke strategieën er misschien wel zijn voor jou. Er is zoveel. Ook voedingsadviezen om betere dopamine opname te kunnen krijgen ect.
Ik snap ook de weerstand tegen weten wat er speelt in je lichaam niet zo.
Dit is een beetje zoals diabetes, er is geen genezing mogelijk maar met aangepaste levensstijl, voeding, goede zorg voor jezelf, educatie en eventueel medicatie ( soms kan je echt niet zonder) kan je wel fijner en leefbaarder maken voor jezelf. Of wat je echt niet hoeft te verwachten en dus omheen moet laveren, dat is ook gewoon fijn om te weten.
En veel mensen zonder label die wel ADHD hebben ontwikkelen uiteindelijk allemaal andere aandoeningen, geestelijk maar ook lichamelijk.
En ze krijgen veel meer ongevallen, vaak levensgevaarlijk of levensverandelijk. Zoals bij mij, door ADHDactie een huis en tuinongeluk maar kan ik nu bijna niets meer.
Autorijden met ADHD maar zonder medicatie is bijvoorbeeld gemiddeld gezien echt gewoon levensgevaarlijk.
Je hoeft geen werkgever er iets over te vertellen als je niet wil. Het is een diagnose en daarmee kan je gepaste informatie en handvatten en eventueel medicatie kiezen om je leven iets makkelijker te maken.
Je kan met de naam gaan uitzoeken waar je allemaal tegen aan kan lopen en welke strategieën er misschien wel zijn voor jou. Er is zoveel. Ook voedingsadviezen om betere dopamine opname te kunnen krijgen ect.
Ik snap ook de weerstand tegen weten wat er speelt in je lichaam niet zo.
Dit is een beetje zoals diabetes, er is geen genezing mogelijk maar met aangepaste levensstijl, voeding, goede zorg voor jezelf, educatie en eventueel medicatie ( soms kan je echt niet zonder) kan je wel fijner en leefbaarder maken voor jezelf. Of wat je echt niet hoeft te verwachten en dus omheen moet laveren, dat is ook gewoon fijn om te weten.
En veel mensen zonder label die wel ADHD hebben ontwikkelen uiteindelijk allemaal andere aandoeningen, geestelijk maar ook lichamelijk.
En ze krijgen veel meer ongevallen, vaak levensgevaarlijk of levensverandelijk. Zoals bij mij, door ADHDactie een huis en tuinongeluk maar kan ik nu bijna niets meer.
Autorijden met ADHD maar zonder medicatie is bijvoorbeeld gemiddeld gezien echt gewoon levensgevaarlijk.
woensdag 27 maart 2024 om 08:42
Ik heb de diagnose als kind gekregen en ben sinds een tijdje van alle middelen en stimulantia af, ook caffeïne, drugs en alcohol.
Waar ik vooral last van had is dat ik wat ongezonde copingstrategieen had aangeleerd. Zoals continu druk zetten op mezelf en met de zweep erover, van die getting things done activiteiten. Stimulantia nodig hebben om tot iets te komen. Het is me als kind zo geleerd.
Ik was chronisch overprikkeld maar vooral door de druk die ik mezelf oplegde en de mentale zelfstimulatie. Ik gebruikte mijn hersenen denk ik op een inefficiënte manier. En was veel bezig met zelfregulatie en het bestrijden van slechte gewoontes, het dopaminejagen en dan weer overprikkeld zijn. Maar ik denk dat ik eigenlijk daarmee troost en afleiding zoek van de continue strijd met mezelf.
Nu ik geleerd heb hoe ik emotioneel beter voor mezelf kan zorgen zijn veel van mijn klachten weggegaan en presteer ik beter, maar wel heel anders. Het is meer alsof ik de prestaties onbewust uit mijn mouw schud, heel intuitief. Ik heb nog net zo weinig focus, energie en tijdsbesef, maar mijn leven is beter georganiseerd dan ooit.
Ik denk dat je als ADDer heel intuïtief en dromerig bent en dat dat alleen goed functioneert als je er niet met bewuste gedachten en activiteiten sturing aan probeert te geven, zoals ik altijd deed. Dat klappen van de zweep heeft me angst gegeven ook al deed ik het mezelf aan. En die angst verlamt.
Dit alles leer ik onder begeleiding van een ADD coach, op basis van de inzichten van o.a. Gabor Maté over ADHD. Interessante materie wellicht, hij heeft er boeken over geschreven en er zijn filmpjes op YouTube van hem.
Waar ik vooral last van had is dat ik wat ongezonde copingstrategieen had aangeleerd. Zoals continu druk zetten op mezelf en met de zweep erover, van die getting things done activiteiten. Stimulantia nodig hebben om tot iets te komen. Het is me als kind zo geleerd.
