Alle egocentrische mensen verzameluuuhh!!!

Tja, ik denk zelf dat er mensen zijn die graag willen ontdekken dat het anders werkt dan ze dachten en daar de verantwoordelijkheid voor nemen. Inzicht brengt dan een positieve kettingreactie op gang. En anderen willen liever bevestigd blijven worden dat hun perceptie "klopt" en de wereld idd zo is. Waarom de 1 verandering omarmt en de ander niet, geen idee. Het is ook niet zo zwart wit natuurlijk, soms heeft het gewoon meer tijd nodig.



Ik denk dat het in essentie veel te maken heeft met wel of niet een (sterke) slachtoffermentaliteit hebben. Sommige mensen zijn slachtoffers maar identificeren zich niet met de slachtofferrol. Dat maakt het veel makkelijker om verder te komen, je legt dan niet de verantwoordelijkheid buiten jezelf. Als je beseft dat je zelf een groot deel van de controle over je leven in handen hebt, word je ook zelf verantwoordelijk voor hoe het eruit ziet. Dat geeft je veel meer keuzes.



Vechters hebben over het algemeen humor en relativeringsvermogen, nemen zichzelf niet helemaal serieus ondanks dat de pijn echt is, zijn ook nog geinteresseerd in anderen enz. Slachtoffers zijn vaak precies tegenovergesteld hieraan. Dus wat ik gedaan had met zo'n vriendin, geen idee. Hangt ervanaf welk type ze is. Bij slachtoffers laat ik nu snel los over het algemeen, je dringt niet door en eigenlijk beteken je heel weinig als persoon voor hen. Je hebt een functie. Daar heb ik geen zin in.



Ik ben een navelstaarder. Heb ook gewoon best wat meegemaakt wat langzaam maar zeker een plek heeft moeten krijgen, wat krachtbronnen zijn geworden ipv kwetsbare plekken door de jaren heen. Het is niet per se egocentrisch, het geeft je ook inzicht in anderen. Dat kan ook weer een vorm van actieve liefde worden. Inzicht in het hoe en waarom van mensen is altijd een passie geweest.



Ik denk dat het grote verschil erin zit dat sommigen navelstaren omdat ze het echt niet snappen. En daar zit je dan met je kluwen draadjes, lekker te ontwarren. Tot het helderder wordt. Dan kun je weer verder. En dat anderen het aangrijpen als excuus om daar te blijven zitten en anderen dingen te kunnen verwijten. De laatste groep frustreert mij ook zotussendoor maar ook daar is het onvermogen in veel gevallen. Waarom de een wel vecht en de ander niet, is me nog steeds niet duidelijk.

Ok, ik begrijp nu beter wat jullie probeerden te zeggen met dit topic. Je begin post komt wel een beetje arrogant over doordat daar de nuance wat miste.



Het slachtoffer, zoals Feliciaatje dat heel goed omschreven heeft ken ik ook. Toch is ook bij hen het (hoe irritant ook) onvermogen. Mogelijk gecombineerd met onwil, dat wil ik best geloven. Maar wil is te breken, onvermogen niet.



Tot mijn eigen spijt moet ik zeggen dat ik zelf zo'n 'slachtofferig persoon' ben geweest. Omdat ik vanaf dat ik 14 was vanalles mee maakte 'rolde' ik daar min of meer in. Mensen hebben ontzettend veel aandacht voor je, er wordt totaal niets van je verwacht en omdat het om grote trauma's ging is dat op zich ook wel begrijpelijk en zelfs heel lief, dat mensen zo reageren, maar doordat een aantal van dit soort trauma's elkaar opvolgden blijft dat heel lang zo. Ook voel je je ten eerste al heel machteloos door wat er gebeurd (dat waren dingen waar ik ook echt geen invloed op had) en ten tweede leef je niet meer in een realistische wereld. Jouw wereld bestaat dan voor jaaaren! uit mensen die 1. zelf depressief of anderszins emotionally disturbed bezig zijn, 2. constant behulpzaam en verzorgend zijn (niet bepaald gelijkwaardig dus), 3. niet weten wat ze met de situatie aanmoeten en maar snel weggaan.



