Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
dinsdag 21 juli 2020 om 13:44
Zo. Vandaag sta ik er iets positiever in gelukkig.
@punttaart de psycholoog kwam nu met het idee van IHT. Ik vind dat best wel heftig eigenlijk maar ik kan haar keuze begrijpen. Morgen zie ik haar weer persoonlijk.
Ik heb sterk het gevoel dat ik in die drie jaar tijd van mijn angststoornis altijd erg veel hoop en kracht had. Op zo af en toe een dagje na natuurlijk als iets tegenzat. Sinds dat ik een maand geleden ineens een heftige paniekaanval kreeg terwijl ik eigenlijk mijn therapie aan het afronden was ben ik denk ik erg getriggerd. Wat als ik het helemaal niet meer kan. Wat als het niet beter wordt. Ergens voelt het alsof ik nu even mijn 'hoop' ben kwijt geraakt om het zo maar te zeggen. Met vlagen, zoals nu, voel ik deze weer en ben ik gericht op een oplossing. Helaas heb ik geen idee waarin ik die moet zoeken. Ergens voelt het voor mij wel alsof ik uitbehandeld ben bij het GGZ. Ik snap hoe angst werkt. Ik begrijp het cognitief allemaal. Wordt doodmoe van telkens weer dezelfde uitleg aan moeten horen. Ik heb de afgelopen weken gesmeekt om hulp en intensievere begeleiding maar goed. Meer dan nu eens in de twee weken bij mijn psycholoog langskomen tot ik door de wachtlijst van het specialistische ggz voor angst ben kunnen ze niet. Op nu het IHT na dan.
Ergens heb ik dan ook zoiets van oke dan wordt ik weer doorgestuurd naar de SGGZ (vorig jaar ook al gehad) en dan. Toen kreeg ik ook weer uitleg en eens in de twee weken een afspraak. Ik heb vorig jaar na een paar afspraken bij het SGGZ voor angst een groepstherapie voor emotieregulatie gevolgd. Hieraan had ik wel veel, ondanks dat angst eerder mijn probleem was, nooit helemaal begrepen maar goed. De praktische handvaten, de begeleiding van drie dagen in de week. Hierdoor heb ik toen echt stappen gemaakt. En nu? Heb ik niet alles al gehad wat het GGZ te bieden heeft.
Leuk die IHT en het zal vast wel wat uitmaken maar het voelt meer een korte termijn oplossing om mijn wanhoop periodes tijdens paniek tegen te gaan. Terwijl die naar mijn idee niet het probleem zijn. Ik ben de hoop en het vertrouwen verloren. In mezelf en mijn begeleiding. Ik weet zeker dat als ik het idee heb dat ik aan de therapie iets heb dat het weer terugkeert. Net zoals toen bij die groepstherapie. Man het ging toen beter dan ooit met me, ondanks dat het echt zwaar en moeilijk was.
Hoe zit dat bij jullie qua behandelingen? Wat hebben jullie gehad/gevolgd voor angstbehandeling? En waar hebben jullie baat bij gehad.
Ik hoop dat dit topic weer wat actiever wordt trouwens, het zou fijn zijn met lotgenoten te kunnen praten over van alles.
@punttaart de psycholoog kwam nu met het idee van IHT. Ik vind dat best wel heftig eigenlijk maar ik kan haar keuze begrijpen. Morgen zie ik haar weer persoonlijk.
Ik heb sterk het gevoel dat ik in die drie jaar tijd van mijn angststoornis altijd erg veel hoop en kracht had. Op zo af en toe een dagje na natuurlijk als iets tegenzat. Sinds dat ik een maand geleden ineens een heftige paniekaanval kreeg terwijl ik eigenlijk mijn therapie aan het afronden was ben ik denk ik erg getriggerd. Wat als ik het helemaal niet meer kan. Wat als het niet beter wordt. Ergens voelt het alsof ik nu even mijn 'hoop' ben kwijt geraakt om het zo maar te zeggen. Met vlagen, zoals nu, voel ik deze weer en ben ik gericht op een oplossing. Helaas heb ik geen idee waarin ik die moet zoeken. Ergens voelt het voor mij wel alsof ik uitbehandeld ben bij het GGZ. Ik snap hoe angst werkt. Ik begrijp het cognitief allemaal. Wordt doodmoe van telkens weer dezelfde uitleg aan moeten horen. Ik heb de afgelopen weken gesmeekt om hulp en intensievere begeleiding maar goed. Meer dan nu eens in de twee weken bij mijn psycholoog langskomen tot ik door de wachtlijst van het specialistische ggz voor angst ben kunnen ze niet. Op nu het IHT na dan.
Ergens heb ik dan ook zoiets van oke dan wordt ik weer doorgestuurd naar de SGGZ (vorig jaar ook al gehad) en dan. Toen kreeg ik ook weer uitleg en eens in de twee weken een afspraak. Ik heb vorig jaar na een paar afspraken bij het SGGZ voor angst een groepstherapie voor emotieregulatie gevolgd. Hieraan had ik wel veel, ondanks dat angst eerder mijn probleem was, nooit helemaal begrepen maar goed. De praktische handvaten, de begeleiding van drie dagen in de week. Hierdoor heb ik toen echt stappen gemaakt. En nu? Heb ik niet alles al gehad wat het GGZ te bieden heeft.
