Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Zen: deel 2? Bedoel je "Bevrijd door liefde"?



Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat je "verkeerd verwerkt" oid, het gaat niet om goed of fout/verkeerd in dit soort zaken.

Een bepaalde mate van zelfmedelijden mag ook best, als het daar maar niet bij blijft op den duur.

Niks veroordelen van jezelf iig!

Mooi dat je ontdekt hebt dat je gewoon in staat bent om jezelf te troosten en gerust te stellen.

Maf eigenlijk he, dat je dacht dat je zoiets niet kon en nu blijkt dus van wel!

Weer iets waar je niet langer bang voor hoeft te zijn en vertrouwen in jezelf uit kunt halen!

Moskita, dat is heel fijn om te horen, dat het zo goed gaat met jou/jullie!

Natuurlijk mag je hier dan nog schrijven, dit topic gaat niet alleen over gelukkig zijn als single, maar meer over gelukkig kunnen zijn met jezelf (ongeacht wel of geen relatie).

Vind ik, hoor.

Die uitdaging is er nog steeds als je wel in relatie komt of bent (dat geeft alleen andere invloeden op jezelf, wel/niet aanpassen, tegen grenzen tussen jezelf en de ander aanlopen, of je dan nog (dichtbij) jezelf kunt blijven enz).



Lekker dat het zo vanzelfsprekend loopt bij jullie, top!

Ook bizar en nee, ik verzin dit niet: waar zoon woont is in de straat een (grote) boom omgevallen, net niet op zijn woning.

Een uur na de storm/onweer.

Hij had even daarvoor nog boodschappen gehaald, had niet veel later moeten zijn

Je bedenkt zoiets toch niet, dat (in de stad, willekeurige straat) een boom zomaar op je nek kan vallen?

Niemand gewond geraakt, wel paar geparkeerde auto's geplet.

(on)geluk zit in een klein hoekje soms!

Zo zie je maar weer dat niks vanzelfsprekend is, en dat je dan gelukkig mag zijn dat het zo goed is afgelopen, engeltje op zijn schouder?

Ja, is niet op de woningen gevallen, ook niet op de stoep, maar wonderlijk genoeg op straat en parkeerplaatsen.

Brandweer heeft iig de weg vrijgemaakt, rest wordt opgeruimd.

Hij had wel een grote klap gehoord, maar merkte eigenlijk pas eea toen hij hoorde hoe buiten de kettingzagen erin gezet werden.

Heerlijke dag gehad bij hutje met dochter, die ff vrij heeft.

Het gras is weer gemaaid, was wel benauwd maar ff niet zonnig dus goed te doen, weer het nodige aan onkruid verwijderd, en daarna volop in het zonnetje kunnen zitten

Hond in de puppyren, die gaf geen kik en met dochter de sauna in geweest, afgekoeld in buitenbad en lekker gezwommen in het binnenbad.

Hond lag nog rustig toen ik terugkeerde en heb een gezonde wokmaaltijd gemaakt.



Echt een vakantiedagje weer eens!

Grappig hoe je er toch zelfs met maar 1 dagje ff helemaal tussenuit bent, het was onverwachts mooi weer, wind was gaan liggen, het park rustig doordeweeks, prachtige luchten (kan daar 360 gr de lucht zien, wat ik zo fijn vind!), de vogels die fluiten, zonsondergang, we blijven het allebei nog steeds superfijn vinden

Zand: waarschuwen waarvoor?

Dat het te snel ging?

Soms zit het gewoon goed.



Dus wat is te snel?

Ik weet niet of dat iets uitmaakt, als het (uiteindelijk) niet past past het niet, en ik denk dat dat niet komt door te snel gaan an sich.

Met ex destijds liep het ook als vanzelf, we waren ook heel zeker van elkaar en dat zie ik nog steeds als dat dat (toen) ook gewoon klopte, beschouw het dan ook niet als "mislukt" omdat het uiteindelijk over is gegaan.



Wij deden ook vanaf het begin veel samen, vanaf dat ik bij hem sliep nooit meer een nacht zonder elkaar, het ging vanzelf zo.

Ik ging al op vakantie met hem (en vrienden van hem) voordat we iets hadden.

Na een jaar trok hij bij mij in, nooit spijt van gehad.

(alleen spraken we daar niet een jaar daarvoor al over, het liep zo, heel natuurlijk, jaar later).



Ook veel gesprekken gehad destijds over aftasten hoe we in het leven stonden, de toekomst zagen enz.

