Angst/ paniekstoornis deel 2

Jammer dat het niet zo goed gaat, maar je mag echt wat meer op jezelf vertrouwen, hoor! Ik vind autonomie superbelangrijk dus als een behandelaar zegt dat ik met de pammetjes moet stoppen maar ik heb er eentje nodig, dan doe ik dan en daar ben ik dan ook helemaal oké mee. Jij mag dat ook!!

De psychiater gaat ook echt niet zeggen dat je te snel hebt opgegeven. Niemand behalve jijzelf kan beoordelen of je te snel hebt opgegeven! En hoe ik jouw post lees, klinkt het alsof jij dat vooral over jezelf vindt. Heel diep van binnen: vind je dat je te snel hebt opgegeven? Of zegt je angst dat? En waarom? Wat betekent het voor jou dat je "te snel" hebt opgegeven? Wil dat zeggen dat je niet je best doet, dat je het niet kunt (dat zou ik namelijk over mezelf denken- dat ik nooit van mijn angststoornis af kan komen, wat dus helemaal niets te maken heeft met of ik deze week een pammetje extra genomen heb!)? Anyway - ik weet helemaal niet of dit goed advies is, maar zo zou ik er naar kijken. Misschien kun je er iets mee.

En wat de angstgedachten betreft: voor mij zijn dat allerlei random gedachten die mijn hoofd produceert maar die ineens enorm veel angst veroorzaken. Ik kan bijvoorbeeld ineens denken: 'misschien moet ik een alpaca kopen!!'. Dat roept niet veel emoties op, dus zo'n gedachte verdwijnt dan ook weer snel. Maar je kunt ook ineens de gedachte hebben 'als ik zo lang angstig blijf, gaat mijn man misschien wel bij me weg!', en die zou wel heel veel angst kunnen veroorzaken, terwijl het in feite net zo'n random gecreëerde gedachte is als die alpaca. Aan dat soort gedachten kun je niks doen, die komen gewoon - je hebt geen enkele controle over welke gedachte er ineens opkomt, enkel op de reactie daarop. En dmv meditatie (bijvoorbeeld leaves on a stream) merk ik ze op en leer ik ze ook te laten gaan, net als de emoties die ze oproepen.

Piekeren daarentegen is (gewoonte)gedrag. Je doet hetzelf. Je kiest ervoor (ik weet het: zo voelt het echt niet!). Dus daar heb je wel controle over. Bij een gedachte kies je ervoor wat je ermee doet: ga ik serieus nadenken over die alpaca of niet? Zou mijn man echt bij me weggaan of niet? En dat nadenken kan eerst rationeel zijn (hoeveel ruimte heeft een alpaca nodig?), maar als zo'n gedachte al angst oproept zal dat nadenken ook door angst zijn gekleurd (ik kan nooit van mijn angststoornis afkomen, dus mijn man gaat definitief bij me weg!!) en dan wordt het gepieker: er over blijven malen en malen en malen.

Wat bij mij dan helpt is:
- opmerken dat je piekert en niet echt rationeel nadenkt;
- bedenken waarom je piekert: bijvoorbeeld, ik ben bang dat mijn man bij me weggaat en als ik er heel lang over 'nadenk' (i.e., pieker), kan ik mezelf zogenaamd geruststellen en gaat die angst weg, maar dat is niet echt waar, dus ik kan veilig stoppen met piekeren.
- mezelf afleiden;
- 'stop' zeggen zodra je hoofd begint te piekeren en dan bedenken: ik angst dat mijn man me gaat verlaten vanwege mijn angststoornis ,maar ik dat ie dat niet gaat doen, want hij is al mijn hele leven bij mij en houdt van mij ondanks mijn angsten (of whatever). In ieder geval gaat het erom om je gevoelens (niet per se waar) te onderscheiden van je kennis obv feiten (meestal waar). En daarna ga je verder met waar je mee bezig was.

Bij al deze trucjes moet je ze wel echt een paar dagen volhouden voor je het effect opmerkt. Je moet afstand creëren tussen jezelf en deze angsten en gepieker en dat kost wat tijd. In het begin lijkt het alsof het helemaal niet werkt, maar later merk je het echt!!

Nouja sorry voor het hele epistel. Ik vermoed dat je al deze trucjes ook wel geleerd hebt bij je behandelaar, maar als jij er niks aan hebt, misschien iemand anders. Dit is in ieder geval wat voor mij werkt, en er is ook een hele hoop wat niet werkt voor mij. Take your pick...

Succes hoor, en laat je niet teveel intimideren door je angststemmetje of de psych!!

