Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 3 juni 2016 om 17:11
Hoi, eigenlijk vind ik niet eens dat ik te snel in nieuwe relaties ben gestapt. Bij de eerste relatie v 5 jaar ben ik 10 mnd alleen geweest. En bij de tweede relatie van een jaar , 6 mnd alleen en daarna nog drie maanden gedate met ex voordat we een relatie kregen omdat ik t rustig aan wilde doen. Na 5 mnd is het dus voor de eerste x uit gegaan.
Wel ben ik degene die initiatief nam om ze te contacten, en wilde ik te graag. Ik denk dat daar iets uit te leren valt. Ik hoef niet zo mijn best te doen, en liefde en erkenning kan ik ook uit mijn eigen leven halen.
Het is een fout om me weer op die datingsite te zetten, maar ook wel weer een stap in de goede richting om hiermee te stoppen.
Nog even over die date: luister naar je gevoel die zegt : Ga lekker even een drankje doen met hem, en geef aan dat je nog heel erg met jezelf bezig bent. En dat je niet op zoek bent naar iets serieus.
Dit is ook weer een vorm van voor mezelf opkomen.
Verstand zegt......niet doen, t is de verslaving die roept.
Kan t niet en en, gewoon het besef dat je verstandelijk weet dat je een probleem hebt, en hier zo goed mogelijk mee om wilt gaan. En toch aan de andere kant als t zich aandient met mannen in contact en mezelf hierin ontwikkel.
Wel ben ik degene die initiatief nam om ze te contacten, en wilde ik te graag. Ik denk dat daar iets uit te leren valt. Ik hoef niet zo mijn best te doen, en liefde en erkenning kan ik ook uit mijn eigen leven halen.
Het is een fout om me weer op die datingsite te zetten, maar ook wel weer een stap in de goede richting om hiermee te stoppen.
Nog even over die date: luister naar je gevoel die zegt : Ga lekker even een drankje doen met hem, en geef aan dat je nog heel erg met jezelf bezig bent. En dat je niet op zoek bent naar iets serieus.
Dit is ook weer een vorm van voor mezelf opkomen.
Verstand zegt......niet doen, t is de verslaving die roept.
Kan t niet en en, gewoon het besef dat je verstandelijk weet dat je een probleem hebt, en hier zo goed mogelijk mee om wilt gaan. En toch aan de andere kant als t zich aandient met mannen in contact en mezelf hierin ontwikkel.
vrijdag 3 juni 2016 om 17:41
Je blijft er blijkbaar erg mee bezig Zen, en als dat jou helpt: prima.
Ik vind die tijden die je noemt tussen relaties vrij snel / kort, maar dat is heel persoonlijk en geen idee hoe je je toen voelde dat je toch vrij snel weer relaties aanging.
En wie weet is het dit keer anders, ik hoop het maar voor je. Je bent iig een begin aan het maken om op een andere, kritische manier naar jezelf te kijken en dat kan ik alleen maar toejuichen.
Let je wel op dat het niet om 'een relatie hebben' gaat maar om graag bij een specifieke persoon zijn gaat, want niet alleen willen / kunnen zijn is iets heel anders dan graag bij die of die persoon willen zijn ! Dat is althans mijn allergrootste les geweest in de afgelopen jaren.
Ik vind die tijden die je noemt tussen relaties vrij snel / kort, maar dat is heel persoonlijk en geen idee hoe je je toen voelde dat je toch vrij snel weer relaties aanging.
En wie weet is het dit keer anders, ik hoop het maar voor je. Je bent iig een begin aan het maken om op een andere, kritische manier naar jezelf te kijken en dat kan ik alleen maar toejuichen.
Let je wel op dat het niet om 'een relatie hebben' gaat maar om graag bij een specifieke persoon zijn gaat, want niet alleen willen / kunnen zijn is iets heel anders dan graag bij die of die persoon willen zijn ! Dat is althans mijn allergrootste les geweest in de afgelopen jaren.
vrijdag 3 juni 2016 om 22:15
Stormkraft ik denk dat je mij niet helemaal begrijpt. Ik wil ook geen relatie, en ik wil er ook helemaal niet mee bezig zijn. Maar het is een soort verslaving. Ahh 1 sigaretje kan nog wel.....zoiets.
Ik heb zeker wat aan je laatste opmerking. Thanks!
Het is ff lastig, maar ik denk dat ik er sterker uit kom. Ookal val ik, ik sta op. liefde moet iets moois zijn. en ik ga er niet meer voor vechten en ook niet alleen om maar een relatie te hebben.
Ik heb zeker wat aan je laatste opmerking. Thanks!
Het is ff lastig, maar ik denk dat ik er sterker uit kom. Ookal val ik, ik sta op. liefde moet iets moois zijn. en ik ga er niet meer voor vechten en ook niet alleen om maar een relatie te hebben.
vrijdag 3 juni 2016 om 23:33
Hi, ik wil mezelf hier ook graag aanmelden!
Merk dat ik al een tijdje in een contra-productieve spiraal zit met veel zorgen (en ook zelfmedelijden), maar weinig verandering in concreet gedrag. Ondertussen besef ik echter wel : zolang je doet wat je altijd deed, blijf je krijgen wat je altijd deed!
Van huize uit ben ik echter erg passief: zie snel beren op de weg, en in het openbaar ben ik mij ook erg van mijzelf bewust, waardoor ik mij snel voor iets schaam en denkt dat iedereen mij in de gaten houdt! Ik moet veel meer mijn eigen ''ding'' doen en eigen initiatief tonen en buiten mijn (vrij smalle) gangbare paden treden, anders kom ik nooit nieuwe mensen tegen, en blijf ik in hetzelfde cirkeltje rond-redeneren.
Ga al jaren lang om met dezelfde vriendinnen, die inmiddels grotendeels een relatie hebben. Zelf ergens naartoe gaan waar ik misschien weer bekenden kan tegenkomen doe ik zelden tot nooit, omdat ik mij dan ongemakkelijk voel omdat ik ''in mijn eentje'' ben. Morgen is het hier een buurtvolleybal - toernooi waar ook enkele mensen zijn die ik ken.... Voor mij al een hele stap maar ga er denk ik gewoon eens heen, beetje langs de lijn kijken en een praatje aanknopen met (oude) bekenden.
Mijn andere (en veiligere) alternatief is om gewoon op een handdoekje in de tuin te gaan liggen en de hele dag niemand te spreken, maar dat benauwt me nogal!
Ik blijf het volgen hierzo...
Merk dat ik al een tijdje in een contra-productieve spiraal zit met veel zorgen (en ook zelfmedelijden), maar weinig verandering in concreet gedrag. Ondertussen besef ik echter wel : zolang je doet wat je altijd deed, blijf je krijgen wat je altijd deed!
Van huize uit ben ik echter erg passief: zie snel beren op de weg, en in het openbaar ben ik mij ook erg van mijzelf bewust, waardoor ik mij snel voor iets schaam en denkt dat iedereen mij in de gaten houdt! Ik moet veel meer mijn eigen ''ding'' doen en eigen initiatief tonen en buiten mijn (vrij smalle) gangbare paden treden, anders kom ik nooit nieuwe mensen tegen, en blijf ik in hetzelfde cirkeltje rond-redeneren.
Ga al jaren lang om met dezelfde vriendinnen, die inmiddels grotendeels een relatie hebben. Zelf ergens naartoe gaan waar ik misschien weer bekenden kan tegenkomen doe ik zelden tot nooit, omdat ik mij dan ongemakkelijk voel omdat ik ''in mijn eentje'' ben. Morgen is het hier een buurtvolleybal - toernooi waar ook enkele mensen zijn die ik ken.... Voor mij al een hele stap maar ga er denk ik gewoon eens heen, beetje langs de lijn kijken en een praatje aanknopen met (oude) bekenden.
Mijn andere (en veiligere) alternatief is om gewoon op een handdoekje in de tuin te gaan liggen en de hele dag niemand te spreken, maar dat benauwt me nogal!
Ik blijf het volgen hierzo...
vrijdag 3 juni 2016 om 23:38
welkom toekomst
>>Zie nu overigens dat dit topic vrij specifiek gaan over (het gebrek aan) daadwerkelijke liefdesrelaties. Wat dat betreft val ik misschien een beetje buiten de toon, omdat een liefdesrelatie momenteel voor mij geen prioriteit is.<<
hier ben ik het niet mee eens.. en voor mij is een relatie ook geen prioriteit, daarmee ben je hier zeker niet de enige..
>>Zie nu overigens dat dit topic vrij specifiek gaan over (het gebrek aan) daadwerkelijke liefdesrelaties. Wat dat betreft val ik misschien een beetje buiten de toon, omdat een liefdesrelatie momenteel voor mij geen prioriteit is.<<
hier ben ik het niet mee eens.. en voor mij is een relatie ook geen prioriteit, daarmee ben je hier zeker niet de enige..
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
zaterdag 4 juni 2016 om 07:58
Dat is inderdaad geen voorwaarde hoor! We hebben het ook niet alleen maar over relaties e.d.
Welkom Toekomst! ()
Ik ben nog steeds trots en verbaasd over mijn actie donderdag, maar wil het ook een beetje loslaten zodat ik er niet alleen maar mee bezig ben over hoe nu verder.
Ik wil het liever wat meer gewoon op me af laten komen. (Ipv weer onzeker te worden hoe verder... ligt wel weer op de loer merk ik, en dat wil ik niet en is ook niet nodig...)
Fijne dag lieve mensen!
Welkom Toekomst! ()
Ik ben nog steeds trots en verbaasd over mijn actie donderdag, maar wil het ook een beetje loslaten zodat ik er niet alleen maar mee bezig ben over hoe nu verder.
Ik wil het liever wat meer gewoon op me af laten komen. (Ipv weer onzeker te worden hoe verder... ligt wel weer op de loer merk ik, en dat wil ik niet en is ook niet nodig...)
Fijne dag lieve mensen!
zaterdag 4 juni 2016 om 12:04
De Toekomst: welkom hier.
Het is juist niét de bedoeling dat dit topic gaat om (gebrek aan) liefdesrelaties!!
De insteek is "gelukkig zijn met jezelf" en dat dat los van een relatie staat.
Omdat dat ook mensen aantrekt die pas net single zijn of dreigen te worden, en tegen het alleenzijn op zien, en er ook singles meeschrijven die wel graag een relatie zouden hebben, of weer aan toe zijn, kan die indruk idd ontstaan.
Daarnaast gebeurt het natuurlijk dat single medeschrijvers inmiddels (weer) iemand ontmoet hebben waar ze al dan niet een relatie mee willen of zijn begonnen, en zich bewust zijn van dat dat niet automatisch inhoudt dat je daardoor opeens gelukkig wordt oid, maar zichzelf nog steeds bewust blijven van bent dat dat meer met eigen processen en ontwikkelingen te maken heeft.
De insteek hier is dus juist dat ontbreken van een relatie niet automatisch betekent dat je dan ongelukkig zou zijn en het geluk te vinden is in een geliefde of "een" relatie hebben.
Laat ik zo zeggen: het is zeker een van de factoren die invloed hebben, een invloed die ook niet ontkend hoeft te worden, omdat dat ook een belangrijke rol kan spelen, maar lang niet de enige factor en staat niet voor iedereen (hier) centraal in hoe het leven wordt ervaren.
Er schrijven hier genoeg mensen mee die ook (negatieve) invloed van hun (afgelopen) relatie(s) op hun geluksgevoel hebben ervaren als gelukkig en lekker in hun vel zonder een partner/relatie.
Het toppic trekt ook mensen die in een moeizame relatie zaten/zitten en tegen liefdesverdriet aan hikken of net weer alleen zijn en dat als leegte en gemis ervaren en er zelf weer iets van moeten zien te bakken.
Eigenlijk kun je inmiddels wel stellen dat het gaat om "gelukkig zijn met jezelf ongeacht je situatie (alleen of met partner).
Het gaat ook niet altijd om een zelfgekozen situatie, of uit eoa overtuiging (liever) alleenzijn of dat dat een levensdoel wordt om ernaar te streven om gelukkig te moeten zijn in je eentje en dat relatie of het ontbreken van een levenspartner daar geen énkele rol in speelt.