Leuk die IHT en het zal vast wel wat uitmaken maar het voelt meer een korte termijn oplossing om mijn wanhoop periodes tijdens paniek tegen te gaan. Terwijl die naar mijn idee niet het probleem zijn. Ik ben de hoop en het vertrouwen verloren. In mezelf en mijn begeleiding. Ik weet zeker dat als ik het idee heb dat ik aan de therapie iets heb dat het weer terugkeert. Net zoals toen bij die groepstherapie. Man het ging toen beter dan ooit met me, ondanks dat het echt zwaar en moeilijk was.
Hoe zit dat bij jullie qua behandelingen? Wat hebben jullie gehad/gevolgd voor angstbehandeling? En waar hebben jullie baat bij gehad.
Ik hoop dat dit topic weer wat actiever wordt trouwens, het zou fijn zijn met lotgenoten te kunnen praten over van alles.
woensdag 22 juli 2020 om 14:43
Hoi donutmetchocolade ik begrijp goed wat je schrijft over hulp, ggz, sggz en begeleiding. Ik heb ook meerdere malen hulp bij de ggz gehad. Maar het blijven gesprekken, en ook ik begrijp in mijn hoofd goed wat angst is en wat t doet. Maar het toepassen en echt mijn gedachtes veranderen, dat lukt mij niet.
Ik had altijd de hoop dat therapie 'de gouden tip ' ofzo had. Maar die is er niet.
Je schrijft dat je de hoop en vertrouwen in jezelf en je begeleiding kwijt ben. Maar verwacht je misschien niet teveel van je begeleiding? Ze kunnen, denk ik, niet veel meer dan wat ze doen. Je zei dat je veel baat had bij groepstherapie. Kun je dat niet nogmaals krijgen? En soort herhaling?
Zelf heb ik geen hulp meer via de ggz. Ik ben sinds kort weer begonnen bij een wat meer alternatieve vorm van therapie. Helaas zelf betalen, maar meer praktische hulp, tips etc. Gaat ook mijn paniek en angst niet weg krijgen, maar ik hoop er weer wat beter mee om te gaan.
Ik had altijd de hoop dat therapie 'de gouden tip ' ofzo had. Maar die is er niet.
Je schrijft dat je de hoop en vertrouwen in jezelf en je begeleiding kwijt ben. Maar verwacht je misschien niet teveel van je begeleiding? Ze kunnen, denk ik, niet veel meer dan wat ze doen. Je zei dat je veel baat had bij groepstherapie. Kun je dat niet nogmaals krijgen? En soort herhaling?
Zelf heb ik geen hulp meer via de ggz. Ik ben sinds kort weer begonnen bij een wat meer alternatieve vorm van therapie. Helaas zelf betalen, maar meer praktische hulp, tips etc. Gaat ook mijn paniek en angst niet weg krijgen, maar ik hoop er weer wat beter mee om te gaan.
donderdag 23 juli 2020 om 12:19
Donutmetchocolade. Ik heb eerst hulp gehad bij een kleinere instelling, een gesprek om de 3 weken. Dat bleek uiteindelijk na 2 jaar(!) niet te werken, ik bleef dingen ontwijken. Toen moest ik kiezen, opname of deeltijd. Dus deeltijd gaan doen bij een grotere instelling en dat heeft me zóveel beter geholpen. Mijn programma bestond uit creatieve therapie, psychomotore therapie, dramatherapie en iedere week een gesprek met mijn spv-er. Doodeng, want het was in groepjes en ik durfde al een paar jaar nauwelijks nog onder de mensen te komen. (Pestverleden heeft me echt getraumatiseerd op de een of andere manier) Uiteindelijk ontdekte ik zo dat er ook aardige mensen bestaan.
Via de deeltijdafdeling kwam ik terecht bij arbeidstherapie. Voor mij het allerengste en heel confronterend, want de meerderheid van de personen die daar therapie deden was man. (Ik heb meerdere nare ervaringen gehad met mannen/relaties, dus nog een trauma erbij) In het begin ging ik er huilend en met de nodige paniekaanvallen naartoe. Maar uiteindelijk vond ik daar ook weer mijn draai.
Nu zit ik bij het FACT en ga 3 keer per week naar dagbesteding. Betaald werk zit er niet in, dat is wel iets waar ik me erg depri over kan voelen omdat ik als jongvolwassenen toch een heel ander toekomstbeeld had. Opgeklommen via vmbo/svo naar vmbo tl naar havo, nog een halfjaar HBO social work gedaan, maar toen al sluimerende angstklachten die gaandeweg steeds heftiger werden.
Voor de rest gaat het hier... redelijk. Vorige week noodgedwongen een paar dagen een merkwissel gehad van de AD en daar reageerde ik heftig op. Stijf loopje, moe, duizelig, heel traag in mijn hoofd, darmklachten. En volgens mijn apotheker kan dat niet, want "de werkzame stof is precies hetzelfde." Uiteindelijk waren mijn vertrouwde pillen weer leverbaar, binnen een dag trokken de ergste bijwerkingen weg, maar wat heb ik me achteraf weer geërgerd.
Via de deeltijdafdeling kwam ik terecht bij arbeidstherapie. Voor mij het allerengste en heel confronterend, want de meerderheid van de personen die daar therapie deden was man. (Ik heb meerdere nare ervaringen gehad met mannen/relaties, dus nog een trauma erbij) In het begin ging ik er huilend en met de nodige paniekaanvallen naartoe. Maar uiteindelijk vond ik daar ook weer mijn draai.