Als de wereld de wereld niet meer is, je echt emotioneel instabiel bent (door tijdelijke situatie, niet van nature, gelukkig) en mensen gaan zich allemaal anders gedragen, dan heeft dat wel invloed op hoe je jezelf ervaart en hoe je de wereld ziet. In mijn geval: ik was gewoon niet meer gewend sociaal initiatief te nemen, werd altijd op sleeptouw genomen en was op dat moment zelf inderdaad niet in staat tot veel meer. Maar later wel weer - en toen was het mijn omgeving die vast bleef houden aan mijn 'slachtofferstatus'. Eerst ging ik er in mee, was ik verbaasd als mensen zo maar niet aardig tegen mij deden (kwam niet in me op om uberhaupt naar mijn eigen gedrag te kijken, zo ver reikte mijn belevingswereld gewoon niet op dat moment, zelf was ik ook niet bijzonder vriendelijk, nee). Het is echt wat mensen gewend zijn, en het lullige is dat je daar inderdaad weinig aan kan doen.



Door een toevallig, heel lullig, maar uiteindelijk goed dat ik het hoorde, opgevangen gesprek, veranderde dat. Ik stond ergens in de gang, en die personen hadden mij nog niet gehoord (ik had een sleutel en kwam daar altijd gewoon binnen zonder bel of kloppen, zij ook bij mij), ik stond daar in de gang en hoorde dingen als '... met haar ziel onder haar arm... , geen zin meer in haar ... opvangen..'. Dit was overigens niet helemaal eerlijk, want ik heb ook heel erg veel voor hen gedaan, zowel in de periode er voor als in mijn 'slachtoffer'periode. Dat vond ik zo enorm kut om te horen, dat een vriendschap die ik zelf als gelijkwaardig ervaarde blijkbaar bestond uit medelijden aan de andere kant. Toen werd ik boos. Ik geloof niet dat ik ooit zo boos ben geweest als op dat moment. Heb me omgedraaid, sleutels neergelegd, ben weggegaan - en daar nooit meer terug gekomen.



Alle slachtofferness in mezelf maar ook in de benadering van anderen ben ik toen keihard gaan bestrijden. Medelijden zie ik tegenwoordig gewoon in zijn juiste licht als een sociaal geaccepteerde manier om je boven een ander te plaatsen, niet als gewenst, en zeker niet als 'lief'. Goed, that being said, ik was woedend. Ik verbrak alle contact met ongeveer mijn hele omgeving, heb iedere hulpvorm afgezworen en ben keihard gaan knokken voor mezelf.



Slachtoffer zijn is echt niet benijdenswaardig. Je wordt constant ingeschat als een soort mongool, gelijkwaardige contacten kun je vergeten etc. etc. het nog lulligere daaraan is, dat je dus niet slachtofferig hoeft te doen om het volgens anderen te zijn. Als je iets hebt meegemaakt, is een keer je haren nog niet geborsteld hebben als de visite zelf te vroeg is al een 'teken' dat je jezelf niet meer verzorgd en dus niet in de hand zou hebben. Dat is ook waarom ik zo fel reageer op die 'wens om meer zorgzaamheid'. Ik zie de mens als een dier dat in zijn diepste kern gewoon uit is op macht. Ik besef dat dat geen heel vriendelijke mensvisie is. Maar ik geloof echt dat ook 'medelijden' daar uit voort komt.



