Psyche
alle pijlers
Angst/ paniekstoornis deel 2
donderdag 26 januari 2023 om 12:05
Het oude angststoornis topic is vol en daarom gesloten. Omdat ik het fijn vind om hier te schrijven en mijn hart te luchten, hierbij deel 2.
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
donderdag 14 augustus 2025 om 18:27
Wat rot Leergierig, heeft het bij jou ook te maken met de warmte of andere factoren die ook meespelen?
Heb je dingen die je helpen als je je zo voelt?
Ik wil ook weer graag mee schrijven.. Hier gaat het ook niet zo goed, het ging al een tijdje niet zo lekker maar met het afscheid nemen van mijn kat is er nog een schepje bovenop gekomen.
Wat ik vooral merk is dat er ook niet echt meer naar gevraagd wordt en dat voelt eenzaam.
Ik snap dat anderen er niet zo mee bezig zijn en hun eigen leven hebben maar ik zit er weer alleen mee en het lukt me ook nog niet goed om het een plekje te geven, mede omdat deze warmte me ook helemaal lam legt.
Ik wandel wel elke dag maar verder lig ik veel op de bank en dat triggert ook weer mijn angststoornis, depressie, me slecht voelen over mezelf.
Ik kom er gewoon niet uit zo en voel me gefrustreerd en machteloos
Hoe gaat het met jullie??
Hoe gaat het met jou Bixy en op vrijwilligerswerk en met je kinderen?
Hopelijk kunnen we elkaar inderdaad weer een beetje steunen hier.
Heb je dingen die je helpen als je je zo voelt?
Ik wil ook weer graag mee schrijven.. Hier gaat het ook niet zo goed, het ging al een tijdje niet zo lekker maar met het afscheid nemen van mijn kat is er nog een schepje bovenop gekomen.
Wat ik vooral merk is dat er ook niet echt meer naar gevraagd wordt en dat voelt eenzaam.
Ik snap dat anderen er niet zo mee bezig zijn en hun eigen leven hebben maar ik zit er weer alleen mee en het lukt me ook nog niet goed om het een plekje te geven, mede omdat deze warmte me ook helemaal lam legt.
Ik wandel wel elke dag maar verder lig ik veel op de bank en dat triggert ook weer mijn angststoornis, depressie, me slecht voelen over mezelf.
Ik kom er gewoon niet uit zo en voel me gefrustreerd en machteloos
Hoe gaat het met jullie??
Hoe gaat het met jou Bixy en op vrijwilligerswerk en met je kinderen?
Hopelijk kunnen we elkaar inderdaad weer een beetje steunen hier.
zondag 17 augustus 2025 om 06:40
@Yess, afscheid nemen van je kat is zwaar! Dat kan je er dan gewoon niet bij hebben.
@rammie. wat naar dat je veel angst- en paniekklachten hebt.
De warmte helpt zeker niet mee. Vooral de luchtvochtigheid. Gelukkig nu wat koeler. Gebruik antidepressiva. Daarnaast 0,5 mg of 1 mg Lorazepam als het echt niet meer gaat qua angst.
Was wel bekend met depressie (dysthymie), maar zoveel angst is nieuw. Ook moeilijk te zeggen waar die angst soms opeens vandaan komt. En dan ook nog overgang met de nodige klachten,
@rammie. wat naar dat je veel angst- en paniekklachten hebt.
De warmte helpt zeker niet mee. Vooral de luchtvochtigheid. Gelukkig nu wat koeler. Gebruik antidepressiva. Daarnaast 0,5 mg of 1 mg Lorazepam als het echt niet meer gaat qua angst.
Was wel bekend met depressie (dysthymie), maar zoveel angst is nieuw. Ook moeilijk te zeggen waar die angst soms opeens vandaan komt. En dan ook nog overgang met de nodige klachten,
zaterdag 30 augustus 2025 om 19:15
Ja hormonen kunnen ook zo van invloed zijn..
Voel me laatste tijd ook weer zo eenzaam
Ik voel soms ook zo weinig of juist somber, nergens zin in, alles voelt leeg en gaat moeizaam. Dat had ik helaas al maar sinds het overlijden van mijn kat is er nog een schep bovenop gekomen.
Ben ook veel boos, geïrriteerd, het gevoel dat iedereen maar doorgaat en leuke plannen maakt en ik hier weer alleen zit met mijn verdriet.
