Psyche
alle pijlers
Als je omgeving je draagkracht niet accepteert?
donderdag 4 november 2021 om 16:26
Ik gebruik deze nick ivm herkenbaarheid.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
zondag 7 november 2021 om 21:11
rosanna08 schreef: ↑07-11-2021 14:19Mogen ze bij jullie onder de 18 bardienst draaien Andersom? Hier echt niet, tot 18 zijn de ouders daar verantwoordelijk voor en worden ze ingedeeld, 1 x per jaar per kind. Boven de 18 worden ze wel ingedeeld als ze in een seniorenteam spelen. Schoonmaken hebben we een betaalde kracht voor. Klusploeg hadden we een paar oudere heren voor, maar die zijn echt op leeftijd en een paar inmiddels overleden helaas dus daar moeten we nieuwe mensen voor hebben. Jeugd wordt door oudere jeugd of senioren getraind. En voor alle activiteiten is het zoeken naar wie er wil helpen.
Met een volwassene vanaf zestien, en dan moet de volwassene toezien op de alcohol enzo. Ze zijn dan 'assistent'. Heel kleine club, dus ook weinig werk in de kantine.
In de ochtend als de jongste jeugd speelt een je alleen maar koffie voor de ouders moet verzorgen sta je meestal maar alleen.
zondag 7 november 2021 om 21:19
Dat zegt helemaal niemand. Iedereen geeft juíst aan dat er vaak best wat te regelen valt, maar dan moet je dat dus zelf doen. Dus die moeder moet zelf iemand vragen haar rij beurt over te nemen (eventueel vast voor een aantal maanden vooruit). Blinden/slechtzienden etc zijn vaak juist heel goed in staat om aan te geven wat ze wél kunnen, en zullen niet gauw gewoon mailen ‘ik kan geen taken doen, groeten!’.
Het gaat er om dat je zélf de verantwoordelijkheid neemt. Dat is wat anders dan dat je het ook per se zélf moet doen.
Overigens is het natuurlijk wel zo dat het hebben van kinderen meer behelst dan ze alleen eten en drinken geven. Daar hoort in principe ook bij dat ze naar school moeten, jij daar dus gesprekken hebt, dat ze hobbies hebben wat altijd tijd en/of geld zal kosten, dat ze vriendjes hebben en je die dus ook over de vloer krijgt. Als dat boven je draagkracht is, kun je dus eigenlijk níet volledig voor je kinderen zorgen. Dat kan je natuurlijk heel goed overkomen, als je die kinderen al hebt en je wordt ziek, krijgt een ongeluk enz. Dan moet je roeien met de riemen die je hebt, en zijn er echt vaak wel mensen bereid om een handje te helpen. Maar het kan ook geen kwaad om je daar bewust van te zijn voor je aan kinderen begint. Daar kun je heel boos om worden, maar het hoort er wel bij. Ik zou best graag een tweede kindje willen, maar dat zou een dusdanige belasting vormen dat me dat onverstandig lijkt (alleenstaand). Dus die tweede komt er niet. Een hele goede vriendin van mij weet dat ze dusdanig weinig belastbaar is, dat puur een kind eten geven en knuffelen wel zal lukken, maar alles er omheen niet. En hoewel haar dat verdriet doet, heeft ze dus besloten om om die reden geen kinderen te krijgen.
En nogmaals: já, ik besef dat het veel mensen overkomt als die kinderen er al zijn. Die bedoel ik uiteraard expliciet níet, sommige dingen voorzie je nou eenmaal niet. Maar doen alsof het schandalig is om te suggereren dat je er over na zou kunnen denken van tevoren, vind ik ook onzin.
Het gaat er om dat je zélf de verantwoordelijkheid neemt. Dat is wat anders dan dat je het ook per se zélf moet doen.
Overigens is het natuurlijk wel zo dat het hebben van kinderen meer behelst dan ze alleen eten en drinken geven. Daar hoort in principe ook bij dat ze naar school moeten, jij daar dus gesprekken hebt, dat ze hobbies hebben wat altijd tijd en/of geld zal kosten, dat ze vriendjes hebben en je die dus ook over de vloer krijgt. Als dat boven je draagkracht is, kun je dus eigenlijk níet volledig voor je kinderen zorgen. Dat kan je natuurlijk heel goed overkomen, als je die kinderen al hebt en je wordt ziek, krijgt een ongeluk enz. Dan moet je roeien met de riemen die je hebt, en zijn er echt vaak wel mensen bereid om een handje te helpen. Maar het kan ook geen kwaad om je daar bewust van te zijn voor je aan kinderen begint. Daar kun je heel boos om worden, maar het hoort er wel bij. Ik zou best graag een tweede kindje willen, maar dat zou een dusdanige belasting vormen dat me dat onverstandig lijkt (alleenstaand). Dus die tweede komt er niet. Een hele goede vriendin van mij weet dat ze dusdanig weinig belastbaar is, dat puur een kind eten geven en knuffelen wel zal lukken, maar alles er omheen niet. En hoewel haar dat verdriet doet, heeft ze dus besloten om om die reden geen kinderen te krijgen.