Nu zit ik bij het FACT en ga 3 keer per week naar dagbesteding. Betaald werk zit er niet in, dat is wel iets waar ik me erg depri over kan voelen omdat ik als jongvolwassenen toch een heel ander toekomstbeeld had. Opgeklommen via vmbo/svo naar vmbo tl naar havo, nog een halfjaar HBO social work gedaan, maar toen al sluimerende angstklachten die gaandeweg steeds heftiger werden.
Voor de rest gaat het hier... redelijk. Vorige week noodgedwongen een paar dagen een merkwissel gehad van de AD en daar reageerde ik heftig op. Stijf loopje, moe, duizelig, heel traag in mijn hoofd, darmklachten. En volgens mijn apotheker kan dat niet, want "de werkzame stof is precies hetzelfde." Uiteindelijk waren mijn vertrouwde pillen weer leverbaar, binnen een dag trokken de ergste bijwerkingen weg, maar wat heb ik me achteraf weer geërgerd.
zondag 26 juli 2020 om 22:04
Hoi Donut, ik heb de laatste tijd weinig meegeschreven, maar hier wil ik graag op reageren. Na meerdere jaren cognitieve- en praat- en gedragstherapie, was voor mijn de grote eye-opener een lichamelijke therapie. In groep dan nog wel. Daar hadden ze in het begin niet mee aan moeten komen (lichaam. groep. de horror ), maar na een paar jaar pleinvrees was ik bereid alles te proberen. Voor mij was het de grote zet richting beterschap. Ik zit namelijk nogal in mijn hoofd, ben analytisch, begreep het mechanisme van de angst prima. Maar dat was niet genoeg om hem aan te pakken. Ik moest juist uit mijn hoofd. Ook mijn lichaam moest leren dat ik wél goed genoeg ben.DonutMetChocolade schreef: ↑21-07-2020 13:44
Ergens voelt het voor mij wel alsof ik uitbehandeld ben bij het GGZ. Ik snap hoe angst werkt. Ik begrijp het cognitief allemaal. Wordt doodmoe van telkens weer dezelfde uitleg aan moeten horen. Ik heb de afgelopen weken gesmeekt om hulp en intensievere begeleiding maar goed. Meer dan nu eens in de twee weken bij mijn psycholoog langskomen tot ik door de wachtlijst van het specialistische ggz voor angst ben kunnen ze niet. Op nu het IHT na dan.
Hoe zit dat bij jullie qua behandelingen? Wat hebben jullie gehad/gevolgd voor angstbehandeling? En waar hebben jullie baat bij gehad.
Ik hoop dat dit topic weer wat actiever wordt trouwens, het zou fijn zijn met lotgenoten te kunnen praten over van alles.
Toen ik begon, vond ik het eng en zweverig, maar heb er enorm veel baat bij gehad. Ik had pessotherapie, maar er zijn meerdere lichamelijk therapieën, en je zou ook aan bijvoorbeeld EMDR of schematherapie kunnen denken. En medicatie heeft me als ondersteuning ook goed geholpen, zonder zou ik er waarschijnlijk niet zo goed aan toe zijn, angstgewijs.
Ik wens je wijsheid en veel goede hulp.
zondag 26 juli 2020 om 22:39
Ik heb 1,5 jaar schematherapie gehad. Eerst wekelijks, toen tweewekelijks.
Heb daar niet voldoende aan gehad, veel gewroet in het verleden en weinig handvaten, waardoor ik me niet beter ging voelen.
Nu heb ik me aangemeld bij een andere instantie voor SGGZ en start daar in augustus.
Maar ook voor mij heeft medicatie me echt uit het diepste dal gehaald.
Heb daar niet voldoende aan gehad, veel gewroet in het verleden en weinig handvaten, waardoor ik me niet beter ging voelen.
Nu heb ik me aangemeld bij een andere instantie voor SGGZ en start daar in augustus.
Maar ook voor mij heeft medicatie me echt uit het diepste dal gehaald.
maandag 27 juli 2020 om 14:25
hallo allemaal
ik ben nieuw hier ,misschien rare angst maar ben bang van me denken
zit in periode van niet lekker in me vel zitten ,maar pieker en denk heel de dag
en waar over waar ik nu in zit? t niet lekker in me vel zitten gaat t wel weer over
de hele dag maar mee bezig soort obsessie hoe kom ik eruit hoe stopt dat denken hier aan t geeft angst steeds t denken aan wordt ik ooit weer mezelf .. t hoofdje gaat maar ..die drukte .. t bewust zijn wat ik denk ... je wordt er naar van .. ochtend sta ik op en gelijk hoe voel ik me vandaag ? daar gaan we weer weer een dag met angst
en waar voor ik angst heb presies weet ik niet .. t is een angstgevoel die mee loopt de hele dag
ik ben nieuw hier ,misschien rare angst maar ben bang van me denken
zit in periode van niet lekker in me vel zitten ,maar pieker en denk heel de dag
en waar over waar ik nu in zit? t niet lekker in me vel zitten gaat t wel weer over
de hele dag maar mee bezig soort obsessie hoe kom ik eruit hoe stopt dat denken hier aan t geeft angst steeds t denken aan wordt ik ooit weer mezelf .. t hoofdje gaat maar ..die drukte .. t bewust zijn wat ik denk ... je wordt er naar van .. ochtend sta ik op en gelijk hoe voel ik me vandaag ? daar gaan we weer weer een dag met angst
en waar voor ik angst heb presies weet ik niet .. t is een angstgevoel die mee loopt de hele dag
dinsdag 28 juli 2020 om 11:22
Ik herken het. Ben er nog dames.goldster schreef: ↑27-07-2020 14:25hallo allemaal
ik ben nieuw hier ,misschien rare angst maar ben bang van me denken
zit in periode van niet lekker in me vel zitten ,maar pieker en denk heel de dag
en waar over waar ik nu in zit? t niet lekker in me vel zitten gaat t wel weer over
de hele dag maar mee bezig soort obsessie hoe kom ik eruit hoe stopt dat denken hier aan t geeft angst steeds t denken aan wordt ik ooit weer mezelf .. t hoofdje gaat maar ..die drukte .. t bewust zijn wat ik denk ... je wordt er naar van .. ochtend sta ik op en gelijk hoe voel ik me vandaag ? daar gaan we weer weer een dag met angst
en waar voor ik angst heb presies weet ik niet .. t is een angstgevoel die mee loopt de hele dag
Nu vakantie tijd meer tijd om te piekeren en doemdenken. Was gisteren naar een tuincentrum: was savonds kapot vd prikkels en daardoor een gevolg:weer zo angstig en slecht geslapen.
