Psyche
alle pijlers
Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis
woensdag 2 juli 2008 om 10:04
Ik heb al een tijdje last van een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Het is een stoornis die veel voorkomt bij mensen die in de vroege jeugd ziek zijn geweest en door de ouders beschermd zijn opgevoed. Beide is bij mij het geval.
In 1e aanleg ben ik enorm afhankelijk geweest van mijn moeder, later van mijn vriend (nu ex) en nu weer van een goede vriend. In de 1e 2 gevallen had ik er zelf niet zo'n last van. Maar inmiddels neemt het hele heftige vormen aan. Ik herken mezelf niet meer.
Ik heb geen relatie en heb een aantal sociale contacten in de afgelopen jaren verloren zien gaan. Van sommige heb ik verdriet, van anderen eigenlijk niet. Ik heb last van verlatingsangst, voel me enorm snel gepasseerd en heb een hele lage zelfwaarde.
Ik kan momenteel niet fulltime werken dus werk ik parttime. Ik vind het enorm zwaar omdat ik veel last heb van paniekaanvallen als ik me weer realiseer wat ik doe. Ik heb het idee dat ik voor mijn omgeving enorm lastig en niet leuk ben.
Ik weet in theorie heel goed te vertellen hoe het zou moeten, maar in de praktijk vind ik het zo enorm lastig! Ik ben veranderd van een assertieve stoere griet in een onzeker meisje van 26 jaar.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog en dat gaat op zich goed. Ik heb alleen zoveel slechte momenten.
Wie herkent dit!?
In 1e aanleg ben ik enorm afhankelijk geweest van mijn moeder, later van mijn vriend (nu ex) en nu weer van een goede vriend. In de 1e 2 gevallen had ik er zelf niet zo'n last van. Maar inmiddels neemt het hele heftige vormen aan. Ik herken mezelf niet meer.
Ik heb geen relatie en heb een aantal sociale contacten in de afgelopen jaren verloren zien gaan. Van sommige heb ik verdriet, van anderen eigenlijk niet. Ik heb last van verlatingsangst, voel me enorm snel gepasseerd en heb een hele lage zelfwaarde.
Ik kan momenteel niet fulltime werken dus werk ik parttime. Ik vind het enorm zwaar omdat ik veel last heb van paniekaanvallen als ik me weer realiseer wat ik doe. Ik heb het idee dat ik voor mijn omgeving enorm lastig en niet leuk ben.
Ik weet in theorie heel goed te vertellen hoe het zou moeten, maar in de praktijk vind ik het zo enorm lastig! Ik ben veranderd van een assertieve stoere griet in een onzeker meisje van 26 jaar.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog en dat gaat op zich goed. Ik heb alleen zoveel slechte momenten.
Wie herkent dit!?
woensdag 2 juli 2008 om 11:07
Een beetje. Ik ben zo stapeldol op mijn moeder dat ik me geen raad zou weten als ze zou overlijden (ze is 70, maar zeer gezond). Ook wil ik liever niet alleen autorijden, in mijn woonomgeving gaat dat wel maar daarbuiten niet, maar dat is meer agorfobisch. Met de trein gaat dan weer wel beter.
Aan de andere kan heb ik het uitgemaakt met mijn vriendin, en daar voel ik me prima over, ik was klaar met haar moeilijke gedoe.
Aan de andere kan heb ik het uitgemaakt met mijn vriendin, en daar voel ik me prima over, ik was klaar met haar moeilijke gedoe.
woensdag 2 juli 2008 om 17:31
Gek genoeg durf ik overal heen. De de auto, de trein, de fiets, het vliegtuig etc. Maar ik heb gigantisch veel last van verlatingsangst. Zo erg dat ik een telefoongesprek afbreken soms al lastig kan vinden op "slechte dagen". Het is echt niet te bevatten soms.
In mijn omgeving zijn er niet veel mensen op de hoogte hoe erg het écht is. Dit ivm schaamte (gigantisch) en schuldgevoel.
In mijn omgeving zijn er niet veel mensen op de hoogte hoe erg het écht is. Dit ivm schaamte (gigantisch) en schuldgevoel.
vrijdag 4 juli 2008 om 21:00
Heel herkenbaar...
Ik ben ook constant bezig met wat anderen van mij denken. In echt hele heftige vormen.
Ik ben continu bang om afgewezen te worden, teleurgesteld te worden. Als ik zelf besef wat ik doe wordt ik gewoon zo kwaad op mezelf, maar reageer het af op anderen...
Mijn vriend heeft het zwaar te verduren.
Ook ik loop bij een psych, en werken gaat me slecht af..
Ik ben ook constant bezig met wat anderen van mij denken. In echt hele heftige vormen.
Ik ben continu bang om afgewezen te worden, teleurgesteld te worden. Als ik zelf besef wat ik doe wordt ik gewoon zo kwaad op mezelf, maar reageer het af op anderen...
Mijn vriend heeft het zwaar te verduren.
