Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Eigenlijk als je erbij nadenkt is dat toch erg, dat iemand zoveel invloed heeft op je dat alles zijn glanst verliest als dat wegvalt, he Aiksje?

Herkenbaar hoor, en het is natuurlijk ook rete-vers, dus dan is het wel logisch dat je even aan niks anders kunt denken, is het uitvergroot als het ware, de volle schijnwerper erop, maar bizar genoeg kun eigenlijk hieraan al wel zien hoe (enorm) centraal je hem (1 persoon) in je leven hebt gezet.. dus hoe afhankelijk je hele doen en laten, humeur enz van hem geworden is.



Hopelijk gaat het snel wat beter en zie je de zon weer in andere mensen en dingen schijnen

Jammer dat die hele periode daarmee voor jou geen waarde heeft gehad, omdat het ten einde is gekomen.

Dus het was het (verdriet) niet waard achteraf?

Denk je echt dat hij zomaar probleemloos happy verder gaat?

Ik geloof daar niks van.

Hang niet alles aan het einde op, Aiksje.

Het is nooit verspild geweest.. als jij daar zelf waarde aan toekent.

Aiksje, als je echt denkt dat hij het wel prima vindt zo, is dat reden genoeg om zelf geen relatie meer met hem te willen, toch?

Dat wil je toch niet, met iemand die jou niet wil?

Die net zo makkelijk zonder jou kan?



(niet dat ik dat geloof, hij heeft daar net zo goed pijn van na 2 jaar, al kan het zijn dat hij er sneller in berust dat het niet meer gaat werken tussen jullie. Het kan hem rust geven en tegelijkertijd pijn doen.

Dat hij het niet uit, dat ie het er moeilijk mee heeft, zegt niet dat ie dat niet voelt, he.

Hij uit dat misschien niet omdat jij daar anders hoop uit zou kunnen krijgen.

En het kan ook zijn dat hij er eerder (dan jij) al niet meer in geloofde en op jou voor loopt in het loslaatproces.



Niet dat je daar iets mee opschiet om te weten, maar als je gelooft dat het hem onverschillig laat, maakt dat het misschien makkelijker voor jou, om er zelf dan ook wel klaar mee te zijn.

Dan was het hem ook niet, geen "ware", dan past het niet.



Het is vrijwel onomkeerbaar als zijn gevoel tov de relatie met jou van "leuk" naar "last" is veranderd.

Het leuke en fijne zal hij ook heus wel missen van jullie relatie, hij had het ook graag anders gezien, lijkt mij.

Maar als die blik (niet op jou maar op jullie omgang/wisselwerking, op de relatie itself) langzaamaan is veranderd in "lastig vinden", en dat is gaan overheersen, dan houdt het op.



Misschien helpt het om dat van elkaar te scheiden: het is niet dat hij niet om jóu geeft, het is de moeizame wisselwerking in de omgang met elkaar die overwegend als moeilijk, lastig, vermoeiend, gedoe oid is geworden.

Dat zorgt ervoor dat zin in/verlangen naar contact/ omgang veranderd is naar geen zin in.



Dan kun je de persoon nog wel heel erg missen, maar dat is dan de fijne kant, die persoon in de fijne rol, met reacties op jou zoals je het graag zou zien of had gewild.

Dat geldt voor hem denk ik net zo: de versie van jou die probleemloos zonder "gedoe" op hem reageert, de liefdevolle jou, zoals op de fijne momenten.



Dié versie mis je dan, de versie van hem van de lieve berichtjes, de leuke aandacht, en niet te vergeten het lichamelijk uiten naar jou op intieme momenten, vlak dat lichamelijke niet uit!

Bepaalde stoffen die daardoor (alleen door hém) bij jou aangemaakt worden, alleen al bij de gedachte of een (leuk) berichtje gebeurde dat al (als je een tijd bij elkaar bent): hechtingshormonen (oxytocine), dat wordt soms onderbelicht bij liefdesverdriet!

Je bent letterlijk verslaafd aan je partner, het is echt zo, en je zit nu midden in het afkicken, alsof je een deel van jezelf kwijt bent, zo voelt dat, dat verscheurde.