Dit is niet om weer ff over mezelf te beginnen (ghehe) maar vooral even om de relevantie en om aan te geven hoe totaal logisch en niet bewust zo'n proces kan verlopen maar ook hoe ongewenst een slachtofferrol kan zijn wanneer men zich hiervan bewust is. Wat ik zelf dan ook altijd doe als iemand zich onuitstaanbaar slachtofferig opstelt, is confronteren. Ik vraag diegene dan gewoon, is dit wat je wilt? ongelijkwaardige contacten? mensen die uit medelijden en plichtsbesef met je om blijven gaan? mensen die met tegenzin naar je toegaan en verveeld met een fake smile naar je verhalen luisteren? of wil je iets ECHTS? Meestal werkt dat, soms worden mensen boos, maar achteraf hoop ik dan dat ze er toch wat aan hebben, kan er ook niet rouwig om zijn dat zo iemand me niet meer wil zien dus neem ik het risico altijd.



Ik denk dat politieke correctheid de reden is voor een hoop menselijke rariteiten. Als mensen zich eenmaal realiseren hoe anderen ze echt ervaren, is dat een behoorlijk pijnlijk inzicht. En de meeste mensen willen niet zo ervaren worden. Als maar genoeg mensen dat gewoon keihard zeggen (hoe lullig ook, ik ben van mening dat de realiteit veel dragelijker is dan gebrek daar aan) - dan kunnen mensen hun reactie zelf ook gaan baseren op waarheid. En ja het kan even duren voor die aan komt. Ik ben van mening dat de meeste mensen daar ook wel erg hints-spelen achtig en te mild in zijn. Een inzicht wat toch al hardnekkig ontweken wordt komt op die manier echt niet aan. Als er wat op terug gezegd KAN worden, zal dat ook gebeuren.



Momenteel heb ik een goede vriend die erg depressief is. Voordat hij zo depri was was hij net zo anti-attention whoring en slachtoffer gedrag als ik, nu gedraagt hij zich zelf een beetje zo. Ik geloof echt dat hij op dit moment niet anders kan. Ik weet ook zeker dat hij er weer bovenop komt. Waarmee ik probeer te zeggen: het is geen absolute, onveranderlijke, 1dimensionale staat van zijn, maar iets wat leeft in ieder mens, alleen is de 1 zich er bewuster van dan de ander. Die 'knop' om zetten is overigens ook niet voor iedereen mogelijk. Die knop is nml wel een knop die mede afhankelijk is van neurologische factoren. Als je bepaalde stoffen gewoon niet aanmaakt, kun je bepaalde dingen gewoon niet voelen. Dit komt heel veel voor en lang niet iedereen weet van zichzelf wat ie heeft.



Wat de maatschappij betreft, denk ik dat er echt wel al heel veel gebeurd. En zonder die 70 uren werkers zou het ondernemersklimaat er op achter uit gaan en zou dat economische gevolgen hebben die er weer voor zouden zorgen dat iedereen uiteindelijk 70 uur zou moeten gaan werken. Ik zou het ook heel fijn vinden als er wat meer ruimte voor mensen zou komen, wat meer vrijheid over het hoe je je eigen leven inricht (en dan hebben we het als Nederlanders inderdaad nog heel makkelijk, vergeleken met veel andere landen). Er wordt zo veel voor je bepaald. Maar het stomme is dat dat ook nodig is. Sommige mensen zijn nml zo kinderachtig dat ze zonder plichten en regels geen flikker zouden uitvoeren, niet op werk gebied, niet op mantelzorg gebied, en alleen maar rotzooi zouden schoppen. Deze mensen zijn doorgaans ook degenen die zich het hardst voort planten (pyramide effect).



Niet om te zeggen dat simpele mensen per definitie een last voor de maatschappij zijn (ik ken genoeg mensen die simpel zijn en keihard werken en een gift zijn voor onze samenleving). Maar ik doel meer op niveau qua asociaalheid en productiviteit. (Wat op zich niet per se samenhangt met opleidingsniveau, hoewel een bepaald verband (70% ofzo?) me niet geheel zou verbazen).

