Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
vrijdag 25 augustus 2017 om 18:33
Hallo Welsie,
Ik heb ook een angststoornis (gehad). Ik had hier vooral last van toen ik geen idee had wat ik met mijn leven moest, eigenlijk als kind al maar dat manifesteerde zich natuurlijk vooral tegen - en vanaf - het einde van de middelbare school. Ik voelde mij als kind altijd al wel een beetje eenzaam, maar dat werd erger naarmate ik ouder werd. Ik heb altijd het gevoel gehad niet op deze planeet thuis te horen, dat er een of andere fout is gemaakt en ik op de verkeerde plek terecht ben gekomen (vind dat eigenlijk best moeilijk om dat nu opnieuw te ypen, maar aangezien je ook van anderen wilde horen, bij deze).
Ik ben er (rond mijn 26e geloof ik) voor naar een psycholoog gegaan. Dat heeft een beetje geholpen.
Mijn psycholoog zei dat ik iemand ben die veel nadenkt en dat ik een verschrikkelijke drang heb een belangrijk levensdoel te hebben. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter - en dat was voor haar misschien niet zo moeilijk, maar voor mij echt een openbaring - dat ik met geen mogelijkheid begrijp dat zoveel mensen maar gewoon tralalaaa hun leven leven en nooit eens nadenken over waarom ze leven, wat hun doel is etc. En ook dat ik eigenlijk alles maar snel saai vind. Ik moest ook intelligentietesten afnemen, en hoewel mijn IQ redelijk hoog was zei ze dat ik in sociaal opzicht 'off the scale' zat. Dat vond ik natuurlijk fijn, maar het was (en is) ook vermoeiend.
Wat bij mij in ieder geval heel erg helpt is dingen vinden waarmee ik mij kan identificeren. Net zoals jij dus eigenlijk doet door dit topic te starten. Het maakt mij niet altijd minder eenzaam, maar het helpt wel me te beseffen dat er genoeg mensen bestaan zoals ik. Mijn angst komt vooral voort uit eenzaamheid, en dat terwijl ik sociaal sterk ben (en ik ben leraar trouwens) en ook heus wel vrienden en vriendinnen heb. En misschien komt jouw angst voort uit iets anders (dat zou je eigenlijk vooral moeten achterhalen, want dan kun je het plaatsen en als je het kunt plaatsen kun je er misschien beter mee omgaan), maar identificatie kan volgens mij altijd helpen.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal
Ik heb ook een angststoornis (gehad). Ik had hier vooral last van toen ik geen idee had wat ik met mijn leven moest, eigenlijk als kind al maar dat manifesteerde zich natuurlijk vooral tegen - en vanaf - het einde van de middelbare school. Ik voelde mij als kind altijd al wel een beetje eenzaam, maar dat werd erger naarmate ik ouder werd. Ik heb altijd het gevoel gehad niet op deze planeet thuis te horen, dat er een of andere fout is gemaakt en ik op de verkeerde plek terecht ben gekomen (vind dat eigenlijk best moeilijk om dat nu opnieuw te ypen, maar aangezien je ook van anderen wilde horen, bij deze).
Ik ben er (rond mijn 26e geloof ik) voor naar een psycholoog gegaan. Dat heeft een beetje geholpen.
Mijn psycholoog zei dat ik iemand ben die veel nadenkt en dat ik een verschrikkelijke drang heb een belangrijk levensdoel te hebben. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter - en dat was voor haar misschien niet zo moeilijk, maar voor mij echt een openbaring - dat ik met geen mogelijkheid begrijp dat zoveel mensen maar gewoon tralalaaa hun leven leven en nooit eens nadenken over waarom ze leven, wat hun doel is etc. En ook dat ik eigenlijk alles maar snel saai vind. Ik moest ook intelligentietesten afnemen, en hoewel mijn IQ redelijk hoog was zei ze dat ik in sociaal opzicht 'off the scale' zat. Dat vond ik natuurlijk fijn, maar het was (en is) ook vermoeiend.