Ook ik loop bij een psych, en werken gaat me slecht af..
vrijdag 4 juli 2008 om 22:45
Ik heb het gelukkig niet naar alle mensen, maar wel naar de mensen om me heen. Vreselijk irritant. Zeker dat je weet dat je lelijk doet tegen anderen. En dat wil je dan eigenlijk helemaal niet.
Werken gaat bij mij ook echt niet vanzelf. Heel veel moeite kost me dat. De behandeling bij de psych is nu ook mega heftig.
Is deze diagnose APS bij jou ook gesteld?
Werken gaat bij mij ook echt niet vanzelf. Heel veel moeite kost me dat. De behandeling bij de psych is nu ook mega heftig.
Is deze diagnose APS bij jou ook gesteld?
zaterdag 5 juli 2008 om 14:06
Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik denk dat alle stoornissen ook wel een beetje iets van elkaar weg hebben. Een sociale angststoornis is vrij lastig met een sociaal leventje.
Ik merk bij mezelf al dat mijn sociale wereld steeds kleiner wordt omdat ik bewust met bepaalde mensen heb gebroken. Sommige vriendschappen zijn ook gewoon doodgebloed omdat ik de energie niet had er tijd en aandacht in de steken. Dat de ander met energie het kennelijk niet nodig vind er aandacht in de steken doet dan wel weer pijn. Lastig.
Mijn zelfbeeld is ook gewoon niet zo groot. Niet dat ik echt denk dat ik niets kan en lelijk ben ofzo maar ik denk wel dat anderen altijd beter zijn. Dingen beter kunnen dan ik.
Ik slik medicatie ivm de angststoornis. Slik jij ook nog medicijnen of kan jij het zonder handelen!?
Ik merk bij mezelf al dat mijn sociale wereld steeds kleiner wordt omdat ik bewust met bepaalde mensen heb gebroken. Sommige vriendschappen zijn ook gewoon doodgebloed omdat ik de energie niet had er tijd en aandacht in de steken. Dat de ander met energie het kennelijk niet nodig vind er aandacht in de steken doet dan wel weer pijn. Lastig.
Mijn zelfbeeld is ook gewoon niet zo groot. Niet dat ik echt denk dat ik niets kan en lelijk ben ofzo maar ik denk wel dat anderen altijd beter zijn. Dingen beter kunnen dan ik.
Ik slik medicatie ivm de angststoornis. Slik jij ook nog medicijnen of kan jij het zonder handelen!?
zondag 17 augustus 2008 om 15:58
Ik ben wel blij dat jou sint janskruid lijkt aan te slaan. Ik heb ook een tijdje valeriaan gebruikt. Ik vind het toch wel erg lastig om te bepalen of een medicijn werkt of niet hoor.
Ik heb een hele slechte dag. Ik haat dat afhankelijke maar ik kan er echt niets aan doen. Ik doe echt mijn best. Ik claim een van mijn beste vrienden. En dat is iets heel vreemds.
Vroeger heb ik thuis nooit bevestiging gekregen, die krijg ik van hem nu wel. Hij heeft emotioneel gezien de plaats van mijn moeder ingenomen zeg maar.........
Ik zoek vandaag dus heel erg bevestiging maar nu wil hij die mij niet geven vandaag en heeft zijn gsm uit gezet. Ik baal echt als een stekker dat ik hem zo ver drijf, en eigenlijk ben ik dan ook gewoon boos dat hij dat dus doet. Pfff, zo ingewikkeld allemaal.
Ik heb een hele slechte dag. Ik haat dat afhankelijke maar ik kan er echt niets aan doen. Ik doe echt mijn best. Ik claim een van mijn beste vrienden. En dat is iets heel vreemds.
Vroeger heb ik thuis nooit bevestiging gekregen, die krijg ik van hem nu wel. Hij heeft emotioneel gezien de plaats van mijn moeder ingenomen zeg maar.........
Ik zoek vandaag dus heel erg bevestiging maar nu wil hij die mij niet geven vandaag en heeft zijn gsm uit gezet. Ik baal echt als een stekker dat ik hem zo ver drijf, en eigenlijk ben ik dan ook gewoon boos dat hij dat dus doet. Pfff, zo ingewikkeld allemaal.
zondag 17 augustus 2008 om 21:58
Hoi Halfvol,
Dank je, zo is het goed te vinden. En nu begrijp ik ook wat beter wat jouw persoonlijkheidstoornis inhoudt. En wat ben je nog jong zeg! Dat je al zo jong zoveel aan jezelf werkt geeft de burger moed. Dan hoef je niet al die jaren gehandicapt door het leven en ben je al op je 30 klaar ofzo. Heel wat beter dan ik, ben intussen al bijna 41 en het is nog steeds niet veel. Vaak hoor je dat mensen pas op hun 30ste aan de slag durven met hun verleden. Zo een was ik er. Rond mijn 30 ben ik echt begonnen met shit ruimen, maar nu op mijn 40ste ben ik pas echt serieus aan de gang. Een paar kinderen gekregen tussendoor, dat leidt lekker af van mezelf.