Interessante reactie Noblesse. Ik ken die kant niet goed behalve van zien om mij heen en meemaken in anderen omdat ik op mijn 14de besloot dat zelfmedelijden je nergens brengt. Zinloos is. Dus ging het eruit. Betekent wel dat ik regelmatig veel te streng voor mijzelf ben geweest dus ik probeer mezelf nu ook wel balen en verdriet te gunnen. Maar ik merk dat ik daardoor niet altijd geduld heb met mensen die maar "aanslachtofferen". Terwijl ik tegelijkertijd zie dat er onvermogen in zit. En ik heb plenty onvermogen op bepaalde punten dus wat meer mildheid zou wel mogen .



Lijkt me een heel pijnlijke situatie met die vrienden. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met een goede vriendin van mij toen we 14 waren. Het was niet eens dat ik zo zeurde maar ik was behoorlijk depressief, naar binnen gekeerd en ik maakte een hoop shit mee. Dat werd haar teveel. Veel later heeft ze aangegeven dat het voor haar vooral moeilijk was omdat ze zelf uit zo'n veilig nest komt en het heel pijnlijk en confronterend vond haar beste vriendin zo te zien vechten met een compleet fucked up situatie thuis, op school enz. Toen heeft ze meer afstand genomen een tijdlang.



Dat was heel pijnlijk. En ik deelde hoe dan ook heel moeilijk mijn problemen dus dat heeft op dat vlak ook een flinke knauw gegeven. Maar ik vond wel dat ze alle recht had dat te besluiten. Dat is later weer goedgekomen.



Dat vind ik zelf heel triest aan kinderen die teveel voor hun kiezen krijgen. Ze worden anders als ze het al niet waren. Kwetsbaar, defensief, depressief, eenzaam, moeten hun energie steken in overleven ipv gezonde natuurlijke groei. Het vormt je heel anders. Het maakt je een makkelijk doelwit. En dan krijg je daardoor ook nog eens pijnlijke ervaringen buitenshuis. Een opeenstapeling van buitengesloten worden, geen ruimte voor verdriet, geen controle ervaren, altijd alert en op je hoede zijn, wantrouwend, angstig.



Ik vind het heel moeilijk als ik nu een kind zie en ik herken dat. Meer doen dan even wat extra aandacht kun je niet doen lijkt het. Breekt echt mijn hart. Maar dat daar verwonde volwassenen uit komen is heel logisch. Je loopt een emotionele ontwikkeling mis die noodzakelijk is om uit te groeien tot een evenwichtig, positief, constructief mens. Het geeft een achterstand. Zolang je blijft verlangen dat anderen dat voor je goedmaken omdat in veel gevallen de ouders dat hadden moeten doen en niet gedaan hebben en je dat in feite zoekt, zit je vast.



Dat is een verdrietig punt, dat je begrijpt dat je moet gaan accepteren dat die hulp en steun, onvoorwaardelijk, liefdevol, nooit meer kan komen. Het is te laat. En dan kun je het jezelf geven. Maar dat proces is rouwen, rouwen om het kind dat was, het kind dat er nooit geweest heeft kunnen zijn, het kind dat verloren is gegaan. En dat komt wel weer goed. Maar dat weet je dan nog niet. Dan kijk je recht de desolaatheid van je hart aan. Geen leuk uitzicht .



Ik denk dat veel mensen daar bang voor zijn. Die wond, die leegte, die rauwe pijn, die woede aan te kijken. En er dan wat mee te gaan doen ipv compleet lamgeslagen te blijven zitten en het snel weer weg te bergen, uit het zicht. Snel vergeten. Wat ik al eerder zei, de een gaat dan vechten, de ander niet. En dat bepaalt voor zo'n groot deel de houding en wat er dan mee gebeurt.

@ feliciaatje, ik vind jouw posts echt geweldig om te lezen altijd, je komt echt over als een heel fijn mens.