En afspraken bij de psy. zijn nog steeds telefonisch..Geeft mij echt geen voldoening.
@Libe al bevallen?
@eviva;wat is schema therapie precies? Zal het ook ff googlen.
Hoe is het met de rest?
dinsdag 28 juli 2020 om 11:46
hallo
fijn dat je t herkend rammie
ook t vele huilen gewoon zo bang van dat gedenk
zal ik ooit nog ergens anders aan kunnen denken
dan alleen maar bezig zijn met me gevoel gedenk
nog niet eens echt piekeren
er hangt maar een angstgevoel de hele dag in me hele lijf
zelfd tijdens afleiding.
slik nu 3 weken AD hoop dat t daar wat voor gaat doen ben t zo zat
met alles wat ik doe lopen gedachten denken mee
wil me zelf zo graag terug
soms durf ik gewoon niks te doen . omdat ik me mezelf niet voel
en t huilen me nader staat voel me zo rot hier mee
de ochtend helemaal een crime
komt t ooit goed
groetjes
fijn dat je t herkend rammie
ook t vele huilen gewoon zo bang van dat gedenk
zal ik ooit nog ergens anders aan kunnen denken
dan alleen maar bezig zijn met me gevoel gedenk
nog niet eens echt piekeren
er hangt maar een angstgevoel de hele dag in me hele lijf
zelfd tijdens afleiding.
slik nu 3 weken AD hoop dat t daar wat voor gaat doen ben t zo zat
met alles wat ik doe lopen gedachten denken mee
wil me zelf zo graag terug
soms durf ik gewoon niks te doen . omdat ik me mezelf niet voel
en t huilen me nader staat voel me zo rot hier mee
de ochtend helemaal een crime
komt t ooit goed
groetjes
dinsdag 28 juli 2020 om 12:33
@Laflamande Bedankt voor het delen! Ik ken die vorm van therapie die jij beschrijft niet maar mijn psycholoog wilt nu dat ik inderdaad schematherapie in groepsvorm ga doen. Voor mij zit het ook vooral in mijn lichaam. Mijn hoofd snapt het allemaal wel. Ik ga er eens even wat meer over die lichamelijke therapie opzoeken!
dinsdag 28 juli 2020 om 14:41
Rammie: schematherapie is erop gericht dat je bepaalde patronen hebt ontwikkeld Bjvoorbeeld: jezelf wegcijferen (onderwerpen), overcompenseren, snel boos/ verdrietig worden, teveel hooi op je vork nemen, etc.
Ze hebben daar mooie namen voor maar leg het ff op mijn eigen manier uit.
Het doel is dat je de patronen gaat ombuigen naar "gezond" gedrag/ gevoelens.
Hiervoor moet je eerst uitzoeken waar je tegenaan loopt.
Vervolgens ga je uitzoeken hoe deze patronen zijn ontstaan (vaak ontstaan in de tijd dat je kind was), bijvoorbeeld door mishandeling, een scheiding, liefde en aandacht tekort gekomen etc.
Daarna moet je gaan leren hoe je die patronen kunt ombuigen.
Ik denk dat het best effectief kan zijn, alleen mijn therapeut deed vooral veel wroeten in het verleden, waardoor ik me nog rotter ging voelen (en steeds meer moeite met mijn ouders kreeg door de bewustwording wat we allemaal fout is gegaan vroeger) en uiteindelijk kreeg ik veel te weinig handvaten om met deze gevoelens om te gaan.
Na 1,5 jaar voelde ik me nog niet beter.
Ik heb me nu bij een andere instelling aangemeld en dan hoop ik dat er minder gewroet wordt in het verleden en ik juist meer handvaten voor het heden krijg.
Er zijn mensen die er wel veel baat bij hebben gehad.
Ze hebben daar mooie namen voor maar leg het ff op mijn eigen manier uit.
Het doel is dat je de patronen gaat ombuigen naar "gezond" gedrag/ gevoelens.
Hiervoor moet je eerst uitzoeken waar je tegenaan loopt.
Vervolgens ga je uitzoeken hoe deze patronen zijn ontstaan (vaak ontstaan in de tijd dat je kind was), bijvoorbeeld door mishandeling, een scheiding, liefde en aandacht tekort gekomen etc.