En nogmaals: já, ik besef dat het veel mensen overkomt als die kinderen er al zijn. Die bedoel ik uiteraard expliciet níet, sommige dingen voorzie je nou eenmaal niet. Maar doen alsof het schandalig is om te suggereren dat je er over na zou kunnen denken van tevoren, vind ik ook onzin.
zondag 7 november 2021 om 22:00
Doe niet zo validistisch. Als je blind bent of slechthorend kan je ook vrijwilligerswerk doen.Kleppeboxx schreef: ↑07-11-2021 20:30Wat een misselijke reactie en schoffering van ernstig beperkten die ondanks hun beperkingen wel in staat zijn om hun kind en huishouden te zorgen (denk maar aan blinden, slechtzienden, lichamelijk gehandicapten) maar de beperking dusdanig is dat 'extra taken buitenshuis' niet mogelijk zijn.
Kan mij heel goed voorstellen dat een vrouw met borstkanker (om maar wat te noemen) in een zwaar behandeltraject zit en daar dusdanig ziek van is. In de ogen van vele reageerders zou haar kind dus niet kunnen / mogen sporten omdat zij weigert groen / geelziende kokhalzend een bardienst te draaien, de verplichte autorit te doen bij de uitwedstrijd of een team te trainen.
Of de man die mantelzorger is voor zijn dementerende vrouw en vanwege de nodige zorg, aan huis gebonden is.
Het lijkt *(^&%^ wel alsof alleen kinderen lid van een vereniging mogen zijn als beide ouders fit en vitaal zijn, alles moeten laten vallen om zich geheel ten dienste te stellen van die vereniging en moeten opdraven als er met de vingers geknipt wordt, dat jan-en-alleman een klip-en-klare achterban klaar heeft staan om op te draven...........
Sorry dat ik het zeg, maar degenen die zo redeneren sporen niet.
Iedere dag is gehaktdag
zondag 7 november 2021 om 22:28
Kleppeboxx schreef: ↑07-11-2021 20:30Wat een misselijke reactie en schoffering van ernstig beperkten die ondanks hun beperkingen wel in staat zijn om hun kind en huishouden te zorgen (denk maar aan blinden, slechtzienden, lichamelijk gehandicapten) maar de beperking dusdanig is dat 'extra taken buitenshuis' niet mogelijk zijn.
Kan mij heel goed voorstellen dat een vrouw met borstkanker (om maar wat te noemen) in een zwaar behandeltraject zit en daar dusdanig ziek van is. In de ogen van vele reageerders zou haar kind dus niet kunnen / mogen sporten omdat zij weigert groen / geelziende kokhalzend een bardienst te draaien, de verplichte autorit te doen bij de uitwedstrijd of een team te trainen.
Of de man die mantelzorger is voor zijn dementerende vrouw en vanwege de nodige zorg, aan huis gebonden is.
Het lijkt *(^&%^ wel alsof alleen kinderen lid van een vereniging mogen zijn als beide ouders fit en vitaal zijn, alles moeten laten vallen om zich geheel ten dienste te stellen van die vereniging en moeten opdraven als er met de vingers geknipt wordt, dat jan-en-alleman een klip-en-klare achterban klaar heeft staan om op te draven...........
Sorry dat ik het zeg, maar degenen die zo redeneren sporen niet.
