Psyche
alle pijlers
ADHD, hoe wist je dat over jezelf?
maandag 25 maart 2024 om 15:46
Voorop gesteld: ik wil mezelf niet diagnostiseren aan de hand van verhalen op het internet. Ik ben aan het rondsnuffelen naar informatie.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
Als je op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebt gekregen, hoe ben je daar dan toe gekomen? Hoe wist je dat het tijd was om je te laten testen, bijvoorbeeld? Ik lees overal dat het zich bij vrouwen zo anders kan uiten dan bij mannen, en dat het minder past bij het typische beeld dat men heeft van ADHD. Maar dan wel het beeld is gemiddeld genomen bij vrouwen, of wat je kunt gebruiken als soort van richtlijn dat het zinvol is om verder te testen, dat kan ik eigenlijk niet goed vinden..
Ik ben een wervelwind, ik doe graag veel dingen tegelijk, vind maar kort iets leuk, en wil dan weer iets nieuws ontdekken. De constante onrust in mijn hoofd maakt me soms gek, en het voelt alsof mijn gedachten altijd 100 km/h gaan. Ik ben vorig jaar uitgevallen met een burnout, en ben sindsdien aan het onderzoeken waar mijn probleem en mijn oplossingen in zitten.
Ik denk dat ik niet pas bij een ADHD profiel, maar ik weet het eigenlijk helemaal niet. Daarom vraag ik me af, hoe zijn jullie voor jezelf tot de stap gekomen om het te onderzoeken? En hoe maak je bijv een onderscheid met hoogbegaafdheid? Want het lijkt dat daarbij bijv. ook best dingen overeen komen.
woensdag 27 maart 2024 om 21:57
Ik vertel het ook niet aan iedereen hoor. Moet je toch ook lekker zelf weten.vlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 10:10Ja mss is het ook een beetje mijn weerstand tegen het hele ADHD label. Voor mijn gevoel is dat iets wat iedereen/ieder kind tegenwoordig opgeplakt krijgt. Stel ik heb het ook (en als ik alles zo lees hier en wat ik online zie dan is die kans erg aannemelijk), dan zou ik het denk ik niet zo snel ergens delen. Omdat het voor mijn gevoel zo "aanstellerig" klinkt (dit is geen waarde oordeel he? maar zo voel ik het).
Ik scoor ook enorm hoog op HSP en mss is het wel een combinatie van die 2.
Dingen die ik bij mezelf al mijn hele leven constateer:
- Ik heb echt heel vaak liedjes in mijn hoofd die er dágen kunnen zitten, tot echt op het gekmakende af. Zelfs 's nachts als ik naar de wc ga begint het meteen te "spelen". Ik zou soms willen dat ik de radio in mijn hoofd kon uitzetten.
- Ik ben echt 30 keer per dag mijn telefoon en sleutels kwijt. Maar dan echt kwijt, en dan vind ik mn telefoon ergens achterin de badkamer op een kastje en dan denk ik huh?? Ik kan me niet eens herinneren dat ik m daar heb neergelegd
- Al mijn hele leven kan ik het niet opbrengen om aan grote projecten te beginnen. Spreekbeurten, scripties, presentaties, een lang artikel schrijven....dingen die een lange focus vereisen vind ik vreselijk en ik zie er als een berg tegenop.
- Ik kies altijd de snelle makkelijke dingen uit om te doen. Een berg was opvouwen: ik pak de grote handdoeken, die zijn lekker overzichtelijk en vouwen snel op. Dat geeft snel voldoening. Maar er blijft standaard een berg sokken over waar ik gewoon geen zin in heb of die ik niet af kan maken....
- Ik heb veel prikkels en uitdaging nodig...ik vind een weekend met niks snel saai. Andere mensen kunnen genieten van een dagje lekker thuis maar ik niet Ik heb het gevoel dat ik iets moet, dat er iets moet gebeuren, gedaan moet worden, het huis uit...al is het maar even naar een tuincentrum. Als ik ook geen vooruitzichten heb kan ik heel onrustig en sip worden....
- Tegelijkertijd kan ik heel slecht tegen groepen, drukte en vind ik sociale interactie enorm uitputtend. Ben het liefst gewoon met 1 of 2 mensen
- Mijn hoofd is altijd aan. Ik ben de hele dag aan het denken. Geen idee waarover allemaal, maar het is wel vermoeiend en vaak ook best serieus. Ik vraag me soms ook wel eens af: bestaan er mensen die soms even "niks" denken? Je denkt toch altijd wel iets?
- Ik doe het liefdt 20 dingen tegelijk maar maak er 18 niet af.... Tenzij er een enorm deadline is, dan knal ik het er opeens allemaal uit want ik kan het wel. Maar als er geen tijdsdruk is, schuif ik dingen eindeloos voor me uit of doe ze maar half.