Daarna moet je gaan leren hoe je die patronen kunt ombuigen.
Ik denk dat het best effectief kan zijn, alleen mijn therapeut deed vooral veel wroeten in het verleden, waardoor ik me nog rotter ging voelen (en steeds meer moeite met mijn ouders kreeg door de bewustwording wat we allemaal fout is gegaan vroeger) en uiteindelijk kreeg ik veel te weinig handvaten om met deze gevoelens om te gaan.
Na 1,5 jaar voelde ik me nog niet beter.
Ik heb me nu bij een andere instelling aangemeld en dan hoop ik dat er minder gewroet wordt in het verleden en ik juist meer handvaten voor het heden krijg.
Er zijn mensen die er wel veel baat bij hebben gehad.
dinsdag 28 juli 2020 om 15:25
@Rammie: nee, ben nog niet bevallen. Vind het wel echt enorm spannend worden, want ik ben vrijdag uitgerekend. Heb regelmatig last van plotselinge beenkrampen en 's nachts slaap ik onrustig. Verder veel zorgen over de bevalling. Vooral het niet weten waar ik aan toe ben vind ik lastig.
Hebben jullie trouwens ook last van overgevoeligheid voor bepaalde patronen in kleuren of in winkels? Ik merk dat ik me daar soms enorm raar door ga voelen. Las ook nog een artikel over prikkelgevoeligheid bij mensen met hersenletsel en daar herken ik veel in. Ook die extreme moeheid/hersenmist. Ik heb vroeger wel epilepsie gehad, maar zou dit ook voor HSPers gelden?
https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevo ... rsenletsel
Hebben jullie trouwens ook last van overgevoeligheid voor bepaalde patronen in kleuren of in winkels? Ik merk dat ik me daar soms enorm raar door ga voelen. Las ook nog een artikel over prikkelgevoeligheid bij mensen met hersenletsel en daar herken ik veel in. Ook die extreme moeheid/hersenmist. Ik heb vroeger wel epilepsie gehad, maar zou dit ook voor HSPers gelden?
https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevo ... rsenletsel
Groetjes!
dinsdag 28 juli 2020 om 18:09
Het gaat opschieten Libe.libe schreef: ↑28-07-2020 15:25@Rammie: nee, ben nog niet bevallen. Vind het wel echt enorm spannend worden, want ik ben vrijdag uitgerekend. Heb regelmatig last van plotselinge beenkrampen en 's nachts slaap ik onrustig. Verder veel zorgen over de bevalling. Vooral het niet weten waar ik aan toe ben vind ik lastig.
Hebben jullie trouwens ook last van overgevoeligheid voor bepaalde patronen in kleuren of in winkels? Ik merk dat ik me daar soms enorm raar door ga voelen. Las ook nog een artikel over prikkelgevoeligheid bij mensen met hersenletsel en daar herken ik veel in. Ook die extreme moeheid/hersenmist. Ik heb vroeger wel epilepsie gehad, maar zou dit ook voor HSPers gelden?
https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevo ... rsenletsel
Ik ben Uber gevoelig voor prikkels.
Boodschappen doen met al die schappen vol met spullen is ook echt geen pretje voor mij.
Ik heb Adhd.
woensdag 29 juli 2020 om 06:02
Ik heb dat ook, die overgevoeligheid. Onder meer van tl-licht of fel licht in supermarkten. (En überhaupt voor drukke plekken.) Ben er alleen nog niet achter of dit echt fysieke overgevoeligheid is (heb er bijvoorbeeld meer last van als mijn bloedsuikerspiegel laag is) of psychisch (heb er ook meer last van als ik al angstig was voor ik de winkel binnenga).
woensdag 29 juli 2020 om 06:44
Laflamande, ik heb juist het idee dat de prikkels in de supermarkt bijvoorbeeld, me onrustig en daardoor angstig maken.
Mijn moeder zei dat ik het als kind al had, als ik op drukke plekken kwam, of bijvoorbeeld in een zwembad waar het een beetje galmt en druk was, raakte ik helemaal in paniek.
Interessant materie, overprikkeling en angst.
Mijn moeder zei dat ik het als kind al had, als ik op drukke plekken kwam, of bijvoorbeeld in een zwembad waar het een beetje galmt en druk was, raakte ik helemaal in paniek.
Interessant materie, overprikkeling en angst.
woensdag 29 juli 2020 om 11:31
Hallo goldster, welkom hier.
Die overprikkeling en angst is precies waar ook ik al een tijdje mee loop. Soms ben ik (een beetje) gespannen (bv als ik ga winkelen) maar door alle geluid, kleuren, mensen raak ik overprikkeld en van die lichamelijke sensaties raak ik angstig. Als ik honger heb of mijn bloedsuikerspiegel laag is, zoals laflamande zegt, is t erger.
Ik zeg wel eens dat mijn angst begint door overprikkeling. En hoe ik die lichamelijke sensaties dan interpreteer (Als gevaar/ eng/ moet NU weg) dat is mijn angst stoornis.
Ik heb dit vroeger nooit zo sterk gehad,
maar na mijn 1e burn out / instorting en daarbij verkeerde medicatie (veel te hoge dosering), is die prikkel gevoeligheid gebleven. Ik ben wel eens bang dat er toen wat blijvends is stuk gegaan in mijn hoofd.
Maar misschien is dat ook weer mijn angst die spreekt..
