Psyche
alle pijlers
afscheid nemen en schuldgevoel
maandag 4 januari 2010 om 08:23
Naar aanleiding van een ander topic (ben mijn mama kwijt) heb ik besloten om zelf een topic te openen.De titel klopt ook voor mij maar mijn moeder leeft nog en dat maakt het zo vreemd.Mijn moeder heeft vorig jaar een herseninfarct gehad waardoor ze nu dement is ze herkent niemand meer.We hebben een paar maande geleden al te horen gekregen dat we er rekening mee moeten houden dat het ieder moment afgelopen kan zijn.Het is zo dat ik eigenlijk al afscheid aan het nemen ben terwijl ze nog leeft,ook heb ik een enorm schuldgevoel omdat ik het niet op kan brengen om langs te gaan, Ik wil haar blijven herinneren zoals ik haar de laatste keer gezien heb ,toen herkende ze me nog.(we wonen niet in de buurt).
maandag 4 januari 2010 om 16:23
Ik heb vanmorgen gelezen en nu weer en ik ga nu toch maar reageren. Ik verbaas me er over dat je deze beslissing hebt genomen. Ik zou me werkelijk waar niet kunnen voorstellen dat ik tot zoiets in staat zou zijn. Diegene waar je van zegt te houden op deze manier in de steek te laten. Verschrikkelijk.
Loop je vaker voor problemen weg? Dit is een oprechte vraag trouwens.
Nee, het is niet makkelijk en het zal er niet makkelijker op worden. Iemand waarvan je houdt af te zien takelen doet zeer en is heel verdrietig, maar geen haar op mijn hoofd om die persoon dan maar in de steek te laten omdat IK het ff niet meer aan kan. Echt. Ik verbaas mij hierover. En ook nog bij je moeder...als het nu een verre oudtante was ofzo. Als jij mijn zus zou zijn zou ik je niet eens bellen wanneer ze uiteindelijk overleden is. Serieus. Dit zou me kwetsen tot op het bot. Weglopen als het moeilijk wordt. Het leven is geen rozegeur en maneschijn.
Loop je vaker voor problemen weg? Dit is een oprechte vraag trouwens.
Nee, het is niet makkelijk en het zal er niet makkelijker op worden. Iemand waarvan je houdt af te zien takelen doet zeer en is heel verdrietig, maar geen haar op mijn hoofd om die persoon dan maar in de steek te laten omdat IK het ff niet meer aan kan. Echt. Ik verbaas mij hierover. En ook nog bij je moeder...als het nu een verre oudtante was ofzo. Als jij mijn zus zou zijn zou ik je niet eens bellen wanneer ze uiteindelijk overleden is. Serieus. Dit zou me kwetsen tot op het bot. Weglopen als het moeilijk wordt. Het leven is geen rozegeur en maneschijn.
maandag 4 januari 2010 om 16:27
quote:eleonora schreef op 04 januari 2010 @ 08:59:
Je gaat het jezelf kwalijk nemen als je niet bij haar bent zo nu en dan Bankje.
Niet naar je moeder gaan, ook al is ze niet meer de vrouw die ze was, kun je niet maken tegenover je eigen geweten. Ook als zij niet meer weet wie je bent; ze leeft en ze is je moeder.
Het is naar dat jij van slag bent als je haar ziet maar ze is er nog en ook dit hoort bij (haar) leven. Daar zul je toch echt aan moeten lieve meid.
Huil vooral, want het is ook heel erg en heel naar en verdrietig. Het is om te huilen deze situatie maar doe niet alsof het er niet is, want het is er wel en het gaat om je moeder, of dat pijn doet of niet.
Ik vind het echt heel erg voor je, ik kan me je verdriet indenken maar kom op meid, wees een kind van je moeder, een volwassen kind, hou haar hand vast en zeg hoeveel je van haar houdt. Zij hielp jou op weg in het leven, help jij nu haar op weg naar het einde, in liefde.
Heus, je zult er geen spijt van krijgen.
je geeft me kippevel! Je bent een lieverd!