Vanaf het begin betrokken geweest in zijn leven, zijn vrienden, familie, en andersom.



MIjn eigen ouders waren er binnen een half jaar uit dat ze wilden trouwen en gezin stichten, oa door leeftijd (29) waren ze vrij snel "zeker" van elkaar (voor zover je dat kunt zijn) en bewuste keuze om niet te lang te wachten/verloven alvorens aan gezin te beginnen.

En dat heeft goed uitgepakt, zijn altijd bij elkaar gebleven, uit liefde, waren een goed team samen, en niet omdat ze eenmaal bij elkaar waren oid.



Dus het kan ook goed gaan, als je veel bij elkaar bent en samen doet en dat ook benut om elkaar echt beter te leren kennen in allerlei situaties, zoals vakantie. Ik zie er geen kwaad in, de tijd zal het sowieso moeten leren.

Ik zou niet te ver vooruit "plannen", maar bij elkaar afchecken wat je iha graag zou willen of verwacht op termijn is prima.

En gewoon van tijd tot tijd blijven kijken of het nog steeds goed voelt.

Jeetje, Morfientje, het is hollen of stilstaan bij jou ook, he!

Goed nieuws, veel veranderingen, ontwikkeling kan ik beter zeggen en alles in een opgaande lijn.

Ik zou niet zo bang zijn voor dat het vorig jaar mis ging na ook relatief veel verandering en groei: uiteindelijk heeft het toch maar mooi geleid naar hoe en waar jij nu bent, meid, en dat had je toen echt nog niet kunnen denken!



Qua sport is eoa vorm van yoga misschien iets om mee te beginnen?

En dan waar ze ook op ademhaling enzo letten, waar je van leert ontspannen als je wat stressy voelt?

Dan leer je ook bewustworden van en letten op signalen van je lichaam, je grenzen voelen daaraan, en hoe daarop te reageren.

Misschien niet zozeer conditiesport, maar leniger word je er wel van.

En daarnaast lopen of zwemmen oid, wat niet al te belastend is?

Iets wat jij iig leuk vindt om te doen, als het ff kan, zodat het geen "moeten" wordt, maar je plezier in hebt tijdens het doen (niet alleen daarna, goede gevoel moet komen uit dat je dat toch maar weer gedaan hebt).



Spannend hoor, dat samenwonen, maar jullie hebben een behoorlijk intensieve proefperiode gehad, de nodige tegenslag samen doorstaan, dus dat zegt echt wel iets, vertrouw daar maar op.

En ook op jezelf, dat je jezelf niet voorbij loopt, je herkent eigen signalen daartoe nu ook sneller, denk ik zo.

Knap dat je toch je propedeuse gaat halen, je mag trots zijn op jezelf!



En als je je zwakke plekken weet, kun je daar dus rekening mee houden.

Niet door er angstig voor te zijn, maar als gegeven en dus voldoende me-time nemen en relaxen.

Niet alleen intellectueel of met je kop bezig zijn dus, ook fysiek de nodige aandacht blijven geven!



Veel succes met alles!

Storm, ik had destijds een huisgenote/vriendin die zei: je moet niet zo vaak bij die (buur)jongens over de vloer komen, dan zijn ze je ook eerder zat. (eerder uitgebloeid??!)

Nou, ik raakte bevriend met ze, we werden elkaar niet zat, ik werd onderdeel van die hele vriendenclub, ging mee op vakantie, en kreeg een relatie met ex, ging samenwonen enz, bleven elkaar lange tijd boeien.

Dus dat uitbloeien hangt voor een groot deel van jezelf af: als je elkaar beter leert kennen hoeft dat niet te betekenen dat het (eerder) saai of sleur wordt, als je elkaar weet te blijven boeien, interessante gespreksstof hebt, inhoud, samen en los van elkaar van alles blijft doen enz.



Sneller op elkaar uitgekeken raken hangt af van welke inhoud je die relatie geeft, als het dag in dag uit bij elkaar voor de tv hangen is na het werk en elke dag/week er zo'n beetje hetzelfde uitziet, en je niet veel meer deelt dan de dagelijkse dingetjes, en er al snel een routine in sluipt, dan zou dat misschien op gaan.