…..eehhhhh, nogmaals: als je zelf die dienst niet kunt doen, om wat voor reden dan ook, dan regel je iemand anders, en betaal je er iemand desnoods voor.
zondag 7 november 2021 om 22:37
zondag 7 november 2021 om 22:41
Arme arme kinderen dat ze al van jongs af aan merken dat ze niet alles kunnen, niet alles mogen en zich dan ook nog eens moeten aanpassen. Je krijgt er maar onaangepaste kinderen van hoor dat niet het hele leven om dat tere zieltje draait
zondag 7 november 2021 om 22:41
Als je chronisch ziek en arbeidsbeperkt bent droogt hulp vanuit anderen vaak snel op, en is de portemonnee meestal ook minder dik. Niet dat je het niet zou moeten proberen zelf op te lossen, maar zo simpel ligt het vaak echt niet.Metallover schreef: ↑07-11-2021 22:28…..eehhhhh, nogmaals: als je zelf die dienst niet kunt doen, om wat voor reden dan ook, dan regel je iemand anders, en betaal je er iemand desnoods voor.
maandag 8 november 2021 om 00:21
Maar als je iets niet kunt, is er vast ook iets dat je wel kunt.
Als je niet gezellig kunt ouwehoeren van achter een bar, ben je misschien wel sterk in het schrijven van een nieuwsbrief.
Als je niet kunt horen, kun je misschien nog wel een administratieve taak doen.
Als je snel moe bent, heb je misschien wel energie genoeg om bv nieuwe materialen te bestellen.
Je kunt natuurlijk blijven hangen in de beperking die je hebt, of je kijkt naar de meerwaarde die je kunt bieden.
En tuurlijk kun je het veel gedoe vinden dat je net in je vrije weekend geen tijd aan je gezin kunt besteden omdat je dan ingepland wordt. Maar dan kun je ook nog ruilen voor een moment in een periode dat het beter uitkomt.
Je kunt de wekelijkse zwemles (of wat dan ook) als een last zien, dat je weer een uur in het warme bad moet zitten. Je kunt het ook zien als een mogelijkheid om ongestoord je boek te lezen, te candycrushen, te wandelen/hardlopen, te kletsen met anderen te werken, kortom: een uur voor jezelf. En dat iedere week, 1,5 jaar lang. Geweldig toch?!
Als je niet gezellig kunt ouwehoeren van achter een bar, ben je misschien wel sterk in het schrijven van een nieuwsbrief.
Als je niet kunt horen, kun je misschien nog wel een administratieve taak doen.
Als je snel moe bent, heb je misschien wel energie genoeg om bv nieuwe materialen te bestellen.
Je kunt natuurlijk blijven hangen in de beperking die je hebt, of je kijkt naar de meerwaarde die je kunt bieden.
En tuurlijk kun je het veel gedoe vinden dat je net in je vrije weekend geen tijd aan je gezin kunt besteden omdat je dan ingepland wordt. Maar dan kun je ook nog ruilen voor een moment in een periode dat het beter uitkomt.
Je kunt de wekelijkse zwemles (of wat dan ook) als een last zien, dat je weer een uur in het warme bad moet zitten. Je kunt het ook zien als een mogelijkheid om ongestoord je boek te lezen, te candycrushen, te wandelen/hardlopen, te kletsen met anderen te werken, kortom: een uur voor jezelf. En dat iedere week, 1,5 jaar lang. Geweldig toch?!
maandag 8 november 2021 om 07:39
Van de toon in dit topic is bij mij allang echt elke druppel bereidheid om me in te zetten volledig verdampt.Kleppeboxx schreef: ↑07-11-2021 20:30Wat een misselijke reactie en schoffering van ernstig beperkten die ondanks hun beperkingen wel in staat zijn om hun kind en huishouden te zorgen (denk maar aan blinden, slechtzienden, lichamelijk gehandicapten) maar de beperking dusdanig is dat 'extra taken buitenshuis' niet mogelijk zijn.
Kan mij heel goed voorstellen dat een vrouw met borstkanker (om maar wat te noemen) in een zwaar behandeltraject zit en daar dusdanig ziek van is. In de ogen van vele reageerders zou haar kind dus niet kunnen / mogen sporten omdat zij weigert groen / geelziende kokhalzend een bardienst te draaien, de verplichte autorit te doen bij de uitwedstrijd of een team te trainen.
Of de man die mantelzorger is voor zijn dementerende vrouw en vanwege de nodige zorg, aan huis gebonden is.
Het lijkt *(^&%^ wel alsof alleen kinderen lid van een vereniging mogen zijn als beide ouders fit en vitaal zijn, alles moeten laten vallen om zich geheel ten dienste te stellen van die vereniging en moeten opdraven als er met de vingers geknipt wordt, dat jan-en-alleman een klip-en-klare achterban klaar heeft staan om op te draven...........
