Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 juni 2016 om 01:17
Nog even een kleine aanvulling. Afgelopen nacht kon ik ook niet slapen en heb toen de smsjes van vakantie nagelezen.
Er stond alleen maar in dat hij me zo miste en van me hield. Hjj de kinderen eerder in bed deed om.met me te bellen enz. Dat hij zo blij was als ik terug was.
Ik kan niet geloven dat hij toen aan het afsluiten was. Ik voel me in die zin dan ook echt voor de gek gehouden. Een week voor het uit ging zei hij nog dat hij ons samen wel oud zag worden en dat we over een jaar echt samen zouden wonen....
Het maakt ook niet uit. Zijn woorden waren duidelijk. Dit gewoon even ter aanvulling. Merk dat ik gewoon even behoefte heb aan schrijven en vertellen wat er in me om gaat
Er stond alleen maar in dat hij me zo miste en van me hield. Hjj de kinderen eerder in bed deed om.met me te bellen enz. Dat hij zo blij was als ik terug was.
Ik kan niet geloven dat hij toen aan het afsluiten was. Ik voel me in die zin dan ook echt voor de gek gehouden. Een week voor het uit ging zei hij nog dat hij ons samen wel oud zag worden en dat we over een jaar echt samen zouden wonen....
Het maakt ook niet uit. Zijn woorden waren duidelijk. Dit gewoon even ter aanvulling. Merk dat ik gewoon even behoefte heb aan schrijven en vertellen wat er in me om gaat
dinsdag 7 juni 2016 om 10:39
quote:Suzy65 schreef op 06 juni 2016 @ 11:37:
Storm: fijn dat jullie zo goed kunnen seksen praten samen, waardoor je je op meerdere vlakken zo close kunt voelen.
En natuurlijk denk je niet over alles hetzelfde en dat hoeft ook niet, dat brengt wat dynamiek in de relatie + dat dat prikkelt om na te gaan hoe je zelf idd over bepaalde dingen denkt en wat je daarvan nou echt belangrijk vindt en waar jij nieuwe/andere zienswijzen van hem meekrijgt, en bijstelt omdat daar ook wat voor te zeggen valt.
Op die manier kan hij bijdragen aan verruiming van (eerdere) eigen overtuigingen, niet uit aanpassing, maar omdat je iets zo nooit bekeken hebt bijv, en je je realiseert dat jouw normaalwaarden niet altijd de beste hoeven te zijn en andersom gebeurt dat ook, als je open staat voor elkaars leefwijzen, wensen en ideeen.
Superfijn dat jullie het zo relaxt over van alles kunnen hebben, dat klinkt echt goed.
Het idee, he, dat je een paar maanden nog geen idee had dat dat je te wachten stond, enhet leven nu opeens vanuit een heel ander perspectief beleeft.
Ik ben nog bij hutje hoor, tis strak blauw en dat laat ik me niet afpakken!
De grote weekendmeute is vertrokken, dus heerlijk rustig!
Ja zeker een gek idee dat het een paar maanden geleden nog allemaal zo anders was, ik helemaal happy met m'n leven en Tadaa daar komt Lief om de hoek kijken met een achtbaan van emoties die daarbij hoort.
Dat verruimende merk ik heel erg en vind ik heel mooi, andersom hij ook, dat zegt hij ook, dat we veel van elkaar kunnen leren. Plus beiden kennen we onze grootste valkuilen, zijn we er bewust van en kunnen we die bespreken zodat we er niet (te hard) in tuimelen.
Wat heel mooi is is dat hij het 'blij zijn met jezelf' nogal goed onder de knie heeft en mij daarin ook aanspoort / probeert te begrijpen waarom Dat bij mij soms wisselt, me niet veroordeelt maar puur door te vertellen hoe het voor hem werkt ik een heel mooie spiegel voor krijg van hoe het ook kan, hoe ik het ook graag zou willen voor mezelf.
Blijft toch gek om een man te hebben die zo in het leven staat en die zelf geen 'project' is maar dat je echt gelijkwaardig aan elkaar bent in zo'n beetje elk opzicht. Heel bijzonder om mee te maken.
Geniet jij nog van je hutje en het heerlijke weer (als je nog daar bent) !!!
Storm: fijn dat jullie zo goed kunnen seksen praten samen, waardoor je je op meerdere vlakken zo close kunt voelen.
En natuurlijk denk je niet over alles hetzelfde en dat hoeft ook niet, dat brengt wat dynamiek in de relatie + dat dat prikkelt om na te gaan hoe je zelf idd over bepaalde dingen denkt en wat je daarvan nou echt belangrijk vindt en waar jij nieuwe/andere zienswijzen van hem meekrijgt, en bijstelt omdat daar ook wat voor te zeggen valt.
Op die manier kan hij bijdragen aan verruiming van (eerdere) eigen overtuigingen, niet uit aanpassing, maar omdat je iets zo nooit bekeken hebt bijv, en je je realiseert dat jouw normaalwaarden niet altijd de beste hoeven te zijn en andersom gebeurt dat ook, als je open staat voor elkaars leefwijzen, wensen en ideeen.
Superfijn dat jullie het zo relaxt over van alles kunnen hebben, dat klinkt echt goed.
Het idee, he, dat je een paar maanden nog geen idee had dat dat je te wachten stond, enhet leven nu opeens vanuit een heel ander perspectief beleeft.
Ik ben nog bij hutje hoor, tis strak blauw en dat laat ik me niet afpakken!
De grote weekendmeute is vertrokken, dus heerlijk rustig!
Ja zeker een gek idee dat het een paar maanden geleden nog allemaal zo anders was, ik helemaal happy met m'n leven en Tadaa daar komt Lief om de hoek kijken met een achtbaan van emoties die daarbij hoort.
Dat verruimende merk ik heel erg en vind ik heel mooi, andersom hij ook, dat zegt hij ook, dat we veel van elkaar kunnen leren. Plus beiden kennen we onze grootste valkuilen, zijn we er bewust van en kunnen we die bespreken zodat we er niet (te hard) in tuimelen.
Wat heel mooi is is dat hij het 'blij zijn met jezelf' nogal goed onder de knie heeft en mij daarin ook aanspoort / probeert te begrijpen waarom Dat bij mij soms wisselt, me niet veroordeelt maar puur door te vertellen hoe het voor hem werkt ik een heel mooie spiegel voor krijg van hoe het ook kan, hoe ik het ook graag zou willen voor mezelf.
Blijft toch gek om een man te hebben die zo in het leven staat en die zelf geen 'project' is maar dat je echt gelijkwaardig aan elkaar bent in zo'n beetje elk opzicht. Heel bijzonder om mee te maken.
Geniet jij nog van je hutje en het heerlijke weer (als je nog daar bent) !!!
dinsdag 7 juni 2016 om 11:50
Aiksje, hij gaf al een tijd dubbele signalen.
Enerzijds meer afstand nemen, anderzijds toch elke keer bellen en berichten sturen, hij wist niet wat hij wilde, kon ook niet jou echt loslaten.
Het is shit als het niet blijkt te werken.
In die 2 jaar hadden jullie naar elkaar toe kunnen groeien, had deze relatie zich moeten verdiepen en versterken na de eerste verliefdheid, dat is niet gebeurd, en ik denk omdat het vanaf het begin al te moeizaam geweest is.
Dat beeld vorm je over elkaar door wat je ervaart met elkaar, wat je aan elkaar laat zien onder div omstandigheden en hoe je de ander ziet passen bij je eigen leven.
"Negatief geloof" over de relatie laat zich lastig veranderen als je daar eenmaal in beland bent, net zoals dat over jezelf gebeurt en om dat recht te zetten en om te zetten in positief geloof moet je idd de kans krijgen om dat te "bewijzen", niet met beloftes maar in daden.
Men zegt dat je in een relatie met zijn 3en bent: jij, hij en de relatie.
Mensen onderschatten dat laatste weleens, hoe belangrijk die wisselwerking op zichzelf al is, omdat het je blik/gevoel beinvloedt op diezelfde persoon (of op jezelf). Door hoe je reageert op div situaties, hoe relaxt of gespannen, geforceerd, enz.
Ik denk dat het sowieso ingewikkeld was gebleven rondom zijn kinderen, hij had al een heel leven voor jou wat nog invloed heeft en blijft hebben op zijn leven en dit is wel een heikel punt gebleken, kinderen die onlosmakelijk aan hem verbonden zijn en een bepaalde levenswijze vergen, waar jij dan had moeten in- en aanpassen. Een gegeven, en hij met liefde voor zijn kinderen doet en van essentieel belang centraal staat in zijn leven.
Hij was al vader en daarin kun je als nieuwe partner alleen maar steunen en aan zijn zijde staan, zeker niet tussenin staan, wil het op den duur werken.
Hoe begrijpelijk ook dat jij je eigen behoeftes en belangen had, als daar geen vertrouwen is en geen fijne band opgebouwd, zijn als het erop aan komt en niet samen lijkt te gaan, maar voor de keuze komt te staan, die kinderen nog altijd "eigen" en een partner soort van "vervangbaar".
Bij ex gaf dat uiteindelijk de nekslag voor de relatie met zijn (andere) ex (hoe zij tov onze kinderen stond, mee bemoeide, met hun omging). Dat opende zijn ogen meer dan hun omgang met elkaar (een wisselwerking met veel geruzie, geclaim, jaloezie en ander gedoe). Bij elkaar opgeteld ondermijnde alles bij elkaar de relatie, de kijk op "wil ik dat wel?" en kan uit elkaar zijn en ff geen/weinig contact opluchting en ruimte geven.
Bleef lange tijd knipperlichtrelatie, dat moet je niet willen, maar dat komt omdat je dan nog wel van elkaar houdt als persoon, maar de omgang/relatie dus a-relaxt is en dus dat 3e element geen vertrouwen wekt.
Dat heeft jouw ex ook denk ik gehad, die fase, en vast nog wel, dat ie wel van jou houdt, maar het toch niet ziet zitten om een relatie met je te hebben.
En dat is gewoon lastig, ik heb aan ex gezien hoe dat gaat als je ook nog allerlei fijne herinneringen en positieve gevoelens hebt (voor haar) en nog steeds aangetrokken voelt tot elkaar, maar toch overtuigd bent dat een relatie er niet (meer) in zit.
Om dan afstand te houden van elkaar is dan gewoon moeilijk, omdat er toch nieuwe verwachtingen ontstaan, hoop, enz.
Misschien zijn mannen iha daar rigoureuzer in, als afstand houden niet goed lukt, om dan maar helemaal geen omgang met elkaar te hebben, om die onrust ook niet meer te hebben, als ze eenmaal de rust ook weer hebben geproefd van eigen volle vrijheid en geen rekening met een partner en diens behoeften hoeven te houden.
Ik geloof niet dat de gevoelens daarmee plotseling weg zijn oid, wel dat op het level van levenswijzen en levensvisies het gevoel van vrijheid belangrijker overheerst dan een relatie in stand houden die als beperkend voelt.
En uiteindelijk de kijk op jou daarmee ook wordt dat jij die beperking vormt, en niet dat ie een gezin heeft, want dat is een gegeven, dat hoort onlosmakelijk bij hem.
Het spreekt voor hem dat ie zijn kinderen niet als een beperking ervaart voor zijn liefdesleven, je ziet dat ook wel anders, dat een vader/moeder juist vol voor zichzelf kiest en eigen liefdesleven, en de kinderen een sta-in-de-weg worden, die hem/haar belemmeren om helemaal als vrij partner opnieuw te kunnen beginnen aan een volledige relatie, samenwonen en nieuw gezin.
Het is geen vrije jongen meer en dit zit aan hem gekleefd, met liefde, en alles wat hij nog aan relatie zal beginnen zal dat niet alleen moeten accepteren, en volledig naast hem staan daarin en daarbij moeten passen/inpassen, maar liefst ook de liefde voor die kinderen delen, ook al zijn die niet-eigen.
Hij is er blijkbaar niet van overtuigd geraakt dat jij bepaalde eigen behoeften aan de kant kon zetten (aan aandacht of aan wat dan ook van hem) die hij niet kon of wilde beantwoorden, en dan wint de behoefte aan vrijheid van die betrokkenheid bij jou.
Ook deze afgelopen "proefperiode" heeft hem niet van gedachten kunnen veranderen.
Of je recht hebt op een waardig afscheid oid?
Ik dacht ook altijd zo en het ís idd ook wel belangrijk dat je deze hele periode (en hem) op eoa manier kunt bewaren als goede ervaring, het lastige daarvan is dan weer dat als het zo positief is (het geheel) dat dan weer niet te rijmen valt met waarom je van iets goeds afscheid zou moeten en vrijwillig afstand zou doen en (in liefde) loslaten.
Het lijkt zo onlogisch en tegenstrijdig dan, terwijl bijv dikke bonje logischer zou zijn voor je gevoel, dat je dan snapt dat het niet werkt en niet klopt en gemakkelijker is om iemand te laten gaan die je dan "lekker" negatief kan beschouwen, dat nodigt eerder uit tot "liever kwijt dan rijk zijn".
Nu is het meer een gevoel uit inzicht dat het niet past of niet "werkt" tussen jullie en daar ook niet meer in geloven.
Zonder negatief over elkaar te denken en dat is enerzijds dus fijn, anderzijds moeilijk loslaten en "opbergen".
Zeker voor jou, die daar nog wel in geloofde, dat het nog anders kon worden, oa omdat jij daar zelf invloed op had, in hoeverre je alsnog aan te (willen) passen en in te kunnen passen, naar zijn behoeften en wensen.