Maar ik ben ook weer heel punctueel, ik zal nooit te laat komen (tenzij overmacht door problemen op het spoor of een monsterfile), ik regel dingen als vakanties tot in de puntjes en financien zijn ook goed op orde. Ik kan ook prima stilzitten dus dat bewegelijke deel van ADHD heb ik sowieso niet.
Nou ja....veel dingen herkenbaar dus in dit topic.
De rest wat je geschreven hebt, daar kan ik ook weer een heel deel can afvinken. Echt, wat een herkenning op dit topic.
donderdag 28 maart 2024 om 09:16
Herkenbaar! Ik snap nu ook waarom ik het altijd zo vreselijk vond als kind als mijn moeder vanuit het niets ineens de stofzuiger aanzette. Oh dat geluid, vreselijk! Ik ga nu altijd weg als mijn man de stofzuiger pakt.vlokkenopjebrood schreef: ↑27-03-2024 21:54Herkenbaar!! Ik kom dan thuis en dan staat de TV echt keihard
Ja dat valt dus wrs voor een normaal mens wel mee allemaal, maar bij mij zit ie dan precies op standje "snijdt door mijn hersens" en hij moet dan echt een paar tandjes zachter. Mijn vriend geft mij meestal tijdens en film ook de controle over de afstandsbediening....ik trek het in films ook vaak heel slecht dat je in stukken waar ze praten het geluid best hard moet zetten om ze goed te verstaan, maar dan volgt er weer een hele drukke actie scene met geluidseffecten en harde muziek en dan moet ie dus weer zachter omdat ik dat echt niet trek
Voel me vaak zo'n zeur
donderdag 28 maart 2024 om 09:25
Ik kan op zich wel tegen één hard geluid (stofzuiger bijv), maar niet allemaal tegelijk, of opeenvolgende geluiden, zoals de koffiemachine van man. Die gaat én spoelen, én malen, én zetten, en die combinatie trek ik bijv echt niet.
Geluid op de tv ook; ik kan prima gewoon tv kijken, en ook wat drukkere series of zo, maar echt actiefilms (al houd ik daar sowieso niet van), dat is mij echt teveel EN EN EN geluid door elkaar heen.
De radio staat thuis de hele dag aan, hard genoeg om het prima te horen, maar niet té hard. Dat gaat bij mij wel prima gelukkig, maar als er visite is of zo, dan gaat ie op achtergrondstand. Helemaal stil kan ik alleen hebben als ik zelf helemaal alleen thuis ben.
Geluid op de tv ook; ik kan prima gewoon tv kijken, en ook wat drukkere series of zo, maar echt actiefilms (al houd ik daar sowieso niet van), dat is mij echt teveel EN EN EN geluid door elkaar heen.
De radio staat thuis de hele dag aan, hard genoeg om het prima te horen, maar niet té hard. Dat gaat bij mij wel prima gelukkig, maar als er visite is of zo, dan gaat ie op achtergrondstand. Helemaal stil kan ik alleen hebben als ik zelf helemaal alleen thuis ben.
donderdag 28 maart 2024 om 09:44
Ik begrijp nu mijn frustraties die ik soms als moeder heb ook, als beide kinderen tegelijk mama roepen en iets van me willen tegelijk, dan reageer ik soms geirriteerd. Het komt op dat moment te snel binnen ofzo en mijn hoofd vindt dat niet fijn.
Wat ik door dit topic ook heel erg herken is het opzoeken van prikkels, ik vind veel leuk en gezellig en houdt van rumoer en mensen, maar het gaat ook vaak over mijn grens, dan zoek ik teveel op en dan raak ik overprikkeld. Of het niet kunnen beginnen aan dingen, pas met de deadline ga ik er vol in en blok ik tot het af is, daarna voel ik me dan ook voldaan. En ook moe. En het lopen naaar de wasmachine, en onderweg van alles tegenkomen die ik ook nog ff snel kan doen. haha, ik moet eerlijk gezegd best lachen om mezelf.
Het mooiste vind ik dat ik dus niet gek of raar ben, en ik mag nu misschien eindelijk eens mezelf zijn. Heb zo vaak het gevoel me te moeten inhouden, sociaal wenselijk gedrag vertonen wat doodvermoeiend is. Ik hoop met de diagnose dus te bereiken dat ik compassie voor mezelf krijg, erom kan blijven lachen en ik het eigenlijk heel knap vind van mezelf dat ik me al die jaren staande heb gehouden en ik intuitief aanvoelde wat ik nodig had, maar ik de vinger er niet op kon leggen waarom.