Dankjewel voor je lange en duidelijke uitleg Mia! Je hebt dit al vaker geschreven, zoiets dergelijk. En ieders keer heb ik zoiets van "oohjaa, zo werkt het natuurlijk". Maar het dan toepassen, en vooral blijven toepassen, vind ik toch lastig. Ik verval heel snel gewoon in oude gewoontes als ik er niet heel goed met mijn hoofd bij ben.

Hoe gaat het nu met jou?

Student201 schreef: ↑

11-07-2023 13:17

Dankjewel voor je lange en duidelijke uitleg Mia! Je hebt dit al vaker geschreven, zoiets dergelijk. En ieders keer heb ik zoiets van "oohjaa, zo werkt het natuurlijk". Maar het dan toepassen, en vooral blijven toepassen, vind ik toch lastig. Ik verval heel snel gewoon in oude gewoontes als ik er niet heel goed met mijn hoofd bij ben.

Hoe gaat het nu met jou?

Mwah, met mij gaat ie matig. Om dezelfde reden als bij jou: ik verval weer in mijn oude gewoontes omdat ik te moe ben om mijn gedachten in de gaten te houden. Dus ongemerkt, terwijl ik bijvoorbeeld een puzzel maak, toch zitten te piekeren over iets, en die angst en spanning bouwt dan op. Dus de afgelopen week was erg zwaar: paniek, huilbuien, en totaal overgeleverd aan enge piekergedachten. Máár: na een paar dagen krijg ik dan toch ineens door wat er feitelijk gebeurt en kan ik ingrijpen, en nog een paar dagen later gaat het dan beter. Nu dus...

Ik voel(de) me ook echt overspannen: doodmoe, nergens zin in hebben, best veel angstgevoelens en spanning. Ik probeer dus zoveel mogelijk te slapen en rusten, en in het begin lukte dat dus niet vanwege het gepieker. Ik weet wel dat ik gewoon eigenlijk een paar weken niks moet doen, maar als mijn hoofd dan automatisch weer in de pieker-/angststand schiet, dan is niks doen ook geen pretje. Inmiddels gaat het nu dus beter; ik merk op wanneer ik (stiekem) pieker en kan dan ingrijpen (niet altijd). Als ik dan weer wat uitrust, kan ik de rest ook beter aan.

Heb vorige week een intake gehad bij een (nieuwe) haptonoom en heb volgende week een nieuwe afspraak, en ik ga die week daarna toch weer naar een psycholoog. Ik denk dat ik al heel veel geleerd heb, maar heb nog even wat sessies nodig ter terugvalpreventie want er is maar weinig voor nodig om weer in mijn oude coping terug te vallen.

Hoop dat het inmiddels wat beter gaat, Vrijdagmiddag. Ik herken je helemaal, hoor: tools inzetten lukt mij ook niet als ik in paniek ben. Is volgens mijn vorige psych heel normaal: in de paniek of diep in de angst werkt er niet zoveel, behalve het uitzitten. De tools zijn vooral om er niet zo ver in te komen... Moeilijk hoor.

Ik hoop ook dat de spanning om je zoon en werk een beetje afzwakt. Je kinderen en je werk zijn zo'n onderdeel van je leven en wie je bent dat die natuurlijk een enorme impact hebben als daar iets niet lekker loopt. En dan nog een persoonlijkheidsonderzoek - ik snap dat het hoog oploopt. Wat houdt dit onderzoek in (als je dat wilt delen hier)?

Over de haptonoom kan ik nog niet zoveel zeggen. De sessie van gisteren bestond eigenlijk vooral uit mezelf van binnenuit proberen te voelen. En om dat te doen moest ik een uur op een skippybal zitten (voeten van de vloer) en proberen om ondanks de instabiliteit van die bal, rust in mezelf en contact met de vloer te vinden (zonder die dus aan te raken). Ik snap waar de opdracht naar toe ging, maar het was toch ook wel moeilijk en een beetje vaag. Over twee weken ga ik weer en tot die tijd moet ik mezelf en de vloer gedurende de dag proberen te voelen.

Verder heb ik het ook moeilijk. Ik heb dus nog steeds overspanningsklachten, vooral enorme vermoeidheid en overprikkeling, en ben enorm bang voor een burnout. Een burnout klinkt zo eng en onzeker, en ik weet niet wat ik moet doen, en hoe lang dit gaat duren, en of dit überhaupt wel weer voorbijgaat, en ik zit zo vol angst en paniek... Pffff..... Ik wil eigenlijk alleen maar opde bank liggen slapen maar dat loopt meestal uit in piekeren en angst, dus ik weet dan niet wat ik met mezelf aan moet.

