Psyche
alle pijlers
afscheid nemen en schuldgevoel
maandag 4 januari 2010 om 08:23
Naar aanleiding van een ander topic (ben mijn mama kwijt) heb ik besloten om zelf een topic te openen.De titel klopt ook voor mij maar mijn moeder leeft nog en dat maakt het zo vreemd.Mijn moeder heeft vorig jaar een herseninfarct gehad waardoor ze nu dement is ze herkent niemand meer.We hebben een paar maande geleden al te horen gekregen dat we er rekening mee moeten houden dat het ieder moment afgelopen kan zijn.Het is zo dat ik eigenlijk al afscheid aan het nemen ben terwijl ze nog leeft,ook heb ik een enorm schuldgevoel omdat ik het niet op kan brengen om langs te gaan, Ik wil haar blijven herinneren zoals ik haar de laatste keer gezien heb ,toen herkende ze me nog.(we wonen niet in de buurt).
maandag 4 januari 2010 om 08:37
He joh.... wat naar voor haar en voor jou. Ga nou snel maar naar haar toe. Jij kan echt leren loslaten dat je moeder dusdanig veranderd is . Jij kan bedenken hoe het komt.
Zij is waarschijnijk gewoon blij met bezoek. Hoe moeilijk dat ook is dan herkent ze jou niet. Ja dat doet zeer , echter het gaat misschien wel niet om jou maar gewoonweg om je moeder en jouw relatie met haar. Waar is het respect wat ze ooit wel kreeg van je? Ga haar nou bezoeken ,dat zou je moeder andersom toch ook bij gedaan hebben?
Zij is waarschijnijk gewoon blij met bezoek. Hoe moeilijk dat ook is dan herkent ze jou niet. Ja dat doet zeer , echter het gaat misschien wel niet om jou maar gewoonweg om je moeder en jouw relatie met haar. Waar is het respect wat ze ooit wel kreeg van je? Ga haar nou bezoeken ,dat zou je moeder andersom toch ook bij gedaan hebben?
maandag 4 januari 2010 om 08:41
Lief Bankje, ik kan niet anders dan me aansluiten bij wat hiervoor gezegd wordt. Ga langs! Waarschijnlijk is het idee om langs te gaan moeilijker dan het werkelijk is als je er bent. Al ben je er maar, en even knuffelt en tegen haar praat, want je weet toch niet wat er in haar onderbewust zijn omgaat.
Echt even je eigen gevoel opzij zetten en gewoon gaan!
Ik hoop zo dat je het doet, voor jezelf maar in de eerste plaats voor je moeder.
Mijn moeder is op dit moment terminaal (kanker) en slaapt heel veel. Maar ook als ze slaapt zijn we er, we zitten gewoon en lezen een boek of zitten gewoon wat te denken. Dat denken helpt al bij onze eigen verwerking. Het zien dat ze heerlijk ontspannen ligt te slapen (zonder pijn) doet ons goed, ook al merkt zij op dat moment niet dat wij er zijn, ze voelt dan toch dat ze niet alleen is.
Sterkte
Echt even je eigen gevoel opzij zetten en gewoon gaan!
Ik hoop zo dat je het doet, voor jezelf maar in de eerste plaats voor je moeder.
Mijn moeder is op dit moment terminaal (kanker) en slaapt heel veel. Maar ook als ze slaapt zijn we er, we zitten gewoon en lezen een boek of zitten gewoon wat te denken. Dat denken helpt al bij onze eigen verwerking. Het zien dat ze heerlijk ontspannen ligt te slapen (zonder pijn) doet ons goed, ook al merkt zij op dat moment niet dat wij er zijn, ze voelt dan toch dat ze niet alleen is.
Sterkte
maandag 4 januari 2010 om 08:44
Nog even een aanvulling want eigenlijk zit ik me heel boos te maken om wat ik lees van je. Hoe weet je nou zeker dat ze het niet merkt als je er bent, ook al herkent ze je niet? En zou je moeder bij jou ook niet meer zijn gekomen als jij in deze situatie zou zijn? Getsie... ik begrijp echt dat je het beeld aan je moeder graag vast wil houden zoals ze was, maar zo is ze nou eenmaal niet meer, en ze is er nog wel! Ik zou ook mn moeder graag willen zien zoals ze was... maar het gaat niet om mij, het gaat om haar!!
Echt doen asjeblieft!!!!!
Echt doen asjeblieft!!!!!
maandag 4 januari 2010 om 08:47
Goh wat een pittige reacties. Misschien is het een idee om je topic te laten verplaatsen naar psyche pijler daar past het wellicht wat beter.
Wat moet het moeilijk zijn om je moeder zo te zien. Heeft je moeder andere familieleden die haar wel bezoeken?
Je schrijft dat ze je niet herkent. Herkent ze je ook niet als je
zegt: Mam, ik ben het bankje. Je dochter. enz?
En kan ze nog wel onthouden dat je langs bent geweest of is ze dat zo weer vergeten?
Ik vraag dit om voor mezelf te pijlen wat voor reactie ik verder zal geven. In ieder geval veel sterkte.
