Psyche
alle pijlers
Alle egocentrische mensen verzameluuuhh!!!
vrijdag 3 oktober 2008 om 22:42
Ik kijk nu zo een beetje op dit forum rond en, met uitzondering van de echt zieke mensen uiteraard, word ik toch een beetje onpasselijk van de grote hoeveelheid onzekere, egocentrische mensen die hier rondzwerven.
Ik lees alleen maar topics over IK heb emotionele problemen, IK voel me zo onzeker, IK maak me altijd zorgen over wat andere mensen van MIJ vinden, MIJN haar zit niet zo leuk als dat van anderen, IK vergelijk mezelf altijd met andere mensen, en als ik met andere mensen praat denk ik altijd aan hoe IK overkom op hen.
Ja da's fijn, dus stel dat ik met zo iemand een gesprek heb, dan kan ik net zo goed de allergrootste onzin uitkramen want zo'n persoon luistert toch niet naar wat ik zeg, maar is alleen maar bezig met zichzelf, met hoe zij overkomen. Ik ken dit soort mensen, en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nooit leuk vind om met hen te praten omdat ze altijd zo krampachtig overkomen en je doorhebt dat ze toch niet echt naar je luisteren maar alleen maar bezig zijn met hun eigen onzekerheid en bang zijn dat hun gedrag of hun kleren misschien niet genoeg in de smaak bij de ander vallen.
Ik wil niemand persoonlijk aanvallen, maar ik vind het toch altijd frappant dat dit soort mensen zich zo druk maken om wat anderen van HEN vinden terwijl ze ondertussen klagen dat niemand ze leuk vind om mee te praten. In plaats van dat je je blik voor de verandering eens gewoon naar buiten richt in plaats van alleen maar naar binnen, naar jezelf. Terwijl jij je zorgen maakt over of je wel leuk genoeg bent gebeuren er ondertussen zat andere dingen in de wereld die veel verschrikkelijker zijn (niet dat ik alles dood wil relativeren of zo), maar de waarheid is dat egocentrische mensen nu eenmaal niet leuk zijn om mee om te gaan. Dat geldt voor zowel het soort van "oh, ik ben echt geweldig, en iedereen moet nu naar mij kijken en mij alle aandacht geven" als voor het soort "oh, ik ben zo bang wat iedereen van mij zal vinden, iedereen vindt me vast heel stom, dus daarom moet ik extra leuk doen."
Misschien schiet ik ietwat uit mijn slof en nogmaals wil ik niemand in het bijzonder beledigen of zo, maar ik word gewoon een beetje ziek van het hele ikke, ikke, ikke tijdperk.
Verder wens ik iedereen een prettig weekend.
Groetjes Luiaard
Ik lees alleen maar topics over IK heb emotionele problemen, IK voel me zo onzeker, IK maak me altijd zorgen over wat andere mensen van MIJ vinden, MIJN haar zit niet zo leuk als dat van anderen, IK vergelijk mezelf altijd met andere mensen, en als ik met andere mensen praat denk ik altijd aan hoe IK overkom op hen.
Ja da's fijn, dus stel dat ik met zo iemand een gesprek heb, dan kan ik net zo goed de allergrootste onzin uitkramen want zo'n persoon luistert toch niet naar wat ik zeg, maar is alleen maar bezig met zichzelf, met hoe zij overkomen. Ik ken dit soort mensen, en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nooit leuk vind om met hen te praten omdat ze altijd zo krampachtig overkomen en je doorhebt dat ze toch niet echt naar je luisteren maar alleen maar bezig zijn met hun eigen onzekerheid en bang zijn dat hun gedrag of hun kleren misschien niet genoeg in de smaak bij de ander vallen.
Ik wil niemand persoonlijk aanvallen, maar ik vind het toch altijd frappant dat dit soort mensen zich zo druk maken om wat anderen van HEN vinden terwijl ze ondertussen klagen dat niemand ze leuk vind om mee te praten. In plaats van dat je je blik voor de verandering eens gewoon naar buiten richt in plaats van alleen maar naar binnen, naar jezelf. Terwijl jij je zorgen maakt over of je wel leuk genoeg bent gebeuren er ondertussen zat andere dingen in de wereld die veel verschrikkelijker zijn (niet dat ik alles dood wil relativeren of zo), maar de waarheid is dat egocentrische mensen nu eenmaal niet leuk zijn om mee om te gaan. Dat geldt voor zowel het soort van "oh, ik ben echt geweldig, en iedereen moet nu naar mij kijken en mij alle aandacht geven" als voor het soort "oh, ik ben zo bang wat iedereen van mij zal vinden, iedereen vindt me vast heel stom, dus daarom moet ik extra leuk doen."
Misschien schiet ik ietwat uit mijn slof en nogmaals wil ik niemand in het bijzonder beledigen of zo, maar ik word gewoon een beetje ziek van het hele ikke, ikke, ikke tijdperk.
Verder wens ik iedereen een prettig weekend.
Groetjes Luiaard
zaterdag 25 oktober 2008 om 12:46
Digi loopt volgens mij gewoon lekker een beetje te schoppen .
En ik begrijp je punt, natuurlijk is iedereen in bepaalde mate egocentrisch. Gelukkig maar, anders zouden we niet voor onszelf kunnen zorgen. Maar dat er veel nuances bestaan daarin, dat idee heb ik wel.
Voor mijn gevoel zijn mensen met "gezonde" ego's over het algemeen heel goed in staat anderen in hun waarde te laten, dingen niet te persoonlijk te nemen en ook in staat zich goed in te leven zonder daarin zichzelf te verliezen. Het is de neutrale egopositie, heel interessant. Als je daarvan af beweegt heb je al snel inferioriteit of superioriteit terwijl de neutrale middenpositie meer is dan dat je precies in het midden staat. Alsof inferioriteit en superioriteit er niet langer toe doen. En er alleen nog een prettig zijn is.
En ik begrijp je punt, natuurlijk is iedereen in bepaalde mate egocentrisch. Gelukkig maar, anders zouden we niet voor onszelf kunnen zorgen. Maar dat er veel nuances bestaan daarin, dat idee heb ik wel.