Hier gaat alles weer beter, ik had echt veel last, maar dat heb ik vaker voordat we op vakantie gaan. Nu zijn we er, het is dichtbij huis, eigen huis in een groene omgeving en ik voel me weer beter. Ik weet inmiddels dat mijn angst ook mee gaat op vakantie, dus ben niet meer zo teleurgesteld, als ik toch last heb.
Iemand gaf me laatst de tip om het doemdenken in te perken. Ze zei: Je mag 3 kringen verder denken. Dus bv je moet ergens heen en je vind t spannend. Dat is stap 1.
Je denkt, als ik maar niet naar wordt daar, stap/ kring 2. Ik zou daarna denken, ik ga vast flauwvallen , stap (kring 3) en dan stoppen met denken en terug naar stap 1.
' ik ga ergens heen en vind t spannend'. Het helpt mij om niet binnen 10 seconden bij de meest vreselijke scenario's te komen. Het is wel oefenen, maar t geeft me ook inzicht in hoe snel mijn gedachten van 0 naar 100 gaan.
Ik hoop dat ik t duidelijk is, vive t altijd lastig uitleggen schriftelijk.
Gaan jullie nog op vakantie?
Libe, meid, zet m op, spannend die uitgerekende datum! Ik denk aan je
Die overprikkeling en angst is precies waar ook ik al een tijdje mee loop. Soms ben ik (een beetje) gespannen (bv als ik ga winkelen) maar door alle geluid, kleuren, mensen raak ik overprikkeld en van die lichamelijke sensaties raak ik angstig. Als ik honger heb of mijn bloedsuikerspiegel laag is, zoals laflamande zegt, is t erger.
Ik zeg wel eens dat mijn angst begint door overprikkeling. En hoe ik die lichamelijke sensaties dan interpreteer (Als gevaar/ eng/ moet NU weg) dat is mijn angst stoornis.
Ik heb dit vroeger nooit zo sterk gehad,
maar na mijn 1e burn out / instorting en daarbij verkeerde medicatie (veel te hoge dosering), is die prikkel gevoeligheid gebleven. Ik ben wel eens bang dat er toen wat blijvends is stuk gegaan in mijn hoofd.
Maar misschien is dat ook weer mijn angst die spreekt..
Hier gaat alles weer beter, ik had echt veel last, maar dat heb ik vaker voordat we op vakantie gaan. Nu zijn we er, het is dichtbij huis, eigen huis in een groene omgeving en ik voel me weer beter. Ik weet inmiddels dat mijn angst ook mee gaat op vakantie, dus ben niet meer zo teleurgesteld, als ik toch last heb.
Iemand gaf me laatst de tip om het doemdenken in te perken. Ze zei: Je mag 3 kringen verder denken. Dus bv je moet ergens heen en je vind t spannend. Dat is stap 1.
Je denkt, als ik maar niet naar wordt daar, stap/ kring 2. Ik zou daarna denken, ik ga vast flauwvallen , stap (kring 3) en dan stoppen met denken en terug naar stap 1.
' ik ga ergens heen en vind t spannend'. Het helpt mij om niet binnen 10 seconden bij de meest vreselijke scenario's te komen. Het is wel oefenen, maar t geeft me ook inzicht in hoe snel mijn gedachten van 0 naar 100 gaan.
Ik hoop dat ik t duidelijk is, vive t altijd lastig uitleggen schriftelijk.
Gaan jullie nog op vakantie?
Libe, meid, zet m op, spannend die uitgerekende datum! Ik denk aan je
maandag 3 augustus 2020 om 18:45
Hi mensen, alweer een tijdje geleden dat ik hier voor het laatst postte. Ik zal jullie posts weer eens teruglezen, er zijn ook een paar nieuwelingen zag ik, dat is altijd mooi, want herkenning is fijn.
Het ging een tijdje een stuk beter met me, maar nu heb ik weer een inzinking. Vandaag kwam mijn emetofobie weer opzetten, angst voor overgeven. Afgelopen weekend heb ik buikgriep gehad en helaas, ook moest ik doen waar ik zo bang voor ben. Op zich heb ik dat overleefd, maar nu net liep ik voor het eerst weer over straat en driemaal raden: vlak voor mij begint een man te....doen waar ik zo bang voor ben. Zó vies! Ik ben heel snel doorgelopen.
Maar nu ben ik dus heel erg bang dat ik door hem weer ziek word, want stel, hij heeft een virus, dan kan zich dat door de lucht verspreiden. En volgens mij kan je een virus best twee keer krijgen?
Ik hoop heel erg dat hij dronken was, of een blower, want zo zag hij er eigenlijk wel uit.
Maar ik blijf maar piekeren en malen, en ik weet dat ik er nu niets meer aan kan doen, maar ik wil niet wéér ziek worden want ik voelde me zo vreselijk!
Help
Het ging een tijdje een stuk beter met me, maar nu heb ik weer een inzinking. Vandaag kwam mijn emetofobie weer opzetten, angst voor overgeven. Afgelopen weekend heb ik buikgriep gehad en helaas, ook moest ik doen waar ik zo bang voor ben. Op zich heb ik dat overleefd, maar nu net liep ik voor het eerst weer over straat en driemaal raden: vlak voor mij begint een man te....doen waar ik zo bang voor ben. Zó vies! Ik ben heel snel doorgelopen.
Maar nu ben ik dus heel erg bang dat ik door hem weer ziek word, want stel, hij heeft een virus, dan kan zich dat door de lucht verspreiden. En volgens mij kan je een virus best twee keer krijgen?