Omgekeerd kun je wel stellen dat als je "een relatie hebben" centraal zet in je leven, je je al ongelukkig of "mislukt" of minderwaardig voelt als dat zo belangrijke dan ontbreekt, want dat is dus iets waar je niet zelf zomaar alle invloed op hebt, en dan maak je hoe je je voelt dus behoorlijk afhankelijk van iets wat je niet zelf in de hand hebt.
Het gaat hier dus vooral om wat je zélf kunt doen, zoeken en vinden aan vanalles wat bijdraagt aan lekker in je vel zitten en dat dat grotendeels zit in je eigen gesteldheid, denk- en leefpatronen en in mensen om je heen en allerlei dingen die voldoening kunnen geven.
Eigen ontwikkelingen en processen dus, die invloed hebben op hoe je die (allerlei) situaties/omstandigheden ervaart (en het hoofd kunt bieden, veranderen hoe je ertegen aan kijkt, erin staat en/of dat die situatie zelf kunnen beinvloeden (indien mogelijk).
Of je je een gelukkig mens voelt hangt van veel meer factoren af, en afhankelijk van hoe belangrijk die individueel zijn, verschilt per persoon.
Als je bijv erg hecht aan werken iha en daar veel eigen groei, uitdaging en voldoening uit haalt en een bepaalde levenswijze daardoor kunt veroorloven, is dat ook een belangrijk bijdragende factor als dat ontbreekt.
Ik denk dat iedereen hier wel weet dat het grote geluk wat mensen zoeken niet zozeer ligt in wel/niet relatie hebben, maar dat een relatie of het ontbreken daarvan evengoed voor sommigen wel degelijk invloed heeft op hun gevoelens, stemming, gesteldheid, levensdoelen en waarin ze hun leven betekenis willen geven.
En op anderen minder van betekenis/belang is en hun eigen gesteldheid en ontwikkelingen voorop staan.
Het is juist niét de bedoeling dat dit topic gaat om (gebrek aan) liefdesrelaties!!
De insteek is "gelukkig zijn met jezelf" en dat dat los van een relatie staat.
Omdat dat ook mensen aantrekt die pas net single zijn of dreigen te worden, en tegen het alleenzijn op zien, en er ook singles meeschrijven die wel graag een relatie zouden hebben, of weer aan toe zijn, kan die indruk idd ontstaan.
Daarnaast gebeurt het natuurlijk dat single medeschrijvers inmiddels (weer) iemand ontmoet hebben waar ze al dan niet een relatie mee willen of zijn begonnen, en zich bewust zijn van dat dat niet automatisch inhoudt dat je daardoor opeens gelukkig wordt oid, maar zichzelf nog steeds bewust blijven van bent dat dat meer met eigen processen en ontwikkelingen te maken heeft.
De insteek hier is dus juist dat ontbreken van een relatie niet automatisch betekent dat je dan ongelukkig zou zijn en het geluk te vinden is in een geliefde of "een" relatie hebben.
Laat ik zo zeggen: het is zeker een van de factoren die invloed hebben, een invloed die ook niet ontkend hoeft te worden, omdat dat ook een belangrijke rol kan spelen, maar lang niet de enige factor en staat niet voor iedereen (hier) centraal in hoe het leven wordt ervaren.
Er schrijven hier genoeg mensen mee die ook (negatieve) invloed van hun (afgelopen) relatie(s) op hun geluksgevoel hebben ervaren als gelukkig en lekker in hun vel zonder een partner/relatie.
Het toppic trekt ook mensen die in een moeizame relatie zaten/zitten en tegen liefdesverdriet aan hikken of net weer alleen zijn en dat als leegte en gemis ervaren en er zelf weer iets van moeten zien te bakken.
Eigenlijk kun je inmiddels wel stellen dat het gaat om "gelukkig zijn met jezelf ongeacht je situatie (alleen of met partner).
Het gaat ook niet altijd om een zelfgekozen situatie, of uit eoa overtuiging (liever) alleenzijn of dat dat een levensdoel wordt om ernaar te streven om gelukkig te moeten zijn in je eentje en dat relatie of het ontbreken van een levenspartner daar geen énkele rol in speelt.
Omgekeerd kun je wel stellen dat als je "een relatie hebben" centraal zet in je leven, je je al ongelukkig of "mislukt" of minderwaardig voelt als dat zo belangrijke dan ontbreekt, want dat is dus iets waar je niet zelf zomaar alle invloed op hebt, en dan maak je hoe je je voelt dus behoorlijk afhankelijk van iets wat je niet zelf in de hand hebt.
Het gaat hier dus vooral om wat je zélf kunt doen, zoeken en vinden aan vanalles wat bijdraagt aan lekker in je vel zitten en dat dat grotendeels zit in je eigen gesteldheid, denk- en leefpatronen en in mensen om je heen en allerlei dingen die voldoening kunnen geven.
Eigen ontwikkelingen en processen dus, die invloed hebben op hoe je die (allerlei) situaties/omstandigheden ervaart (en het hoofd kunt bieden, veranderen hoe je ertegen aan kijkt, erin staat en/of dat die situatie zelf kunnen beinvloeden (indien mogelijk).
Of je je een gelukkig mens voelt hangt van veel meer factoren af, en afhankelijk van hoe belangrijk die individueel zijn, verschilt per persoon.
Als je bijv erg hecht aan werken iha en daar veel eigen groei, uitdaging en voldoening uit haalt en een bepaalde levenswijze daardoor kunt veroorloven, is dat ook een belangrijk bijdragende factor als dat ontbreekt.
Ik denk dat iedereen hier wel weet dat het grote geluk wat mensen zoeken niet zozeer ligt in wel/niet relatie hebben, maar dat een relatie of het ontbreken daarvan evengoed voor sommigen wel degelijk invloed heeft op hun gevoelens, stemming, gesteldheid, levensdoelen en waarin ze hun leven betekenis willen geven.
En op anderen minder van betekenis/belang is en hun eigen gesteldheid en ontwikkelingen voorop staan.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 4 juni 2016 om 12:39
Toekomst: ik denk dat je daar een paar factoren noemt over jezelf, die voor meer mensen gelden: herhalen of "stilstaan" in wat je als jouw comfortzone ziet, daarbinnen blijven terwijl je niet onverdeeld blij en gelukkig bent daarmee.
Vaak komt dat passieve voort uit angst voor het onbekende, eea niet durven, schaamte, veel te veel bezig met hoe anderen daar tegenaan kijken, van jou (zullen) vinden, wat anderen achterna lopen wat gelukkig zou maken en jezelf daardoor laten weerhouden om te doen wat jij zelf voelt dat je zou kunnen doen/veranderen.
Of niet precies weet wát je dan zou willen veranderen, terwijl de vraag wellicht eerder is hoé jij steeds meer jezelf kunt (leren) zijn en dat doen wat voor jou persoonlijk zou leiden tot een plezieriger leven met meer voldoening.
Vaak moet je idd patronen doorbreken die jou vasthouden in wat je nu weet en kent (van jezelf) en dus jezelf in ook andere facetten leren kennen door andere ervaringen op te doen, nieuwe uitdagingen aan te gaan, die vermogens in jezelf aanspreken die je nu niet benut (of onvoldoende benut) of niet weet of je daarin slaagt (omdat je nu eenmaal nog geen (zelf)vertrouwen kunt hebben als je daar geen ervaring in hebt) en daarom liever zo laat.
Van onbekende ervaringen weet je nu eenmaal niet of je daar goed of "succesvol" in zult zijn of hoe die uitpakken en daarom kennen we allemaal wel de behoefte aan verandering, maar toch op "zeker" spelen in waar je van jezelf al weet dat dat je goed af gaat.
Eigenlijk ook uit angst voor het feit dat het maar 2 kanten op gaat met ervaringen: of je slaagt daarin, of je "faalt" erin, het houdt dus ook een risico in dat dat nieuwe "mislukt" of teleurstellingen oplevert en daarom beginnen sommigen er maar bij voorbaat niet aan, om zichzelf dat te besparen.
Maar daarmee bespaar je je helaas ook levenservaring, want als je beide uitkomsten okay vindt, en het (uit)probéren alleen al de moeite waard vindt, en al trots kunt zijn op jezelf dát je die drempel (en risico) tóch neemt en je je niet laat leiden door angst, evt schaamte wat anderen zullen vinden, enz, dan is dat op zich al een zelfoverwinning!
"Luisteren naar jezelf" is maar net wáár je naar luistert: vooral naar je angst luisteren (of zelfveroordeling, je innerlijke criticus die je probeert te weerhouden en te behoeden) of naar je innerlijk dat aangeeft dat daar iets te leren of ontwikkelen valt, als je dat niet bij voorbaat afwijst voor jezelf.
Dus voor jezelf nagaan wat jou weerhoudt om bijv nieuwe contacten te leggen (dat anderen denken: wat sneu, die is alleen bijv), is vooral je eigen overtuiging daarover, dat anderen dat zo zien.
Want in mijn ervaring letten mensen helemaal niet zo op jou, ten 2e zien mensen dat zo niet, maar is het hoe jij het zelf vindt (sneu als je alleen iets onderneemt en wellicht zelfs "sneu" als je iemand bent zonder partner), en projecteer jij dus je eigen angst en visie op andere mensen, dat zij ook wel zo zullen denken (over jou).
Hoe meer je leeft naar innerlijke verwachtingen en normen en wat JIJ belangrijk en plezierig vindt in het leven, en hoe meer je loslaat hoe mensen van buitenaf naar jou kijken of iha vinden dat je zou horen te leven (of wat gelukkig maakt volgens de heersende overtuigingen iha en in de media en wat jij om je heen ziet/hoort/leest enz) hoe meer je jezelf kunt zijn.
En dat is wat imo van het allerhoogste belang is: hoe jij jezelf ziet en ervaart, jezelf goed kennen in allerlei opzichten en dus weten wat individueel bij jóu past, jou plezier en een gelukkige gesteldheid en voldoening geeft in het leven, en je daar op afstemmen (in wat je doet en laat) ipv wat anderen vinden (en dus van jou zullen vinden).
En bizar genoeg zit dat vaak in juist tóch gaan doen waar je bang voor bent, eng vindt, dus juist angst en schaamte "trotseren" (niet voor niks ligt het woord "trots" daarin, he), omdat je dan (de boost van) een zelfoverwinning kunt proeven, en je je angst, schaamte en schuldgevoelens overstemt/overstijgt en daarmee je je hebt laten leiden door (zelf)vertrouwen, geloof, hoop, wat iets engs kan omzetten in "spannende uitdaging aan jezelf".
Dat je angst (en al dan niet valse schaamte) niet langer je leven laat bepalen, maar moed inzet, om zo vertrouwen en zelfvertrouwen te kunnen opbouwen.
Daar hoort vallen én weer opstaan bij!
Het hoeft niet alleen maar goed te verlopen of af te lopen, om succesvol te zijn: het succes van die ervaring ligt erin dat je tóch durfde, je nek uit durft te steken en je eigen weg gaat, ook bereid bent de hobbels en hordes daarbij te nemen, in het vertrouwen dat ook die "goed" voor je zijn en je daarvan leert, zodat het iig hoe dan ook uiteindelijk dus altijd iig meer levenservaring oplevert!
Dat vergt dus de toestemming aan jezelf dat je mág leren door eea te ondervinden en uit te vinden over jezelf, ongeacht de uitkomst en of dat een succesvolle ervaring wordt of niet. Door vallen en opstaan.
Als je namelijk hebt leren opstaan, is vallen niet langer zo eng als wanneer je maar niks doet uit angst om te vallen, zodat je ook niet kúnt vallen.
Vertrouwen kan pas opbouwen als je leert op te staan, dan ontmoet je je veerkracht, en daar op durven vertrouwen, dat jij die ook hebt, en dat kan pas volgens mij (pas) als je daar een beroep op moet doen.
Anders leer je die kracht in jezelf ook niet kennen!
Laat ik zo zeggen: je hebt ál die dingen in je.
Het is maar waar je op afstemt.
Ik ken het ook dat je je in periodes en misschien zelfs voor langere tijd door angst voor bepaalde dingen laat bepalen.
Dat leidt altijd tot stagnatie, want angst remt je af, houdt je op je plek waar je nu bent en in kringetjes denken/ronddolen waar je niet tevreden of blij mee bent. Het doorbreken daarvan kan alleen door angst opzij te zetten, de moed te vinden dus, de sprong te wagen.