Voor mijn gevoel zijn mensen met "gezonde" ego's over het algemeen heel goed in staat anderen in hun waarde te laten, dingen niet te persoonlijk te nemen en ook in staat zich goed in te leven zonder daarin zichzelf te verliezen. Het is de neutrale egopositie, heel interessant. Als je daarvan af beweegt heb je al snel inferioriteit of superioriteit terwijl de neutrale middenpositie meer is dan dat je precies in het midden staat. Alsof inferioriteit en superioriteit er niet langer toe doen. En er alleen nog een prettig zijn is.
zaterdag 25 oktober 2008 om 13:03
Goed voor jezelf zorgen is iets anders dan egocentrisme. Als je d'r in doorschiet wordt het weer een ander verhaal natuurlijk. Wat Feliciaatje zegt: er zijn een hoop nuances.
Trouwens interessante materie, Feliciaatje, over de neutrale egopositie. Dat is eigenlijk een soort levenshouding, als je op die manier door de wereld stapt. Doet me denken aan de uitgangspunten van een boeddhistische levenshouding.
@Digitalis We zijn allemaal egocentrisch. Als een gesprek gaat over economie, dan haak ik af. Heb ik niks mee, kan ik niets mee, begrijp ik niets van. Gaat het over schoenen of over literatuur, dan ben ik er weer bij. We zoeken allemaal mensen uit die overeenkomstig ons eigen ego zijn. Heerlijk egocentrisch dus. Is dat niet simpelweg mensen uitzoeken met dezelfde interesses? Dus in de lijn van: goed voor jezelf zorgen? Als ik in een gesprek verzeild raak over een onderwerp waarvan ik denk: 'huh?' of 'lekker belangrijk' haak ik ook af hoor. Of ik stel vanuit mijn eigen dommigheid vragen over dat onderwerp. Of ik vraag waar de interesse voor het onderwerp vandaan komt, aangezien het mij de rozen boeit. En voor je het weet ben je tóch geïnteresseerd in de economie! Not.
Mensen die zichzelf niet bijster serieus nemen zijn over het algemeen behoorlijk amusant. Is mijn ervaring. Komen we natuurlijk wel bij een mogelijke valkuil van zelfspot uit: je eigen kwetsbaarheid verbloemen door grappen te maken over wie je bent. Zijn ze misschien gewoon onzeker... (en de cirkel is weer rond)...
Tijd voor ontbijt (ja, ik was echt be-la-che-lijk laat uit mijn bed).
Trouwens interessante materie, Feliciaatje, over de neutrale egopositie. Dat is eigenlijk een soort levenshouding, als je op die manier door de wereld stapt. Doet me denken aan de uitgangspunten van een boeddhistische levenshouding.
@Digitalis We zijn allemaal egocentrisch. Als een gesprek gaat over economie, dan haak ik af. Heb ik niks mee, kan ik niets mee, begrijp ik niets van. Gaat het over schoenen of over literatuur, dan ben ik er weer bij. We zoeken allemaal mensen uit die overeenkomstig ons eigen ego zijn. Heerlijk egocentrisch dus. Is dat niet simpelweg mensen uitzoeken met dezelfde interesses? Dus in de lijn van: goed voor jezelf zorgen? Als ik in een gesprek verzeild raak over een onderwerp waarvan ik denk: 'huh?' of 'lekker belangrijk' haak ik ook af hoor. Of ik stel vanuit mijn eigen dommigheid vragen over dat onderwerp. Of ik vraag waar de interesse voor het onderwerp vandaan komt, aangezien het mij de rozen boeit. En voor je het weet ben je tóch geïnteresseerd in de economie! Not.
Mensen die zichzelf niet bijster serieus nemen zijn over het algemeen behoorlijk amusant. Is mijn ervaring. Komen we natuurlijk wel bij een mogelijke valkuil van zelfspot uit: je eigen kwetsbaarheid verbloemen door grappen te maken over wie je bent. Zijn ze misschien gewoon onzeker... (en de cirkel is weer rond)...
Tijd voor ontbijt (ja, ik was echt be-la-che-lijk laat uit mijn bed).
maandag 27 oktober 2008 om 17:56
Jemig de pemig Snoek! Da's toch niet normaal?!?! 
Ben het overigens ook met Feliciaatje eens over wat je zegt over de neutrale positie. Bij onzekere mensen zie je ook zo vaak dat ze zichzelf aan anderen spiegelen. Onzeker worden omdat een ander mooier is, meer vrienden heeft, een betere baan heeft. Je ziet het ook bij mensen die zichzelf graag als superieur beschouwen t.o.v. een andere groep. Om maar een extreem voorbeeld te noemen: neo-nazi's of lonsdale jongeren die op alle buitenlanders poepen terwijl het meestal zelf laag opgeleide, werkloze mensen zijn met een intellectueel vermogen van een pantoffeldier. Superioriteitsgevoelens komen toch ook vaak voort uit onzekerheid, of angst.
Ben het overigens ook met Feliciaatje eens over wat je zegt over de neutrale positie. Bij onzekere mensen zie je ook zo vaak dat ze zichzelf aan anderen spiegelen. Onzeker worden omdat een ander mooier is, meer vrienden heeft, een betere baan heeft. Je ziet het ook bij mensen die zichzelf graag als superieur beschouwen t.o.v. een andere groep. Om maar een extreem voorbeeld te noemen: neo-nazi's of lonsdale jongeren die op alle buitenlanders poepen terwijl het meestal zelf laag opgeleide, werkloze mensen zijn met een intellectueel vermogen van een pantoffeldier. Superioriteitsgevoelens komen toch ook vaak voort uit onzekerheid, of angst.
maandag 27 oktober 2008 om 18:00
Ook interessant wat betrekking heeft op waar we het hier over hebben: Obama en McCain onthullen zich via taaldetails, op nrc.nl
http://www.nrc.nl/wetensc...llen_zich_via_taaldetails
Met name dit stukje:
Alleen, hoe wérkt dat therapeutisch schrijven nu precies? Psychologen gingen ervan uit dat mensen door het schrijven over hun intiemste gevoelens over problemen een nieuwe kijk op de zaak ontwikkelden, en er een verhaal van maakten dat als afgesloten kon worden beschouwd. Maar dat is geen volledige of zelfs maar goed getoetste verklaring.