Fijn dat je mijn posts helpend vind, maar ik kan zelf al mijn tools helemaal niet inzetten momenteel. Ik ben blij om te lezen dat ik niet alleen ben, om even van me af te schrijven en gelezen te worden. Dankjewel.

Hay! Ik heb in het vorige topic wel eens meegelezen en af en toe geschreven maar het ging (gelukkig) lange tijd goed. Helaas bleef ik toch altijd last houden van een soort onderliggende angst en in tijden van veel stress maakte paniek het moeilijk om te functioneren. Uiteindelijk nu gekozen om na 15 jaar angst toch antidepressiva te proberen. Ik ben nu 1 week bezig maar het gaat niet helemaal zoals verwacht... Verhalen zijn sowieso erg wisselend van mensen die het geprobeerd hebben, ik ken iemand die nergens last van had qua bijwerkingen en wel direct de positieve effecten merkte, dus daar hoopte ik stiekem op, en kreeg dan van de huisarts te horen dat je bijwerkingen kunt krijgen zoals misselijk/hoofdpijn etc. Daar heb ik gelukkig geen last van, maar wat ik onderschat had was de toenemende angst. Ik heb niet het gevoel dat ik nergens naartoe "durf" maar zodra ik de deur uit moet schiet ik in paniek en gaat mijn lichaam in protest. Ook wel doorzetten maakt het alleen maar erger ipv beter, waardoor ik ook echt doodmoe wordt om mezelf door de dag te slepen. Daarnaast heb ik opeens weer intrusies, terwijl ik daar al langere tijd zo goed als vanaf was... en ik weet nu niet of dit binnen het kader 'normaal' valt bij het wennen aan medicatie of niet. Ik weet dat jullie dat ook niet kunnen zeggen, maar ik moest het eventjes ergens kwijt Volgende week maandag heb ik in ieder geval een afspraak bij de huisarts om te bespreken hoe verder, dus ben benieuwd hoe de komende week gaat.

& Als iemand een positief verhaal heeft over AD hoor ik het graag (:

Ik heb ook een angststoornis en gebruik antidepressiva die redelijk werkt. Ik heb nog steeds wel last van angsten en paniekaanvallen maar heb ook gemerkt dat die erger en langduriger zijn zonder medicatie. Ik zou eigenlijk mss iets kunnen verbeteren aan mijn medicatie (toch eens een ander type of dosis) want ik heb nu wel weer erg veel last, maar absoluut geen negatieve ervaringen met ad op zich.

Toen ik er de eerste keer mee begon, had ik weinig last. Na een periode stoppen en opnieuw beginnen had ik tijdens de opbouw wel last van toenemende angsten. Daarvoor kreeg ik oxazepam.

Succes; goed om vinger aan de pols te houden met huisarts voor advies! Helaas kan niemand de toekomst voorspellen over of dit het juiste type of dosis is...

Mia schreef: ↑

24-07-2023 14:15

Ik heb ook een angststoornis en gebruik antidepressiva die redelijk werkt. Ik heb nog steeds wel last van angsten en paniekaanvallen maar heb ook gemerkt dat die erger en langduriger zijn zonder medicatie. Ik zou eigenlijk mss iets kunnen verbeteren aan mijn medicatie (toch eens een ander type of dosis) want ik heb nu wel weer erg veel last, maar absoluut geen negatieve ervaringen met ad op zich.

Toen ik er de eerste keer mee begon, had ik weinig last. Na een periode stoppen en opnieuw beginnen had ik tijdens de opbouw wel last van toenemende angsten. Daarvoor kreeg ik oxazepam.

Succes; goed om vinger aan de pols te houden met huisarts voor advies! Helaas kan niemand de toekomst voorspellen over of dit het juiste type of dosis is...

Goed om te horen! Ik heb inderdaad ook oxazepam maar dat gebruik ik liever niet dagelijks. Hoe lang duurde de toenemende angsten bij jou?

Dat weet ik niet meer Ik zou ook niet kunnen zeggen in hoeverre die angsten door de antidepressiva kwamen of door mijn gedachten over het weer moeten beginnen met antidepressiva, of door nog weer een andere factor. Hoe lang ze aanhielden en waardoor ze precies veroorzaakt werden bij mij zegt ook niets over jou, helaas.