Wat bij mij in ieder geval heel erg helpt is dingen vinden waarmee ik mij kan identificeren. Net zoals jij dus eigenlijk doet door dit topic te starten. Het maakt mij niet altijd minder eenzaam, maar het helpt wel me te beseffen dat er genoeg mensen bestaan zoals ik. Mijn angst komt vooral voort uit eenzaamheid, en dat terwijl ik sociaal sterk ben (en ik ben leraar trouwens) en ook heus wel vrienden en vriendinnen heb. En misschien komt jouw angst voort uit iets anders (dat zou je eigenlijk vooral moeten achterhalen, want dan kun je het plaatsen en als je het kunt plaatsen kun je er misschien beter mee omgaan), maar identificatie kan volgens mij altijd helpen.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal
vrijdag 25 augustus 2017 om 22:22
Ik wil graag ook reageren omdat het (helaas) allemaal zo herkenbaar is.
1,5 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een paniekaanval. Ik was toen alleen op de luchthaven en ik vond het zó eng dat sindsdien eigenlijk alles veranderd is. Ik was zo bang om het weer te krijgen, en dat ik per maand 1 of 2 keer moest reizen en dus iedere week op luchthavens was hielp ook niet echt. Ik voelde iedere seconde van de dag onrust, paniek, angst en een vaag gevoel van onveiligheid. Soms had ik er een paar weken of zelfs maanden veel minder last van en dacht ik dat het bijna voorbij was maar dan toch van de een op de andere dag komt het dubbel zo hard terug.
In het begin had ik dus enkel last van paniekaanvallen op luchthavens maar inmiddels krijg ik het overal, in de auto, in de supermarkt en ook thuis. Het gevoel van een 'normaal' leven leiden heb ik al 1,5 jaar niet meer gehad, en ik heb het idee dat ik continue keihard aan het vechten ben (tegen mezelf?).
Ik werk voornamelijk in het buitenland dus dat maakt het allemaal nog moeilijker aangezien reizen/in het buitenland zijn een serieuze trigger is.
Ik zie het echt niet meer zitten en wil er nu écht vanaf. Begin steeds vaker dingen te vermijden en dat wil ik niet meer. Over 4 weken heb ik een intakegesprek bij een angstcentrum hier in de buurt. Zij zijn gespecialeerd in emetofobie wat ik helaas ook heb + agorafobie dus ik hoop dat dit mij eindelijk gaat helpen. Ik voel me zo machteloos omdat ik het gevoel heb totaal geen controle te hebben over mijn lichaam én geest en ik ben een totale controlefreak dus dat is geen goede combinatie
Ik hoop voor jullie allemaal dat er snel betere tijden komen en dat jullie zeker niet opgeven!
1,5 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een paniekaanval. Ik was toen alleen op de luchthaven en ik vond het zó eng dat sindsdien eigenlijk alles veranderd is. Ik was zo bang om het weer te krijgen, en dat ik per maand 1 of 2 keer moest reizen en dus iedere week op luchthavens was hielp ook niet echt. Ik voelde iedere seconde van de dag onrust, paniek, angst en een vaag gevoel van onveiligheid. Soms had ik er een paar weken of zelfs maanden veel minder last van en dacht ik dat het bijna voorbij was maar dan toch van de een op de andere dag komt het dubbel zo hard terug.
In het begin had ik dus enkel last van paniekaanvallen op luchthavens maar inmiddels krijg ik het overal, in de auto, in de supermarkt en ook thuis. Het gevoel van een 'normaal' leven leiden heb ik al 1,5 jaar niet meer gehad, en ik heb het idee dat ik continue keihard aan het vechten ben (tegen mezelf?).
Ik werk voornamelijk in het buitenland dus dat maakt het allemaal nog moeilijker aangezien reizen/in het buitenland zijn een serieuze trigger is.