Wat moet het moeilijk zijn om je moeder zo te zien. Heeft je moeder andere familieleden die haar wel bezoeken?
Je schrijft dat ze je niet herkent. Herkent ze je ook niet als je
zegt: Mam, ik ben het bankje. Je dochter. enz?
En kan ze nog wel onthouden dat je langs bent geweest of is ze dat zo weer vergeten?
Ik vraag dit om voor mezelf te pijlen wat voor reactie ik verder zal geven. In ieder geval veel sterkte.
maandag 4 januari 2010 om 08:50
maandag 4 januari 2010 om 08:52
Ik heb gewerkt met mensen die erg dement zijn. Soms waren die soms juist dagen van slag als er iemand was geweest van "vroeger". Zo was er een man en een vrouw opgenomen die er beide van overtuigd waren dat ze met elkaar waren getrouwd. Als de echte partners dan kwamen kwam er ruzie. Wat wilde ze van hun en het was goed zo. Hun hadden wel nog een korte termijn geheugen dus dan kwamen ze eens in de zoveel tijd (denk uur) vragen wat die mensen toch van hun moesten.
In dergelijke gevallen vraag ik me dan af of het echt beter is dat mensen blijven komen hoe erg het ook is. Want voor zowel de dementerende als de familie is elk bezoek een verschikking.
In dergelijke gevallen vraag ik me dan af of het echt beter is dat mensen blijven komen hoe erg het ook is. Want voor zowel de dementerende als de familie is elk bezoek een verschikking.
maandag 4 januari 2010 om 08:55
maandag 4 januari 2010 om 08:59
Je gaat het jezelf kwalijk nemen als je niet bij haar bent zo nu en dan Bankje.
Niet naar je moeder gaan, ook al is ze niet meer de vrouw die ze was, kun je niet maken tegenover je eigen geweten. Ook als zij niet meer weet wie je bent; ze leeft en ze is je moeder.
Het is naar dat jij van slag bent als je haar ziet maar ze is er nog en ook dit hoort bij (haar) leven. Daar zul je toch echt aan moeten lieve meid.
Huil vooral, want het is ook heel erg en heel naar en verdrietig. Het is om te huilen deze situatie maar doe niet alsof het er niet is, want het is er wel en het gaat om je moeder, of dat pijn doet of niet.
Ik vind het echt heel erg voor je, ik kan me je verdriet indenken maar kom op meid, wees een kind van je moeder, een volwassen kind, hou haar hand vast en zeg hoeveel je van haar houdt. Zij hielp jou op weg in het leven, help jij nu haar op weg naar het einde, in liefde.
Heus, je zult er geen spijt van krijgen.
Niet naar je moeder gaan, ook al is ze niet meer de vrouw die ze was, kun je niet maken tegenover je eigen geweten. Ook als zij niet meer weet wie je bent; ze leeft en ze is je moeder.
Het is naar dat jij van slag bent als je haar ziet maar ze is er nog en ook dit hoort bij (haar) leven. Daar zul je toch echt aan moeten lieve meid.
Huil vooral, want het is ook heel erg en heel naar en verdrietig. Het is om te huilen deze situatie maar doe niet alsof het er niet is, want het is er wel en het gaat om je moeder, of dat pijn doet of niet.
Ik vind het echt heel erg voor je, ik kan me je verdriet indenken maar kom op meid, wees een kind van je moeder, een volwassen kind, hou haar hand vast en zeg hoeveel je van haar houdt. Zij hielp jou op weg in het leven, help jij nu haar op weg naar het einde, in liefde.
Heus, je zult er geen spijt van krijgen.
maandag 4 januari 2010 om 09:00
Bankje,
Wilde je even een hart onder de riem steken, herken je verhaal en gevoelens. Trek je niets aan van sommige reacties hier, ook al is dat nu heel moeilijk. Aan sommige recaties heb je dan ook helemaal niets.
Het is helemaal niet raar dat je het nu niet kan opbrengen.
Als iemand ver in de dementie zit kan het zijn dat diegene niemand meer kerkent en vertellen hallo ik ben het heeft dan ook totaal geen zin. Een dement persoon kan daar juist alleen maar meer van slag raken omdat er dan op die manier van alles gevraagd wordt waar de demente persoon geen antwoord op weet.
Kan het onderschrijven ook wat ikbenikenbenertrotsop zegt.
Bankje ik heb verder niet veel tips voor je want het is en blijft erg moeilijk. Mss dat je over een tijdje jezelf wel weer erover heen kan zetten. Maar mss ook niet. Het is logisch dat je afscheid aan het nemen bent, normale gevoelens die erbij horen.
Wilde je even een hart onder de riem steken, herken je verhaal en gevoelens. Trek je niets aan van sommige reacties hier, ook al is dat nu heel moeilijk. Aan sommige recaties heb je dan ook helemaal niets.
Het is helemaal niet raar dat je het nu niet kan opbrengen.
Als iemand ver in de dementie zit kan het zijn dat diegene niemand meer kerkent en vertellen hallo ik ben het heeft dan ook totaal geen zin. Een dement persoon kan daar juist alleen maar meer van slag raken omdat er dan op die manier van alles gevraagd wordt waar de demente persoon geen antwoord op weet.