Zo, ook eens een optimistisch berichtje. Ik heb eindelijk weer eens een paar goeie dagen achter de rug en dat stemt me hoopvol. Ik heb er de afgelopen weken behoorlijk doorheen gezeten, met enorm veel angsten, piekeren, depressive gevoelens, lusteloosheid, huilbuien, enz. Vooral die wanhoop maakt het zo moeilijk: het gevoel dat niemand begrijpt wat er in je hoofd omgaat, dat niemand ziet dat je niet 'gewoon kunt stoppen met piekeren' en dat niemand je angsten serieus neemt (en terecht) terwijl ze mij keer op keer de stuipen op het lijf jagen. Komt ook nog bij dat ik een paar dagen helemaal alleen thuis ben, alleen met die vreselijk enge gedachten....

Maar goed, sinds een paar dagen klaart het weer wat op. Ik heb één onderwerp wat ik jammer genoeg niet kan delen vanwege herkenbaarheid waar ik obsessief over heb gepiekerd en dat heel veel angst en paniek veroorzaakt. Maar nu, kan ik het eindelijk een beetje laten rusten! Ik kan weer even inzien dat die gedachte idd heel eng en verdrietig is, maar dat er echt, echt niks is wat ik er aan kan doen, en dat piekeren dus ook echt, echt, écht niet helpt!

En het is moeilijk. Omdat ik er zoveel mee bezig ben geweest komt die gedachte 1000x per dag naar boven, en voel ik 1000x de drang om er over te gaan piekeren, en moet ik mezelf 1000x per dag voorhouden dat dat niet helpt. Heel vermoeiend, en soms.verlies ik die strijd eventjes. Maar nu, na een paar dagen komt die gedachte steeds minder vaak naar boven. De drang is dan nog net zo groot, maar ik hoef hem minder vaak af te slaan. En mijn angstklachten nemen nu dan ook flink af!

Anyway, ik hoop dat ik dit vol kan houden en dat ik me niet teveel uit het veld laat slaan als het een dagje niet lukt, of ik een dag wel angstig ben. Ik ga mijn best doen!! Ben nu sowieso al trots op mezelf, maar ben ook voorzichtig

Hoop dat het met jullie allemaal ook oké of misschien gewoon hartstikke goed gaat! En als dat niet zo is, dan is dat kut maar ook oké.

Hey allemaal,

Even geleden dat ik hier geschreven heb, want er is vanalles gebeurd. Meeste wel in positieve zin: ik heb ander werk waar ik voorlopig even goed zit, heb een plan voor de toekomst en zicht op een andere woning. Dat geeft allemaal al meer rust, voelt alsof dingen meer onder controle van mezelf zijn. Daardoor is de angst een stuk teruggedrongen. Ook is mijn online therapie gestart, waarbij we praten over de gedachten die ik heb en probeer die op de proef te stellen (waar of niet waar).

Wel merk ik dat ik momenteel toch wel een vrij depressieve/negatieve instelling heb. De gedachte dat mn leven momenteel zinloos is komt nu vaak naar boven en ik heb toch nog wel huilbuien om de hele situatie. Dit omdat ik qua wonen en werken nog steeds niet echt goed zit, alleen de slechte situatie is naar redelijk gegaan zeg maar (of van zwaar kut naar iets minder kut, maar nog niet heel goed). Terwijl er dus wel stappen ter verbetering zijn geweest, vind het moeilijk dit als positief te zien omdat het toch echt nog beter kan. Ik zou zo graag terug willen naar de tijd dat ik gelukkig was, iets wat ik toen helemaal niet doorhad. Dat mn ergste zorg was of ik nou die gele of rode trui in de uitverkoop moest kopen..
Een vriend zei dat ik misschien eens over antidepressiva na moest denken, grappig genoeg is dat hier ook net aan de orde gekomen. Mijn vader heeft ze ook al jaren, dus mss is het iets wat ik toch ook eens moet overwegen ivm depressieve inslag en nu de angsten erbij.

Vervelend dat je zoveel bijwerkingen hebt van je ad Monochra! Ik hoop dat je dit met de huisarts goed kan bespreken, want het klinkt niet fijn zo. Er zijn tenslotte nog meer middelen, maar dat is ook weer een kwestie van uitproberen. Iig lijkt jezelf door de dag slepen met zoveel moeite me niet de bedoeling.