In zijn zoektocht naar het mechanisme achter therapeutisch schrijven richtte Pennebaker zich niet zozeer op de inhoud van het geschrevene, maar juist op taalkundige kenmerken op woordniveau. Zo ontdekte hij dat depressieve mensen vaker negatieve en lichamelijke woorden gebruikten, en ook vaker het woord ‘ik’ dan mensen die nooit depressief waren geweest. Ook in het werk van dichters die zelfmoord hadden gepleegd, kwam het woord ‘ik’ vaker voor dan het werk van niet-suïcidale dichters.
http://www.nrc.nl/wetensc...llen_zich_via_taaldetails
Met name dit stukje:
Alleen, hoe wérkt dat therapeutisch schrijven nu precies? Psychologen gingen ervan uit dat mensen door het schrijven over hun intiemste gevoelens over problemen een nieuwe kijk op de zaak ontwikkelden, en er een verhaal van maakten dat als afgesloten kon worden beschouwd. Maar dat is geen volledige of zelfs maar goed getoetste verklaring.
In zijn zoektocht naar het mechanisme achter therapeutisch schrijven richtte Pennebaker zich niet zozeer op de inhoud van het geschrevene, maar juist op taalkundige kenmerken op woordniveau. Zo ontdekte hij dat depressieve mensen vaker negatieve en lichamelijke woorden gebruikten, en ook vaker het woord ‘ik’ dan mensen die nooit depressief waren geweest. Ook in het werk van dichters die zelfmoord hadden gepleegd, kwam het woord ‘ik’ vaker voor dan het werk van niet-suïcidale dichters.
maandag 27 oktober 2008 om 20:05
Interessant zeg Luiaard! Ik vond dit ook nog wel leuk:
"Inmiddels heeft Pennebaker een hele lijst opgesteld van woordsoorten en duidingen ervan. Zo blijkt frequent gebruik van 'ik' ook te kunnen duiden op een lagere sociale status. En op eerlijkheid: mensen die de waarheid spreken, doen dat vaak in de eerste persoon.
"...Zo gebruikte McCain in de eerste twee debatten vaker het woord 'ik' dan Obama, maar wat dat dan precies betekent is onduidelijk: is hij somber, onderdanig of eerlijk?"
Therapeutisch schrijven vind ik overigens niet ik-gericht. Althans, niet in de negatieve/egocentrische zin van het woord. Tenzij je al je vrienden verplicht jouw zieleroerselen te lezen. Als je schrijft hou je het over het algemeen juist voor jezelf. Ik wel tenminste. Of die verklaring (zie jouw stukje) nu getoetst is of niet: voor mij werkt het als een tierelier, van me af schrijven. Het relativeert, verheldert en lucht op.
Nog even over wat je schrijft over superioriteitsgevoelens bij die extreme lieden. Het is volgens mij nog niet eens zo zeer dat ze zichzelf oprecht beter voelen (soms wel trouwens, ieks eng!), maar het gaat vooral om het groepsgevoel. Ergens bij horen. Ik heb wel eens een documentaire gezien over fanatieke voetbalfans. Het gaat ze vaak minder om het spel, en meer om bij een grotere groep te horen en daaraan een identiteit te ontlenen.
Effe wat anders. Zag ik toch vandaag bij de bedrijfsarts een happinez-agenda op haar bureau liggen... Mensen, waar moet dat heen als zelfs de bedrijfsarts ik-gericht is? Geintje. Het is een hele fijne vrouw met een goed ontwikkeld luisterend oor. Maar ik moest wel even intern glimlachen, met dit topic in mijn achterhoofd.
"Inmiddels heeft Pennebaker een hele lijst opgesteld van woordsoorten en duidingen ervan. Zo blijkt frequent gebruik van 'ik' ook te kunnen duiden op een lagere sociale status. En op eerlijkheid: mensen die de waarheid spreken, doen dat vaak in de eerste persoon.
"...Zo gebruikte McCain in de eerste twee debatten vaker het woord 'ik' dan Obama, maar wat dat dan precies betekent is onduidelijk: is hij somber, onderdanig of eerlijk?"
Therapeutisch schrijven vind ik overigens niet ik-gericht. Althans, niet in de negatieve/egocentrische zin van het woord. Tenzij je al je vrienden verplicht jouw zieleroerselen te lezen. Als je schrijft hou je het over het algemeen juist voor jezelf. Ik wel tenminste. Of die verklaring (zie jouw stukje) nu getoetst is of niet: voor mij werkt het als een tierelier, van me af schrijven. Het relativeert, verheldert en lucht op.
Nog even over wat je schrijft over superioriteitsgevoelens bij die extreme lieden. Het is volgens mij nog niet eens zo zeer dat ze zichzelf oprecht beter voelen (soms wel trouwens, ieks eng!), maar het gaat vooral om het groepsgevoel. Ergens bij horen. Ik heb wel eens een documentaire gezien over fanatieke voetbalfans. Het gaat ze vaak minder om het spel, en meer om bij een grotere groep te horen en daaraan een identiteit te ontlenen.
Effe wat anders. Zag ik toch vandaag bij de bedrijfsarts een happinez-agenda op haar bureau liggen... Mensen, waar moet dat heen als zelfs de bedrijfsarts ik-gericht is? Geintje. Het is een hele fijne vrouw met een goed ontwikkeld luisterend oor. Maar ik moest wel even intern glimlachen, met dit topic in mijn achterhoofd.
maandag 27 oktober 2008 om 22:09
Wat een onzin luiaard.
je zet toch iets op ene topic omdat je ergens mee zit?! Anders zou je het toch wel met vriendinnen bespreken?! Hier heb je een objectief oordeel.
Egocentrisch zijn, daarmee gun je andere ook, maar jezelf ook. Ik gun mezelf ook heel wat, om gelukkig te zijn!! Dus, kom maar lekker voor jezelf op!
je zet toch iets op ene topic omdat je ergens mee zit?! Anders zou je het toch wel met vriendinnen bespreken?! Hier heb je een objectief oordeel.