En dat kan lang aanhouden, als je fysiek daar gevoelig voor bent (ik denk dat de ene persoon de andere niet is, qua hoeveel last je daarvan hebt) en kan ook afhangen van de duur van de relatie en wat je gewend bent aan intimiteit, knuffelen, lichamelijk contact).

Een stel wat al jaren niet echt/veel/intens intiem was, maakt logischerwijs minder van die hormonen aan en zal dat ook minder voelbaar zijn als je die mist.



Mannen en vrouwen verschillen in die stoffen en hoe dat "werkt", het effect ervan, en dat speelt denk ik ook een rol in hoe zwaar dat gemis aanvoelt.

Dat heeft misschien toch te maken met dat mannen iha liefde en lust gemakkelijker te lijken te kunnen scheiden en minder afhankelijk zijn dus van 1 persoon van wie ze houden, terwijl de vrouw in kwestie dat nog lang kan associeren met (en dus alleen maar kan krijgen van?) die ex, als zij voorlopig nog niet moet dénken aan lust danwel verliefdheid op een volgende partner.



Dus misschien spelen dat soort onbewuste (fysieke) processen ook een rol.

Ik denk dat oa oxytocine weleens dat "goedgevoels-infuus" kan zijn (dat woord heb ik ff gepikt), waardoor vrouwen zich verslingerd/ soort van verslaafd voelen (en gedragen).

Ik heb die link al eerder gelegd met verslaving en niet iedereen is daar denk ik even gevoelig voor.



Maar vrouwen die weten dat ze daar gevoelig voor zijn en om eoa reden niet gehecht willen raken aan een (vaste) sekspartner (minnaar, FwB, SV) en zich daarvan bewust zijn (en dat kunnen) zorgen er daarom soms bewust voor dat diegene niet de enige is met wie ze intiem zijn.

Wellicht ook dat daarom bijv prostituees geen bindingsgevoelens kweken tov vaste klanten?

Het is dan geen knuffelseks, zij komt hoogstwaarschijnlijk niet klaar (bij vrouwen maak je namelijk daarna een piek aan van die stoffen) en ze doet het met meerdere mannen.

En dan kan ze thuis nog een vent hebben van wie ze houdt en seks-met-liefde mee heeft en wel gehecht aan is.



Daar schiet jij weinig mee op, behalve te weten dat jij maar net begonnen bent met afkicken en dus zwaar in dat heftige eerste ontwenningsverschijnselgedeelte zit nu, zo'n eerste week.

(ook lieve berichtjes geven een "shot" en door het uitblijven daarvan en dat dat weleens blijvend zo kan zijn, kun je je zo wanhopig voelen). Bij aan hem denken zelfs al, terwijl dat niet meer voldoende oplevert (net zoiets als 20 sigaretten per dag gewend zijn en je mag er nog maar 1 van jezelf per dag: dat houdt het verlangen ernaar in stand en heft de behoefte niet op, integendeel, dan begint het snakken naar die overige 19).



Daarom voelde het denk ik zo fijn als jullie elkaar dan zagen en zelfs een lief berichtje dat hij ook aan jou denkt (en vooruitzicht op hem weer zien) kon dat nog geven, zij het dat het onzeker was geworden óf dit zich ging voortzetten.

Ik denk dat dat het (diep) wanhopige en behoeftige van wat vrouwen kunnen voelen als ze dreigen diegene kwijt te raken, dus deels idd een soort verslaving is aan de leverancier van bepaalde bindingsstoffen.



Je ziet dit ook op datingtopics: vrouwen die "gemakkelijker" zijn in lust zullen minder gevoelig zijn daarvoor en minder van de kaart zijn als het na een aantal dates op niks uitloopt en oa omdat ze een ander vooruitzicht hebben omdat ze weten dat ze sneller weer in staat zijn om intimiteit met een ander (next!) te kunnen hebben.

Als jij zo niet in elkaar steekt, weet je voor jezelf al dat dat er voorlopig niet in zit, dus dat je het weleens langere tijd zonder dat soort "gevoelens" moet doen en dat vooruitzicht is nog lastiger als je nog helemaal aan het heftigste stuk staat van ontwenningsverschijnselen.