Wat ik erg herken is iedereen beter vinden dan mezelf en mezelf snel gepasseerd voelen. Mijn zelfbeeld is lager dan laag.
Maar oke, vandaag voelde ik me zo lekker dat ik met mijn oudste zoontje van 10 lekker naar de Harley dag in Breda ben geweest en zelfs een airbrush tattoo heb laten zetten. Lachen!
Rot dat het met jou vandaag weer zo slecht ging. Maar dat je vriend zijn gsm uitzet terwijl hij weet waar jij mee worstelt vindt ik eigenlijk niet kunnen, of weet hij het niet?
Knuffel en sterkte weer!
Dank je, zo is het goed te vinden. En nu begrijp ik ook wat beter wat jouw persoonlijkheidstoornis inhoudt. En wat ben je nog jong zeg! Dat je al zo jong zoveel aan jezelf werkt geeft de burger moed. Dan hoef je niet al die jaren gehandicapt door het leven en ben je al op je 30 klaar ofzo. Heel wat beter dan ik, ben intussen al bijna 41 en het is nog steeds niet veel. Vaak hoor je dat mensen pas op hun 30ste aan de slag durven met hun verleden. Zo een was ik er. Rond mijn 30 ben ik echt begonnen met shit ruimen, maar nu op mijn 40ste ben ik pas echt serieus aan de gang. Een paar kinderen gekregen tussendoor, dat leidt lekker af van mezelf.
Wat ik erg herken is iedereen beter vinden dan mezelf en mezelf snel gepasseerd voelen. Mijn zelfbeeld is lager dan laag.
Maar oke, vandaag voelde ik me zo lekker dat ik met mijn oudste zoontje van 10 lekker naar de Harley dag in Breda ben geweest en zelfs een airbrush tattoo heb laten zetten. Lachen!
Rot dat het met jou vandaag weer zo slecht ging. Maar dat je vriend zijn gsm uitzet terwijl hij weet waar jij mee worstelt vindt ik eigenlijk niet kunnen, of weet hij het niet?
Knuffel en sterkte weer!
maandag 18 augustus 2008 om 08:39
Beste Halfvol,
Je zoekt dus steeds iemand die jou volledig vertrouwen in jezelf kan geven? Iemand die zoveel mogelijk veiligheid geeft? Je gaat er in geloven dat die persoon je dat kan geven, kortom je laat het gevoel toe dat er iemand is die er helemaal voor je wilt en kan zijn. En dan opeens wordt het gevoel aan het wankelen gebracht want de ander gaat niet langer door met jou die veiligheid geven? En jij voelt je vervolgens afhankelijk van die persoon? Zoiets?
Je zoekt dus steeds iemand die jou volledig vertrouwen in jezelf kan geven? Iemand die zoveel mogelijk veiligheid geeft? Je gaat er in geloven dat die persoon je dat kan geven, kortom je laat het gevoel toe dat er iemand is die er helemaal voor je wilt en kan zijn. En dan opeens wordt het gevoel aan het wankelen gebracht want de ander gaat niet langer door met jou die veiligheid geven? En jij voelt je vervolgens afhankelijk van die persoon? Zoiets?
maandag 18 augustus 2008 om 08:40
maandag 18 augustus 2008 om 14:45
Het klopt inderdaad dat ik steeds weer op zoek ga naar iemand die me een veilig gevoel geef. En ik wil die veilige basis zelf wel creeren, maar dat heb ik nooit geleerd.
Ik ben in het verleden dikwijls voor mezelf opgekomen, maar meestal doe ik dat dan wat bot. Mensen schrikken daar dan van en vinden het wel best.
Veel vriendschappen komen bij mij ook van 1 kant. Ik ben er voor hen, maar zij minder voor mij. Bij mijn beste maatje is dat nu gelijkwaardiger. En hij zet echt zijn gsm uit omdat het hemzelf beschermt. Anders blijf ik gerust een hele dag aandacht vragen terwijl hij bij zn schoonmoeder aan het eten is bijvoorbeeld. Of op vakantie is of een vergadering op zijn werk heeft. Op een gegeven moment moet ik ook leren om het "zelf" te gaan doen en dat doet hij dan door zijn gsm uit te zetten zodat ik op mezelf ben aangewezen.
Maar hij is zelf totaal anders en heeft ook echt geen idee wat er in mijn kop rondgaat hoor. Dat is toch al lastig uit te leggen en dat doe ik dan ook niet snel. Het gaat met de nodige schaamte gepaard kan ik je zeggen.
Hyphen, goed dat je lekker met je kind Breda in bent gegaan. Stoer toch, een mama mét tattoo?! Haha!
Ik realiseer me heel erg dat er wat mis is en daarom ben ik nu begonnen met aan mezelf werken. Het is momenteel zelfs zo erg dat ik niet eens fulltime kan werken omdat ik zo weinig energie heb te verdelen over de dingen die ik moet doen. En tja, dat zorgt weer voor extra stress want ik heb wel een (koop)huis en mijn vaste lasten etc. Dat gaat natuurlijk allemaal door.