Sorry dat ik het zeg, maar degenen die zo redeneren sporen niet.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 8 november 2021 om 07:48
Dit impliceert dat mensen met minder draagkracht meteen de handdoek in de ring gooien en denken in onmogelijkheden, dat is een grote misvatting.tieger schreef: ↑08-11-2021 00:21Maar als je iets niet kunt, is er vast ook iets dat je wel kunt.
Als je niet gezellig kunt ouwehoeren van achter een bar, ben je misschien wel sterk in het schrijven van een nieuwsbrief.
Als je niet kunt horen, kun je misschien nog wel een administratieve taak doen.
Als je snel moe bent, heb je misschien wel energie genoeg om bv nieuwe materialen te bestellen.
Je kunt natuurlijk blijven hangen in de beperking die je hebt, of je kijkt naar de meerwaarde die je kunt bieden.
En tuurlijk kun je het veel gedoe vinden dat je net in je vrije weekend geen tijd aan je gezin kunt besteden omdat je dan ingepland wordt. Maar dan kun je ook nog ruilen voor een moment in een periode dat het beter uitkomt.
Je kunt de wekelijkse zwemles (of wat dan ook) als een last zien, dat je weer een uur in het warme bad moet zitten. Je kunt het ook zien als een mogelijkheid om ongestoord je boek te lezen, te candycrushen, te wandelen/hardlopen, te kletsen met anderen te werken, kortom: een uur voor jezelf. En dat iedere week, 1,5 jaar lang. Geweldig toch?!
maandag 8 november 2021 om 08:08
Mwah, klinkt stoer, maar ik ga er vanuit dat je uiteindelijk best wel bereid gaat zijn om iets voor je kind te doen als de situatie daar om vraagt.
Uiteindelijk gaat namelijk al het vrijwilligen over de omstandigheden voor je kind.
maandag 8 november 2021 om 08:16
Nee, dat is zeker niet mijn bedoeling geweest. Maar als je denkt in onmogelijkheden, kost iets wel veel meer energie, is mijn ervaring.
Zoals die zwemles en de tijd dat t kost. Voor veel mensen een moetje, dus die tijdsinvestering moet je toch al doen als ouder. Nou kun je er heel erg over klagen dat het wel veel tijd kost iedere week en zoveel gedoe is. Of je bent er blij mee dat je de mogelijkheid hebt om iedere week iets voor jezelf te doen terwijl je kind de mogelijkheid heeft om te oefenen met zwemmen, wat nu eenmaal tijd kost om goed te leren. En als je een ander kind mee moet nemen: dat je de mogelijkheid hebt om iedere week een uur ongestoord aandacht met je andere kind te hebben. Da’s toch fijn?
En het kost vooral minder energie om zo te denken. Onafhankelijk van of je beter of minder goed te belasten bent.
maandag 8 november 2021 om 09:38
Persoonlijk wil ik best aannemen dat er mensen zijn voor wie het allemaal te veel en te zwaar is hoor, en die ook de nieuwsbrief niet kunnen of gaan doen. Ik vind het ook niet zuiverder worden om dan voor TO of anderen te gaan bepalen wat ze wel of niet kan.
Mijn reactie in dit topic althans, begon met de insteek dat je juist níet in discussie moet gaan over wat je wel en niet kan. Niet als “patiënt” maar ook niet vanuit de club. Als je een seizoen vol met taakjes moet zien te plannen is er geen beginnen aan met iedereen in discussie te gaan daarover. Dat was ook mijn irritatie tegen TO: dat ze hele uiteenzettingen begon over wat ze wel en niet kon en wat mogelijke alternatieven waren maar daarvoor moesten anderen dan wel de clubstructuur veranderen. Allemaal ruis en gedoe, maar vanaf de andere kant bekeken is het dan ook niet handig je ermee te gaan bemoeien “dan kun je vast wel dit of dat”.
Gewoon simpel houden. Kind op sport=16 uur vrijwilligerswerk per kind per jaar. Desnoods met een borg zoals in die link. Afkopen of ruilen regel je onderling. Lukt dat niet, dan is een sport dus niet haalbaar. Jammer.
maandag 8 november 2021 om 10:03
Goede post; je blijven verzetten tegen dingen die nu eenmaal zijn zoals ze zijn kost bakken met energie; er een positieve draai aan geven geeft juist energie. Het gaat toch allemaal gewoon om je eigen kinderen, daar zou je toch ook simpelweg van kunnen genieten?tieger schreef: ↑08-11-2021 08:16Nee, dat is zeker niet mijn bedoeling geweest. Maar als je denkt in onmogelijkheden, kost iets wel veel meer energie, is mijn ervaring.