De vraag is trouwens of dat goed voor jou was geweest en of je dat moet willen, je kunt dat denk ik niet forceren als je dat niet zelf zo voelde.
En geen contact met hem gaf jou afgelopen maand helemaal geen rust, omdat er een hoop frustratie bij zat van jouw kant, van "had ik maar" en van "als we dit of dat nog hadden geprobeerd, dan..", dus jij dacht nog in mogelijkheden, en hij niet (langer), maar in beperkingen (benauwingen, beknellingen).
En net als degene die bepaalde positieve gevoelens (zoals liefde, je eigen liefdesvermogens, lust enz) "triggert" uiteindelijk wordt vereenzelvigd met degene voor wie je liefde voelt, is het ook met mindere gevoelens van beknelling, als jij daar eenmaal mee geassocieerd wordt en bij hem oproept.
Blijf ik uitkomen bij hoe Geurtz dat ziet met die mechanismen, en die gelden imo niet alleen voor de personen in kwestie, maar ook "de relatie" op zich "werkt" volgens dezelfde principes (van kern van liefde, de beknellingen van het negatieve geloof, strategieen om die te bedekken, mee te vereenzelvigen of juist af te wijzen, enz.
Als de relatie in dat negatieve geloof zit, afgewisseld met die strategieen, afwijzing en vereenzelviging daarmee, dan wordt de uitkomst de optelsom van wat uiteindelijk overheerst, of het nog de moeite waard is en als goed (genoeg) voelt.
En niet (langer) vanuit de onderstroom van liefde en eigenliefde, ook al ligt die daaronder, maar kun je dan allebei niet meer "bij" komen, al weet je dat die er was en wellicht nog steeds is (voor elkaar).
Dus niet alleen met jezelf, maar ook de relatie/omgang op zich kan verzanden in die patronen van "niet goed (genoeg)", afwijzing en strategieen.
Het moeilijke loslaten is als jij die onderstroom dan nog steeds voelt en hij niet meer, of misschien ook wel, maar de merkbare strategieen enz het gevoel over jou zijn gaan overrulen en in de weg staan/ "ik voel het niet meer" wordt.
Als 1 vd 2 vindt dat het niet (langer) kan, houdt het op, want je zit er of met zijn 2en in, of niet.
Dat jij nog van hem houdt weet ie wel, maar houden van was in zijn ogen niet genoeg om de relatie ook te laten slagen of daar vertrouwen in te krijgen of te houden.
Ik denk dat het jou ook de nodige rust gaat geven, dat merk je al in je relaties met anderen en met jezelf, dat je ook weer plezier in het leven krijgt zonder dat hij daar een rol in speelt, want ook voor jou is het niet fijn om aan hem te trekken, te moeten overtuigen, bewijzen, afgewezen te voelen of zelf eea af te wijzen aan hem.
Ook voor jou was het niet fijn om heen en weer te gaan tussen die strategieen en afwijzing/ vereenzelvigen daarmee.
Uiteindelijk geeft het jóu ook weer de vrijheid om jezelf te kunnen zijn, zonder de afleiding daarvan, en blijven twijfelen, onzeker zijn waar het heen zou leiden, je je van alles afvragen enz.
Enerzijds meer afstand nemen, anderzijds toch elke keer bellen en berichten sturen, hij wist niet wat hij wilde, kon ook niet jou echt loslaten.
Het is shit als het niet blijkt te werken.
In die 2 jaar hadden jullie naar elkaar toe kunnen groeien, had deze relatie zich moeten verdiepen en versterken na de eerste verliefdheid, dat is niet gebeurd, en ik denk omdat het vanaf het begin al te moeizaam geweest is.
Dat beeld vorm je over elkaar door wat je ervaart met elkaar, wat je aan elkaar laat zien onder div omstandigheden en hoe je de ander ziet passen bij je eigen leven.
"Negatief geloof" over de relatie laat zich lastig veranderen als je daar eenmaal in beland bent, net zoals dat over jezelf gebeurt en om dat recht te zetten en om te zetten in positief geloof moet je idd de kans krijgen om dat te "bewijzen", niet met beloftes maar in daden.
Men zegt dat je in een relatie met zijn 3en bent: jij, hij en de relatie.
Mensen onderschatten dat laatste weleens, hoe belangrijk die wisselwerking op zichzelf al is, omdat het je blik/gevoel beinvloedt op diezelfde persoon (of op jezelf). Door hoe je reageert op div situaties, hoe relaxt of gespannen, geforceerd, enz.
Ik denk dat het sowieso ingewikkeld was gebleven rondom zijn kinderen, hij had al een heel leven voor jou wat nog invloed heeft en blijft hebben op zijn leven en dit is wel een heikel punt gebleken, kinderen die onlosmakelijk aan hem verbonden zijn en een bepaalde levenswijze vergen, waar jij dan had moeten in- en aanpassen. Een gegeven, en hij met liefde voor zijn kinderen doet en van essentieel belang centraal staat in zijn leven.
Hij was al vader en daarin kun je als nieuwe partner alleen maar steunen en aan zijn zijde staan, zeker niet tussenin staan, wil het op den duur werken.
Hoe begrijpelijk ook dat jij je eigen behoeftes en belangen had, als daar geen vertrouwen is en geen fijne band opgebouwd, zijn als het erop aan komt en niet samen lijkt te gaan, maar voor de keuze komt te staan, die kinderen nog altijd "eigen" en een partner soort van "vervangbaar".
Bij ex gaf dat uiteindelijk de nekslag voor de relatie met zijn (andere) ex (hoe zij tov onze kinderen stond, mee bemoeide, met hun omging). Dat opende zijn ogen meer dan hun omgang met elkaar (een wisselwerking met veel geruzie, geclaim, jaloezie en ander gedoe). Bij elkaar opgeteld ondermijnde alles bij elkaar de relatie, de kijk op "wil ik dat wel?" en kan uit elkaar zijn en ff geen/weinig contact opluchting en ruimte geven.
Bleef lange tijd knipperlichtrelatie, dat moet je niet willen, maar dat komt omdat je dan nog wel van elkaar houdt als persoon, maar de omgang/relatie dus a-relaxt is en dus dat 3e element geen vertrouwen wekt.
Dat heeft jouw ex ook denk ik gehad, die fase, en vast nog wel, dat ie wel van jou houdt, maar het toch niet ziet zitten om een relatie met je te hebben.
En dat is gewoon lastig, ik heb aan ex gezien hoe dat gaat als je ook nog allerlei fijne herinneringen en positieve gevoelens hebt (voor haar) en nog steeds aangetrokken voelt tot elkaar, maar toch overtuigd bent dat een relatie er niet (meer) in zit.
Om dan afstand te houden van elkaar is dan gewoon moeilijk, omdat er toch nieuwe verwachtingen ontstaan, hoop, enz.
Misschien zijn mannen iha daar rigoureuzer in, als afstand houden niet goed lukt, om dan maar helemaal geen omgang met elkaar te hebben, om die onrust ook niet meer te hebben, als ze eenmaal de rust ook weer hebben geproefd van eigen volle vrijheid en geen rekening met een partner en diens behoeften hoeven te houden.
Ik geloof niet dat de gevoelens daarmee plotseling weg zijn oid, wel dat op het level van levenswijzen en levensvisies het gevoel van vrijheid belangrijker overheerst dan een relatie in stand houden die als beperkend voelt.
En uiteindelijk de kijk op jou daarmee ook wordt dat jij die beperking vormt, en niet dat ie een gezin heeft, want dat is een gegeven, dat hoort onlosmakelijk bij hem.
Het spreekt voor hem dat ie zijn kinderen niet als een beperking ervaart voor zijn liefdesleven, je ziet dat ook wel anders, dat een vader/moeder juist vol voor zichzelf kiest en eigen liefdesleven, en de kinderen een sta-in-de-weg worden, die hem/haar belemmeren om helemaal als vrij partner opnieuw te kunnen beginnen aan een volledige relatie, samenwonen en nieuw gezin.
Het is geen vrije jongen meer en dit zit aan hem gekleefd, met liefde, en alles wat hij nog aan relatie zal beginnen zal dat niet alleen moeten accepteren, en volledig naast hem staan daarin en daarbij moeten passen/inpassen, maar liefst ook de liefde voor die kinderen delen, ook al zijn die niet-eigen.
Hij is er blijkbaar niet van overtuigd geraakt dat jij bepaalde eigen behoeften aan de kant kon zetten (aan aandacht of aan wat dan ook van hem) die hij niet kon of wilde beantwoorden, en dan wint de behoefte aan vrijheid van die betrokkenheid bij jou.
Ook deze afgelopen "proefperiode" heeft hem niet van gedachten kunnen veranderen.
Of je recht hebt op een waardig afscheid oid?
Ik dacht ook altijd zo en het ís idd ook wel belangrijk dat je deze hele periode (en hem) op eoa manier kunt bewaren als goede ervaring, het lastige daarvan is dan weer dat als het zo positief is (het geheel) dat dan weer niet te rijmen valt met waarom je van iets goeds afscheid zou moeten en vrijwillig afstand zou doen en (in liefde) loslaten.
Het lijkt zo onlogisch en tegenstrijdig dan, terwijl bijv dikke bonje logischer zou zijn voor je gevoel, dat je dan snapt dat het niet werkt en niet klopt en gemakkelijker is om iemand te laten gaan die je dan "lekker" negatief kan beschouwen, dat nodigt eerder uit tot "liever kwijt dan rijk zijn".
Nu is het meer een gevoel uit inzicht dat het niet past of niet "werkt" tussen jullie en daar ook niet meer in geloven.
Zonder negatief over elkaar te denken en dat is enerzijds dus fijn, anderzijds moeilijk loslaten en "opbergen".
Zeker voor jou, die daar nog wel in geloofde, dat het nog anders kon worden, oa omdat jij daar zelf invloed op had, in hoeverre je alsnog aan te (willen) passen en in te kunnen passen, naar zijn behoeften en wensen.
De vraag is trouwens of dat goed voor jou was geweest en of je dat moet willen, je kunt dat denk ik niet forceren als je dat niet zelf zo voelde.
En geen contact met hem gaf jou afgelopen maand helemaal geen rust, omdat er een hoop frustratie bij zat van jouw kant, van "had ik maar" en van "als we dit of dat nog hadden geprobeerd, dan..", dus jij dacht nog in mogelijkheden, en hij niet (langer), maar in beperkingen (benauwingen, beknellingen).
En net als degene die bepaalde positieve gevoelens (zoals liefde, je eigen liefdesvermogens, lust enz) "triggert" uiteindelijk wordt vereenzelvigd met degene voor wie je liefde voelt, is het ook met mindere gevoelens van beknelling, als jij daar eenmaal mee geassocieerd wordt en bij hem oproept.
Blijf ik uitkomen bij hoe Geurtz dat ziet met die mechanismen, en die gelden imo niet alleen voor de personen in kwestie, maar ook "de relatie" op zich "werkt" volgens dezelfde principes (van kern van liefde, de beknellingen van het negatieve geloof, strategieen om die te bedekken, mee te vereenzelvigen of juist af te wijzen, enz.
Als de relatie in dat negatieve geloof zit, afgewisseld met die strategieen, afwijzing en vereenzelviging daarmee, dan wordt de uitkomst de optelsom van wat uiteindelijk overheerst, of het nog de moeite waard is en als goed (genoeg) voelt.
En niet (langer) vanuit de onderstroom van liefde en eigenliefde, ook al ligt die daaronder, maar kun je dan allebei niet meer "bij" komen, al weet je dat die er was en wellicht nog steeds is (voor elkaar).
Dus niet alleen met jezelf, maar ook de relatie/omgang op zich kan verzanden in die patronen van "niet goed (genoeg)", afwijzing en strategieen.
Het moeilijke loslaten is als jij die onderstroom dan nog steeds voelt en hij niet meer, of misschien ook wel, maar de merkbare strategieen enz het gevoel over jou zijn gaan overrulen en in de weg staan/ "ik voel het niet meer" wordt.
Als 1 vd 2 vindt dat het niet (langer) kan, houdt het op, want je zit er of met zijn 2en in, of niet.
Dat jij nog van hem houdt weet ie wel, maar houden van was in zijn ogen niet genoeg om de relatie ook te laten slagen of daar vertrouwen in te krijgen of te houden.
Ik denk dat het jou ook de nodige rust gaat geven, dat merk je al in je relaties met anderen en met jezelf, dat je ook weer plezier in het leven krijgt zonder dat hij daar een rol in speelt, want ook voor jou is het niet fijn om aan hem te trekken, te moeten overtuigen, bewijzen, afgewezen te voelen of zelf eea af te wijzen aan hem.
Ook voor jou was het niet fijn om heen en weer te gaan tussen die strategieen en afwijzing/ vereenzelvigen daarmee.
Uiteindelijk geeft het jóu ook weer de vrijheid om jezelf te kunnen zijn, zonder de afleiding daarvan, en blijven twijfelen, onzeker zijn waar het heen zou leiden, je je van alles afvragen enz.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 juni 2016 om 12:35
Storm: ja, ik ben nog bij hutje, onder parasol, er zijn wat meer wolken en wind nu, maar ik zit hier lekker rustig.
Gisteren een prachtige dag, heb lekker veel kunnen wandelen, de buurhut achter mijne aan de overkant vd weg is verhuisd naar de andere kant vh park, ben ik ff gaan kijken.
