Angst/ paniekstoornis deel 2

Hoi allemaal,

Ik had even niet meer gereageerd: carnaval, vakantie, werk, etc.

De vakantie was super leuk! Lief dat jullie dat vragen

Ik ben zelf wel nogal carnavalsgek. Mede daarom vertrekken we ook altijd pas zondag, zodat ik zaterdag en evt vrijdag nog carnaval kan vieren. Baal ook altijd dat ik zondag niet meer kan vieren, maar als ik eenmaal in Oostenrijk zit is alles weer goed

Vakantie was dus super leuk. Echt alle types weer gehad: winter met sneeuwbuien (boven op de berg dan) tot +15 graden met de hele dag stralende zon. Niet goed voor de sneeuw, maar wel voor het humeur en voor op het terras te zitten. Dus ik heb een topvakantie gehad weer.

En het beste is nog: over 2 weken ga ik nog een weekje skiën (naast carnavalsgek ben ik ook behoorlijk wintersportgek ).

Ooh en nog even kort: ik heb jullie net even bijgelezen. Fijn Disney en Mia dat jullie therapie is opgestart en jullie gevoel daarbij goed is. Ben heel benieuwd hoe jullie dat gaan ervaren en hoe het gaat gaan.

@VM, begrijp ik goed dat je het lastig vindt dat je dochter hulp nodig heeft. En ook om haar te zien struggelen... Hoe oud is je dochter ongeveer, als ik vragen mag?

Ook stom die onzekerheid met je vader... Is wel veel narigheid zo zeg. Hopelijk komt er heel snel wat meer duidelijkheid.

Oh, wat leuk Vrijdagmiddag! Klinkt goed en ook superfijne dat het gastvrouwschap zo goed bevalt. Eerst vond je er niet veel aan toch, of was dat iets anders. De afwisseling met iets administratiefs lijkt me ook wel fijn! Succes daarmee maar vooral ook met het aanstaande ziekenhuisbezoek:

Student: wat leuk, zo'n heerlijk zonnige vakantie! En binnenkort dus weer.... Ben wel jaloers, helemaal op deze natte dagen. Verder alles een beetje oké?

En met de rest ook?

Wat goed VM dat je een dagdeel erbij gaat werken. En ook nog eens in een richting die je wilde. Heel fijn zeg!

Ik hoop met je mee dat het een goede uitslag wordt. Heel naar die onzekerheid. Voor alle betrokkenen. Hoe is je vader eronder?

En lekker dat dochter vakantie heeft en even kan bijkomen. Doet ze nog middelbare school of is ze al verder met een vervolgstudie?

Ik was helaas de laatste dagen van vakantie wat ziekig geworden. De laatste dag hadden we regen, zelfs boven op de berg (bleghh), dus toen hebben we maar 1 uurtje geskied. Maar ik was toen ook best ellendig, dus dat kwam prima uit.

Deze week ook nog steeds wel verkouden en hoesten, en moe, maarjah dat is ook van vakantie. Dus wat dat betreft geen topweek. Maar qua angst / ocd moet ik zeggen dat t deze week best goed gaat (goed in verhouding tot voor de vakantie). Dus ik denk dat ik toch wat meer ruimte in mijn hoofd heb door de week vakantie

Weet niet of t zo werkt, maar zou zomaar kunnen.

Met mij gaat het ook beter sinds mijn reisje. Even eruit, even iets anders! Beterschap

Dankje, VM!

Ja, herkenbaar: je weet hoe het zit, maar het voelt eng, onzeker en spannend. En relativeren is gewoon hartstikke moeilijk, zo niet onmogelijk, als je bang bent en alleen.

Ik denk dat je het heel goed doet en 'gewoon' zenuwachtig bent omdat je weer wat meer gaat werken. En je angst wil dat niet: die wil dat je op de bank gaat zitten malen hierover, en "lekker veilig" bij het bekende blijft.