Ik hoop heel erg dat hij dronken was, of een blower, want zo zag hij er eigenlijk wel uit.
Maar ik blijf maar piekeren en malen, en ik weet dat ik er nu niets meer aan kan doen, maar ik wil niet wéér ziek worden want ik voelde me zo vreselijk!
Help
't Is al met al een heel gedoe
maandag 3 augustus 2020 om 18:56
Pingu! Wat vervelend!
Had je niet het gevoel dat doordat het gebeurde, het eigenlijk misschien wel mee viel?
Vaak maak je dingen zelf groter of erger dan ze zijn en is het misschien weleens goed om weer eens te ervaren.
En dan zie je dat je er ook weer uit komt . Gelukkig is het zo met overgeven dat het vaak maar 12 a 24 uur duurt en dan klaar is.
Maar ik snap dat het heel vervelend is hoor!
Sowieso zijn angsten heel vervelend.
Ik heb ze dan niet over spugen, maar wel over andere zaken.
Had je niet het gevoel dat doordat het gebeurde, het eigenlijk misschien wel mee viel?
Vaak maak je dingen zelf groter of erger dan ze zijn en is het misschien weleens goed om weer eens te ervaren.
En dan zie je dat je er ook weer uit komt . Gelukkig is het zo met overgeven dat het vaak maar 12 a 24 uur duurt en dan klaar is.
Maar ik snap dat het heel vervelend is hoor!
Sowieso zijn angsten heel vervelend.
Ik heb ze dan niet over spugen, maar wel over andere zaken.
maandag 3 augustus 2020 om 20:17
hoi hoi
met mij gaat t niet goed een echte huil/angst dag t gevoel dat ik alles kwijt ben .zit alleen maar in me eigen wereldje me eigen hoofdje .. alles lijkt weg net of ik er niet meer ben .hang met me gedachten alleen maar in de periode dat ik niet ziek was ...men wat had ik t naar me zin. nu alleen maar angst dat dat nooit meer teug komt
nooit meer mezelf wordt ..t gevoel doet zo verdomd pijn t lijkt of alles weg is . ben alleen maar aan t janken en soms echt overstuur van angst dat ik altijd zo blijf .. beelden in me hoofd van wat ik deed in me goede periode doen pijn .t doet ook allemaal zo pijn ben mezelf zo kwijt .. alles geeft angst alles voelt anders wordt er ook zo somber van .de hele dag er maar mee bezig . steeds weer die angstgedachte komt t wel goed .. t gevoel ik ben ongeneeslijk ziek .. stomme gedachte
met mij gaat t niet goed een echte huil/angst dag t gevoel dat ik alles kwijt ben .zit alleen maar in me eigen wereldje me eigen hoofdje .. alles lijkt weg net of ik er niet meer ben .hang met me gedachten alleen maar in de periode dat ik niet ziek was ...men wat had ik t naar me zin. nu alleen maar angst dat dat nooit meer teug komt
nooit meer mezelf wordt ..t gevoel doet zo verdomd pijn t lijkt of alles weg is . ben alleen maar aan t janken en soms echt overstuur van angst dat ik altijd zo blijf .. beelden in me hoofd van wat ik deed in me goede periode doen pijn .t doet ook allemaal zo pijn ben mezelf zo kwijt .. alles geeft angst alles voelt anders wordt er ook zo somber van .de hele dag er maar mee bezig . steeds weer die angstgedachte komt t wel goed .. t gevoel ik ben ongeneeslijk ziek .. stomme gedachte
maandag 3 augustus 2020 om 20:32
Pingu, wat naar zeg! Ik ben daar ook heel bang voor en om anderen dit zien doen kan ik niet aan. Soms zie ik het op straat liggen en dan word ik daar zelf onwel van. Moet bijna bevallen en ben heel bang dat ik het dan moet, ook al heb ik het de hele zwangerschap niet gehoeven, maar ben wel veel misselijk geweest. Probeer je gedachten maar af te leiden, dat helpt bij mij altijd wel.
Ik ben inmiddels 3 dagen over mijn uitgerekende datum en het gaat niet echt geweldig. Ben enorm moe, kan de hele dag wel slapen en ik heb nergens meer zin in. Mijn buik voelt vervelend en hard, bij elk krampje raak ik in de stress en 's nachts lig ik niet lekker omdat ik alleen maar op mijn zij kan liggen. Ik slaap onrustig, schrik snel wakker, ben bang om de controle over mezelf te verliezen. Telkens denk ik, het gaat vast nu gebeuren en dan gebeurt er weer niks. Het is geestelijk vrij uitputtend. Ik heb het gevoel dat me iets vreselijks boven het hoofd hangt, extreme pijn, angst en misschien wel een lange bevalling met complicaties, waar ik niet aan kan ontkomen. Ik weet dat ik dit waarschijnlijk te zwart zie, maar ik kan de gedachte zo moeilijk loslaten. Ik hoop in elk geval niet dat ik straks alsnog een medische bevalling krijg, wat ik niet wil en durf. Ik lees nu mijn boek: "als bevallen spannend is" nog maar een keer, misschien helpt dat om het allemaal wat minder vanuit mijn angst te bekijken.
goldster: sterkte! Misschien helpt het om te bedenken dat het over gaat en dat je lichamelijk wel gezond bent, ook al is dat op zo'n moment heel moeilijk.