Jij kent het hier: met mijn rug naar mijn deur heb ik nu rechts ook geen buren meer (en dat komt voorlopig ook niet, die bende is weg en netjes aangeharkt en kijk ik nu op dat veld erachter, waar soms losse tenten staan voor een weekend of weekje, en er zijn weinig andere buren momenteel, dus ik heb ook zonder die hoge heggen het rijk alleen (en de volle zon in de tuin, zonder de schaduwen van die heggen).
Gisteren was hond ook eindelijk gewend en ontspannen genoeg (en moe van de lange wandelingen) dat ik ff een paar uur naar het zwembad kon en in de zon op het gras liggen daar.
En toen kwam pas echt het vakantiegevoel: ff de vrijheid, op een handdoekje op het gras liggen, het geroezemoes om je heen en geplons in het zwembad,niet alleen kunnen afkoelen naar wens maar ook baantjes kunnen trekken en een boek mee waar je geeneens in kijkt, alleen maar ff "er zijn", lekker loom zijn, luisteren naar vogels en andere geluiden, je zintuigen aktief, beetje om je heen kijken of juist ogen dicht, niet al te druk maar wel levendig, en daarna nog met een aantal mensen spontaan gezellig bbq gedaan op het plein (en heb ik hond wel opgehaald).
Dat gaat hier zo gemakkelijk: ieder haalt iets eetbaars thuis aan vlees of sausjes en stokbrood enzo en deelt dat gewoon met iedereen,
Echt een lekker vakantiedagje!
Straks ff een stofzuiger erdoor nu het niet zo warm is, en ga ik vanmiddag ook proberen minstens een uurtje te zwemmen, voor ik naar huis ga vanavond.
Het werk roept weer en dat vind ik juist fijn, want alleen dan voelt het ook als vakantie.
De mensen die er nu zijn hebben ff vrij of zijn al (veelal stellen) met (vervroegd) pensioen, maar ik nog lang niet!
Die genieten ook nog steeds van elke mooie (en zelfs minder mooie) dag, dat gaat blijkbaar ook niet vervelen, want die komen hier al jaren of wonen er semi-permanent en beschouwen het ook echt als (gezonde) levenswijze.
Die gaan elke dag de sauna in, zwemmen,koffie drinken met elkaar, (en later tijdstip een borreltje) enz en dat is natuurlijk ook fijn, ook in eigen land, met je kennissen dichtbij de hand, niet "opgesloten" in eigen huis en tuin.
Ik vind het toch heel anders dan thuis, waar je echt de deur uit moet om ergens heen te gaan, hier ben je er al, haha, je hoeft niks mee te nemen, kunt binnen een tel iets halen thuis wat je vergeten bent of nodig hebt, alleenzijn wanneer je wilt en gezelschap als je daar behoefte aan hebt.
Overdag dan, he, ik ben een van de avondmensen en dan maak ik nog vrij laat een rondje met de hond door het donker, hier en daar nog licht aan, eigenlijk wel zo fijn door de week als het rustig is (en lekker weer is, in mijn geval, want anders zit je hier natuurlijk ook evengoed in je eigen hutje vanwege hond, en kunnen anderen toch met plu en al naar het binnenzwembad of sauna's en dan ergens binnen in de gemeenschappelijke ruimtes elkaar ontmoeten, iets eten en drinken, wat ik dan niet doe).
Als hond hier meer gewend is, ook binnen, dan ga ik dat ook wel weer proberen, maar deze mooie dagen zijn natuurlijk top om ff mee te pakken (zou best de hele week willen blijven, en hier eea aan werk doen, maar heb ook nog katten he).
En juist de afwisseling is zo fijn, want dan voelt het als gestolen uurtjes helemaal voor mij, ff het zorgeloze vakantiegevoel, ook als het geen weekend is!
Ik moet dan steeds denken aan die reclame op de radio: Niemand is een binnenmens!
Meteen met je koffie naar buiten blijf ik zo lekker vinden!
Thuis doe ik dat toch niet op eoa manier, als de zon schijnt 's middags hooguit een uurtje.
Hier ook meteen geen last van mijn schouders, alsof er letterlijk een last van je schouders af valt, haha!
Ik ga ff een stuk lopen met de hond, vers stokbroodje halen, en straks een groter rondje park lopen, hond moe maken, zodat ik nog ff kan zwemmen, het water van het buitenbad is al echt lekker opgewarmd (23 gr) door afgelopen week dat warme weer.
Ik hoop dat jullie allemaal ook wat meekrijgen van het mooie weer en ff buiten kunnen zijn in pauze of zo, het doet zoveel goed voor je humeur en algehele gesteldheid (of is dat projectie van dat dat voor mij geldt?).
Gisteren een prachtige dag, heb lekker veel kunnen wandelen, de buurhut achter mijne aan de overkant vd weg is verhuisd naar de andere kant vh park, ben ik ff gaan kijken.
Jij kent het hier: met mijn rug naar mijn deur heb ik nu rechts ook geen buren meer (en dat komt voorlopig ook niet, die bende is weg en netjes aangeharkt en kijk ik nu op dat veld erachter, waar soms losse tenten staan voor een weekend of weekje, en er zijn weinig andere buren momenteel, dus ik heb ook zonder die hoge heggen het rijk alleen (en de volle zon in de tuin, zonder de schaduwen van die heggen).
Gisteren was hond ook eindelijk gewend en ontspannen genoeg (en moe van de lange wandelingen) dat ik ff een paar uur naar het zwembad kon en in de zon op het gras liggen daar.
En toen kwam pas echt het vakantiegevoel: ff de vrijheid, op een handdoekje op het gras liggen, het geroezemoes om je heen en geplons in het zwembad,niet alleen kunnen afkoelen naar wens maar ook baantjes kunnen trekken en een boek mee waar je geeneens in kijkt, alleen maar ff "er zijn", lekker loom zijn, luisteren naar vogels en andere geluiden, je zintuigen aktief, beetje om je heen kijken of juist ogen dicht, niet al te druk maar wel levendig, en daarna nog met een aantal mensen spontaan gezellig bbq gedaan op het plein (en heb ik hond wel opgehaald).
Dat gaat hier zo gemakkelijk: ieder haalt iets eetbaars thuis aan vlees of sausjes en stokbrood enzo en deelt dat gewoon met iedereen,
Echt een lekker vakantiedagje!
Straks ff een stofzuiger erdoor nu het niet zo warm is, en ga ik vanmiddag ook proberen minstens een uurtje te zwemmen, voor ik naar huis ga vanavond.
Het werk roept weer en dat vind ik juist fijn, want alleen dan voelt het ook als vakantie.
De mensen die er nu zijn hebben ff vrij of zijn al (veelal stellen) met (vervroegd) pensioen, maar ik nog lang niet!
Die genieten ook nog steeds van elke mooie (en zelfs minder mooie) dag, dat gaat blijkbaar ook niet vervelen, want die komen hier al jaren of wonen er semi-permanent en beschouwen het ook echt als (gezonde) levenswijze.
Die gaan elke dag de sauna in, zwemmen,koffie drinken met elkaar, (en later tijdstip een borreltje) enz en dat is natuurlijk ook fijn, ook in eigen land, met je kennissen dichtbij de hand, niet "opgesloten" in eigen huis en tuin.
Ik vind het toch heel anders dan thuis, waar je echt de deur uit moet om ergens heen te gaan, hier ben je er al, haha, je hoeft niks mee te nemen, kunt binnen een tel iets halen thuis wat je vergeten bent of nodig hebt, alleenzijn wanneer je wilt en gezelschap als je daar behoefte aan hebt.
Overdag dan, he, ik ben een van de avondmensen en dan maak ik nog vrij laat een rondje met de hond door het donker, hier en daar nog licht aan, eigenlijk wel zo fijn door de week als het rustig is (en lekker weer is, in mijn geval, want anders zit je hier natuurlijk ook evengoed in je eigen hutje vanwege hond, en kunnen anderen toch met plu en al naar het binnenzwembad of sauna's en dan ergens binnen in de gemeenschappelijke ruimtes elkaar ontmoeten, iets eten en drinken, wat ik dan niet doe).
Als hond hier meer gewend is, ook binnen, dan ga ik dat ook wel weer proberen, maar deze mooie dagen zijn natuurlijk top om ff mee te pakken (zou best de hele week willen blijven, en hier eea aan werk doen, maar heb ook nog katten he).
En juist de afwisseling is zo fijn, want dan voelt het als gestolen uurtjes helemaal voor mij, ff het zorgeloze vakantiegevoel, ook als het geen weekend is!
Ik moet dan steeds denken aan die reclame op de radio: Niemand is een binnenmens!
Meteen met je koffie naar buiten blijf ik zo lekker vinden!
Thuis doe ik dat toch niet op eoa manier, als de zon schijnt 's middags hooguit een uurtje.
Hier ook meteen geen last van mijn schouders, alsof er letterlijk een last van je schouders af valt, haha!
Ik ga ff een stuk lopen met de hond, vers stokbroodje halen, en straks een groter rondje park lopen, hond moe maken, zodat ik nog ff kan zwemmen, het water van het buitenbad is al echt lekker opgewarmd (23 gr) door afgelopen week dat warme weer.
Ik hoop dat jullie allemaal ook wat meekrijgen van het mooie weer en ff buiten kunnen zijn in pauze of zo, het doet zoveel goed voor je humeur en algehele gesteldheid (of is dat projectie van dat dat voor mij geldt?).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 7 juni 2016 om 13:35
Klinkt heerlijk jouw dagen daar, suzy! En dat valantiegevoel, ja dat heb ne natuurlijk al wanneer je er naar toe gaat
Wil denk ik later ook wel zoiets, max een halfuurtje rijden van thuis af, en toch lekker helemaal weg zijn. Hadden mijn ouders vroeger ook en wij als kinderen genoten echt van die weekenden en alle vakanties daar! Hier is het echt heel warm, beetje benauwd, zelfs. Merk dat ik toch een tandje lager ga qua tempo. Nu helpt het ook niet mee dat ik gisteren onverwacht een wortelkanaalbehandeling heb ondergaan, hele weekend last gehad en nu ook flink aan de pijnstillers nog
Dus ik mag t van mezelf even lekker rustig aan doen. Thuis werken, tussendoor wat wasjes draaien, genieten van m'n heerlijke tuintje samen met hond beetje bijkleuren in de zon. Ik heb nog steeds een goed kleurtje van de vakantie in Azië, en eindelijk geen zonne-allergie meer, dus ik ben voor t eerst in jaren weer eens 'gewoon' bruin zoals ik vroeger elke zomer was. Plus ik verbrand niet zo snel, dus hoef niet continu in de weer met Sunblock etc. Ook wel lekker te merken dat dat soort lichamelijke ongemakken blijkbaar weer over kunnen gaan. Ik heb letterlijk al sinds voor de vakantie geen migraine medicatie meer hoeven nemen terwijl dat eerder opliep tot wel 10 aanvallen per maand!!!
Bijzonder dat lichaam en geest blijkbaar zoveel meer samenhangen dan je vaak door hebt he.
Wil denk ik later ook wel zoiets, max een halfuurtje rijden van thuis af, en toch lekker helemaal weg zijn. Hadden mijn ouders vroeger ook en wij als kinderen genoten echt van die weekenden en alle vakanties daar! Hier is het echt heel warm, beetje benauwd, zelfs. Merk dat ik toch een tandje lager ga qua tempo. Nu helpt het ook niet mee dat ik gisteren onverwacht een wortelkanaalbehandeling heb ondergaan, hele weekend last gehad en nu ook flink aan de pijnstillers nog
Dus ik mag t van mezelf even lekker rustig aan doen. Thuis werken, tussendoor wat wasjes draaien, genieten van m'n heerlijke tuintje samen met hond beetje bijkleuren in de zon. Ik heb nog steeds een goed kleurtje van de vakantie in Azië, en eindelijk geen zonne-allergie meer, dus ik ben voor t eerst in jaren weer eens 'gewoon' bruin zoals ik vroeger elke zomer was. Plus ik verbrand niet zo snel, dus hoef niet continu in de weer met Sunblock etc. Ook wel lekker te merken dat dat soort lichamelijke ongemakken blijkbaar weer over kunnen gaan. Ik heb letterlijk al sinds voor de vakantie geen migraine medicatie meer hoeven nemen terwijl dat eerder opliep tot wel 10 aanvallen per maand!!!
Bijzonder dat lichaam en geest blijkbaar zoveel meer samenhangen dan je vaak door hebt he.
dinsdag 7 juni 2016 om 23:44
Nu weer thuis.
Heb nooit zin om naar huis te gaan, stel ik zo lang mogelijk uit.
Ik had voor een aantal dagen eten en drinken neergezet voor de katten, dan ben ik bang dat alles op is, kom ik thuis, zitten de bakjes nog vol.
Blijkbaar vergaat ze de eetlust als (hond en) ik weg (zijn) ben.
Kostte me dit keer trouwens wat meer tijd om echt te ontspannen, ik denk door hond op de heenweg.
Gisteren en vandaag pas echt chill, dan is hond ook helemaal voor pampus na een lange wandeling in de warmte en kan ik rustig ff gaan zwemmen of ff bij anderen zitten, waar ze wel (onder tafel) erbij kan zijn en die letten dan op als ik ga zwemmen.
Dat gaat prima.
Ik hoef ook niet de hele tijd in de zon te liggen, loop liever rond, word ik nog gelijkmatig bruin ook
En goed voor beider conditie, ik kan merken dat het vooruitgaat, althans ik spreek voor mezelf, hond sjokt beetje achter me aan.
Was vandaag toch redelijk hoge luchtvochtigheid, dan is ze in de schaduw en wind toch snel verhit, en dan doe ik maar wat water op haar vacht (en uiteraard genoeg koel drinkwater).