Het geeft niet! Er gaat iets veranderen en het angststemmetje komt in verzet en gooit er weer wat enge gedachten tegenaan ('het wordt me vast teveel, ik kan dat niet aan') om jou te proberen te beschermen. Jij hoeft niet op deze manier beschermd te worden, want er is niets gevaarlijks, maar je moet voor nu helaas wel even accepteren dat je angst dat nu even anders ziet. Je mag deze waarschuwingen voelen, maar je hoeft ze niet op te volgen! Je bent veilig, je kunt dit en als later blijkt dat het tóch teveel is (denk het niet maar just in case), dan ben je ook nog steeds veilig! Je zakt echt niet weer helemaal terug als je een paar keer een middagje extra werkt!

Ik weet niet of dit helpt, maar je bent alleen dus ik probeer het gewoon. Zet 'm op en je bent méér dan je angst, hè!

Ik ben ook een week alleen thuis (althans overdag) en waar dat altijd heel moeilijk was, gaat ie nu wel oké. Veel projectjes in huis om me bezig te houden en 's middags lekker een dutje, een boekje en tv.

Hallo iedereen

Ik laat me ook weer even horen, al even geleden..
Lees wel mee maar heb soms zo weinig ruimte/energie om te reageren.

Allereerst heel veel sterkte Vrijdagmiddag met je vader, hoe gaat het nu? Spannend dat jullie woensdag de uitslag krijgen, hoe is je vader er zelf onder? Lukt het verder ook allemaal een beetje met vrijwilligerswerk?
Je bent echt goed bezig, je gaat het echt aan en dat vind ik zo knap. Ondanks je angsten doe je het allemaal maar mooi. Verder hoop ik dat je toch een beetje rust kan vinden nu je alleen thuis bent.

En Mia je bent altijd zo goed in jezelf verwoorden en advies geven, dat je ondanks je eigen struggles toch de tijd neemt om hier altijd te reageren.
Wel fijn dat je kan genieten van even een weekje alleen thuis, ben je in huis wat aan het opknappen?
Fijn dat het zo klikt met je therapeut en dat je exposere therapie aangaat maar volgens doe je dat zelf ook al heel goed.

Wat gaaf Student skiën, altijd al willen doen. Heb een keer indoor geskied maar echt naar zo'n Winters gebied lijkt me ook zo tof, waar ga je naartoe?

Hier gisteren met iemand afgesproken (zal niet teveel in detail treden) waar ik eigenlijk nooit echt een heel goed gevoel aan over houd.
Alles wat ik een beetje heb opgebouwd, word voor mijn gevoel dan eigenlijk weer afgebroken.

Liever niet quoten ivm herkenning maar het is familie en ik heb gewoon het idee dat ze er nog steeds na al die jaren er niks van begrijpt en ik ben eigenlijk moe van het uitleggen en haal ik mezelf daar eigenlijk alleen maar meer mee naar beneden.
Ik voel me vaak meer gesterkt met een 'onbekende' of iemand die ik op de sportschool spreek. Verder voelt het altijd alsof ik 'niks doe' in vergelijking tot haar.

Heb het hier laatst ook met de poh over gehad en ze zei al je moet jezelf beschermen en meer voor jezelf gaan kiezen, ook op dat vlak en nee zeggen als je voelt dat het je teveel gaat kosten.
Tuurlijk moet ik dingen blijven doen maar geen dingen waar ik eigenlijk geen energie van krijg en me eigenlijk alleen verder afbrokkelt.

Verder ben ik doorverwezen vanuit de poh en heb ik over 2 weken een verkennend gesprek bij het ggz om te kijken wat voor hulp nu het beste zou zijn. Mis ook gewoon iemand die met mij mee kan denken, altijd maar alles allern moeten doorstaan en niet echt mijn verhaal/zorgen maar ook juist mijn kleine doorbraken de dingen die wél goed gaan etc. niet kunnen delen breekt me gewoon op.. merk dat bij de poh al, hoe hoog het zit. Hopelijk ga ik in ieder geval de hulp vinden die passend is.