Ik ben inmiddels 3 dagen over mijn uitgerekende datum en het gaat niet echt geweldig. Ben enorm moe, kan de hele dag wel slapen en ik heb nergens meer zin in. Mijn buik voelt vervelend en hard, bij elk krampje raak ik in de stress en 's nachts lig ik niet lekker omdat ik alleen maar op mijn zij kan liggen. Ik slaap onrustig, schrik snel wakker, ben bang om de controle over mezelf te verliezen. Telkens denk ik, het gaat vast nu gebeuren en dan gebeurt er weer niks. Het is geestelijk vrij uitputtend. Ik heb het gevoel dat me iets vreselijks boven het hoofd hangt, extreme pijn, angst en misschien wel een lange bevalling met complicaties, waar ik niet aan kan ontkomen. Ik weet dat ik dit waarschijnlijk te zwart zie, maar ik kan de gedachte zo moeilijk loslaten. Ik hoop in elk geval niet dat ik straks alsnog een medische bevalling krijg, wat ik niet wil en durf. Ik lees nu mijn boek: "als bevallen spannend is" nog maar een keer, misschien helpt dat om het allemaal wat minder vanuit mijn angst te bekijken.
goldster: sterkte! Misschien helpt het om te bedenken dat het over gaat en dat je lichamelijk wel gezond bent, ook al is dat op zo'n moment heel moeilijk.
Groetjes!
maandag 3 augustus 2020 om 20:57
@Libe, wat fijn dat je een boek hebt dat je helpt, ik heb ook van die boeken die ik kan openslaan als ik bepaalde steun nodig heb.
Rot dat jij ook emetofobie hebt. Het is echt heel naar. Over wat ik vandaag heb gezien, kom ik voorlopig niet meer heen. In mijn hoofd heb ik daarna de hele tijd "rozen en lavendel, rozen en lavendel" gezegd, om mezelf af te leiden en te denken aan mooie dingen.
Ik hou erg van rozen en lavendel, dat begrijp je nu.
Ik hoop dat je een voorspoedige bevalling hebt!
@goldster, o, je bent aan het opbouwen, dat kan pittig zijn. Heb je een goede psychiater?
Rot dat jij ook emetofobie hebt. Het is echt heel naar. Over wat ik vandaag heb gezien, kom ik voorlopig niet meer heen. In mijn hoofd heb ik daarna de hele tijd "rozen en lavendel, rozen en lavendel" gezegd, om mezelf af te leiden en te denken aan mooie dingen.
Ik hou erg van rozen en lavendel, dat begrijp je nu.
Ik hoop dat je een voorspoedige bevalling hebt!
@goldster, o, je bent aan het opbouwen, dat kan pittig zijn. Heb je een goede psychiater?
't Is al met al een heel gedoe
dinsdag 4 augustus 2020 om 08:52
He pingu, dikke knuffel voor jou, wat rot om weer met je angsten geconfronteerd te worden. Ik hoop dat je je snel weer waar beter gaat voelen.
Goldster die klote rotangst ook. Ik hoop dat je ad gaat aanslaan en je er wat rust en vertrouwen krijgt.
Libe ooh die uitgerekende datum die komt... en weer voorbij gaat... Ik weet nog dat ik erg naar die datum toe leefde, als een soort houvast. Maar ook bij mij kwam deze datum en gebeurde er niks... het komt echt goed, je gaat dit gewoon echt doen!
Ik hoop dat je boek je wat gaat helpenen geef verder vooral lekker toe aan je vermoeidheid.
Dikke knuffel voor iedereen
Goldster die klote rotangst ook. Ik hoop dat je ad gaat aanslaan en je er wat rust en vertrouwen krijgt.
Libe ooh die uitgerekende datum die komt... en weer voorbij gaat... Ik weet nog dat ik erg naar die datum toe leefde, als een soort houvast. Maar ook bij mij kwam deze datum en gebeurde er niks... het komt echt goed, je gaat dit gewoon echt doen!
Ik hoop dat je boek je wat gaat helpenen geef verder vooral lekker toe aan je vermoeidheid.
Dikke knuffel voor iedereen
dinsdag 4 augustus 2020 om 09:26
Pingu: goed dat je in elk geval iets fijns hebt gevonden om je eigen gedachten af te leiden. Het heeft tijd nodig denk ik. Over een week of een maand kun je het vast een plek geven en moet je er niet steeds meer aan denken.
Is idd fijn om een boek te hebben als houvast. Als iemand iets zegt, ben ik het vaak snel weer vergeten en dan kan ik het nog eens terug lezen.
goldster: ik hoop ook dat je ad gaat helpen!
Kaatje: weet jij nog hoeveel dagen je na de uitgerekende datum (natuurlijk) bent bevallen? Ik moet zo naar de verloskundige, wil haar zeggen dat ik deze week nog te vroeg vind om al controles in het ziekenhuis te gaan doen. Ben vrijdag pas 41 weken.
Is idd fijn om een boek te hebben als houvast. Als iemand iets zegt, ben ik het vaak snel weer vergeten en dan kan ik het nog eens terug lezen.
goldster: ik hoop ook dat je ad gaat helpen!
Kaatje: weet jij nog hoeveel dagen je na de uitgerekende datum (natuurlijk) bent bevallen? Ik moet zo naar de verloskundige, wil haar zeggen dat ik deze week nog te vroeg vind om al controles in het ziekenhuis te gaan doen. Ben vrijdag pas 41 weken.
Groetjes!