Psyche
alle pijlers
Angst/ paniekstoornis deel 2
donderdag 26 januari 2023 om 12:05
Het oude angststoornis topic is vol en daarom gesloten. Omdat ik het fijn vind om hier te schrijven en mijn hart te luchten, hierbij deel 2.
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
woensdag 13 maart 2024 om 22:43
Hi VrijMi: wat een verdrietig en vreselijk nieuws. En toch onverwacht dat je vader zo snel achteruit gaat.
Ik wil wel zeggen dat ik (ook nu weer) je situatie herken van toen mijn vader overleden was. Ik voelde toen ook vaak niks en dat was zo naar om te ervaren. Het duurde best lang voor zijn overlijden echt tot me doordrong, maar uiteindelijk kwam het verdriet en het gemis echt wel: toen ik daar klaar voor was. Mijn moeder had overigens hetzelfde en andere mensen om mij heen herkenden dit ook.
Ik weet niet wanneer dat moment voor jou is maar ik wil je wel op het hart drukken om geen energie te steken in deze analyse. Het is echt heel normaal om 'niks' te voelen en het komt mettertijd echt wel. En dan kun je het ook echt dragen, hoor! Maar het analyseren van 'voel ik nu wat of niet, en wát dan, en waarom wel/niet' is echt gepieker want je vindt geen antwoord en kost dus alleen maar energie.
Ik vond rouw en verdriet trouwens op zich 'makkelijker' dan angst want het is zo puur, zo liefdevol (in mijn geval) en zo overweldigend dat er niet valt te analyseren en je kunt niets anders dan je er aan overgeven. Ik vind het verlies van mijn vader zelf natuurlijk veel erger en ik zou er alles voor over hebben om het weer terug te hebben. Maar ik kon alleen maar meegaan in de rouw-emoties, zonder gedachten, en voelde 'goed'. En als dit bij jou anders verloopt (jouw vader is er nog maar ik denk dat je misschien ook al door een rouwproces gaat), is dat ook goed!!
Heel veel sterkte en ik hoop dat je wat aan mijn ervaringen hebt.
Ik wil wel zeggen dat ik (ook nu weer) je situatie herken van toen mijn vader overleden was. Ik voelde toen ook vaak niks en dat was zo naar om te ervaren. Het duurde best lang voor zijn overlijden echt tot me doordrong, maar uiteindelijk kwam het verdriet en het gemis echt wel: toen ik daar klaar voor was. Mijn moeder had overigens hetzelfde en andere mensen om mij heen herkenden dit ook.
Ik weet niet wanneer dat moment voor jou is maar ik wil je wel op het hart drukken om geen energie te steken in deze analyse. Het is echt heel normaal om 'niks' te voelen en het komt mettertijd echt wel. En dan kun je het ook echt dragen, hoor! Maar het analyseren van 'voel ik nu wat of niet, en wát dan, en waarom wel/niet' is echt gepieker want je vindt geen antwoord en kost dus alleen maar energie.
Ik vond rouw en verdriet trouwens op zich 'makkelijker' dan angst want het is zo puur, zo liefdevol (in mijn geval) en zo overweldigend dat er niet valt te analyseren en je kunt niets anders dan je er aan overgeven. Ik vind het verlies van mijn vader zelf natuurlijk veel erger en ik zou er alles voor over hebben om het weer terug te hebben. Maar ik kon alleen maar meegaan in de rouw-emoties, zonder gedachten, en voelde 'goed'. En als dit bij jou anders verloopt (jouw vader is er nog maar ik denk dat je misschien ook al door een rouwproces gaat), is dat ook goed!!
Heel veel sterkte en ik hoop dat je wat aan mijn ervaringen hebt.
donderdag 14 maart 2024 om 08:43
Mia, zo ontzettend bedankt hiervoor. Wat naar dat jij je vader heb verloren.
Ik twijfelde erg om hierover te schrijven omdat het zo raar bij mezelf voelde en denk dan al snel dat het aan mij ligt. Jouw woorden, die ik in mijn notities heb geplakt om nog vaker te lezen, stellen me gerust, dus dank voor je tijd om mij te lezen en te reageren.
Ik twijfelde erg om hierover te schrijven omdat het zo raar bij mezelf voelde en denk dan al snel dat het aan mij ligt. Jouw woorden, die ik in mijn notities heb geplakt om nog vaker te lezen, stellen me gerust, dus dank voor je tijd om mij te lezen en te reageren.
donderdag 14 maart 2024 om 13:54
Citalopram is ook het medicijn wat mijn psych heeft voorgesteld. Gelukkig heb je er goede ervaringen mee al zie ik wel op tegen de toename van angsten in het begin. Het gaat al niet zo super goed.Mia schreef: ↑13-03-2024 06:59Ja, ik gebruik al 10 jaar lang een antidepressivum en sporadisch oxazepam. De citalopram heeft me de eerste jaren echt heel goed geholpen, maar icm therapie. Toen ik ad ging slikken, werden de therapie lessen makkelijker om toe te passen. De laatste jaren breekt de angst er toch wel echt doorheen dus heb binnenkort een afspraak met een psychiater om hier nog eens naar te kijken.
Goede ervaringen dus en ben niet van plan om er ooit mee te stoppen, maar er moet misschien wel wat veranderen inmiddels. De opbouw was wel echt kut (toename van angst), dus daar zou ik een volgende keer ondersteuning bij zoeken bij huisarts, (poh-)ggz, psychiater, enz. Verder weinig bijwerkingen.
Ik denk er nog maar even over na, vind het ook wel een beetje eng om er mee te beginnen. Bedankt voor je tips en hopelijk lukt het je om iets te veranderen.
donderdag 14 maart 2024 om 14:00
@Vrijdagmiddag
Ik ben ook bekend met quetiapine, helpt me wel voor de nacht maar ik doe het zo min mogelijk omdat ik toch het idee heb dat ik er overdag duf door ben.