Wat ik door dit topic ook heel erg herken is het opzoeken van prikkels, ik vind veel leuk en gezellig en houdt van rumoer en mensen, maar het gaat ook vaak over mijn grens, dan zoek ik teveel op en dan raak ik overprikkeld. Of het niet kunnen beginnen aan dingen, pas met de deadline ga ik er vol in en blok ik tot het af is, daarna voel ik me dan ook voldaan. En ook moe. En het lopen naaar de wasmachine, en onderweg van alles tegenkomen die ik ook nog ff snel kan doen. haha, ik moet eerlijk gezegd best lachen om mezelf.
Het mooiste vind ik dat ik dus niet gek of raar ben, en ik mag nu misschien eindelijk eens mezelf zijn. Heb zo vaak het gevoel me te moeten inhouden, sociaal wenselijk gedrag vertonen wat doodvermoeiend is. Ik hoop met de diagnose dus te bereiken dat ik compassie voor mezelf krijg, erom kan blijven lachen en ik het eigenlijk heel knap vind van mezelf dat ik me al die jaren staande heb gehouden en ik intuitief aanvoelde wat ik nodig had, maar ik de vinger er niet op kon leggen waarom.
donderdag 28 maart 2024 om 09:49
Echt henewspaper schreef: ↑28-03-2024 09:44Ik begrijp nu mijn frustraties die ik soms als moeder heb ook, als beide kinderen tegelijk mama roepen en iets van me willen tegelijk, dan reageer ik soms geirriteerd. Het komt op dat moment te snel binnen ofzo en mijn hoofd vindt dat niet fijn.
Wat ik door dit topic ook heel erg herken is het opzoeken van prikkels, ik vind veel leuk en gezellig en houdt van rumoer en mensen, maar het gaat ook vaak over mijn grens, dan zoek ik teveel op en dan raak ik overprikkeld.
Dan denk ik "ja, leuk, een feestje met live muziek, allemaal gezellige mensen, gáán, zin in!"
En dan ben ik daar, en dan denk ik; WEGWEZEN!!!!!! Veel te veel geluid, IK VERSTA JE NIET, druk, allemaal geduw. Wat dóe ik hier? Waarom trap ik er wéér in?
Nope!
donderdag 28 maart 2024 om 10:06
Ik deel ook even mee 
Afgelopen oktober (met 37j) de diagnose ADHD gecombineerd gekregen. Vroegah vond ik mezelf een zeer chaotische maar vooral ook zeer neurotypisch persoon. Ik weet nog toen ik op mijn opleiding zat en we hadden het hoorcollege over AD(H)D (met een heeeeele ouderwetse uitleg trouwens als in, het stereotype stuiterjongens en "komt minder voor bij meisjes"). dat ik wegliep bij het college en dacht, dit heb ik iig niet! En 17j later blijkt het toch anders te zijn :p
Bij mij ging het balletje rollen toen mijn oudste geboren werd. Door de hormonen was ik mijn belangrijkste coping mechanisme (=mijn goede geheugen) kwijt. En toen ging het van de regen in de drup. Dus alles wat ik eerder ook al niet kon, viel toen extra op. Dus een intens chaos huishouden, overal zooi, niet kunnen plannen, niets afmaken, zeer kort lontje door overprikkeld etcetc. Toen de oudste bijna 4 was begon hij symptomen van ADHD te laten zien wat op zich al had gekund, zeker omdat mijn man ook ADHD heeft. Toen ben ik een half jaartje daarna toch gaan twijfelen of alles waar ik tegen aanliep/loop toch ook ADHD zou kunnen zijn. 2j later zijn we van een gezin van 4 met 1 ADHDer naar een gezin van 4 met 3,5 officiele ADHDer gegaan. Het kan verkeren
Afgelopen oktober (met 37j) de diagnose ADHD gecombineerd gekregen. Vroegah vond ik mezelf een zeer chaotische maar vooral ook zeer neurotypisch persoon. Ik weet nog toen ik op mijn opleiding zat en we hadden het hoorcollege over AD(H)D (met een heeeeele ouderwetse uitleg trouwens als in, het stereotype stuiterjongens en "komt minder voor bij meisjes"). dat ik wegliep bij het college en dacht, dit heb ik iig niet! En 17j later blijkt het toch anders te zijn :pBij mij ging het balletje rollen toen mijn oudste geboren werd. Door de hormonen was ik mijn belangrijkste coping mechanisme (=mijn goede geheugen) kwijt. En toen ging het van de regen in de drup. Dus alles wat ik eerder ook al niet kon, viel toen extra op. Dus een intens chaos huishouden, overal zooi, niet kunnen plannen, niets afmaken, zeer kort lontje door overprikkeld etcetc. Toen de oudste bijna 4 was begon hij symptomen van ADHD te laten zien wat op zich al had gekund, zeker omdat mijn man ook ADHD heeft. Toen ben ik een half jaartje daarna toch gaan twijfelen of alles waar ik tegen aanliep/loop toch ook ADHD zou kunnen zijn. 2j later zijn we van een gezin van 4 met 1 ADHDer naar een gezin van 4 met 3,5 officiele ADHDer gegaan. Het kan verkeren
donderdag 28 maart 2024 om 15:22
Ik heb niet alles teruggelezen maar wil mijn ervaring toch even met je delen.