Egocentrisch zijn, daarmee gun je andere ook, maar jezelf ook. Ik gun mezelf ook heel wat, om gelukkig te zijn!! Dus, kom maar lekker voor jezelf op!
maandag 27 oktober 2008 om 22:40
Babe23, heb je het hele topic gelezen eigenlijk? Zou ik wel doen. Dan weet je wat er bedoeld wordt.
Bovendien, ik herhaal het nog maar eens: egocentrisch zijn is iets anders dan goed voor jezelf zorgen of voor jezelf opkomen. Daar waren we het hier al over eens.
En op een forum krijg je een objectief oordeel? Yeah right. Hooguit een oordeel van mensen die jou niet kennen en dus wat kritischer durven zijn bijvoorbeeld.
Bovendien, ik herhaal het nog maar eens: egocentrisch zijn is iets anders dan goed voor jezelf zorgen of voor jezelf opkomen. Daar waren we het hier al over eens.
En op een forum krijg je een objectief oordeel? Yeah right. Hooguit een oordeel van mensen die jou niet kennen en dus wat kritischer durven zijn bijvoorbeeld.
dinsdag 28 oktober 2008 om 11:09
Hmm leuk topic dit. Ik begrijp jullie denk ik beter dan ik dacht. Het kan geen kwaad af en toe eens kritisch naar je ikgerichtheid te kijken (of het productief of destructief is, bijvoorbeeld en of je anderen niet erg tekort doet).
Ik ben blij dat jullie aan geven dat het best belangrijk is om soms ikgericht te zijn, daar ben ik het dan ook volledig mee eens. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je dat uiteindelijk ook niet voor een ander. Ik had pas een discussie met iemand over politiek en 'weldoenerij' (dus geven aan andere landen enzo) en over de balans tussen voor je eigen succes gaan en voor anderen zorgen.
Wij kwamen toen tot de conclusie dat het resultaat bepalend moet zijn. Enerzijds, iemand die eerst voor zijn eigen succes gaat, kan daar door wel veel meer voor anderen betekenen. Immers de kreupele die de blinde helpt.. dat schiet ook niet op. Iemand die keihard voor zichzelf bezig is om een bedrijf op te zetten zorgt daarmee wel voor werkgelegenheid en doordat deze zijn eigen positie in veiligheid brengt krijgt diegene ook meer ruimte om wat voor een ander te doen. Nu stel ik het even heel beroepsmatig maar dat geldt denk ik ook sociaal/emotioneel. Je kan niet geven wat je niet hebt.
Wat hij ook zei (waar ik dat gesprek mee had) vond ik ook een goeie, veel mensen concentreren zich op goeddoen als compensatie voor luiheid en niets bereikt hebben. Goed doen is een enorm politiek correct schild tegen aan vallen over persoonlijk welslagen. Ik denk dat met anderen bezig zijn dus heel goed egoistisch zou kunnen zijn en vraag me ook af of mensen die voor zichzelf niets bereiken dit soms niet een beetje als excuus gebruiken.
Ik denk zelf dat je ook in het belang van anderen moet zorgen dat je er zelf goed voor staat. Financieel, emotioneel en sociaal en als je daarin slaagt komt er vanzelf meer ruimte voor ander mensen.
Ik ben blij dat jullie aan geven dat het best belangrijk is om soms ikgericht te zijn, daar ben ik het dan ook volledig mee eens. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je dat uiteindelijk ook niet voor een ander. Ik had pas een discussie met iemand over politiek en 'weldoenerij' (dus geven aan andere landen enzo) en over de balans tussen voor je eigen succes gaan en voor anderen zorgen.
Wij kwamen toen tot de conclusie dat het resultaat bepalend moet zijn. Enerzijds, iemand die eerst voor zijn eigen succes gaat, kan daar door wel veel meer voor anderen betekenen. Immers de kreupele die de blinde helpt.. dat schiet ook niet op. Iemand die keihard voor zichzelf bezig is om een bedrijf op te zetten zorgt daarmee wel voor werkgelegenheid en doordat deze zijn eigen positie in veiligheid brengt krijgt diegene ook meer ruimte om wat voor een ander te doen. Nu stel ik het even heel beroepsmatig maar dat geldt denk ik ook sociaal/emotioneel. Je kan niet geven wat je niet hebt.
Wat hij ook zei (waar ik dat gesprek mee had) vond ik ook een goeie, veel mensen concentreren zich op goeddoen als compensatie voor luiheid en niets bereikt hebben. Goed doen is een enorm politiek correct schild tegen aan vallen over persoonlijk welslagen. Ik denk dat met anderen bezig zijn dus heel goed egoistisch zou kunnen zijn en vraag me ook af of mensen die voor zichzelf niets bereiken dit soms niet een beetje als excuus gebruiken.
Ik denk zelf dat je ook in het belang van anderen moet zorgen dat je er zelf goed voor staat. Financieel, emotioneel en sociaal en als je daarin slaagt komt er vanzelf meer ruimte voor ander mensen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:09
Mee eens Noblesse_Oblige, als je niet goed voor jezelf zorgt kun je een ander ook niet tegemoet komen.
Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen puur uit altruïstische motieven iets doen voor een ander. Niet dat dat per definitie beter is dan wanneer je iets doet uit egoïstische motieven. Soms denk ik: kan het schelen, zolang die ander geholpen wordt. Maar inderdaad, goeddoen om er vervolgens mee te koketteren of het als een soort excuustruus te gebruiken voor verdere luiheid of andere lamballerij, nee.
Wel een lastig iets, weldoenerij. Ik denk er al een tijdje over om iets 'goeds' te doen (anders dan lief zijn voor de mensen om me heen). Helpen bij de voedselbank bijvoorbeeld. Maar in hoeverre doe ik dat enkel voor die anderen en niet om mezelf een goed gevoel te geven? En als het mij een goed gevoel geeft om zoiets te doen, wat is daar mis mee eigenlijk? Dat soort afwegingen en gedachtes komen dan bij me op. Overigens is het voor mij nu nog te vroeg om zoiets te doen omdat ik weinig te geven heb momenteel. Eerst even mezelf oplappen voordat ik iets ga weggeven dat ik niet heb. Aan roofbouw plegen heeft niemand iets.