Ontwenning is niks anders dan onthechting eigenlijk.

Dus los van de liefdes- en frustratiegevoelens is er een extra element waar mensen (mn vrouwen?) zich te weinig van bewust zijn of niet van zichzelf weten in hoeverre ze daar (zeer) gevoelig voor zijn.



Daarom is het niet voor elke vrouw zo verstandig om (snel) met iemand in bed zee te gaan in de hoop op een relatie, als je diegene nog helemaal niet kent en nog niet weet aan wié je je (fysiek) bindt (dmv die stoffen dus oa).



Dat hormoon oxytocine wordt niet alleen knuffel- en hechtingshormoon genoemd, maar ook wel "gelukshormoon" en dat kan weleens verklaren waarom "serieuze" vrouwen (die verliefd moeten zijn om intiem te willen zijn) naar een (vooruitzicht/ zekerheid van een) duurzame relatie snakken om zich lekker(der) in hun vel te voelen terwijl mannen dat bij div vrouwen kunnen "oplossen".

Je vindt namelijk veel meer mensen aantrekkelijk dan waar je verliefd op wordt.



Maar ook mannen kunnen dat niet allemaal zo goed scheiden, en kunnen ook denken dat ze verliefd zijn als ze vaker met dezelfde persoon seks hebben, misschien dat sommigen dat heel goed weten van zichzelf en daarom als ze geen serieuze plannen met de dame in kwestie hebben ermee stoppen na een paar keer.

Dan denkt die vrouw: ik snap er niks van, een man wil toch seks als hij de kans krijgt, vindt ie me opeens niet meer aantrekkelijk? Wat is er aan de hand, enz.

Maar dat kan ook voor mannen dus weleens een zelfbeschermingsmechanisme zijn als ze niet verliefd wíllen worden of iig niet op diegene, al vinden ze die zeker wel begeerlijk (genoeg).



Ik durf zelfs te beweren dat dit soort stoffen (voelen) al opgewekt kan worden door voorstellingsvermogen (en daarom vrouwen voorzichtig moeten zijn over wie ze mijmeren, soms zelfs obv leuk appen oid, zonder dat daar nog maar iets fysieks gebeurd hoeft te zijn).

(zouden ze daar nou onderzoek naar doen, ben ik wel benieuwd naar. Vrouwen zijn iha van nature daarop gebouwd denk ik, hebben misschien meer of andere receptoren voor juist die stof, oa omdat de evolutie ervoor gezorgd heeft dat vrouwen een sterke binding krijgen voor hun kinderen, zodat iig zeker is dat (en dat duurt bij mensen veel langer dan bij de meeste dieren) 1 ouder zeker weten voor de kinderen zorgt tot aan hun zelfstandigheid.



In deze tijd willen we heel graag die verschillen ontkennen tussen mannen en vrouwen iha (en tussen mannen onderling en vrouwen onderling) en de mate waarin je gevoelig bent daarvoor (of juist niet) zal door bepaalde oorzaken (in aanleg danwel ervaringen, danwel via andere kanalen binnenhalen van bepaalde stoffen om je goed/lekker te voelen) beinvloed worden.



Zoals waarom de ene vrouw last heeft van de pil, PMS en zwangerschaps- of overgangskwalen en de ander vrijwel niet per persoon verschilt.

Het zit volgens mij dus niét allemaal tussen de oren, zoals te vaak wordt aangenomen.



En misschien dat daarom ook dat porno voor mannen iha aantrekkelijker is dan voor vrouwen: anonieme liefdeloze seks (uitsluitend een reeks plain seksuele handelingen zonder geknuffel oid en zonder echte verbindingen: met een onbekende fysiek aantrekkelijke vrouw die uit het niks verschijnt, meteen zin heeft (in seks, niet zozeer per se in hém) en ook weer zonder problemen verdwijnt na afloop, spreekt vrouwen niet bepaald aan als ze zelf fantaseert over liefdesrelaties.