Hey Mia, ik ken de wanhoop wel, idd mensen snappen niet wat er in je hoofd allemaal opkomt, dat je zelf ook wel weet dat het gekke gedachten zijn maar dat je er echt niets tegen kan doen. Of zomaar mee kan stoppen Voel me daar zo alleen in soms. Wel fijn om te lezen dat je de weg omhoog toch gevonden hebt! Het is idd vallen en opstaan, een blijvende strijd in je hoofd die je soms verliest. En dat je dan ook mild naar jezelf kan kijken, dat deze dagen er soms bij horen maar het ook weer overgaat. En het uiteindelijk beter wordt. Daar blijf ik me toch ook aan vasthouden, want er worden stappen gezet maar soms zijn het kleine, of een stapje terug. Toch gaat het pad uiteindelijk omhoog.

Sterkte allemaal met jullie strijd

Fijn dat iig je leefomstandigheden zijn verbeterd! Kun je in therapie ook naar je sombere gedachten kijken, naast je angstgedachten? Dus dat je wat afstand probeert te nemen of juist een reality check doet over de gedachte dat je leven momenteel zinloos is? Of doe je dat al?

Ik herken het, hoor! Een angststoornis kan je erg moedeloos en somber maken, ik heb ook vaak huilbuien omdat ik het allemaal niet meer zie zitten. Geen suïcidale gedachten, maar meer het idee dat ik nooit uit deze angststoornis kom. Het is erg moeilijk...

Ik heb vandaag ook een baaldag, dus je berichtje komt als geroepen . Voel me weer ineens erg angstig en piekerig. Heb ook mijn eerste afspraak met mijn therapeut gehad dus ik denk dat het daardoor komt. Morgen weer nieuwe kansen om het beter te doen...

@Mia: Goed om te lezen dat je wat goede dagen hebt gehad! Gaat het nog de goede kant op nu?

@Disney1983: Wel fijn dat je situatie iets minder slecht is en je er aan werkt om het nog beter te maken, dat is echt al super goed van je dat je niet bij de pakken neer gaat zitten! Angst en depressie is ook gewoon heel vermoeiend en zeker met dan een rottige situatie erbij snap ik goed dat je dan in de put kunt zitten. Geef jezelf de tijd en je kunt inderdaad AD overwegen. Daar even een korte update over:

Mijn bijwerkingen zijn al een stuk afgenomen! Het was eigenlijk de eerste 1,5 week waarbij ik merkte dat ik wat van slag was, maar als ik er nu op terug kijk viel het ook allemaal wel mee. Ik ben nu nog aan het ophogen en merk wel bij iedere 'aanpassing' dat ik weer super vermoeid ben een paar dagen maar dat trekt ook wel weer bij. Ik merk alleen nog niet echt verminderde angst, maar daarvoor moet ik het ook wat langer de tijd geven. Dus, nog even afwachten!

Klinkt goed, Monochra! En ja, dat is ook mijn ervaring: bij elke verandering weer effe van slag. Hoop dat de angst gauw wegtrekt, hoewel dat bij mij nog wel even duurde. Maar uiteindelijk kwam dat moment (nou, ja, geleidelijk....

Hier had ik echt wat moeilijke dagen door allerlei intense dingen. Ik had vorige week een 1e afspraak met een psycholoog. Die vond ik niks, dus maandag had ik een afspraak met een andere. Weer het hele verhaal doen... Daarna was ik de hele dag gesloopt. De dag daarna had ik een afspraak met mijn haptonoom en dat was ook erg emotioneel en intensief, en toen 's avonds had ik nog een etentje terwijl ik nog flink in de angst zat. Maar goed, het was gezellig!

Gisteren was ik dus doodop en flink overprikkeld en dan zie ik het dus meteen niet meer zitten, word ik heel pessimistisch en bedenk ik allerlei rampscenario's. Maar vandaag gaat ie weer beter!

Sorry voor alle details, maar het is wel goed om de laatste moeilijke dagen een beetje op een rijtje te zetten...

Hoop dat het jullie allemaal goed of iig manageable gaat!

@Mia, ja ik ga het daar in de therapie ook over hebben en maak er G schema's van. De helpende gedachte helpt ook vaak wel om het uiteindelijk te relativeren. Kan uren of dagen duren, het is vaak toch nog per dag overleven. En idd, dat is ontzettend vermoeiend, al gaat de ene dag beter dan de andere. Andere woonruimte is nog niet 100% zeker, nu weer gedoe met de verhuurder daarover. Zo blijft het nog even ruk allemaal, hopelijk in september wel verhuizen en dan echt tot rust gaan komen.
Kan me voorstellen dat de spanningen rondom een nieuwe therapeut weer de klachten doet toenemen. En zeker je ervaringen met verschillende therapeuten klinken vermoeiend zeg! Maar een klik is echt belangrijk, goed dat je kijkt wat past. Geen probleem dat je je struggles hier deelt, is herkenbaar hoor! Morgen weer een nieuwe dag, kijken hoe het dan weer gaat..