Een relatie kan zich ook juist verdiepen als je vaak bij elkaar bent, en elkaar in allerléi facetten leert kennen, of elkaars visie daarop, levensvisies, toekomstvisies, wat je iha van het leven verwacht, iha over wonen/ambities/werken/vrije tijd/sociaal leven/relaties/reizen/vakanties en het leven denkt, over het gezin waar je allebei uit komt, over omgang en opvoeding denkt, over de maatschappij en welke normen en waarden je belangrijk vindt, levensinstellingen, enz enz.



Met sommige mensen raak je nóóit uitgepraat lijkt het wel!

Had het er gisteren met dochter onderweg nog over: wij zijn zo "eigen" en kunnen vaak zoveel beter met elkaar over allerlei dingen praten omdat we elkaar met 1 woord begrijpen (wat niet wil zeggen dat we daar ook hetzelfde over denken of in staan), elkaars denkwijze volgen, hoef je eea niet uit te leggen, al zijn dat sprongen van 10 stappen verder haha, of van de hak op de tak, omdat je de achtergrond en context van elkaar zo goed kent.



En dat komt oa doordat we onze denk- en gevoelswereld altijd al openlijk hebben kunnen bespreken, gewoon omdat hier alles zo ongeveer bespreekbaar is, ook als dat ongewoon is, zonder oordelen daarover, dus je kent elkaar dan goed.

En we filosoferen graag over het leven en levenswijzen, (en natuurlijk heeft zij eea aan dezelfde dingen meegekregen en daardoor invloed op hoe zij over eea denkt), maar haar vriend bijv gelukkig ook, met zijn verfrissende inbreng en kijk op eea (aan zowel algemene onderwerpen en ontwikkelingen in de wereld en maatschappij, als persoonlijke ontwikkelingen en interesses).



Dus het hangt gewoon helemaal van jezelf en je partner af, of je boeiend blijft voor elkaar, daar heeft het tempo volgens mij niet veel mee te maken, tenzij je idd denkt dat het "op" kan raken en gaat vervelen, dat zal dus idd sneller gebeuren als je denkt dat die inhoud een keer op kán raken en dat je elkaar dan wel kent en alleen nog maar herhaling wordt.



Als het voornamelijk gaat om wat je vandaag of deze week hebt meegemaakt, en daar gebeurt niet zoveel in of je hebt dat al dagelijks gedeeld met elkaar, dus je weet dat al, dan ben je idd snel uitgepraat als je elke dag bij elkaar bent. Daarnaast hoef je natuurlijk niet alleen te praten, maar doé je ook eea samen , deel je misschien een muzieksmaak, kun je samen genieten van iets gemeenschappelijks, je kunt het samen zo veelzijdig maken als je wilt (als je samen veel leuk/interessant vindt, hobby's of sport of wat dan ook al dan niet samen doet).

Daarnaast ook zelf zorgen voor nieuwe "inbreng" en ideetjes (en niet alleen om je/ elkaar te vermaken).

Als je elkaar weinig te melden hebt, heb je dat ook niet op een weekendje weg in een andere omgeving.

Dan nog gaat het niet alleen om het mentale, maar ook echte volle aandacht voor elkaars lichaam, (nee, niet alleen seks en knuffelen, maar ook massages, sauna, insmeren, allerlei vormen van lichaamscontact houden en dat kan ook als je op de bank tegen hem aan liggend een boek leest terwijl hij in zijn laptop verdiept zit.



Ik denk dat je vooral moet oppassen dat wat je deelt niet vooral gaat draaien om huisgenoten zijn, wie kookt en afwast, de boodschappen haalt, en de gemeenschappelijke huishouding zo ongeveer het enige gemeenschappelijke wórdt wat je deelt.

Je kunt op zoveel manieren echt betrokken blijven bij elkaar.

Ik denk dat (na bepaalde "stappen" of doelen in de relatie bereikt te hebben) relatief bij veel mensen verzandt in het zo zien te houden, het werk, zorg en huishouden min of meer georganiseerd te laten verlopen, hier en daar nog iets voor jezelf kunnen doen en dat is het dan. Ik denk dat het belangrijk is om niet in dat soort routines te belanden, en iets te houden om te ontwikkelen of naar te streven, buiten de dagelijkse beslommeringen.



Veel jonge gezinnen hebben hun handen al vol aan de dagelijkse gang van zaken, is al genoeg uitdaging als dat lekker loopt en blijft lopen, dat huis enz is er al, enz, en weinig ruimte voor dromen en verlangen(s) als die idealen al voorzien zijn.

Samen een huis delen is nog niet samen het leven delen, hangt ervan af hoe je dat vervolgens samen vorm en inhoud geeft.