Ik ben al lange tijd uit de running en ik heb daarmee ook echt een knauw in mijn zelfvertrouwen gekregen.
Ik denk ook veeel te negatief over mezelf en dat wil ik ook wel gaan doorbreken.
Of in ieder geval anders naar mezelf gaan kijken en niet iedereen altijd maar op een voetstuk zetten en ook dingen zien die wél goed gaan.
Bij mij blijft het negatieve vaak hangen.

Zit deels toch nog in een isolement en ik vind het ook erg zwaar om eruit te komen..
Gewoon al naar de sportschool gaan, veel wandelen, boodschappen doen, mezelf overeind houden is al een dagelijkse struggle

Heb wel al die tijd vrijwilligers werk gedaan maar dat ligt nu even stil maar hopelijkkan ik dat over een tijdje toch weer oppakken.
Ik blijf me ook vergelijken met anderen wat me ook elke keer terug gooit op mijn depressie/negatief denken over mezelf en mijn leven, soms denk ik ook dat ik social media aan de wilgen moet gaan hangen.

Maar binnenkort een gesprek en hopelijk snel de juiste hulp.
Dat was mijn lange verhaal wilde het even kwijt. Hopelijk gaat het een beetje met iedereen en wens jullie een fijn weekend

Het is wel grappig dat jullie vinden dat ik dit hele angstgedoe goed omschrijf en onder woorden kan brengen. Wat jullie hier allemaal schrijven is ook allemaal zo herkenbaar - vooral jou, VM! Ik herken het helemaal wat jij schrijft en heb daardoor ook het gevoel dat ik je 'ken', althans wat je angsten en onzekerheden betreft.

Ik had het daar ook met de psych dus over. Ik weet namelijk rationeel heel goed hoe het zit. Maar de oplossing van een angststoornis zit 'm niet in de ratio maar in het gevoel en dat laatste vind ik dus moeilijk. Als ik angstig ben, ga ik nadenken waar dit vandaan komt en wat dat betekent, want dan verdwijnt de angst (denk ik...). Bijvoorbeeld: 'oja, ik ben angstig omdat ik morgen een sollicitatiegesprek heb. Nou, dat is niet eng of gevaarlijk dus nu kan de angst wel zakken', maar zo werkt het dus niet en blijf ik erover malen en kán de angst dus ook niet echt zakken.

Ik denk dat we gaan kijken naar waarom ik die angst er niet gewoon kan laten zijn: wat zit er in mij dat ik het niet wil of durf toe te laten? En wat kunnen we daarmee? Rationeel gezien is mijn angstsstoornis helemaal niet zo erg - ik bedoel, het is geen levensbedreigende ziekte* - maar iets in mij vindt het wel heel, heel erg dat ik een angststoornis heb. Dus ik ben op zich best optimistisch: dit is iets waar ik nog nooit aan gewerkt heb en het klinkt aannemelijk dat dit een belangrijke factor is, dus hopelijk ruimte voor verbetering!

Sorry voor de lange post over mezelf. Het is wel even fijn om dit even op een rijtje te zetten na de afspraak. Ik ben ook blij dat jullie er iets aan hebben! Heeft er toch nog iemand iets aan mijn analytische aanpak

Oh, en Yess: als ik je zo lees, heb je waarschijnlijk echt baat bij hulp uit de GGZ. Je zit al een tijdje vast, schrijf je, maar iig een aantal van de dingen waarmee je worstelt komen best vaak voor, en er zijn mogelijkheden om daaraan te werken! Ik denk dat je een heel eind komt met jezelf wat meer op de eerste plaats zetten: je klinkt als een lieve vrouw die ook door jouzelf lief en met compassie behandeld en gezien mag worden!