Ik was chronisch overprikkeld maar vooral door de druk die ik mezelf oplegde en de mentale zelfstimulatie. Ik gebruikte mijn hersenen denk ik op een inefficiënte manier. En was veel bezig met zelfregulatie en het bestrijden van slechte gewoontes, het dopaminejagen en dan weer overprikkeld zijn. Maar ik denk dat ik eigenlijk daarmee troost en afleiding zoek van de continue strijd met mezelf.
Nu ik geleerd heb hoe ik emotioneel beter voor mezelf kan zorgen zijn veel van mijn klachten weggegaan en presteer ik beter, maar wel heel anders. Het is meer alsof ik de prestaties onbewust uit mijn mouw schud, heel intuitief. Ik heb nog net zo weinig focus, energie en tijdsbesef, maar mijn leven is beter georganiseerd dan ooit.
Ik denk dat je als ADDer heel intuïtief en dromerig bent en dat dat alleen goed functioneert als je er niet met bewuste gedachten en activiteiten sturing aan probeert te geven, zoals ik altijd deed. Dat klappen van de zweep heeft me angst gegeven ook al deed ik het mezelf aan. En die angst verlamt.
Dit alles leer ik onder begeleiding van een ADD coach, op basis van de inzichten van o.a. Gabor Maté over ADHD. Interessante materie wellicht, hij heeft er boeken over geschreven en er zijn filmpjes op YouTube van hem.
woensdag 27 maart 2024 om 10:10
Frutseltje1982 schreef: ↑26-03-2024 23:00Bij mij viel er veel op zijn plek. Eb stel dat je je laat testen en je 'krijgt een label'...dan zie je dan wel weer verder. Je moet niks. Je kan en mag veel.
Ja mss is het ook een beetje mijn weerstand tegen het hele ADHD label. Voor mijn gevoel is dat iets wat iedereen/ieder kind tegenwoordig opgeplakt krijgt. Stel ik heb het ook (en als ik alles zo lees hier en wat ik online zie dan is die kans erg aannemelijk), dan zou ik het denk ik niet zo snel ergens delen. Omdat het voor mijn gevoel zo "aanstellerig" klinkt (dit is geen waarde oordeel he? maar zo voel ik het).
Ik scoor ook enorm hoog op HSP en mss is het wel een combinatie van die 2.
Dingen die ik bij mezelf al mijn hele leven constateer:
- Ik heb echt heel vaak liedjes in mijn hoofd die er dágen kunnen zitten, tot echt op het gekmakende af. Zelfs 's nachts als ik naar de wc ga begint het meteen te "spelen". Ik zou soms willen dat ik de radio in mijn hoofd kon uitzetten.
- Ik ben echt 30 keer per dag mijn telefoon en sleutels kwijt. Maar dan echt kwijt, en dan vind ik mn telefoon ergens achterin de badkamer op een kastje en dan denk ik huh?? Ik kan me niet eens herinneren dat ik m daar heb neergelegd
- Al mijn hele leven kan ik het niet opbrengen om aan grote projecten te beginnen. Spreekbeurten, scripties, presentaties, een lang artikel schrijven....dingen die een lange focus vereisen vind ik vreselijk en ik zie er als een berg tegenop.
- Ik kies altijd de snelle makkelijke dingen uit om te doen. Een berg was opvouwen: ik pak de grote handdoeken, die zijn lekker overzichtelijk en vouwen snel op. Dat geeft snel voldoening. Maar er blijft standaard een berg sokken over waar ik gewoon geen zin in heb of die ik niet af kan maken....
- Ik heb veel prikkels en uitdaging nodig...ik vind een weekend met niks snel saai. Andere mensen kunnen genieten van een dagje lekker thuis maar ik niet Ik heb het gevoel dat ik iets moet, dat er iets moet gebeuren, gedaan moet worden, het huis uit...al is het maar even naar een tuincentrum. Als ik ook geen vooruitzichten heb kan ik heel onrustig en sip worden....
- Tegelijkertijd kan ik heel slecht tegen groepen, drukte en vind ik sociale interactie enorm uitputtend. Ben het liefst gewoon met 1 of 2 mensen
- Mijn hoofd is altijd aan. Ik ben de hele dag aan het denken. Geen idee waarover allemaal, maar het is wel vermoeiend en vaak ook best serieus. Ik vraag me soms ook wel eens af: bestaan er mensen die soms even "niks" denken? Je denkt toch altijd wel iets?
- Ik doe het liefdt 20 dingen tegelijk maar maak er 18 niet af.... Tenzij er een enorm deadline is, dan knal ik het er opeens allemaal uit want ik kan het wel. Maar als er geen tijdsdruk is, schuif ik dingen eindeloos voor me uit of doe ze maar half.