Heeft jouw hond geen last van de warmte, Storm?
Ja, met zo'n ondergrondje van jouw reis eerder dit jaar word je huid denk ik snel alweer geaktiveerd om te bruinen.
Ik merk het ook hoor, na mijn vakantie, ik zit veel in de schaduw en verkleur toch wel, alleen al door het wandelen en zwemmen.
Had jij ook last van zonne-allergie dit jaar? Ik ook namelijk.
Te snel te felle zon erop in het voorjaar, dan is je huid nog niks gewend, he.
Oh wat bizar idd dat je zo weinig last hebt van die migraine, ja, ik weet zeker dat (onbewuste) spanningen daar invloed op hebben en dat is dus wel een goede indicatie dat je daarvoor toch anders in je vel zat dan nu.
he bah, zenuwbehandeling, heb ik ook weleens gehad maar dan had ik na behandeling geen pijn meer.
is het te doen met die pijnstillers?
Beterschap ermee!
Heb nooit zin om naar huis te gaan, stel ik zo lang mogelijk uit.
Ik had voor een aantal dagen eten en drinken neergezet voor de katten, dan ben ik bang dat alles op is, kom ik thuis, zitten de bakjes nog vol.
Blijkbaar vergaat ze de eetlust als (hond en) ik weg (zijn) ben.
Kostte me dit keer trouwens wat meer tijd om echt te ontspannen, ik denk door hond op de heenweg.
Gisteren en vandaag pas echt chill, dan is hond ook helemaal voor pampus na een lange wandeling in de warmte en kan ik rustig ff gaan zwemmen of ff bij anderen zitten, waar ze wel (onder tafel) erbij kan zijn en die letten dan op als ik ga zwemmen.
Dat gaat prima.
Ik hoef ook niet de hele tijd in de zon te liggen, loop liever rond, word ik nog gelijkmatig bruin ook
En goed voor beider conditie, ik kan merken dat het vooruitgaat, althans ik spreek voor mezelf, hond sjokt beetje achter me aan.
Was vandaag toch redelijk hoge luchtvochtigheid, dan is ze in de schaduw en wind toch snel verhit, en dan doe ik maar wat water op haar vacht (en uiteraard genoeg koel drinkwater).
Heeft jouw hond geen last van de warmte, Storm?
Ja, met zo'n ondergrondje van jouw reis eerder dit jaar word je huid denk ik snel alweer geaktiveerd om te bruinen.
Ik merk het ook hoor, na mijn vakantie, ik zit veel in de schaduw en verkleur toch wel, alleen al door het wandelen en zwemmen.
Had jij ook last van zonne-allergie dit jaar? Ik ook namelijk.
Te snel te felle zon erop in het voorjaar, dan is je huid nog niks gewend, he.
Oh wat bizar idd dat je zo weinig last hebt van die migraine, ja, ik weet zeker dat (onbewuste) spanningen daar invloed op hebben en dat is dus wel een goede indicatie dat je daarvoor toch anders in je vel zat dan nu.
he bah, zenuwbehandeling, heb ik ook weleens gehad maar dan had ik na behandeling geen pijn meer.
is het te doen met die pijnstillers?
Beterschap ermee!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 juni 2016 om 08:37
Opeens is het weer omgeslagen, en de voorspellingen aangepast.
Wat een cadeautje dat ik die mooie dagen dan ff meegepikt heb!
(en niet van de weekenden afhankelijk ben qua werk & vrije tijd).
Relatief zie je daar trouwens veel stellen die al heel lang bij elkaar zijn en nog altijd hand in hand lopen..
Dat zet me dan aan het denken: wat zorgt er nou voor dat die mensen nog elke dag echt blij met elkaar zijn?
Gezamenlijke hobby's en vriendenkring?
Er lijken iig relatief veel mensen die juist niét zo gefocust zijn op ieder eigen levens leiden, maar juist duidelijk als koppel veel samen zijn en doen, sommigen zelfs samenwerken of samen een zaak (gehad) hebben.
Wat een cadeautje dat ik die mooie dagen dan ff meegepikt heb!
(en niet van de weekenden afhankelijk ben qua werk & vrije tijd).
Relatief zie je daar trouwens veel stellen die al heel lang bij elkaar zijn en nog altijd hand in hand lopen..
Dat zet me dan aan het denken: wat zorgt er nou voor dat die mensen nog elke dag echt blij met elkaar zijn?
Gezamenlijke hobby's en vriendenkring?
Er lijken iig relatief veel mensen die juist niét zo gefocust zijn op ieder eigen levens leiden, maar juist duidelijk als koppel veel samen zijn en doen, sommigen zelfs samenwerken of samen een zaak (gehad) hebben.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 juni 2016 om 09:41
Waar vind / zie je (jij) dan die mensen die wél gefocust zijn op eigen leven leiden, suzy? Je zet het neer als tegenstelling. Hier op forum misschien?
Ik vind het wel mooi idd als mensen na jaren nog hand in hand lopen, duidelijke genegenheid naar elkaar tonen, denk dat daar idd een groot deel gedeelde interesses en wederzijds tevreden-zijn achter zit.
Het weer is hier nog steeds heerlijk, gelukkig weer iets koeler en meteen gebruik van gemaakt door een lekker lange wandeling te maken met hond vanochtend. De lange wandelingen s ochtends zijn er wat bij in geschoten de laatste tijd maar wil dat wel weer meer gaan doen, was bijna vergeten hoe heerlijk we dat vinden!
Hond had idd veel moeite met de warmte de afgel dagen en heb hem gekoeld met koude natte handdoeken in z'n nek en over hem heen ziet er zo schattig uit dan he.
Zelf nog steeds pijnstillers nodig voor m'n kies, maar het gaat al een stuk beter dan gisteren. Ik was om 16.00u echt helemaal op, ben moeten gaan liggen rusten. Gelukkig s avonds een massage gekregen van lief, die ook wel zag dat ik dat kon gebruiken
Helaas gister wat werk moeten laten liggen dus vandaag een drukke dag, maar dat gaat helemaal goed komen
Hoe is het met de andere ladies? Het is erg rustig hier de laatste tijd.
Ik vind het wel mooi idd als mensen na jaren nog hand in hand lopen, duidelijke genegenheid naar elkaar tonen, denk dat daar idd een groot deel gedeelde interesses en wederzijds tevreden-zijn achter zit.
Het weer is hier nog steeds heerlijk, gelukkig weer iets koeler en meteen gebruik van gemaakt door een lekker lange wandeling te maken met hond vanochtend. De lange wandelingen s ochtends zijn er wat bij in geschoten de laatste tijd maar wil dat wel weer meer gaan doen, was bijna vergeten hoe heerlijk we dat vinden!
Hond had idd veel moeite met de warmte de afgel dagen en heb hem gekoeld met koude natte handdoeken in z'n nek en over hem heen ziet er zo schattig uit dan he.
Zelf nog steeds pijnstillers nodig voor m'n kies, maar het gaat al een stuk beter dan gisteren. Ik was om 16.00u echt helemaal op, ben moeten gaan liggen rusten. Gelukkig s avonds een massage gekregen van lief, die ook wel zag dat ik dat kon gebruiken
Helaas gister wat werk moeten laten liggen dus vandaag een drukke dag, maar dat gaat helemaal goed komen
Hoe is het met de andere ladies? Het is erg rustig hier de laatste tijd.
woensdag 8 juni 2016 om 09:45
Oh mijn zonne-allergie was trouwens te wijten aan een vitamine D tekort, 4 jaar geleden ontdekt en sindsdien ook enkele voedselallergieen. En ik kon dus totaal niet tegen de zon, in de zin van: kreeg er direct hoofdpijn van, werd niet bruin maar kreeg pigmentvlekken, en nouja ik kon er gewoon niet tegen, het licht, de felheid. Niet met bultjes oid door zon.
Maar gelukkig is dat nu stukken minder. Je zult me niet zien bakken, dat ook weer niet, maar ik kan toch weer gewoon genieten van in de zon lopen / even zitten, en word weer gewoon bruin. Het felle licht trek ik weer een heel stuk beter (wel nog steeds altijd m'n grote zonnebril op hoor, dat blijft denk ik altijd wel bij mij). De voedselallergieen zijn helaas niet overgegaan (al jaren geen pindasaus / pindakaas meer kunnen eten maargoed er zijn ergere dingen)
Maar gelukkig is dat nu stukken minder. Je zult me niet zien bakken, dat ook weer niet, maar ik kan toch weer gewoon genieten van in de zon lopen / even zitten, en word weer gewoon bruin. Het felle licht trek ik weer een heel stuk beter (wel nog steeds altijd m'n grote zonnebril op hoor, dat blijft denk ik altijd wel bij mij). De voedselallergieen zijn helaas niet overgegaan (al jaren geen pindasaus / pindakaas meer kunnen eten maargoed er zijn ergere dingen)
woensdag 8 juni 2016 om 11:47
Storm: ik kom uit zo'n "wereldje" waarin het belangrijk was wat je presteerde, waar veel geld verdiend werd, en dat breed lieten hangen ook.
Een achtergrond die mij moest "klaarstomen" voor "ons niveau mensen", de tennis- en hockeyclub, wat voor huis je had en welke auto je reed belangrijke indicaties waren van je maatschappelijke belang.
Intellect je belangrijkste tool in het leven was, bedoeld om "een goede baan" te krijgen.
Ik heb een groot deel van mijn leven verkeerd tussen mensen die zich drukker maakten om welke nieuwe lease-auto en meer aandacht was voor financiele voorspoed, uiterlijk (en uiterlijk vertoon) en waarheen je op vakantie ging dan hoe het werkelijk met je gesteld was, of over idealen en waar je voor stond in het leven, of echte betrokkenheid tov elkaar.
Als je niet mee kon of wilde doen (of niet langer) dan hoorde je daar niet bij: er was een hoop poeha bij.
(en natuurlijk zoek je ook in die kringen de mensen met wie het wel klikt en overeenkomsten hebt in hoe je in het leven staat en die vind je ook daartussen).
En niet alleen op forum, maar iha maatschappelijk (in media en politiek) is er toch een niet te missen trend dat iedereen verantwoordelijk is voor eigen (economische) bestaan, eigen geluk, dat alles maakbaar is als je maar echt wil.
Zij het misschien meer ook wel op andere vlakken, zoals iemand die liever reizen maakt of bewust het roer omgooit ook nog wel kan rekenen op begrip en zelfs wat bewondering (voor het lef om dat te doen, dat heeft nog iets stoers zeg maar).
Artikelen die je leest hoe toenemend aantal mensen zich "mislukt" voelt als ze minder "succesvol" zijn (tov anderen, of dat iig denken/meekrijgen door social media en zich vergelijken met mensen die iets hebben wat zij (nog) niét hebben, of dat nu die felbegeerde baan of een relatie/ gezin enz is).
Minder groots en meeslepend leven, of een gemiddeld leven leiden, en denken dat ze iets missen of aan hun mankeert.
Dat het altijd meer en beter kán, dus je daar ook naar moet streven.
Misschien is mijn blik onderhand wat vertekend doordat je op een forum relatief veel problemen tegenkomt, situaties waar mensen niet gelukkig mee zijn en komen delen, wat soms een schrijnend beeld oplevert als dat zo overheersend wordt dat al het goede des levens in het niet valt bij dat ene wat ontbreekt.
Ontevreden met relaties, ongelukkig zonder, willen weten "is dit normaal? Ben ik nou normaal of raar, wie heeft er gelijk, wiens schuld is het?"
Waar "jezelf zijn" ook betekent ongebreideld jezelf (moeten/mogen) kunnen zijn, onbeperkt, zoals waar ligt de grens tussen meningsuiting en belediging, of jezelf ergens overheen kunnen tillen tbv anderen versus helemaal door emoties/ omstandigheden in beslag te worden genomen.
Ik doel meer op het "succesvol" mens zijn/voelen naar soms bepaalde criteria gemeten, vergeleken met anderen, en het idee dat dat het streven moet zijn, zelfs dan pas de "juiste" mensen op je pad aantrekt die daarbij passen (incl gelukkig zijn met jezelf enig (pas) "recht" zou geven op een succesvolle (ge)Liefde).
Imo zit dat meer in de mindset (met datzelfde leven op de rit hebben qua werk, eigen woning, vrienden enz) en is het wel belangrijk dat je bepaalde zware issues zo mogelijk verwerkt hebt, voor zover die ervoor zorgen dat je niet "open staat" voor het leven ten volle te kunnen leven. Oa omdat je dan beperkt je vermogens kunt inzetten en pas echt (blijmoedig) open staat voor anderen (zonder zelf teveel met jezelf in beslag genomen te zijn) als je die ruimte hebt.
Of jezelf minder waard gaat vinden (ook om liefde waard te zijn) als je eea niét perfect in orde hebt, want dat kan dus de keerzijde worden van dat "maakbare" en wát men dan onder "succesvol mens" of "jezelf op de rit hebben" verstaat.
Het is imo geen noodzakelijke voorwaarde voor (je ook) gelukkig voelen, ik zie (gelukkig) mensen zát die ondanks allerlei beperkingen, tegenslag of achtergrond toch de liefde vonden én houden, zonder die ander nódig te hebben om op te leunen, maar ondánks de omstandigheden uit liefde en genegenheid voor elkaar gaan en voor elkaar over hebben, samen tegenaan gaan, krachten bundelen en elkaar daarin stimuleren of bijstaan, aanmoedigen, over en weer.