Zoek nu iets voor overdag omdat mijn klachten toch wel wat toenemen.
Het zal ook allemaal per persoon verschillen natuurlijk. Ik zal het toch zelf moeten ontdekken.
Ik ben ook bekend met quetiapine, helpt me wel voor de nacht maar ik doe het zo min mogelijk omdat ik toch het idee heb dat ik er overdag duf door ben.
Zoek nu iets voor overdag omdat mijn klachten toch wel wat toenemen.
Het zal ook allemaal per persoon verschillen natuurlijk. Ik zal het toch zelf moeten ontdekken.
donderdag 14 maart 2024 om 19:19
Ik wilde je ook echt even laten weten dat dit vrij normaal is omdat ik zelf ook zolang heb gedacht dat het aan mij lag. En dat is echt een rotgedachte... Maar niet waar dus!Vrijdagmiddag schreef: ↑14-03-2024 08:43Mia, zo ontzettend bedankt hiervoor. Wat naar dat jij je vader heb verloren.
Ik twijfelde erg om hierover te schrijven omdat het zo raar bij mezelf voelde en denk dan al snel dat het aan mij ligt. Jouw woorden, die ik in mijn notities heb geplakt om nog vaker te lezen, stellen me gerust, dus dank voor je tijd om mij te lezen en te reageren.
maandag 18 maart 2024 om 12:37
Och, gecondoleerd. Wat snel ineens. 
Het heeft waarschijnlijk weinig zin als ik dit zeg, want je zult het zelf moeten ervaren: maar ik zat in jouw situatie (inclusief de angst voor verdriet) een tijdje geleden en het verdriet was helemaal niet eng. Je hoeft er niet bang voor te zijn. Ik voelde het heeel intens (en vond het ook een beetje mooi want in dat verdriet voelde ik ook een diepe connectie met en liefde voor mijn vader), het hield een tijdje aan, en daarna zakte het ook vanzelf weer weg. Het was niet zoals angst dat een tijd blijft doorzeuren en waar je maar mee bezig blijft. Ik vond (en vind) het gemis veel erger dan angst maar wel veel makkelijker om mee om te gaan. Het is er, heeft een heel duidelijke oorzaak en mag er daarom gewoon zijn - vond ik zelf.
Maar die momenten werden dan ook weer afgewisseld met 'niks voelen'. En dat was ook later ook oké, want ik wist uit ervaring dat het verdriet zich mettertijd wel weer aan zou dienen.
Je kunt het niet verkeerd doen! Heel veel sterkte!
Het heeft waarschijnlijk weinig zin als ik dit zeg, want je zult het zelf moeten ervaren: maar ik zat in jouw situatie (inclusief de angst voor verdriet) een tijdje geleden en het verdriet was helemaal niet eng. Je hoeft er niet bang voor te zijn. Ik voelde het heeel intens (en vond het ook een beetje mooi want in dat verdriet voelde ik ook een diepe connectie met en liefde voor mijn vader), het hield een tijdje aan, en daarna zakte het ook vanzelf weer weg. Het was niet zoals angst dat een tijd blijft doorzeuren en waar je maar mee bezig blijft. Ik vond (en vind) het gemis veel erger dan angst maar wel veel makkelijker om mee om te gaan. Het is er, heeft een heel duidelijke oorzaak en mag er daarom gewoon zijn - vond ik zelf.
Maar die momenten werden dan ook weer afgewisseld met 'niks voelen'. En dat was ook later ook oké, want ik wist uit ervaring dat het verdriet zich mettertijd wel weer aan zou dienen.
Je kunt het niet verkeerd doen! Heel veel sterkte!
zaterdag 23 maart 2024 om 14:58
Hier gisteren weer naar de psycholoog geweest. Omdat het de 5e sessie was, moest ik weer een vragenlijst invullen en daar bleek uit dat ik op pieker- en algemene psychische klachten helemaal normaal scoor. Dus geen indicaties meer van een angststoornis! Goed nieuws, en ik voel me ook aanzienlijk beter maar ook nog lang niet goed genoeg... En we gaan nu de wekelijkse afspraken terug schroeven naar eens per twee weken en dat vind ik eigenlijk ook een beetje eng. Ik ben nog maar net begonnen! Dat ik me nu beter voel, kan ook gewoon tijdelijk toeval zijn?
Nou ja, ik ben erg onzeker en ook niet heel optimistisch, maar goed. Ik probeer daar maar niet teveel bij stil te staan. En bovendien gaan we ook niet stoppen natuurlijk....
Hoe is het met iedereen hier?
Vrijdagmiddag, ik hoop dat je je een beetje redt. De dagen tussen overlijden en uitvaart vond ik ook echt slopend. Hoop dat je er een beetje doorheen komt.
Nou ja, ik ben erg onzeker en ook niet heel optimistisch, maar goed. Ik probeer daar maar niet teveel bij stil te staan. En bovendien gaan we ook niet stoppen natuurlijk....
Hoe is het met iedereen hier?
Vrijdagmiddag, ik hoop dat je je een beetje redt. De dagen tussen overlijden en uitvaart vond ik ook echt slopend. Hoop dat je er een beetje doorheen komt.
zaterdag 23 maart 2024 om 18:29
Bedankt voor jullie lieve woorden. De uitvaart is geweest, het is gegaan zoals hij het zelf gewild zou hebben. Ik voelde heel sterk dat ik iets wilde zeggen tijdens de uitvaart (al vond ik dat ook heel erg eng) en dat heb ik ook gedaan en daar ben ik trots op. Gek dat ik soms een boodschap doen teveel vindt, maar in een drukke kerk spreken heel goed ging. Geeft me ook weer kracht!
Eigenlijk leek het allemaal pas binnen te komen toen we de kist uit de kerk reden.