Maar ik ben ook weer heel punctueel, ik zal nooit te laat komen (tenzij overmacht door problemen op het spoor of een monsterfile), ik regel dingen als vakanties tot in de puntjes en financien zijn ook goed op orde. Ik kan ook prima stilzitten dus dat bewegelijke deel van ADHD heb ik sowieso niet.
Nou ja....veel dingen herkenbaar dus in dit topic.
vlokkenopjebrood wijzigde dit bericht op 27-03-2024 10:12
1.30% gewijzigd
woensdag 27 maart 2024 om 10:16
En eerlijk gezegd snap ik echt niet waarom mensen nog steeds zo raar doen over labels, medicatie ja of nee en met nul kennis van alles aannemen. Ook dat mensen denken dat iedereen maar een ADHD kan regelen ofzo.
Vind en irritant maar ergens ook zo verdrietig.
Je bent niet ziek ofzo, het is puur een vaststelling dat je brein wat anders dan de meeste mensen en dat problemen op heel veel vlakken kan opleveren.
En dat je voor aantal zaken je leven kan aanpassen of verbeteren.
Als je dat wil.
Vind en irritant maar ergens ook zo verdrietig.
Je bent niet ziek ofzo, het is puur een vaststelling dat je brein wat anders dan de meeste mensen en dat problemen op heel veel vlakken kan opleveren.
En dat je voor aantal zaken je leven kan aanpassen of verbeteren.
Als je dat wil.
woensdag 27 maart 2024 om 10:20
Op "alles kwijt zijn" na, 100% herkenning...... Maar de H van Hyper hoeft geen fysieke activiteit te zijn he, hyper in je hoofd is ook hypervlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 10:10Ja mss is het ook een beetje mijn weerstand tegen het hele ADHD label. Voor mijn gevoel is dat iets wat iedereen/ieder kind tegenwoordig opgeplakt krijgt. Stel ik heb het ook (en als ik alles zo lees hier en wat ik online zie dan is die kans erg aannemelijk), dan zou ik het denk ik niet zo snel ergens delen. Omdat het voor mijn gevoel zo "aanstellerig" klinkt (dit is geen waarde oordeel he? maar zo voel ik het).
Ik scoor ook enorm hoog op HSP en mss is het wel een combinatie van die 2.
Dingen die ik bij mezelf al mijn hele leven constateer:
- Ik heb echt heel vaak liedjes in mijn hoofd die er dágen kunnen zitten, tot echt op het gekmakende af. Zelfs 's nachts als ik naar de wc ga begint het meteen te "spelen". Ik zou soms willen dat ik de radio in mijn hoofd kon uitzetten.
- Ik ben echt 30 keer per dag mijn telefoon en sleutels kwijt. Maar dan echt kwijt, en dan vind ik mn telefoon ergens achterin de badkamer op een kastje en dan denk ik huh?? Ik kan me niet eens herinneren dat ik m daar heb neergelegd
- Al mijn hele leven kan ik het niet opbrengen om aan grote projecten te beginnen. Spreekbeurten, scripties, presentaties, een lang artikel schrijven....dingen die een lange focus vereisen vind ik vreselijk en ik zie er als een berg tegenop.
- Ik kies altijd de snelle makkelijke dingen uit om te doen. Een berg was opvouwen: ik pak de grote handdoeken, die zijn lekker overzichtelijk en vouwen snel op. Dat geeft snel voldoening. Maar er blijft standaard een berg sokken over waar ik gewoon geen zin in heb of die ik niet af kan maken....
- Ik heb veel prikkels en uitdaging nodig...ik vind een weekend met niks snel saai. Andere mensen kunnen genieten van een dagje lekker thuis maar ik niet Ik heb het gevoel dat ik iets moet, dat er iets moet gebeuren, gedaan moet worden, het huis uit...al is het maar even naar een tuincentrum. Als ik ook geen vooruitzichten heb kan ik heel onrustig en sip worden....
- Tegelijkertijd kan ik heel slecht tegen groepen, drukte en vind ik sociale interactie enorm uitputtend. Ben het liefst gewoon met 1 of 2 mensen
- Mijn hoofd is altijd aan. Ik ben de hele dag aan het denken. Geen idee waarover allemaal, maar het is wel vermoeiend en vaak ook best serieus. Ik vraag me soms ook wel eens af: bestaan er mensen die soms even "niks" denken? Je denkt toch altijd wel iets?
- Ik doe het liefdt 20 dingen tegelijk maar maak er 18 niet af.... Tenzij er een enorm deadline is, dan knal ik het er opeens allemaal uit want ik kan het wel. Maar als er geen tijdsdruk is, schuif ik dingen eindeloos voor me uit of doe ze maar half.