Ik denk dat je gelijk hebt. De realiteit accepteren zoals die is kan echt heel moeilijk zijn voor mensen. Ik begin ook nu pas (10 jr later!) mezelf te worden, kan je nagaan hoe lang zoiets kan naslepen. In de tussentijd heb ik enorm veel aan mezelf gewerkt, maar ja two steps further 1 step back etc etc... en dan heeft iedere dag nog zo zijn eigen zorgen tsja.. Ik denk ook dat als je je bovenmatig stoort aan slachtoffer gedrag dat er vaak op wijst dat je jezelf je verdriet en balen en zwakten niet echt gunt. Dat is weer een ander uiterste. Af en toe ff lekker uithuilen met een kruik en een grote pot thee mag best. Zeker als je er daarna weer 3x zo hard tegenaan kunt. (wat bij mij wel zo werkt).



Qua zorgen voor elkaar.. ik weet niet.. enerzijds denk ik dat dat goed is, maar je moet wel goed nadenken hoe. Want anders hou je het gedrag alleen in stand...

Ik kan me eerlijk gezegd wel inleven in de topic starter...ik herken heel goed wat ze zegt en ik denk dat iedereen dat opzich wel herkent,,,mensen die altijd over zichzelf praten en waarvan je gewoon merkt dat ze niet écht geinteresseerd zijn in jou. Ik heb dit ook een keer met een vriendin meegemaakt, over dit soort dingen ga je ook echt nadenken op momenten dat je het zelf moeilijk hebt denk ik, en je zelf steun zoekt en er dan achter komt dat je dat niet terug kunt verwachten.

Alleen vind ik het jammer dat je de onzekerheid en het bezig zijn met uiterlijk erbij haalt. Want ik weet van mezelf dat ik best onzeker ben over mijn uiterlijk en er ook best mee bezig ben, maar dat ik wél oog voor anderen heb.

Lief van je om dat te zeggen Noblesse .



En je hebt helemaal gelijk, zotussendoor 's lekker instorten is goed . Maar dat is het, iedereen dipt wel 's en het is fijn om dan mensen te hebben bij wie je dan terecht kunt als je daar behoefte aan hebt, en andersom, dat mensen graag bij je komen om opgebeurd en getroost te worden. Maar als dat ingestort zijn permanent is en anderen dat moeten oplossen, tja, daar word ik kriebelig van. Idd de vraag of je bezig bent te helpen zoiets in stand te houden. Da's zonde voor beiden.



En fijn dat je het gevoel hebt dat je langzaam maar zeker steeds meer jezelf bent, kunt zijn. Ik herken het. Lijkt soms tergend langzaam te gaan en dan kijk ik terug op bijv 1, 2, 3, 6 jaar terug en dan zie ik gigantische sprongen. Dus we doen het goed .

Bij slachtoffers laat ik nu snel los over het algemeen, je dringt niet door en eigenlijk beteken je heel weinig als persoon voor hen. Je hebt een functie. Daar heb ik geen zin in.@ Feliciaatje: Ik geloof dat dit is waar ik over gevallen ben uiteindelijk. Met dank voor dit inzicht. Zélfs toen onverwacht mijn broertje overleed vroeg ze aandacht voor háár problemen. Nota bene door een link te leggen met zijn overlijden, alsof zijn verhaal ook haar verhaal was. Ik wist niet wat ik meemaakte. Blijf van het verhaal van mijn broertje af!



Maar ik had de illusie dat als ik, juist ik (bij wijze van spreken altijd begripvol en zelden boos of hardvochtig), mijn grenzen zou aangeven in ook nog eens zo'n gruwelijke situatie.. dat ze haar ogen zou openen. Toen zelfs dat niet gebeurde heb ik de vriendschap verbroken. Wel bijzonder onthutsend dat het zo is gelopen. Nu nog de woede kwijtraken. Dat probeer ik onder andere te doen door mezelf telkens voor te houden dat het geen opzet is geweest dat ze me zo gekwetst heeft, maar puur onvermogen om zelf in te zien wat ze doet én haar gedrag te veranderen.



