Psyche
alle pijlers
ADHD, hoe wist je dat over jezelf?
maandag 25 maart 2024 om 15:46
Voorop gesteld: ik wil mezelf niet diagnostiseren aan de hand van verhalen op het internet. Ik ben aan het rondsnuffelen naar informatie.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
woensdag 27 maart 2024 om 11:24
Jeetje dit topic komt als een roeping! Ik lees zoveel dingen die ik herken en als ik de diagnose adhd krijg valt er zoveel op zijn plek. Ik kan er nu geen woorden aan geven want ik ben een soort van in shock als ik alles lees, die herkenning en de 'oh ja dat doe ik ook zo'' vliegen me om de oren. Ik heb a.s. vrijdag een afspraak met de huisarts, omdat ik een verwijziging wil voor een diagnose.
Ik loop bij een therapeut die mij dit adviseerde, ik slik 3 jr antidepressiva vanwege mijn onrust en ratelende hoofd (icm angstgedachten) en dat dempt alles iets, maar ik voel dat dit het niet is. Ik heb nooit aan adhd gedacht, nooit maar alles valt op zn plek. Ook terugkijkend naar mijn schooltijd, mijn keuzes, het aanpassen om normaal te zijn, de energie wat mijn leven eigenlijk kost. En naarmate ik ouder wordt worden de klachten alleen maar erger, en mijn hoofd ratelt maar door en door. De therapeut is al 100% overtuigd
Ik loop bij een therapeut die mij dit adviseerde, ik slik 3 jr antidepressiva vanwege mijn onrust en ratelende hoofd (icm angstgedachten) en dat dempt alles iets, maar ik voel dat dit het niet is. Ik heb nooit aan adhd gedacht, nooit maar alles valt op zn plek. Ook terugkijkend naar mijn schooltijd, mijn keuzes, het aanpassen om normaal te zijn, de energie wat mijn leven eigenlijk kost. En naarmate ik ouder wordt worden de klachten alleen maar erger, en mijn hoofd ratelt maar door en door. De therapeut is al 100% overtuigd
woensdag 27 maart 2024 om 11:28
Allereerst; dikke knuffel en welkom bij de clubIrish_Wasser_Woman schreef: ↑27-03-2024 11:17Jeetje, de herkénning is echt, pffffff, emotioneel, bizar, geen woorden voor.......
knip
Ik heb mezelf wel aangeleerd vooral sociaal wenselijk gedrag te vertonen (wat op zich natuurlijk niet verkeerd is) maar het kost zo méga veel aanpassingsvermogen soms, om maar "normaal" gevonden te willen worden....
knip
Snap nu beter waarom ik om 21.00 naar bed ga
! Wat je beschrijft is masking, jezelf anders voordoen dan je bent ter acceptatie en zelfbescherming. Heel nuttig gedrag in bepaalde situaties inderdaad, maar soms ook zo schadelijk door de vermoeidheid die erbij hoort.
woensdag 27 maart 2024 om 11:29
Ik pik dit stukje er even uit, maar je hele post is heel fijn om te lezen.Philó schreef: ↑27-03-2024 11:01Of bijvoorbeeld mijn neiging om mezelf uit te leggen, wat voor mij betekent: Ik begrijp en accepteer dat het niet goed is gegaan en wil graag mijn denkproces met je delen zodat we samen kunnen ontdekken waar ik anders had moeten handelen. Wat ik echter in werkkringen terug krijg, is dat ik het moeilijk vind om feedback te ontvangen. Uhm, nee helemaal niet! Tot slot ervaar ik emoties en gebeurtenissen vrij intens, en de respons die ik van mijn vrienden krijg voelt vaak passend bij mijn verhaal, terwijl anderen soms de intensiteit van mijn ervaring niet begrijpen.
Ik heb afgelopen week nog een lang gesprek met mijn (redelijk nieuwe) partner gehad, over dat ik vaak zoveel ga uitleggen en analyseren als ik me niet goed voel over een situatie. Terwijl hij dat eigenlijk niet zo fijn vindt.
Irish_Wasser_Woman, ook jouw post roepen veel herkenning op bij me.
En sowieso zoals bijna iedereen hier zegt: het is ook echt fijn om eens niet de outsider en de weirdo te zijn.. maar te weten dat er dus meer mensen zijn die hetzelfde voelen.
Ja, dat is zeker waar. Als ik ook lees hoeveel psycho-educatie voor veel mensen hier gedaan heeft, kan begrijpen al veel doen en helpen. Ik zie door de bomen het bos nog niet helemaal, maar dit topic is in ieder geval een eerste stapje.
woensdag 27 maart 2024 om 11:31
Prikkels schreef: ↑27-03-2024 11:21
De laatste 15 jaar lijkt de drukte in mijn hoofd niet te temmen. Zodra ik wakker word, ook al is dat midden in de nacht, gaan de gedachten rennen. Het lijkt weleens kermis en de gedachten schieten van hot naar her. Totaal onsamenhangend en het blijft maar gaan. Overdag gaan die gedachten soms nog weleens op in het geruis van de dag, maar op werk heb ik moeite om bij mijn taak te blijven. Ik kan ergens mee bezig zijn, afgeleid worden door een binnenkomend mailtje en vervolgens pas uuuuren laten weer realiseren dat ik dat en dat aan het doen was. Vreselijk.