Je gaat het jezelf kwalijk nemen als je niet bij haar bent zo nu en dan Bankje.
Niet naar je moeder gaan, ook al is ze niet meer de vrouw die ze was, kun je niet maken tegenover je eigen geweten. Ook als zij niet meer weet wie je bent; ze leeft en ze is je moeder.
Het is naar dat jij van slag bent als je haar ziet maar ze is er nog en ook dit hoort bij (haar) leven. Daar zul je toch echt aan moeten lieve meid.
Huil vooral, want het is ook heel erg en heel naar en verdrietig. Het is om te huilen deze situatie maar doe niet alsof het er niet is, want het is er wel en het gaat om je moeder, of dat pijn doet of niet.
Ik vind het echt heel erg voor je, ik kan me je verdriet indenken maar kom op meid, wees een kind van je moeder, een volwassen kind, hou haar hand vast en zeg hoeveel je van haar houdt. Zij hielp jou op weg in het leven, help jij nu haar op weg naar het einde, in liefde.
Heus, je zult er geen spijt van krijgen.
je geeft me kippevel! Je bent een lieverd!
maandag 4 januari 2010 om 16:30
@Bankje, net als veel voorgaande reacties zeg ik; ga!!
Ook mijn moeder was dement, ik ging naar een vreemde...
Ik heb wat afgejankt, maar nu is ze er niet meer en ruik ik nooit meer haar luchtje, kan ik haar handen niet meer vasthouden, haar strelen en knuffelen...
Ik vond het ook zwaar om haar te bezoeken, maar ik ben blij toch regelmatig te zijn gegaan.
Ook mijn moeder was dement, ik ging naar een vreemde...
Ik heb wat afgejankt, maar nu is ze er niet meer en ruik ik nooit meer haar luchtje, kan ik haar handen niet meer vasthouden, haar strelen en knuffelen...
Ik vond het ook zwaar om haar te bezoeken, maar ik ben blij toch regelmatig te zijn gegaan.
maandag 4 januari 2010 om 16:31
quote:Youk79 schreef op 04 januari 2010 @ 16:00:
Een schuldgevoel vreet zoveel energie, dat is echt zonde, daar heb jij niets aan en je moeder ook zeker niet.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Een schuldgevoel kan wel degelijk een positieve functie hebben: het is dan je geweten dat spreekt en je aanspoort om een beslissing te herzien. Bankjes moeder zou daar missschien wel baat bij hebben - als de herziene beslissing is om haar wel te bezoeken.
Bankje, wat vind je van de reacties? Wat wil je precies bereiken met dit topic, als je je besluit al genomen hebt? Wil je van je schuldgevoel af?
Een schuldgevoel vreet zoveel energie, dat is echt zonde, daar heb jij niets aan en je moeder ook zeker niet.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Een schuldgevoel kan wel degelijk een positieve functie hebben: het is dan je geweten dat spreekt en je aanspoort om een beslissing te herzien. Bankjes moeder zou daar missschien wel baat bij hebben - als de herziene beslissing is om haar wel te bezoeken.
Bankje, wat vind je van de reacties? Wat wil je precies bereiken met dit topic, als je je besluit al genomen hebt? Wil je van je schuldgevoel af?
Ga in therapie!
maandag 4 januari 2010 om 16:35
maandag 4 januari 2010 om 16:40
Ik had en heb nog steeds geen beslissing genomen ook al lijkt dat zo. Ik zat er vandaag helemaal doorheen en in een opwelling heb ik van me af geschreven. waardoor ik misschien hard en onverschillig overkom. Er spelen een hele boel dingen mee waar ik i.v.m. herkenbaarheid niks over kan/wil schrijven
maandag 4 januari 2010 om 17:26
Mijn moeder was de laatste dagen van haar leven erg in de was. Ik vond dat verschrikkelijk, heb er geen woorden voor. Toch ben ik niet van haar zijde geweken. Ik kon gewoon niet bij haar vandaan, gevoelsmatig. Totdat de arts zei dat ik echt even naar huis moest omdat hij bang was dat ik ook door zou draaien. En ik voel me nu inmens schuldig dat ik niet ben gebleven. Ze herkende me overigens wel maar was delirant en zag allerlei dingen die er niet waren en wilde steeds maar dat ik haar hielp alle infusen eruit te trekken enzo (poeh nu ik het schrijf zit ik te janken, zo verschrikkelijk).