Mijn oudste zit in groep 2 (en is 5,5 jaar) en heeft problemen met concentratie, nu al. Hierdoor gingen mijn man en ik googlen, concentratieproblemen bij kinderen en kwamen bij ADHD uit. Toen we ons gingen verdiepen hoe zich dat uit, herkende mijn man zich hier in. Lang verhaal kort: mijn man heeft een zelftest gedaan met extreem hoge uitslagen. Ik deed voor de lol mee, en kwam niet zo extreem hoog als hij uit, maar wel duidelijk in het gebied van 'Als je klachten hebt kan je je laten doorverwijzen door de huisarts'.
We hebben er samen maanden over gepraat, wat brengt een diagnose ons. Conclusie voor ons beide: genoeg om er mee door te gaan. Ik herken veel van wat je schrijft over dat vrouwen een andere uiting hebben. Mijn man neigt meer naar het ADHD-D, ik naar het gecombineerde type. Onze huisarts was zeer meewerkend, ook gezien onze familiaire belasting en we staan beide op de wachtlijst voor verder onderzoek.
Ik heb een waslijst aan issues waar ik al mijn leven lang tegenaanloop, maar altijd dacht dat ik 'gewoon raar' was. Ik heb, aldus mijn huisarts, leren copen met dit alles en er me mee gered. En hij zei ook: het werkt, tot het niet meer werkt. En vaak zie je bij jonge ouders dat het niet meer werkt, en er dan opeens een diagnose komt.
Ik hoop dat je je meer begrepen voelt en je antwoorden gaat krijgen!
Mijn oudste zit in groep 2 (en is 5,5 jaar) en heeft problemen met concentratie, nu al. Hierdoor gingen mijn man en ik googlen, concentratieproblemen bij kinderen en kwamen bij ADHD uit. Toen we ons gingen verdiepen hoe zich dat uit, herkende mijn man zich hier in. Lang verhaal kort: mijn man heeft een zelftest gedaan met extreem hoge uitslagen. Ik deed voor de lol mee, en kwam niet zo extreem hoog als hij uit, maar wel duidelijk in het gebied van 'Als je klachten hebt kan je je laten doorverwijzen door de huisarts'.
We hebben er samen maanden over gepraat, wat brengt een diagnose ons. Conclusie voor ons beide: genoeg om er mee door te gaan. Ik herken veel van wat je schrijft over dat vrouwen een andere uiting hebben. Mijn man neigt meer naar het ADHD-D, ik naar het gecombineerde type. Onze huisarts was zeer meewerkend, ook gezien onze familiaire belasting en we staan beide op de wachtlijst voor verder onderzoek.
Ik heb een waslijst aan issues waar ik al mijn leven lang tegenaanloop, maar altijd dacht dat ik 'gewoon raar' was. Ik heb, aldus mijn huisarts, leren copen met dit alles en er me mee gered. En hij zei ook: het werkt, tot het niet meer werkt. En vaak zie je bij jonge ouders dat het niet meer werkt, en er dan opeens een diagnose komt.
Ik hoop dat je je meer begrepen voelt en je antwoorden gaat krijgen!
vrijdag 29 maart 2024 om 09:37
ADHD Centraal is puur hierop gericht en vrij snel. Voor zover ik me herinner van zoon waren die tests en gesprekken (met psychiater) verdeeld over 2 dagen. Ik weet niet hoe snel het bij andere instanties kan ivm wachtlijsten en of ADHD Centraal ook inmiddels wachtlijsten heeft?vlokkenopjebrood schreef: ↑28-03-2024 14:18Ik lees hier van veel mensen dat ze zich hebben laten testen of in allerlei test trajecten zitten. Maar hoe moet ik me dat voorstellen? duurt dat maanden? Moet je dan elke keer ergens naartoe? Is het duur?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 29 maart 2024 om 10:34
Hier in regio is wachtlijst adhd centraal 9 maanden. Ik ben bij regionale psycholoog geweest. Was 6 keer afspraak geloof ik.Suzy65 schreef: ↑29-03-2024 09:37ADHD Centraal is puur hierop gericht en vrij snel. Voor zover ik me herinner van zoon waren die tests en gesprekken (met psychiater) verdeeld over 2 dagen. Ik weet niet hoe snel het bij andere instanties kan ivm wachtlijsten en of ADHD Centraal ook inmiddels wachtlijsten heeft?
vrijdag 29 maart 2024 om 11:12
In gewone coachingtrajecten was de spiegel/ ontdekking dat bij allerlei dingen die ikzelf altijd heel normaal vond, een ander daar van buitenaf heel anders tegenaan keek/ mee omging, al 1 grote eyeopener 
Nu ben ik (gelukkig?) nooit zo gevoelig geweest voor "hoe het hoort" en wat anderen doen en vinden, en heeft die bewustwording me ook geholpen om "anderszijn" juist te "omarmen". Dwz dat daar vaak juist ook je sterke kanten te vinden zijn, als je ze weet te zien en te benutten.