Toch maar weer hulp zoeken..
Hoe gaat ie met iedereen?
Voel me laatste tijd ook weer zo eenzaam
Ik voel soms ook zo weinig of juist somber, nergens zin in, alles voelt leeg en gaat moeizaam. Dat had ik helaas al maar sinds het overlijden van mijn kat is er nog een schep bovenop gekomen.
Ben ook veel boos, geïrriteerd, het gevoel dat iedereen maar doorgaat en leuke plannen maakt en ik hier weer alleen zit met mijn verdriet.
Toch maar weer hulp zoeken..
Hoe gaat ie met iedereen?
zaterdag 30 augustus 2025 om 19:17
Gewoon nooit het gevoel echt te leven, continu je zeilen bij moeten zetten om je hoofd een beetje boven water te houden.
Het is in ieder geval al heel lang geleden dat ik echt ergens naar uit heb gekeken of echt oprecht happy ben geweest.
zondag 31 augustus 2025 om 10:29
Leergierig, fijn hè, dat t wat koeler is. Dan voelt alles toch wat frisser aan. En voor jou ook fijn, Yessss. Ik weet hoe slecht jij tegen de warmte kan. Ik vind t naar om te lezen dat jullie het een gevecht vinden om de dag door te komen en je hoofd boven water te houden. Maar jullie doen t toch maar mooi wel!
Yessss, logisch dat je nog verdrietig ben over je kat. Je maatje, degene die er altijd is, niks vraagt en gewoon liefde geeft. En nu ineens is t stil.
Heb je nu nog hulp? Of iemand bij wie je je op je gemak voelt? Bij wie je even kan schuilen?
Hier ging t best lekker. Mijn vrijwilligerswerk geeft me voldoende uitdaging, maar geen stress. Onze kinderen vakantie, dus dat gaf rust (onze jongste gaf wel stress met studie).
De jongste gaat vanaf morgen stage lopen en ik ben er erg nerveus over, zie heel veel beren op de weg en ben gespannen. Ik probeer er open in te staan, te zien hoe t gaat en te steunen waar nodig, maar gewoon vertrouwen te heben dat t wel goed komt, maar het is lastig.
En de afgelopen weken dacht ik echt dat ik beter ging, maar nu de vakantie bijna over is, loop ik alweer dagen met buikpijn en moet ik inzien.. het gaat toch nog niet zo goed als ik dacht
Yessss, logisch dat je nog verdrietig ben over je kat. Je maatje, degene die er altijd is, niks vraagt en gewoon liefde geeft. En nu ineens is t stil.
Heb je nu nog hulp? Of iemand bij wie je je op je gemak voelt? Bij wie je even kan schuilen?
Hier ging t best lekker. Mijn vrijwilligerswerk geeft me voldoende uitdaging, maar geen stress. Onze kinderen vakantie, dus dat gaf rust (onze jongste gaf wel stress met studie).
De jongste gaat vanaf morgen stage lopen en ik ben er erg nerveus over, zie heel veel beren op de weg en ben gespannen. Ik probeer er open in te staan, te zien hoe t gaat en te steunen waar nodig, maar gewoon vertrouwen te heben dat t wel goed komt, maar het is lastig.
En de afgelopen weken dacht ik echt dat ik beter ging, maar nu de vakantie bijna over is, loop ik alweer dagen met buikpijn en moet ik inzien.. het gaat toch nog niet zo goed als ik dacht
zondag 31 augustus 2025 om 17:25
Ja dat het wat koeler wordt vind ik ook fijn, ben vooral heel erg toe aan rust en weer terug naar mezelf.
Was vandaag op een verjaardag en dat kost me zoveel energie om dan 'leuk' te moeten doen en met een zus die altijd enorm veel ruimte neemt en niet eens weet hoe het überhaubt met mij gaat want er wordt gewoon nooit naar gevraagd
ben ik vandaag voor het eerst zonder een uitleg eerder naar huis gegaan (heel moeilijk vind ik dat want enorme pleaser en oh wat zullen ze wel niet denken, schuldig voelen dat ik eerder wegga 
) maar ik kon het gewoon even niet meer opbrengen.
Onderweg terug komen dan wel al meteen tranen en voel ik me boos teleurgesteld en eenzaam. Ik mis wel een bepaalde steun/betrokkenheid dus dat echt kunnen schuilen (en écht laten zien hoe ik me voel) wat je zegt Bixy dat heb ik momenteel niet dus ik ga morgen de huisarts bellen voor weer een gesprek bij de POH.