@Monochra: fijn om te lezen dat de bijwerkingen wegtrekken! Het kost idd tijd om te wennen, zowel lichamelijk als geestelijk. Geef jezelf de tijd, hopelijk blijft het te doen en gaat het je uiteindelijk helpen.

Ik zat te twijfelen of ik mijn eigen topic wilde openen en toen kwam ik dit topic tegen....

Ik heb al jaren therapie gehad. Momenteel geen behandeling. Laatst kreeg ik echter weer zoveel paniekaanvallen (dingetje op mijn werk dat mij triggered en zodra ik het dan bespreekbaar maak krijg ik ontzettende paniekaanvallen).

Maar goed, afgelopen dinsdag voor het eerst Oxazepam gekregen van een vervangende huisarts... en wat een wondermiddel was dat. Volgende week terug naar mijn eigen huisarts om lange termijn opties te bespreken.

Ik ben eigenlijk benieuwd naar jullie ervaring met medicijnen tegen paniekaanvallen en een angststoornis?

Disney1983 schreef: ↑

31-07-2023 17:06

Wel merk ik dat ik momenteel toch wel een vrij depressieve/negatieve instelling heb. De gedachte dat mn leven momenteel zinloos is komt nu vaak naar boven en ik heb toch nog wel huilbuien om de hele situatie. Dit omdat ik qua wonen en werken nog steeds niet echt goed zit, alleen de slechte situatie is naar redelijk gegaan zeg maar (of van zwaar kut naar iets minder kut, maar nog niet heel goed). Terwijl er dus wel stappen ter verbetering zijn geweest, vind het moeilijk dit als positief te zien omdat het toch echt nog beter kan. Ik zou zo graag terug willen naar de tijd dat ik gelukkig was, iets wat ik toen helemaal niet doorhad. Dat mn ergste zorg was of ik nou die gele of rode trui in de uitverkoop moest kopen..

Ik kom ook weer eens mee schrijven, het is echt al heel lang geleden.
Lees wel regelmatig mee maar ik kan de rust vaak niet vinden om mee te schrijven, maar ik las dit stukje en dat is voor mij zo de spijker op zijn kop.

Ik heb ook echt wel stappen gemaakt, maar dat is voornamelijk in huis, was toch veel achterstallig dus heb behoorlijk wat opgeknapt/op laten knappen en dat is iets waar ik heel erg tegenop zag dus dat is heel fijn.

Verder sport ik regelmatig en wandel veel, maar merk gewoon dat ik me in de basis echt enorm alleen voel.
Nu ook in de Zomertijd, iedereen heeft leuke plannen en ik ben toch nog veel thuis en weet gewoon niet goed hoe ik dat stuk moet veranderen.

Ik zie nog steeds overal altijd zo tegenop, werd vannacht helemaal paniekerig en bezweet wakker, gewoon puur omdat er weer wat dingen op de planning staan.

Ik ga deze week wel weer naar de huisarts, ook ivm hormonale klachten want dat is bij mij ook een grote boosdoener, maar wil ook weer met iemand praten.

Vooral ook over hoe mijn leven is gelopen en het proces van dingen aanpakken, al jaren dealen met angst en depressieve klachten. Er zit gewoon veel pijn en verdriet en ik voel gewoon niet dat ik daar in mijn omgeving over kan praten, het gaat toch vaak over andere dingen, iedereen heeft zijn eigen leven en ik toon altijd interesse maar ik wil ook weleens mijn ding kwijt maar voel die ruimte niet..

In de tussentijd loop ik in mijn eentje te zeulen met al mijn frustraties/depressieve gevoelens etc.
Dus deze week even en ander bespreken met de huisarts.

Fijn om het hier even kwijt te kunnen, hopelijk gaat het een beetje met iedereen en een voor degenen die hem kunnen gebruiken.

(Liever niet quoten trouwens)

@yesss, wat akelig dat je je zo rot voelt. Ik heb wel mensen om me heen waarmee ik erover kan praten, maar zelfs dan voel ik me nog alleen, want niemand begrijpt echt waarom ik zo bang ben terwijl er niks aan de hand is. Toch is het fijn dat ik het wel van me af kan praten, ook al wordt man er inmiddels ook gek van...