Ik zie het echt niet meer zitten en wil er nu écht vanaf. Begin steeds vaker dingen te vermijden en dat wil ik niet meer. Over 4 weken heb ik een intakegesprek bij een angstcentrum hier in de buurt. Zij zijn gespecialeerd in emetofobie wat ik helaas ook heb + agorafobie dus ik hoop dat dit mij eindelijk gaat helpen. Ik voel me zo machteloos omdat ik het gevoel heb totaal geen controle te hebben over mijn lichaam én geest en ik ben een totale controlefreak dus dat is geen goede combinatie
Ik hoop voor jullie allemaal dat er snel betere tijden komen en dat jullie zeker niet opgeven!
zaterdag 26 augustus 2017 om 10:37
Dat herken ik ook! Net of je een beschermlaagje mist, een filter. Ik kan dan ook heel slecht tegen nare beelden op tv.Joni_de_tweede schreef: ↑25-08-2017 18:02Dit heb ik ook altijd gehad, en heel veel last van gehad. Ook veel te gevoelig voor stemmingen van anderen, de prikkels om me heen.. bij drukte op het werk werd het me snel teveel en was ik niet meer scherp. Nu heb ik dat niet meer.
De antidepressiva zorgt er volgens mij ook wat voor dat je alles niet zo 'binnenkomt'.
zaterdag 26 augustus 2017 om 10:42
Bij het GGZ heb ik testen gedaan en toen bleek ook dat de informatie die ik binnen krijg langzamer binnen druppelt dan 'normaal'. Alsof het bij anderen recht naar beneden loopt en bij mij door een trechter gaat, zo legden ze het me uit, en daarmee vielen heel veel dingen op z'n plaats. Ik had ook altijd met drukte op het werk dat ik in een soort van trance kwam, dan ging alles langs me heen en liep ik als een kip zonder kop rond, ik kon dat nooit goed uitleggen, maar nu met dat beeld van die trechter snap ik het. En met mijn medicijnen lukt het me wel om scherp te blijven, waarschijnlijk omdat alle prikkels om me heen niet zo binnenkomen. Eerst had ik altijd het gevoel dat iedereen om me heen wandelde en ik steeds moest rennen en het nog niet bij kon benen. Nu loop ik lekker met de meute mee, wat me weer zelfverzekerder maakt waardoor ik steviger in mijn schoenen sta, blij wakker wordt, en in een positief ritme ben gekomen.
zaterdag 26 augustus 2017 om 10:43
Nee.. Zou het ook heel graag zonder medicijnen willen oplossen maar ik begin steeds meer te denken dat dat niet gaat lukken..
zaterdag 26 augustus 2017 om 10:44
Jonatan22; ik herken wel dingen in jouw verhaal. Ik was vroeger bijv ook al bezig met dierenleed; ben van mijn 8e tot 13e vegatarisch geweest.
Voel me ook wel vaak anders maar wert ook dat meer mensen dat hebben. Heb je wel 's wat gelezen over HSP (hoog sensitief persoon). Toen ik hierover begon te lezen vielen er veel dingen op zijn plek.
Voel me ook wel vaak anders maar wert ook dat meer mensen dat hebben. Heb je wel 's wat gelezen over HSP (hoog sensitief persoon). Toen ik hierover begon te lezen vielen er veel dingen op zijn plek.
maandag 28 augustus 2017 om 16:44
Hé Matz. Ja dat klinkt wel herkenbaar idd.matz schreef: ↑26-08-2017 10:44Jonatan22; ik herken wel dingen in jouw verhaal. Ik was vroeger bijv ook al bezig met dierenleed; ben van mijn 8e tot 13e vegatarisch geweest.
Voel me ook wel vaak anders maar wert ook dat meer mensen dat hebben. Heb je wel 's wat gelezen over HSP (hoog sensitief persoon). Toen ik hierover begon te lezen vielen er veel dingen op zijn plek.
Ja, ik ben een HSP maar vind het nooit leuk om dat te zeggen, vandaar dat ik het niet noemde.