Ik denk zelf dat je ook in het belang van anderen moet zorgen dat je er zelf goed voor staat. Financieel, emotioneel en sociaal en als je daarin slaagt komt er vanzelf meer ruimte voor ander mensen.
Hoe bedoel je dit precies? In de trant van: als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je dat ook niet doen voor een ander? Of: als jij geen gebruik hoeft te maken van bepaalde (maatschappelijke) voorzieningen, is er meer over voor mensen die het harder nodig hebben?
Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen puur uit altruïstische motieven iets doen voor een ander. Niet dat dat per definitie beter is dan wanneer je iets doet uit egoïstische motieven. Soms denk ik: kan het schelen, zolang die ander geholpen wordt. Maar inderdaad, goeddoen om er vervolgens mee te koketteren of het als een soort excuustruus te gebruiken voor verdere luiheid of andere lamballerij, nee.
Wel een lastig iets, weldoenerij. Ik denk er al een tijdje over om iets 'goeds' te doen (anders dan lief zijn voor de mensen om me heen). Helpen bij de voedselbank bijvoorbeeld. Maar in hoeverre doe ik dat enkel voor die anderen en niet om mezelf een goed gevoel te geven? En als het mij een goed gevoel geeft om zoiets te doen, wat is daar mis mee eigenlijk? Dat soort afwegingen en gedachtes komen dan bij me op. Overigens is het voor mij nu nog te vroeg om zoiets te doen omdat ik weinig te geven heb momenteel. Eerst even mezelf oplappen voordat ik iets ga weggeven dat ik niet heb. Aan roofbouw plegen heeft niemand iets.
Ik denk zelf dat je ook in het belang van anderen moet zorgen dat je er zelf goed voor staat. Financieel, emotioneel en sociaal en als je daarin slaagt komt er vanzelf meer ruimte voor ander mensen.
Hoe bedoel je dit precies? In de trant van: als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je dat ook niet doen voor een ander? Of: als jij geen gebruik hoeft te maken van bepaalde (maatschappelijke) voorzieningen, is er meer over voor mensen die het harder nodig hebben?
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:20
Ha ja, dat altruistische wantrouw ik ook enorm. Vooral mensen die ergens in donker Afrika hutten gaan bouwen. De minachting voor de Afrikanen druipt er trouwens vanaf. Maar ja, die helpersstatus he. Oh gruwel. Ik geef toe dat Afrika me niet boeit, qua problematiek. Net als Afrikanen zich niet druk maken om mijn welzijn. Prima wederkerige desinteresse, me dunkt.
donderdag 30 oktober 2008 om 17:11
Oe ja dat stoort mij soms ook de pan uit, als de weldoenerij overgoten is met een saus van de smaak 'wij zijn beter/slimmer/whatever dan zij'. Puur altruïsme bestaat ook niet denk ik. Wel een hoop weldoeners die er heel oprecht instaan en echt goeie dingen doen.
Dat Afrikanen (trouwens link volgens mij om alle Afrikaanse landen op 1 hoop te gooien maar dat terzijde) zich niet druk maken om het welzijn van ons, 'de rijken', lijkt me logisch. Je kunt je niet druk maken om anderen -althans, zo ver weg- als je zelf honger lijdt of in zware armoe leeft. Dat heet geen desinteresse maar overleven.
Dat Afrikanen (trouwens link volgens mij om alle Afrikaanse landen op 1 hoop te gooien maar dat terzijde) zich niet druk maken om het welzijn van ons, 'de rijken', lijkt me logisch. Je kunt je niet druk maken om anderen -althans, zo ver weg- als je zelf honger lijdt of in zware armoe leeft. Dat heet geen desinteresse maar overleven.
donderdag 30 oktober 2008 om 17:17
Misschien is iets willen toevoegen een beter idee. Op je eigen manier. Dan heb je er ook lol in, dat lijkt me toch wel belangrijk.
Klinkt vast heel egocentrisch . Maar ik zou zelf niet geholpen willen worden door iemand die mij zo nodig moet redden voor hun eigen goede gevoel over hunzelf. Daar ben ik net te trots en koppig voor. Als iemand het zou doen omdat hij of zij het zelf ook leuk vindt, er wat uithaalt op een manier die niemands zelfrespect hoeft aan te tasten, dat dan veel liever.
En op die manier raak je ook niet teleurgesteld wanneer mensen niet reageren zoals je vindt dat ze moeten reageren. Met gepaste dankbaarheid. Brrr. Wederzijdse waardering lijkt me voor beide partijen beter.
Klinkt vast heel egocentrisch . Maar ik zou zelf niet geholpen willen worden door iemand die mij zo nodig moet redden voor hun eigen goede gevoel over hunzelf. Daar ben ik net te trots en koppig voor. Als iemand het zou doen omdat hij of zij het zelf ook leuk vindt, er wat uithaalt op een manier die niemands zelfrespect hoeft aan te tasten, dat dan veel liever.
En op die manier raak je ook niet teleurgesteld wanneer mensen niet reageren zoals je vindt dat ze moeten reageren. Met gepaste dankbaarheid. Brrr. Wederzijdse waardering lijkt me voor beide partijen beter.
donderdag 30 oktober 2008 om 17:22
quote:Digitalis schreef op 24 oktober 2008 @ 17:56:
Wat een geanalyseer.
Ik denk dat iedereen egocentrisch is in de kern. Lijkt me ook vrij logisch. Met jezelf zit je de hele dag opgescheept, je kent jezelf het beste, je bent een wandelend reclamebord voor jezelf...als je over jezelf spreekt ben je egocentrisch, spreek je over een ander, ben je een roddeltante. Wat wil men nu?
Dat van dat onzekere herken ik. Ik dacht vroeger ook altijd dat als mensen naar me keken, of lachten, of naar me lachten, dat het in connectie stond met mijn lelijke uiterlijk. Totdat ik besefte dat mensen eigenlijk altijd egocentrisch zijn en helemaal niet veel over een meisje op de straat zouden spreken. En dat op een gegeven moment de mannen wel keken uit interesse. Sja.