Uitstellen geeft angst de kans om een sterkere grip op je te krijgen, en zelfveroordeling erachteraan: "wat ben je toch een slapjanus" oid, dan komt je innerlijke criticus (en angst dat anderen ook zo denken als jouw innerlijke criticus) om de hoek die dat nog lekker aandikt.
Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat (de intensiteit van) angst of schaamte voor wat anderen denken/vinden in het niet valt bij (innerlijke) schaamte voor jezelf voelen: zelf niet staan achter wat je doet of nalaat, zelfveroordeling, jezelf afwijzen, je eigen betekenis niet kunnen zien of voelen of waarderen.
Dan kun je misschien zelfs nog steeds bij 1000-en mensen in de smaak vallen, maar dat komt niet binnen als jij dat zelf niet zo kunt voelen over jezelf.
Dus ipv bij anderen in de smaak te willen vallen en af te gaan op hun af- of goedkeuring, of je erbij hoort, en erkenning, waardering, goedkeuring en/of liefde van buitenaf dus belangrijker te maken dan jezelf erkennen, waarderen, goedkeuren en lief te hebben, kan dat nooit (op een dieper level) veranderen hoe je je over jezelf "voelt".
En op jezelf afstemmen ipv op je omgeving, een partner, je ouders, familie, vrienden, collega's, de maatschappij en wat zij verwachten van het leven iha en misschien van vrouwen iha, dus ook van jou (of wat jij dénkt dat zij van jou verwachten: je verzameling -aangeleerde- overtuigingen) volgen, uit angst of schaamte- en schuldgevoelens dat je die "anderen" misschien teleurstelt of "niet voldoet" daaraan, is iig niet je eigen weg volgen.
Dat betekent dat je "buitenaf" hoger inschat dan jij jezelf en wat jij "juist" acht voor jouzelf en jouw leven, dus bij voorbaat jezelf minderwaardig maken aan andere mensen en wat zij doen, naar leven, volgen en belangrijk vinden.
Jezelf leren kennen is de kans op (leren te) weten wie jij bent (zonder al die aangeleerde invloeden van buitenaf), wat jij wilt met jezelf en jouw leven, en dat zo mogelijk proberen te volgen en het leven zoveel mogelijk te leiden zoals bij jou past (en ook te mogen ondervinden wat niét!).
Door schade en schande "wijs" worden heet dat, en daar kun je jezelf toestemming voor geven, dat je dat mág ontdekken van jezelf!
Dus ook "verkeerde" of "foute" keuzes maken, en daarvan consequenties ondervinden, kunnen zien als óók nuttig, want een leerproces in jezelf leren kennen is.
Vaak ligt er trouwens juist in waar je bang voor bent eoa talent verborgen, zoals voorbeelden van mensen die echt heel bang waren om te spreken in het openbaar en dat toch om eoa reden moesten doen en merkten dat dat hun juist heel goed af ging!
Dus wat je afwijst voor jezelf kan vaak juist een aanwijzing zijn dat het iets belangrijks voor je is, daar iets (te overwinnen) ligt wat alleen maar een drempel bleek te zijn en eenmaal "bevrijd" daarvan, juist heel veel gaat toevoegen aan jouw levenskwaliteit, plezier of levensgeluk.
Vaak komt dat passieve voort uit angst voor het onbekende, eea niet durven, schaamte, veel te veel bezig met hoe anderen daar tegenaan kijken, van jou (zullen) vinden, wat anderen achterna lopen wat gelukkig zou maken en jezelf daardoor laten weerhouden om te doen wat jij zelf voelt dat je zou kunnen doen/veranderen.
Of niet precies weet wát je dan zou willen veranderen, terwijl de vraag wellicht eerder is hoé jij steeds meer jezelf kunt (leren) zijn en dat doen wat voor jou persoonlijk zou leiden tot een plezieriger leven met meer voldoening.
Vaak moet je idd patronen doorbreken die jou vasthouden in wat je nu weet en kent (van jezelf) en dus jezelf in ook andere facetten leren kennen door andere ervaringen op te doen, nieuwe uitdagingen aan te gaan, die vermogens in jezelf aanspreken die je nu niet benut (of onvoldoende benut) of niet weet of je daarin slaagt (omdat je nu eenmaal nog geen (zelf)vertrouwen kunt hebben als je daar geen ervaring in hebt) en daarom liever zo laat.
Van onbekende ervaringen weet je nu eenmaal niet of je daar goed of "succesvol" in zult zijn of hoe die uitpakken en daarom kennen we allemaal wel de behoefte aan verandering, maar toch op "zeker" spelen in waar je van jezelf al weet dat dat je goed af gaat.
Eigenlijk ook uit angst voor het feit dat het maar 2 kanten op gaat met ervaringen: of je slaagt daarin, of je "faalt" erin, het houdt dus ook een risico in dat dat nieuwe "mislukt" of teleurstellingen oplevert en daarom beginnen sommigen er maar bij voorbaat niet aan, om zichzelf dat te besparen.
Maar daarmee bespaar je je helaas ook levenservaring, want als je beide uitkomsten okay vindt, en het (uit)probéren alleen al de moeite waard vindt, en al trots kunt zijn op jezelf dát je die drempel (en risico) tóch neemt en je je niet laat leiden door angst, evt schaamte wat anderen zullen vinden, enz, dan is dat op zich al een zelfoverwinning!
"Luisteren naar jezelf" is maar net wáár je naar luistert: vooral naar je angst luisteren (of zelfveroordeling, je innerlijke criticus die je probeert te weerhouden en te behoeden) of naar je innerlijk dat aangeeft dat daar iets te leren of ontwikkelen valt, als je dat niet bij voorbaat afwijst voor jezelf.
Dus voor jezelf nagaan wat jou weerhoudt om bijv nieuwe contacten te leggen (dat anderen denken: wat sneu, die is alleen bijv), is vooral je eigen overtuiging daarover, dat anderen dat zo zien.
Want in mijn ervaring letten mensen helemaal niet zo op jou, ten 2e zien mensen dat zo niet, maar is het hoe jij het zelf vindt (sneu als je alleen iets onderneemt en wellicht zelfs "sneu" als je iemand bent zonder partner), en projecteer jij dus je eigen angst en visie op andere mensen, dat zij ook wel zo zullen denken (over jou).
Hoe meer je leeft naar innerlijke verwachtingen en normen en wat JIJ belangrijk en plezierig vindt in het leven, en hoe meer je loslaat hoe mensen van buitenaf naar jou kijken of iha vinden dat je zou horen te leven (of wat gelukkig maakt volgens de heersende overtuigingen iha en in de media en wat jij om je heen ziet/hoort/leest enz) hoe meer je jezelf kunt zijn.
En dat is wat imo van het allerhoogste belang is: hoe jij jezelf ziet en ervaart, jezelf goed kennen in allerlei opzichten en dus weten wat individueel bij jóu past, jou plezier en een gelukkige gesteldheid en voldoening geeft in het leven, en je daar op afstemmen (in wat je doet en laat) ipv wat anderen vinden (en dus van jou zullen vinden).
En bizar genoeg zit dat vaak in juist tóch gaan doen waar je bang voor bent, eng vindt, dus juist angst en schaamte "trotseren" (niet voor niks ligt het woord "trots" daarin, he), omdat je dan (de boost van) een zelfoverwinning kunt proeven, en je je angst, schaamte en schuldgevoelens overstemt/overstijgt en daarmee je je hebt laten leiden door (zelf)vertrouwen, geloof, hoop, wat iets engs kan omzetten in "spannende uitdaging aan jezelf".
Dat je angst (en al dan niet valse schaamte) niet langer je leven laat bepalen, maar moed inzet, om zo vertrouwen en zelfvertrouwen te kunnen opbouwen.
Daar hoort vallen én weer opstaan bij!
Het hoeft niet alleen maar goed te verlopen of af te lopen, om succesvol te zijn: het succes van die ervaring ligt erin dat je tóch durfde, je nek uit durft te steken en je eigen weg gaat, ook bereid bent de hobbels en hordes daarbij te nemen, in het vertrouwen dat ook die "goed" voor je zijn en je daarvan leert, zodat het iig hoe dan ook uiteindelijk dus altijd iig meer levenservaring oplevert!
Dat vergt dus de toestemming aan jezelf dat je mág leren door eea te ondervinden en uit te vinden over jezelf, ongeacht de uitkomst en of dat een succesvolle ervaring wordt of niet. Door vallen en opstaan.
Als je namelijk hebt leren opstaan, is vallen niet langer zo eng als wanneer je maar niks doet uit angst om te vallen, zodat je ook niet kúnt vallen.
Vertrouwen kan pas opbouwen als je leert op te staan, dan ontmoet je je veerkracht, en daar op durven vertrouwen, dat jij die ook hebt, en dat kan pas volgens mij (pas) als je daar een beroep op moet doen.
Anders leer je die kracht in jezelf ook niet kennen!
Laat ik zo zeggen: je hebt ál die dingen in je.
Het is maar waar je op afstemt.
Ik ken het ook dat je je in periodes en misschien zelfs voor langere tijd door angst voor bepaalde dingen laat bepalen.
Dat leidt altijd tot stagnatie, want angst remt je af, houdt je op je plek waar je nu bent en in kringetjes denken/ronddolen waar je niet tevreden of blij mee bent. Het doorbreken daarvan kan alleen door angst opzij te zetten, de moed te vinden dus, de sprong te wagen.
Uitstellen geeft angst de kans om een sterkere grip op je te krijgen, en zelfveroordeling erachteraan: "wat ben je toch een slapjanus" oid, dan komt je innerlijke criticus (en angst dat anderen ook zo denken als jouw innerlijke criticus) om de hoek die dat nog lekker aandikt.
Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat (de intensiteit van) angst of schaamte voor wat anderen denken/vinden in het niet valt bij (innerlijke) schaamte voor jezelf voelen: zelf niet staan achter wat je doet of nalaat, zelfveroordeling, jezelf afwijzen, je eigen betekenis niet kunnen zien of voelen of waarderen.
Dan kun je misschien zelfs nog steeds bij 1000-en mensen in de smaak vallen, maar dat komt niet binnen als jij dat zelf niet zo kunt voelen over jezelf.
Dus ipv bij anderen in de smaak te willen vallen en af te gaan op hun af- of goedkeuring, of je erbij hoort, en erkenning, waardering, goedkeuring en/of liefde van buitenaf dus belangrijker te maken dan jezelf erkennen, waarderen, goedkeuren en lief te hebben, kan dat nooit (op een dieper level) veranderen hoe je je over jezelf "voelt".
En op jezelf afstemmen ipv op je omgeving, een partner, je ouders, familie, vrienden, collega's, de maatschappij en wat zij verwachten van het leven iha en misschien van vrouwen iha, dus ook van jou (of wat jij dénkt dat zij van jou verwachten: je verzameling -aangeleerde- overtuigingen) volgen, uit angst of schaamte- en schuldgevoelens dat je die "anderen" misschien teleurstelt of "niet voldoet" daaraan, is iig niet je eigen weg volgen.
Dat betekent dat je "buitenaf" hoger inschat dan jij jezelf en wat jij "juist" acht voor jouzelf en jouw leven, dus bij voorbaat jezelf minderwaardig maken aan andere mensen en wat zij doen, naar leven, volgen en belangrijk vinden.
Jezelf leren kennen is de kans op (leren te) weten wie jij bent (zonder al die aangeleerde invloeden van buitenaf), wat jij wilt met jezelf en jouw leven, en dat zo mogelijk proberen te volgen en het leven zoveel mogelijk te leiden zoals bij jou past (en ook te mogen ondervinden wat niét!).
Door schade en schande "wijs" worden heet dat, en daar kun je jezelf toestemming voor geven, dat je dat mág ontdekken van jezelf!
Dus ook "verkeerde" of "foute" keuzes maken, en daarvan consequenties ondervinden, kunnen zien als óók nuttig, want een leerproces in jezelf leren kennen is.
Vaak ligt er trouwens juist in waar je bang voor bent eoa talent verborgen, zoals voorbeelden van mensen die echt heel bang waren om te spreken in het openbaar en dat toch om eoa reden moesten doen en merkten dat dat hun juist heel goed af ging!