En in de WIA wil ik ook echt niet belanden dus er moet snel een omslag gaan komen bij mij.
Dat zelfbeeld herken ik dan ook zeker. Maar ik vind het al hel wat dat je nu aan jezelf bent gaan werken. Geloof mij dat er mensen genoeg zijn die daar dus nooit aan beginnen.
Ik ben in het verleden dikwijls voor mezelf opgekomen, maar meestal doe ik dat dan wat bot. Mensen schrikken daar dan van en vinden het wel best.
Veel vriendschappen komen bij mij ook van 1 kant. Ik ben er voor hen, maar zij minder voor mij. Bij mijn beste maatje is dat nu gelijkwaardiger. En hij zet echt zijn gsm uit omdat het hemzelf beschermt. Anders blijf ik gerust een hele dag aandacht vragen terwijl hij bij zn schoonmoeder aan het eten is bijvoorbeeld. Of op vakantie is of een vergadering op zijn werk heeft. Op een gegeven moment moet ik ook leren om het "zelf" te gaan doen en dat doet hij dan door zijn gsm uit te zetten zodat ik op mezelf ben aangewezen.
Maar hij is zelf totaal anders en heeft ook echt geen idee wat er in mijn kop rondgaat hoor. Dat is toch al lastig uit te leggen en dat doe ik dan ook niet snel. Het gaat met de nodige schaamte gepaard kan ik je zeggen.
Hyphen, goed dat je lekker met je kind Breda in bent gegaan. Stoer toch, een mama mét tattoo?! Haha!
Ik realiseer me heel erg dat er wat mis is en daarom ben ik nu begonnen met aan mezelf werken. Het is momenteel zelfs zo erg dat ik niet eens fulltime kan werken omdat ik zo weinig energie heb te verdelen over de dingen die ik moet doen. En tja, dat zorgt weer voor extra stress want ik heb wel een (koop)huis en mijn vaste lasten etc. Dat gaat natuurlijk allemaal door.
En in de WIA wil ik ook echt niet belanden dus er moet snel een omslag gaan komen bij mij.
Dat zelfbeeld herken ik dan ook zeker. Maar ik vind het al hel wat dat je nu aan jezelf bent gaan werken. Geloof mij dat er mensen genoeg zijn die daar dus nooit aan beginnen.
maandag 18 augustus 2008 om 17:53
In het verleden heb ik dat inderdaad gehad met mensen. Maar echt, ik weet voor 100000% zeker dat degene bij wie ik het nu heb het zelf ook erg vervelend vind.
De gedachte is vaker bij mij opgekomen dat hij het wel makkelijk vind om lelijk tegen me te doen of mijn aandacht en tijd op te eisen omdat hij toch bepaalde "macht" over me heeft. Maar hij kan dagen, weken, maanden, jaren zonder mij. En verder heeft hij echt geen druk sociaal leven.
Maar die vraag is mij inderdaad ook wel eens te binnen geschoten en daar heb ik het met hem ook wel eens over gehad. Hij zegt dat hij echt geen misbruik van mij maakt. Die indruk heb ik ook niet. Maar uiteraard denk ik daar soms stiekem toch wel even aan.
Los van het feit of hij dat wel/niet doet...........
Ik wil ook heel graag leren om het zelf allemaal goed te zien. Ik voel me zo'n kneus zo. En volgens mij ben ik dat toch echt niet. Maar 't voelt wel zo. Ik wil mijn leven terug.
De gedachte is vaker bij mij opgekomen dat hij het wel makkelijk vind om lelijk tegen me te doen of mijn aandacht en tijd op te eisen omdat hij toch bepaalde "macht" over me heeft. Maar hij kan dagen, weken, maanden, jaren zonder mij. En verder heeft hij echt geen druk sociaal leven.
Maar die vraag is mij inderdaad ook wel eens te binnen geschoten en daar heb ik het met hem ook wel eens over gehad. Hij zegt dat hij echt geen misbruik van mij maakt. Die indruk heb ik ook niet. Maar uiteraard denk ik daar soms stiekem toch wel even aan.
Los van het feit of hij dat wel/niet doet...........
Ik wil ook heel graag leren om het zelf allemaal goed te zien. Ik voel me zo'n kneus zo. En volgens mij ben ik dat toch echt niet. Maar 't voelt wel zo. Ik wil mijn leven terug.
maandag 18 augustus 2008 om 19:19
Hey Halfvol,
Heb je topic gelezen en begrijp nu hoe jij je voelt, sommige dingen herken ik wel, ook dat van dat vriendschap vaak van 1 kant komt, of wat anderen wel niet van je denken.
Wel heel heftig allemaal zeg!
Je moet je ook absoluut geen kneus voelen, soms snappen mensen echt gewoon niet goed hoe jij je voelt, wat er in jouw hoofd omgaat! Ook ik merk het soms hoor....