En ook niet dat diezelfde vrouw het net zo makkelijk met 3 mannen enz doet, daar kunnen veel vrouwen zich niet in inleven en zelfs beledigd van gruwelen als ze zelf zo totaal niet zo in elkaar zitten. Of zouden weten dat hun vent ook over andere vrouwen fantaseert.

En andersom spreekt "porna" met liefdevolle knuffelseks en romantiek veel mannen niet aan om naar te kijken.



Natuurlijk is liefde meer dan de optelsom van een verzameling stoffen, en gaat het in liefde om veel meer dan de fysieke verbinding, maar het maakt er wel onderdeel van uit.

Maar dat onderdeel (fysiek verlangen en op elkaar reageren en bindingsstoffen) alléén maakt nog geen liefde.

En houdt ook de liefde na de "verliefde fase" niet op zichzelf in stand, daarvoor zijn meer verbindingen op andere levels die goed passen en lekker lopen voor nodig imo.



Zeker een heel belangrijk onderdeel, als het lichamelijke verlangen (grotendeels) ontbreekt bijv, maar dan kan liefde nog steeds overwinnen op die andere levels (en als er bijv wel geknuffeld en gezoend wordt, ander fysiek contact, verstrengeld slapen of tegen elkaar aan leunend op de bank een filmpje kijken, goede gesprekken, overeenkomende leefstijl en levensvisies, het leven samen fijn is enz).



Andersom als een relatie fysiek sterk is en op andere vlakken niet loopt, die ook heel belangrijk zijn voor of verliefdheid (na een jaar of 2, nemen onderzoekers aan) kan die binding (de lijm van een relatie?) wel sterk zijn en elkaar willen horen,zien en voelen ook, maar kan het om div redenen toch niet gewenst zijn om in andere aspecten van een (goede, gezonde) relatie de ander toe te laten of in te betrekken.



Terug naar jou, Aiksje, denk ik dat dat aan de orde is bij jullie.

Dat afstand nemen is gebeurd omdat hij niet zeker (meer) was dat het alsnog op andere voor hem belangrijke vlakken nog lekker zou gaan lopen. En dan (onbewust) ook de frequentie van contact (elkaar berichtjes sturen, zien, horen en voelen) verminderde, omdat dat verstandelijk nodig voelde, juist om die bindingsstoffen te beperken (voor zichzelf iig, om zich niet teveel verbonden meer te wíllen voelen aan een relatie die niet loopt en waar hij niet in geloofde dat dat op die andere vlakken nog goed zou komen).



Ik denk dat als een man afstand neemt, dat zelfbescherming is, tegen die verbondenheid tot stand brengen of in stand houden als dat (niet langer) gewenst is.

Dat betekent dus niet dat ie jou niet meer aantrekkelijk vindt of vond, maar obv andere overwegingen en vlakken niet (langer) wíl binden en dus "op verstand" letterlijk en figuurlijk afstand nam, dat m/v ergens onbewust wel weten hoe het van binnen werkt bij elkaar als je elkaar langer kent.

Dat noem je dan in gedachten misschien "haar niet aan het lijntje houden, geen hoop geven, geen verwachtingen kweken enz", maar is misschien niets meer dan die stoffen niet (verder) voeden bij de ander of jezelf als dat om eoa reden onwenselijk is of je niet (langer) in gelooft.



En misschien is het voor mij "makkelijker" omdat ik dat goed kan duiden, mezelf "goed" (genoeg) ken om te kunnen onderscheiden en dat soort verbondenheid kan "toeschouwen" bij mezelf, kan en mag voelen zonder dat ik daaraan een liefdesrelatie hoef te associeren als dat om mijn (andere vlakken)/ redenen niet wenselijk is.

Of dat dan alles bij elkaar houden van is of wordt, was voor mij vroeger ook, maar is voor mij niet langer een reden om daar méér mee te willen dán die verbondenheid en dat komt misschien oa omdat ik niet meer door kinderwens of levensfase gedreven word om ook dagelijks deel van elkaars leven uit te willen maken of om diegene ("aan mijn zijde") te hébben.