We zijn allemaal egocentrisch. Als een gesprek gaat over economie, dan haak ik af. Heb ik niks mee, kan ik niets mee, begrijp ik niets van. Gaat het over schoenen of over literatuur, dan ben ik er weer bij. We zoeken allemaal mensen uit die overeenkomstig ons eigen ego zijn. Heerlijk egocentrisch dus.
En nu ga ik lekker egocentrisch plassen. In mijn eentje. Luisteren naar mijn waterstraal. Heerlijk!
Wat een geanalyseer, maar je bent er zelf ook goed in!
Ik vind dat je gelijk hebt wat betreft je stelling dat iedereen egocentrisch is in de kern.
En ongenuanceerd is niet erg, want alles moet altijd zo voorzichtig gebracht worden dat de boodschap meestal totaal verloren gaat.
Ik denk zelf dat iedereen wel een mate van zelfbewustzijn en beperking van onbevangenheid kent; het zou niet best zijn als je totaal geen zelfbewustzijn zou kennen, dan kun je maar ongegeneerd doen waar je zin in hebt en mensen om je heen benadelen. Het tegenovergestelde daarvan is dat je je overbewust bent van alles wat je doet- dat kan heel vervelend zijn en ik denk dat dát je egocentrischer kan maken.
Of egocentrisme een mechanisme van de natuur is/ overlevingsmechanisme weet ik niet, maar het zal zo zijn functie hebben.
Wat een geanalyseer.
Ik denk dat iedereen egocentrisch is in de kern. Lijkt me ook vrij logisch. Met jezelf zit je de hele dag opgescheept, je kent jezelf het beste, je bent een wandelend reclamebord voor jezelf...als je over jezelf spreekt ben je egocentrisch, spreek je over een ander, ben je een roddeltante. Wat wil men nu?
Dat van dat onzekere herken ik. Ik dacht vroeger ook altijd dat als mensen naar me keken, of lachten, of naar me lachten, dat het in connectie stond met mijn lelijke uiterlijk. Totdat ik besefte dat mensen eigenlijk altijd egocentrisch zijn en helemaal niet veel over een meisje op de straat zouden spreken. En dat op een gegeven moment de mannen wel keken uit interesse. Sja.
We zijn allemaal egocentrisch. Als een gesprek gaat over economie, dan haak ik af. Heb ik niks mee, kan ik niets mee, begrijp ik niets van. Gaat het over schoenen of over literatuur, dan ben ik er weer bij. We zoeken allemaal mensen uit die overeenkomstig ons eigen ego zijn. Heerlijk egocentrisch dus.
En nu ga ik lekker egocentrisch plassen. In mijn eentje. Luisteren naar mijn waterstraal. Heerlijk!
Wat een geanalyseer, maar je bent er zelf ook goed in!
Ik vind dat je gelijk hebt wat betreft je stelling dat iedereen egocentrisch is in de kern.
En ongenuanceerd is niet erg, want alles moet altijd zo voorzichtig gebracht worden dat de boodschap meestal totaal verloren gaat.
Ik denk zelf dat iedereen wel een mate van zelfbewustzijn en beperking van onbevangenheid kent; het zou niet best zijn als je totaal geen zelfbewustzijn zou kennen, dan kun je maar ongegeneerd doen waar je zin in hebt en mensen om je heen benadelen. Het tegenovergestelde daarvan is dat je je overbewust bent van alles wat je doet- dat kan heel vervelend zijn en ik denk dat dát je egocentrischer kan maken.
Of egocentrisme een mechanisme van de natuur is/ overlevingsmechanisme weet ik niet, maar het zal zo zijn functie hebben.
zaterdag 1 november 2008 om 17:48
quote:Feliciaatje schreef op 30 oktober 2008 @ 17:17:
Klinkt vast heel egocentrisch . Maar ik zou zelf niet geholpen willen worden door iemand die mij zo nodig moet redden voor hun eigen goede gevoel over hunzelf. Daar ben ik net te trots en koppig voor.
Maar jij, en wij allemaal, bevinden ons dan ook in een luxepositie dat we iemands hulp kunnen weigeren omdat we te trots zijn. En toch, als ik dakloos was en het zou iedere dag weer mijn grootste zorg zijn om voldoende eten binnen te krijgen zou het mij worst wezen of ik een banaan krijg van een weldoenende non of van een of andere BN-er die mij die banaan uitreikt terwijl RTL Boulevard erbij staat te filmen. Ik heb honger en ik wil die banaan, NU! Dan is het altijd een win-win situatie. Ik heb de banaan, en de BN-er zijn imago is weer opgelapt.
Maar ik heb, net als jullie, er ook een heel dubbel gevoel over. Het is vooral dat omgekeerde racisme wat me echt kan storen. Neem een Hollywoodster of BN'er die naar een ver land gaat en je krijgt altijd hetzelfde verhaal: filmpjes of foto's waarin de ster lachend met donkere kinderen (want er moeten altijd kinderen bij) staat te dansen of te klappen, en vervolgens in een interview erover het ene tenenkrommende cliche na het andere eruitkraamt: die mensen hebben zo weinig, en toch hebben ze ook weinig nodig om gelukkig te zijn, en ga zo maar door. Vooral als ze dan ook zo'n volk de hemel in gaan prijzen (het omgekeerde racisme) omdat ze zo dankbaar zijn. Het superioriteitsgevoel druipt ervanaf: wij zijn de rijke Westerlingen die jullie arme schaapjes wel even gaan helpen. Walgelijk! Weldoenerij is okee, maar zou het alsjeblieft ook zonder die verborgen minachting kunnen?
Klinkt vast heel egocentrisch . Maar ik zou zelf niet geholpen willen worden door iemand die mij zo nodig moet redden voor hun eigen goede gevoel over hunzelf. Daar ben ik net te trots en koppig voor.