Maar ook leerde waar ik dus niét geschikt voor ben, het geduld niet voor heb en de rust niet voor uitstraal en dat is dus waarom ik dus géén coach ben geworden!
Alleen al als ik moet stilzitten altijd wel aan het friemelen met mijn handen, aan het wippen met mijn benen oid en dat kan overkomen als "onrustig/ zenuwachtig" en niet op je gemak, terwijl ik dat wel ben (zo ook in een sollicitatiegesprek bijv).
Ik ben nogal eigenzinnig en ging mijn eigen gangetje wel, vaak tegen de stroom in.
Als je het wél belangrijk vindt om ergens bij te horen of wat gewaardeerd/ verwacht wordt, kán dat in positieve zin ook een sterke motivatie van buitenaf geven om iets aan jezelf (iig gedrag) te veranderen.
Soms denk ik: had ik daar maar wat meer van, om ergens je best voor te doen, iets te kunnen opbrengen wat je uit/voor jezelf niet zou doen, niet hoeft, naar jezelf (te) toegeeflijk in bent of gewoon geen zelfdiscipline hebt
Minder uit te gaan van "mezelf zijn" (wie/ hoe je bent) en meer rekening te houden met hoe je/iets op anderen overkomt (gedrag). Ipv strijd/tegen af te zetten of heel graag begrepen te willen worden geeft het rust als je jezelf iig begrijpt én ook de ander in zijn/ haar waarde laat (dat zij het anders zien/ doen).
Bijvoorbeeld hoeveel ik aan het woord was, dominant en "druk" aanwezig met veel woorden en veel gebaren.
En daardoor de ander niet aan bod kwam.
Ik heb moeten léren echt te luisteren naar de ander
(ik had vaak het geduld niet, was al 10 stappen vooruit in het verhaal van diegene, andermans zinnen afmaken, ging me te langzaam. En anderen konden mij weer niet volgen met alle omzwervingen en bijzaken: kom to the point!)
Inmiddels irl mezelf aangeleerd om meer te luisteren dan zelf aan het woord zijn of intussen vooruit te denken hoe te reageren/ welke vragen te stellen.
Zelfs uitsluitend luisteren, knikken en meeleven en tóch raak je dat imago niet 1,2,3 kwijt bij mensen die je langer kennen
Nu ben ik (gelukkig?) nooit zo gevoelig geweest voor "hoe het hoort" en wat anderen doen en vinden, en heeft die bewustwording me ook geholpen om "anderszijn" juist te "omarmen". Dwz dat daar vaak juist ook je sterke kanten te vinden zijn, als je ze weet te zien en te benutten.
Maar ook leerde waar ik dus niét geschikt voor ben, het geduld niet voor heb en de rust niet voor uitstraal en dat is dus waarom ik dus géén coach ben geworden!
Alleen al als ik moet stilzitten altijd wel aan het friemelen met mijn handen, aan het wippen met mijn benen oid en dat kan overkomen als "onrustig/ zenuwachtig" en niet op je gemak, terwijl ik dat wel ben (zo ook in een sollicitatiegesprek bijv).
Ik ben nogal eigenzinnig en ging mijn eigen gangetje wel, vaak tegen de stroom in.
Als je het wél belangrijk vindt om ergens bij te horen of wat gewaardeerd/ verwacht wordt, kán dat in positieve zin ook een sterke motivatie van buitenaf geven om iets aan jezelf (iig gedrag) te veranderen. Soms denk ik: had ik daar maar wat meer van, om ergens je best voor te doen, iets te kunnen opbrengen wat je uit/voor jezelf niet zou doen, niet hoeft, naar jezelf (te) toegeeflijk in bent of gewoon geen zelfdiscipline hebt
Minder uit te gaan van "mezelf zijn" (wie/ hoe je bent) en meer rekening te houden met hoe je/iets op anderen overkomt (gedrag). Ipv strijd/tegen af te zetten of heel graag begrepen te willen worden geeft het rust als je jezelf iig begrijpt én ook de ander in zijn/ haar waarde laat (dat zij het anders zien/ doen).