Wat ik wil zeggen is dat ik best begrijp dat je je moeder zo niet wilt zien, het is ook verschrikkelijk en ik had haar zo ook nooit willen zien, Maar soms moet je over dingen heenstappen vind ik . Ook om te voorkomen dat je straks met een levenslang schuldgevoel zit.
heel veel sterkte!
Wat ik wil zeggen is dat ik best begrijp dat je je moeder zo niet wilt zien, het is ook verschrikkelijk en ik had haar zo ook nooit willen zien, Maar soms moet je over dingen heenstappen vind ik . Ook om te voorkomen dat je straks met een levenslang schuldgevoel zit.
heel veel sterkte!
maandag 4 januari 2010 om 18:03
Dat speelt dan natuurlijk ook mee he Bankje... vandaar dat ik het vroeg.
Heb je het idee dat je nu ineens moet gaan terwijl zij er niet altijd voor jou geweest is als dat nodig was? En voel je je misschien schuldig om je eigen gevoel?
Ik vraag gewoon maar raak he, als je geen antwoord wilt geven dan moet je het gewoon niet doen
Heb je het idee dat je nu ineens moet gaan terwijl zij er niet altijd voor jou geweest is als dat nodig was? En voel je je misschien schuldig om je eigen gevoel?
Ik vraag gewoon maar raak he, als je geen antwoord wilt geven dan moet je het gewoon niet doen
maandag 4 januari 2010 om 18:29
Dan begin ik je wat beter te begrijpen
Ik ken de situatie niet, kan me er ook moeilijk in verplaatsen en kan je dus ook moeilijk wijze raad geven. Maar als jij het er met jezelf over eens kan worden dat je nu aan jezelf moet denken, dan moet je dat doen.
Misschien is het een idee om eens een brief aan je moeder te schrijven waarin je alles wat je dwars zit neerzet. Die brief zal ze natuurlijk nooit krijgen, maar symbolisch heb jij het dan gezegd.
Moeilijke situatie bankje... heel moeilijk!
Als je er wat meer over wil vertellen dan moet je dat gewoon doen hoor. Je moeder leest toch niet mee (ow jee ik hoop dat je een beetje van zwarte humor houdt)
Ik ken de situatie niet, kan me er ook moeilijk in verplaatsen en kan je dus ook moeilijk wijze raad geven. Maar als jij het er met jezelf over eens kan worden dat je nu aan jezelf moet denken, dan moet je dat doen.
Misschien is het een idee om eens een brief aan je moeder te schrijven waarin je alles wat je dwars zit neerzet. Die brief zal ze natuurlijk nooit krijgen, maar symbolisch heb jij het dan gezegd.
Moeilijke situatie bankje... heel moeilijk!
Als je er wat meer over wil vertellen dan moet je dat gewoon doen hoor. Je moeder leest toch niet mee (ow jee ik hoop dat je een beetje van zwarte humor houdt)
maandag 4 januari 2010 om 23:02
hoi bankje.
mijn vader is nu bijna 10 jaar geleden overleden. de laatste 6 weken van zijn ziek zijn, ben ik maar weinig geweest. hij had overal vocht, was helemaal geel en had over zijn hele lichaam blaren. van bepaalde medicijnen tegen het afstoten van het beenmerg bij een beenmergtransplantatie raakte hij zo in de war dat hij dacht dat terug op de boerderij bij zijn ouders was. hij vroeg me op een gegeven moment of de kippen de eieren al hadden gelegd.