Ook voor de kinderen werd het toen pas 'echt'. Nu ben ik vooral heel moe maar het verdriet en besef dat hij echt nooit meer terug komt, begint ook in te dalen.
Mia, wat een goed nieuws dat je zoveel stappen heb gemaakt. Ik kan me voorstellen dat je ook onzeker ben, want gaat t echt beter, ook op de lange termijn. Maar wat je zelf al zegt, als blijkt dat je toch terugvalt of tijdelijk weer vaker een afspraak nodig heb, is dat vast ook snel te regelen. Je hebt nu langer de tijd tussen de afspraken om te oefenen en te kijken hoe het gaat. En dat met de zekerheid dat ze je nog niet loslaten en dat je een vangnet heb. Dus ik hoop dat bij jou het gevoel van trots overheerst.
Eigenlijk leek het allemaal pas binnen te komen toen we de kist uit de kerk reden.
Ook voor de kinderen werd het toen pas 'echt'. Nu ben ik vooral heel moe maar het verdriet en besef dat hij echt nooit meer terug komt, begint ook in te dalen.
Mia, wat een goed nieuws dat je zoveel stappen heb gemaakt. Ik kan me voorstellen dat je ook onzeker ben, want gaat t echt beter, ook op de lange termijn. Maar wat je zelf al zegt, als blijkt dat je toch terugvalt of tijdelijk weer vaker een afspraak nodig heb, is dat vast ook snel te regelen. Je hebt nu langer de tijd tussen de afspraken om te oefenen en te kijken hoe het gaat. En dat met de zekerheid dat ze je nog niet loslaten en dat je een vangnet heb. Dus ik hoop dat bij jou het gevoel van trots overheerst.
zaterdag 23 maart 2024 om 19:47
Dat klinkt als een goede uitvaart. En ja, nu begint het pas: het is ook zo vermoeiend en die eerste week word je gewoon geleefd. Maar ook dit kun je dragen, hoor. Hopelijk vinden jullie als gezin ook veel steun bij elkaar, maar het blijft toch alleen jouw vader.
En wat toevallig weer: ik heb hetzelfde gedaan bij mijn vaders uitvaart en daar ook heel trots op en blij om, en hetzelfde idee daarbij als jij: 'hier sta ik dan als angsthaas'.
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vooruitgang boek. Ja, wel voor een paar weken, maar ik ben nu ook weer twee dagen best angstig en aan het piekeren. Dus zo voelt het allemaal helemaal niet. En vertrouwen heb ik daardoor ook niet echt. Maar ja, vertrouwen komt met de tijd en met het opkrabbelen uit allerlei terugvalletjes... Zegt mijn psycholoog... Moeilijk, hoor.
En wat toevallig weer: ik heb hetzelfde gedaan bij mijn vaders uitvaart en daar ook heel trots op en blij om, en hetzelfde idee daarbij als jij: 'hier sta ik dan als angsthaas'.
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vooruitgang boek. Ja, wel voor een paar weken, maar ik ben nu ook weer twee dagen best angstig en aan het piekeren. Dus zo voelt het allemaal helemaal niet. En vertrouwen heb ik daardoor ook niet echt. Maar ja, vertrouwen komt met de tijd en met het opkrabbelen uit allerlei terugvalletjes... Zegt mijn psycholoog... Moeilijk, hoor.
zondag 24 maart 2024 om 10:18
Mia, wat goed dat jij ook heb gesproken bij de uitvaart. En inderdaad, sta je daar als angsthaas iets heel persoonlijks te delen.
Heeft de weer opgedoken angst misschien te maken met het nieuws dat de therapie wordt teruggeschroefd? Dat je bang ben dat ze je laten gaan? Die vragenlijsten vind ik altijd tricky. Als ik m invul op een dag dat ik me goed voel, kan ik zoiets heel positief invullen en andersom ook. Het heeft altijd een vertekenend beeld, denk ik. Juist omdat t per dag nog zo verschillend kan zijn hoe je je voelt.
Dat vertrouwen moet inderdaad nog groeien, dat zal zeker tijd kosten. Het helpt mij om elke dag de dingen op te schrijven die goed zijn gegaan. Waar ik trots op ben. Om die dingen echt te benadrukken. Maar echt onvoorwaardelijk vertrouwen dat t altijd goed komt, is denk ik een heel grote stap. Dus wees trots op al jouw kleine stapjes!
Wat mij trouwens ook hierop als er wat meer tijd tussen therapie afspraken was, dat ik met haar kon mailen, via mijnggz. Mijn therapeut reageert altijd en indien nodig hadden we een (kort) telefonisch overleg.
Hier is de piekermodus weer aan. Verdriet komt hard binnen en het voelt alsof mijn hoofd zegt, nee dat gaan we niet aan, dat is te groot. Dus pieker is over mijn kinderen, over hun opleiding, stage en allerlei shit wat ik toch ook geen invloed op heb. Ik twijfel erg om komende week mijn reïntegratie op te pakken. Ik denk dat t goed is om mijn dag wat te vullen en afleiding te hebben. Het stomme is dat ik bang ben voor wat anderen denken. Dat ze denken 'zo, die is nu al aan t werk, die zal niet veel verdriet hebben'. Of dat ze verbaast zijn dat ik er gewoon ben.
Ik denk dat ik wel gewoon ga, het zijn maar een paar uurtjes.
Heeft de weer opgedoken angst misschien te maken met het nieuws dat de therapie wordt teruggeschroefd? Dat je bang ben dat ze je laten gaan? Die vragenlijsten vind ik altijd tricky. Als ik m invul op een dag dat ik me goed voel, kan ik zoiets heel positief invullen en andersom ook. Het heeft altijd een vertekenend beeld, denk ik. Juist omdat t per dag nog zo verschillend kan zijn hoe je je voelt.