Dit herken ik dus ook heel erg
Maar kunnen jullie dan wel functioneren in zo'n "8 uur per dag achter je bureau" baan?
Ik kan dat dus mijn hele leven al niet. De uren op kantoor lijken te kruipen echt....terwijl als ik thuiswerk ik dit veel minder zo ervaar.
Maar dat op kantoor móeten zitten, terwijl mijn aandachtsspanne na 2 uur eigenlijk wel weg is vind ik echt verschrikkelijk.
Als ik het enorm druk heb gaat het nog, maar meestal valt dat mee en dan komen die dagen echt niet om gewoon
Ik heb dan in principe wel allerlei dingen die af moeten, maar omdat de druk er nog niet per se is schuif ik dat dus allemaal voor me uit, en zit soms echt mijn tijd uit te hangen achter mijn bureau.
Ik kijk al mijn hele leven met een soort onbegrip naar collega's die gewoon fris en monter de hele dag achter hun bureau actief zitten te zijn terwijl ik me echt door die dagen heen sleep.
woensdag 27 maart 2024 om 11:35
Ah ja, mijn man is ook héél anders dan ik en wij hebben samen echt een modus moeten vinden om elkaar te begrijpen. Wel heel goed dat jullie daar dus over gesproken hebben, want dat soort metacognitie is echt wel lastig soms.
Psychoeducatie is denk ik voor mij de grootste gamechanger, en wanneer mijn leven meer normaal wordt (Ik heb 2 banen, jong kind, drukdrukdruk) denk ik dat ik weer stop met de medicatie, of deze alleen ga nemen naar behoefte.
Schiet me nog iets te binnen trouwens. Zijn hier ook meer frummers die "stimmen"? Bepaalde handelingen die ondersteunend zijn bij zelfregulatie. Ik heb een aantal stims waarvan ik dus pas sinds een tijd weet dat het stims zijn. Zo zucht ik bijvoorbeeld om ontspanning te creëren. Man dacht dan dat ik geirriteerd was
. Ook dans ik soms random een soort ballet maar net niet, vloeiende bewegingen. Ook ben ik van het wiegen, in bed met mezelf voetje vrijen en slaap ik in met een soort T-rexarmpjes met mijn handen/polsen naar binnen gevouwen onder mijn kin 
..
Ik zet ze nu ook actief in. Dus als ik me onprettig voel, ga ik expres even stimmen.
Psychoeducatie is denk ik voor mij de grootste gamechanger, en wanneer mijn leven meer normaal wordt (Ik heb 2 banen, jong kind, drukdrukdruk) denk ik dat ik weer stop met de medicatie, of deze alleen ga nemen naar behoefte.
Schiet me nog iets te binnen trouwens. Zijn hier ook meer frummers die "stimmen"? Bepaalde handelingen die ondersteunend zijn bij zelfregulatie. Ik heb een aantal stims waarvan ik dus pas sinds een tijd weet dat het stims zijn. Zo zucht ik bijvoorbeeld om ontspanning te creëren. Man dacht dan dat ik geirriteerd was
. Ook dans ik soms random een soort ballet maar net niet, vloeiende bewegingen. Ook ben ik van het wiegen, in bed met mezelf voetje vrijen en slaap ik in met een soort T-rexarmpjes met mijn handen/polsen naar binnen gevouwen onder mijn kin .. Ik zet ze nu ook actief in. Dus als ik me onprettig voel, ga ik expres even stimmen.
woensdag 27 maart 2024 om 11:37
Ik werk ook op kantoor en kan gelukkig deels thuiswerken. Ik vraag me al heel lang af hoe het kan dat mensen 8 uur achter een pc kunnen zitten. Ik geloof dat namelijk niet. Je bent dan niet meer prodcutief toch? Ik niet, want ik ga dan staren, ben moe en klooi maar wat aan. Daar tegenover doe ik in de 4 uur dat ik scherp ben (ochtend) misschien wel meer werk dan mijn collega in 8 uur, en daardoor overvraag ik me met periodesvlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 11:31Dit herken ik dus ook heel erg
Maar kunnen jullie dan wel functioneren in zo'n "8 uur per dag achter je bureau" baan?
Ik kan dat dus mijn hele leven al niet. De uren op kantoor lijken te kruipen echt....terwijl als ik thuiswerk ik dit veel minder zo ervaar.
Maar dat op kantoor móeten zitten, terwijl mijn aandachtsspanne na 2 uur eigenlijk wel weg is vind ik echt verschrikkelijk.
Als ik het enorm druk heb gaat het nog, maar meestal valt dat mee en dan komen die dagen echt niet om gewoon
Ik heb dan in principe wel allerlei dingen die af moeten, maar omdat de druk er nog niet per se is schuif ik dat dus allemaal voor me uit, en zit soms echt mijn tijd uit te hangen achter mijn bureau.
Ik kijk al mijn hele leven met een soort onbegrip naar collega's die gewoon fris en monter de hele dag achter hun bureau actief zitten te zijn terwijl ik me echt door die dagen heen sleep.
woensdag 27 maart 2024 om 11:40
Ik heb vooral moeite met alle prikkels om me heen. Een radio die aanstaat, een collega die continue zit te wauwelen terwijl ik probeer te werken. Mijn collega is voor mij echt een enorme stoorzender, maar die heeft (ook) ADHD en is heel uitbundig en luidruchtig.