er is maar weinig zo erg als één van je ouders zo te zien veranderen. te zien weg kwijnen. je wilt dat niet zien, je wilt deze situatie niet. ik liep er destijds keihard voor weg. ik was er niet klaar voor. ik was 17, en zelfs al was ik ouder, het was zo erg om mijn vader zo ziek te zien. zo totaal anders. pas heel lang na zijn dood kon ik accepteren dat hij zo ziek was geweest. nu pas kan ik daar een beetje normaal over praten. iemand zei hier in een reactie het gaat om je moeder en jullie band, en dat is ook zo. maar het gaat ook om jou. om je moeder zo te zien, te zien dat ze zo veranderd is, zo anders is als ze altijd was, meid dat is niet niks. daar mag je zo van schrikken. het is alleen maar logisch dat dat zoveel impact op je heeft dat je denkt dat je er niet mee om kunt gaan. ja zij is degene die nu dement en dus ziek is, maar jij hebt daar ook heel erg onder te lijden. het is logisch dat je alles niet in één keer kunt accepteren zoals het is. deze situatie. daar mag je best de tijd voor nemen hoor. je probeert jezelf te beschermen. ik heb jarenlang rond gelopen met zon ontzettend schuld gevoel, nu weet ik dat mijn vader het begrepen zou hebben. hij is in totaal een jaar ziek geweest, zo ernstig als ze iemand met leukemie al in 5 jaar niet meer hadden mee gemaakt in het ziekenhuis waar hij lag. dat was heftig.
je moeder is nog steeds je moeder. ook al herkent ze je niet meer. dat moet zo verschrikkelijk voor je zijn. maar bedenk dat ze nog steeds van je houdt. een moeder gevoel gaat nooit weg. misschien weet ze het met haar geest niet meer, maar met haar gevoel wel. dat geloof ik echt, omdat iets wat jaren lang in je heeft gezeten, dat raak je niet zomaar kwijt! en het gevoel voor je kinderen, wat zo diep in je zit, al helemaal niet!
ik hoop dat je hier snel in kunt groeien. snel tegen jezelf kunt zeggen dit is het. het is niet anders. ook al hoop je zo dat het beter wordt, dat je weet dat het dat niet wordt. praat tegen je moeder zoals je altijd hebt gedaan. het zal pijnlijk zijn, maar je kunt er ook van genieten om bij je moeder te zijn.
en later, ik denk niet dat je er bang voor hoeft te zijn dat je je haar niet herrinnert zoals ze was.
liefs
mijn vader is nu bijna 10 jaar geleden overleden. de laatste 6 weken van zijn ziek zijn, ben ik maar weinig geweest. hij had overal vocht, was helemaal geel en had over zijn hele lichaam blaren. van bepaalde medicijnen tegen het afstoten van het beenmerg bij een beenmergtransplantatie raakte hij zo in de war dat hij dacht dat terug op de boerderij bij zijn ouders was. hij vroeg me op een gegeven moment of de kippen de eieren al hadden gelegd.
er is maar weinig zo erg als één van je ouders zo te zien veranderen. te zien weg kwijnen. je wilt dat niet zien, je wilt deze situatie niet. ik liep er destijds keihard voor weg. ik was er niet klaar voor. ik was 17, en zelfs al was ik ouder, het was zo erg om mijn vader zo ziek te zien. zo totaal anders. pas heel lang na zijn dood kon ik accepteren dat hij zo ziek was geweest. nu pas kan ik daar een beetje normaal over praten. iemand zei hier in een reactie het gaat om je moeder en jullie band, en dat is ook zo. maar het gaat ook om jou. om je moeder zo te zien, te zien dat ze zo veranderd is, zo anders is als ze altijd was, meid dat is niet niks. daar mag je zo van schrikken. het is alleen maar logisch dat dat zoveel impact op je heeft dat je denkt dat je er niet mee om kunt gaan. ja zij is degene die nu dement en dus ziek is, maar jij hebt daar ook heel erg onder te lijden. het is logisch dat je alles niet in één keer kunt accepteren zoals het is. deze situatie. daar mag je best de tijd voor nemen hoor. je probeert jezelf te beschermen. ik heb jarenlang rond gelopen met zon ontzettend schuld gevoel, nu weet ik dat mijn vader het begrepen zou hebben. hij is in totaal een jaar ziek geweest, zo ernstig als ze iemand met leukemie al in 5 jaar niet meer hadden mee gemaakt in het ziekenhuis waar hij lag. dat was heftig.