Dat vertrouwen moet inderdaad nog groeien, dat zal zeker tijd kosten. Het helpt mij om elke dag de dingen op te schrijven die goed zijn gegaan. Waar ik trots op ben. Om die dingen echt te benadrukken. Maar echt onvoorwaardelijk vertrouwen dat t altijd goed komt, is denk ik een heel grote stap. Dus wees trots op al jouw kleine stapjes!
Wat mij trouwens ook hierop als er wat meer tijd tussen therapie afspraken was, dat ik met haar kon mailen, via mijnggz. Mijn therapeut reageert altijd en indien nodig hadden we een (kort) telefonisch overleg.
Hier is de piekermodus weer aan. Verdriet komt hard binnen en het voelt alsof mijn hoofd zegt, nee dat gaan we niet aan, dat is te groot. Dus pieker is over mijn kinderen, over hun opleiding, stage en allerlei shit wat ik toch ook geen invloed op heb. Ik twijfel erg om komende week mijn reïntegratie op te pakken. Ik denk dat t goed is om mijn dag wat te vullen en afleiding te hebben. Het stomme is dat ik bang ben voor wat anderen denken. Dat ze denken 'zo, die is nu al aan t werk, die zal niet veel verdriet hebben'. Of dat ze verbaast zijn dat ik er gewoon ben.
Ik denk dat ik wel gewoon ga, het zijn maar een paar uurtjes.
zondag 24 maart 2024 om 17:24
Wat sterk Vrijdagmiddag dat je iets hebt gezegd op de uitvaart.
Dat lijkt me dan ook zo moeilijk..
Ik kan me voorstellen dat het verdriet hard binnenkomt, heb je ook veel steun aan je gezin?
Wat knap dat je toch wil gaan werken, let goed op jezelf he. Als het niet gaat is dat helemaal niet gek he..
Geef jezelf de tijd.
Herkenbaar ook dat invullen van anderen, vaak denken we allerlei dingen terwijl andere mensen daar helemaal niet mee bezig zijn.
Maar was er maar een knop he.
Heb je een beetje een rustig weekend gehad?
Hier gaat het even nie zo heel lekker..
De laatste tijd druk gehad met verjaardagen en dat is altijd weer zo'n enorme confrontatie met mezelf en voelt dan zó alsof ik geen stap verder ben. Er wordt dan ook altijd weer gevraagd of je een vriend hebt of gewoon het gevoel dat ik geen reet te vertellen heb...
Een familielid vroeg ook of het wel goed ging, met toch een bepaalde toon.
Goed bedoeld hoor maarja, dat ik toch altijd op een bepaalde manier gezien word.. gewoon een soort 'imago' waar je nooit meer vanaf komt ofzo.
Krijg gewoon major anxiety van dat soort dingen tegenwoordig, nu ook last van hormonen dus dat speelt dan ook mee. Voel me dan ook overal rot en schuldig over
Echt heel vermoeiend..
Verder heb ik meerdere gesprekken gehad met de poh en inmiddels een gesprek bij het GGZ en hun adviseren eigenlijk om eerst een 'kleinere' stap te zetten in de richting van een stichting wat bvb cursussen geeft om voor jezelf op te komen of een soort inloop om sociale contacten op te doen.. vond er ergens ook maar vaag waar ze mee kwam
en ik word eigenlijk al moe bij de gedachte.. in een groep zie ik sowieso niet zitten eigenlijk. Heb denk ik liever een psycholoog waar ik terecht kan met alles waar ik tegenaan loop, wekelijks en ook werken aan doelen, misschien ook iets van exposure therapie.. in kleinere stappen. maar merk ook dat ik er een beetje van in de war raak zo.
Volgende week weer een gesprek met de poh, maar weer even voorleggen.
Het voelt ook even alsof ik geen steek vooruit ben gekomen.. maar misschien zie ik het even niet.
Dat lijkt me dan ook zo moeilijk..
Ik kan me voorstellen dat het verdriet hard binnenkomt, heb je ook veel steun aan je gezin?
Wat knap dat je toch wil gaan werken, let goed op jezelf he. Als het niet gaat is dat helemaal niet gek he..
Geef jezelf de tijd.
Herkenbaar ook dat invullen van anderen, vaak denken we allerlei dingen terwijl andere mensen daar helemaal niet mee bezig zijn.
Maar was er maar een knop he.
Heb je een beetje een rustig weekend gehad?
Hier gaat het even nie zo heel lekker..
De laatste tijd druk gehad met verjaardagen en dat is altijd weer zo'n enorme confrontatie met mezelf en voelt dan zó alsof ik geen stap verder ben. Er wordt dan ook altijd weer gevraagd of je een vriend hebt of gewoon het gevoel dat ik geen reet te vertellen heb...
Een familielid vroeg ook of het wel goed ging, met toch een bepaalde toon.
Goed bedoeld hoor maarja, dat ik toch altijd op een bepaalde manier gezien word.. gewoon een soort 'imago' waar je nooit meer vanaf komt ofzo.
Krijg gewoon major anxiety van dat soort dingen tegenwoordig, nu ook last van hormonen dus dat speelt dan ook mee. Voel me dan ook overal rot en schuldig over
Echt heel vermoeiend..
Verder heb ik meerdere gesprekken gehad met de poh en inmiddels een gesprek bij het GGZ en hun adviseren eigenlijk om eerst een 'kleinere' stap te zetten in de richting van een stichting wat bvb cursussen geeft om voor jezelf op te komen of een soort inloop om sociale contacten op te doen.. vond er ergens ook maar vaag waar ze mee kwam
en ik word eigenlijk al moe bij de gedachte.. in een groep zie ik sowieso niet zitten eigenlijk. Heb denk ik liever een psycholoog waar ik terecht kan met alles waar ik tegenaan loop, wekelijks en ook werken aan doelen, misschien ook iets van exposure therapie.. in kleinere stappen. maar merk ook dat ik er een beetje van in de war raak zo.Volgende week weer een gesprek met de poh, maar weer even voorleggen.