Maar ik ben ook weer heel punctueel, ik zal nooit te laat komen (tenzij overmacht door problemen op het spoor of een monsterfile), ik regel dingen als vakanties tot in de puntjes en financien zijn ook goed op orde. Ik kan ook prima stilzitten dus dat bewegelijke deel van ADHD heb ik sowieso niet.
Nou ja....veel dingen herkenbaar dus in dit topic.
Tenminste, zo zie ik dat.
woensdag 27 maart 2024 om 10:22
Ik denk nog steeds dat ik niet (echt) adhd/add heb, maar ik vraag me steeds vaker af of misschien toch... ik sta elke dag wel op met een of meerdere liedjes in m'n hoofd, en hoop altijd maar dat er een beetje leuke uit m'n innerlijke jukebox komen. Hoort dat erbij? Ik dacht dat iedereen dat wel had?
woensdag 27 maart 2024 om 10:25
woensdag 27 maart 2024 om 10:37
frambozentaartje schreef: ↑27-03-2024 10:22Ik denk nog steeds dat ik niet (echt) adhd/add heb, maar ik vraag me steeds vaker af of misschien toch... ik sta elke dag wel op met een of meerdere liedjes in m'n hoofd, en hoop altijd maar dat er een beetje leuke uit m'n innerlijke jukebox komen. Hoort dat erbij? Ik dacht dat iedereen dat wel had?
Oh nou "fijn" om te lezen dat meer mensen dat hebben....
Ik ken namelijk echt niemand die dat ook heeft.
Althans: natuurlijk heeft iedereen wel eens een liedje in zijn hoofd, maar bij mij lijken ze er constant te zijn. En dan vaak hele specifieke sequenties die daaaaaaaagen non stop door gaan. Ik krijg ze gewoon niet weg.
Zo heb ik tot een paar weken terug echt serieus ik denk 7 dagen onafgebroken met "Een Oosterse naahhaacccht, met een Oosterse maaaaaaaaann" uit de Aladdin Disney film gelopen.
Op een gegeven moment bijna tot tranen toe want ik werd er echt he-le-maal gek van. Toen ik m eindelijk bijna kwijt was begon mn vriend m weer te zingen, als grap. Ik werd echt woest!! Maar ja hij snapt dus niet hoe erg het is als je zoiets al 150 uur in je hoofd hebt zitten.
woensdag 27 maart 2024 om 10:41
Lucifee2024 schreef: ↑27-03-2024 10:16En eerlijk gezegd snap ik echt niet waarom mensen nog steeds zo raar doen over labels, medicatie ja of nee en met nul kennis van alles aannemen. Ook dat mensen denken dat iedereen maar een ADHD kan regelen ofzo.
Vind en irritant maar ergens ook zo verdrietig.
Je bent niet ziek ofzo, het is puur een vaststelling dat je brein wat anders dan de meeste mensen en dat problemen op heel veel vlakken kan opleveren.
En dat je voor aantal zaken je leven kan aanpassen of verbeteren.
Als je dat wil.
ja misschien komt het ook wel omdat ADHD en bijvoorbeeld autisme dingen zijn die mensen tegenwoordig bij van alles roepen. Als iemand druk is "Oh echt zo'n ADHD type" Of als iemand anders is "Lekker autistisch"
En mss komt het ook omdat mijn moeder altijd van de "no nonsens niet aanstellen" instelling is. Die vindt het maar "onzin" dat "tegenwoordig" iedereen "een etiket heeft" of naar een psycholoog gaat etc.
Kost zo'n test traject trouwens veel geld? Ik heb gewoon alleen een basis zorgverzekering eigenlijk....geen aanvullende modules
woensdag 27 maart 2024 om 10:44
Hm ja, dat is eigenlijk wel een faire vraag. Zet me wel aan het denken ook, dus dankjewel dat je hem stelt.
Ik denk dat het komt omdat ik juist alles best wel strak georganiseerd heb. Ik kom nooit te laat, ik mis eigenlijk nooit deadlines, ik heb mijn financiën strak onder controle. Dus daardoor vind ik dat ik dat ik er helemaal niet bij pas.
De reden dat ik dan weer wel twijfel, is dat het zo hard werken voelt, om dat georganiseerde te behouden. Ik heb het gevoel dat ik niet kan kiezen om georganiseerd te zijn, ik MOET. Want als ik het niet allemaal zo strak hou, dan loopt alles gigantisch in de soep, verlies ik totaal het overzicht en de controle, en word ik helemaal gek van onrust.
Ik maak geen lijstje omdat ik dat wel handig vind, ik maak lijstje omdat het mijn enige houvast is in de onoverzichtelijke storm die altijd raast. Het voelt alsof mijn leven aan elkaar hangt van trucjes om de boel onder controle te houden.