* ik wil het niet bagatelliseren, hoor! Mijn kwaliteit van leven gaat er best van achteruit en voor sommige mensen is het nog echt veel erger - ik bedoel even puur vanuit een rationeel perspectief als in 'je gaat er niet dood aan'.

Dat is het precies Vrijdagmiddag, achteraf wilde ik het er eigenlijk niet over hebben.
Het wordt toch altijd weer die richting opgestuurd en vind het gewoon niet fijn om het er altijd over te hebben, vertel dan ook weer dingen die ik liever niet had willen vertellen en houd daar niet zo'n fijn gevoel over.

Had het het laatst ook met een oude vriend, die begon dan over mijn inkomen of ik afgekeurd ben maar dat vraagt hij dus iedere keer..., dan denk ik wat boeit jou dat dus ik zei nee ik ben niet afgekeurd en dan iedere keer weer dingen oprakelen, ik vind dat echt heel vervelend. Heb je net een goede dag gaan mensen bepaalde dingen weer weer aanhalen.
En is dat dan interesse of toch ook een beetje op iemand neerkijken/klein willen houden. Ik weet het soms niet.

Maar ik moet dat 1. echt meer van me af laten glijden en 2. gewoon eens een keer van me afbijten.
Als in 'dat heb ik de vorige keer al verteld' klaar.
Ook een leerproces en verval soms ook weer in mijn oude patronen, teveel uitleggen, mezelf dus ook weer klein houden en daar baal ik dan achteraf van. Dus ook iets om ook aan te werken.

Klinkt wel goed ITB, is misschien ook wel ietsvoor mij ja.
Heb ook een reïntegratie coach dus misschien kan ik het daar eens mee bespreken.
Hopelijk straks inderdaad de juiste hulp, is ook nog wel even een zoektocht.

Maar echt knap dat je het aangaat hoor, ik weet hoe moelijk het is, zeker op werkgebied dus petje af hoor.

Klinkt ook goed Mia, om anders naar je angsten te gaan kijken.
Je bent in ieder geval heel erg bewust van je eigen denken dus denk ook wel dat die therapie helpend zal zijn.
Soms is het ook de angst voor angst maar dat is ook zo moeilijk te doorbreken.

En super lief dat je dat zegt!
Ik ben vaak niet zo heel aardig naar mezelf en hoop daar met hulp ook wel wat verandering in te kunnen krijgen ipv altijd die negatieve stem.
Loop inderdaad al heel lang vast maar het begin is er in ieder geval weer en vind dit topic ook heel fijn ook al schrijf ik niet altijd veel mee.

Ben soms ook wel benieuwd wie er aan de andere kant zitten
In ieder geval bdankt voor de adviezen en lieve woorden en fijne avond allemaal

Heyy,
Knap en lief hoe jullie zo uitgebreide verhalen typen en op iedereen reageren.

Allereerst @VM, natuurlijk hoef je je niet te verantwoorden over wat je wel en niet over jezelf en familie wil delen. Heel begrijpelijk hoor! De post van Mia is inderdaad heel treffend en heb ik weinig aan toe te voegen. Het is heel begrijpelijk dat dit extra angst oplevert. Dat is je angststoornis die je voor het onbekende wil tegenhouden. Die angststoornis komt steeds weer om de hoek als je iets nieuws gaat proberen. Maar de enige manier om die angststoornis klein te krijgen is door het aan te gaan. Jij bent niet je angststoornis en je kunt ervoor kiezen ondanks je angststoornis toch dat te doen wat je graag wilt: die extra dag vrijwilligerswerk om zo toe te werken naar weer een betaalde baan uiteindelijk. Of naar weer meer vrijheid. Heel goed bezig hoor en heel begrijpelijk die extra angst nu, zeker als je alleen bent!