Je leven zal terug komen, je moet het alleen enorm veel tijd gunnen. Denk gewoon lekker 'ego' aan jezelf, ga met jezelf aan de slag, en je zult merken, door alles wat je mee hebt gemaakt en wat je mee maakt, dat je er alleen maar sterker uit komt. Misschien denk je nu wel van niet (dat heb ik ook gehad) maar achter de wolken.....
Sterkte!
Heb je topic gelezen en begrijp nu hoe jij je voelt, sommige dingen herken ik wel, ook dat van dat vriendschap vaak van 1 kant komt, of wat anderen wel niet van je denken.
Wel heel heftig allemaal zeg!
Je moet je ook absoluut geen kneus voelen, soms snappen mensen echt gewoon niet goed hoe jij je voelt, wat er in jouw hoofd omgaat! Ook ik merk het soms hoor....
Je leven zal terug komen, je moet het alleen enorm veel tijd gunnen. Denk gewoon lekker 'ego' aan jezelf, ga met jezelf aan de slag, en je zult merken, door alles wat je mee hebt gemaakt en wat je mee maakt, dat je er alleen maar sterker uit komt. Misschien denk je nu wel van niet (dat heb ik ook gehad) maar achter de wolken.....
Sterkte!
vrijdag 22 augustus 2008 om 02:34
Hee Halfvol,
Hoe is het? Met mij gaat het weer even helemaal niet goed. Maar dit keer komt het meer door dingen buiten me als in me geloof ik. Heb problemen op werk en werd daar gisteren zo emotioneel dat ik letterlijk de bibbers kreeg. Vond ik echt eng. Heb ik nog nooit meegemaakt. Gisterenavond uitgeput om 10 uur naar bed en nu dan om half drie 's nachts al weer een uur of wat wakker en toch zo moe zijn.
Ben nu jarig en voel me het minst jarig ever...
Hoe is het? Met mij gaat het weer even helemaal niet goed. Maar dit keer komt het meer door dingen buiten me als in me geloof ik. Heb problemen op werk en werd daar gisteren zo emotioneel dat ik letterlijk de bibbers kreeg. Vond ik echt eng. Heb ik nog nooit meegemaakt. Gisterenavond uitgeput om 10 uur naar bed en nu dan om half drie 's nachts al weer een uur of wat wakker en toch zo moe zijn.
Ben nu jarig en voel me het minst jarig ever...
vrijdag 22 augustus 2008 om 09:56
Hoi Halfvol,
Ik herken ook heel veel in jouw verhaal, ik heb een paar jaar lang een borderline persoonlijkheidsstoornis gehad en dat heeft heel veel raakvlakken met aps, ik voelde me van binnen altijd heel erg klein en kwetsbaar en ik was niet in staat om normaal vorm te geven aan mijn gevoel en mijn gedachten op een normale manier uit te spreken, dat had ik nl. niet geleerd.
Ik ben misschien afhankelijk geworden (of juist niet) omdat er bij mij vroeger thuis geen ruimte was om afhankelijk van iemand te zijn, omdat die personen van wie je eigenlijk afhankelijk moet zijn, niet aanwezig waren, in de zin dat ze er niet tot nooit voor je waren als je ze nodig had. Dan kan iemand door deze ervaringen heel erg in zichzelf gekeerd raken en elk contact mijden of juist het to doen en heel erg afhankelijk van iemand worden.
Ik ben jarenlang het eerste geweest. Vermeed contacten, vermeed aandacht, vermeed intimiteit, gewoon omdat ik er niet mee om kon gaan en ik dacht dat het niet voor mij was weggelegd omdat ik het niet kende en/of nooit had gehad. Door deze ervaringen in mijn jeugd, bouw je een muur om je gevoelens en vermijd je contacten en zo groei je dus scheef en zo ging het bij mij ook en om dat gemis van binnen op te vullen, vulde ik mezelf dan maar met slechte en destructieve, onveilige contacten, mensen die mij pijn deden, want dat was ik gewend. Of met mensen die alleen maar vroegen en nooit gaven, want dat was ik ook gewend bij mijn ouders, die gaven nooit en te nimmer liefde, aandacht, begrip en geborgenheid, die vroegen alleen maar aandacht, die zogen, dagen- en jarenlang en daar kan je als kind een aardige persoonlijkheisstoornis van krijgen, geloof me maar, want zo ga je denken dat je alleen maar wordt gewaardeerd als je geeft etc.
Zo ging dat bij mij een poosje door, ik werd steeds ongelukkiger en liep steeds meer op m'n tenen, want ik was ongelukkig van binnen, maar ipv daar wat aan te doen en hulp te zoeken, raakte ik steeds meer verstrikt in slechte relaties, gewoon omdat ik niet geloofde dat ik recht had op gezonde, evenwichtige relaties, want dat was niet voor mij weggelegd, dacht ik en in mijn eentje kon ik die zware last van mijn verleden niet verbreken, het bleef me maar achtervolgen, de grote, te zware zorgvraag van mijn vader die altijd maar depressief was en in zijn stoel zat, niet in staat om maar op enigerlei manier te communiceren met zijn kinderen en met zijn vrouw, maar die zich wel kon afreageren door woedebuien en agressie. Zo iemand vraagt verbaal of in ieder geval non-verbaal heel erg veel aandacht en dat heeft mij heel erg veel aandacht en energie gekost toen ik heel erg klein was en opgroeide.