En nu ik probeer te herstellen van burnout en depressie, merk ik dat het zo vermoeiend is. Om zo te leven, zo bang te zijn dat alles op ieder moment in elkaar kan storten, als ik even de teugels wat laat vieren.
Ik kijk met jaloezie naar mensen die lichtvoetig door het leven lijken te gaan, die niet alles plannen en uittekenen, en toch de boel onder controle lijken te hebben.
woensdag 27 maart 2024 om 10:48
Irish_Wasser_Woman schreef: ↑26-03-2024 10:10De enige keer dat ik op de rand van een burn-out stond, was er een hele duidelijke oorzaak (namelijk 10 hele grote dingen tegelijk aan het doen zijn) en een flinke griep met longontsteking krijgen, en daarna het schrappen van de helft, heeft mij echt net op tijd geholpen.
En iets met een deadline, daar ga ik dan weer wel heel goed op. En op tijd zijn, dat kan ik ook wel echt heel goed. Maar ik heb de afgelopen 10/15 jaar wel heel hard gewerkt om bepaalde valkuilen van mezelf dicht te smeren. Strakke financiële planning, huishouden op een bepaalde manier doen, en goed voorbereiden zodat deadlines en op tijd zijn met dingen in het algemeen, gewoon lukken. Ik wil wel altijd alles heel goed doen, zoals het hoort. Niet omdat ik denk dat de wereld anders instort of zo, maar wel omdat ik het belangrijk vind. Ook niet altijd handig.
De grap van een burn-out is dat hij altijd veroorzaakt wordt door meerdere dingen tegelijk die samen teveel zijn. Het verschil voor mij persoonlijk, is dat ik altijd héél snel weer opknap als de lasten overzichtelijker worden. Het hele "6 maanden uit de running" ken ik dus niet, terwijl ik wél meermaals burn-outs gehad heb. Ik noem dit nu achteraf ADHD-burnouts.
De rest van wat je beschrijft is ook heel herkenbaar. Zo ben ik bijvoorbeeld áltijd te vroeg op werk en dus absoluut nooit te laat. Beschermingsmechanisme... Als ik op een simpele sociale afspraak te laat kom, moet je dat eigenlijk zien als enorm compliment; ik voel me op mijn gemak bij je
...Dat ADHDers goed gaan op deadlines is omdat het gebruik van dopamine voor taakmotivatie het laat afweten, dus op het moment dat een deadline nadert neemt adrenaline het over, waardoor de motivatie er ineens wel is en je soms zelfs in hyperfocus bergen werk verzet in belachelijk korte tijd.
woensdag 27 maart 2024 om 11:01
Deze post Stokbootje, is exact hoe ik mijn hele drukke leven ervaar. Ik heb de diagnose ADHD gehad in kindertijd, toen men dacht dat ik gewoon niet slim was en snel afgeleid. Toen school beter ging heb ik die diagnose zelf verworpen en ben ik gestopt met ritalin. Ik haalde namelijk prima cijfers. Achteraf logisch; mijn thuissituatie verbeterde drastisch, ik voelde me meer thuis op de middelbare en ik ging goed op het wisselen van klaslokalen en even fladderen tussen de lessen door.stokbootje schreef: ↑27-03-2024 10:44Hm ja, dat is eigenlijk wel een faire vraag. Zet me wel aan het denken ook, dus dankjewel dat je hem stelt.
Nooit meer achterom gekeken totdat ik als overweldigde moeder van een verse baby in een soort Instagram-neurodivergence fuik terecht kwam en echt dacht VERHIP, dat ben ik?! Ik ben me erin gaan verdiepen en heb ontdekt dat ik het leven inderdaad, net als Rosings, gewoon altijd in hard-mode gespeeld heb. Ook ik heb dus allerlei systemen die mij helpen het leven strikt georganiseerd en lopend te houden, en ik realiseer me pas sindsdien dat andere mensen dat dus níet zo doen. Pas bij het krijgen van een kind liep ik er dus tegenaan dat mijn systemen niet langer voldoende effectief waren, terwijl ik een enorme belasting kan dragen.
Gaandeweg mijn proces ben ik erachter gekomen dat neurodivergentie in mijn directe kring extreem veel voorkomt. Birds of a feather flock together. Logisch ook, want het is bijvoorbeeld heel veel voorkomend om emphatie te delen in de vorm van eigen anekdotes; Ik zie jou en begrijp jou want dit heb ik ook meegemaakt. Iets wat door anderen vaak als "het gesprek overnemen" kan worden geinterpreteerd. Of bijvoorbeeld mijn neiging om mezelf uit te leggen, wat voor mij betekent: Ik begrijp en accepteer dat het niet goed is gegaan en wil graag mijn denkproces met je delen zodat we samen kunnen ontdekken waar ik anders had moeten handelen. Wat ik echter in werkkringen terug krijg, is dat ik het moeilijk vind om feedback te ontvangen. Uhm, nee helemaal niet! Tot slot ervaar ik emoties en gebeurtenissen vrij intens, en de respons die ik van mijn vrienden krijg voelt vaak passend bij mijn verhaal, terwijl anderen soms de intensiteit van mijn ervaring niet begrijpen.