Ook in je eentje kunnen dingen gewoontjes en routine worden, als je herhaalt wat je zelf al kent en kunt, ik denk dat het goed is als er altijd iéts nog in ontwikkeling is (ipv genoeg wordt voor je als je je maar vermaakt en de dag/avond/weekend een beetje "leuk" doorkomt).



Als je heel veel samen bent blijft het denk ik belangrijk om los danwel samen dingen te ondernemen waarbij je ook andere mensen blijft ontmoeten en opzoeken, andere contacten, ervaringen, levensstijlen en meningen meekrijgt dan die van jezelf en van elkaar, die je al kent.



Samen gewoontes ontwikkelen zie ik bij div langdurige stellen, elke maandag schoonmaken, elke vrijdag dit, elke vakantie dat, en dat kan zowel een versterkende kracht zijn als sleur worden, afhankelijk van hoe tevreden je daarmee bent en of die aktiviteiten genoeg "nieuws" opleveren.

Toen ik in die lunchroom werkte was dat op zich herhalend werk, maar toch was elke dag anders, andere klanten, er gebeurde altijd wel iets of anders wel buiten het werk, dat houdt je levendig.

Dat verklaart misschien waarom nu ik veel meer bepaalde "vaste vriendenclubjes" heb, ik onrustiger werd (en iets nieuws ging doen zoals vorig jaar hutje aanschaffen: andere omgeving en nieuwe mensen) als ik week in week uit met eenzelfde groepje optrek en daar ook een bepaalde vaste frequentie van verwacht wordt.

Wat dan wel weer leuk is is als je dan samen eens iets nieuws doet, en ook nieuwe aspecten van elkaar meemaakt, zoals dat varen laatst, maar sommigen doen dat ook weer elke week -en al jaren- met weer diezelfde mensen.



En met sommigen verdiept zich dat, gaat het niet/nooit vervelen, en met anderen blijft dat oppervlakkig.

Dat ligt niet alleen aan hoe váák je elkaar ziet, dus, als het niet afhangt van het over dagelijkse beslommeringen, je werk enz kunnen hebben, maar ook algemenere levensvraagstukken en meningen en natuurlijk ook in wát je samen doet.

Als je bijv aan het zeilen bent moet je ook aktief iets doén, dat is anders dan in een sloep (slap) ouwehoeren met wat eten en drinken en lekker lui een beetje om je heen kijken.

(oeps, als ik het zo bekijk heb ik trouwens best een paar "luie" hobby's, haha, tis dat ik in hutje ook wat te tuinieren, lopen, zwemmen enz heb.. niet alleen maar in de zon liggen met een boek/natuur om me heen en beetje lullen )



Als oppas idd nu en dan een paar nachtjes kan en wil oppassen, geeft dat wel meer bewegingsruimte om bijv de plaatsjes in de omgeving te verkennen, naar een tuincentrum te gaan of iets anders te kunnen zien/bezichtigen en doen daar in de omgeving.

Vervelende is dat ik bij meer dingen die ik (verder weg) onderneem oppas moet hebben nu, iig als ik 's avonds pas thuiskom.

Mensen hier uitnodigen kan in sommige gevallen (zoals mijn moeder) niet, en thuis ken ik nou wel zo'n beetje, dan ligt de variatie meer in wie en iets nieuws of lekkers koken oid. Met sommige mensen kun je dan ook wat meer de diepte in 1 op 1, dat is ook heel fijn.

Maar áls ik zelf de deur uit ga "vang" ik liever meer mensen in 1 klap waarmee je ook iets anders deelt, zoals eoa aktiviteit of muziek en houd ik er ook wel van om mensen te ontmoeten met heel andere levenswijzen en ideeen.

quote:Zelatrice schreef op 01 juni 2016 @ 11:23:

Oww zolang als ik wil dus ik zit in een luxe positie en heb geen haast.



Huizen kijken is best een leuke bezigheid, als je geen haast hebt.

En geen keuzestress daarvan krijgt, haha!

Ik vind het vergelijken fijn omdat dan duidelijk wordt wat mijn smaak wel en niet is, word dan eigenlijk ook wel weer extra blij met mijn eigen woonruimtes en geinspireerd om eigen ruimtes weer wat meer naar die smaak (ruimtelijk en licht) te maken.