Dus wat je afwijst voor jezelf kan vaak juist een aanwijzing zijn dat het iets belangrijks voor je is, daar iets (te overwinnen) ligt wat alleen maar een drempel bleek te zijn en eenmaal "bevrijd" daarvan, juist heel veel gaat toevoegen aan jouw levenskwaliteit, plezier of levensgeluk.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 4 juni 2016 om 13:14
zaterdag 4 juni 2016 om 15:52
Mooie post Suzy (en anderen: bedankt)..
Zojuist dus naar dat ''volleybal event'' geweest, maar het viel me toch een stuk zwaarder dan gedacht.
Dit was eigenlijk voor één van de eerste keren in mijn leven dat ik ''alleen'' ergens naartoe ging. Natuurlijk ken ik daar veel andere mensen, maar die speelden allemaal zelf mee of waren druk aan het coachen en dergelijke.
Tijdje rustig langs de zijlijn naar het spel gekeken, en ondertussen af en toe aangesproken door bekenden, maar toch voelde ik me gewoon absoluut niet op mijn gemak : zo ''alleen'' daar langs die lijn staan, voelde gewoon enorm ongemakkelijk..
Ik merk ondertussen inderdaad dat ik erg veel bezig ben met mijzelf beoordelen. Veel mensen die je lange tijd niet gesproken hebt (van vroeger enzo) die je dan opeens met een peuter op de arm ziet rondlopen. Of een van je beste vriendinnen van vroeger die al lang samenwoont met een relatie en dergelijke..
Weet heus wel dat hun situatie niet altijd perfect hoeft te zijn, maar ik voelde me wel opeens heel ''klein'' als eenzame toeschouwer tussen alle mensen die al veel meer hun leven hebben opgebouwd. Tegenstrijdige aan deze situatie is natuurlijk dat je, om zelf een ''leven'' op te bouwen, je juist dit soort situaties vaker moet opzoeken, want van alleen thuis achter je computer zitten gaat natuurlijk nooit wat veranderen.
Na een klein uurtje weer op huis aan gegaan, en voel me dan toch hoofdzakelijk stom. Ten eerste omdat ik daar alleen heen ben gegaan, terwijl ik dan onderweg denk : Wat doen mijn vriendinnen nu? Die zitten bijna allemaal met hun vriend. Wil ik dan per se zo graag een relatie? Nee, valt best wel mee eigenlijk, maar als je de enige bent zonder, dan ga ik wel erg aan mijzelf twijfelen.
En ook toen ik weer in mijn eentje de auto in stapte op weg naar huis. Het is echt niet dat ik nu jankend op mijn bed lig ofzo, zo diep zit het gelukkig allemaal niet, maar vaak voelt het toch wel pijnlijk allemaal. Net op de weg terug naar huis zat ik ook de hele tijd te filosoferen : Wat is er mis met mij? Waarom lukt het schijnbaar ''iedereen'' wel, maar uitgerekend mij weer niet? Terwijl ik ook wel weet dat de andere kant van de medaille lang altijd zo mooi niet is, maargoed.
Zojuist dus naar dat ''volleybal event'' geweest, maar het viel me toch een stuk zwaarder dan gedacht.
Dit was eigenlijk voor één van de eerste keren in mijn leven dat ik ''alleen'' ergens naartoe ging. Natuurlijk ken ik daar veel andere mensen, maar die speelden allemaal zelf mee of waren druk aan het coachen en dergelijke.
Tijdje rustig langs de zijlijn naar het spel gekeken, en ondertussen af en toe aangesproken door bekenden, maar toch voelde ik me gewoon absoluut niet op mijn gemak : zo ''alleen'' daar langs die lijn staan, voelde gewoon enorm ongemakkelijk..
Ik merk ondertussen inderdaad dat ik erg veel bezig ben met mijzelf beoordelen. Veel mensen die je lange tijd niet gesproken hebt (van vroeger enzo) die je dan opeens met een peuter op de arm ziet rondlopen. Of een van je beste vriendinnen van vroeger die al lang samenwoont met een relatie en dergelijke..
Weet heus wel dat hun situatie niet altijd perfect hoeft te zijn, maar ik voelde me wel opeens heel ''klein'' als eenzame toeschouwer tussen alle mensen die al veel meer hun leven hebben opgebouwd. Tegenstrijdige aan deze situatie is natuurlijk dat je, om zelf een ''leven'' op te bouwen, je juist dit soort situaties vaker moet opzoeken, want van alleen thuis achter je computer zitten gaat natuurlijk nooit wat veranderen.
Na een klein uurtje weer op huis aan gegaan, en voel me dan toch hoofdzakelijk stom. Ten eerste omdat ik daar alleen heen ben gegaan, terwijl ik dan onderweg denk : Wat doen mijn vriendinnen nu? Die zitten bijna allemaal met hun vriend. Wil ik dan per se zo graag een relatie? Nee, valt best wel mee eigenlijk, maar als je de enige bent zonder, dan ga ik wel erg aan mijzelf twijfelen.
En ook toen ik weer in mijn eentje de auto in stapte op weg naar huis. Het is echt niet dat ik nu jankend op mijn bed lig ofzo, zo diep zit het gelukkig allemaal niet, maar vaak voelt het toch wel pijnlijk allemaal. Net op de weg terug naar huis zat ik ook de hele tijd te filosoferen : Wat is er mis met mij? Waarom lukt het schijnbaar ''iedereen'' wel, maar uitgerekend mij weer niet? Terwijl ik ook wel weet dat de andere kant van de medaille lang altijd zo mooi niet is, maargoed.
zaterdag 4 juni 2016 om 16:28
Dat is alleen maar omdat jij jezelf voortdurend vergelijkt met anderen en dat als norm neemt voor "verder" zijn of meer leven opgebouwd.
Het zijn hooguit andere rollen die zij bekleden en die hebben niets te maken met "verder" zijn.
Jij kunt je intussen wel veel verder ontwikkelen in allerlei andere rollen die jij in het leven speelt en daar ben jij dan "verder" in.
Dat is helemaal niet belangrijk, het leven is geen wedstrijd oid, dat maak je er zelf van.
Ophouden dus met jezelf steeds te vergelijken en dan ook nog eens selectief met vriendinnen of kennissen die zogenaamd "beter" afsteken bij jouzelf.
Tis maar de vraag of je met vriend op de bank zo "ver" bent (gekomen), of met een kind op de arm.
Weet jij hoe ze zich werkelijk voelen, en hoe dat wel/niet bijdraagt aan hun wezenlijke zelf?
Het is eoa plaatje waar jij jezelf aan afmeet, en minderwaardig of sneu of eenzaam dóór gaat voelen, juist door dit soort gedachten en jezelf te meten aan anderen, ipv aan jezelf je eigen voortgang te meten en dát te ontwikkelen.
Waarom prijs jij jezelf niet dat jij deze stap toch maar mooi gemaakt hebt?
Jij hebt het talent om zelfs als je iets goeds doet voor jezelf of iets overwint dát nog naar beneden te halen, of naar de achtergrond te dirigeren omdat dat wat jij niet hébt of kunt of kent altijd belangrijker blijft dan wat je wel doet.
En als jij jezelf daarnaar beoordeelt, zul je nooit goed genoeg zijn voor jezelf en richt je je ook niet op wat jóu verder brengt, maar sla jij jezelf om de oren met wat er "ontbreekt" aan jou of wat je niet hébt (en dat van anderen af laten hangen: "een partner", "een" gezin/baby op je arm, waar je geeneens zelf invloed op hebt dus jezelf om afkammen, en waar je wel invloed op hebt (en neemt) niks bijzonders en ook zelfs negatief beoordelen.
Dan is het nooit goed genoeg, he?
Leg je daar dan maar bij neer, dan zul je dat ook niet ervaren (jezelf en jouw leven en alles wat waardevol is daarin) als jij daar ook niet het accent op gaat leggen en alle negatieve aandacht over jezelf blijft uitstorten, jezelf kwalijk neemt, enz.
Vind je het gek dat je daar ongelukkig van wordt?
Het is alsof iemand jou de hele dag loopt te vertellen hoe waardeloos je bent, dan ga je dat nog geloven ook.
Lekker blijven geloven dus dat er iets mis is met jou, aan jou mankeert enz.
Het enige wat mankeert is dat je dat soort gedachten over jezelf toelaat en uitvergroot, alles wat (nog) niet is "gelukt" aan jezelf wijt, en wat wel goed is of goed gaat je eigen aandeel daarin juist bagatelliseren.
Dus alles wat goed is overkomt jou eigenlijk en wat "fout" is heb je aan jezelf te danken?
Dat is allemaal zelfverwijt en een dikke dosis zelfafwijzing, zelfveroordeling, en jezelf niet eens tegenspreken, maar dit ook nog eens als waarheid zien.
En al die aannames over anderen, plus invullen dat dat wat zij hebben en doen hun wel geweldig gelukkig zal maken.
Wie weet hoe ze zich vervelen op de bank, bij elkaar, en ook gewoonte zijn geworden, nergens zin in hebben, sleur okay vinden, zich misschien wel druk maken over dat de ramen nodig weer eens gelapt moeten, beetje hangen en tv kijken, boodschappen doen en niet veel meer dan dat meemaken.
Het is jouw beeld dat ze het voor elkaar hebben en geslaagd zijn.
Dat weet je helemaal niet, het is jóuw (ideaal)plaatje waar jij niet aan voldoet, denk jij.
Stop met "afkijken" bij anderen, waar het gras vaak alleen maar groener líjkt!
Zorg voor je eigen groene gras, en niet voor de buren en wat zij anders wel niet denken over jouw tuintje, of omdat het bij hun er zo mooi uitziet, maar gewoon voor jouzelf!
Dat jij niet zoals de buurvrouw een partner hebt die ook weleens het gras maait en dat samen kunt doen, doet niets af aan dat jij zelf daar wel iets leuks van kunt maken.
Het zijn hooguit andere rollen die zij bekleden en die hebben niets te maken met "verder" zijn.
Jij kunt je intussen wel veel verder ontwikkelen in allerlei andere rollen die jij in het leven speelt en daar ben jij dan "verder" in.
Dat is helemaal niet belangrijk, het leven is geen wedstrijd oid, dat maak je er zelf van.
Ophouden dus met jezelf steeds te vergelijken en dan ook nog eens selectief met vriendinnen of kennissen die zogenaamd "beter" afsteken bij jouzelf.
Tis maar de vraag of je met vriend op de bank zo "ver" bent (gekomen), of met een kind op de arm.
Weet jij hoe ze zich werkelijk voelen, en hoe dat wel/niet bijdraagt aan hun wezenlijke zelf?
Het is eoa plaatje waar jij jezelf aan afmeet, en minderwaardig of sneu of eenzaam dóór gaat voelen, juist door dit soort gedachten en jezelf te meten aan anderen, ipv aan jezelf je eigen voortgang te meten en dát te ontwikkelen.
Waarom prijs jij jezelf niet dat jij deze stap toch maar mooi gemaakt hebt?
Jij hebt het talent om zelfs als je iets goeds doet voor jezelf of iets overwint dát nog naar beneden te halen, of naar de achtergrond te dirigeren omdat dat wat jij niet hébt of kunt of kent altijd belangrijker blijft dan wat je wel doet.
En als jij jezelf daarnaar beoordeelt, zul je nooit goed genoeg zijn voor jezelf en richt je je ook niet op wat jóu verder brengt, maar sla jij jezelf om de oren met wat er "ontbreekt" aan jou of wat je niet hébt (en dat van anderen af laten hangen: "een partner", "een" gezin/baby op je arm, waar je geeneens zelf invloed op hebt dus jezelf om afkammen, en waar je wel invloed op hebt (en neemt) niks bijzonders en ook zelfs negatief beoordelen.
Dan is het nooit goed genoeg, he?
Leg je daar dan maar bij neer, dan zul je dat ook niet ervaren (jezelf en jouw leven en alles wat waardevol is daarin) als jij daar ook niet het accent op gaat leggen en alle negatieve aandacht over jezelf blijft uitstorten, jezelf kwalijk neemt, enz.
Vind je het gek dat je daar ongelukkig van wordt?
Het is alsof iemand jou de hele dag loopt te vertellen hoe waardeloos je bent, dan ga je dat nog geloven ook.
Lekker blijven geloven dus dat er iets mis is met jou, aan jou mankeert enz.