je moeder is nog steeds je moeder. ook al herkent ze je niet meer. dat moet zo verschrikkelijk voor je zijn. maar bedenk dat ze nog steeds van je houdt. een moeder gevoel gaat nooit weg. misschien weet ze het met haar geest niet meer, maar met haar gevoel wel. dat geloof ik echt, omdat iets wat jaren lang in je heeft gezeten, dat raak je niet zomaar kwijt! en het gevoel voor je kinderen, wat zo diep in je zit, al helemaal niet!
ik hoop dat je hier snel in kunt groeien. snel tegen jezelf kunt zeggen dit is het. het is niet anders. ook al hoop je zo dat het beter wordt, dat je weet dat het dat niet wordt. praat tegen je moeder zoals je altijd hebt gedaan. het zal pijnlijk zijn, maar je kunt er ook van genieten om bij je moeder te zijn.
en later, ik denk niet dat je er bang voor hoeft te zijn dat je je haar niet herrinnert zoals ze was.
liefs
dinsdag 5 januari 2010 om 10:27
Bankje, als de relatie niet altijd goed was, is het dan niet een idee dat juist af te sluiten nu ze nog leeft. Dat zou wel eens veel kunnen schelen in verwerking voor jou straks. Het afsluiten zal van jou uitgaan, maar dat zou misschien ook wel zo zijn als ze nog leefde.
Het idee van Bianca over het schrijven van een brief is een hele goede. Schrijf alles op wat je dwars zit, alles wat je wilde zeggen, alle verwijten en alle vragen. Neem de brief anders mee naar haar toe en verscheur hem daar ter plekke, verbrand hem, wat dan ook. Probeer het los te laten (je moeder te vergeven dat zij het niet beter heeft gedaan of kon doen) en probeer het gevoel te krijgen dat het goed is zo. Dat het klaar is. Dan kun je misschien het verleden afsluiten en ook je schuldgevoel over je huidige gedachten.
Sterkte.
Het idee van Bianca over het schrijven van een brief is een hele goede. Schrijf alles op wat je dwars zit, alles wat je wilde zeggen, alle verwijten en alle vragen. Neem de brief anders mee naar haar toe en verscheur hem daar ter plekke, verbrand hem, wat dan ook. Probeer het los te laten (je moeder te vergeven dat zij het niet beter heeft gedaan of kon doen) en probeer het gevoel te krijgen dat het goed is zo. Dat het klaar is. Dan kun je misschien het verleden afsluiten en ook je schuldgevoel over je huidige gedachten.
Sterkte.
dinsdag 5 januari 2010 om 10:33
Bankje, ga toch. Zoals je weet was het bij mij te laat. Toen ik eenmaal 6000 kms van hier bij haar was, was ze al in diepe coma.
Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Wat geeft dat een schuldgevoel terwijl ik het niet kon helpen.
Maar ik was er wel bij toen de life support er werd afgehaald en ze weggleed.
Denk dat ze nooit heeft geweten dat ik er was en ook dat vind ik zo erg.
Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Wat geeft dat een schuldgevoel terwijl ik het niet kon helpen.
Maar ik was er wel bij toen de life support er werd afgehaald en ze weggleed.