Zoals die zwemles en de tijd dat t kost. Voor veel mensen een moetje, dus die tijdsinvestering moet je toch al doen als ouder. Nou kun je er heel erg over klagen dat het wel veel tijd kost iedere week en zoveel gedoe is. Of je bent er blij mee dat je de mogelijkheid hebt om iedere week iets voor jezelf te doen terwijl je kind de mogelijkheid heeft om te oefenen met zwemmen, wat nu eenmaal tijd kost om goed te leren. En als je een ander kind mee moet nemen: dat je de mogelijkheid hebt om iedere week een uur ongestoord aandacht met je andere kind te hebben. Da’s toch fijn?
En het kost vooral minder energie om zo te denken. Onafhankelijk van of je beter of minder goed te belasten bent.
En daarmee zijn we terug bij de oorspronkelijke vraag van TO (die zich al lang niet meer heeft laten zien omdat ze hier niet de antwoorden kreeg die ze wenste, maar die wellicht stiekem toch nog wel meeleest): haar leven met gezin en werk kan ze wel aan, met de nodige aanpassingen (huishoudelijke hulp, minder uren werken, wellicht hulp van haar man). En dan zou juist die paar uur voor de sportclub van haar kinderen (nergens heeft ze antwoord gegeven op de vraag om hoeveel uur het nu uiteindelijk gaat per jaar) te veel zijn? Uren die ook haar man kan overnemen, of taken die ze waarschijnlijk wel kan ruilen (doe jij mijn bardienst? Doe ik één of twee extra clubwassen).
Je daartegen verzetten kost veel meer energie (en ergernis!) dan meebuigen met het feit dat zo'n club nu eenmaal niet kan draaien zonder vrijwilligers en dat dat de consequentie is van twee kinderen op die club hebben. Omdat ze daarnaast ook de gewone moedertaken (halen/brengen bij trainingen, kijken bij wedstrijden) als 'taak voor de club' ziet maakt ze het allemaal heel zwaar. Kinderen moeten ook naar blokfluit-/gitaarles worden gebracht en gehaald, naar trainingen/wedstrijden van turnen, waterpolo, paardrijles, scouting, noem maar op. Dat heeft niets met vrijwillligersinzet te maken, maar uitsluitend met moeder zijn en belangstelling in het doen en laten van je kind.
maandag 8 november 2021 om 10:16
Of je begint gewoon niet aan kinderen als je er eigenlijk geen tijd en energie voor hebt.
Ook beter voor het milieu.
maandag 8 november 2021 om 15:19
De druk die sommigen hier aan anderen willen opleggen, is echt ongelofelijk. Het is zo belangrijk je eigen grenzen / capaciteiten te kennen om stress en een burnout te voorkomen. Er wordt maatschappelijk erg veel verlangd, dat lees je hier ook weer.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
maandag 8 november 2021 om 15:36
Een burnout moet gewoon behandeld worden en daarbij hoort stapsgewijs opbouwen van je belastbaarheid. Stress-symptomen zijn op zichzelf geen probleem (je hebt stress nodig in je leven, het heeft alleen een negatieve bijklank gekregen).Lizzy75 schreef: ↑08-11-2021 15:19De druk die sommigen hier aan anderen willen opleggen, is echt ongelofelijk. Het is zo belangrijk je eigen grenzen / capaciteiten te kennen om stress en een burnout te voorkomen. Er wordt maatschappelijk erg veel verlangd, dat lees je hier ook weer.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
Ouders staan vrijwel allemaal onder grote druk, dat is niet alleen aan TO voorbehouden. De enige manieren waarop je verandering kunt aanbrengen in de wijze waarop verenigingen nu georganiseerd zijn is a) lid blijven en lobbyen voor verandering en b) lidmaatschap opzeggen onder vermelding van de redenen. Als iedereen voor wie het eigenlijk te veel is dat doet, dan moet er wel verandering gaan plaatsvinden. Want de groep 'mensen met burnout en mensen die negatieve stress ervaren' is denk ik al zo'n beetje 50% van de ouders en daar komen nog heel wat groepen bij (genoemd zijn al: blinden en slechtzienden, mensen met kanker, hersenschade, alleenstaande ouders met meerdere kinderen, etc.)
maandag 8 november 2021 om 15:49
Het gaat om een paar uurtjes per jaar, niet per dag of week.