Het voelt ook even alsof ik geen steek vooruit ben gekomen.. maar misschien zie ik het even niet.
yesss wijzigde dit bericht op 24-03-2024 17:42
7.42% gewijzigd
zondag 24 maart 2024 om 17:32
Nou Mia volgens mij maak je juist heel veel vooruitgang, als ik lees wat je allemaal doet en het ook terug te zien is in je therapie sessies.
Volgens mij ga je het echt aan, maar als je nou toch denkt om de 2 weken is toch weinig is dan niet als Vrijdagmiddag een idee?
Dat je toch je therapeut kan contacten als het even niet gaat. Weet niet of dat kan hoor.
Het blijft dan spannend he, als in dat je dan denkt oh het gaat volgens mij beter maar toch die angst dat de angst op de loer ligt.
Maar ik ben benieuwd wat voor hulp ik straks krijg maar ik ben nu mentaal even heel moe..
Merk dat ik met sociale interacties zoals die verjaardagen toch vaak even wegloop, even naar de wc,(terwijl ik helemaal niet hoef) iets in de keuken doen gewoon om éven te herpakken.
Ik vind dat soort dingen gewoon moeilijk.
Maar nu gelukkig even rust en even niks op de planning.. weer beetje tot mezelf komen.
Fijne zondag allemaal nog
Volgens mij ga je het echt aan, maar als je nou toch denkt om de 2 weken is toch weinig is dan niet als Vrijdagmiddag een idee?
Dat je toch je therapeut kan contacten als het even niet gaat. Weet niet of dat kan hoor.
Het blijft dan spannend he, als in dat je dan denkt oh het gaat volgens mij beter maar toch die angst dat de angst op de loer ligt.
Maar ik ben benieuwd wat voor hulp ik straks krijg maar ik ben nu mentaal even heel moe..
Merk dat ik met sociale interacties zoals die verjaardagen toch vaak even wegloop, even naar de wc,(terwijl ik helemaal niet hoef) iets in de keuken doen gewoon om éven te herpakken.
Ik vind dat soort dingen gewoon moeilijk.
Maar nu gelukkig even rust en even niks op de planning.. weer beetje tot mezelf komen.
Fijne zondag allemaal nog
zondag 24 maart 2024 om 17:43
Dankje Yess... Was de vooruitgang van anderen maar zo makkelijk om bij onszelf te zien, hè? Want ik heb het gevoel dat jij ook heel anders schrijft dan een tijd geleden; iets meer lak aan anderen ofzo... Kan dat kloppen?
Die vragen van familie herken ik deels: ik heb er zelf niet zo'n last van, maar mijn man heeft geen enkele psychische stoornis (voor zover wij weten
en toen hij een tijd werkloos was, kon hij ook een paar dagen naar zijn van de vraag of hij ook (alweer) werkte. Zulke dingen zijn voor iedereen confronterend en kut en ik snap gewoon dat tegenwoordig nog zoveel botte lomperds zijn die menen dat dit hun iets aangaat... 
Ik vind het ggz advies wel wat vaag; ik zou verwachten dat ze jou eerst helpen met het ontwikkelen van wat coping tools voordat ze jou in een groep gooien?! Dat is toch het idee, zou je denken... Ik weet niet wat voor diagnose je hebt en dat hoef ik ook niet te weten, maar ik vraag me wel af of dit de standaard daarbij is... (Overigens bedoel ik niet dat ik het beter weet, hoor - het lijkt me alleen wel erg moeilijk op deze manier).
Ik denk dat het goed is om hier nog even verder over te informeren bij zowel poh als je psycholoog: wat is het idee achter deze aanpak en jouw bezwaren noemen.
Succes, Yess! Nu eerst even bijkomen!
Die vragen van familie herken ik deels: ik heb er zelf niet zo'n last van, maar mijn man heeft geen enkele psychische stoornis (voor zover wij weten
en toen hij een tijd werkloos was, kon hij ook een paar dagen naar zijn van de vraag of hij ook (alweer) werkte. Zulke dingen zijn voor iedereen confronterend en kut en ik snap gewoon dat tegenwoordig nog zoveel botte lomperds zijn die menen dat dit hun iets aangaat... Ik vind het ggz advies wel wat vaag; ik zou verwachten dat ze jou eerst helpen met het ontwikkelen van wat coping tools voordat ze jou in een groep gooien?! Dat is toch het idee, zou je denken... Ik weet niet wat voor diagnose je hebt en dat hoef ik ook niet te weten, maar ik vraag me wel af of dit de standaard daarbij is... (Overigens bedoel ik niet dat ik het beter weet, hoor - het lijkt me alleen wel erg moeilijk op deze manier).
Ik denk dat het goed is om hier nog even verder over te informeren bij zowel poh als je psycholoog: wat is het idee achter deze aanpak en jouw bezwaren noemen.
Succes, Yess! Nu eerst even bijkomen!
maandag 25 maart 2024 om 22:17
Bah, vette terugval met veel angst, paniekaanvallen en gepieker en huilbuien. En op deze momenten komt het allemaal nooit weer goed...
Na een paniekaanval en vette huilbui zie ik het weer even wat helderder: ik voelde me goed, ben teveel gaan doen (met plezier maar ook stress en prikkels), en dan crasht het systeem weer. Dus nu maar weer proberen om dit in te blijven zien, de angst voor nu te accepteren, wachten tot de boel kalmeert en dus niet gaan zitten voeden met gepieker... Pfff...
En het is nog maar maandag
Na een paniekaanval en vette huilbui zie ik het weer even wat helderder: ik voelde me goed, ben teveel gaan doen (met plezier maar ook stress en prikkels), en dan crasht het systeem weer. Dus nu maar weer proberen om dit in te blijven zien, de angst voor nu te accepteren, wachten tot de boel kalmeert en dus niet gaan zitten voeden met gepieker... Pfff...