Denk dat ze nooit heeft geweten dat ik er was en ook dat vind ik zo erg.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 7 januari 2010 om 00:26
lieve, beste Bankje,
ik heb al deze berichten gelezen,..
vind dat sommige mensen wel heel dramaaaaaaaaaaaatisch reageren hoor, pff,.. makkelijk praten maar van zulke dingen weet je pas hoe je zou reageren als het echt gebeurt.
goh, ik vind t echt heel zielig voor je EN IK KAN JE HEEEEEEL GOED BEGRIJPEN. Onlangs is mijn opa overleden. ja opa, maar deze man betekende de wereld voor mij,.. hij heeft 7 maanden lang kanker gehad en ik woonde ook erg ver weg, hier heb ik wel een beetje schuldgevoel over maar ik ben toch zo vaak gegaan als ik kon. maar als ik hem zag was dat echt heel moeilijk.
op het einde, toen hij inmiddels in het ziekenhuis lag gingen ze hem morfine geven, elke x een hogere dosis. toestand was nog stabiel, elke dag weer afscheid nemen voor de zekerheid, en op n dag kwamen we en ik kreeg te horen dat hij niemand meer herkende dat ik niet moest schrikken. ik dacht oh dat doe ik wel even,.. NOU BESTE MENSEN en dat is dus de reden dat ik bankje heel goed kan begrijpen; ik heb hem ongeveer 3 a 5 minuten zo moeten aanzien, hij dacht dat we gewoon allemaal een stel gekke mensen waren die naar hem stonden te kijken. hij kon niet meer drinken en hij had zo´n verschrikkelijke pijn en toen ineens riep hij Help me nou is mensen! Help me dan toch! ik heb zo´n dorst! ik heb zooooo´n pijn, ik ben moe,.....
nu als ik eraan terug denk breekt het nog altijd keihard mijn hart. ik heb daar keihard staan janken.
en nu weer. je wil iemand waar je zo van houd eigenlijk helemaal niet zo zien. en voor mij was het maar 3 a 5 minuten moet je je voorstellen als je dat elke keer weer moet meemaken,..
toch ben ik er bij gebleven hij raakte daarna in een soort van coma, lag een beetje vreemd te snuiven, en gek te doen met zn ogen, maar haha dat deed ie altijd al,..
ik hield zn hand vast. ben eigenlijk geen moment echt van zijn zijde geweken, en om het volgende wil ik je toch zeggen dat het echt wel beter is om toch wel te gaan, je weet maar nooit;
ik hield zn hand vast en bleef maar naar hem kijken en wij hadden zonder veel woorden altijd zo´n super goeie band, dus ik dacht ineens echt best wel verontwaardigd; Maar míj herkent u toch wel?!
en het is of hij mij hoorde; ineens draaide hij zich uit zijn coma-toestand naar me toe, keek me heel helder aan en hij zei (!); heej Liset,...........
ik kreeg vlinders door mijn buik en ik zei hai opa...!
gelukkig was mijn oom erbij anders had ik mezelf later voor gek verklaard, hij heeft het ook gezien.
mijn opa keek daarna naar mijn oom maar toen was hij alweer weg, hij zei Hallo. gewoon alsof het een medewerker was ofzo,..
en geloof t of niet ongeveer 5 minuten daarna deed ie t weer, maar dit keer zei hij alleen heeeeej........
dit is voor mij zo superspeciaal en elke keer als ik heel verdrietig ben denk ik daaraan dat doet me goed.
ik ben erbij gebleven tot het eind, ik had zijn hand vast toen het leven uit hem wegglipte, ik voelde het gewoon, heel raar.
heel moeilijk zoiets maar ik ben zo blij/tevreden/trots dat ik constant bij hem zat all the way tot het einde. wat kan je nog meer doen.
maar ik weet niet hoe slecht de band was,.. ik had zelf met mn moeder ook altijd niet zo´n beste band maar ik zou er voor haar toch ook willen zijn. aan de andere kant mijn vader zie ik al 10 jaar niet en bij hem zou ik denk ik niet zitten.
ja t ligt er echt aan, maar ik denk inderdaad echt wel dat als je niet gaat dat je er straks spijt van gaat krijgen, dat je gaat denken `wat als ik dat en dat had gedaan´, en dat is niet leuk om mee te leven.