De meeste mensen zeggen: ja, maaar dat is nu voorbij, dat speelt toch niet meer, maar die ervaringen uit mijn vroegste jeugd hebben heel erg veel indruk op me gemaakt, juist omdat ik me er zo betrokken bij voelde en verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders, in dit geval mijn vader, want hij kon niet voor zichzelf zorgen, zat volkomen depressief en afhankelijk in zijn stoel en ik werd daar als kind op een gegeven moment harstikke gek van, want zoiets legt toch echt een druk op het gezin en ik heb hem later wel eens verweten dat ik nooit eens op een normale, gezonde manier kind kon zijn, maar dan zeggen ze: ja, daar konden wij niets aan doen, dat was nu eenmaal zo en dan word ik soms echt boos, omdat ik aan de ene kant weet dat dat zo is, maar ik heb ook mijn behoeften en daar word op geen enkele manier aan tegemoet gekomen, omdat alle aandacht van mijn moeder naar mijn vader gaat en wij als kinderen totaal vergeten en zelfs verwaarloosd worden en dat doet pijn van binnnen, heel erg veel pijn, ook machteloos voel ik me eronder, omdat ik wel weet dat ze er niets aan kunnnen doen, dat ze alletwee hun problemen hebben, maar dan denk ik: had je dat niet eerder kunnen bedenken, voordat je kinderen op de wereld zet? Een harde opmerking, ik weet het, maar hoeveel kinderen worden er geen slachtoffer van het lijden en de pijn en de zwakheden van hun ouders, ik word er wel eens moe van als ik al die verhalen hoor. Als iemand niet in staat is om voor zichzelf te zorgen en zo was het bij alletwee mijn ouders, ze waren alletwee angstig en getraumatiseerd door hun verleden en dat zet een enorme druk en een enorm verdriet op een gezin, want als alletwee de ouders niet meer weten hoe het moet, hoe moet het dan met de kinderen, hoe kunnen die in godsnaam op een normale manier opgroeien, ik zie dat niet.
Nu gaat het beter met ze en met mij ook, maar er zit van binnen bij mij nog iets wat scheef is en wat ik de komende tijd nog allemaal moet verwerken.
Ik herken ook heel veel in jouw verhaal, ik heb een paar jaar lang een borderline persoonlijkheidsstoornis gehad en dat heeft heel veel raakvlakken met aps, ik voelde me van binnen altijd heel erg klein en kwetsbaar en ik was niet in staat om normaal vorm te geven aan mijn gevoel en mijn gedachten op een normale manier uit te spreken, dat had ik nl. niet geleerd.
Ik ben misschien afhankelijk geworden (of juist niet) omdat er bij mij vroeger thuis geen ruimte was om afhankelijk van iemand te zijn, omdat die personen van wie je eigenlijk afhankelijk moet zijn, niet aanwezig waren, in de zin dat ze er niet tot nooit voor je waren als je ze nodig had. Dan kan iemand door deze ervaringen heel erg in zichzelf gekeerd raken en elk contact mijden of juist het to doen en heel erg afhankelijk van iemand worden.
Ik ben jarenlang het eerste geweest. Vermeed contacten, vermeed aandacht, vermeed intimiteit, gewoon omdat ik er niet mee om kon gaan en ik dacht dat het niet voor mij was weggelegd omdat ik het niet kende en/of nooit had gehad. Door deze ervaringen in mijn jeugd, bouw je een muur om je gevoelens en vermijd je contacten en zo groei je dus scheef en zo ging het bij mij ook en om dat gemis van binnen op te vullen, vulde ik mezelf dan maar met slechte en destructieve, onveilige contacten, mensen die mij pijn deden, want dat was ik gewend. Of met mensen die alleen maar vroegen en nooit gaven, want dat was ik ook gewend bij mijn ouders, die gaven nooit en te nimmer liefde, aandacht, begrip en geborgenheid, die vroegen alleen maar aandacht, die zogen, dagen- en jarenlang en daar kan je als kind een aardige persoonlijkheisstoornis van krijgen, geloof me maar, want zo ga je denken dat je alleen maar wordt gewaardeerd als je geeft etc.
Zo ging dat bij mij een poosje door, ik werd steeds ongelukkiger en liep steeds meer op m'n tenen, want ik was ongelukkig van binnen, maar ipv daar wat aan te doen en hulp te zoeken, raakte ik steeds meer verstrikt in slechte relaties, gewoon omdat ik niet geloofde dat ik recht had op gezonde, evenwichtige relaties, want dat was niet voor mij weggelegd, dacht ik en in mijn eentje kon ik die zware last van mijn verleden niet verbreken, het bleef me maar achtervolgen, de grote, te zware zorgvraag van mijn vader die altijd maar depressief was en in zijn stoel zat, niet in staat om maar op enigerlei manier te communiceren met zijn kinderen en met zijn vrouw, maar die zich wel kon afreageren door woedebuien en agressie. Zo iemand vraagt verbaal of in ieder geval non-verbaal heel erg veel aandacht en dat heeft mij heel erg veel aandacht en energie gekost toen ik heel erg klein was en opgroeide.