In tegenstelling tot jou, Pomeriaan, komt bij mij juist alles ongefilterd binnen, waardoor je overprikkelt raakt. Ik heb daar nu goed mee om leren gaan, maar thuis heb ik echt rust nodig. Ik hou niet van drukke buren of andere herrie buiten etc., wil gewoon rustig eten koken en lekker een tv-serie kijken, dan ben ik echt helemaal op m'n plek. Klinkt saai voor sommigen, I know, maar ik vind het heerlijk.
maandag 28 augustus 2017 om 16:54
Ik heb ook een angststoornis gehad. Ik heb er maanden voor thuisgezeten. Was ook vreselijk moe. Bij een psycholoog terechtgekomen. Dit was niet genoeg merkte we, ik bleef angst hebben. Toen begonnen met Paroxetine. Ik wilde dat eigenlijk absoluut niet, ik wilde geen rommel in mijn lichaam. Ik las over bijwerkingen. Maar ik heb het gedaan, en wat heeft het me geholpen! Ik ben een heel ander persoon geworden. Ik ben nu aan het afbouwen en daardoor heb ik soms een dag of twee dat ik me heel down voel etc., maar ik gebruik natuurlijke pillen die me daarbij helpen. In de dagen dat ik me down voel neem ik er wat meer, zodat ik toch verder kan met afbouwen. Daardoor heb ik amper last van 'afkickverschijnselen'. Ik zou het je aanraden! Maar: gebruik niet een te hoge dosis, gebruik het niet te lang (max 1 à 1,5 jaar), en bouw heel rustig af. Dat brengt de minste problemen. Maar ik ben natuurlijk geen dokter, die moet je dat voorschrijven.
Angsten overwinnen is simpelweg beginnen
maandag 28 augustus 2017 om 19:49
Hee hallo, ik had even een social-media vrije zondag ingelast, want ik merk dat mijn telefoon erg belangrijk aan het worden is. Dus gisteren maar even uitgezet.
Het gaat hier eigenlijk best goed. Heb al een week geen paniekaanvallen mee gehad. Wel erg moe, maar kan er op het moment mee om gaan. Zelfs vandaag 2 hele uurtjes gaan werken.
Heb wel een erg drukke week met allerlei afspraken rondom mijn gezondheid dus ben benieuwd of ik het goede gevoel kan blijven vasthouden. Ga de antidepressiva wel meenemen in mijn evaluatiegesprek donderdag.
Het gaat hier eigenlijk best goed. Heb al een week geen paniekaanvallen mee gehad. Wel erg moe, maar kan er op het moment mee om gaan. Zelfs vandaag 2 hele uurtjes gaan werken.
Heb wel een erg drukke week met allerlei afspraken rondom mijn gezondheid dus ben benieuwd of ik het goede gevoel kan blijven vasthouden. Ga de antidepressiva wel meenemen in mijn evaluatiegesprek donderdag.
woensdag 30 augustus 2017 om 00:25
Ik werk in de diamantwereld
Heel leuk werk maar dus superveel reizen en dat trek ik niet zo goed. Toen ik ermee begon had ik al 1,5 jaar totaal geen last meer gehad van m'n angsten dus het was voor mij de ideale baan. Had natuurlijk niet verwacht dat het dubbel zo hard zou terugkomen maar ik weiger om van baan te switchen want dan geef ik alleen maar toe aan die stomme angst. Was vandaag een dagje vrij en ging naar het winkelcentrum, nou heb eerst een half uur in de auto met een mega paniekaanval gezeten omdat ik zo zenuwachtig was om naar binnen te gaan
En als ik dan eenmaal besluit om gewoon naar binnen te gaan denk ik altijd: ach heb ik me hier nou druk om gemaakt? En zo gaat het iedere keer weer. Heel frustrerend. Ik ben zo goed in doemdenken hè, misschien moet ik toch van baan veranderen en scenarioschrijver bij gtst worden 
@welsie: wat fijn dat je een week geen paniekaanvallen hebt gehad! Ik hoop ook dat dit goede gevoel blijft.
Hoe gaat het met iedereen?
donderdag 31 augustus 2017 om 14:12
Wauw wat knap zeg dat je gewoon naar binnen bent gegaan ondanks de paniekaanval. Dat doemdenken herken ik enorm. Kan me zo druk maken om niks, denk mezelf dan helemaal vast.
Een paniekaanval is een foute reactie van ons lichaam op niet (of amper) bestaande gevaren hou ik mezelf maar steeds voor. Wel enorm vermoeiend en irritant
Het gaat hier nog steeds best goed eigenlijk, ben wel regelmatig onrustig, maar echte paniekaanvallen blijven vooralsnog weg. Straks de evaluatie bij de psycholoog, dat is dan wel weer spannend.