Maar jij, en wij allemaal, bevinden ons dan ook in een luxepositie dat we iemands hulp kunnen weigeren omdat we te trots zijn. En toch, als ik dakloos was en het zou iedere dag weer mijn grootste zorg zijn om voldoende eten binnen te krijgen zou het mij worst wezen of ik een banaan krijg van een weldoenende non of van een of andere BN-er die mij die banaan uitreikt terwijl RTL Boulevard erbij staat te filmen. Ik heb honger en ik wil die banaan, NU! Dan is het altijd een win-win situatie. Ik heb de banaan, en de BN-er zijn imago is weer opgelapt.
Maar ik heb, net als jullie, er ook een heel dubbel gevoel over. Het is vooral dat omgekeerde racisme wat me echt kan storen. Neem een Hollywoodster of BN'er die naar een ver land gaat en je krijgt altijd hetzelfde verhaal: filmpjes of foto's waarin de ster lachend met donkere kinderen (want er moeten altijd kinderen bij) staat te dansen of te klappen, en vervolgens in een interview erover het ene tenenkrommende cliche na het andere eruitkraamt: die mensen hebben zo weinig, en toch hebben ze ook weinig nodig om gelukkig te zijn, en ga zo maar door. Vooral als ze dan ook zo'n volk de hemel in gaan prijzen (het omgekeerde racisme) omdat ze zo dankbaar zijn. Het superioriteitsgevoel druipt ervanaf: wij zijn de rijke Westerlingen die jullie arme schaapjes wel even gaan helpen. Walgelijk! Weldoenerij is okee, maar zou het alsjeblieft ook zonder die verborgen minachting kunnen?
zaterdag 1 november 2008 om 21:31
Ieeehhhh dat vind ik inderdaad walgelijk. :puke:
Ik vraag me af of het door gefingeerde emoties en uitgebeelde liefdadigheid niet het omgekeerde effect bereikt wordt: als je een stille, anonieme gever bent, denkt men misschien dat je egoïstisch en op je geld gesteld bent, alleen omdat het niet met veel vertoon gepaard gaat.
En die kinderen, die zie je inmiddels ook wel kijken alsof ze willen zeggen: `Wéér zo`n westers iemand die komt en weer gaat`.
Ik vraag me af of het door gefingeerde emoties en uitgebeelde liefdadigheid niet het omgekeerde effect bereikt wordt: als je een stille, anonieme gever bent, denkt men misschien dat je egoïstisch en op je geld gesteld bent, alleen omdat het niet met veel vertoon gepaard gaat.
En die kinderen, die zie je inmiddels ook wel kijken alsof ze willen zeggen: `Wéér zo`n westers iemand die komt en weer gaat`.
Viva naar de knoppen.
maandag 3 november 2008 om 17:53
Ik zou het de mensen aldaar, in de arme landen, wel eens willen vragen wat ze daar nou van vinden. Enerzijds denk ik dat het werkt zoals Luiaard schrijft: als je gillende honger hebt of ergens anders gillende behoefte aan hebt, zal het je een rotte zorg wezen of Angelina Jolie voor je neus staat met een zak rijst of tante Bep. Zolang ze maar hulp komen bieden. Anderzijds zou het me niet verbazen dat ze tegelijkertijd he-le-maal niet goed worden van die opzichtige weldoenerij en de eindeloze dankbaarheid die daarbij schijnt te horen. Geen idee (gelukkig) hoe dat moet voelen.
Even weer een sprongetje naar het ik-gerichte gebeuren waar Luiaard dit topic ooit mee begon: zaterdag zat bij de krant een bijlage met daarin een artikel met de volgende titel: 'De grens tussen spiritueel en narcistisch is dun'. Een stukje van de inleidende tekst bij het artikel:
Individuele spiritualiteit is even betekenisloos als ieder een eigen taal: niemand verstaat elkaar. Als iedereen zijn eigen geluk nastreeft, wordt de samenleving niet gelukkig....'
Ook stond boven het artikel: 'Hippe spiritualiteit maakt ons tot ego-goden: in de zoektocht naar ons zelf is geen plek voor anderen'. Nog een citaat: 'De inzet van de nieuwe spiritualiteit, jezelf te vinden, heeft een schadelijke bijwerking: ze maakt het uit-balans-zijn-van-het-individu tot een ziektebeeld, waardoor zelfs de conventionele geneeskunde verstrikt raakt in holistische netten. "Als we zoeken vinden we altijd wel iets", zo riep vroeger de dokter een al te onzeker patiënt tot de orde.
Ik vond het artikel overigens wel érg negatief als het gaat om zelfontwikkeling en zelfonderzoek, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel een erg lekker nuchter tegengeluid. Ook het blad Happinez werd nog op de korrel genomen. Maar ondertussen is dat blad wel de grootste Nederlandse glossy! Ehm. Volgende keer koop ik dat blad in een anonieme outfit met een zak over mijn hoofd.
Volgens mij blijft het draaien om balans. Niet zozeer de balans in jezelf maar vooral de balans tussen aandacht voor jezelf en aandacht voor de mensen/de wereld om je heen.
Even weer een sprongetje naar het ik-gerichte gebeuren waar Luiaard dit topic ooit mee begon: zaterdag zat bij de krant een bijlage met daarin een artikel met de volgende titel: 'De grens tussen spiritueel en narcistisch is dun'. Een stukje van de inleidende tekst bij het artikel:
Individuele spiritualiteit is even betekenisloos als ieder een eigen taal: niemand verstaat elkaar. Als iedereen zijn eigen geluk nastreeft, wordt de samenleving niet gelukkig....'
Ook stond boven het artikel: 'Hippe spiritualiteit maakt ons tot ego-goden: in de zoektocht naar ons zelf is geen plek voor anderen'. Nog een citaat: 'De inzet van de nieuwe spiritualiteit, jezelf te vinden, heeft een schadelijke bijwerking: ze maakt het uit-balans-zijn-van-het-individu tot een ziektebeeld, waardoor zelfs de conventionele geneeskunde verstrikt raakt in holistische netten. "Als we zoeken vinden we altijd wel iets", zo riep vroeger de dokter een al te onzeker patiënt tot de orde.