Een achtergrond die mij moest "klaarstomen" voor "ons niveau mensen", de tennis- en hockeyclub, wat voor huis je had en welke auto je reed belangrijke indicaties waren van je maatschappelijke belang.
Intellect je belangrijkste tool in het leven was, bedoeld om "een goede baan" te krijgen.
Ik heb een groot deel van mijn leven verkeerd tussen mensen die zich drukker maakten om welke nieuwe lease-auto en meer aandacht was voor financiele voorspoed, uiterlijk (en uiterlijk vertoon) en waarheen je op vakantie ging dan hoe het werkelijk met je gesteld was, of over idealen en waar je voor stond in het leven, of echte betrokkenheid tov elkaar.
Als je niet mee kon of wilde doen (of niet langer) dan hoorde je daar niet bij: er was een hoop poeha bij.
(en natuurlijk zoek je ook in die kringen de mensen met wie het wel klikt en overeenkomsten hebt in hoe je in het leven staat en die vind je ook daartussen).
En niet alleen op forum, maar iha maatschappelijk (in media en politiek) is er toch een niet te missen trend dat iedereen verantwoordelijk is voor eigen (economische) bestaan, eigen geluk, dat alles maakbaar is als je maar echt wil.
Zij het misschien meer ook wel op andere vlakken, zoals iemand die liever reizen maakt of bewust het roer omgooit ook nog wel kan rekenen op begrip en zelfs wat bewondering (voor het lef om dat te doen, dat heeft nog iets stoers zeg maar).
Artikelen die je leest hoe toenemend aantal mensen zich "mislukt" voelt als ze minder "succesvol" zijn (tov anderen, of dat iig denken/meekrijgen door social media en zich vergelijken met mensen die iets hebben wat zij (nog) niét hebben, of dat nu die felbegeerde baan of een relatie/ gezin enz is).
Minder groots en meeslepend leven, of een gemiddeld leven leiden, en denken dat ze iets missen of aan hun mankeert.
Dat het altijd meer en beter kán, dus je daar ook naar moet streven.
Misschien is mijn blik onderhand wat vertekend doordat je op een forum relatief veel problemen tegenkomt, situaties waar mensen niet gelukkig mee zijn en komen delen, wat soms een schrijnend beeld oplevert als dat zo overheersend wordt dat al het goede des levens in het niet valt bij dat ene wat ontbreekt.
Ontevreden met relaties, ongelukkig zonder, willen weten "is dit normaal? Ben ik nou normaal of raar, wie heeft er gelijk, wiens schuld is het?"
Waar "jezelf zijn" ook betekent ongebreideld jezelf (moeten/mogen) kunnen zijn, onbeperkt, zoals waar ligt de grens tussen meningsuiting en belediging, of jezelf ergens overheen kunnen tillen tbv anderen versus helemaal door emoties/ omstandigheden in beslag te worden genomen.
Ik doel meer op het "succesvol" mens zijn/voelen naar soms bepaalde criteria gemeten, vergeleken met anderen, en het idee dat dat het streven moet zijn, zelfs dan pas de "juiste" mensen op je pad aantrekt die daarbij passen (incl gelukkig zijn met jezelf enig (pas) "recht" zou geven op een succesvolle (ge)Liefde).
Imo zit dat meer in de mindset (met datzelfde leven op de rit hebben qua werk, eigen woning, vrienden enz) en is het wel belangrijk dat je bepaalde zware issues zo mogelijk verwerkt hebt, voor zover die ervoor zorgen dat je niet "open staat" voor het leven ten volle te kunnen leven. Oa omdat je dan beperkt je vermogens kunt inzetten en pas echt (blijmoedig) open staat voor anderen (zonder zelf teveel met jezelf in beslag genomen te zijn) als je die ruimte hebt.
Of jezelf minder waard gaat vinden (ook om liefde waard te zijn) als je eea niét perfect in orde hebt, want dat kan dus de keerzijde worden van dat "maakbare" en wát men dan onder "succesvol mens" of "jezelf op de rit hebben" verstaat.
Het is imo geen noodzakelijke voorwaarde voor (je ook) gelukkig voelen, ik zie (gelukkig) mensen zát die ondanks allerlei beperkingen, tegenslag of achtergrond toch de liefde vonden én houden, zonder die ander nódig te hebben om op te leunen, maar ondánks de omstandigheden uit liefde en genegenheid voor elkaar gaan en voor elkaar over hebben, samen tegenaan gaan, krachten bundelen en elkaar daarin stimuleren of bijstaan, aanmoedigen, over en weer.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 juni 2016 om 11:56
Het "Leef voor jezelf" zal ook wel een tegenreactie zijn op de vroegere emotionele (en financiele) afhankelijkheid van vroeger, waarin je weinig keuze had.
Ik hoop dat het uiteindelijk op een middenweg uit komt, dat mensen zich realiseren dat je elkáár wel degelijk "nodig hebt", zij het gezonde wederzijdse verbindingen en het gewoon fijn is als je op elkaar kunt rekenen, ook als het leven niet alsmaar maar voorspoedig verloopt, en dat elkaar steunen of op elkaar leunen net zo belangrijk is als jezelf steunen en op jezelf kunnen leunen.
En-en is, en niet of-of.
Ik hoop dat het uiteindelijk op een middenweg uit komt, dat mensen zich realiseren dat je elkáár wel degelijk "nodig hebt", zij het gezonde wederzijdse verbindingen en het gewoon fijn is als je op elkaar kunt rekenen, ook als het leven niet alsmaar maar voorspoedig verloopt, en dat elkaar steunen of op elkaar leunen net zo belangrijk is als jezelf steunen en op jezelf kunnen leunen.
En-en is, en niet of-of.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 juni 2016 om 12:01
Wat fijn dat je weer lekker zonder problemen in warmte en zonlicht kan zijn, Storm!
Eigenlijk sinds juist die reis naar warmere oorden, lijkt het wel, maar ongetwijfeld andere factoren die meespelen, dat je zoveel lekkerder in je vel zit.
Die vitamine D vind ik wel een logisch verband in zitten, denk dat er meer mensen dan je denkt gevoelig voor zijn en zonder te weten een gebrek aan hebben.
(dat zal mij niet snel gebeuren, tenminste niet in de zomermaanden, haha, ik ben wel een zonaanbidder, maar wie weet juist daaróm wel!)
Eigenlijk sinds juist die reis naar warmere oorden, lijkt het wel, maar ongetwijfeld andere factoren die meespelen, dat je zoveel lekkerder in je vel zit.
Die vitamine D vind ik wel een logisch verband in zitten, denk dat er meer mensen dan je denkt gevoelig voor zijn en zonder te weten een gebrek aan hebben.
(dat zal mij niet snel gebeuren, tenminste niet in de zomermaanden, haha, ik ben wel een zonaanbidder, maar wie weet juist daaróm wel!)
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 juni 2016 om 13:05
Oke nu begrijp ik iets beter waar je op doelde. Die gerichtheid op buitenkant en status die heb ik ook wel iets of wat meegekregen, niet perse vanuit familie maar meer door omgeving (elitaire school waar ik niet helemaal tussen paste) en mijn ex was er ook erg op gericht (misschien omdat dat iets was wat hij wél begreep / toe in staat was?)
Ook in de academische en zakenwereld spelen status etc een belangrijke rol maar kan ik me er gelukkig makkelijk buiten houden omdat ik inmiddels meer geleerd heb m'n eigen koers te varen / niet vatbaar voor ben ondanks regelmatige blootstelling aan mensen die wel heel erg in dat denken zitten.
Gelukkig nu veel minder van zulke invloeden in privé sfeer, en m'n Lief heeft er ook totaal niets mee. Die heeft zelfs na een promotie bewust een stap terug gedaan omdat het hem de stress niet waard was, en is tevreden met hoe het nu gaat op zijn werk. Heeft een prima baan hoor, maar niet super ambitieus, gewoon, tevreden, fijne collega's, is goed in wat ie doet en heeft als hij thuis komt geen stress in z'n hoofd en nog ruim voldoende energie over om niet uitgeblust op de bank te ploffen oid doordeweeks s avonds. Dat vind ik toch ook heel wat waard en is een heel verschil met bijv mijn pa en een neef van me die dus echt moeten bijkomen van het werk en alleen de weekenden hebben om echt energie op te doen / leuke dingen te doen.
Nu scheelt het dat wij geen kinderen hebben maar dan nog, merk dat ik het heel prettig vind hoe hij in dit opzicht in het leven staat. Dat terwijl ik mezelf in t verleden wél ooit zag eindigen met een zeer ambitieuze hoog-op-de-maatschappelijke-ladder-staande man, maar na enkele dates met dat soort types heb ik geleerd dat ik me daar niet relaxt bij voel.
Zelf heb ik heus ambities maar ook en vooral de ambitie om te genieten van het leven, en dat genieten bestaat niet uit (alleen maar / zoveel mogelijk) werken , geld verdienen, maatschappelijk 'succes' vehalen maar juist tijd doorbrengen en lachen en leuke dingen doen met dierbaren, genieten van de natuur samen met hond en met andere mensen, wat van de wereld zien, goede boeken lezen, mooie muziek luisteren en films kijken, eens lekker feesten etc.
Dus zolang ik die dingen allemaal kan naast m'n baan vind ik mezelf zeer succesvol en ik ga echt niet meer werken dan noodzakelijk om deze levensstijl vol te kunnen houden. Ik hoef geen grote(re)/ nieuwere auto, mijn oudje doet t prima. Ik hoef geen dure kleding, zie er hartstikke leuk uit in wat ik draag. Etc.
Die 'rust' heb ik pas weer sinds ik weg ben bij ex, niks was goed genoeg voor hem, kleding en sieraden en zelfs make up bemoeide hij zich mee moest duurder exclusiever etc en ik ging er braaf in mee en uiteindelijk uit frustratie / gemis van waar ik écht van geniet (verbinding met mezelf en anderen) erin doorslaan (meer en meer shoppen/ focussen op uiterlijkheden etc) ben zó blij dat ik daar (weer) vanaf ben!
Ik vind shoppen nieteens meer leuk, noodzakelijk soms maar nee het leukste van naar de stad gaan zijn toch echt de terrassen en goed gezelschap en liefst mooi weer
Elkaar nodig hebben, ja tuurlijk hebben we als mensen elkaar nodig, niks mis mee zou ik zeggen, we beïnvloeden elkaar sowieso al dan niet actief (zie verhaal hierboven ook) dus een uitwerking op elkaar heb je toch al. Dan liefst vanuit acceptatie en liefde met de ander(en) (en met jezelf) omgaan, zodat de fijne prettige dingen gevoed worden, en niet het competitieve afmeten / vergelijken van 'beter/slechter' maar gewoon accepteren dat ieder z'n eigen manieren en voorkeuren en sterke/mindere kanten heeft. Elkaar daar willen aanvullen ipv om afwijzen.
Zo en nu even lunch want lief zijn voor jezelf is ook heerlijke tosti's eten tussen de middag op een doodnormale doordeweekse (werk)dag
Ook in de academische en zakenwereld spelen status etc een belangrijke rol maar kan ik me er gelukkig makkelijk buiten houden omdat ik inmiddels meer geleerd heb m'n eigen koers te varen / niet vatbaar voor ben ondanks regelmatige blootstelling aan mensen die wel heel erg in dat denken zitten.
Gelukkig nu veel minder van zulke invloeden in privé sfeer, en m'n Lief heeft er ook totaal niets mee. Die heeft zelfs na een promotie bewust een stap terug gedaan omdat het hem de stress niet waard was, en is tevreden met hoe het nu gaat op zijn werk. Heeft een prima baan hoor, maar niet super ambitieus, gewoon, tevreden, fijne collega's, is goed in wat ie doet en heeft als hij thuis komt geen stress in z'n hoofd en nog ruim voldoende energie over om niet uitgeblust op de bank te ploffen oid doordeweeks s avonds. Dat vind ik toch ook heel wat waard en is een heel verschil met bijv mijn pa en een neef van me die dus echt moeten bijkomen van het werk en alleen de weekenden hebben om echt energie op te doen / leuke dingen te doen.
Nu scheelt het dat wij geen kinderen hebben maar dan nog, merk dat ik het heel prettig vind hoe hij in dit opzicht in het leven staat. Dat terwijl ik mezelf in t verleden wél ooit zag eindigen met een zeer ambitieuze hoog-op-de-maatschappelijke-ladder-staande man, maar na enkele dates met dat soort types heb ik geleerd dat ik me daar niet relaxt bij voel.
Zelf heb ik heus ambities maar ook en vooral de ambitie om te genieten van het leven, en dat genieten bestaat niet uit (alleen maar / zoveel mogelijk) werken , geld verdienen, maatschappelijk 'succes' vehalen maar juist tijd doorbrengen en lachen en leuke dingen doen met dierbaren, genieten van de natuur samen met hond en met andere mensen, wat van de wereld zien, goede boeken lezen, mooie muziek luisteren en films kijken, eens lekker feesten etc.
Dus zolang ik die dingen allemaal kan naast m'n baan vind ik mezelf zeer succesvol en ik ga echt niet meer werken dan noodzakelijk om deze levensstijl vol te kunnen houden. Ik hoef geen grote(re)/ nieuwere auto, mijn oudje doet t prima. Ik hoef geen dure kleding, zie er hartstikke leuk uit in wat ik draag. Etc.