@yess, herkenbaar. Mensen begrijpen het niet. Ik kan met 1 persoon hier heel goed over praten: mijn moeder. Dat doe ik niet vaak, maar het kan wel en dat is heel fijn. Ook met 1 kant familie neefje en nichtje praat ik er wel ooit over. Maar die zitten in een vergelijkbare situatie (familiedingetje, joepie...). Voor de rest houd ik het voor mezelf. Levert mij weinig op om het er met andere mensen over te hebben en ik kan me voorstellen dat het voor andere mensen ook lastig is. Stom eigenlijk dat er nog zo'n taboe en onbegrip heerst op psychische stoornissen.... Moraal van het verhaal: als je er niks uithaalt, zou ik het er vooral niet meer met die mensen over hebben. Fijn trouwens dat je hulp gaat krijgen. Ben heel benieuwd hoe dat gaat gaan!

Ik zit ook in een groepje met lotgenoten waarmee we soms online meeten. Daarin herken ik ontzettend veel. En ook hier, in dit topic, herken ik ontzettend veel.

En dan niet alleen in wat jullie, wij, meemaken, maar ook in hoe jullie het omschrijven, hoe jullie reageren. Hoe ervaren jullie dat?

Ik heb het idee dat veel mensen met een angststoornis ontzettend gevoelig zijn (tegen het hoogsensitieve aan), heel erg empathisch en ontzettend perfectionistisch zijn. Ook hebben we bijna allemaal nogal een laag gevoel van eigenwaarde heb ik het idee. En dan is Mia net als ik ook nogal erg analytisch ingesteld, wat ook niet helpt. Misschien zijn we dat ook allemaal wel bovengemiddeld.

Als ik het zo omschrijf is de gemiddelde persoon met een angststoornis, die ik ken, een heel erg leuk persoon. We zitten alleen vooral onszelf in de weg. Wat dan ook weer mede ligt aan onze persoonlijkheid misschien...

@yesss erg winters was het anders niet

Liever niet quoten: ik ben vorige week met familie (gezin ouders en nog ander gezin) naar Flachau omgeving geweest. We komen daar al jaren, zelfde huisje ook. Dus ik ken de pistes en überhaupt omgeving daar op mijn duimpje.

Over 2 weken ga ik met vrienden naar Ischgl. Is nu de 3e keer dat we daar naartoe gaan. Laatste keer was voor corona. Met vrienden gaan we ook voor het après-skiën, wat ik als carnavalsfan ook erg leuk vind. De laatste keer dat we gingen had ik nog geen angststoornis, dus ik ben wel heel benieuwd hoe het nu gaat gaan. Ben wel wat bang dat het erg vermoeiend gaat worden (prikkels, piekeren etc). Maar ik kijk er ook wel heel erg naar uit. Het skiën zelf geeft me zoveel rust. Op zo'n moment kan ik echt even helemaal tot rust komen en gewoon genieten van het moment. Dus wel heel veel zin in ook (weer)

Ja, ik ben ook best wel gevoelig, en in zekere zin perfectionistisch. In mijn werk heb ik dat redelijk los kunnen laten, maar qua persoonlijkheid vind ik het zo "erg" dat ik een angststoornis heb (dan spoor je namelijk niet, zegt mijn stemmetje ) en daar ligt toch wel dat perfectionisme aan ten grondslag. En ik ben erg neurotisch: ik wil veel dingen goed voorbereid en onder controle hebben, en dan vooral wat emoties betreft; ik hou ook echt niet van verrassingen - maar ook dat geldt niet overal voor. Ik ben vrij makkelijk met reizen en werk e.d. - ik zie het allemaal wel en het komt vast wel goed. Heel erg contrasterend.

Ik ervaar ook dat veel mensen het echt niet snappen. Mijn man begrijpt inmiddels wel een beetje waar het probleem zit, maar die kan ook gewoon zeggen dat ik moet stoppen met piekeren en dat lukt me dus niet. Mijn familie weet dat ik een angststoornis heb, maar hoe vaak ik het ook uitleg: ze snappen het niet. Het is geen onwil, ze zijn er zeker niet onaardig over, maar vooral mijn moeder zegt 'waarom ben je zo angstig, er is toch niks aan de hand?'. > Jaha, dat weet ik ook wel, maar dat is dus de angststoornis!! En dat dan elke keer weer vragen...