Ik vond het artikel overigens wel érg negatief als het gaat om zelfontwikkeling en zelfonderzoek, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel een erg lekker nuchter tegengeluid. Ook het blad Happinez werd nog op de korrel genomen. Maar ondertussen is dat blad wel de grootste Nederlandse glossy! Ehm. Volgende keer koop ik dat blad in een anonieme outfit met een zak over mijn hoofd.
Volgens mij blijft het draaien om balans. Niet zozeer de balans in jezelf maar vooral de balans tussen aandacht voor jezelf en aandacht voor de mensen/de wereld om je heen.
woensdag 5 november 2008 om 20:05
Ja, in het NRC! Ik heb het ook gelezen, en ik herkende heel veel in wat hij zei. Vond het een leuk artikel met een passende illustratie erbij (tekening met allerlei mensen wiens hoofd zover gebogen in hun eigen buik zit dat hun hoofden niet meer zichtbaar zijn, het navelstaarderij). Overigens vond ik het wel schokkend wat in de eerste alinea stond, dat hij door de dokter naar een haptonoom verwezen zou worden terwijl het eigenlijk "gewoon" een levervirus was. Ik had het zelf ook al geschreven in een bericht: het zo met jezelf bezig zijn dat de balans tussen jou en de maatschappij zoek raakt. Ik denk dat de schrijver van het artikel ook niet zozeer wat tegen zelfontwikkeling op zich heeft, maar het feit dat spiritualiteit nu een massaconsumptieproduct is geworden waar heel veel mensen totaal verkeerd mee omgaan. En natuurlijk het feit dat daardoor veel mensen erop inspringen met commerciele bedoelingen (wat sowieso niet kan stroken met zelfontwikkeling en geestelijke verrijking), zodat misbruik en misinterpretatie alle ruimte krijgen.
Wat ik ook leuk vond in dat artikel was dat hij een artikel uit Happinezz (ja, jouw favoriete glossy Snoek! ) citeerde waarin hij liet zien hoe paradoxaal het is om je alleen verbonden te kunnen voelen met andere mensen zolang je maar alleen in de natuur kan zijn. Wat mij vooral tegen de borst stuit in de spirituele hype is dat sommige mensen zich als het ware willen verheffen boven hun mens-zijn, en dat ze zich stiekem superieur voelen aan andere mensen die er niet zo mee bezig zijn. In het uiterste geval krijg je van die enge mensen die continu met zo'n vage glimlach rond hun lippen en een dromerige blik in hun ogen door het leven gaan. Compleet afgesloten van de wereld om hen heen, althans de materiele wereld, want het gaat tenslotte niet om de materie, maar om de geest en bla bla bla. In dat geval kan ik wel begrijpen waarom de auteur denkt dat mensen die zich teveel met dit soort materie bezighouden niet een betere samenleving voortbrengen, maar juist een asociale samenleving. Niet asociaal in de zin van je middelvinger opsteken in het verkeer of voordringen in de rij, maar asociaal in de zin van dat je je onttrekt aan de werkelijke wereld en daardoor onterecht denkt dat je dan juist meer verbonden ermee bent. Op zo'n manier komt er natuurlijk helemaal niks meer van terecht. Afijn, ik geloof dat ik nu een beetje af begin te dwalen van het idee in mijn openingsbericht, maar dit is iets wat ik wel mega interessant vind. Ik ben het zelf voor een groot deel wel met de auteur van het artikel eens. Misschien ga ik zelfs zijn boek kopen: "Waarom we onszelf zoeken maar niet vinden. Zelfhulp voor denkers, tobbers en narcisten" van Coen Simon.
En wat jij zegt in je laatste alinea Snoek, dat het draait om balans, daar is iedereen hier het wel mee eens, en daar zou Coen Simon het zelf ook wel mee eens zijn denk ik, maar hij betoogt juist dat de nieuwe spirituele hype mensen alleen maar verder van die balans afbrengt. Mensen krijgen juist minder aandacht voor de wereld om hen heen. Zo heb ik het tenminste begrepen.
Wat ik ook leuk vond in dat artikel was dat hij een artikel uit Happinezz (ja, jouw favoriete glossy Snoek! ) citeerde waarin hij liet zien hoe paradoxaal het is om je alleen verbonden te kunnen voelen met andere mensen zolang je maar alleen in de natuur kan zijn. Wat mij vooral tegen de borst stuit in de spirituele hype is dat sommige mensen zich als het ware willen verheffen boven hun mens-zijn, en dat ze zich stiekem superieur voelen aan andere mensen die er niet zo mee bezig zijn. In het uiterste geval krijg je van die enge mensen die continu met zo'n vage glimlach rond hun lippen en een dromerige blik in hun ogen door het leven gaan. Compleet afgesloten van de wereld om hen heen, althans de materiele wereld, want het gaat tenslotte niet om de materie, maar om de geest en bla bla bla. In dat geval kan ik wel begrijpen waarom de auteur denkt dat mensen die zich teveel met dit soort materie bezighouden niet een betere samenleving voortbrengen, maar juist een asociale samenleving. Niet asociaal in de zin van je middelvinger opsteken in het verkeer of voordringen in de rij, maar asociaal in de zin van dat je je onttrekt aan de werkelijke wereld en daardoor onterecht denkt dat je dan juist meer verbonden ermee bent. Op zo'n manier komt er natuurlijk helemaal niks meer van terecht. Afijn, ik geloof dat ik nu een beetje af begin te dwalen van het idee in mijn openingsbericht, maar dit is iets wat ik wel mega interessant vind. Ik ben het zelf voor een groot deel wel met de auteur van het artikel eens. Misschien ga ik zelfs zijn boek kopen: "Waarom we onszelf zoeken maar niet vinden. Zelfhulp voor denkers, tobbers en narcisten" van Coen Simon.
En wat jij zegt in je laatste alinea Snoek, dat het draait om balans, daar is iedereen hier het wel mee eens, en daar zou Coen Simon het zelf ook wel mee eens zijn denk ik, maar hij betoogt juist dat de nieuwe spirituele hype mensen alleen maar verder van die balans afbrengt. Mensen krijgen juist minder aandacht voor de wereld om hen heen. Zo heb ik het tenminste begrepen.