enne, van die mensen die hier zo dramaaaaaaaaaaaaaaaaaatisch reageren moet je je niks aantrekken, het is altijd makkelijk om te oordelen als je zelf niet in het schuitje zit. weet je wat ik vind, ik vind dat die mensen zich juist moeten schamen om zo te oordelen; hou dan gewoon lekker je mond!
ja het is lang geworden maar ik leefde zo met je mee ik wou je dit toch gewoon even zeggen, ik hoop dat je er misschien iets aan hebt. en, ik denk dat, ook al lijkt t niet zo, ze je toch nog wel herkent, kijk maar naar mn opa.
en nog een ps-je; ik herinner mijn opa met n beetje haar, heel dun en heel zielig in het ziekenhuis, maar ik herinner hem ook met zijn dikke buik en zijn hoofd vol haar, de leuke momenten, ik zie voor me hoe we met elkaar lachen, en de geintjes die hij altijd uithaalde, ik zie echt zijn gezicht wel voor me!!!! lachend, gezond,..
het gaat sowieso moeilijk zijn om het altijd te onthouden, in ieder geval voor mij wel, dat had ik echt met mn andere oma, maar als ik je nu vroeg je zus haar gezicht voor je te halen ofzo is dat toch eigenlijk ook best vreemd? want dat doe je nooit. bij mij is het dan toch een beetje een wazige voorstelling......
doe gewoon wat je hart je ingeeft maar als je denkt dat je er later spijt van gaat krijgen als je dat en dat niet gedaan hebt, moet je, ook al was zij er niet altijd voor je en ben je daar misschien een beetje boos over, je er overheen zetten en gewoon maar gaan,..
in ieder geval, ik neem veel ruimte in beslag haha, sorry hoor, maar ik hoop dat je er wat aan gehad hebt en ik wil je ook heeeeeeeeeeeeeeeeel veel sterkte toewensen voor de komende tijd!
een dikke kus,
lisette
ik heb al deze berichten gelezen,..
vind dat sommige mensen wel heel dramaaaaaaaaaaaatisch reageren hoor, pff,.. makkelijk praten maar van zulke dingen weet je pas hoe je zou reageren als het echt gebeurt.
goh, ik vind t echt heel zielig voor je EN IK KAN JE HEEEEEEL GOED BEGRIJPEN. Onlangs is mijn opa overleden. ja opa, maar deze man betekende de wereld voor mij,.. hij heeft 7 maanden lang kanker gehad en ik woonde ook erg ver weg, hier heb ik wel een beetje schuldgevoel over maar ik ben toch zo vaak gegaan als ik kon. maar als ik hem zag was dat echt heel moeilijk.
op het einde, toen hij inmiddels in het ziekenhuis lag gingen ze hem morfine geven, elke x een hogere dosis. toestand was nog stabiel, elke dag weer afscheid nemen voor de zekerheid, en op n dag kwamen we en ik kreeg te horen dat hij niemand meer herkende dat ik niet moest schrikken. ik dacht oh dat doe ik wel even,.. NOU BESTE MENSEN en dat is dus de reden dat ik bankje heel goed kan begrijpen; ik heb hem ongeveer 3 a 5 minuten zo moeten aanzien, hij dacht dat we gewoon allemaal een stel gekke mensen waren die naar hem stonden te kijken. hij kon niet meer drinken en hij had zo´n verschrikkelijke pijn en toen ineens riep hij Help me nou is mensen! Help me dan toch! ik heb zo´n dorst! ik heb zooooo´n pijn, ik ben moe,.....
nu als ik eraan terug denk breekt het nog altijd keihard mijn hart. ik heb daar keihard staan janken.
en nu weer. je wil iemand waar je zo van houd eigenlijk helemaal niet zo zien. en voor mij was het maar 3 a 5 minuten moet je je voorstellen als je dat elke keer weer moet meemaken,..
toch ben ik er bij gebleven hij raakte daarna in een soort van coma, lag een beetje vreemd te snuiven, en gek te doen met zn ogen, maar haha dat deed ie altijd al,..