Die nieuwe sociale kennis over mezelf heeft echt zo ongelooflijk geholpen qua werkrelaties. Bij een vervelende interactie met een client probeerde ik een collega te vertellen hoe het voor mij was, en dat kwam niet binnen. Mijn normale respons is dan om het nógmaals te vertellen met meer details zodat diegene mij de respons geeft die ik nodig heb om me erkend te voelen in mijn emoties. Nu weet ik dat dat geen nut heeft (want ze begrijpen het niet) én dat het irritatie opwekt. En die irritatie he, die voelde ik voorheen ook, maar ik begreep niet waar het vandaan kwam. Ik werd er zo ongelooflijk onzeker van...
Dus nog ff los van of je wel of niet een diagnose hebt/wilt/gaat halen, whatever... Het loont om jezelf goed te begrijpen, en om jezelf te verdiepen in neurodivergentie hoef je het label niet te hebben.
woensdag 27 maart 2024 om 11:05
Ik zou die verwijzing maar gaan fixen,stokbootje schreef: ↑27-03-2024 10:44Hm ja, dat is eigenlijk wel een faire vraag. Zet me wel aan het denken ook, dus dankjewel dat je hem stelt.
Ik denk dat het komt omdat ik juist alles best wel strak georganiseerd heb. Ik kom nooit te laat, ik mis eigenlijk nooit deadlines, ik heb mijn financiën strak onder controle. Dus daardoor vind ik dat ik dat ik er helemaal niet bij pas.
De reden dat ik dan weer wel twijfel, is dat het zo hard werken voelt, om dat georganiseerde te behouden. Ik heb het gevoel dat ik niet kan kiezen om georganiseerd te zijn, ik MOET. Want als ik het niet allemaal zo strak hou, dan loopt alles gigantisch in de soep, verlies ik totaal het overzicht en de controle, en word ik helemaal gek van onrust.
Ik maak geen lijstje omdat ik dat wel handig vind, ik maak lijstje omdat het mijn enige houvast is in de onoverzichtelijke storm die altijd raast. Het voelt alsof mijn leven aan elkaar hangt van trucjes om de boel onder controle te houden.
En nu ik probeer te herstellen van burnout en depressie, merk ik dat het zo vermoeiend is. Om zo te leven, zo bang te zijn dat alles op ieder moment in elkaar kan storten, als ik even de teugels wat laat vieren.
Ik kijk met jaloezie naar mensen die lichtvoetig door het leven lijken te gaan, die niet alles plannen en uittekenen, en toch de boel onder controle lijken te hebben.
het leest heel bekend dit, en ALS het inderdaad ADHD is dan is er hulp en begrip te vinden.
woensdag 27 maart 2024 om 11:06
Ik ken veel mensen in mijn omgeving die -net als ik- een wervelwind zijn met hun gedachten. Twee hebben er een vrij duur onderzoek opzitten (Nijmegen) van ik meen een paar duizend euro, omdat ze dachten dat ze zeker AD(H)D zouden hebben. Dat hadden ze niet, verre van zelfs. Sindsdien geloof ik dat een snel brein niet zoveel hoeft te zeggen. Kan denk ik ook zijn dat je simpelweg een (over) denker bent en snel schakelt.
woensdag 27 maart 2024 om 11:08
En laten we met z'n allen lekker naar ons neurodivergentietopic verhuizen <3!
Nee grapje, hoeft niet. Maar wel leuk om dat weer te laten lopen gezien alle info die er te vinden is.
psyche/neurodiversiteit-gt-algemeen-top ... ges/496806
Nee grapje, hoeft niet. Maar wel leuk om dat weer te laten lopen gezien alle info die er te vinden is.
psyche/neurodiversiteit-gt-algemeen-top ... ges/496806
woensdag 27 maart 2024 om 11:17
Jeetje, de herkénning is echt, pffffff, emotioneel, bizar, geen woorden voor.......Philó schreef: ↑27-03-2024 11:01Deze post Stokbootje, is exact hoe ik mijn hele drukke leven ervaar. Ik heb de diagnose ADHD gehad in kindertijd, toen men dacht dat ik gewoon niet slim was en snel afgeleid. Toen school beter ging heb ik die diagnose zelf verworpen en ben ik gestopt met ritalin. Ik haalde namelijk prima cijfers. Achteraf logisch; mijn thuissituatie verbeterde drastisch, ik voelde me meer thuis op de middelbare en ik ging goed op het wisselen van klaslokalen en even fladderen tussen de lessen door.