En die redenen kunnen verstandelijk zijn (niet passend, niet wenselijk op enig vlak, niet overeenkomend met andere levensdoelen of wat prioriteit is, wat ik centraal heb staan en me bewust in wíl ontwikkelen bijv, de bewuste aandacht op wil kunnen focussen wat mij niet lukt als ik iemand anders centraal ga zetten dan mezelf).

Dan zijn die gevoelens daar niks minder om, ik wil alleen niet dat die mijn leven, humeur en doelen bepalen, me vereenzelvigen met mijn gevoelens, of ze laten overheersen over mij. (het verschil tussen "je bént niet je gevoelens, je hébt ze).

Je hebt ook nog verstandelijke en sociale en nog veel meer andere vermogens namelijk en dat zorgt er bij mij iig voor dat ik ook nog kan functioneren bij "vervelende" gevoelens, denk ik.

Ook dan kan ik nog oog houden voor anderen en andere dingen en mijn andere vermogens inzetten of zo, zonder helemaal ten onder te gaan aan gevoelens?!



Ik vind het misschien lastig om van de ene in de andere rol te stappen, en misschien is dat juist eens in mijn voordeel als 1 van die rollen wegvalt of verdriet of teleurstelling oplevert?

Dat ik me daar niet helemaal mee vereenzelvig, en "overschakel" op die rollen die wél lekker lopen?

Dat ik bewust daarheen kan "schakelen" als het mij uitkomt?

Ik mis weleens "zelfsturing" maar misschien ben ik daar in dit opzicht wel goed in, al ken ik het ook wel dat "gevoelens" en verlangens juist allerlei andere vermogens (ook denkvermogen, ratio, verstand) op 0 kunnen zetten als ik me helemaal "overlever" aan 1 rol.

En misschien wil ik niet dat 1 rol zo bepalend is voor hoe ik me voel, zowel niet in positieve als negatieve zin.

(en dan moet ik eerder oppassen dat in positieve zin en zeer gewenste rol het "overneemt" dan dat ik negatieve (teleurstellingen en tegenslagen) mij laat "bepalen" of mij helemaal laat "overnemen".



Dat is denk ik toch een kwestie van wat je centraal hebt staan of prioriteit is in je leven en levensfase(n)?

Dan is het afhankelijker van die ene factor voor hoe geslaagd je jezelf over de hele linie voelt?

Als "(ge)liefde" of "gezin" bovenaan de lijst staat (van levensdoelen) en het "lukt" niet, kun je je een mislukkeling voelen, gefaald enz als dat niet van de grond komt of als je dat verliest.

Al iemand "werk" bovenaan de lijst heeft om zich geslaagd te voelen (in de capaciteiten gebruiken die je hebt) en de droombaan niet vindt of kwijtraakt, heeft dat uiteraard meer impact dan iemand die dat niet zo belangrijk vindt en werkt om (een beetje lekker) te kunnen leven en ook ander werk/baan wel okay vindt).



Kortom: hoeveel je ophangt aan een relatie voor je hele bestaan en jezelf een "geslaagd" mens voelen, van betekenis voelt waarom je oa op de wereld bent en bestáát, dus de rol die dat speelt in jouw totaalplaatje over jezelf, maakt nog verschil in hoeveel impact het "hebben" of "verliezen" heeft op het totaal.



Waarbij ik liefde en houden van trouwens zelf ook hoog heb staan op de ladder, als die er ís, voor wie ik dat allemaal voel en me sterk mee verbonden voel door jarenlange band.

Ik wil alleen een geliefde niet langer centraal zetten, ook niet als dat zeer voelbare gevoelens zijn (waar dan ook uit voortkomend, stoffen of geen stoffen).

Belangrijk, maar niet het énige en niet állesbepalend (en nogmaals, dat was vroeger wel anders, andere levensfase, gezin stond voor mij bovenaan en alle andere levensdoelen ver daaronder).



Misschien heb ik daarom makkelijk lullen, hoor, vanuit andere levensfase, geen kinderwens op de achtergrond en misschien minder gevoelig voor bepaalde hormonen en instincten, geen idee.