Hoe gaat ie verder?
Vind wel dat je echt goed bezig bent met vrijwilligerswerk en dat je daar zoveel voldoening uit haalt en fijn dat het zo lekker ging. Ik kan me voorstellen dat het spannend is dat je jongste stage gaat lopen, woont ze nog wel thuis? Kan me voorstellen dat het ook weer een stukje loslaten is.
Hoe gaat ie bij jou leergierig? En bij de anderen die meelezen/meeschrijven.
Ik ga proberen een beetje tot rust te komen, fijne avond allemaal
Was vandaag op een verjaardag en dat kost me zoveel energie om dan 'leuk' te moeten doen en met een zus die altijd enorm veel ruimte neemt en niet eens weet hoe het überhaubt met mij gaat want er wordt gewoon nooit naar gevraagd
ben ik vandaag voor het eerst zonder een uitleg eerder naar huis gegaan (heel moeilijk vind ik dat want enorme pleaser en oh wat zullen ze wel niet denken, schuldig voelen dat ik eerder wegga ) maar ik kon het gewoon even niet meer opbrengen. Onderweg terug komen dan wel al meteen tranen en voel ik me boos teleurgesteld en eenzaam. Ik mis wel een bepaalde steun/betrokkenheid dus dat echt kunnen schuilen (en écht laten zien hoe ik me voel) wat je zegt Bixy dat heb ik momenteel niet dus ik ga morgen de huisarts bellen voor weer een gesprek bij de POH.
Hoe gaat ie verder?
Vind wel dat je echt goed bezig bent met vrijwilligerswerk en dat je daar zoveel voldoening uit haalt en fijn dat het zo lekker ging. Ik kan me voorstellen dat het spannend is dat je jongste stage gaat lopen, woont ze nog wel thuis? Kan me voorstellen dat het ook weer een stukje loslaten is.
Hoe gaat ie bij jou leergierig? En bij de anderen die meelezen/meeschrijven.
Ik ga proberen een beetje tot rust te komen, fijne avond allemaal
zondag 31 augustus 2025 om 20:49
Yessss, knap dat je eerder ben weggegaan van die verjaardag en heel herkenbaar dat als je dan iets doet wat goed is voor jezelf (eerder weggaan) je je daarna weer shit voelt. En je je afvraagt wat ze van je denken, of ze je niet raar vinden etc.
Maar toch vind ik dit wel echt goede stapjes!
Ook goed dat je weer gaat praten met de huisarts. Deel je zorgen en gevoel, denk je dat een gesprek met de POH voldoende is voor je? Of heb je misschien meer nodig om weer even op t goede pad te komen?
Lastig hè, als t ondanks therapie toch nog niet altijd goed gaat (dat heb ik dan tenminste. Alsof ik niet goed mijn best doe en ik mijn therapie niet goed kan toepassen. Dat ik niet sterk genoeg ben ofzo). Daar schaam ik me nog wel eens voor.
Onze jongste woont nog thuis, ze is 18 jaar. Ik heb me de laatste jaren gewoon wat meer zorgen om haar gemaakt, omdat het niet altijd even lekker ging. En dit los laten is gewoon lastig voor mij. Gelukkig heb ik een hele nuchtere partner, die heel goed is in loslaten en vertrouwen, dus dat is een goed evenwicht.
Maar toch vind ik dit wel echt goede stapjes!
Ook goed dat je weer gaat praten met de huisarts. Deel je zorgen en gevoel, denk je dat een gesprek met de POH voldoende is voor je? Of heb je misschien meer nodig om weer even op t goede pad te komen?
Lastig hè, als t ondanks therapie toch nog niet altijd goed gaat (dat heb ik dan tenminste. Alsof ik niet goed mijn best doe en ik mijn therapie niet goed kan toepassen. Dat ik niet sterk genoeg ben ofzo). Daar schaam ik me nog wel eens voor.
Onze jongste woont nog thuis, ze is 18 jaar. Ik heb me de laatste jaren gewoon wat meer zorgen om haar gemaakt, omdat het niet altijd even lekker ging. En dit los laten is gewoon lastig voor mij. Gelukkig heb ik een hele nuchtere partner, die heel goed is in loslaten en vertrouwen, dus dat is een goed evenwicht.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