Ik zie de mens als een dier dat in zijn diepste kern gewoon uit is op macht. Ik besef dat dat geen heel vriendelijke mensvisie is. Maar ik geloof echt dat ook 'medelijden' daar uit voort komt.

@Noblesse _Oblige, wat bedoel je hiermee? Je mensvisie deel ik niet maar ik heb wel even zitten peinzen waarom medelijden voort zou kunnen komen uit de mensvisie die jij schetst. Wil je dat eens uitleggen? Bedoel je wellicht dat je door medelijden te hebben met een ander, jezelf boven die ander plaatst en daarmee a.h.w. macht uitoefent?



Verder wilde ik jullie beiden vragen, en ik denk dat Luiaard ook mee moet, om met mijn voormalig vriendin te gaan praten en haar uit te leggen waar de schoen wringt . Jullie snappen het tenminste. Nu zal ik kappen over die vriendin, maar door dit topic heb ik wel een paar aanvullende inzichten gekregen. Moest ik even kwijt.

Ik zie ons al staan voor de deur van je vriendin Snoek.



Iig fijn dat het interessante inzichten voor meerdere mensen opgeleverd heeft. Mij ook zeker weer.

@Feliciaatje

Wel een geinig beeld ja... ik ben ook al passende teksten aan het bedenken om jullie aan haar voordeur te introduceren. 'Hallo, mag ik je voorstellen aan 3 dames die jou, op geheel door hen zelf gekozen wijze, een workshop 'stoppen met slachtofferen & navelstaren' komen geven? Duurt wel een hele dag gezien jouw hardnekkige karaktertje. En verder wil ik nog even zeggen dat $$%%^^&*&^%@@@@#$%^!!!!#$%!!! <censuur>!"



Trouwens Luiaard, vandaag zei mijn psych (!) dat ze de Happinez ook behoooorlijk ik-gericht vond. Neemt niet weg dat ik het laatste exemplaar wel weer heb liggen... maar vooral voor de mooie plaatjes en het homeshopping-deel natuurlijk...

Joehoeeeeeeeee.... Hier ben IK Ik zucht er helemaal van en IK ben nu heel erg moe



Is dit egocentrisch genoeg????

:puke:

Bosaapje.. je punt is? Volgens mij moet je het gehele topic even doorlezen.

Wat is de definitie van egocentrisme?!



Dat alles om jezelf draait, kun je op verschillende manieren uitleggen.

Ik geloof niet dat iemand die (en dat is al ongewenst genoeg) onzeker over zichzelf is, hetzelfde is te noemen als een egocentrist.

Egocentrisme is een meer kinderlijke manier van doen, egocentrische mensen willen vaak in het middelpunt staan en alleen maar over zichzelf vertellen.

Lijkt mij het omgekeerde van iemand die onzeker is over zichzelf en zich afvraagt hoe hij/zij overkomt.

ego·cen·trisch bn, bw het eigen ik tot middelpunt makend



Egocentrisme en ook narcisme zijn er in verschillende verschijningsvormen. Overigens, als je aan erg veel kenmerken van narcisme 'lijdt' dan heb je mogelijk zelfs een psychische aandoening.



Mensen die vooral graag over zichzelf praten lijken me eerder narcistisch dan egocentrisch. Alhoewel het er natuurlijk maar net aan ligt waaróm iemand veel over zichzelf praat. Dat kan ook zijn om onzekerheid te overschreeuwen zeg maar.



Iemand die onzeker is en zich afvraagt hoe hij/zij overkomt is niet persé egocentrisch. Daar is meer voor nodig bij wijze van spreken, dan enkel onzeker zijn. Hetgeen inderdaad heel vervelend is, vooral voor de persoon zelf.