En je mág geliefde of gezin als prioriteit hebben, niemand die je dat verbiedt, mag je zelf bepalen, is voor iedereen anders, welke plaats je dat toekent of de bodem onder je bestaan lijkt te vallen als je dat (vooruitzicht?) kwijt raakt of dreigt kwijt te raken.

Dan kunnen anderen van de zijlijn makkelijk zeggen: máák het niet zo belangrijk, dat doe je toch zelf, enz, maar dat is niet zo eenvoudig als je die voldoening niet uit andere "rollen" kunt halen (wel eigenwaarde, dat is iets anders, dat is je identiteit waarop je die eigenwaarde baseert).

Dat die lekker gaan compenseren nog niet wat jij bovenaan de lijst hebt.



En ja, dan heb je niet veel meer keuze dan dwars door die teleurstelling en alle verdriet, boosheid, frustraties enz heen te gaan en volop toe te laten, om op dit gebied te verwerken en weer te "helen" óf minder centraal te zetten (als je dat kunt) en andere rollen meer uit te diepen of alles bij elkaar iig genoeg inhoud is om je toch van waarde te voelen als totaalplaatje, ook zolang die rol van geliefde en sexy vrouw "gewond" is, ontbreekt of nog niet hersteld is.

En (genoeg) warmte en liefde in anderen kwijt te kunnen en te ontvangen.. of iig deels, genoeg om je goed te voelen, getroost, enz.



van mij iig! Life sucks soms!

Leesvoer voor de hele week weer, zie ik.

Ik ga maar eens op pad.

Fijne dag iedereen, zonnetje ontbreekt dus daar zullen we zelf voor moeten zorgen!

Btw: ook een afwezige rol (al dan niet een keuze is/afwijst van jezelf of niet uit de verf komt, of tekort komen/ tekortkomingen ligt/liggen) kan (vroeg of laat) centraal komen te staan.



Dat heeft toch met in evenwicht komen of zijn en blijven te maken, denk ik.

Jij ook fijne zondag, Storm!!

De regen zal wel aan jou voorbij gaan, haha bij jou schijnt momenteel elke dag de zon sowieso al wel een gouden gloedje over alles heen



Ben gisteren overigens gezellig bij zus en zwager gebleven, plannen bijgesteld dus, die hebben geen haast, er zijn genoeg gelegenheden elke zoveel tijd, dus ik vond dit ff belangrijker (en was ook te lang geleden).

Fijne gesprekken, dus heel fijne avond geweest en laat gemaakt (dat krijg je als je zoveel bij te praten hebt, en dat terwijl wij toch vaak telefoneren, haha).

Face to face is toch anders en lekker onder de parasol (tegen miezerige buitjes) buiten kunnen zitten in de tuin tot laat, wind weg en was er warm genoeg voor.

Zandvogel, klinkt goed, zo'n (werk)weekje weg!

Volgens mij was je er ook wel aan toe, ff lekker eruit zijn.

Toch soort vakantie ook, leuke mensen om je heen, top!

Geeft altijd weer een ander perspectief op je leven, he?

Storm: tja, de eerste hobbels zijn onvermijdelijk.

Ik denk dat jullie al een basis hebben gebouwd.

En dat het geen grote issues hoeven te worden.

Jullie kunnen volgens mij overal wel over praten.

Dan komen jullie waarschijnlijk hier ook wel uit!

Dacht ik dat het goed ging hier met hond, had ik gisteren andere buurvrouw aan de deur.

Zodra oppas weg was eergisteren heeft ze achter elkaar door geblaft tot ik thuiskwam..

Noodgedwongen dus toch nog meer aanpassen en over andere oplossingen nadenken.

Huurder die ook de dieren opvangt ontkom ik misschien niet aan, wil ik ook weg kunnen?



Probeer nog verder out of the box te denken, oa droeg zwager ook andere opties aan.

Die ook maar eens onderzoeken, hij heeft zijn hypotheek een stuk omlaag gekregen.

Eens uitvinden of dat bij mij ook kan, of evt meenemen en een goedkoper huis zoeken?