Het enige wat mankeert is dat je dat soort gedachten over jezelf toelaat en uitvergroot, alles wat (nog) niet is "gelukt" aan jezelf wijt, en wat wel goed is of goed gaat je eigen aandeel daarin juist bagatelliseren.
Dus alles wat goed is overkomt jou eigenlijk en wat "fout" is heb je aan jezelf te danken?
Dat is allemaal zelfverwijt en een dikke dosis zelfafwijzing, zelfveroordeling, en jezelf niet eens tegenspreken, maar dit ook nog eens als waarheid zien.
En al die aannames over anderen, plus invullen dat dat wat zij hebben en doen hun wel geweldig gelukkig zal maken.
Wie weet hoe ze zich vervelen op de bank, bij elkaar, en ook gewoonte zijn geworden, nergens zin in hebben, sleur okay vinden, zich misschien wel druk maken over dat de ramen nodig weer eens gelapt moeten, beetje hangen en tv kijken, boodschappen doen en niet veel meer dan dat meemaken.
Het is jouw beeld dat ze het voor elkaar hebben en geslaagd zijn.
Dat weet je helemaal niet, het is jóuw (ideaal)plaatje waar jij niet aan voldoet, denk jij.
Stop met "afkijken" bij anderen, waar het gras vaak alleen maar groener líjkt!
Zorg voor je eigen groene gras, en niet voor de buren en wat zij anders wel niet denken over jouw tuintje, of omdat het bij hun er zo mooi uitziet, maar gewoon voor jouzelf!
Dat jij niet zoals de buurvrouw een partner hebt die ook weleens het gras maait en dat samen kunt doen, doet niets af aan dat jij zelf daar wel iets leuks van kunt maken.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 5 juni 2016 om 10:26
Hai allemaal Prachtig weer hier de afgelopen week, wat een genot na de lange winter
Dit weer helpt ook wel om alles in een positief licht te (blijven) zien en nieuwe plannetjes te bedenken.
Meer en meer zie ik in dat het geluk/het leven niet vanzelf naar je toe komt, maar dat je er bewust zelf in moet stappen. En dan gaat het balletje, verrassend genoeg, vanzelf meer en meer rollen
Zolang ik mijn kinderen om me heen had en de verantwoording voor had was die noodzaak er niet zo, en zeker ook niet de tijd met, destijds, arbeidsweken van 50-60 uur.
En nu komen de kinderen thuis voor de zomervakantie en zijn ze verbaasd over hoe vaak ik even wat leuks ga doen, en wat ik op de agenda heb staan. En dan vraag ik nog steeds: Red je het even alleen thuis? Haha, ze hebben het hele afgelopen jaar al voor zich zelf gezorgd, dus dat is natuurlijk geen probleem. Maar zodra ze thuis zijn dan werkt dat moederinstinct direct weer op volle toeren
Welkom ook de Toekomst!
Ook wat mij betreft gaat dit topic niet alleen over (het gebrek aan) daadwerkelijke liefdes, maar specifiek over hoe ik gelukkig en tevreden met mezelf en mijn leven kan zijn. Juist ook zonder die daadwerkelijke liefde in mijn leven. Niet dat dat niet welkom is, in 1 of andere vorm, maar dat moet een bonus zijn. Op de eerste plaats wil ik zelf lekker in mijn vel zitten, een leuk leven hebben en mooie herinneringen schapen. Af en toe een kleine of grote dip hoort erbij, maar het streven is de balans merendeel bij het positieve te houden. En belangrijk, voor mij dan, is dat ik besef dat het allemaal niet direct hier en nu moet. Maar dat het wel het streven is en blijft.
Dit weer helpt ook wel om alles in een positief licht te (blijven) zien en nieuwe plannetjes te bedenken.
Meer en meer zie ik in dat het geluk/het leven niet vanzelf naar je toe komt, maar dat je er bewust zelf in moet stappen. En dan gaat het balletje, verrassend genoeg, vanzelf meer en meer rollen
Zolang ik mijn kinderen om me heen had en de verantwoording voor had was die noodzaak er niet zo, en zeker ook niet de tijd met, destijds, arbeidsweken van 50-60 uur.
En nu komen de kinderen thuis voor de zomervakantie en zijn ze verbaasd over hoe vaak ik even wat leuks ga doen, en wat ik op de agenda heb staan. En dan vraag ik nog steeds: Red je het even alleen thuis? Haha, ze hebben het hele afgelopen jaar al voor zich zelf gezorgd, dus dat is natuurlijk geen probleem. Maar zodra ze thuis zijn dan werkt dat moederinstinct direct weer op volle toeren
Welkom ook de Toekomst!
Ook wat mij betreft gaat dit topic niet alleen over (het gebrek aan) daadwerkelijke liefdes, maar specifiek over hoe ik gelukkig en tevreden met mezelf en mijn leven kan zijn. Juist ook zonder die daadwerkelijke liefde in mijn leven. Niet dat dat niet welkom is, in 1 of andere vorm, maar dat moet een bonus zijn. Op de eerste plaats wil ik zelf lekker in mijn vel zitten, een leuk leven hebben en mooie herinneringen schapen. Af en toe een kleine of grote dip hoort erbij, maar het streven is de balans merendeel bij het positieve te houden. En belangrijk, voor mij dan, is dat ik besef dat het allemaal niet direct hier en nu moet. Maar dat het wel het streven is en blijft.
zondag 5 juni 2016 om 12:37
Hier ook warm en zonnig weer, Amy!
Ik ben dus naar hutje en zit lekker met mijn koffietje onder een parasol, want ik ga echt niet de hele dag in de volle zon, tis hier strakblauw met een aangenaam briesje.
Hond had gisteravond zowat een paniekaanval in de auto, wát een stressvogel, die hijgt zo dat ze wel moet gaan hyperventileren, pff. Ik moest ff wat gereedschap afleveren bij zoon, dus een omweg maken.
Ze ziet me eea inpakken en springt dan zelf al in de auto, bang dat ik haar vergeet en achterlaat.
En onweer in de lucht ook nog: dubbel eng voor de hond.
Ben in de buurt van de camping bij een Mc Donalds gestopt, er hing een enorme onweersbui zowat boven en leek me beter om die ff af te wachten en niet precies met onweer door het bos te rijden en mijn spullen uit te laden. Dus ff hond op parkeerplaats uitgelaten, water gehaald binnen en toen ging het wel weer. Toen de bui idd precies daar viel, ben ik maar naar binnen gevlucht en daar alvast iets gegeten. Daarna viel geen noemenswaardige regen meer dus kon rustig de boodschappen uitladen en stuk met de hond wandelen. En dan gaat het verder weer prima gelukkig.
Want soms word je er niet goed van, dat gestress.
Die feromonenspray helpt niks, volgens mij.
Eenmaal hier vindt ze het wel weer fijn en ligt superrelaxt in de tuin als ik maar niet wegga.
Dochter heeft de sleutel van haar mini-optrekje (met als buitenruimte het dak) en dat hebben we eergisteren gevierd met zijn allen, ik had bloemen en "champagne" mee met plastic glazen, zon scheen en tis klein, maar licht met hoge ramen en plafond en de luxe van een dakterras, waar tzt een dakopbouw gemaakt mag worden.
Zijn daarna met zijn allen als gezin uit eten geweest, het is fijn dat we dat soort dingen "gewoon" samen kunnen doen, van die momenten dat we "compleet zijn" alsof het nooit anders is geweest.
Het had nog wat voeten in aarde, want er zat opeens een huurder in, die is er de dag ervoor pas uitgegaan en 's ochtends leeggeruimd, het is een vieze vette bende, koelkast vol schimmel enz, dus zoon is meteen begonnen met slopen van keuken, douche en ook de vloer leek wel een ijsbaan, zo glad, hoe kunnen mensen het zó achterlaten?
Dachten eerst nog dat keuken kon blijven, maar alles gaat eruit, tis zo klein dat paar nieuwe dingen niet duur zal zijn en zus heeft van alles dubbel en mag dochter uitkiezen wat ze nodig heeft.
Op hetzelfde moment dat dochter de sleutel kreeg, was zus haar huis verkocht!
(nog geen week nadat het te koop stond, bizar hoe dat gaat in de grotere steden momenteel en niks onder water staan! Integendeel, met aardige overwaarde).
Zijn ze tegelijk aan het verbouwen, zus gaat behoorlijk kleiner én goedkoper wonen, en er is wat te zeggen voor wat minimalistischer, niet alleen de lage lasten, maar ook dat je erachter komt dat meer/groter niet altijd ook beter is.
Hutje hier is ongeveer 10x3 m denk ik en dan heb ik zelfs een badkamertje en los toilet en 2 slaapkamers.
Eigenlijk zouden ze veel meer van dat soort kleine woningen kunnen bouwen, mits veel licht, handig ingedeeld en niet vol met spullen (en wél wat buitenruimte) is dat zo gek nog niet (vind ik, hoor).
Dat wordt iig wel gezellig, allemaal in dezelfde stad, zien zij elkaar ook weer vaker, kunnen we met zijn allen een pizzaatje eten, terrasje pakken of de vrijdagmiddagborrel doen en kan ik gemakkelijker met OV heen.
Voor geen goud zou ik weer in de stad wonen, ik heb het voordeel van 2 steden dichtbij, de drukte kun je opzoeken, denk ik dan maar.
Ik ben dus naar hutje en zit lekker met mijn koffietje onder een parasol, want ik ga echt niet de hele dag in de volle zon, tis hier strakblauw met een aangenaam briesje.
Hond had gisteravond zowat een paniekaanval in de auto, wát een stressvogel, die hijgt zo dat ze wel moet gaan hyperventileren, pff. Ik moest ff wat gereedschap afleveren bij zoon, dus een omweg maken.
Ze ziet me eea inpakken en springt dan zelf al in de auto, bang dat ik haar vergeet en achterlaat.
En onweer in de lucht ook nog: dubbel eng voor de hond.
Ben in de buurt van de camping bij een Mc Donalds gestopt, er hing een enorme onweersbui zowat boven en leek me beter om die ff af te wachten en niet precies met onweer door het bos te rijden en mijn spullen uit te laden. Dus ff hond op parkeerplaats uitgelaten, water gehaald binnen en toen ging het wel weer. Toen de bui idd precies daar viel, ben ik maar naar binnen gevlucht en daar alvast iets gegeten. Daarna viel geen noemenswaardige regen meer dus kon rustig de boodschappen uitladen en stuk met de hond wandelen. En dan gaat het verder weer prima gelukkig.
Want soms word je er niet goed van, dat gestress.
Die feromonenspray helpt niks, volgens mij.
Eenmaal hier vindt ze het wel weer fijn en ligt superrelaxt in de tuin als ik maar niet wegga.
Dochter heeft de sleutel van haar mini-optrekje (met als buitenruimte het dak) en dat hebben we eergisteren gevierd met zijn allen, ik had bloemen en "champagne" mee met plastic glazen, zon scheen en tis klein, maar licht met hoge ramen en plafond en de luxe van een dakterras, waar tzt een dakopbouw gemaakt mag worden.
Zijn daarna met zijn allen als gezin uit eten geweest, het is fijn dat we dat soort dingen "gewoon" samen kunnen doen, van die momenten dat we "compleet zijn" alsof het nooit anders is geweest.
Het had nog wat voeten in aarde, want er zat opeens een huurder in, die is er de dag ervoor pas uitgegaan en 's ochtends leeggeruimd, het is een vieze vette bende, koelkast vol schimmel enz, dus zoon is meteen begonnen met slopen van keuken, douche en ook de vloer leek wel een ijsbaan, zo glad, hoe kunnen mensen het zó achterlaten?
Dachten eerst nog dat keuken kon blijven, maar alles gaat eruit, tis zo klein dat paar nieuwe dingen niet duur zal zijn en zus heeft van alles dubbel en mag dochter uitkiezen wat ze nodig heeft.
Op hetzelfde moment dat dochter de sleutel kreeg, was zus haar huis verkocht!
(nog geen week nadat het te koop stond, bizar hoe dat gaat in de grotere steden momenteel en niks onder water staan! Integendeel, met aardige overwaarde).
Zijn ze tegelijk aan het verbouwen, zus gaat behoorlijk kleiner én goedkoper wonen, en er is wat te zeggen voor wat minimalistischer, niet alleen de lage lasten, maar ook dat je erachter komt dat meer/groter niet altijd ook beter is.