Als die persoon voortdurend zekerheid gaat zoeken bij anderen, of telkens denkt dat een bepaalde actie van de ander (zoals een tijdje geen contact zoeken) zonder meer aan hem/haarzelf te koppelen is, dan wordt het al wat meer egocentrisch. En narcistisch overigens. Kijk maar wat ik citeerde uit dat artikel in Opzij.

Leuk topic dit! De mensen die zich beledigd voelen missen denk ik even een link...



Ik heb verder niet zoveel toe te voegen aan posts van luiaard, snoek, oblesse en felicia, maar ik lees mee...

Hee Luiaard, mijn psych is een psycholoog i.p.v. een psychiater. Maar dat is alleen even voor de statistieken.



Ik zal het haar zeker voorleggen, aangezien ik nog wel wat handvatten kan gebruiken om de woede rondom die ene vriendin een keer los te laten. En dan zal ik ongetwijfeld vertellen wat aan de breuk is vooraf gegaan. Ben erg benieuwd hoe zij het ziet.



Overigens denk ik niet dat onzekere mensen egocentrisch zijn, maar dat hun onzekerheid zich uit in de vorm van egocentrisme. Misschien een klein verschil, maar ik denk dat dat laatste een manier van denken is (en dus te veranderen), en als je egocentrisch bént, dat het meer in je genen zit (en dus heeeel moeilijk te veranderen). Wat denk jij?



Ik zal mijn psych ook eens vragen naar haar idee over narcistische trekken in relatie tot onzekerheid.

quote:Luiaard schreef op 23 oktober 2008 @ 17:56:

Paaltje, zoals ik al zei denk ik dat mensen onterecht denken dat egocentrische mensen alleen in de vorm van "kijk naar mij, ik ben zooo geweldig" komen. Als iemand over straat loopt en ze hoort mensen achter haar in de lach schieten zullen veel mensen gewoon denken, als het ze al opvalt tenminste, dat iemand een goeie grap heeft verteld. Iemand die extreem onzeker is zal al snel denken dat ze in de lach schieten vanwege haar, om haar uit te lachen of zo. Dat is wat Snoek bedoelt met denken dat wat iedereen doet dat dat zonder meer te koppelen is aan haar/hem.Da's psies wak bedoel!

En bananhina, gezellig dat je meeleest. Mocht je toch nog eens wat willen roepen, leef je uit hoor. Ben in ieder geval blij dat het onderwerp een stuk beter begrepen wordt door de meesten. Eet smakelijk mensen, tijd voor de innerlijke mensch (en dat is natuurlijk iets heel anders dan ik-gericht bezig zijn )

Wat een geanalyseer.



Ik denk dat iedereen egocentrisch is in de kern. Lijkt me ook vrij logisch. Met jezelf zit je de hele dag opgescheept, je kent jezelf het beste, je bent een wandelend reclamebord voor jezelf...als je over jezelf spreekt ben je egocentrisch, spreek je over een ander, ben je een roddeltante. Wat wil men nu?



Dat van dat onzekere herken ik. Ik dacht vroeger ook altijd dat als mensen naar me keken, of lachten, of naar me lachten, dat het in connectie stond met mijn lelijke uiterlijk. Totdat ik besefte dat mensen eigenlijk altijd egocentrisch zijn en helemaal niet veel over een meisje op de straat zouden spreken. En dat op een gegeven moment de mannen wel keken uit interesse. Sja.



We zijn allemaal egocentrisch. Als een gesprek gaat over economie, dan haak ik af. Heb ik niks mee, kan ik niets mee, begrijp ik niets van. Gaat het over schoenen of over literatuur, dan ben ik er weer bij. We zoeken allemaal mensen uit die overeenkomstig ons eigen ego zijn. Heerlijk egocentrisch dus.



En nu ga ik lekker egocentrisch plassen. In mijn eentje. Luisteren naar mijn waterstraal. Heerlijk!