Bijvoorbeeld hoeveel ik aan het woord was, dominant en "druk" aanwezig met veel woorden en veel gebaren.
En daardoor de ander niet aan bod kwam.
Ik heb moeten léren echt te luisteren naar de ander
(ik had vaak het geduld niet, was al 10 stappen vooruit in het verhaal van diegene, andermans zinnen afmaken, ging me te langzaam. En anderen konden mij weer niet volgen met alle omzwervingen en bijzaken: kom to the point!)
Inmiddels irl mezelf aangeleerd om meer te luisteren dan zelf aan het woord zijn of intussen vooruit te denken hoe te reageren/ welke vragen te stellen.
Zelfs uitsluitend luisteren, knikken en meeleven en tóch raak je dat imago niet 1,2,3 kwijt bij mensen die je langer kennen
suzy65 wijzigde dit bericht op 29-03-2024 12:29
2.97% gewijzigd
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 29 maart 2024 om 11:17
Nadeel van een label kan zijn dat je/ men waar je anders in bent (enkel) als "tekortkoming" of afwijking beschouwt, terwijl daar vaak juist óók je krachtige positieve eigenschappen en talenten te vinden zijn!
Vraagje aan wie ervaring heeft met psycho-educatie op ADHD gericht: worden ook positieve kanten eraan belicht?
Of meer dat het een "patiënt" van je maakt, je iets mankeert, een last (en heel hard aan moet "werken" om te voldoen aan wat anderen wél "gewoon" kunnen en normaal vinden)?
Zeker als je zelf al onhaalbare/ te hoge eisen stelt aan jezelf en perfectionistisch normen als "geslaagd/ lukken" en "falen" beoordeelt ligt faalangst, zelfonderschatting en zelfveroordeling sowieso op de loer.
Voordeel van een label vind ik dat het voor jezelf eea iig verkláárt. Herkenning zoals hier van anderen die "net zo" zijn. Niet te verwarren met als dat het een excuus zou geven (zo van "ik ben nu eenmaal zo"), maar wel waar je rekening mee kunt houden en mild(er) naar jezelf zijn.
Kan opluchten dat dingen op hun plek vallen, en om waar mogelijk op te houden met krampachtig (aan) te passen (en burnout te raken). En te stoppen met schuldgevoelens, jezelf te verdedigen of te excuseren.
Vraagje aan wie ervaring heeft met psycho-educatie op ADHD gericht: worden ook positieve kanten eraan belicht?
Of meer dat het een "patiënt" van je maakt, je iets mankeert, een last (en heel hard aan moet "werken" om te voldoen aan wat anderen wél "gewoon" kunnen en normaal vinden)?
Zeker als je zelf al onhaalbare/ te hoge eisen stelt aan jezelf en perfectionistisch normen als "geslaagd/ lukken" en "falen" beoordeelt ligt faalangst, zelfonderschatting en zelfveroordeling sowieso op de loer.
Voordeel van een label vind ik dat het voor jezelf eea iig verkláárt. Herkenning zoals hier van anderen die "net zo" zijn. Niet te verwarren met als dat het een excuus zou geven (zo van "ik ben nu eenmaal zo"), maar wel waar je rekening mee kunt houden en mild(er) naar jezelf zijn.
Kan opluchten dat dingen op hun plek vallen, en om waar mogelijk op te houden met krampachtig (aan) te passen (en burnout te raken). En te stoppen met schuldgevoelens, jezelf te verdedigen of te excuseren.
suzy65 wijzigde dit bericht op 29-03-2024 12:32
37.86% gewijzigd
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 29 maart 2024 om 12:26
Qua reacties hier over geluid: ik heb thuis juist de hele dag muziek aan, maar dan wel "mijn" muziek (geen radio) en dat zijn lounge- of juist house-achtige ritmes die anderen juist druk en onrustig vinden, maar waarbij ik me juist heel goed kan concentreren.
Qua autorijden: daarop focussen lukt mij vaak juist prima, ik registreer alles wat het verkeer om me heen doet en anticipeer daarop Al kost het soms meer inspanning, radio aan en soms in gedachten elders. Nu ik ouder word ben ik voorzichtiger geworden, rijd ik liever niet in donker/ met regen.
Ik heb bewust geen carkit en houd mijn mobiel in mijn tas, want telefoneren en rijden gaat niet samen. Heb best een hekel aan mijn mobiel, vind het eerder storend dan dat ik reageer op die geluidjes (ook geen sociale media erop).
Qua werk heb ik "denkwerk" achter pc gedaan en ik kán me (thuis) daar urenlang op concentreren en hyperfocus als ik het ook interessant vind. Dan lastig om te stoppen en over te schakelen. Moet niet meer dénken aan thuiswerken of een kantoorbaan van 9-5!