Soms ben ik blij als ik alleen zit en dan gaat de radio echt uit. Word er soms echt gek van.
Soms ben ik blij als ik alleen zit en dan gaat de radio echt uit. Word er soms echt gek van.
woensdag 27 maart 2024 om 11:41
Neevlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 11:31Dit herken ik dus ook heel erg
Maar kunnen jullie dan wel functioneren in zo'n "8 uur per dag achter je bureau" baan?
...Graag onderstaande niet quoten!
*POEF*
Komt erop neer dat ik zowel heel dynamisch werk gedaan heb als een kantoorbaan en dat dat dynamische oneindig veel beter is.
philó wijzigde dit bericht op 27-03-2024 12:27
58.27% gewijzigd
woensdag 27 maart 2024 om 11:46
Ja zo is mijn leven ook altijd geweest.stokbootje schreef: ↑27-03-2024 10:44Hm ja, dat is eigenlijk wel een faire vraag. Zet me wel aan het denken ook, dus dankjewel dat je hem stelt.
Ik denk dat het komt omdat ik juist alles best wel strak georganiseerd heb. Ik kom nooit te laat, ik mis eigenlijk nooit deadlines, ik heb mijn financiën strak onder controle. Dus daardoor vind ik dat ik dat ik er helemaal niet bij pas.
De reden dat ik dan weer wel twijfel, is dat het zo hard werken voelt, om dat georganiseerde te behouden. Ik heb het gevoel dat ik niet kan kiezen om georganiseerd te zijn, ik MOET. Want als ik het niet allemaal zo strak hou, dan loopt alles gigantisch in de soep, verlies ik totaal het overzicht en de controle, en word ik helemaal gek van onrust.
Ik maak geen lijstje omdat ik dat wel handig vind, ik maak lijstje omdat het mijn enige houvast is in de onoverzichtelijke storm die altijd raast. Het voelt alsof mijn leven aan elkaar hangt van trucjes om de boel onder controle te houden.
En nu ik probeer te herstellen van burnout en depressie, merk ik dat het zo vermoeiend is. Om zo te leven, zo bang te zijn dat alles op ieder moment in elkaar kan storten, als ik even de teugels wat laat vieren.
Ik kijk met jaloezie naar mensen die lichtvoetig door het leven lijken te gaan, die niet alles plannen en uittekenen, en toch de boel onder controle lijken te hebben.
Veel ADHD'ers worstelen met deze angst-controle cyclus.
Ik kom totaal niet als een ADHD'er over, dankzij hele strakke zelfmanagement. Elke schrik die ik heb meegemaakt (belangrijke afspraak vergeten, niet goed geluisterd naar iemand) is omgezet naar een nieuwe leefregel waarmee ik mezelf push om het de volgende keer beter te doen.
Ik heb best talenten, maar 90% van mijn energie gaat naar zelfmanagement waardoor ik deze talenten amper ontwikkeld heb.
Meestal komt deze cyclus voort uit ervaringen uit het verleden waar je steeds faalde ondanks je inzet, of je afgewezen voelde, waarop je allerlei copingmechanismes hebt ontwikkeld die ongezond zijn op de lange termijn. Het leven is niet leuk als je zo onder druk staat, en je lichaam kan het ook niet dragen >30 jaar lang.
Veel ADHD'ers hebben ook moeite om met hun intense en diepe gevoelens om te gaan, en lopen ook daardoor stress op. Of onderdrukken structureel hun gevoelens omdat het als kind ongepast was, te veel was. Hier is veel winst te behalen maar het is een leerproces wat we bewust moeten aangaan, met hulp van iemand die je daarin kan begeleiden.
woensdag 27 maart 2024 om 12:04
Ik heb mijn diagnose een paar jaar geleden gekregen. Het adhd traject van mijn dochter van toen 6 was 1 grote eyeopener. Ik heb er toen nog even tegen aan zitten hikken maar ben toen toch het onderzoekstraject ingegaan. En kreeg toen de diagnose ADD (die valt nu gewoon onder ADHD). Al mijn hele leven voelde ik me anders dan anderen, en doe dingen op mijn manier. Uitstel gedrag, weinig concentratie en gierende drukte in m'n hoofd. Ik heb mijzelf van alles aangeleerd, wat op zich best helpt. Maar het kost natuurlijk bakken energie. Nu ik weet dat ik ADD heb, ben ik liever voor mezelf.
Bij puberzoon zijn we nu ook bezig met een traject. Volgende maand krijgen we daar de uitslag van. We hebben het vermoeden dat hij een flink hoog IQ heeft, maar hij lijkt in veel opzichten behoorlijk op mij qua uitstelgedrag, gebrek aan concentratie enz. Ik heb gelezen dat ADHD en hoogbegaafdheid zich op een aantal punten hetzelfde kunnen uiten, maar dat het samen voor kan komen. We zijn erg benieuwd wat er bij zoon uitkomt.
En wat een herkenning in alle eerdere reacties. Ik weet wel dat ik niet de enige ben, maar toch 'fijn' om te lezen hoe andere dames het ervaren.