Die 'rust' heb ik pas weer sinds ik weg ben bij ex, niks was goed genoeg voor hem, kleding en sieraden en zelfs make up bemoeide hij zich mee moest duurder exclusiever etc en ik ging er braaf in mee en uiteindelijk uit frustratie / gemis van waar ik écht van geniet (verbinding met mezelf en anderen) erin doorslaan (meer en meer shoppen/ focussen op uiterlijkheden etc) ben zó blij dat ik daar (weer) vanaf ben!
Ik vind shoppen nieteens meer leuk, noodzakelijk soms maar nee het leukste van naar de stad gaan zijn toch echt de terrassen en goed gezelschap en liefst mooi weer
Elkaar nodig hebben, ja tuurlijk hebben we als mensen elkaar nodig, niks mis mee zou ik zeggen, we beïnvloeden elkaar sowieso al dan niet actief (zie verhaal hierboven ook) dus een uitwerking op elkaar heb je toch al. Dan liefst vanuit acceptatie en liefde met de ander(en) (en met jezelf) omgaan, zodat de fijne prettige dingen gevoed worden, en niet het competitieve afmeten / vergelijken van 'beter/slechter' maar gewoon accepteren dat ieder z'n eigen manieren en voorkeuren en sterke/mindere kanten heeft. Elkaar daar willen aanvullen ipv om afwijzen.
Zo en nu even lunch want lief zijn voor jezelf is ook heerlijke tosti's eten tussen de middag op een doodnormale doordeweekse (werk)dag
donderdag 9 juni 2016 om 13:27
Hoi allemaal,
Pijn trekt me naar hem toe, pijn van afgewezen voelen. Zo voelde ik me vanmorgen, de drang om ex te willen spreken. Iets te willen doen om hem te bereiken.
Gelukkig weet ik steeds beter dat het de verslaving is. Door de heftige pijn van de eerste break up, ben ik te snel gaan zoeken naar relatie 2 en 3. Het lijkt me heerlijk om niet meer afhankelijk te zijn van liefde door een relatie. Ik heb behoefte aan liefde! Maar eerst zelfliefde. Zelfliefde is ook hem loslaten. Hij werd door twijfel ook niet gelukkig en ik daardoor ook niet. Vergeef dat je op hem bent gevallen, je herkende gewoon zoveel in hem. Soms voel ik me een mislukking, maar dat is niet zo. Het is gewoon deels pech en deels mijn emotionele afhankelijkheid waardoor relaties uitgingen. Ik kan hier denk ik alleen maar van groeien.
Ik mis hem wel, maar dat is denk ik meer omdat ik het jammer vind dat hij niks laat horen. ik vind dat nog altijd gek.....hij kan toch wel liefdevol iets afsluiten...Zijn laatste Appje was succes met je toekomst....
Miss mis ik hem niet, maar meer de liefde....
Pijn trekt me naar hem toe, pijn van afgewezen voelen. Zo voelde ik me vanmorgen, de drang om ex te willen spreken. Iets te willen doen om hem te bereiken.
Gelukkig weet ik steeds beter dat het de verslaving is. Door de heftige pijn van de eerste break up, ben ik te snel gaan zoeken naar relatie 2 en 3. Het lijkt me heerlijk om niet meer afhankelijk te zijn van liefde door een relatie. Ik heb behoefte aan liefde! Maar eerst zelfliefde. Zelfliefde is ook hem loslaten. Hij werd door twijfel ook niet gelukkig en ik daardoor ook niet. Vergeef dat je op hem bent gevallen, je herkende gewoon zoveel in hem. Soms voel ik me een mislukking, maar dat is niet zo. Het is gewoon deels pech en deels mijn emotionele afhankelijkheid waardoor relaties uitgingen. Ik kan hier denk ik alleen maar van groeien.
Ik mis hem wel, maar dat is denk ik meer omdat ik het jammer vind dat hij niks laat horen. ik vind dat nog altijd gek.....hij kan toch wel liefdevol iets afsluiten...Zijn laatste Appje was succes met je toekomst....
Miss mis ik hem niet, maar meer de liefde....
donderdag 9 juni 2016 om 13:43
Mooie post, Storm.
Zo is het maar net, dwz zo denk ik er ook over.
Ik heb gewoon weinig meer op met mensen die het altijd over geld en werk hebben en de wereld om hun heen en de mensen daarin niet meer zien.
Ik zal zelf ongetwijfeld weer een andere tunnelvisie hebben
Ik ben denk ik wel minder uitgesproken of oordelend (dan die mensen weleens andersom kunnen zijn), omdat ik mijn leefwijze(n) absoluut niet "beter" vind dan die van anderen: ieder doet het zoals ie zelf prettig en belangrijk vindt en dat verschilt per persoon.
Ik prikkel dat al genoeg door dat zelf anders te doen, of dmv vragen of ze daar nou echt gelukkig(er) van worden en of ze nog tijd hebben om te genieten, of in hun relatie te steken, wat ze nog meer fijn vinden in hun leven, en daar wel genoeg aan toe komen, wat ze nog zouden wensen, enz.
En het grappige is: ik ken bijv mensen voor wie hele leven puur uit werken bestaat, hele hele lange dagen en die iedereen die minder werkt maar lui en gemakzuchtig vindt en "die hebben het maar gemakkelijk" enzo.
Toch doet ze dat bij mij niet, dat oordelen, terwijl we 180 graden verschillend zijn daarin, oa omdat ze altijd denkt dat haar leven niet anders kan, haar overkomen is en ze wel moét en ze wel weet dat ik daar doorheen kijk, dat het een eigen keuze is om alle tijd vol te proppen met werk en dat dat tevens haar enige sociale leven ís.
Het is namelijk ook een controle-dingetje, overal zelf bovenop willen zitten, niet kunnen overlaten aan personeel, perfectionisme, én een vluchten in werk, zodat ze geen tijd en ruimte heeft om na te denken of dat werk (en haar relatie) wel is wat ze wil (of op deze manier).
Ze kan best wat meer personeel inhuren of die wat meer uren laten draaien, maar dan verdient ze minder, dus geld speelt ook een (grote) rol, niet alleen om eigen onafhankelijkheid, want haar zaak loopt heel goed, maar ook angst voor tekort + dat ze haar vent, zoon, schoondochter, enz zo ongeveer onderhoudt (en die kunnen daardoor het wél lekker rustig aan doen).
Dus hetzelfde waar ze van anderen vrij weinig begrip voor heeft (mensen die lui zijn of profiteren, uitkering hebben en niet werken terwijl ze dat wel kunnen), pikt ze wel van degenen die van haar "profiteren" en vergoelijkt dat, en voelt zich verantwoordelijk over hun.
En dat maakt haar ook belangrijk en onmisbaar, he, dat soort zorgzaamheid.
Dat ze intussen zelf tropenjaren draait en zich 0,0 rust gunt, nauwelijks een uur kan stilzitten of ergens van kan genieten, een imo rotrelatie heeft, geen eigen leven buiten werk, ziet zij niet als zelfopoffering, omdat zij totaal vereenzelvigd is met deze rol van harde werker en daar succesvol in is (en haar eigenwaarde/betekenis uit haalt voor zichzelf + haar naasten).
Zij trekt naar mij toe omdat ik dat relativeer (en aanmoedig om meer me-time te nemen, waar ze eigenlijk naar snakt, maar niet doet/kan, ook in het werk is ze perfectionist en kan altijd meer & beter, terwijl ik herhaal dat het zo wel "goed genoeg" is, dat ze zichzelf en haar gezondheid tekort doet en dat dat niet hoéft, een keuze is).
Tja, het gaat er toch niet in, want het is juist die onrust die haar op de been houdt om dat vol te houden, op adrenaline, bezig blijven want als je gaat zitten kakt dat in (en voelt ze haar fysieke -en mentale- pijnen, niet zolang ze bezig is).
En dat geeft dat "alsmaar door móeten gaan"-idee ook.
Het is dus ook vanuit angst, dat als ze daar eenmaal aan toegeeft, ze helemaal zal instorten, haar lichaam zal protesteren en alles wat versleten is zich harder laat horen, als ze het onderdrukken ff laat verslappen.
Angst om zelf lui en gemakzuchtig te worden?
Omdat ze dat zo afwijst voor zichzelf en anderen?
Van huis uit geleerd: "niet lullen maar poetsen" en dat doet ze dan ook.
Los van haar commentaar op anderen, als je dan een echt gesprek erover hebt, blijkt dat ze best weet hoe ze is, en een mechanisme van haar is, om angst de baas te blijven (heeft in het verleden paniekaanvallen gehad enz) en is haar overlevingsstrategie.
Ze kan dat niet zomaar veranderen, maar langzaamaan (en nu er een kleinkind is) is ze iig wat makkelijker geworden in dat het dan thuis iig niet meer netjes en perfect hoeft, want dat moest voorheen ook dwangmatig (en zelf) gebeuren.
Zo heeft iedereen misschien zijn/haar manieren om zichzelf te ontlopen, of bepaalde delen/rollen van jezelf.
Grappig wel dat in mijn kennissenkringen mensen óf heel relaxt uit zijn op zoveel mogelijk ontspannen en genieten van het leven, versus van die perfectionisten/controlefreaks/harde werkers die bijna nergens anders aan toekomen.
Ik heb me altijd afgezet tegen het idee dat je leeft om te werken, dat je klaargestoomd wordt om de ideale werknemer en burger te worden, in dienst van de maatschappij en dat gaat het gemakkelijkst als je hebzucht aanwakkert en "hebben" ziet als wat gelukkig maakt, zelfs als mensen nauwelijks tijd hebben voor ook kunnen genieten van wat ze hebben, van dat grotere huis op die 2 salarissen, en dat ze geen tijd hebben om stil te staan dat ze eigenlijk slaaf zijn van dat "hebben" (want moeten kunnen behouden + liefst nog meer kopen en hebben).
Ik ben daar zelf heel 2-ledig in opgegroeid, mijn vader heeft zich letterlijk doodgewerkt, van zijn pensioen genieten nooit heeft gehaald, heel veel stress van dat werk gehad wat dus zijn gezondheid (en humeur soms) ondermijnde, en tegelijkertijd meegegeven hoé belangrijk het was om te ontspannen, je persoonlijkheid te ontwikkelen, hoe die fijne lange vakanties noodzakelijk waren om bij te komen en op te laden voor de rest van het jaar zwoegen.
Hij kon dat ergens wel goed relativeren, maar kon het zelf niet laten, niet doorbreken, was zelf opgegroeid met een overdosis nadruk op status en geld/bezit om dat te laten zien naar buiten toe, dat dat was wie je voorstelde in het leven.
Zeker als man, kostwinner, dat dat zijn zorgzame taak was in een gezin om zelf hard te werken om dat gezin riant te kunnen onderhouden en zodat zij allemaal niét hoefden te werken.
Affijn, juist van hem heb ik geleerd dat er nog meer is in het leven dan prestatiedruk en werken, en het filosoferen, naar de luchten en sterren kijken ipv naar de tv, te wandelen in de natuur, te ontspannen in de zon (met zijn koffie, pijp/ sigaret).
Tegelijkertijd zijn perfectionisme wat hij zichzelf oplegde, niet kunnen overlaten aan anderen waar hij immers de beste in was, zichzelf onrealistische doelen stellen waar nooit aan voldaan kon worden en zichzelf overladen met verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen, incl familie, wat ook niet reeel was en je wel in moést falen, omdat je over anderen geen controle hebt.
Dus ook verantwoordelijk voelen voor wat niet je eigen zaken zijn, en ook de hoeveelheid werk niet begrenzen, die bleef opstapelen omdat er steeds meer bij kwam en hij te trots was om te staan op meer medewerkers opleiden die dat ook konden.
Daarin zie ik mijn zus trouwens terug, die is net zo, en klaagde wel over de overdosis werk als het de spuigaten uitloopt, maar iemand opleiden die dat ook kon doen, ho maar, want zij was/is de (enige) 'expert" daarin en dat moet wel zo blijven (bovendien geeft dat het idee van "nodig zijn" en van (cruciale) betekenis zijn, onmisbaar, wat een boost geeft aan je eigenwaarde, dat je een verschil maakt in je eigen bestaan).
Van de weersomstuit doe ik dat misschien te weinig, omdat ik dat niet/nooit noemenswaardig uit werk heb gehaald, je daarin vaak vervangbaar bent (tenzij je dus idd die ene onmisbare expert bent) en ik werk zie als niet meer dan 1 van die dingen om voldoening uit te (kunnen) halen, naast nog andere belangrijke zaken (niet alleen maar, niet in plaats van).
Voor mijn moeder stond gezin en huishouden centraal en mijn vader steunen in zijn werk en daarnaast de relaties met anderen onderhouden. Toch had zij met zoveel kinderen en familie-issues zoveel te stellen dat het haar niet lukte om samen met mijn vader te ontspannen en te genieten van dat gezin, van de welvaart die ons ten deel viel, en beiden regelmatig overprikkeld waren en de nadruk toch kwam te liggen op presteren en niet lastig zijn danwel hun behoefte dat kinderen de ouders hoorden te ontlasten, plezier/vermaak op te leveren en probleemloos te gehoorzamen aan hun verwachtingen.
(en zo niet hoe teleurgesteld ze waren daarin).
Voorbeeld thuis dat zowel mijn moeder een persoonlijkheid heeft en "iemand" is, dus evengoed van belang en van waarde, gewaardeerd door anderen om andere kwaliteiten en om wie ze ís, als mijn vader "iemand" was met bepaald aanzien én persoonlijkheid, maar uiteindelijk ook hij vervangbaar was toen ze wel moésten omdat hij er niet meer was en dat belang ebt weg, terwijl de invloed uit andere rollen nog steeds voortleeft.