Precies @Mia. Het meeste van wat je zegt is herkenbaar. Ik wil ook niet zeggen dat we allemaal precies dezelfde issues of karaktereigenschappen hebben. Maar ik merk vaak wel heel veel herkenning. Zoals je zelf ook zegt is dit waarschijnlijk ook mede oorzaak aan het hebben van een angststoornis...

Wat betreft het niet snappen: zelfs voor een psychiater of psycholoog is het soms lastig te begrijpen heb ik het idee. Zij kunnen soms wel rake dingen zeggen, uit ervaring of studie. Maar ik merk met lotgenoten, mensen die in hetzelfde schuitje zitten, meer herkenning en begrip. Ik denk dat je zoiets alleen maar goed kunt voorstellen als je het zelf ooit hebt meegemaakt. Want precies wat je zegt "waarom ben je zo angstig, er is toch niks aan de hand?". Dat is natuurlijk rationeel gezien 100% waar. Lijkt me ook gigantisch lastig voorstellen voor iemand zonder een angststoornis... En dus vermijd ik dat gesprek meestal

Ik vraag me af of mensen met een depressie ook zulke reacties krijgen: 'waarom zo somber, je hebt het toch goed voor elkaar; er is toch niks verdrietigs?'.

Voor mij hoeft een psych niet te begrijpen hoe ik me voel, maar als ze de mechanismen erachter maar een beetje kunnen inschatten. Ik ga er van uit dat een psycholoog niet zegt 'huh, ben je zomaar vanuit het niets angstig? Zonder een gevaarlijke aanleiding? Dat is heeeeel raar''

Ik lees hier al een tijdje mee en doe ook maar even een duit in het zakje.
Erg herkenbaar allemaal en het is wel fijn om te weten dat er meer mensen zijn met dezelfde ervaring.
Loop zelf sinds mijn puberteit met angsten (sociaal vooral) en neurotisch gedrag, controleren of het gas uitstaat, de deur op slot is enzovoort. Er is altijd wel iets.
Meerdere werkplekken versleten en vaak overspannen geraakt, al zit ik nu gelukkig op een fijne werkplek waar het redelijk goed gaat (met ups en downs...) toch blijft het altijd spannend en lastig.

Ook loop ik er tegenaan dat het lastig als mensen je niet begrijpen, en hiermee voel ik me soms wel eenzaam.
Daarom doet het me wel goed om hier mee te lezen.
Hoe is dit voor jullie, is er begrip vanuit de omgeving en kun je er goed over praten?

Welkom Mariska. Voel je vrij hier mee te schrijven. Ik denk dat de mensen hier jou bovengemiddeld goed begrijpen. Erg genoeg... De posts hierboven gingen ook over dat onbegrip. Ik weet niet of je die al gelezen had? Voor mij erg herkenbaar. Ik kies ervoor er niet (veel) over te praten. Het helpt mij niet en mensen begrijpen het inderdaad nier goed. Stom eigenlijk.

Hierbij aansluitend @Mia, ik denk dat depressie voor mensen begrijpbaarder is. We zijn allemaal wel eens somber. Dat gevoel is mensen bekend. Iemand met een depressie heeft een ziekte waardoor die constant of heel vaak somber is. Een angststoornis is raar, want waarom ben jij bang voor ... eigenlijk niks. Als je geen angststoornis hebt ken je dat gevoel niet. Het is totaal irrationeel en heel lastig voor te stellen denk ik.

@all, wat ik eigenlijk wilde vragen is: hoe gaat het met jullie? @Mia is de therapie al gestart of enkel intake? @yess hoe gaat het nu met jou? Wanneer had je gesprek ook alweer? @VM, hoe is t? Je gezin alweer terug en hoe hebben ze het gehad? Hoe is t met je vader?