Maar wat is jouw oplossing voor het niet meer van deze tijd zijn van het verenigingsleven? De vraag is al eerder gesteld hoor, maar er zijn nog geen werkbare antwoorden op gekomen. Zonder vrijwilligerstaken wordt sport superelitair, want heel erg duur. Gesubsidieerd is het al, dus daar valt ook niks meer te halen.
maandag 8 november 2021 om 15:58
Lizzy75 schreef: ↑08-11-2021 15:19De druk die sommigen hier aan anderen willen opleggen, is echt ongelofelijk. Het is zo belangrijk je eigen grenzen / capaciteiten te kennen om stress en een burnout te voorkomen. Er wordt maatschappelijk erg veel verlangd, dat lees je hier ook weer.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
Doe nou eens een goed werkbaar voorstel dan als alternatief voor het 'verenigingsleven' waarbij geen inzet van ouders nodig is.
En het is nergens zo dat Jantje niet bij de club mag omdat zijn ouders te lui zijn om iets te doen. In de meeste gevallen wordt Jantje gewoon lid en blijken daarna zijn ouders niets te willen bijdragen. Dan blijft Jantje gewoon lid en lopen anderen met een stapje harder. Totdat in het team van Jantje de pleuris uit breekt omdat inmiddels minder dan de helft van de ouders nog iets bijdraagt en dat die helft het ook niet meer trekt.
En prima hoor, als het verenigingsleven niet bij je past, ga je wat anders doen. Het is alleen best gek, dat mensen roepen dat het verenigingsleven zo niet bij ze past maar dat ze er wel deel van willen uitmaken.
Wel de lusten, niet de lasten. Dat maakt het zo gek
maandag 8 november 2021 om 16:00
maandag 8 november 2021 om 16:08
Eh was jij ook niet degene die zei dat een sportclub geen kantine nodig heeft? Jij hebt echt geen idee van een verenigingsleven he?Lizzy75 schreef: ↑08-11-2021 15:19De druk die sommigen hier aan anderen willen opleggen, is echt ongelofelijk. Het is zo belangrijk je eigen grenzen / capaciteiten te kennen om stress en een burnout te voorkomen. Er wordt maatschappelijk erg veel verlangd, dat lees je hier ook weer.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
Kinderen worden niet geweigerd bij een club als hun ouders niet mee kunnen/willen helpen. Het komt dan alleen wel op de schouders van andere ouders neer. En ja, daar kun je op aan worden gesproken. Want je kan altijd wel iets. En als je iets mankeert is er altijd wel een mouw aan te passen. Maar kind op club gooien, een/twee keer in de week trainen en in het weekend een wedstrijd laten spelen en niet denken in mogelijkheden om een steentje bij te dragen zal veel mensen al snel de keel uithangen ja.
maandag 8 november 2021 om 16:40
Hoezo leggen anderen druk op iemand? Volgens mij leggen heel veel mensen zichzelf die druk op. Door alles te willen.Lizzy75 schreef: ↑08-11-2021 15:19De druk die sommigen hier aan anderen willen opleggen, is echt ongelofelijk. Het is zo belangrijk je eigen grenzen / capaciteiten te kennen om stress en een burnout te voorkomen. Er wordt maatschappelijk erg veel verlangd, dat lees je hier ook weer.
Meer dan een miljoen mensen kampen met een burnout. En nog meer mensen kampen met met stress-symptomen.
Dat hele verenigingsleven is niet meer van deze tijd. En als je als ouder op de rem trapt om zelf niet ten onder te gaan aan de druk van het (sociaal-maatschappelijke) leven, dan zijn je kinderen om die reden ineens niet welkom bij de voetbalvereniging. ‘Nee Jantje, jij mag niet bij onze club want jouw ouders zijn te lui om mee te helpen’.
Wat een sneue toestand.
Keuzes hebben consequenties Voetbal betekent helpen op de club. Dan ga je toch niet voetballen. Sneu voor het kind, maar hou het lekker bij jezelf, je eigen verantwoordelijkheid.
Papa en mama hebben het te druk, dus je mag alleen op ballet. Wel zo eerlijk.
maandag 8 november 2021 om 16:46
Eens 72Jelle. Wel je kind op een teamsport doen bij een vereniging die volledig draait op vrijwilligers, maar zelf niks doen omdat te moe/te druk/geen interesse. Inderdaad, dan doe je ze dus op een andere sport. Maar nee, dan wordt de bal dus bij de club en andere ouders gelegd, want zelf die verantwoordelijkheid nemen? Welnee.