Dat ff los van de dieren, maar ivm hun vertrek ga ik ook over eea nadenken, wat ik wil.

Soms voel je je zo klem zitten in vastigheden dat je die als gegeven gaat beschouwen.

Dan beperk je je al in bepaalde kaders en keuzemogelijkheden, terwijl er nog andere zijn.



Toch fijn om te sparren met anderen nu en dan, niet in je eentje rond te blijven dobberen!

Wat een somber regenweer, dacht dat eind vd week beter werd, maar wordt het ook niet.

Quote:

"Het lijkt net dat ik me geen rust gun of zo. Ik kan toch ook niet zomaar weer gelukkig alleen zijn."



Zen, lijkt me dat je overal steun zoekt in wat buitenaf je kan aanreiken.

In boeken, therapieen, je kerkgenoten, wat wij op hier ervan vinden, etc.

Alles, behalve bij jezelf te rade gaan en die stilte en verdriet "opzoeken".



Die 5 sessies lijken me wel heel belangrijk, die leiden naar jouw innerlijk!

De rest lijkt mij vooral afleiding,al is inzicht in jouw verlatingsissues goed.

Het is idd ook een kwestie van afkicken en niks "beters" voor in de plaats.

Dat geeft leegte en ruimte om je volop aan denken en piekeren te wijden.

Mediteren als dat je lukt lijkt me prima, denk ook aan meer beweging oid.



Masssages, zwemmen, je huis in lichte kleuren schilderen of veranderen..

Allerlei dingen die inspanning en concentratie vergen of juist ontspannen.

Dat lijf moet ook ontspannen raken, bepaalde stoffen nu zelf aanmaken.

Je vrije tijd niet volledig in het teken zetten van "zwaar" en problematiek.



Doe ook eea om het lichter te maken in die duisternis waar je nu in zit!

Lichter in de zin van luchtige series kijken, bijv Friends en comedy's enzo.

Boeken als spannender thrillers/ romans waar je in mee gezogen wordt.

Een "juiste(re)" balans tussen verdriet toelaten en leuke afleiding zoeken.

Nu acht je het zelf al onmogelijk om zomaar weer gelukkig alleen te zijn,

daarmee blokkeer je ook deze mogelijkheid al bij voorbaat in gedachten.



Probeer je vandaag en morgen bij die vrienden iig erover heen te zetten!

Geef jezelf ff die schop: iets leuks kan prima leuk zijn ondanks je verdriet!

Dat "parkeer" je dan maar ff tot een later tijdstip als je weer thuis bent.

Je hébt verdriet, je bestáát nog steeds niet uit alleen nog maar verdriet.

Je kunt nog steeds óók andere delen van jezelf aanboren en gebruiken.

Je bent niet helemáál overgeleverd aan gevoelens als je dat niet toelaat.



Hervind je veerkracht om jezelf ook bij tegenslag (aan) te wíllen sterken!

Het is niet alleen een mentaal proces volgens mij, maar ook lichamelijk.

Zelf heb ik dat altijd onderschat (nu niet meer!) maar is even essentieel.

Gezonde geest in een gezond lichaam, beide hebben invloed op elkaar!

Amy: thanks, ik zal eens met de hond naar de dierenarts gaan.

Nee, het was nooit zo, het is ouderdom en er is eea veranderd idd: ze heeft staar (dus ziet niet meer goed), ze wordt doof ook (in rap tempo, vind ik), en dat alleen al is reden genoeg voor verwarring (en verlatingsangst), heb ik gelezen en is logisch.

Dat maakt ook eenzaam. Ze weet heel goed of ik thuis ben of niet.



Wat er verder veranderd is, is dat zoon ook het huis uit is.

Die was niet zo uithuizig en veel thuis, iig na school en 's avonds.

Buiten de deur werken en 's avonds pas terug was nooit een probleem.



Het is erger geworden toen ik op vakantie was (of eigenlijk toen ik terugkwam).

Datzelfde meisje paste vd week dus op en dan denkt hond mischien dat ik weer op vakantie ga?!

Misschien ook dement aan het worden..