Kan het onderschrijven ook wat ikbenikenbenertrotsop zegt.
Bankje ik heb verder niet veel tips voor je want het is en blijft erg moeilijk. Mss dat je over een tijdje jezelf wel weer erover heen kan zetten. Maar mss ook niet. Het is logisch dat je afscheid aan het nemen bent, normale gevoelens die erbij horen.
maandag 4 januari 2010 om 09:01
Bankje, allereerst een dikke knuffel want dit is vreselijk
Persoonlijk zou ik zoveel mogelijk bij mijn moeder willen zijn. Of ze het nou zo merken of niet. Net zoals Bianca40 denk ik dat het goed is om toch aanwezig te zijn. Voor jou en haar. Natuurlijk is het vreselijk om je moeder zo te zien, maar dat vind ik geen reden om niet naar haar toe te gaan. Als je moeder komt te overlijden terwijl je haar al lang niet hebt bezocht zul je denk ik blijven zitten met een schuldgevoel. En natuurlijk wil je haar herinneren zoals ze was, maar die herinneringen zullen altijd blijven. Het is en blijft je moeder, ongeacht haar toestand nu. Ik zou het niet kunnen verdragen als ik wist dat mijn moeder helemaal alleen was gestorven. Maar nogmaals dat is mijn gevoel. Het is een beetje warrige reactie misschien maar ik kan me aan de ene kant heel goed jouw verdriet voorstellen en aan de andere kant zou ik je wel een schop onder je kont willen geven. Puur omdat ik denk dat je echt spijt gaat krijgen als je niet naar je moeder gaat.
Heel veel sterkte!!
Persoonlijk zou ik zoveel mogelijk bij mijn moeder willen zijn. Of ze het nou zo merken of niet. Net zoals Bianca40 denk ik dat het goed is om toch aanwezig te zijn. Voor jou en haar. Natuurlijk is het vreselijk om je moeder zo te zien, maar dat vind ik geen reden om niet naar haar toe te gaan. Als je moeder komt te overlijden terwijl je haar al lang niet hebt bezocht zul je denk ik blijven zitten met een schuldgevoel. En natuurlijk wil je haar herinneren zoals ze was, maar die herinneringen zullen altijd blijven. Het is en blijft je moeder, ongeacht haar toestand nu. Ik zou het niet kunnen verdragen als ik wist dat mijn moeder helemaal alleen was gestorven. Maar nogmaals dat is mijn gevoel. Het is een beetje warrige reactie misschien maar ik kan me aan de ene kant heel goed jouw verdriet voorstellen en aan de andere kant zou ik je wel een schop onder je kont willen geven. Puur omdat ik denk dat je echt spijt gaat krijgen als je niet naar je moeder gaat.
Heel veel sterkte!!
maandag 4 januari 2010 om 09:02
quote:bankje schreef op 04 januari 2010 @ 08:50:
We zitten op ong.300km afstand
Dat is toch prima te doen in een dag?
Ik snap wel dat het je moeilijk lijkt je moeder in haar demente toestand te zien, maar ik snap niet zo goed dat je haar helemaal nog niet gezien hebt. Want als ik het goed begrijp ben je dus ook vlak na het herseninfarct bij haar geweest. Wilde je haar toen ook niet zien, of was het toen onmogelijk om naar haar toe te gaan?
We zitten op ong.300km afstand
Dat is toch prima te doen in een dag?
Ik snap wel dat het je moeilijk lijkt je moeder in haar demente toestand te zien, maar ik snap niet zo goed dat je haar helemaal nog niet gezien hebt. Want als ik het goed begrijp ben je dus ook vlak na het herseninfarct bij haar geweest. Wilde je haar toen ook niet zien, of was het toen onmogelijk om naar haar toe te gaan?
maandag 4 januari 2010 om 09:03
Bankje, sorry, het is niet mijn bedoeling om je verdrietiger te maken, het is al verdrietig genoeg.
Maar je verwerkt zelf ook als je bij haar bent. Ga gewoon lekker zitten, hou haar hand vast, zeg dat je van haar houdt en dat je trots ben op haar. Neem je tijd, 300 km is niet niks als je er een kwartiertje bent.
Maar je verwerkt zelf ook als je bij haar bent. Ga gewoon lekker zitten, hou haar hand vast, zeg dat je van haar houdt en dat je trots ben op haar. Neem je tijd, 300 km is niet niks als je er een kwartiertje bent.
maandag 4 januari 2010 om 09:06
Bankje, ik begrijp dat het heel moeilijk is om je moeder zo te zien aftakelen. Sorry voor het woord. Maar ga ajb langs bij haar en natuurlijk zal het, zeker de 1e keer, moeilijk zijn. Neem anders iemand mee waar je je vertrouwt mee voelt. Dat hoeft niet iemand te zijn die jouw moeder kent. Je zult zien als je een keer geweest bent dat je over de drempel heen bent.
sterkte!
sterkte!
maandag 4 januari 2010 om 09:07