Bij puberzoon zijn we nu ook bezig met een traject. Volgende maand krijgen we daar de uitslag van. We hebben het vermoeden dat hij een flink hoog IQ heeft, maar hij lijkt in veel opzichten behoorlijk op mij qua uitstelgedrag, gebrek aan concentratie enz. Ik heb gelezen dat ADHD en hoogbegaafdheid zich op een aantal punten hetzelfde kunnen uiten, maar dat het samen voor kan komen. We zijn erg benieuwd wat er bij zoon uitkomt.
En wat een herkenning in alle eerdere reacties. Ik weet wel dat ik niet de enige ben, maar toch 'fijn' om te lezen hoe andere dames het ervaren.
kiki91 wijzigde dit bericht op 27-03-2024 12:07
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
20.00% gewijzigd
woensdag 27 maart 2024 om 12:11
Prikkels schreef: ↑27-03-2024 11:40Ik heb vooral moeite met alle prikkels om me heen. Een radio die aanstaat, een collega die continue zit te wauwelen terwijl ik probeer te werken. Mijn collega is voor mij echt een enorme stoorzender, maar die heeft (ook) ADHD en is heel uitbundig en luidruchtig.
Soms ben ik blij als ik alleen zit en dan gaat de radio echt uit. Word er soms echt gek van.
Ja dat ook idd! Bij ons op de werkvloer ook altijd en eeuwig die muziek aan, gek word ik er van.
En dan nét op zo'n tandje te hard. Voor mijn gevoel snijdt die muziek dan echt in mijn hersenen en moet hij echt zachter om m meer op de achtergrond te krijgen ipv als enorm stoorzender. Maar eigenlijk heb ik m het liefst uit.
Als ik de hele dag thuis ben heb ik ook eigenlijk echt nooit muziek aan
Ik vind dat gewoon niet prettig, soms probeer ik het wel eens. Dan denk ik: nou het is wel heel stil maar dan na 3 liedjes stoort het me gewoon. Het gekke is dat ik het met de TV minder heb, die kan ik wel tijdens het koken ofzo als een soort achtergrond aanzetten.
Ik begrijp niks van mensen die zo'n beetje niet zonder muziek lijken te kunnen. Die op de fiets met koptelefoon op zitten, zodra ze in een toerbus stappen vragen of de muziek aan mag....of die op de werkvloer dan roepen als het eindelijk een uurtje stil is "Zo mag er even wat muziek aan!"
Waarom......
Kantoortuinen zijn ook echt de meest beroerde uitvinding ooit als je het mij vraagt....een enorme ruimte met 40 mensen die allemaal geluid maken, praten, bellen, muziek aan, overleggen, eten, lopen.....pfffff Voor wie is dat goed? Ook als je geen ADHD hebt kan dat toch niet bijdragen aan je concentratievermogen.
woensdag 27 maart 2024 om 12:21
Herkenbaar.vlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 12:11Ja dat ook idd! Bij ons op de werkvloer ook altijd en eeuwig die muziek aan, gek word ik er van.
En dan nét op zo'n tandje te hard. Voor mijn gevoel snijdt die muziek dan echt in mijn hersenen en moet hij echt zachter om m meer op de achtergrond te krijgen ipv als enorm stoorzender. Maar eigenlijk heb ik m het liefst uit.
Zet mij in een kantoortuin en ik ben na 2 minuten in een verlamming. Als ik al ergens binnen loop kan ik dat hebben, al die energieën bij elkaar en dan een radio of een telefoon erbij. Het snijdt door mijn ziel.
Ik heb dan ook misofonie, HSP en wat al niet.
Ik luister wel heel veel muziek, maar alleen mijn eigen muziek.
En ik luister heel graag naar de stilte. Vooral nu ik de uitknop van de interne dialoog heb gevonden. Stilte, niets doen, mediteren enz. laadt heel snel mijn batterij op. Alsof ik slaap/droom terwijl ik wakker ben. Ik zou eigenlijk het grootste deel van de dag dit moeten doen, denk ik oprecht, alles in mijn leven gaat beter als ik dat dagelijks doe.
woensdag 27 maart 2024 om 12:34
Pff wat een herkenning. Hier heb ik de diagnose ADHD nog niet officieel maar op advies van de GZ psycholoog doorgestuurd naar een pshyiater.
Samenvatting van mijn 27 jarige leven. Rond groep vier van de basisschool heb ik de diagnose PDD-NOS gekregen. Op School heb ik veel moeten vechten en struggelen om mee te komen met de klas, hoorde ik er nooit echt bij en ben ik gepest. Ook thuis voelde ik mij onbegrepen. Op de middelbare school was ik een draak, werd er veel uitgestuurd en heb ik last van onderprikkeling gehad door een veel te laag opleidingsniveau. Met hulp van de juiste mensen en leerkrachten ben ik in niveau gestegen en kwam ik goed mee met de rest van de klas. Wel vaak de opmerking gehad dat ik mij moet concentreren en niet naar buiten moest blijven turen.
Na mijn middelbare school heb ik een verkeerde mbo opleiding gekozen en liep ik helemaal vast in het leven met depressieve klachten. Op basis van deze klachten en het niet functioneren met opleidingen ben ik gedurende mijn tweede mbo opleiding begeleid door een autismeteam. Klachten die ik ervaarde waren vooral problemen met concentratie, overprikkeling, vermoeidheid, het houden aan een planning, sociale contacten onderhouden maar ook bijvoorbeeld overzicht houden. Ik kon het presteren om in de verkeerde trein te stappen en dergelijke.