Ff uit de tunnelvisie van hoe het nu ís komen, door je andere kleuren of meubels voor te stellen in die bekende ruimte, en vaak komt het gewoon neer op wat minder spullen in de weg hebben staan (kookeiland opgeruimd houden), net als mensen voor die foto's vanalles uit de weg hebben gehaald.



(dat zie ik bij de foto's van huis van zus dat nu op Funda staat, haha, ff een grote stoel weg voor de foto, en ook de hoge bureaustoel, zo min mogelijk frutsels en fotolijstjes en stapels tijdschriften enzo, ja, duh, dat kun je thuis ook!

En sommige huizen vind ik zooooo onrustig (voor het oog alleen al): overal hangt of staat wel iets, overal waar je kijkt, rommelig en mix van stijlen, planten, schilderijtjes, plankjes en spreuken aan de muur, zorgvuldig "gezellig" gecreeerde stilleventjes op sidetables, enz.

Dat wordt dan vaak geassocieerd met warm en gezellig en dat vond ik vroeger ook nog wel, maar daar ben ik van teruggekomen.

Dat rommelige leek nooit opgeruimd, alles moest opgetild voor de stofzuiger erdoor kon, of moest een doekje overheen, je blééf aan de gang en het leek nooit eens "klaar".

Nu met minder spullen (in het zicht) is het veel sneller aan kant en kan ik er echt van genieten als het ruimtelijk oogt, als je de hele kamer kunt doorkijken.

Ik heb niet veel aan de muren (eerdere schilderijen nooit opgehangen in dit huis), ik zou nog wel 1 heel groot (modern) schilderij willen en verder hoeft ruimte niet leeg of kil te zijn, als je genoeg "warme" materialen kiest (zoals gordijnen ipv lamellen/jalouzieen, hout of houten vloer als je witte wanden hebt, als je dan bijv vergrijsde/whitewash vloeren doet en grijze meubels kan datzelfde wit op de muur kil worden en bij een hout(kleur) vloer warmwit.



Maar locatie maakt ook veel uit, Zela en niet alleen mooie omgeving, maar ook of je mensen op straat wil zien of juist niet, levendigheid om je heen en dan maar wat kleiner wonen, of juist ruimte en natuur (of liefst beide, om de hoek).

Dat zijn lastige afwegingen soms, he?

Gaat het om kopen of huren?

Want bij kopen moet het imo zonder twijfel meteen goed en thuis voelen, echt als een vol zijn.

Je zit daar dan toch vaak voor langere tijd aan vast, he.



Gewoon lekker door die buurten fietsen een optie? Kijken wat voor mensen er wonen en hoe de sfeer is in zo'n wijk of straat, niet van een plaatje.

Van sommige wijken weet je dat dus al, hoe het woont, en wat je op loop/fietsafstand hebt aan voorzieningen, zodat je dat misschien (als je dat wilt) sneller zult doen dan als dat verder weg is (ook bij slecht weer bijv, dat je er dan al snel vanaf ziet, teveel gedoe vindt).

Ik woonde eerst in een dorpje verder weg, waardoor je altijd een eind moest rijden met fiets of auto voor je boodschappen en scholen, OV, sportvoorzieningen enz en hoe mooi en landelijk ook, dat zou ik nu niet meer kiezen.

Ik heb nu alles binnen handbereik, zelfs op loopafstand en dat vind ik ook heel wat waard.

Zie ik zo'n wijk met grote flats en groot standaard winkelcentrum, en een bushalte voor de deur, misschien zelfs een sport/zwembadcomplex, dan vind ik dat toch door dat massale alsnog benauwend, brr, terwijl dan ook "alles" bij de hand is.



Dan word ik juist weer errug blij met hoe ik nu woon!

Het is idd lekker dat je geen haast hebt en niks hoéft, niet op de schopstoel zit!

Dochter gaat (piep)klein wonen, maar wel in een fijne buurt en veel licht met hoge ramen, mét de nodige buitenruimte, en hoe dan ook leuker en voor het idee al een stuk ruimtelijker dan hoe ze nu noodgedwongen zitten (met zijn 2en echt "opgesloten" in een (donker) "hok" wat voor 1 persoon nog te klein en te vol is, met maar 1 raam wat uitzicht geeft op een groot gebouw aan de overkant).

(Je zou van minder depri worden, al mag je daar al blij zijn dát je (betaalbare) woonruimte hébt).