Hier is t heel erg op en af. Gisteren en vandaag best goed. Het zonnetje doet me ook goed denk ik

Ben ook erg benieuwd hoe het met iedereen hier is! Fijn dat het mooie weer je goed doet, Student; mij ook!

Met mij gaat ie wel even oké, eigenlijk! Er komt langzaamaan wat meer ruimte in mijn hoofd voor andere dingen dan angst, en er worden weer toekomstplannen gesmeed en avonturen bedacht Ben er nog niet aan toe ik ze uit te voeren maar dit is al vooruitgang!

Therapie is nu echt begonnen. Het is anders dan ik gewend ben, en dat is fijn. We praten en graven niet uitgebreid want dat heb ik al uitvoerig gedaan - ik wéét het allemaal wel. We zetten nu dus in op ervaring opdoen. Dus voor de gedachten die ik heb, gaan we nu gedragsexperimenten bedenken en uitvoeren. Best eng en moeilijk...

Ik moet nu bijvoorbeeld de gedachte toetsen dat piekeren oncontroleerbaar is. Dus een kwartier piekeren en dan echt actief iets anders gaan doen ter afleiding, en na twintig minuten nagaan of ik het piekeren heb gestopt. Ik moet dat ook bijhouden ('data verzamelen') als bewijs, en hoe vaker ik deze oefening doe, hoe maar data we hebben. Die aanpak past natuurlijk wel bij mij

Dat gaat wel oké, ware het niet dat ik (1) niet op commando kan piekeren, en (2) het best moeilijk is om na 1 minuut niet al te bedenken of het piekeren al gestopt is, waardoor je dus eigenlijk alweer in het gepieker meegaat Maar goed, voor dat eerste pas ik de oefening gewoon toe als ik toch al pieker. Ik kan niet gewoon de op de bank gaan zitten piekeren; mijn hoofd heeft daar dan geen zin en is met andere dingen bezig (ook niet verkeerd, denk ik dan maar). En voor dat tweede spreek ik mezelf streng toe: nee, niet nu al checken; over 20 minuten doen we dat.

De volgende opdracht gaan we mijn idee toetsen dat mijn dwangmatige gepieker en angststoornis betekenen dat ik gek ben. Ben benieuwd welk experiment we daarvoor gaan toepassen...

Hahaha dit is zoooo herkenbaar Mia. Ik heb dat piekerkwartiertje ook ooit gedaan. Bij mij was het toen overigens de bedoeling om dat op een vast tijdstip te doen. Dus niet gaan doen als ik al aan t piekeren ben. Nee, vanavond om 7u, dan mag ik piekeren. Tussendoor mocht ik wel gedachtes opschrijven, waar ik dan 's avonds een kwartier over mocht piekeren.

Maar echt, dan kon ik de hele dag piekeren en dan tijdens dat kwartiertje dan zat ik daar echt .... Krekelgeluiden... En dan toch maar proberen te piekeren.

Ik denk dat het wel te oefenen is, net als mindfullness. Hoe vaker je het doet, hoe beter je er in wordt. Kun je straks misschien allemaal fancy figuren maken met python/matlab/excel van je statistiek

Dat checken of je niet toch piekert is ook herkenbaar (natuurlijk). Ik denk ook dat dat te oefenen is. Ben benieuwd hoe het gaat gaan. Fijn dat je er zo een goed gevoel bij hebt. En fijn dat er een stijgende lijn lijkt te zitten in hoe je je voelt. Is je gegund!

Geniet lekker van t mooie weer vandaag

Student201 schreef: ↑

03-03-2024 14:15

Welkom Mariska. Voel je vrij hier mee te schrijven. Ik denk dat de mensen hier jou bovengemiddeld goed begrijpen. Erg genoeg... De posts hierboven gingen ook over dat onbegrip. Ik weet niet of je die al gelezen had? Voor mij erg herkenbaar. Ik kies ervoor er niet (veel) over te praten. Het helpt mij niet en mensen begrijpen het inderdaad nier goed. Stom eigenlijk.