Nooit meer achterom gekeken totdat ik als overweldigde moeder van een verse baby in een soort Instagram-neurodivergence fuik terecht kwam en echt dacht VERHIP, dat ben ik?! Ik ben me erin gaan verdiepen en heb ontdekt dat ik het leven inderdaad, net als Rosings, gewoon altijd in hard-mode gespeeld heb. Ook ik heb dus allerlei systemen die mij helpen het leven strikt georganiseerd en lopend te houden, en ik realiseer me pas sindsdien dat andere mensen dat dus níet zo doen. Pas bij het krijgen van een kind liep ik er dus tegenaan dat mijn systemen niet langer voldoende effectief waren, terwijl ik een enorme belasting kan dragen.
Gaandeweg mijn proces ben ik erachter gekomen dat neurodivergentie in mijn directe kring extreem veel voorkomt. Birds of a feather flock together. Logisch ook, want het is bijvoorbeeld heel veel voorkomend om emphatie te delen in de vorm van eigen anekdotes; Ik zie jou en begrijp jou want dit heb ik ook meegemaakt. Iets wat door anderen vaak als "het gesprek overnemen" kan worden geinterpreteerd. Of bijvoorbeeld mijn neiging om mezelf uit te leggen, wat voor mij betekent: Ik begrijp en accepteer dat het niet goed is gegaan en wil graag mijn denkproces met je delen zodat we samen kunnen ontdekken waar ik anders had moeten handelen. Wat ik echter in werkkringen terug krijg, is dat ik het moeilijk vind om feedback te ontvangen. Uhm, nee helemaal niet! Tot slot ervaar ik emoties en gebeurtenissen vrij intens, en de respons die ik van mijn vrienden krijg voelt vaak passend bij mijn verhaal, terwijl anderen soms de intensiteit van mijn ervaring niet begrijpen.
Die nieuwe sociale kennis over mezelf heeft echt zo ongelooflijk geholpen qua werkrelaties. Bij een vervelende interactie met een client probeerde ik een collega te vertellen hoe het voor mij was, en dat kwam niet binnen. Mijn normale respons is dan om het nógmaals te vertellen met meer details zodat diegene mij de respons geeft die ik nodig heb om me erkend te voelen in mijn emoties. Nu weet ik dat dat geen nut heeft (want ze begrijpen het niet) én dat het irritatie opwekt. En die irritatie he, die voelde ik voorheen ook, maar ik begreep niet waar het vandaan kwam. Ik werd er zo ongelooflijk onzeker van...
Dus nog ff los van of je wel of niet een diagnose hebt/wilt/gaat halen, whatever... Het loont om jezelf goed te begrijpen, en om jezelf te verdiepen in neurodivergentie hoef je het label niet te hebben.
Ik krijg ook altijd te horen "je moet geen excuus verzinnen waarom je iets wel/niet gedaan hebt". Nee, ik verzin geen excuus, ik probeer je uit te leggen hoe het in mijn hoofd ging, en waarom iets gelopen is zoals het gelopen is..... Ik neem ook vaak verhalen "over" (zoals dit topic
) omdat het zó fijn tegelijkertijd is om te merken dat "ik niet gek ben". Maar nooit nooit nooit aan ADHD gedacht. En dat terwijl ik als puber een heel traject doorgelopen ben omdat het niet goed ging op school, en daar met een IQ test uit kwam dat ik nog net niet zwak begaafd zou zijn, en mijn moeder mij gepushed had om het vwo te doen 
Ja, daarom had ik ook de maximale score bij de groep acht toets, en kreeg ik vwo advies van m'n basisschool mee 
Ik had gewoon geen zin in zo'n test, en had 'm ook met een half uurtje of zo af, ik vulde gewoon van alles en nog wat in. Was er toen maar meer bekend over meisjes met ADHD of autisme he?Ik heb mezelf wel aangeleerd vooral sociaal wenselijk gedrag te vertonen (wat op zich natuurlijk niet verkeerd is) maar het kost zo méga veel aanpassingsvermogen soms, om maar "normaal" gevonden te willen worden.... Ik doe dat niet overal hoor, maar ik merk heel snel een sfeer op, en wat mensen van mij vinden (of, wat ik dénk dat ze vinden) en ik wil over het algemeen wel dat mensen mij aardig vinden (want ik ben ook gewoon een heel aardig persoon!) maar pffffff, in combinatie met een hoofd dat nooit stil staat, die KEIHARDE muziekstukjes in m'n hoofd, en dan thuis een peuter en een soort jonge labrador als man
Snap nu beter waarom ik om 21.00 naar bed ga
woensdag 27 maart 2024 om 11:21
Ik word binnenkort getest met een onderzoek nadat ik de intake al gehad heb. Er waren voldoende aanknopingspunten om verder te zoeken.