Hutje hier is ongeveer 10x3 m denk ik en dan heb ik zelfs een badkamertje en los toilet en 2 slaapkamers.
Eigenlijk zouden ze veel meer van dat soort kleine woningen kunnen bouwen, mits veel licht, handig ingedeeld en niet vol met spullen (en wél wat buitenruimte) is dat zo gek nog niet (vind ik, hoor).
Dat wordt iig wel gezellig, allemaal in dezelfde stad, zien zij elkaar ook weer vaker, kunnen we met zijn allen een pizzaatje eten, terrasje pakken of de vrijdagmiddagborrel doen en kan ik gemakkelijker met OV heen.
Voor geen goud zou ik weer in de stad wonen, ik heb het voordeel van 2 steden dichtbij, de drukte kun je opzoeken, denk ik dan maar.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 5 juni 2016 om 14:21
Heerlijk zulk prachtig weer Suzy! Groot gelijk dat je dan lekker naar je hutje gaat
Gisteren bij een afgelegen meertje met GV doorgebracht, af en toe een duik in het water en dan weer lekker in het zonnetje opdrogen. Heel meertje voor ons zelf en genieten van de stilte, de warmte van de zon +++
Mooi dat dochter nu haar eigen optrekje binnenkort kan betrekken. En klein maakt niet uit, belangrijkste is dat je een thuisgevoel hebt in je huis! Misschien dus wel een voordeel dat de keuken en douche er uit moeten, dan kan ze het grotendeels naar haar eigen smaak renoveren. Fijn met een handige broer!
Fijne tijd daar bij je hutje!
Gisteren bij een afgelegen meertje met GV doorgebracht, af en toe een duik in het water en dan weer lekker in het zonnetje opdrogen. Heel meertje voor ons zelf en genieten van de stilte, de warmte van de zon +++
Mooi dat dochter nu haar eigen optrekje binnenkort kan betrekken. En klein maakt niet uit, belangrijkste is dat je een thuisgevoel hebt in je huis! Misschien dus wel een voordeel dat de keuken en douche er uit moeten, dan kan ze het grotendeels naar haar eigen smaak renoveren. Fijn met een handige broer!
Fijne tijd daar bij je hutje!
zondag 5 juni 2016 om 21:07
Klinkt goed, Amy, daar heb jij geen park voor nodig: tis 1 groot park bij jou daar
Ik had trouwens geen idee dat het bij jullie ook zo warm werd, zo noordelijk.
Dát is een bonus dan, als het zulk lekker weer is!
en in aangenaam gezelschap ook nog..
Ik had trouwens geen idee dat het bij jullie ook zo warm werd, zo noordelijk.
Dát is een bonus dan, als het zulk lekker weer is!
en in aangenaam gezelschap ook nog..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 6 juni 2016 om 00:21
Hoi lieverds,
Sorry dat ik even 4 weken van toneel ben verdwenen. Heb echt even tijd nodig gehad om te bezinken en mezelf door het verdriet heen te slepen. Hoe het gaat?
Op en af. Hoge pieken diepe dalen. Ik mis ex nog steeds verschrikkelijk en ondanks dat het een hork is hoop ik ergens nog steeds dat hij terug komt. Maaaar ik kan ook steeds meer genieten weer van mn vriendinnen en andere dingen om me heen.
4 weken hebben we geen contact gehad. En elkaar niet gesproken. Ik heb geen antwoorden gehad en geen afsluiting. Afgelopen vrijdag heb ik hem een sms gestuurd met hoe het ging. Eerst over koetjes en kalfjes en toen leidde hij het gesprek naar 'ons'. Het was voor hem duidelijk. Hij is na 4 weken al over me heen. Zat al langer in de afsluitingsfase en hij voelde niks meer. Zelfs niet bij dat ik hem een bericht heb gestuurd. Ik moest t ook maar een plekje geven en afsluiten.
Het kwam als een baksteen binnen. En ja de stilte tussen ons zei het al. Maar toch had ik gehoopt iets van waardigheid of weet ik veel wat. Ben vrijdag ook echt van slag geweest. Verdrietig. Wat ik niet begreep is dat hij afsloot met de mededeling dat hij naar de dokter moet morgen....en dat hij het verder aan niemand verteld had. (Wat voor meerwaarde heeft het dan om het mij wel te vertellen). Heb hem sterkte en succes gewenst. En ben niet van plan morgen te bellen of te appen.
Gister is er nog wat gebeurd. Ik ben in contact gekomen met een oude "scharrel". Hij heeft de afgelopen jaar meerdere malen contact proberen te zoeken en brieven aan me geschreven. Ons contact was altijd moeizaam. Hij was niet echt het type waar mn ouders me graag mee zien thuis komen. Hij was tja...wat was hij...een vreemde vogel.
Anyway, hij is helemaal "verandert". Is blijkbaar helemaal verliefd op me en wil me laten zien dat ik het waard ben.
Hij is vanavond bij me geweest en ik heb vriendelijk bedankt. Ben eerlijk geweest dat ik absoluut niet toe ben aan iets nieuws en nog verdriet heb van mn ex en echt eerst aan mezelf wil werken. En daarnaast dat ik hem niet vertrouw en hij me destijds verdriet heeft gedaan met bepaalde dingen.
Gelukkig begrijpt hij het...
Heb echt wisselende gevoelens. Ex die weg is...scharrel die ineens zich bedacht heeft. Blugh. Rust...dat is wat ik even gewoon wil. Mezelf terug vinden in mn kracht!
Anyway...hier dus een update aan deze kant. Heb niks bijgelezen...sorry daarvoor.
Als ik tijd en zin heb lees ik even bij. Ben vooral even met mezelf bezig.
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat!
Liefs aiksje
Sorry dat ik even 4 weken van toneel ben verdwenen. Heb echt even tijd nodig gehad om te bezinken en mezelf door het verdriet heen te slepen. Hoe het gaat?
Op en af. Hoge pieken diepe dalen. Ik mis ex nog steeds verschrikkelijk en ondanks dat het een hork is hoop ik ergens nog steeds dat hij terug komt. Maaaar ik kan ook steeds meer genieten weer van mn vriendinnen en andere dingen om me heen.
4 weken hebben we geen contact gehad. En elkaar niet gesproken. Ik heb geen antwoorden gehad en geen afsluiting. Afgelopen vrijdag heb ik hem een sms gestuurd met hoe het ging. Eerst over koetjes en kalfjes en toen leidde hij het gesprek naar 'ons'. Het was voor hem duidelijk. Hij is na 4 weken al over me heen. Zat al langer in de afsluitingsfase en hij voelde niks meer. Zelfs niet bij dat ik hem een bericht heb gestuurd. Ik moest t ook maar een plekje geven en afsluiten.
Het kwam als een baksteen binnen. En ja de stilte tussen ons zei het al. Maar toch had ik gehoopt iets van waardigheid of weet ik veel wat. Ben vrijdag ook echt van slag geweest. Verdrietig. Wat ik niet begreep is dat hij afsloot met de mededeling dat hij naar de dokter moet morgen....en dat hij het verder aan niemand verteld had. (Wat voor meerwaarde heeft het dan om het mij wel te vertellen). Heb hem sterkte en succes gewenst. En ben niet van plan morgen te bellen of te appen.
Gister is er nog wat gebeurd. Ik ben in contact gekomen met een oude "scharrel". Hij heeft de afgelopen jaar meerdere malen contact proberen te zoeken en brieven aan me geschreven. Ons contact was altijd moeizaam. Hij was niet echt het type waar mn ouders me graag mee zien thuis komen. Hij was tja...wat was hij...een vreemde vogel.
Anyway, hij is helemaal "verandert". Is blijkbaar helemaal verliefd op me en wil me laten zien dat ik het waard ben.
Hij is vanavond bij me geweest en ik heb vriendelijk bedankt. Ben eerlijk geweest dat ik absoluut niet toe ben aan iets nieuws en nog verdriet heb van mn ex en echt eerst aan mezelf wil werken. En daarnaast dat ik hem niet vertrouw en hij me destijds verdriet heeft gedaan met bepaalde dingen.
Gelukkig begrijpt hij het...
Heb echt wisselende gevoelens. Ex die weg is...scharrel die ineens zich bedacht heeft. Blugh. Rust...dat is wat ik even gewoon wil. Mezelf terug vinden in mn kracht!
Anyway...hier dus een update aan deze kant. Heb niks bijgelezen...sorry daarvoor.
Als ik tijd en zin heb lees ik even bij. Ben vooral even met mezelf bezig.
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat!
Liefs aiksje
maandag 6 juni 2016 om 08:16
Hoi allemaal!!!
Zo, het weekend zit er weer op maar ben er nog moe van. Alleen maar leuke dingen gedaan hoor en vooral veel euhm... Gelegen, maar niet geslapen
Suzy wat fijn dat je dochter nu de sleutel heeft! En wat herkenbaar hoe een vreselijke troep mensen kunnen achterlaten qua viezigheid. Echt eeg he, ik zou me kapot schamen maargoed daar denkt niet iedereen zo over dat was me in het verleden meerdere keren duidelijk geworden. Jammer dat bij haar ook zo is, maar fijn dat ze hulp heeft! Met schoonmaken e.d.
Heerlijk ook dat je van hutje hebt kunnen genieten, ja die onweersbuien dat was me wat he! Maar verder heerlijk weer!!!
Amy, klinkt ook super, meertje, zon, yes yes yes!!
Vind jou zo krachtig en positief overkomen de laatste tijd, of ja eigenlijk al langer, maar ben echt blij voor je en ook wel trots! Zo anders dan pakweg driekwart jaar geleden. Je mag zelf ook heel trots op jezelf zijn he!!!
Aiksje; ik vroeg me al af hoe het zou zijn, helemaal niet erg en juist goed denk ik dat je even vooral met jezelf bezig bent en niet met ons hier of met je ex etc.
Wel zuur om te horen dat hij er al overheen is, vraag me af in hoeverre dat ook echt zo is, maar als hij het zo stellig zegt dan zal er een kern van waarheid in zitten en kan me voorstellen dat dat hard is voor je. Wel heel goed dat je die scharrel hebt bedankt en nu echt voor jezelf kiest. Het zou toch maar een uitvlucht zijn lijkt me, als je nu met hem ging lopen aanklooien.
Zo, het weekend zit er weer op maar ben er nog moe van. Alleen maar leuke dingen gedaan hoor en vooral veel euhm... Gelegen, maar niet geslapen
Suzy wat fijn dat je dochter nu de sleutel heeft! En wat herkenbaar hoe een vreselijke troep mensen kunnen achterlaten qua viezigheid. Echt eeg he, ik zou me kapot schamen maargoed daar denkt niet iedereen zo over dat was me in het verleden meerdere keren duidelijk geworden. Jammer dat bij haar ook zo is, maar fijn dat ze hulp heeft! Met schoonmaken e.d.
Heerlijk ook dat je van hutje hebt kunnen genieten, ja die onweersbuien dat was me wat he! Maar verder heerlijk weer!!!
Amy, klinkt ook super, meertje, zon, yes yes yes!!
Vind jou zo krachtig en positief overkomen de laatste tijd, of ja eigenlijk al langer, maar ben echt blij voor je en ook wel trots! Zo anders dan pakweg driekwart jaar geleden. Je mag zelf ook heel trots op jezelf zijn he!!!
Aiksje; ik vroeg me al af hoe het zou zijn, helemaal niet erg en juist goed denk ik dat je even vooral met jezelf bezig bent en niet met ons hier of met je ex etc.
Wel zuur om te horen dat hij er al overheen is, vraag me af in hoeverre dat ook echt zo is, maar als hij het zo stellig zegt dan zal er een kern van waarheid in zitten en kan me voorstellen dat dat hard is voor je. Wel heel goed dat je die scharrel hebt bedankt en nu echt voor jezelf kiest. Het zou toch maar een uitvlucht zijn lijkt me, als je nu met hem ging lopen aanklooien.
maandag 6 juni 2016 om 08:22
Welkom trouwens toekomst, je hebt denk ik een topic gevonden waar je wel eea aan tips en herkenning in zult vinden.
Vind het knap dat je toch naar dat event bent gegaan. Ook al was het maar een uurtje, je bent toch maar mooi geweest!