Ben afgelopen jaren bewust ander werk gaan doen, "onder mijn (intelligentie)niveau", met fysieke beweging en bewegingsvrijheid. Dat is beter voor mij dan hele dagen zitten, en dan buiten je werk om aan beweging zien te komen (ik gebruik "doe-werk" als het ware als stok achter de deur dat ik wel moét, want mezelf motiveren richting sportschool oid is vrij kansloos ).
Bewust ook naar wat aansluit op andere sterke kanten en (contactuele) behoeften. (Hoe tegenstrijdig ook) liefst in een drukke, hectische omgeving, kan ook een lawaaierig festival zijn en drukte/ "rush" juist stimuleren om snel, efficient en juist een kick geven om op mijn toppen te presteren (en dan opeens wel kunnen multitasken?!).
Na zo'n meerdaags evenement vaak meegemaakt dat ik daarna in een gat viel (afkickgevoel).
Door fysieke beperking lange tijd te weinig omhanden gehad, nu eerder gevoelig voor "bore-out" dan burnout.
Soms lastig om in mijn eentje mezelf te motiveren/ in gang/aktie te krijgen.
Valkuil is dat ik mezelf in afgelopen baan juist behoorlijk voorbijgelopen ben, qua uren en harder werken dan anderen om mezelf te "bewijzen".
Dus realistisch zijn qua eigen kunnen en potentiele werkgevers zien te overtuigen, voor zover ze niet liever oeverloos doorzoeken naar jongeren (mij wel geschikt, maar te duur vinden.
Qua autorijden: daarop focussen lukt mij vaak juist prima, ik registreer alles wat het verkeer om me heen doet en anticipeer daarop Al kost het soms meer inspanning, radio aan en soms in gedachten elders. Nu ik ouder word ben ik voorzichtiger geworden, rijd ik liever niet in donker/ met regen.
Ik heb bewust geen carkit en houd mijn mobiel in mijn tas, want telefoneren en rijden gaat niet samen. Heb best een hekel aan mijn mobiel, vind het eerder storend dan dat ik reageer op die geluidjes (ook geen sociale media erop).
Qua werk heb ik "denkwerk" achter pc gedaan en ik kán me (thuis) daar urenlang op concentreren en hyperfocus als ik het ook interessant vind. Dan lastig om te stoppen en over te schakelen. Moet niet meer dénken aan thuiswerken of een kantoorbaan van 9-5!
Ben afgelopen jaren bewust ander werk gaan doen, "onder mijn (intelligentie)niveau", met fysieke beweging en bewegingsvrijheid. Dat is beter voor mij dan hele dagen zitten, en dan buiten je werk om aan beweging zien te komen (ik gebruik "doe-werk" als het ware als stok achter de deur dat ik wel moét, want mezelf motiveren richting sportschool oid is vrij kansloos
).Bewust ook naar wat aansluit op andere sterke kanten en (contactuele) behoeften. (Hoe tegenstrijdig ook) liefst in een drukke, hectische omgeving, kan ook een lawaaierig festival zijn en drukte/ "rush" juist stimuleren om snel, efficient en juist een kick geven om op mijn toppen te presteren (en dan opeens wel kunnen multitasken?!).
Na zo'n meerdaags evenement vaak meegemaakt dat ik daarna in een gat viel (afkickgevoel).
Door fysieke beperking lange tijd te weinig omhanden gehad, nu eerder gevoelig voor "bore-out" dan burnout.
Soms lastig om in mijn eentje mezelf te motiveren/ in gang/aktie te krijgen.
Valkuil is dat ik mezelf in afgelopen baan juist behoorlijk voorbijgelopen ben, qua uren en harder werken dan anderen om mezelf te "bewijzen".
Dus realistisch zijn qua eigen kunnen en potentiele werkgevers zien te overtuigen, voor zover ze niet liever oeverloos doorzoeken naar jongeren (mij wel geschikt, maar te duur vinden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 29 maart 2024 om 12:33
Sorry, toch lange stukken weer, het onderwerp triggert me nogal, merk ik
In opzichten waar ik tegen mezelf aanliep, heb ik me jarenlang afgevraagd waaróm ik zo was. Wat er aan mij mankeerde, mezelf "onvolwaardig" in bestempelde, mee worstelde.
Zo heb ik me jaren afgevraagd en (na scheiding) onderzocht waarom en waarin ik afwijkend was qua seksualiteit, alvorens als zijnde aanleg/ geaardheid te accepteren. En daarbij "gelijkgestemde" sekspartners te zoeken, dus die daarbij passen en ik mezelf kan zijn, ipv voelen van "tekortschieten" tov "normale" verwachtingen.