Het gekke bij mij is, is dat dit iets lijkt te zijn van de laatste jaren. Terug in mijn kindertijd was er nooit iets bijzonders. Op school niet, thuis ook niet. Ja, mijn concentratie was niet goed, maar wie had dat niet? Wel al van jongs af aan ziekteangst, maar of dat met elkaar te maken heeft, geen idee.
De laatste 15 jaar lijkt de drukte in mijn hoofd niet te temmen. Zodra ik wakker word, ook al is dat midden in de nacht, gaan de gedachten rennen. Het lijkt weleens kermis en de gedachten schieten van hot naar her. Totaal onsamenhangend en het blijft maar gaan. Overdag gaan die gedachten soms nog weleens op in het geruis van de dag, maar op werk heb ik moeite om bij mijn taak te blijven. Ik kan ergens mee bezig zijn, afgeleid worden door een binnenkomend mailtje en vervolgens pas uuuuren laten weer realiseren dat ik dat en dat aan het doen was. Vreselijk.
Ook in het huishouden loop ik geregeld achter de feiten aan en de ADHD-freeze herken ik ook wel. Jezelf gewoon geen trap kunnen geven om iets te gaan doen. En als ik dan wat ga doen, stel de was is klaar, dan loop ik naar de wasmachine toe, maar kom onderweg een bord tegen wat nog naar de keuken moet, zie ik dat de wasbak wel een sopje kan gebruiken, loop ik naar boven om de vuile keukenhanddoek in de wasmand te gooien, zie ik dat ik mijn bed nog op moet maken, maar daar ligt nog een gestreken trui die in de kast moet, zie in de kast een broek verkeerd hangen, hang hem in de kast van mijn man en zie ondertussen dat de kamer van zoonlief een bende is. Kom vervolgens 1,5 uur later beneden, plof uitgeput op de bank en bedenk dat ik naar boven ging voor de was die dus nog steeds in de wasmachine zit en waarvoor ik ondertussen te moe ben.
Ik baal soms zo van mezelf.
Rust in mijn hoofd zou me zoveel geluk geven.
Hoe is slapen voor jullie? Ik slik voor een angststoornis een lichte dosering AD. Toen ik daar kort mee gestopt was, ben ik van ellende weer begonnen want slapen deed ik dus niet vanwege het vele dromen en de drukte in mijn hoofd.
Het gekke bij mij is, is dat dit iets lijkt te zijn van de laatste jaren. Terug in mijn kindertijd was er nooit iets bijzonders. Op school niet, thuis ook niet. Ja, mijn concentratie was niet goed, maar wie had dat niet? Wel al van jongs af aan ziekteangst, maar of dat met elkaar te maken heeft, geen idee.
De laatste 15 jaar lijkt de drukte in mijn hoofd niet te temmen. Zodra ik wakker word, ook al is dat midden in de nacht, gaan de gedachten rennen. Het lijkt weleens kermis en de gedachten schieten van hot naar her. Totaal onsamenhangend en het blijft maar gaan. Overdag gaan die gedachten soms nog weleens op in het geruis van de dag, maar op werk heb ik moeite om bij mijn taak te blijven. Ik kan ergens mee bezig zijn, afgeleid worden door een binnenkomend mailtje en vervolgens pas uuuuren laten weer realiseren dat ik dat en dat aan het doen was. Vreselijk.
Ook in het huishouden loop ik geregeld achter de feiten aan en de ADHD-freeze herken ik ook wel. Jezelf gewoon geen trap kunnen geven om iets te gaan doen. En als ik dan wat ga doen, stel de was is klaar, dan loop ik naar de wasmachine toe, maar kom onderweg een bord tegen wat nog naar de keuken moet, zie ik dat de wasbak wel een sopje kan gebruiken, loop ik naar boven om de vuile keukenhanddoek in de wasmand te gooien, zie ik dat ik mijn bed nog op moet maken, maar daar ligt nog een gestreken trui die in de kast moet, zie in de kast een broek verkeerd hangen, hang hem in de kast van mijn man en zie ondertussen dat de kamer van zoonlief een bende is. Kom vervolgens 1,5 uur later beneden, plof uitgeput op de bank en bedenk dat ik naar boven ging voor de was die dus nog steeds in de wasmachine zit en waarvoor ik ondertussen te moe ben.
Ik baal soms zo van mezelf.
Rust in mijn hoofd zou me zoveel geluk geven.
Hoe is slapen voor jullie? Ik slik voor een angststoornis een lichte dosering AD. Toen ik daar kort mee gestopt was, ben ik van ellende weer begonnen want slapen deed ik dus niet vanwege het vele dromen en de drukte in mijn hoofd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