Als ik appartementen enzo bekijk, dan zit daar vaak zo weinig buitenruimte bij, balkon van 2x1, waar net een klapstoel op past. Daar zou ik niet heel blij van worden, denk ik en dat is 1 vd redenen waarom ik zo graag op plekken ben waar je verder weg kunt kijken, de lucht ziet, ook 's avonds, uitzicht hebt. Pleinen, veldjes, bomen en bladeren die afsteken tegen die lucht.

Misschien ben ik visueler dan ik dacht, haha, het oog wil ook wat!

Ja, met zoon heb ik dat ook hoor!

Wel anders, over van alles en ook veel gemeen mee, maar hij blijft toch een man, haha, over sommige dingen praat je niet al te open als moeder/zoon, daar zitten grenzen aan.

Een dochter ziet je toch ook als rolmodel en herkenning in sommige vrouwelijke opzichten, waar zoon zich met zijn vader zal identificeren (en niet wil weten van een moeder). En andersom.



Met dochters deel ik een paar hobby's en denken beiden in dezelfde opzichten buiten de lijntjes.

Zoon ook, maar weer in andere opzichten, en zoon en dochter lijken daar ook weer in op elkaar.

Daarom is het goed dat hij relatief veel met zijn vader optrekt (en/of afzet), want er is een periode geweest dat ik de hoofdmoot van de (emotionele) opvoeding voor mijn rekening nam, dus er zit wel een behoorlijke invloed van mij in hun opvoeding en dus in hun normaalwaardes, het is alleen maar goed dat ze ook een stuk van vader meekrijgen!



En dan is er natuurlijk nog een deel aanleg bij, waarin ze van nature al meer op hem of mij lijken.

Het mooiste zou zijn als zij van beiden overnemen waar wij individueel goed in zijn, haha, dat onze minpunten gecompenseerd worden door de ander.

Omdat ex en ik redelijke tegenpolen zijn, is die kans er ook, dat dat in de kinderen gecompenseerd wordt door een mix aan genen en voorbeeld.



Het is bekend dat kinderen van gescheiden ouders vaak closer zijn met 1 of beide ouders, misschien juist omdat het minder vanzelfsprekend is dan bij intacte gezinnen, waar de ouders zich (meer?) met elkaar bezighouden en de kinderen hun gangetje gaan, hoor, dat weet ik eigenlijk niet.

Ik heb het altijd al gehad, die gesprekken over "het leven", relaties, familie en vriendschappen, naar jezelf luisteren als het gaat om waar je goed in bent of wilt zijn en wat je graag doet, enzo.

Mijn kinderen hebben allebei altijd al "afwijkende" hobbies en interesses gehad dan hun "spear group" en zich daarin gesteund gevoeld door mij, die gaan dus allereerst bij zichzelf na wat ze willen in het leven en wat ze zelf belangrijk vinden, ongeacht wat anderen vinden of belangrijk vinden.



Ex doet dan weer andere "ongewone" dingen waar hij zin in heeft en zo bij elkaar zijn wij een zootje ongeregeld, haha, een maf gezin, maar daardoor begrijpen we dat van elkaar ook, ook in dingen die we niet gemeenschappelijk hebben.

Dat schept een heel tolerant klimaat, waarin iedereen zichzelf kan zijn en zelf ontdekken wat wel/niet bij je past en wat/hoe je je ontwikkelt.



Ik denk dat mijn kinderen zich niet zo makkelijk laten klaarstomen voor een standaardleventje van "goede baan, huisje boompje beestje" en andere maatschappelijk geaccepteerde verwachtingen.

Dat weet ik trouwens wel zeker als ik zie wat ze ondernemen en als ik naar hun vader en mijzelf kijk, is dat niet een fase, maar levensinstelling die blijvend is, ook als er een biologische klok gaat tikken (dat is nu niet aan de orde), zij willen zoveel meer en dat is altijd al zo geweest, niet uit onrust maar uit interesses en erg open staan voor nieuwe ervaringen en veelzijdiger richtingen.

Een bepaalde nieuwsgierige instelling denk ik, niet vanuit "is dit het nou?" maar verwonderend of er nog meer is in het leven dan wat ze al kennen.



En ik denk dat nieuwsgierig en benieuwd blijven belangrijke eigenschap is om flexibel te zijn, je aan veranderingen aan te kunnen passen en omstandigheden om te kunnen buigen of (denken) te kunnen beinvloeden als je ervan uit gaat dat je dingen altijd kunt veranderen en verandering goed kan zijn (ipv je uit balans haalt).