Het vergelijken met anderen is echt funest en totaal niet constructief, heb ik geleerd, en het is heel belangrijk dat je keer op keer tegen jezelf blijft herhalen dat jij helemaal goed bent zoals je bent. Als je blij bent met jezelf dan ga je dat uitstralen en dan ga je ook de mensen herkennen die op je pad komen die dat ook zijn. Dan kun je met hen ook echt verder komen ipv onzekere mensen die je neerhalen en jouw onzekerheid gebruiken om zichzelf te voeden. Of die jou negeren terwijl jij naar hun aandacht hunkert.
Het belangrijkste is dat je jezelf niet negeert, en niet naar je eigen aandacht hoeft te hunkeren.
Vind het knap dat je toch naar dat event bent gegaan. Ook al was het maar een uurtje, je bent toch maar mooi geweest!
Het vergelijken met anderen is echt funest en totaal niet constructief, heb ik geleerd, en het is heel belangrijk dat je keer op keer tegen jezelf blijft herhalen dat jij helemaal goed bent zoals je bent. Als je blij bent met jezelf dan ga je dat uitstralen en dan ga je ook de mensen herkennen die op je pad komen die dat ook zijn. Dan kun je met hen ook echt verder komen ipv onzekere mensen die je neerhalen en jouw onzekerheid gebruiken om zichzelf te voeden. Of die jou negeren terwijl jij naar hun aandacht hunkert.
Het belangrijkste is dat je jezelf niet negeert, en niet naar je eigen aandacht hoeft te hunkeren.
maandag 6 juni 2016 om 08:36
quote:Suzy65 schreef op 03 juni 2016 @ 13:00:
Storm: lekker de tijd nemen, hoor, ivm bovenstaande is het ook fijn om nu nog te moeten afspreken met elkaar, en het niet zsm vol zekerheden te gooien en vanzelfsprekend te laten worden.
Lekker genieten van elkaar vooral en afwisselend de voordelen van hoe hij woont en andere dagen de voordelen van hoe jij woont!
Jullie wonen zo dicht bij elkaar dat dat juist een fijne mix kan zijn!
Die voordelen zijn er zeker en zien we ook, genieten er volop van. Soms onhandig als bij de 1 de koelkast vol ligt en je dan bij de ander misgrijpt en weer naar de super kan, maar ach als dat het enige is... (Plus mijn bed is echt 1000x fijner, maar toch lig ik liever in zijn bed als hij dan bij me is )
We hebben afgelopen weekend weer een aantal goede gesprekken gehad over van alles en nog wat en ook over de relatie, onze onzekerheden, angsten, over liefde, wensen en dromen. Zonder alles direct vast te pinnen, gewoon over en weer van gedachten wisselen en emoties benoemen. Heel erg fijn dat dat zo kan met hem, merk dat we allebei oprecht ons best doen om elkaar te begrijpen en dat lijkt nog aardig te lukken ook, hoewel het soms ook moeilijk is want we zijn nu eenmaal beiden vrij complex. We kunnen wel allebei duidelijk benoemen welk gedrag ons in relaties in het verleden heeft dwarsgezeten / niet constructief was, er nu over te praten en bewust van te zijn helpt hopelijk om die gedragingen niet mee te nemen in deze relatie tussen ons. En dat voelt op een of andere manier heel veilig en goed. Vooral is het heel erg genieten, samen op een roze wolk maar toch ook weer iets of wat meer realiteitszin, wat ook niet verkeerd is.
In deze fase is het ook fijn om nog extra te genieten van nu en dan een avondje alleen thuis zijn in eigen huis, want ja er komt wss een tijd dat dat niet meer aan de orde is (hoewel ik altijd mijn eigen werkkamer zal hebben waar ik ook m'n hobbies kan uitoefenen)
Ben zo blij dat ik in het begin niet ben uit gegaan van de angst en onzekerheid, maar juist van het gevoel tussen ons dat gewoon écht helemaal goed zit en fijn is.
Nooit geweten dat het zó fijn kon zijn in een relatie
Wat dat betreft voel ik nu extra hoe erg ik veel dingen miste bij ex, en begrijp ik veel beter hoe ik daar m'n ogen tijdelijk voor probeerde te sluiten, dat ik toch echt niet gek was of te veeleisend of te kritisch, maar dat het gewoon echt echt echt geen match was.
Toch een beetje bevestiging of zo, dat ik niet gek was (zoals m'n omgeving me wel voorhield; je hebt het zo goed getroffen met hem etc waarom ga je dan weg?!)
Nee het is een supergoede keuze geweest, en ook om daarna eens een tijd flink aan mezelf te werken, aan mezelf te denken en te leren voor mezelf te zorgen. Ik had de afgelopen anderhalf jaar niet anders gewild.
Storm: lekker de tijd nemen, hoor, ivm bovenstaande is het ook fijn om nu nog te moeten afspreken met elkaar, en het niet zsm vol zekerheden te gooien en vanzelfsprekend te laten worden.
Lekker genieten van elkaar vooral en afwisselend de voordelen van hoe hij woont en andere dagen de voordelen van hoe jij woont!
Jullie wonen zo dicht bij elkaar dat dat juist een fijne mix kan zijn!
Die voordelen zijn er zeker en zien we ook, genieten er volop van. Soms onhandig als bij de 1 de koelkast vol ligt en je dan bij de ander misgrijpt en weer naar de super kan, maar ach als dat het enige is... (Plus mijn bed is echt 1000x fijner, maar toch lig ik liever in zijn bed als hij dan bij me is )
We hebben afgelopen weekend weer een aantal goede gesprekken gehad over van alles en nog wat en ook over de relatie, onze onzekerheden, angsten, over liefde, wensen en dromen. Zonder alles direct vast te pinnen, gewoon over en weer van gedachten wisselen en emoties benoemen. Heel erg fijn dat dat zo kan met hem, merk dat we allebei oprecht ons best doen om elkaar te begrijpen en dat lijkt nog aardig te lukken ook, hoewel het soms ook moeilijk is want we zijn nu eenmaal beiden vrij complex. We kunnen wel allebei duidelijk benoemen welk gedrag ons in relaties in het verleden heeft dwarsgezeten / niet constructief was, er nu over te praten en bewust van te zijn helpt hopelijk om die gedragingen niet mee te nemen in deze relatie tussen ons. En dat voelt op een of andere manier heel veilig en goed. Vooral is het heel erg genieten, samen op een roze wolk maar toch ook weer iets of wat meer realiteitszin, wat ook niet verkeerd is.
In deze fase is het ook fijn om nog extra te genieten van nu en dan een avondje alleen thuis zijn in eigen huis, want ja er komt wss een tijd dat dat niet meer aan de orde is (hoewel ik altijd mijn eigen werkkamer zal hebben waar ik ook m'n hobbies kan uitoefenen)
Ben zo blij dat ik in het begin niet ben uit gegaan van de angst en onzekerheid, maar juist van het gevoel tussen ons dat gewoon écht helemaal goed zit en fijn is.
Nooit geweten dat het zó fijn kon zijn in een relatie
Wat dat betreft voel ik nu extra hoe erg ik veel dingen miste bij ex, en begrijp ik veel beter hoe ik daar m'n ogen tijdelijk voor probeerde te sluiten, dat ik toch echt niet gek was of te veeleisend of te kritisch, maar dat het gewoon echt echt echt geen match was.
Toch een beetje bevestiging of zo, dat ik niet gek was (zoals m'n omgeving me wel voorhield; je hebt het zo goed getroffen met hem etc waarom ga je dan weg?!)
Nee het is een supergoede keuze geweest, en ook om daarna eens een tijd flink aan mezelf te werken, aan mezelf te denken en te leren voor mezelf te zorgen. Ik had de afgelopen anderhalf jaar niet anders gewild.
maandag 6 juni 2016 om 11:03
Aiksje: dat is best lullig om te horen van hem, zo diep zat het dus al niet meer bij hem en dat afstand nemen wat hij eerder deed was dus al een teken aan de wand.
Hij is dus in zijn hoofd al eerder gaan afbouwen en verwerken, zij het dat je (men) zoiets niet bewust en expres doet, en daardoor ook eerder is gaan verwerken toen het eenmaal zo ver was dat jullie uit elkaar gingen.
Hij twijfelde al zo, dat je daar nog maar weinig verandering in kon brengen.
Dan staat de indruk/ het beeld wat hij van je heeft (en wat het is waar hij aan twijfelde) als het ware al vast als een vaste overtuiging en dat krijg je dan niet meer bijgesteld, dat gelooft ie gewoon niet.
Ik herken dat wel van ex destijds, die had bepaalde aannames over mij tot waarheid gemaakt terwijl die soms of helemaal niet klopten (en ook niet checkte bij mij of dat zo was) en ook tijdelijke dingen waren (ik was toen ziek en zorgelijk, behoudend want allereerst moest ik gezond en mezelf weer zien te worden, had niks met ingekakt of comfortzone te maken) en onder invloed van oa hoe (lullig/ego) hij op mij reageerde (0 interesse en support, alleen van de zijlijn kijken door bepaalde vooringenomen bril en daar conclusies op trekken).
Je kúnt iemand niet overtuigen die obv bepaald gedrag van jou niet langer gelooft dat dat matcht of dat eea nog kan veranderen en je de kans daarvoor ook niet echt krijgt, omdat het accent dan al veel eerder is gaan liggen op wat er "mankeert" of mist in de relatie en jij alleen met woorden bijv kon beloven dat je alsnog meer moeite zou gaan doen om bijv alsnog een band met zijn kinderen op te bouwen als je dat niet met daden kunt laten zien (omdat hij dat niet meer toeliet).
Dan blijft hij geloven wat hij van eerder kende en kan dat ook niet bijgesteld worden.
Zeker als hij dat eenmaal zo voelt en negatiever gaat opletten op bepaalde punten die irritaties zijn geworden, dat wordt dan uitvergroot, zoals andersom verliefdheid vaak juist de mooie kanten uitvergroot van iemand, terwijl dat dan ten positieve afwijkt van een reeler beeld van hoe iemand werkelijk ís.
Natuurlijk is het nog niet helemaal over en verwerkt bij hem, maar hij heeft wel een voorsprong omdat jij hém nog wel wilde en hij gevoelsmatig al (grote?) afstand aan het nemen was.
En bedenk dat een stuk van jouw "gevoelens" de laatste tijd sowieso bestonden uit frustratie voelen (en dat is erg voelbare emotie), vermengd met wanhoop en onmacht, angst om dreigend verlies en dat geeft een soort paniekreactie in jou, waardoor je nóg meer gaat denken dat hij zoveel voor je betekent.
En het is juist dat wat (nog meer) afstoot en zo beland je dan samen in die vicieuze cirkel, die eigenlijk altijd een spiraal naar beneden wordt.
En misschien is het bij veel mannen ook wel zo dat eenmaal een grens bereikt is, ze veel pragmatischer kunnen handelen daarnaar, en dan ook relatief makkelijker kunnen loslaten en alweer vooruit kijken.
Misschien houden vrouwen iha wel meer vast aan "hoe het was/ zou kunnen zijn" en dan terugkijken naar de goede momenten en eigenschappen, omdat ze nog houden van de persoon en die nog steeds willen, maar hopen dat de situatie nog kan veranderen.
Hoe dan ook shit, al komt het misschien niet helemáál als een verrassing, als het al tijden zo moeizaam ging.
Veel sterkte, je weet iig waar je aan toe bent nu en ik denk dat dat voor jou ook aardig ontnuchterend werkt.
Hij is dus in zijn hoofd al eerder gaan afbouwen en verwerken, zij het dat je (men) zoiets niet bewust en expres doet, en daardoor ook eerder is gaan verwerken toen het eenmaal zo ver was dat jullie uit elkaar gingen.
Hij twijfelde al zo, dat je daar nog maar weinig verandering in kon brengen.
Dan staat de indruk/ het beeld wat hij van je heeft (en wat het is waar hij aan twijfelde) als het ware al vast als een vaste overtuiging en dat krijg je dan niet meer bijgesteld, dat gelooft ie gewoon niet.