En het is nog maar maandag
dinsdag 26 maart 2024 om 09:28
Yessss die verjaardagen lijken me ook erg vermoeiend als je steeds het gevoel heb je te moeten verdedigen. Is het misschien handig om bij dat soort gelegenheden met jezelf af te spreken dat je bv max een uur blijft. Zodat het overzichtelijk blijft. Want aan de ene kant is het wel goed om sociale contacten te hebben, maar als t je zo uitput lijkt me dat ook weer niet de bedoeling.
Hier hoef je niet op te antwoorden, maar wat is jouw diagnose? Ben je ooit getest op bv ass of adhd? Ik vraag dat omdat jij, net als ik, volgens mij al langer met klachten loopt en wellicht zit er wel iets onder.
Dat advies van de tussenstap bij die stichting is wel raar vind ik. Ik weet dat toen ik net begon bij mijn psycholoog ik ook naar zoiets ben geweest, is onderdeel van de ggz. Ik heb diverse cursussen (bv mindfulness) en ze hadden ook inloop locaties voor dagbesteding. Dit was meer om weer structuur in mijn dag en week te krijgen. Ben ik ook wel naartoe geweest naar voelde weinig aansluiting.
Dat is bij jou misschien ook de bedoeling, maar waarom niet dat en een psycholoog?
Hoop dat je snel antwoord krijgt.
Hier hoef je niet op te antwoorden, maar wat is jouw diagnose? Ben je ooit getest op bv ass of adhd? Ik vraag dat omdat jij, net als ik, volgens mij al langer met klachten loopt en wellicht zit er wel iets onder.
Dat advies van de tussenstap bij die stichting is wel raar vind ik. Ik weet dat toen ik net begon bij mijn psycholoog ik ook naar zoiets ben geweest, is onderdeel van de ggz. Ik heb diverse cursussen (bv mindfulness) en ze hadden ook inloop locaties voor dagbesteding. Dit was meer om weer structuur in mijn dag en week te krijgen. Ben ik ook wel naartoe geweest naar voelde weinig aansluiting.
Dat is bij jou misschien ook de bedoeling, maar waarom niet dat en een psycholoog?
Hoop dat je snel antwoord krijgt.
dinsdag 26 maart 2024 om 09:47
Oh Mia dat is klote. Die stomme angst kan zo ineens weer in je systeem sluipen. Echt niet leuk. Je weet ergens ver weg natuurlijk best dat het goed komt alleen is de angst nu even sterker en schreeuwt harder. Wat een verschil kan er zijn tussen "hé, alles lijkt beter te gaan" en dikke vette paniek. Heb je een beetje een oké week qua werk?
Ik hoop dat je ergens vertrouwen voelt dat t goed komt, dat dit tijdelijk is, dat je je weet beter gaat voelen, dat dit overgaat, echt waar!!
Hier gisteren weer begonnen met reïntegratie, het ging goed en ik kreeg een nieuw systeem te leren, en daar ben ik geen ster in, maar ik snapte het vrij snel en kon daarna iemand anders dingen laten zien die ze nog niet wisten. Erg trots op mezelf!
In de middag wel veel onrust en vermoeidheid maar geen rust kunnen nemen omdat mijn hoofd en lijf in overdrive stonden. Nu ook veel zenuwen in mijn lijf. En het verdriet slaat ook op allerlei onverwachte momenten toe. Dus het is lekker chaotisch vanbinnen.
Voel ook schuldgevoel, mijn moeder is alleen (mijn broer en kinderen zijn uit het buitenland hier geweest, maar die zijn terug), ze durft zelf niet te rijden (wonen op 50 km afstand en ov is drama) en ik heb deze week afspraken staan op de dagen dat ik niet reïntegreer (psycholoog, reïntegratie coach etc). Natuurlijk gaan we t weekend, maar ik zou van mezelf al eerder moeten/ willen, terwijl ik ook al aardig volloop. En nu bedenk ik me, ik kan natuurlijk ook deze week 2x reïntegreren ipv 3. En dan een dag naar mijn moeder gaan. Zo gek is dat toch niet? Om nog even wat tijd te nemen? Zelf 'durf' ik dit soort beslissingen dus niet te nemen. Zo onzeker soms (vaak) en geen ruimte in durven nemen.
Ik hoop dat je ergens vertrouwen voelt dat t goed komt, dat dit tijdelijk is, dat je je weet beter gaat voelen, dat dit overgaat, echt waar!!
Hier gisteren weer begonnen met reïntegratie, het ging goed en ik kreeg een nieuw systeem te leren, en daar ben ik geen ster in, maar ik snapte het vrij snel en kon daarna iemand anders dingen laten zien die ze nog niet wisten. Erg trots op mezelf!
In de middag wel veel onrust en vermoeidheid maar geen rust kunnen nemen omdat mijn hoofd en lijf in overdrive stonden. Nu ook veel zenuwen in mijn lijf. En het verdriet slaat ook op allerlei onverwachte momenten toe. Dus het is lekker chaotisch vanbinnen.
Voel ook schuldgevoel, mijn moeder is alleen (mijn broer en kinderen zijn uit het buitenland hier geweest, maar die zijn terug), ze durft zelf niet te rijden (wonen op 50 km afstand en ov is drama) en ik heb deze week afspraken staan op de dagen dat ik niet reïntegreer (psycholoog, reïntegratie coach etc). Natuurlijk gaan we t weekend, maar ik zou van mezelf al eerder moeten/ willen, terwijl ik ook al aardig volloop. En nu bedenk ik me, ik kan natuurlijk ook deze week 2x reïntegreren ipv 3. En dan een dag naar mijn moeder gaan. Zo gek is dat toch niet? Om nog even wat tijd te nemen? Zelf 'durf' ik dit soort beslissingen dus niet te nemen. Zo onzeker soms (vaak) en geen ruimte in durven nemen.
dinsdag 26 maart 2024 om 17:39
Nee, lijkt me helemaal niet vreemd. Rouw en zorgen/schuldgevoel om je moeder nemen ook energie. Lijkt mij volkomen terecht als je weer even een tandje terugschakelt en bijvoorbeeld een keertje extra bij je moeder langskunt.