De eerste twee jaar na mijn opleiding heb ik meerdere banen gehad. Ik kwam de proeftijd niet door of kreeg geen contract verlenging. De feedback die ik kreeg waren vooral gebaseerd op het niet mee kunnen komen met de groep, dat ik onvoldoende werktempo had of juist heel chaotisch overkom. Daarna heb ik een werkgever gevonden waarin mijn impulsiviteit en de chaos juist heel goed van pas komt. En wat kreeg ik het daar naar mijn zin. Helaas heb ik na mijn eerste jaar een flinke depressie gekregen waarvoor ik al bijna een jaar medicatie slik. In eerste instantie ben ik op de wachtlijst gekomen bij de GGZ maar door toedoen van de huisarts heeft hij die verwijzing ingetrokken. Mijn werkgever heeft al die tijd in mij vertrouwd en mij ondersteunt door mij naar een bedrijfsmaatschappelijk medewerker te sturen. Mijn herstel heeft ervoor gezorgd dat ik bij deze werkgever een vaste aanstelling heb mogen ontvangen.
Nu sta ik dus op de wachtlijst voor ADHD diagnostiek en hoop dat ik handvaten krijg om met mijzelf om te leren gaan. Want ik heb veel op orde in mijn dagelijkse leven. Maar mijn huishouden krijg ik met moeite rond. Heb heel veel innerlijke onrust en slaap wat slechter. Ook ben ik soms te laat of vergeet ik afspraken oid. En dan nog niet gesproken over de prikkels. Ik werk in een kantoortuin met flexibele werkplekken, dit houd in geen vaste werkplek maar ook veel chaos omdat je elke dag een andere plek hebt. Veel lawaai, afleiding of mensen die met mij een gesprek aan willen gaan terwijl ik een koptelefoon op heb.
Samenvatting van mijn 27 jarige leven. Rond groep vier van de basisschool heb ik de diagnose PDD-NOS gekregen. Op School heb ik veel moeten vechten en struggelen om mee te komen met de klas, hoorde ik er nooit echt bij en ben ik gepest. Ook thuis voelde ik mij onbegrepen. Op de middelbare school was ik een draak, werd er veel uitgestuurd en heb ik last van onderprikkeling gehad door een veel te laag opleidingsniveau. Met hulp van de juiste mensen en leerkrachten ben ik in niveau gestegen en kwam ik goed mee met de rest van de klas. Wel vaak de opmerking gehad dat ik mij moet concentreren en niet naar buiten moest blijven turen.
Na mijn middelbare school heb ik een verkeerde mbo opleiding gekozen en liep ik helemaal vast in het leven met depressieve klachten. Op basis van deze klachten en het niet functioneren met opleidingen ben ik gedurende mijn tweede mbo opleiding begeleid door een autismeteam. Klachten die ik ervaarde waren vooral problemen met concentratie, overprikkeling, vermoeidheid, het houden aan een planning, sociale contacten onderhouden maar ook bijvoorbeeld overzicht houden. Ik kon het presteren om in de verkeerde trein te stappen en dergelijke.
De eerste twee jaar na mijn opleiding heb ik meerdere banen gehad. Ik kwam de proeftijd niet door of kreeg geen contract verlenging. De feedback die ik kreeg waren vooral gebaseerd op het niet mee kunnen komen met de groep, dat ik onvoldoende werktempo had of juist heel chaotisch overkom. Daarna heb ik een werkgever gevonden waarin mijn impulsiviteit en de chaos juist heel goed van pas komt. En wat kreeg ik het daar naar mijn zin. Helaas heb ik na mijn eerste jaar een flinke depressie gekregen waarvoor ik al bijna een jaar medicatie slik. In eerste instantie ben ik op de wachtlijst gekomen bij de GGZ maar door toedoen van de huisarts heeft hij die verwijzing ingetrokken. Mijn werkgever heeft al die tijd in mij vertrouwd en mij ondersteunt door mij naar een bedrijfsmaatschappelijk medewerker te sturen. Mijn herstel heeft ervoor gezorgd dat ik bij deze werkgever een vaste aanstelling heb mogen ontvangen.
Nu sta ik dus op de wachtlijst voor ADHD diagnostiek en hoop dat ik handvaten krijg om met mijzelf om te leren gaan. Want ik heb veel op orde in mijn dagelijkse leven. Maar mijn huishouden krijg ik met moeite rond. Heb heel veel innerlijke onrust en slaap wat slechter. Ook ben ik soms te laat of vergeet ik afspraken oid. En dan nog niet gesproken over de prikkels. Ik werk in een kantoortuin met flexibele werkplekken, dit houd in geen vaste werkplek maar ook veel chaos omdat je elke dag een andere plek hebt. Veel lawaai, afleiding of mensen die met mij een gesprek aan willen gaan terwijl ik een koptelefoon op heb.
woensdag 27 maart 2024 om 12:37
Ik heb m'n Loop oordopjes in op "social gatherings" anders lig ik 's avonds met ALLEEN MAAR HARDE GEDACHTES EN GELUIDEN in m'n hoofd in bed. Maar ik denk dat het in mijn geval wel ook echt met m'n tinnitus te maken heeft (dat door de vele oorontstekingen en buisjes komt hoor)
Overigens hebben dames boven de, zeg 40, die "ineens" ADHD hebben, of waarbij het versterkt, ook echt meer last van hun overgang, en dan met name de mentale klachten. Het versterkt elkaar echt.