Ik herken dat wel van ex destijds, die had bepaalde aannames over mij tot waarheid gemaakt terwijl die soms of helemaal niet klopten (en ook niet checkte bij mij of dat zo was) en ook tijdelijke dingen waren (ik was toen ziek en zorgelijk, behoudend want allereerst moest ik gezond en mezelf weer zien te worden, had niks met ingekakt of comfortzone te maken) en onder invloed van oa hoe (lullig/ego) hij op mij reageerde (0 interesse en support, alleen van de zijlijn kijken door bepaalde vooringenomen bril en daar conclusies op trekken).
Je kúnt iemand niet overtuigen die obv bepaald gedrag van jou niet langer gelooft dat dat matcht of dat eea nog kan veranderen en je de kans daarvoor ook niet echt krijgt, omdat het accent dan al veel eerder is gaan liggen op wat er "mankeert" of mist in de relatie en jij alleen met woorden bijv kon beloven dat je alsnog meer moeite zou gaan doen om bijv alsnog een band met zijn kinderen op te bouwen als je dat niet met daden kunt laten zien (omdat hij dat niet meer toeliet).
Dan blijft hij geloven wat hij van eerder kende en kan dat ook niet bijgesteld worden.
Zeker als hij dat eenmaal zo voelt en negatiever gaat opletten op bepaalde punten die irritaties zijn geworden, dat wordt dan uitvergroot, zoals andersom verliefdheid vaak juist de mooie kanten uitvergroot van iemand, terwijl dat dan ten positieve afwijkt van een reeler beeld van hoe iemand werkelijk ís.
Natuurlijk is het nog niet helemaal over en verwerkt bij hem, maar hij heeft wel een voorsprong omdat jij hém nog wel wilde en hij gevoelsmatig al (grote?) afstand aan het nemen was.
En bedenk dat een stuk van jouw "gevoelens" de laatste tijd sowieso bestonden uit frustratie voelen (en dat is erg voelbare emotie), vermengd met wanhoop en onmacht, angst om dreigend verlies en dat geeft een soort paniekreactie in jou, waardoor je nóg meer gaat denken dat hij zoveel voor je betekent.
En het is juist dat wat (nog meer) afstoot en zo beland je dan samen in die vicieuze cirkel, die eigenlijk altijd een spiraal naar beneden wordt.
En misschien is het bij veel mannen ook wel zo dat eenmaal een grens bereikt is, ze veel pragmatischer kunnen handelen daarnaar, en dan ook relatief makkelijker kunnen loslaten en alweer vooruit kijken.
Misschien houden vrouwen iha wel meer vast aan "hoe het was/ zou kunnen zijn" en dan terugkijken naar de goede momenten en eigenschappen, omdat ze nog houden van de persoon en die nog steeds willen, maar hopen dat de situatie nog kan veranderen.
Hoe dan ook shit, al komt het misschien niet helemáál als een verrassing, als het al tijden zo moeizaam ging.
Veel sterkte, je weet iig waar je aan toe bent nu en ik denk dat dat voor jou ook aardig ontnuchterend werkt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 6 juni 2016 om 11:37
Storm: fijn dat jullie zo goed kunnen seksen praten samen, waardoor je je op meerdere vlakken zo close kunt voelen.
En natuurlijk denk je niet over alles hetzelfde en dat hoeft ook niet, dat brengt wat dynamiek in de relatie + dat dat prikkelt om na te gaan hoe je zelf idd over bepaalde dingen denkt en wat je daarvan nou echt belangrijk vindt en waar jij nieuwe/andere zienswijzen van hem meekrijgt, en bijstelt omdat daar ook wat voor te zeggen valt.
Op die manier kan hij bijdragen aan verruiming van (eerdere) eigen overtuigingen, niet uit aanpassing, maar omdat je iets zo nooit bekeken hebt bijv, en je je realiseert dat jouw normaalwaarden niet altijd de beste hoeven te zijn en andersom gebeurt dat ook, als je open staat voor elkaars leefwijzen, wensen en ideeen.
Superfijn dat jullie het zo relaxt over van alles kunnen hebben, dat klinkt echt goed.
Het idee, he, dat je een paar maanden nog geen idee had dat dat je te wachten stond, enhet leven nu opeens vanuit een heel ander perspectief beleeft.
Ik ben nog bij hutje hoor, tis strak blauw en dat laat ik me niet afpakken!
De grote weekendmeute is vertrokken, dus heerlijk rustig!
En natuurlijk denk je niet over alles hetzelfde en dat hoeft ook niet, dat brengt wat dynamiek in de relatie + dat dat prikkelt om na te gaan hoe je zelf idd over bepaalde dingen denkt en wat je daarvan nou echt belangrijk vindt en waar jij nieuwe/andere zienswijzen van hem meekrijgt, en bijstelt omdat daar ook wat voor te zeggen valt.
Op die manier kan hij bijdragen aan verruiming van (eerdere) eigen overtuigingen, niet uit aanpassing, maar omdat je iets zo nooit bekeken hebt bijv, en je je realiseert dat jouw normaalwaarden niet altijd de beste hoeven te zijn en andersom gebeurt dat ook, als je open staat voor elkaars leefwijzen, wensen en ideeen.
Superfijn dat jullie het zo relaxt over van alles kunnen hebben, dat klinkt echt goed.
Het idee, he, dat je een paar maanden nog geen idee had dat dat je te wachten stond, enhet leven nu opeens vanuit een heel ander perspectief beleeft.
Ik ben nog bij hutje hoor, tis strak blauw en dat laat ik me niet afpakken!
De grote weekendmeute is vertrokken, dus heerlijk rustig!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 6 juni 2016 om 15:12
Hoi,
Gisteravond toch de date door laten gaan. Het was weer voeding voor mijn pijnlichaam en dat loopt ook vandaag door.
Ik had er op zich wel zin in, maar date viel tegen. Hij was ook gescheiden en had al een kind, wat ik niet wist. Tevens kletste hij alleen maar en ook lachte hij raar.....
Ik zat de hele tijd met mijn ex in mijn hoofd. Hij is gewoon de leukste, met hem wil ik een gezinnetje, ik wil niet opnieuw beginnen met daten.
Nee, misschien wel goed dat dit is gebeurd. Het besef dat ik er helemaal niet mee bezig moet houden andere mannen.
Wel neig ik nu heel erg om mijn ex te appen..en te vragen om een gesprek.Het lijkt me zo fijn om gewoon als twee volwassenen te praten over wat er nu allemaal heeft gespeeld. Ik wil hem begrijpen, ik wil hem ook uitleggen over de dynamiek.
Het lijkt wel of ik het niet helemaal af kan sluiten. Waarom, dat aantrekken, afstoten?? Waar heb ik dat aan verdiend? Waarom voel je niet hetzelfde als wat ik voel voor jou?
Ik ga dit natuurlijk niet doen. Het voornaamste nu is loslaten.......
De pijn, en het besef dat het een verslavende werking heeft is mijn uitdaging. Ik heb behoefte aan herstel.
Gisteravond toch de date door laten gaan. Het was weer voeding voor mijn pijnlichaam en dat loopt ook vandaag door.
Ik had er op zich wel zin in, maar date viel tegen. Hij was ook gescheiden en had al een kind, wat ik niet wist. Tevens kletste hij alleen maar en ook lachte hij raar.....
Ik zat de hele tijd met mijn ex in mijn hoofd. Hij is gewoon de leukste, met hem wil ik een gezinnetje, ik wil niet opnieuw beginnen met daten.
Nee, misschien wel goed dat dit is gebeurd. Het besef dat ik er helemaal niet mee bezig moet houden andere mannen.
Wel neig ik nu heel erg om mijn ex te appen..en te vragen om een gesprek.Het lijkt me zo fijn om gewoon als twee volwassenen te praten over wat er nu allemaal heeft gespeeld. Ik wil hem begrijpen, ik wil hem ook uitleggen over de dynamiek.
Het lijkt wel of ik het niet helemaal af kan sluiten. Waarom, dat aantrekken, afstoten?? Waar heb ik dat aan verdiend? Waarom voel je niet hetzelfde als wat ik voel voor jou?
Ik ga dit natuurlijk niet doen. Het voornaamste nu is loslaten.......
De pijn, en het besef dat het een verslavende werking heeft is mijn uitdaging. Ik heb behoefte aan herstel.
dinsdag 7 juni 2016 om 00:58
@storm en suzy:
Thanks voor jullie lieve berichtjes. Ik vraag me ook zeker af in hoeverre hij er echt overheen is hoor. Ik denk dat het precies is wat suzy beschrijft. Dat mannen eenmaal als ze de knop om hebben gezet gewoon makkelijker kunnen verder gaan en bij hun standpunt blijven.
Het is wat suzy schrijft....hij heeft een bepaald beeld gevormd over mij en de relatie zoals deze was en ik heb die kans niet volledig gekregen om te laten zien dat het ook anders kon. Hij liet me niet toe bij de kinderen en het beeld was al gevormd.
En dat steekt me dan ook weer. Het had inderdaad zo mooi kunnen zijn...precies zoals hij het wilde. En toch....hij houd vast aan het beeld wat hij had.
Het kwam niet uit de lucht vallen maar ik had toch gehoopt dat er iets mee gedaan zou worden. Dat ik nog wel genoeg voor hem betekende om een "afscheid" te hebben.
Mijn gedachten aan hem houden me wederom uit mn slaap. Ik mis hem aan de andere kant zo erg. Hij was altijd wel mn steun door dik en dun. Hij heeft me leren kennen op een belangrijk punt in mn leven. Ik mis zijn goedbedoelde adviezen en zn steun.
Ik kan niet alles bij mn ouders of vriendinnen kwijt. Met hem durfde ik alles te bespreken en niks was raar voor hem en stond open voor nieuwe dingen waar hij nooit over had nagedacht.
En begrijp me niet verkeerd maar op dat gebied voel ik me verloren en eenzaam. En dat is niet omdat ik niets met vriendinnen doe want ik plan echt veel dingen ook ter afleiding en ik kan ook steeds meer oprecht genieten.
Maar ik voel me op zoveel fronten onbegrepen. Hij nam me op die fronten wel serieus en lachte me niet uit. En dat mis ik nog zo erg.
En ongetwijfeld dat er nog meer mensen zijn waarmee ik al deze dingen ook kan. Maar zo voelt het even niet.
Ergens hoop ik in mn toekomst deze man nog terug in mn leven te krijgen. Maar voor nu laat ik los in liefde.
Thanks voor jullie lieve berichtjes. Ik vraag me ook zeker af in hoeverre hij er echt overheen is hoor. Ik denk dat het precies is wat suzy beschrijft. Dat mannen eenmaal als ze de knop om hebben gezet gewoon makkelijker kunnen verder gaan en bij hun standpunt blijven.
Het is wat suzy schrijft....hij heeft een bepaald beeld gevormd over mij en de relatie zoals deze was en ik heb die kans niet volledig gekregen om te laten zien dat het ook anders kon. Hij liet me niet toe bij de kinderen en het beeld was al gevormd.
En dat steekt me dan ook weer. Het had inderdaad zo mooi kunnen zijn...precies zoals hij het wilde. En toch....hij houd vast aan het beeld wat hij had.
Het kwam niet uit de lucht vallen maar ik had toch gehoopt dat er iets mee gedaan zou worden. Dat ik nog wel genoeg voor hem betekende om een "afscheid" te hebben.
Mijn gedachten aan hem houden me wederom uit mn slaap. Ik mis hem aan de andere kant zo erg. Hij was altijd wel mn steun door dik en dun. Hij heeft me leren kennen op een belangrijk punt in mn leven. Ik mis zijn goedbedoelde adviezen en zn steun.
Ik kan niet alles bij mn ouders of vriendinnen kwijt. Met hem durfde ik alles te bespreken en niks was raar voor hem en stond open voor nieuwe dingen waar hij nooit over had nagedacht.
En begrijp me niet verkeerd maar op dat gebied voel ik me verloren en eenzaam. En dat is niet omdat ik niets met vriendinnen doe want ik plan echt veel dingen ook ter afleiding en ik kan ook steeds meer oprecht genieten.
Maar ik voel me op zoveel fronten onbegrepen. Hij nam me op die fronten wel serieus en lachte me niet uit. En dat mis ik nog zo erg.
En ongetwijfeld dat er nog meer mensen zijn waarmee ik al deze dingen ook kan. Maar zo voelt het even niet.
Ergens hoop ik in mn toekomst deze man nog terug in mn leven te krijgen. Maar voor nu laat ik los in liefde.