Heb je weleens ACT (acceptance and commitment therapy) geprobeerd? Ik werk sinds heel kort met een mooie therapeut en ga dus ook met ACT beginnen en het klinkt heel nuttig! Er zijn wat goede websites en mijn therapeut heeft me het boek 'The Happiness Trap' aangeraden wat heel veel uitlegt en oefeningen bevat. Het wordt ingezet bij mensen met psychische maar ook lichamelijke klachten en het idee is eigenlijk dat het leven heel vaak moeilijk is maar dat je er ondanks dat toch een waardevolle invulling aan kunt geven.

Dankjewel voor de tip Mia
Ik ken het niet, ga me er eens in verdiepen. Hopelijk ga je er ook iets aan hebben!

Merk wel dat ik er behoefte aan heb om met iemand te praten. Vooral de laatste tijd.
Merk dat het in mijn omgeving lastig is en dat ik het toch elke keer opnieuw uit moet leggen..
Heel vermoeiend eigenlijk maar ook toch wel weinig steun en begrip gehad de afgelopen jaren en dat altijd maar alleen dingen op een rij proberen te krijgen, je hoofd boven water houden, het verdriet om hoe mijn leven op bepaalde vlakken is gelopen..het is ook weleens fijn om steun te hebben of iemand die je ziet en kan ondersteunen.

Ik heb vandaag een uitnodiging voor iets gehad en daar nee op gezegd, maar dan voel ik me dus schuldig/niet sterk in mijn beslissing en dat zijn ook van die dingen waar ik graag over zou willen sparren met een goede therapeut, dat je gewoon heel je gedachtes op tafel kan gooien en ook iemand die mij leert meer op mezelf te vertrouwen ipv altijd die angst stem waardoor wat ik écht wil/voel vervaagd...

Ik ga ook niet zo heel lekker op de warme lange dagen en dat icm met mijn angststoornis, hormonale klachten, dat breekt regelmatig op.

Hoe gaat het met de rest hier? Hoe gaat het jou Vrijdagmiddag? Houd je het een beetje vol met de warme dagen?

Fijne rustige avond allemaal

Ja, irritant he, dat het zo op en neer gaat. Het is natuurlijk wel fijn dat je ook ups heb en niet alleen downs, maar ik vraag me dan toch altijd af waarom die downs moeten komen? Wat doe ik dan verkeerd? Anyway, het klinkt alsof het lekker gaat bij jou, en dat is fijn!! Lekker dat je weer wat kunt ondernemen. Hoop ook dat je hormoontherapie aanslaat! Hou ons op de hoogte!

Hier dus ook ups en downs. Die situatie waar ik het over had, en waarvoor ik bang ben, is nog niet achter de rug. Dat gaat ook nog wel een paar maandjes duren.

Toch, na een lastige maand juli, begon augustus heel goed: ik kon die situatie echt loslaten en door niet te piekeren voelde ik me een stuk beter! Echt nauwelijks angst en dacht echt dat ik de goede kant op ging. Maar daarna toch wel weer een weekje wat minder...

Ik denk dat ik in de goede tijd teveel gedaan heb (ook gewoon wat pech) en dan te moe word, en dan word ik labieler. Het lastige is dat ik op zulke dagen de hele tijd bezig ben met waarom ik me nu weer zo rot voel, en of het wel weer voorbij gaat... En dat gepieker vreet energie. Maar goed, nu wat meer uitgerust en voel ik me weer beter!

Voor ACT moest ik de afgelopen twee weken een controle registratie invullen. Wanneer en in welke situaties probeer ik controle te krijgen, wat doe ik dan, en wat zijn de gevolgen van mijn acties. Donderdag bespreek ik het met de psycholoog. Ik heb wel specifieke situaties en triggers en coping (piekeren en analyseren), maar dat wist ik al wel... En verder lees ik het boek 'The Happiness Trap', dat is erg leerzaam!

Ik ben nog niet met mijn nieuwe baan begonnen: volgende week. Ook wel erg spannend. Heb er zin in, maar zie er ook wel een beetje tegenop gezien mijn angsten. Ik denk dat ik moe zal zijn, de eerste weken en ben dan bang dat dat mijn angsten aanwakkert. Nouja, we zullen het zien!

Heel herkenbaar wat jullie allen schrijven. Bij mij is t vaak echt een loop, waar "moe zijn" toch wel een grote bijdrage in levert heb ik het idee. Zeker niet de enige, maar wel een grote.

Wanneer ik moe ben voel ik me al sneller slechter en ga ik piekeren. Dat vreet energie waardoor ik nog vermoeider ben etc etc... Daar blijf ik niet per se dagen in hangen. Het kan echt van dag te dag variëren eigenlijk wel. Uit mijn hoofd komen door wat te gaan doen kan ook wel helpen. Maar daar heb ik op zo'n moment zelden zin in...