Voor wat betreft slapen; doordat ik zelf dus al (lees vooral niet verder als je gek wordt van mijn overgang en hormonen verhalen) aan de hormoonpleisters en vooral Utrogestan voor Progesteron zit, slaap ik wel echt weer enorm veel beter. Ik lag de laatste jaren steevast wakker vanaf vier uur. Dat is zo méga verbeterd!!
Overigens hebben dames boven de, zeg 40, die "ineens" ADHD hebben, of waarbij het versterkt, ook echt meer last van hun overgang, en dan met name de mentale klachten. Het versterkt elkaar echt.
Voor wat betreft slapen; doordat ik zelf dus al (lees vooral niet verder als je gek wordt van mijn overgang en hormonen verhalen) aan de hormoonpleisters en vooral Utrogestan voor Progesteron zit, slaap ik wel echt weer enorm veel beter. Ik lag de laatste jaren steevast wakker vanaf vier uur. Dat is zo méga verbeterd!!
woensdag 27 maart 2024 om 13:50
@ Lucifee: jij hebt hier duidelijk veel kennis van (& ervaring in).
Ben je er (pas) in gedoken toen je de diagnose voor jezelf/ je kinderen kreeg?
Die psycho-educatie die jij noemt, geeft dat idd tools om met eea om te gaan?
Ik merk bijv dat óók als ik eea weet, en inzicht in het waarom, dat vervolgens ook toépassen een héél ander verhaal is.!!
Zo werkt bij mij mezelf toespreken/ afspraken met mezelf al niet.
Zelfdiscipline heb ik een tekort aan, zelfs als ik weet dat iets beter is voor mezelf.
Ik vind dat eigenlijk nog erger als het dus tegen beter weten in is , omdat je dan teleurgesteld raakt in jezelf en voor je kop slaat
Achteraf gezien heb ik me altijd al (dus voordat ik ADD vermoedde) geinteresseerd voor en verdiept in de psyche + allerlei onderwerpen (opvoeding, emancipatie, relaties, enz) en waarschijnlijk als onbewuste drijfveer om te begrijpen, waarom en waarin ik anders was.
En in de loop van de tijd ook verklaringen voor mezelf gevonden en verbanden gelegd met gevoeligheid voor "stofjes", oa dopamine/ serotonine, maniertjes hoe te ontspannen en gedachten (even) op 0 te zetten, "uit mijn hoofd in mijn lijf te komen", meer "in het nu" te leven enzo (lukt niet altijd, ben niet zo stressbestendig als ik zou willen).
Zo heb ik jaren geleden een coachingopleiding gevolgd, waar je oa oefende op elkaar en soms door de trainer (als voorbeeld van zo'n opdracht). Veel van geleerd, vooral over mezelf (begrijpen).
Ben benieuwd wie hier ervaring heeft met een specifiek op ADHD gerichte coach/ psych, met en zonder medicatie.
Ben je er (pas) in gedoken toen je de diagnose voor jezelf/ je kinderen kreeg?
Die psycho-educatie die jij noemt, geeft dat idd tools om met eea om te gaan?
Ik merk bijv dat óók als ik eea weet, en inzicht in het waarom, dat vervolgens ook toépassen een héél ander verhaal is.!!
Zo werkt bij mij mezelf toespreken/ afspraken met mezelf al niet.
Zelfdiscipline heb ik een tekort aan, zelfs als ik weet dat iets beter is voor mezelf.
Ik vind dat eigenlijk nog erger als het dus tegen beter weten in is , omdat je dan teleurgesteld raakt in jezelf en voor je kop slaat
Achteraf gezien heb ik me altijd al (dus voordat ik ADD vermoedde) geinteresseerd voor en verdiept in de psyche + allerlei onderwerpen (opvoeding, emancipatie, relaties, enz) en waarschijnlijk als onbewuste drijfveer om te begrijpen, waarom en waarin ik anders was.
En in de loop van de tijd ook verklaringen voor mezelf gevonden en verbanden gelegd met gevoeligheid voor "stofjes", oa dopamine/ serotonine, maniertjes hoe te ontspannen en gedachten (even) op 0 te zetten, "uit mijn hoofd in mijn lijf te komen", meer "in het nu" te leven enzo (lukt niet altijd, ben niet zo stressbestendig als ik zou willen).
Zo heb ik jaren geleden een coachingopleiding gevolgd, waar je oa oefende op elkaar en soms door de trainer (als voorbeeld van zo'n opdracht). Veel van geleerd, vooral over mezelf (begrijpen).
Ben benieuwd wie hier ervaring heeft met een specifiek op ADHD gerichte coach/ psych, met en zonder medicatie.
suzy65 wijzigde dit bericht op 27-03-2024 14:17
62.08% gewijzigd
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 27 maart 2024 om 13:56
Het is allemaal wel erg herkenbaar wat hier geschreven wordt.