Wel heel knap dat je dat nieuwe systeem zo snel oppikt en onder zulke omstandigheden al helemaal. Als ik gespannen ben, is mijn hoofd een zeef!! Ik sla echt niets op! En hoe leuk is het ook als jij daarna dingen 'ontdekt' die anderen nog niet kennen
Is het iets digitaals ofzo??
Wel heel knap dat je dat nieuwe systeem zo snel oppikt en onder zulke omstandigheden al helemaal. Als ik gespannen ben, is mijn hoofd een zeef!! Ik sla echt niets op! En hoe leuk is het ook als jij daarna dingen 'ontdekt' die anderen nog niet kennen
Is het iets digitaals ofzo??
dinsdag 26 maart 2024 om 19:00
Het is inderdaad iets digitaals, iets waar ik normaal ook niet echt een ster in ben. Het is geen belangrijk programma ofzo, maar ik was gewoon wel positief verrast. En dat doet me goed, mijn zelfvertrouwen is, nu ik voor de 3e keer langdurig ziek thuis ben, wel een beetje (veel) weg.
Hoe gaat t vandaag met jou? Ben je je dag een beetje ok doorgekomen?
Hoe gaat t vandaag met jou? Ben je je dag een beetje ok doorgekomen?
dinsdag 26 maart 2024 om 20:11
Ietsje beter. Gisteren was ik echt wel weer helemaal in paniek en dan kan ik alleen maar in rampscenario's denken. Vandaag bleef dat nog een beetje hangen op het werk. Toen ben ik na de lunch maar een wandelingetje gaan maken en toen kalmeerde mijn hoofd toch wel weer en sindsdien wel weer wat beter. Dankje voor het vragen
Ja, zelfvertrouwen verdwijnt makkelijk en is moeilijk weer op te bouwen. Ik voelde me ook best goed over mijn angsten de laatste tijd, en na één rotdag is dat dan ook meteen weer weg. Maar dit is toch een mooie opsteker voor jou, zeg!! Fijn gevoel! En ook nog iets digitaal!
Ja, zelfvertrouwen verdwijnt makkelijk en is moeilijk weer op te bouwen. Ik voelde me ook best goed over mijn angsten de laatste tijd, en na één rotdag is dat dan ook meteen weer weg. Maar dit is toch een mooie opsteker voor jou, zeg!! Fijn gevoel! En ook nog iets digitaal!
dinsdag 2 april 2024 om 10:04
Hé Mia hoe gaat t deze week? Hebben de vrije paasdagen je goed gedaan?
yesssss, hoe gaat t met je? Al wat meer duidelijk betreft je ggz advies?
En hoe gaat t met de anderen hier?
Hier gaat t niet zo. Ik durf niet zo goed te staan voor wat ik nodig heb (als ik al voel wat ik nodig heb) en doe dus mijn best om alle afspraken etc. door te laten gaan. Dus reïntegratie, bezoekjes aan mijn werkgever, reïntegratiecoach, vaker naar mijn moeder. Ik heb gewoon even geen idee wat goed voor me is. Vorige week wel gevraagd of een afspraak digitaal kon, maar dat vragen en die ruimte innemen kost me zoveel energie en gepieker, dat ik bijna net zo goed gewoon naar die afspraak had kunnen rijden.
Verder steeds meer besef dat mijn vader echt weg is, het begint te dalen en ik voel verdriet, maar alle gevoelens die ik heb link ik zo snel aan angst, dat ik het niet durf toe te laten.
Soms als ik me niet goed voel, weet ik theoretisch wat ik het beste kan doen. Maar in plaats daarvan ga ik doelloos scrollen, me zorgen maken om dingen waar ik weinig invloed op heb (vooral om dochter). Waarom zorg ik dan niet goed voor mezelf? Ik wil toch beter worden?
Ik voel me vaak onrustig, op t punt van huilen (wat dan niet lukt) en opgejaagd.
yesssss, hoe gaat t met je? Al wat meer duidelijk betreft je ggz advies?
En hoe gaat t met de anderen hier?
Hier gaat t niet zo. Ik durf niet zo goed te staan voor wat ik nodig heb (als ik al voel wat ik nodig heb) en doe dus mijn best om alle afspraken etc. door te laten gaan. Dus reïntegratie, bezoekjes aan mijn werkgever, reïntegratiecoach, vaker naar mijn moeder. Ik heb gewoon even geen idee wat goed voor me is. Vorige week wel gevraagd of een afspraak digitaal kon, maar dat vragen en die ruimte innemen kost me zoveel energie en gepieker, dat ik bijna net zo goed gewoon naar die afspraak had kunnen rijden.
Verder steeds meer besef dat mijn vader echt weg is, het begint te dalen en ik voel verdriet, maar alle gevoelens die ik heb link ik zo snel aan angst, dat ik het niet durf toe te laten.
Soms als ik me niet goed voel, weet ik theoretisch wat ik het beste kan doen. Maar in plaats daarvan ga ik doelloos scrollen, me zorgen maken om dingen waar ik weinig invloed op heb (vooral om dochter). Waarom zorg ik dan niet goed voor mezelf? Ik wil toch beter worden?
Ik voel me vaak onrustig, op t punt van huilen (wat dan niet lukt) en opgejaagd.
donderdag 4 april 2024 om 08:25
Ja, dit is een moeilijke tijd. Alles vreet energie en emoties liggen dichtbij het oppervlak en die zijn dan ook nog eens vaak gemengd met angstgevoelens en -gedachten. Ik denk wel dat de dingen die normaliter goed voor je zijn, nu iets anders liggen, omdat rouw en gepieker zo vermoeiend zijn. Dus ik zou niet te streng voor mezelf zijn wat betreft selfcare: alles wat je hierin doet is mooi meegenomen en goed voor je, maar soms zit het er nu gewoon niet in.