En zie ik daar nu trouwens ook een link met ADD als het gaat om "voorwaarden" zoals bepaalde prikkels juist wel nodig hebben en andere juist niet om in de mood te raken.
Net als op andere vlakken moeite met van de ene rol in de andere, (loslaten), tijd of prikkels nodig om van "moeder" naar "sexy vrouw" of alleen al "uit mijn hoofd" te komen. Ofwel mijn hoofd juist "naar te (kunnen) zetten" (als je nog tig andere dingen aan/in je hoofd hebt). Dus ook daarin bepaalde voorwaarden om me te kunnen concentreren en niet afgeleid te worden.
En ook juist periodes meegemaakt die je zou kunnen zien als hyperfocus (eenmaal in die seksuele mood wou ik daar ook niet meer uit bijv, liefst heel weekend vasthouden) en dan weer lastig om (moeten) schakelen naar moeder, werk, dagelijkse bezigheden.
Totaal geen multitasker dus en daarom werkt "seks in de agenda blocken" bijv voor mij goed, dan kan ik me er iig op "voorbereiden" (qua voorwaarden en omstandigheden).
Herkenbaar?
In opzichten waar ik tegen mezelf aanliep, heb ik me jarenlang afgevraagd waaróm ik zo was. Wat er aan mij mankeerde, mezelf "onvolwaardig" in bestempelde, mee worstelde.
Zo heb ik me jaren afgevraagd en (na scheiding) onderzocht waarom en waarin ik afwijkend was qua seksualiteit, alvorens als zijnde aanleg/ geaardheid te accepteren. En daarbij "gelijkgestemde" sekspartners te zoeken, dus die daarbij passen en ik mezelf kan zijn, ipv voelen van "tekortschieten" tov "normale" verwachtingen.
En zie ik daar nu trouwens ook een link met ADD als het gaat om "voorwaarden" zoals bepaalde prikkels juist wel nodig hebben en andere juist niet om in de mood te raken.
Net als op andere vlakken moeite met van de ene rol in de andere, (loslaten), tijd of prikkels nodig om van "moeder" naar "sexy vrouw" of alleen al "uit mijn hoofd" te komen. Ofwel mijn hoofd juist "naar te (kunnen) zetten" (als je nog tig andere dingen aan/in je hoofd hebt). Dus ook daarin bepaalde voorwaarden om me te kunnen concentreren en niet afgeleid te worden.
En ook juist periodes meegemaakt die je zou kunnen zien als hyperfocus (eenmaal in die seksuele mood wou ik daar ook niet meer uit bijv, liefst heel weekend vasthouden) en dan weer lastig om (moeten) schakelen naar moeder, werk, dagelijkse bezigheden.
Totaal geen multitasker dus en daarom werkt "seks in de agenda blocken" bijv voor mij goed, dan kan ik me er iig op "voorbereiden" (qua voorwaarden en omstandigheden).
Herkenbaar?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
. Ik kan me uren verliezen in een boek, maar alleen als het onderwerp of verhaal me ligt.
zaterdag 30 maart 2024 om 15:02
Ik vind het wel grappig om te zien dat veel forummers hier lekker uitgebreide en lange posts typen. Komt me bekend voor, ik begrijp altijd weinig van mensen die een mailtje sturen met "Oke, dank!"
En ik zie ook dat veel mensen hun posts netjes opdelen in alinea's met witregels
Doe ik ook altijd om het overzichtelijk en leesbaar te houden. In veel topics zie je vaak van die eindeloze lappen tekst zonder interpunctie of witregels. Daar kan ik echt niet tegen. Valt me op dat dat in dit topic een heel stuk minder is.
Een boek lezen kan ik trouwens ook wel hoor
Maar ik raak geintimideerd en verlamd als je een stapel dossiers op mijn bureau gooit.....
En ik zie ook dat veel mensen hun posts netjes opdelen in alinea's met witregels
Doe ik ook altijd om het overzichtelijk en leesbaar te houden. In veel topics zie je vaak van die eindeloze lappen tekst zonder interpunctie of witregels. Daar kan ik echt niet tegen. Valt me op dat dat in dit topic een heel stuk minder is. Een boek lezen kan ik trouwens ook wel hoor
Maar ik raak geintimideerd en verlamd als je een stapel dossiers op mijn bureau gooit.....
zaterdag 30 maart 2024 om 18:53
Ik ben dus juist kort van stof in mailsvlokkenopjebrood schreef: ↑30-03-2024 15:02Ik vind het wel grappig om te zien dat veel forummers hier lekker uitgebreide en lange posts typen. Komt me bekend voor, ik begrijp altijd weinig van mensen die een mailtje sturen met "Oke, dank!"
. Baas vindt het kortaf, maar ik ben meer straight to the point.Smalltalk is ook niet aan me besteed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