Qua werk: ik heb altijd functies gehad met een deel buitendienst. Veel gesprekken, huisbezoeken en deels administratieve verwerking daarvan. Prima te doen. Sinds vier jaar een andere functie waarbij ik veel meer in overleggen zit, en dat trek ik voor geen meter. Veel werken met langetermijndoelen. Haha, lange termijn. Roep mij maar als het twee voor twaalf is dan kom ik meedoen. Gelukkig is er op mijn afdeling ook vrij veel ad hoc, en dat werkte wèl. Geef mij maar een goede crisis, daar gedij ik goed op.
Liedjes in mijn hoofd, ook wel, maar steeds maar een paar zinnen van een nummer. En dan ineens is het weg, om op een ander moment weer op te ploppen. Voer ook altijd hele gesprekken in mijn hoofd en vergeet dan ook wel eens dat de ander in dat gesprek daar eigenlijk niet bij was
Ben snel overprikkeld, zeker door sociale interactie, dus na een werkdag was ik echt al leeg. En dan komt je gezin nog.
Thuis heeft mijn vriend altijd de tv aan. En hard. Nou ja, vind ik. Zó druk! Hij kan juist niet zonder, het is zijn ruis.
En snel geïrriteerd, ik kan echt van nul naar honderd in een oogwenk, om kleine dingen. Grote dingen interesseren me dan weer niet zo. Maar echt boos ben ik dan weer zelden. Het barst uit, en het is klaar.
Hoe meer ik hier lees, hoe meer ik denk ik moet hier iets mee. En eigenlijk vooral mijn dochter, want die loopt tegen problemen aan, die ik herken van vroeger, van mijn broertje en mijzelf.
Qua werk: ik heb altijd functies gehad met een deel buitendienst. Veel gesprekken, huisbezoeken en deels administratieve verwerking daarvan. Prima te doen. Sinds vier jaar een andere functie waarbij ik veel meer in overleggen zit, en dat trek ik voor geen meter. Veel werken met langetermijndoelen. Haha, lange termijn. Roep mij maar als het twee voor twaalf is dan kom ik meedoen. Gelukkig is er op mijn afdeling ook vrij veel ad hoc, en dat werkte wèl. Geef mij maar een goede crisis, daar gedij ik goed op.
Liedjes in mijn hoofd, ook wel, maar steeds maar een paar zinnen van een nummer. En dan ineens is het weg, om op een ander moment weer op te ploppen. Voer ook altijd hele gesprekken in mijn hoofd en vergeet dan ook wel eens dat de ander in dat gesprek daar eigenlijk niet bij was
Ben snel overprikkeld, zeker door sociale interactie, dus na een werkdag was ik echt al leeg. En dan komt je gezin nog.
Thuis heeft mijn vriend altijd de tv aan. En hard. Nou ja, vind ik. Zó druk! Hij kan juist niet zonder, het is zijn ruis.
En snel geïrriteerd, ik kan echt van nul naar honderd in een oogwenk, om kleine dingen. Grote dingen interesseren me dan weer niet zo. Maar echt boos ben ik dan weer zelden. Het barst uit, en het is klaar.
Hoe meer ik hier lees, hoe meer ik denk ik moet hier iets mee. En eigenlijk vooral mijn dochter, want die loopt tegen problemen aan, die ik herken van vroeger, van mijn broertje en mijzelf.
woensdag 27 maart 2024 om 14:40
Oh ja, nog een kleine aanvulling.
Weet je wat ik ook zo'n ding vind dat ik liever niet doe?
Koken!
Ik vind het zo lastig om alles tegelijk klaar te krijgen en niets te vergeten. Staan mijn aardappelen al te koken, kom ik erachter dat mijn groenten niet eens aan staan. Is alles klaar, bedenk ik me dat ik vergeten ben het vlees te braden. Of ik ben bezig en er wordt vanuit de woonkamer iets tegen me gezegd, vergeet spontaan waar ik mee bezig was et voila...de boter zwart.
Weet je wat ik ook zo'n ding vind dat ik liever niet doe?
Koken!
Ik vind het zo lastig om alles tegelijk klaar te krijgen en niets te vergeten. Staan mijn aardappelen al te koken, kom ik erachter dat mijn groenten niet eens aan staan. Is alles klaar, bedenk ik me dat ik vergeten ben het vlees te braden. Of ik ben bezig en er wordt vanuit de woonkamer iets tegen me gezegd, vergeet spontaan waar ik mee bezig was et voila...de boter zwart.
woensdag 27 maart 2024 om 17:05
Ik heb gelukkig een kantoorbaan waarbij ik ook veel moet lopen en mijn 10k stappen haal per dag. En een team met meer mensen met ADHD of mensen met juist kinderen met adhd.vlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 11:31Dit herken ik dus ook heel erg
Maar kunnen jullie dan wel functioneren in zo'n "8 uur per dag achter je bureau" baan?
Ik kan dat dus mijn hele leven al niet. De uren op kantoor lijken te kruipen echt....terwijl als ik thuiswerk ik dit veel minder zo ervaar.
Maar dat op kantoor móeten zitten, terwijl mijn aandachtsspanne na 2 uur eigenlijk wel weg is vind ik echt verschrikkelijk.