ik hield zn hand vast. ben eigenlijk geen moment echt van zijn zijde geweken, en om het volgende wil ik je toch zeggen dat het echt wel beter is om toch wel te gaan, je weet maar nooit;
ik hield zn hand vast en bleef maar naar hem kijken en wij hadden zonder veel woorden altijd zo´n super goeie band, dus ik dacht ineens echt best wel verontwaardigd; Maar míj herkent u toch wel?!
en het is of hij mij hoorde; ineens draaide hij zich uit zijn coma-toestand naar me toe, keek me heel helder aan en hij zei (!); heej Liset,...........
ik kreeg vlinders door mijn buik en ik zei hai opa...!
gelukkig was mijn oom erbij anders had ik mezelf later voor gek verklaard, hij heeft het ook gezien.
mijn opa keek daarna naar mijn oom maar toen was hij alweer weg, hij zei Hallo. gewoon alsof het een medewerker was ofzo,..
en geloof t of niet ongeveer 5 minuten daarna deed ie t weer, maar dit keer zei hij alleen heeeeej........
dit is voor mij zo superspeciaal en elke keer als ik heel verdrietig ben denk ik daaraan dat doet me goed.
ik ben erbij gebleven tot het eind, ik had zijn hand vast toen het leven uit hem wegglipte, ik voelde het gewoon, heel raar.
heel moeilijk zoiets maar ik ben zo blij/tevreden/trots dat ik constant bij hem zat all the way tot het einde. wat kan je nog meer doen.
maar ik weet niet hoe slecht de band was,.. ik had zelf met mn moeder ook altijd niet zo´n beste band maar ik zou er voor haar toch ook willen zijn. aan de andere kant mijn vader zie ik al 10 jaar niet en bij hem zou ik denk ik niet zitten.
ja t ligt er echt aan, maar ik denk inderdaad echt wel dat als je niet gaat dat je er straks spijt van gaat krijgen, dat je gaat denken `wat als ik dat en dat had gedaan´, en dat is niet leuk om mee te leven.
enne, van die mensen die hier zo dramaaaaaaaaaaaaaaaaaatisch reageren moet je je niks aantrekken, het is altijd makkelijk om te oordelen als je zelf niet in het schuitje zit. weet je wat ik vind, ik vind dat die mensen zich juist moeten schamen om zo te oordelen; hou dan gewoon lekker je mond!
ja het is lang geworden maar ik leefde zo met je mee ik wou je dit toch gewoon even zeggen, ik hoop dat je er misschien iets aan hebt. en, ik denk dat, ook al lijkt t niet zo, ze je toch nog wel herkent, kijk maar naar mn opa.
en nog een ps-je; ik herinner mijn opa met n beetje haar, heel dun en heel zielig in het ziekenhuis, maar ik herinner hem ook met zijn dikke buik en zijn hoofd vol haar, de leuke momenten, ik zie voor me hoe we met elkaar lachen, en de geintjes die hij altijd uithaalde, ik zie echt zijn gezicht wel voor me!!!! lachend, gezond,..
het gaat sowieso moeilijk zijn om het altijd te onthouden, in ieder geval voor mij wel, dat had ik echt met mn andere oma, maar als ik je nu vroeg je zus haar gezicht voor je te halen ofzo is dat toch eigenlijk ook best vreemd? want dat doe je nooit. bij mij is het dan toch een beetje een wazige voorstelling......
doe gewoon wat je hart je ingeeft maar als je denkt dat je er later spijt van gaat krijgen als je dat en dat niet gedaan hebt, moet je, ook al was zij er niet altijd voor je en ben je daar misschien een beetje boos over, je er overheen zetten en gewoon maar gaan,..
in ieder geval, ik neem veel ruimte in beslag haha, sorry hoor, maar ik hoop dat je er wat aan gehad hebt en ik wil je ook heeeeeeeeeeeeeeeeel veel sterkte toewensen voor de komende tijd!
een dikke kus,
lisette