Daardoor schipper ik zo'n beetje tussen die 2 uitersten, terwijl ik liefst gewoon dat combineer, omdat het allemaal kan bijdragen, en werk niet alleen voor je welvaart, maar ook je welzíjn belangrijk is, zolang je daar plezier in hebt, uitdaagt, ontwikkelt enz, maar óók tijd laat voor andere belangrijke dingen in het leven, je relatie(s) met partner en andere naasten, je ontspanning, speelsheid, gesteldheid en gezondheid, en niet ten koste gaat daarvan.
Ik kan goed "luieren" zonder enige moeite daarmee, maar alleen máár vakantievieren en luieren en gezellige relaties maakt ook niet gelukkig, omdat ik me daarvoor te verantwoordelijk voel en ik het leven (en mezelf) meer inhoud en betekenis wil geven.
Of dat een maatschappelijke is, of dat je onderdeel bent van deze wereld en daar een verantwoordelijkheid in hebt, en misschien een aandeel in eea wat ten goede zou kunnen veranderen, en dat iig probéren, op welke manier ook, voelt beter dan "werkeloos toezien" (hoe anderen er een potje van maken of juist geweldig goed doen en wezenlijke veranderingen van betekenis op gang brengen).
Die betekenis kun je al maken in het klein, voor een klein kringetje, partner, je kinderen, relaties, omgeving of bedrijf(je) waar je voor werkt enz. Dat hoeft niet per sé in je werk te zijn, kan ook onbetaald, áls je maar ergens of voor iemand een verschilletje maakt, denk ik dan. Een reden geeft waarom (en voor wie) je hier (van waarde) bent en wat je achterlaat.
Waarin je van waarde bent (eigenwaarde?) is dan imo nog altijd minder belangrijk dan de betekenis die met liefde te maken heeft.
En dat in een ruimer begrip dan eigenliefde en liefde van/voor anderen, maar voor alles wat leeft, groeit en bloeit.
En daarvoor moet je jezelf (eerst) van waarde voelen, misschien, zodat je ook jouw liefde van waarde voelt?
Of zodat die liefde niet beperkt wordt door eoa gebrek aan eigenwaarde, maar ongehinderd vrijwillig en vrijelijk kan stromen?
En als constante onderstroom je keuzes zo beinvloedt dat je eea wat je doet ook met alle liefde doet?
Zo is het maar net, dwz zo denk ik er ook over.
Ik heb gewoon weinig meer op met mensen die het altijd over geld en werk hebben en de wereld om hun heen en de mensen daarin niet meer zien.
Ik zal zelf ongetwijfeld weer een andere tunnelvisie hebben
Ik ben denk ik wel minder uitgesproken of oordelend (dan die mensen weleens andersom kunnen zijn), omdat ik mijn leefwijze(n) absoluut niet "beter" vind dan die van anderen: ieder doet het zoals ie zelf prettig en belangrijk vindt en dat verschilt per persoon.
Ik prikkel dat al genoeg door dat zelf anders te doen, of dmv vragen of ze daar nou echt gelukkig(er) van worden en of ze nog tijd hebben om te genieten, of in hun relatie te steken, wat ze nog meer fijn vinden in hun leven, en daar wel genoeg aan toe komen, wat ze nog zouden wensen, enz.
En het grappige is: ik ken bijv mensen voor wie hele leven puur uit werken bestaat, hele hele lange dagen en die iedereen die minder werkt maar lui en gemakzuchtig vindt en "die hebben het maar gemakkelijk" enzo.
Toch doet ze dat bij mij niet, dat oordelen, terwijl we 180 graden verschillend zijn daarin, oa omdat ze altijd denkt dat haar leven niet anders kan, haar overkomen is en ze wel moét en ze wel weet dat ik daar doorheen kijk, dat het een eigen keuze is om alle tijd vol te proppen met werk en dat dat tevens haar enige sociale leven ís.
Het is namelijk ook een controle-dingetje, overal zelf bovenop willen zitten, niet kunnen overlaten aan personeel, perfectionisme, én een vluchten in werk, zodat ze geen tijd en ruimte heeft om na te denken of dat werk (en haar relatie) wel is wat ze wil (of op deze manier).
Ze kan best wat meer personeel inhuren of die wat meer uren laten draaien, maar dan verdient ze minder, dus geld speelt ook een (grote) rol, niet alleen om eigen onafhankelijkheid, want haar zaak loopt heel goed, maar ook angst voor tekort + dat ze haar vent, zoon, schoondochter, enz zo ongeveer onderhoudt (en die kunnen daardoor het wél lekker rustig aan doen).
Dus hetzelfde waar ze van anderen vrij weinig begrip voor heeft (mensen die lui zijn of profiteren, uitkering hebben en niet werken terwijl ze dat wel kunnen), pikt ze wel van degenen die van haar "profiteren" en vergoelijkt dat, en voelt zich verantwoordelijk over hun.
En dat maakt haar ook belangrijk en onmisbaar, he, dat soort zorgzaamheid.
Dat ze intussen zelf tropenjaren draait en zich 0,0 rust gunt, nauwelijks een uur kan stilzitten of ergens van kan genieten, een imo rotrelatie heeft, geen eigen leven buiten werk, ziet zij niet als zelfopoffering, omdat zij totaal vereenzelvigd is met deze rol van harde werker en daar succesvol in is (en haar eigenwaarde/betekenis uit haalt voor zichzelf + haar naasten).
Zij trekt naar mij toe omdat ik dat relativeer (en aanmoedig om meer me-time te nemen, waar ze eigenlijk naar snakt, maar niet doet/kan, ook in het werk is ze perfectionist en kan altijd meer & beter, terwijl ik herhaal dat het zo wel "goed genoeg" is, dat ze zichzelf en haar gezondheid tekort doet en dat dat niet hoéft, een keuze is).
Tja, het gaat er toch niet in, want het is juist die onrust die haar op de been houdt om dat vol te houden, op adrenaline, bezig blijven want als je gaat zitten kakt dat in (en voelt ze haar fysieke -en mentale- pijnen, niet zolang ze bezig is).
En dat geeft dat "alsmaar door móeten gaan"-idee ook.
Het is dus ook vanuit angst, dat als ze daar eenmaal aan toegeeft, ze helemaal zal instorten, haar lichaam zal protesteren en alles wat versleten is zich harder laat horen, als ze het onderdrukken ff laat verslappen.
Angst om zelf lui en gemakzuchtig te worden?
Omdat ze dat zo afwijst voor zichzelf en anderen?
Van huis uit geleerd: "niet lullen maar poetsen" en dat doet ze dan ook.
Los van haar commentaar op anderen, als je dan een echt gesprek erover hebt, blijkt dat ze best weet hoe ze is, en een mechanisme van haar is, om angst de baas te blijven (heeft in het verleden paniekaanvallen gehad enz) en is haar overlevingsstrategie.
Ze kan dat niet zomaar veranderen, maar langzaamaan (en nu er een kleinkind is) is ze iig wat makkelijker geworden in dat het dan thuis iig niet meer netjes en perfect hoeft, want dat moest voorheen ook dwangmatig (en zelf) gebeuren.
Zo heeft iedereen misschien zijn/haar manieren om zichzelf te ontlopen, of bepaalde delen/rollen van jezelf.
Grappig wel dat in mijn kennissenkringen mensen óf heel relaxt uit zijn op zoveel mogelijk ontspannen en genieten van het leven, versus van die perfectionisten/controlefreaks/harde werkers die bijna nergens anders aan toekomen.
Ik heb me altijd afgezet tegen het idee dat je leeft om te werken, dat je klaargestoomd wordt om de ideale werknemer en burger te worden, in dienst van de maatschappij en dat gaat het gemakkelijkst als je hebzucht aanwakkert en "hebben" ziet als wat gelukkig maakt, zelfs als mensen nauwelijks tijd hebben voor ook kunnen genieten van wat ze hebben, van dat grotere huis op die 2 salarissen, en dat ze geen tijd hebben om stil te staan dat ze eigenlijk slaaf zijn van dat "hebben" (want moeten kunnen behouden + liefst nog meer kopen en hebben).
Ik ben daar zelf heel 2-ledig in opgegroeid, mijn vader heeft zich letterlijk doodgewerkt, van zijn pensioen genieten nooit heeft gehaald, heel veel stress van dat werk gehad wat dus zijn gezondheid (en humeur soms) ondermijnde, en tegelijkertijd meegegeven hoé belangrijk het was om te ontspannen, je persoonlijkheid te ontwikkelen, hoe die fijne lange vakanties noodzakelijk waren om bij te komen en op te laden voor de rest van het jaar zwoegen.
Hij kon dat ergens wel goed relativeren, maar kon het zelf niet laten, niet doorbreken, was zelf opgegroeid met een overdosis nadruk op status en geld/bezit om dat te laten zien naar buiten toe, dat dat was wie je voorstelde in het leven.
Zeker als man, kostwinner, dat dat zijn zorgzame taak was in een gezin om zelf hard te werken om dat gezin riant te kunnen onderhouden en zodat zij allemaal niét hoefden te werken.
Affijn, juist van hem heb ik geleerd dat er nog meer is in het leven dan prestatiedruk en werken, en het filosoferen, naar de luchten en sterren kijken ipv naar de tv, te wandelen in de natuur, te ontspannen in de zon (met zijn koffie, pijp/ sigaret).
Tegelijkertijd zijn perfectionisme wat hij zichzelf oplegde, niet kunnen overlaten aan anderen waar hij immers de beste in was, zichzelf onrealistische doelen stellen waar nooit aan voldaan kon worden en zichzelf overladen met verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen, incl familie, wat ook niet reeel was en je wel in moést falen, omdat je over anderen geen controle hebt.
Dus ook verantwoordelijk voelen voor wat niet je eigen zaken zijn, en ook de hoeveelheid werk niet begrenzen, die bleef opstapelen omdat er steeds meer bij kwam en hij te trots was om te staan op meer medewerkers opleiden die dat ook konden.
Daarin zie ik mijn zus trouwens terug, die is net zo, en klaagde wel over de overdosis werk als het de spuigaten uitloopt, maar iemand opleiden die dat ook kon doen, ho maar, want zij was/is de (enige) 'expert" daarin en dat moet wel zo blijven (bovendien geeft dat het idee van "nodig zijn" en van (cruciale) betekenis zijn, onmisbaar, wat een boost geeft aan je eigenwaarde, dat je een verschil maakt in je eigen bestaan).
Van de weersomstuit doe ik dat misschien te weinig, omdat ik dat niet/nooit noemenswaardig uit werk heb gehaald, je daarin vaak vervangbaar bent (tenzij je dus idd die ene onmisbare expert bent) en ik werk zie als niet meer dan 1 van die dingen om voldoening uit te (kunnen) halen, naast nog andere belangrijke zaken (niet alleen maar, niet in plaats van).
Voor mijn moeder stond gezin en huishouden centraal en mijn vader steunen in zijn werk en daarnaast de relaties met anderen onderhouden. Toch had zij met zoveel kinderen en familie-issues zoveel te stellen dat het haar niet lukte om samen met mijn vader te ontspannen en te genieten van dat gezin, van de welvaart die ons ten deel viel, en beiden regelmatig overprikkeld waren en de nadruk toch kwam te liggen op presteren en niet lastig zijn danwel hun behoefte dat kinderen de ouders hoorden te ontlasten, plezier/vermaak op te leveren en probleemloos te gehoorzamen aan hun verwachtingen.
(en zo niet hoe teleurgesteld ze waren daarin).
Voorbeeld thuis dat zowel mijn moeder een persoonlijkheid heeft en "iemand" is, dus evengoed van belang en van waarde, gewaardeerd door anderen om andere kwaliteiten en om wie ze ís, als mijn vader "iemand" was met bepaald aanzien én persoonlijkheid, maar uiteindelijk ook hij vervangbaar was toen ze wel moésten omdat hij er niet meer was en dat belang ebt weg, terwijl de invloed uit andere rollen nog steeds voortleeft.
Daardoor schipper ik zo'n beetje tussen die 2 uitersten, terwijl ik liefst gewoon dat combineer, omdat het allemaal kan bijdragen, en werk niet alleen voor je welvaart, maar ook je welzíjn belangrijk is, zolang je daar plezier in hebt, uitdaagt, ontwikkelt enz, maar óók tijd laat voor andere belangrijke dingen in het leven, je relatie(s) met partner en andere naasten, je ontspanning, speelsheid, gesteldheid en gezondheid, en niet ten koste gaat daarvan.
Ik kan goed "luieren" zonder enige moeite daarmee, maar alleen máár vakantievieren en luieren en gezellige relaties maakt ook niet gelukkig, omdat ik me daarvoor te verantwoordelijk voel en ik het leven (en mezelf) meer inhoud en betekenis wil geven.
Of dat een maatschappelijke is, of dat je onderdeel bent van deze wereld en daar een verantwoordelijkheid in hebt, en misschien een aandeel in eea wat ten goede zou kunnen veranderen, en dat iig probéren, op welke manier ook, voelt beter dan "werkeloos toezien" (hoe anderen er een potje van maken of juist geweldig goed doen en wezenlijke veranderingen van betekenis op gang brengen).
Die betekenis kun je al maken in het klein, voor een klein kringetje, partner, je kinderen, relaties, omgeving of bedrijf(je) waar je voor werkt enz. Dat hoeft niet per sé in je werk te zijn, kan ook onbetaald, áls je maar ergens of voor iemand een verschilletje maakt, denk ik dan. Een reden geeft waarom (en voor wie) je hier (van waarde) bent en wat je achterlaat.