Dat boek van ACT heb ik ook Mia. Ik ben tot nu toe een klein beetje bezig geweest met ACT en de methode spreekt me echt heel erg aan. Ik kan nog niet zeggen dat het me echt heel veel gebracht heeft, maar an sich vind ik de manier van aanpakken wel echt heel fijn. Ik zou het zeker aanraden hier eens naar te kijken!

Er is ook een Nederlandse versie van the happiness trap, maar die is heel duur. Dus als jullie geen moeite hebben met Engels zou ik die bestellen.

Weer ff afwezig geweest, want heel druk met verhuizen geweest. Daardoor helaas ook weer een terugval, terwijl ik ergens had gedacht dat het een opluchting en stap voorwaarts zou zijn vanuit de shitty situation. Dat is het ook wel, maar wel met veel chaos en onzekerheid tot gevolg. Dus weer even een down, wat ook weer niet heel gek is uiteindelijk. Maar wel weer ff moeite met slapen, erg gespannen en huilbuien. Gelukkig morgen weer therapie. Dat gaat wel goed, fijne therapeut die met schema's nu bezig is met me en dat vind ik wel nuttig.

Yess, fijn dat je herkenning vind hier en vooral je verhaal kan delen. Ook dat herken ik, net als wat Mia zegt: anderen begrijpen het vaak niet, zijn met hun eigen sores bezig en niet echt geïnteresseerd (meer) na een tijd. Jammer maar helaas. Idd fijn om met een therapeut te sparren over hoe je de situatie aangepakt hebt. En ook bedenken, bijna opgraven wat je zelf wil onder die laag angst.

Mia, hoe is het in je nieuwe baan en hoe gaat het met je angsten? Zowel spannend als een leuke uitdaging denk ik? Goed om te lezen dat ACT wat voor je doet en bedankt voor de boekentip! Het idee dat het leven moeilijk is, maar toch waardevol spreekt me ook wel aan. Soms zie ik het echt niet zitten, maar heb ik toch hoop dat ik er meer of minder regelmatig mooie momenten zijn.

Vrijdag, hopelijk doet je hormoontherapie wat om je meer in balans te krijgen. Hopelijk helpt het je om de weg naar boven te vinden en positief te blijven!

Student, ja moeheid heeft er zeker ook mee te maken, je kan toch veel minder hebben. En dan blijf je een beetje in een vicieuze cirkel hangen. Heb je iets van therapie nog op dit moment?

Sterkte allemaal

Fijn dat je verhuisd bent, Disney! Die terugval is echt hartstikke logisch, hoor. Een verhuizing is spannend, stressvol en vermoeiend - dus alle ingrediënten voor wat meer angst. Ik denk eigenlijk niet eens dat het een terugval is, maar een vrij normale reactie op iets stressvols.

Hoe is je nieuwe stekkie? Ben je er een beetje blij mee? Heb je het al een beetje leuk in kunnen richten? En woon je nu in een heel andere buurt?

Hier gaat ie niet echt top. Ik ben idd aan mijn nieuwe baan begonnen en vind het heel leuk, maar het is ook erg overweldigend. Ik ben dus erg moe en overprikkeld 's avonds. Op zich ook logisch en normaal, maar bij mij veroorzaakt het dan weer angst en paniek. Ik krijg dan namelijk gedachten als 'je kunt dit niet, door dit nieuwe werk komt je angststoornis weer helemaal terug - dat zie je nu al!' en raak dan even helemaal in paniek. Lekker dus...

Maar goed, ik ga proberen niet teveel naar die gedachten te luisten (lukt nog niet echt) en probeer het dag voor dag te nemen.

Ben ook benieuwd hoe het met de rest gaat.

Oké, het gaat al wel iets beter hier. Heel stom, maar een deel van mijn klachten bleek natuurlijk gewoon good old PMS te zijn... dat verergert mijn angsten flink, en toen ik dus ongesteld werd, was ik iets gerustgesteld dat dat een deel van de oorzaak was.

Ik ben wel echt heel moe. De eerste werkdagen sliep ik als een blok. Inmiddels heb ik zoveel in mijn hoofd (indrukken, taken, andere random shit) dat ik juist niet goed slaapt (en het is warm op onze slaapkamer). Hoop dat het beter blijft gaan, en ik een nachtje lekker slaap...

Hoe gaat het met iedereen hier?