Maar ik zou ook kijken naar waarom je geen zin hebt in de dingen waarvan je weet dat ze ie kunnen helpen. Als je te weinig energie hebt, kun je wellicht het reïntegreren op een lager pitje zetten. En als je denkt dat je niet kunt wandelen omdat je eigenlijk moet 'nadenken' (piekeren), kun je misschien toch wel eens dat wandelingetje maken en kijken hoe je je daarna voelt. Gewoon om weer eens af te tasten wat je wel of niet kunt en hoe dat voelt.
Heb je weleens metacognitieve gedragstherapie gehad, eigenlijk? Dit heb ik nu, althans CGT obv een metacognitief model. We kijken dus niet naar de inhoud van mijn angsten (want die veranderen toch de hele tijd bij een GAD), maar naar mijn gepieker daarover. Best moeilijk, want voor mij is piekeren toch een soort 'probleem oplossen' (wat het natuurlijk niet echt is), maar het lijkt toch wel nuttig te zijn.
Hier gaat ie wel goed. Fijn paasweekend gehad met heel veel sociale dingen. Ik was er best bang voor vanwege overprikkeling maar het heeft me eigenlijk echt goed gedaan. Ik wás daarna wel overprikkeld en doodop maar er was ook tijd om daarvan bij te komen en de afleiding was ook wat waard! Verder heb ik wat last van de zomertijd qua slapen - hoe ouder ik word, hoe meer tijd het kost ik bij te komen van dat ene uurtje En vandaag ga ik voor het eerst ooit naar een psychiater en dat vind ik eng. We gaan gewoon eens mijn medicatie bespreken maar heb er echt geen zin in! Als ik daarna nog puf heb, gaan we iets leuks doen
Maar ik zou ook kijken naar waarom je geen zin hebt in de dingen waarvan je weet dat ze ie kunnen helpen. Als je te weinig energie hebt, kun je wellicht het reïntegreren op een lager pitje zetten. En als je denkt dat je niet kunt wandelen omdat je eigenlijk moet 'nadenken' (piekeren), kun je misschien toch wel eens dat wandelingetje maken en kijken hoe je je daarna voelt. Gewoon om weer eens af te tasten wat je wel of niet kunt en hoe dat voelt.
Heb je weleens metacognitieve gedragstherapie gehad, eigenlijk? Dit heb ik nu, althans CGT obv een metacognitief model. We kijken dus niet naar de inhoud van mijn angsten (want die veranderen toch de hele tijd bij een GAD), maar naar mijn gepieker daarover. Best moeilijk, want voor mij is piekeren toch een soort 'probleem oplossen' (wat het natuurlijk niet echt is), maar het lijkt toch wel nuttig te zijn.
Hier gaat ie wel goed. Fijn paasweekend gehad met heel veel sociale dingen. Ik was er best bang voor vanwege overprikkeling maar het heeft me eigenlijk echt goed gedaan. Ik wás daarna wel overprikkeld en doodop maar er was ook tijd om daarvan bij te komen en de afleiding was ook wat waard! Verder heb ik wat last van de zomertijd qua slapen - hoe ouder ik word, hoe meer tijd het kost ik bij te komen van dat ene uurtje
En vandaag ga ik voor het eerst ooit naar een psychiater en dat vind ik eng. We gaan gewoon eens mijn medicatie bespreken maar heb er echt geen zin in! Als ik daarna nog puf heb, gaan we iets leuks doen
vrijdag 5 april 2024 om 09:53
Mia, klinkt goed allemaal. Fijn dat je met Pasen dingen heb ondernomen, je overprikkeld werd EN kon voelen dat het t waard was.
Hoe was je gesprek bij de psychiater? Heb je nog iets leuks gedaan daarna?
Je vraag waarom ik niet doe wat eigenlijk goed voor me is, kan ik niet makkelijk beantwoorden. Ik kom in een soort verlamde staat en duik helemaal in dat nare gevoel. En als ik dan wel iets doe wat goed is en ik heb geen resultaat, voelt het als falen (terwijl ik echt wel weet dat ik geen resultaat (zoals me in 1x beter voelen) kan verwachten.
De therapie die jij aanhaalt heb ik ook kort gedaan, maar de angsten en paniek momenten waren nog te veel aanwezig, zodat we een groot deel van de sessie daar mee bezig waren.
Nu heb ik 3 doelen waaraan ik ga werken. 1e is exposure, daarna ga ik kijken hoe ik me minder kan laten mee slepen door externe factoren (vooral kinderen) en daarna hoe ik negatieve emoties minder hard kan laten binnenkomen.
Daarbij ook mijn adhd meenemen.
Hoe was je gesprek bij de psychiater? Heb je nog iets leuks gedaan daarna?
Je vraag waarom ik niet doe wat eigenlijk goed voor me is, kan ik niet makkelijk beantwoorden. Ik kom in een soort verlamde staat en duik helemaal in dat nare gevoel. En als ik dan wel iets doe wat goed is en ik heb geen resultaat, voelt het als falen (terwijl ik echt wel weet dat ik geen resultaat (zoals me in 1x beter voelen) kan verwachten.
De therapie die jij aanhaalt heb ik ook kort gedaan, maar de angsten en paniek momenten waren nog te veel aanwezig, zodat we een groot deel van de sessie daar mee bezig waren.
Nu heb ik 3 doelen waaraan ik ga werken. 1e is exposure, daarna ga ik kijken hoe ik me minder kan laten mee slepen door externe factoren (vooral kinderen) en daarna hoe ik negatieve emoties minder hard kan laten binnenkomen.
Daarbij ook mijn adhd meenemen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