Hierbij aansluitend @Mia, ik denk dat depressie voor mensen begrijpbaarder is. We zijn allemaal wel eens somber. Dat gevoel is mensen bekend. Iemand met een depressie heeft een ziekte waardoor die constant of heel vaak somber is. Een angststoornis is raar, want waarom ben jij bang voor ... eigenlijk niks. Als je geen angststoornis hebt ken je dat gevoel niet. Het is totaal irrationeel en heel lastig voor te stellen denk ik.

@all, wat ik eigenlijk wilde vragen is: hoe gaat het met jullie? @Mia is de therapie al gestart of enkel intake? @yess hoe gaat het nu met jou? Wanneer had je gesprek ook alweer? @VM, hoe is t? Je gezin alweer terug en hoe hebben ze het gehad? Hoe is t met je vader?

Hier is t heel erg op en af. Gisteren en vandaag best goed. Het zonnetje doet me ook goed denk ik

Dankje Student201. Ik had het inderdaad gelezen. Dat mensen het niet goed begrijpen komt bekend voor.
Mijn familie is best wel 'koud', er word niet veel over gevoelens gepraat.
Ik heb een vriendin waarmee ik er over praat maar soms zegt ze dan ineens iets waardoor ik weer denk van oke.. dat ze het toch niet goed begrijpt.
Psycholoog luistert natuurlijk wel maarja dat is ook zijn werk.
Ook in mijn vorige relatie veel onbegrip, ex vriend werd zelfs geïrriteerd als ik er over begon en ik voelde daardoor steeds minder verbintenis.
Het is gewoon lastig omdat het zo'n 'onzichtbaar' probleem is en de problemen voor andere mensen inderdaad zo irrationeel lijken.
Met een sociale fobie is omgang met mensen natuurlijk al wat ingewikkelder. Dat niet begrepen worden helpt dan niet qua isolement.

Toch fijn om hier dan te lezen dat ik niet de enige ben

Student201 schreef: ↑

03-03-2024 14:50

Hahaha dit is zoooo herkenbaar Mia. Ik heb dat piekerkwartiertje ook ooit gedaan. Bij mij was het toen overigens de bedoeling om dat op een vast tijdstip te doen. Dus niet gaan doen als ik al aan t piekeren ben. Nee, vanavond om 7u, dan mag ik piekeren. Tussendoor mocht ik wel gedachtes opschrijven, waar ik dan 's avonds een kwartier over mocht piekeren.

Maar echt, dan kon ik de hele dag piekeren en dan tijdens dat kwartiertje dan zat ik daar echt .... Krekelgeluiden... En dan toch maar proberen te piekeren.

Ik denk dat het wel te oefenen is, net als mindfullness. Hoe vaker je het doet, hoe beter je er in wordt. Kun je straks misschien allemaal fancy figuren maken met python/matlab/excel van je statistiek

Dat checken of je niet toch piekert is ook herkenbaar (natuurlijk). Ik denk ook dat dat te oefenen is. Ben benieuwd hoe het gaat gaan. Fijn dat je er zo een goed gevoel bij hebt. En fijn dat er een stijgende lijn lijkt te zitten in hoe je je voelt. Is je gegund!

Geniet lekker van t mooie weer vandaag

Ja, dat piekerkwartiertje ken ik ook, maar daarbij gaat het om uitstellen van piekeren. Daar gaat het hier niet echt om, maar om het stoppen met piekeren.
Wat bedoel je met dat het te oefenen is? Piekeren op commando ? Lukte jou dat uiteindelijk?

Ik ben ook gewoon erg moe, want heb deze week hele slecht geslapen. Volgens mij lukt het daarom ook niet... Te moe