Waarin je van waarde bent (eigenwaarde?) is dan imo nog altijd minder belangrijk dan de betekenis die met liefde te maken heeft.
En dat in een ruimer begrip dan eigenliefde en liefde van/voor anderen, maar voor alles wat leeft, groeit en bloeit.
En daarvoor moet je jezelf (eerst) van waarde voelen, misschien, zodat je ook jouw liefde van waarde voelt?
Of zodat die liefde niet beperkt wordt door eoa gebrek aan eigenwaarde, maar ongehinderd vrijwillig en vrijelijk kan stromen?
En als constante onderstroom je keuzes zo beinvloedt dat je eea wat je doet ook met alle liefde doet?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 9 juni 2016 om 14:11
Zen, je zegt het goed: je mist het gevoel van eigenliefde die de ander bij jou aanraakte: dmv hem kon jij je eigenliefde voelen, jouw betekenis voelen en de liefde die jij in je hebt (die dus in jóu zit) en zorgzaamheid "geven", kwijt/uiten aan hem.
En dat wordt niet langer geprikkeld van buitenaf, moet je nu zelf binnenin jezelf gaan zoeken.
Dat is voor de meeste mensen een stuk moeilijker en ingewikkelder!
En toch begint die zoektocht ermee dat je stopt met dat buiten jezelf te zoeken, en de prikkels-van-buitenaf/door anderen aan te zien voor dat dat liefde ís.
In feite krijg je steeds de afwijzing ook op je bord, die je ook aanziet voor gebrek/ontbreken van liefde en daarom treurt, omdat je dat associeert met de liefde kwijt zijn, terwijl dat niet klopt, die zit daar nog gewoon in jou, het wordt alleen niet opgewekt, er wordt geen beroep op gedaan. Niet door hem én niet door jou, dat geeft dat lege gevoel dat dat ontbreekt.
Die zoektocht niet zien als "nu "moet" ik dat helaas wel in mezelf gaan zoeken": het is de énige plaats waar je dat kunt vinden, en waar je gemakkelijker terecht komt als iemand dat opwekt en je dan automatisch reageert, dat gaat niet bewust, daarom weet je de weg niet zonder dat een ander dat aanraakt van buitenaf.
Misschien omdat we van binnen naar buiten kijken, dat dat moeilijker te localiseren is en lastig om van buiten naar binnen te kunnen kijken, als je ogen nu eenmaal niet "daarbuiten (jou)" zitten.
Het ís makkelijker als anderen die spiegels zijn en je in hun ogen liefde weerkaatst ziet, vanuit hun ogen dus kijkt naar jezelf en dat dat met liefde is, dus in die liefdevolle blik (en andere uitingen ontvangen, over jou) jij ook de liefde weerkaatst ziet die jij voelt en jouw liefde (voor hem, van binnen in jou naar buiten dmv jouw blik en andere uitingen) in jouw blik naar hem ligt besloten.
Nu dan zelf die liefdevolle ogen van buitenaf zijn, en naar binnen kijken, is een hele klus!
Een ander kan zowel liefdevol als afwijzend die liefdesvermogens in jou beinvloeden door wat ie aktiveert in jouw binnenste.
Liefdevol afsluiten kan dat makkelijker maken, omdat dat het laatste is wat je meekrijgt van die liefde.
Aan de andere kant is dat verzachting, want de afwijzing is er toch, en daar zul je mee moeten dealen, zonder jezelf ook nog af te wijzen.
Dat blijft het nadeel van je identificeren met de liefde van een ander voor jou, dat dat dus ook kan verdwijnen of kwijtraken als je die ander kwijtraakt of verdwijnt uit je leven.
En dat je je eigen liefde die je nog steeds voelt, niet kan uiten en geven, dat die ander zonder jouw liefde kan, en verder gaat.
Dat dat niet langer gewenst is of voor hem bijdraagt, dat is een knauw, en dwingt je als het ware idd om dat nu (weer) zelf te gaan vinden binnenin.
Het scheelt al een stuk als je dat niet langer ziet als "gedwongen toe voelen", maar dat juist dat dé "juiste" of iig meest blijvende en meest onvoorwaardelijke manier is of zou horen te zijn, en dat van buitenaf "bonus".
Dat vergt een andere blik op liefde, en die kun je nog niet voelen, omdat je nog gefocust bent op "buitenaf", en die andere manier niet kent en niet weet of dat lukt.
Enige wat je dus idd kunt doen is iig die zoektocht naar binnen ondernemen.
En dat wordt niet langer geprikkeld van buitenaf, moet je nu zelf binnenin jezelf gaan zoeken.
Dat is voor de meeste mensen een stuk moeilijker en ingewikkelder!
En toch begint die zoektocht ermee dat je stopt met dat buiten jezelf te zoeken, en de prikkels-van-buitenaf/door anderen aan te zien voor dat dat liefde ís.
In feite krijg je steeds de afwijzing ook op je bord, die je ook aanziet voor gebrek/ontbreken van liefde en daarom treurt, omdat je dat associeert met de liefde kwijt zijn, terwijl dat niet klopt, die zit daar nog gewoon in jou, het wordt alleen niet opgewekt, er wordt geen beroep op gedaan. Niet door hem én niet door jou, dat geeft dat lege gevoel dat dat ontbreekt.
Die zoektocht niet zien als "nu "moet" ik dat helaas wel in mezelf gaan zoeken": het is de énige plaats waar je dat kunt vinden, en waar je gemakkelijker terecht komt als iemand dat opwekt en je dan automatisch reageert, dat gaat niet bewust, daarom weet je de weg niet zonder dat een ander dat aanraakt van buitenaf.
Misschien omdat we van binnen naar buiten kijken, dat dat moeilijker te localiseren is en lastig om van buiten naar binnen te kunnen kijken, als je ogen nu eenmaal niet "daarbuiten (jou)" zitten.
Het ís makkelijker als anderen die spiegels zijn en je in hun ogen liefde weerkaatst ziet, vanuit hun ogen dus kijkt naar jezelf en dat dat met liefde is, dus in die liefdevolle blik (en andere uitingen ontvangen, over jou) jij ook de liefde weerkaatst ziet die jij voelt en jouw liefde (voor hem, van binnen in jou naar buiten dmv jouw blik en andere uitingen) in jouw blik naar hem ligt besloten.
Nu dan zelf die liefdevolle ogen van buitenaf zijn, en naar binnen kijken, is een hele klus!
Een ander kan zowel liefdevol als afwijzend die liefdesvermogens in jou beinvloeden door wat ie aktiveert in jouw binnenste.
Liefdevol afsluiten kan dat makkelijker maken, omdat dat het laatste is wat je meekrijgt van die liefde.
Aan de andere kant is dat verzachting, want de afwijzing is er toch, en daar zul je mee moeten dealen, zonder jezelf ook nog af te wijzen.
Dat blijft het nadeel van je identificeren met de liefde van een ander voor jou, dat dat dus ook kan verdwijnen of kwijtraken als je die ander kwijtraakt of verdwijnt uit je leven.
En dat je je eigen liefde die je nog steeds voelt, niet kan uiten en geven, dat die ander zonder jouw liefde kan, en verder gaat.
Dat dat niet langer gewenst is of voor hem bijdraagt, dat is een knauw, en dwingt je als het ware idd om dat nu (weer) zelf te gaan vinden binnenin.
Het scheelt al een stuk als je dat niet langer ziet als "gedwongen toe voelen", maar dat juist dat dé "juiste" of iig meest blijvende en meest onvoorwaardelijke manier is of zou horen te zijn, en dat van buitenaf "bonus".
Dat vergt een andere blik op liefde, en die kun je nog niet voelen, omdat je nog gefocust bent op "buitenaf", en die andere manier niet kent en niet weet of dat lukt.
Enige wat je dus idd kunt doen is iig die zoektocht naar binnen ondernemen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 9 juni 2016 om 15:01
Pijn trekt me naar hem toe, zeg je.
Is dat verslaafd aan afwijzing of dat hij de enige is die die pijn kan wegnemen?
Terwijl je nu weet dat je alleen maar nieuwe pijn (van opnieuw afwijzing) zal krijgen?
Ook dat is namelijk gerelateerd aan hetzelfde misverstand, niet hij bezorgt jou pijn, maar jij zoekt die pijn(trigger) dan zelf op en is niet hij degene die jou kwelt, maar is het zelfkwelling (dus gelukkig doe je dat niet) als je weet dat er niks veranderd is en je die reactie die je hoopte niet zal komen.
Dan is het herhaling van die afwijzing voelen en steeds bevestigd krijgen.
(en misschien is dat ook wel nodig voordat doordringt en je echt kunt geloven dat dat werkelijk voorgoed veranderd is en voorbij is).
Is dat verslaafd aan afwijzing of dat hij de enige is die die pijn kan wegnemen?
Terwijl je nu weet dat je alleen maar nieuwe pijn (van opnieuw afwijzing) zal krijgen?
Ook dat is namelijk gerelateerd aan hetzelfde misverstand, niet hij bezorgt jou pijn, maar jij zoekt die pijn(trigger) dan zelf op en is niet hij degene die jou kwelt, maar is het zelfkwelling (dus gelukkig doe je dat niet) als je weet dat er niks veranderd is en je die reactie die je hoopte niet zal komen.
Dan is het herhaling van die afwijzing voelen en steeds bevestigd krijgen.
(en misschien is dat ook wel nodig voordat doordringt en je echt kunt geloven dat dat werkelijk voorgoed veranderd is en voorbij is).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 9 juni 2016 om 15:46
podcast bij eindbazen; Jan is een eindbaas!
https://www.youtube.com/watch?v=BCPeYZB8KSA
#38 Alles over liefde, relaties, verlichting en verslavingen met Jan Geurtz
https://www.youtube.com/watch?v=BCPeYZB8KSA
#38 Alles over liefde, relaties, verlichting en verslavingen met Jan Geurtz
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
donderdag 9 juni 2016 om 15:53
donderdag 9 juni 2016 om 17:30
Op dit soort prachtige dagen met superfijn weer ben ik ook wel blij dat ik thuis werk, Zandvogel!
Net ff een uurtje in de zon gelegen en dat is genoeg om ff helemaal te ontspannen tussendoor.
Dat is wel een luxe, maar zelfs aan de warme kant, achter muurtje waar de wind vandaan komt.
Het zonnetje brandt iig fel en dat heb je pas echt goed in de gaten als je helemaal uit de wind zit.
Thanks voor je link, ga het later bekijken, nu nog ff dat uurtje werk inhalen.
Lekker dat het nog altijd zo goed met je gaat, en idd ben je niet automatisch "alleen" als je vrijgezel bent.
Flauw, maar ik noem het dan "vrijgezellig".
Ik woon weliswaar alleen, maar voel me net als jij daardoor nog niet alleen staan in het leven.
Net ff een uurtje in de zon gelegen en dat is genoeg om ff helemaal te ontspannen tussendoor.
Dat is wel een luxe, maar zelfs aan de warme kant, achter muurtje waar de wind vandaan komt.
Het zonnetje brandt iig fel en dat heb je pas echt goed in de gaten als je helemaal uit de wind zit.
Thanks voor je link, ga het later bekijken, nu nog ff dat uurtje werk inhalen.
Lekker dat het nog altijd zo goed met je gaat, en idd ben je niet automatisch "alleen" als je vrijgezel bent.
Flauw, maar ik noem het dan "vrijgezellig".
Ik woon weliswaar alleen, maar voel me net als jij daardoor nog niet alleen staan in het leven.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 9 juni 2016 om 18:10
dag maisjes,
Noodgedwongen (herkenbaarheid google, geen ruzie hier op het forum hoor ) andere naam, neem aan dat ik niet hoef te pben wie ik ben )
Het gaat wel lekker hier, behalve dat ik af en toe last heb van gepieker over dingen waar ik geen controle over heb.
Ik ken inmiddels alle truuks en pas die ook toe maar soms werkt dat niet.
Jan Geurtz schrijft dat wel leuk in zn nieuwste boek: het ego is een crazy monkey mind, die wil graag bezig gehouden worden. En dat is het ook, niks meer niks minder.
Over het algemeen ben ik rustig en zie ik wel hoe bepaalde dingen lopen .
(Het is een openbaar forum dus ik wil een beetje oppassen met te veel schrijven over bepaalde personen )
Grrrrr... 2 katjes met een beetjw niesziekte omdat ik inenten onnodig vond
Eigenwijs ook dat ik ben.. gelukkig op tijd erbij.
Fijne avond!
Noodgedwongen (herkenbaarheid google, geen ruzie hier op het forum hoor ) andere naam, neem aan dat ik niet hoef te pben wie ik ben )
Het gaat wel lekker hier, behalve dat ik af en toe last heb van gepieker over dingen waar ik geen controle over heb.
Ik ken inmiddels alle truuks en pas die ook toe maar soms werkt dat niet.
Jan Geurtz schrijft dat wel leuk in zn nieuwste boek: het ego is een crazy monkey mind, die wil graag bezig gehouden worden. En dat is het ook, niks meer niks minder.
Over het algemeen ben ik rustig en zie ik wel hoe bepaalde dingen lopen .
(Het is een openbaar forum dus ik wil een beetje oppassen met te veel schrijven over bepaalde personen )
Grrrrr... 2 katjes met een beetjw niesziekte omdat ik inenten onnodig vond
Eigenwijs ook dat ik ben.. gelukkig op tijd erbij.
Fijne avond!
zaterdag 11 juni 2016 om 16:07