Thuiswerken is door alles wat gedaan moet worden erger.
mangogo wijzigde dit bericht op 27-03-2024 17:12
5.69% gewijzigd
woensdag 27 maart 2024 om 17:06
Ik zocht hulp voor mijzelf omdat ik me vaak zo zwaar overvraagd voelde door mijn rol in ons gezin. Dit veroorzaakte problemen voor mij en binnen mijn relatie sinds het moment dat ik moeder werd.
Mijn uitstelgedrag en andere moeilijkheden schaarde ik altijd onder 'lui, ongemotiveerd en dom'. Ik moet harder mijn best doen, dacht ik altijd...
Maar de psychotherapeute waar ik terecht kwam, stelde al snel voor me op ADHD te testen en sindsdien zijn mijn ogen opeens open.. Ik werk notabene met mensen met ADHD en herkende mijzelf daar al vanaf het begin in, maar dacht altijd dat ik iets aan het projecteren was ofzo.. En zei tegen mezelf dat ik geen problemen had zoals mijn patienten.
Nu besef ik pas hoeveel trucjes, regels en structuur ik voor mezelf heb opgetuigd om te functioneren. En hoeveel energie me dit allemaal kost..
Ik twijfel nog steeds soms wel of ik de therapeute niet voor de gek heb gehouden, maar nee.. een boek over ADHD bij vrouwen waar ik praktisch de hele symptomenlijst kon aanvinken, was voor mij DE eye-opener.
Mijn uitstelgedrag en andere moeilijkheden schaarde ik altijd onder 'lui, ongemotiveerd en dom'. Ik moet harder mijn best doen, dacht ik altijd...
Maar de psychotherapeute waar ik terecht kwam, stelde al snel voor me op ADHD te testen en sindsdien zijn mijn ogen opeens open.. Ik werk notabene met mensen met ADHD en herkende mijzelf daar al vanaf het begin in, maar dacht altijd dat ik iets aan het projecteren was ofzo.. En zei tegen mezelf dat ik geen problemen had zoals mijn patienten.
Nu besef ik pas hoeveel trucjes, regels en structuur ik voor mezelf heb opgetuigd om te functioneren. En hoeveel energie me dit allemaal kost..
Ik twijfel nog steeds soms wel of ik de therapeute niet voor de gek heb gehouden, maar nee.. een boek over ADHD bij vrouwen waar ik praktisch de hele symptomenlijst kon aanvinken, was voor mij DE eye-opener.
woensdag 27 maart 2024 om 21:15
Echt fijn al die herkenning! Ik werk bijna mijn hele werkende leven al op kantoor. 8 uur achter elkaar werken trek ik niet. Ik probeerde 'vroeger' (=voor corona) vaak al om 07.00 op kantoor te zijn. Dan werkte ik tussen 07.00 en 08.30 in een soort van hyperfocus en kreeg ik heel veel werk verzet. Veel wandelen tussendoor werkte voor mij ook goed. Tegenwoordig werk ik 1 dag in de week op kantoor, in een kantoortuin. Begin expres pas rond 09.00. Ben gesloopt om 15.30. Wordt niet begrepen dat ik dan 'al' naar huis ga... maar langer trek ik echt niet. Ben eigenlijk om 12.30 al op. Maar goed, moet wel mijn baan zien te houden 
woensdag 27 maart 2024 om 21:50
bijtie schreef: ↑27-03-2024 12:21Herkenbaar.
Zet mij in een kantoortuin en ik ben na 2 minuten in een verlamming. Als ik al ergens binnen loop kan ik dat hebben, al die energieën bij elkaar en dan een radio of een telefoon erbij. Het snijdt door mijn ziel.
Ik heb dan ook misofonie, HSP en wat al niet.
Ik dus ookMisofonie al sinds kind...ik zat aan tafel met mijn vingers in mn oren omdat mn vader smakte en ik daar woest van werd. Ik word ook oprecht woedend als ik mensen in de trein met een zakje chips hoor kraken en frummelen.....
HSP ook zeker en wrs dus ook ADHD
Ik vraag me soms af of 1 en ander niet met elkaar te maken heeft ook...... maar goed, ik functioneer eigenlijk best aardig wel
woensdag 27 maart 2024 om 21:54
Malva24 schreef: ↑27-03-2024 13:56
Ben snel overprikkeld, zeker door sociale interactie, dus na een werkdag was ik echt al leeg. En dan komt je gezin nog.
Thuis heeft mijn vriend altijd de tv aan. En hard. Nou ja, vind ik. Zó druk! Hij kan juist niet zonder, het is zijn ruis.
En snel geïrriteerd, ik kan echt van nul naar honderd in een oogwenk, om kleine dingen. Grote dingen interesseren me dan weer niet zo. Maar echt boos ben ik dan weer zelden. Het barst uit, en het is klaar.
Herkenbaar!! Ik kom dan thuis en dan staat de TV echt keihard
Ja dat valt dus wrs voor een normaal mens wel mee allemaal, maar bij mij zit ie dan precies op standje "snijdt door mijn hersens" en hij moet dan echt een paar tandjes zachter. Mijn vriend geft mij meestal tijdens en film ook de controle over de afstandsbediening....ik trek het in films ook vaak heel slecht dat je in stukken waar ze praten het geluid best hard moet zetten om ze goed te verstaan, maar dan volgt er weer een hele drukke actie scene met geluidseffecten en harde muziek en dan moet ie dus weer zachter omdat ik dat echt niet trek
Voel me vaak zo'n zeur
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