De meeste mensen zeggen: ja, maaar dat is nu voorbij, dat speelt toch niet meer, maar die ervaringen uit mijn vroegste jeugd hebben heel erg veel indruk op me gemaakt, juist omdat ik me er zo betrokken bij voelde en verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders, in dit geval mijn vader, want hij kon niet voor zichzelf zorgen, zat volkomen depressief en afhankelijk in zijn stoel en ik werd daar als kind op een gegeven moment harstikke gek van, want zoiets legt toch echt een druk op het gezin en ik heb hem later wel eens verweten dat ik nooit eens op een normale, gezonde manier kind kon zijn, maar dan zeggen ze: ja, daar konden wij niets aan doen, dat was nu eenmaal zo en dan word ik soms echt boos, omdat ik aan de ene kant weet dat dat zo is, maar ik heb ook mijn behoeften en daar word op geen enkele manier aan tegemoet gekomen, omdat alle aandacht van mijn moeder naar mijn vader gaat en wij als kinderen totaal vergeten en zelfs verwaarloosd worden en dat doet pijn van binnnen, heel erg veel pijn, ook machteloos voel ik me eronder, omdat ik wel weet dat ze er niets aan kunnnen doen, dat ze alletwee hun problemen hebben, maar dan denk ik: had je dat niet eerder kunnen bedenken, voordat je kinderen op de wereld zet? Een harde opmerking, ik weet het, maar hoeveel kinderen worden er geen slachtoffer van het lijden en de pijn en de zwakheden van hun ouders, ik word er wel eens moe van als ik al die verhalen hoor. Als iemand niet in staat is om voor zichzelf te zorgen en zo was het bij alletwee mijn ouders, ze waren alletwee angstig en getraumatiseerd door hun verleden en dat zet een enorme druk en een enorm verdriet op een gezin, want als alletwee de ouders niet meer weten hoe het moet, hoe moet het dan met de kinderen, hoe kunnen die in godsnaam op een normale manier opgroeien, ik zie dat niet.
Nu gaat het beter met ze en met mij ook, maar er zit van binnen bij mij nog iets wat scheef is en wat ik de komende tijd nog allemaal moet verwerken.
vrijdag 22 augustus 2008 om 10:10
Mijn zus zei gisteren aan de telefoon dat ik niet zo in het verleden moet blijven hangen, dat beide ouders toch echt veranderd zijn en dat geloof ik ook wel, mijn teleurstelling, boosheid, woede en verdriet is ook wel veel en veel minder geworden, dus als het om genezing gaat van deze dingen die ontstaan zijn in het verleden, halfvol, is er echt wel hoop, maar er gaat een hele lange weg aan vooraf, met in mijn geval veel therapien, veel praten etc.
Naar mijn vriend toe had ik misschien ook wel aps, want dat was en is de enige man die een beetje normaal tegen me deed en ik hechtte me heel erg aan hem, want bij hem kon ik mijn verhaal en mijn emoties wel kwijt, terwijl ik dat bij anderen gewoon totaal niet kon. Mijn vriend straalde wel liefde uit en omdat ik hem kreeg voordat ik echt in zware therapie ging om mijn problemen op te lossen, wilde ik eerst niet in therapie, want ik dacht: ik heb mijn vriend toch? Maar ik herken heel veel in jouw verhaal, ik belde mijn vriend tig keer op een dag, ik stalkde hem, hij mocht niet naar een vrouw kijken etc, ik was vreselijk paranoia en bang dat ie me in de steek zou laten, gewoonweg verselijk. Hij mocht bij mij het huis niet uit, ik ging ahw voor de deur liggen, nam zijn sleutels af en smeekte hem om niet weg te gaan, dus ik had ook wel last van aps.
Nu gaat het gelukkig allemaal veel en veel beter door heel erg veel therapie, veel praten over jezelf, kijken waar het probleem vandaan komt en dan kan je doorgroeien tot een normale volwassen persoonlijkheid, maar dat kan heel erg lang duren, ik heb er zelf 3 jaar over gedaan en ik ben er nu nog steeds mee beizg, maar de heftigheid en de wisseling van emoties neemt af en dat had ik 3 jaar geleden niet kunnen denken, toen voelde ik me nog een klein kwetsbaar, afhankelijk en weggegooid en genegeerd kind dat nooit in staat kon zijn om normale contacten aan te gaan en te onderhouden, maar op een gegeven moment zijn de therapeuten door die muur heengedrongen en kon ik mezelf meer geven, maar ik was altijd heel erg heftig, reageerde heel erg heftig op de dingen en mensen om me heen, toen mijn emoties opengingen, maar die periode gaat ook wel weer over.
Ik ging ineens heel erg veel voelen ipv die vreselijke gevoelloosheid van binnen voor mezelf en voor anderen, die hulpeloosheid, niet in staat te zijn om normaal contact met anderen op te bouwen en te onderhouden. Maar ook daar komt op een gegeven moment een eind aan. Ik werd heel erg kwetsbaar ipv hard en dat is ook heel erg eng, zo kom je kanten van jezelf tegen die je niet kent, maar ik moest daar doorheen om mezelf te leren kennen in het contact met mezelf en met anderen. Want geloof me, geen mens kan zonder contact, zonder liefde, zonder iemand om van gedachten te wisselen. Alleen normale mensen kunnen die gevoelens doseren, zoals misschien jouw vriend, die houdt wel van je, maar niet dat hij de hele dag met jou aan de telefoon wil hangen, maar zodra hij de telefoon uitzet, voel jij je genegeerd, ik ken dat, die gevoelens zijn veel en veel sterker dan dat die bij anderen spelen, ik bleef doorbellen, net zolang dat ie opnam en dan werd ik heel erg boos en vroeg ik hem waarom hij de telefoon niet opnam, want hij moest voor mij 24 uur per dag bereikbaar zijn, anders voelde ik me alleen en in de steek gelaten en nu leer ik dat iemand ook van je kan houden als hij of zij niet 24 uur per dag aanwezig en bereikbaar is. Iemand moet ook eten en slapen en dat hoeft dan niet te betekenen dat ie niet van je houdt.
Naar mijn vriend toe had ik misschien ook wel aps, want dat was en is de enige man die een beetje normaal tegen me deed en ik hechtte me heel erg aan hem, want bij hem kon ik mijn verhaal en mijn emoties wel kwijt, terwijl ik dat bij anderen gewoon totaal niet kon. Mijn vriend straalde wel liefde uit en omdat ik hem kreeg voordat ik echt in zware therapie ging om mijn problemen op te lossen, wilde ik eerst niet in therapie, want ik dacht: ik heb mijn vriend toch? Maar ik herken heel veel in jouw verhaal, ik belde mijn vriend tig keer op een dag, ik stalkde hem, hij mocht niet naar een vrouw kijken etc, ik was vreselijk paranoia en bang dat ie me in de steek zou laten, gewoonweg verselijk. Hij mocht bij mij het huis niet uit, ik ging ahw voor de deur liggen, nam zijn sleutels af en smeekte hem om niet weg te gaan, dus ik had ook wel last van aps.
Nu gaat het gelukkig allemaal veel en veel beter door heel erg veel therapie, veel praten over jezelf, kijken waar het probleem vandaan komt en dan kan je doorgroeien tot een normale volwassen persoonlijkheid, maar dat kan heel erg lang duren, ik heb er zelf 3 jaar over gedaan en ik ben er nu nog steeds mee beizg, maar de heftigheid en de wisseling van emoties neemt af en dat had ik 3 jaar geleden niet kunnen denken, toen voelde ik me nog een klein kwetsbaar, afhankelijk en weggegooid en genegeerd kind dat nooit in staat kon zijn om normale contacten aan te gaan en te onderhouden, maar op een gegeven moment zijn de therapeuten door die muur heengedrongen en kon ik mezelf meer geven, maar ik was altijd heel erg heftig, reageerde heel erg heftig op de dingen en mensen om me heen, toen mijn emoties opengingen, maar die periode gaat ook wel weer over.
Ik ging ineens heel erg veel voelen ipv die vreselijke gevoelloosheid van binnen voor mezelf en voor anderen, die hulpeloosheid, niet in staat te zijn om normaal contact met anderen op te bouwen en te onderhouden. Maar ook daar komt op een gegeven moment een eind aan. Ik werd heel erg kwetsbaar ipv hard en dat is ook heel erg eng, zo kom je kanten van jezelf tegen die je niet kent, maar ik moest daar doorheen om mezelf te leren kennen in het contact met mezelf en met anderen. Want geloof me, geen mens kan zonder contact, zonder liefde, zonder iemand om van gedachten te wisselen. Alleen normale mensen kunnen die gevoelens doseren, zoals misschien jouw vriend, die houdt wel van je, maar niet dat hij de hele dag met jou aan de telefoon wil hangen, maar zodra hij de telefoon uitzet, voel jij je genegeerd, ik ken dat, die gevoelens zijn veel en veel sterker dan dat die bij anderen spelen, ik bleef doorbellen, net zolang dat ie opnam en dan werd ik heel erg boos en vroeg ik hem waarom hij de telefoon niet opnam, want hij moest voor mij 24 uur per dag bereikbaar zijn, anders voelde ik me alleen en in de steek gelaten en nu leer ik dat iemand ook van je kan houden als hij of zij niet 24 uur per dag aanwezig en bereikbaar is. Iemand moet ook eten en slapen en dat hoeft dan niet te betekenen dat ie niet van je houdt.