Een paniekaanval is een foute reactie van ons lichaam op niet (of amper) bestaande gevaren hou ik mezelf maar steeds voor. Wel enorm vermoeiend en irritant
Het gaat hier nog steeds best goed eigenlijk, ben wel regelmatig onrustig, maar echte paniekaanvallen blijven vooralsnog weg. Straks de evaluatie bij de psycholoog, dat is dan wel weer spannend.
vrijdag 1 september 2017 om 00:23
Ook ik ben 2 keer uitgevallen van mijn werk ivm met een angststoornis. Eerst gewerkt aan mijn klachten dmv een psycholoog (waar ik nu nog steeds veel aan heb). Alleen bleek dit niet voldoende. Na veel weerstand begonnen met antidepressiva en dit heeft mij tot nu toe enorm geholpen! Ik neem het nu ongeveer 4 a 5 maanden en ik voel me weer goed. Natuurlijk blijven er momenten dat het iets minder gaat maar over het algemeen stukken beter dan daarvoor!
vrijdag 1 september 2017 om 09:29
Hier gaat het helaas weer wat slechter. Gisteren al een erg onrustige dag en vanmorgen paniekerig wakker geworden. Dikke ruzie met mijn dochter gekregen die zichzelf niet wilde aankleden en nu dus vreselijk gespannen.
Gisteren evaluatie met de psycholoog gehad en daar heb ik natuurlijk in mij hoofd weer een heel negatief verhaal van gemaakt. Ik voel me ineens zo'n hopeloos geval. Ik weet ook best dat al mijn overtuigingen en spanning nergens op gebaseerd zijn en dat het irrationele angsten zijn. Maar ze zijn er wel.... de ene dag wat meer dan de andere... maar ik krijg ze niet zomaar uitgezet. Het is er vaak bij het wakker worden al, in de vorm van een vreselijk onrustig zoemend lijf.
Psycholoog heeft ook voorgesteld dat ik medicijnen ga gebruiken, eigenlijk nog voor ik er zelf iets over vroeg. Voelt zo als falen, ik ben zo slim en toch lukt het me zelf niet.
Hebben (hadden) jullie ook zo het gevoel dat het leven een beetje langs je heen gaat. Ik doe mijn ding, maar echt erbij stil staan doe ik niet. Soms zit er een lekkere dag tussen, maar de meeste dagen hebben toch wel een vorm van gevecht. Ik wil gewoon genieten van mijn mooie gezin, mijn lieve man, mijn leuke huis en mijn leuke baan. Ik wil er zijn voor de mensen om me heen, niet zo angstig en verdrietig op de bank zitten en niks durven. Ik wil gewoon mezelf zijn, zonder al die psychosomatische klachten.
Gisteren evaluatie met de psycholoog gehad en daar heb ik natuurlijk in mij hoofd weer een heel negatief verhaal van gemaakt. Ik voel me ineens zo'n hopeloos geval. Ik weet ook best dat al mijn overtuigingen en spanning nergens op gebaseerd zijn en dat het irrationele angsten zijn. Maar ze zijn er wel.... de ene dag wat meer dan de andere... maar ik krijg ze niet zomaar uitgezet. Het is er vaak bij het wakker worden al, in de vorm van een vreselijk onrustig zoemend lijf.
Psycholoog heeft ook voorgesteld dat ik medicijnen ga gebruiken, eigenlijk nog voor ik er zelf iets over vroeg. Voelt zo als falen, ik ben zo slim en toch lukt het me zelf niet.
Hebben (hadden) jullie ook zo het gevoel dat het leven een beetje langs je heen gaat. Ik doe mijn ding, maar echt erbij stil staan doe ik niet. Soms zit er een lekkere dag tussen, maar de meeste dagen hebben toch wel een vorm van gevecht. Ik wil gewoon genieten van mijn mooie gezin, mijn lieve man, mijn leuke huis en mijn leuke baan. Ik wil er zijn voor de mensen om me heen, niet zo angstig en verdrietig op de bank zitten en niks durven. Ik wil gewoon mezelf zijn, zonder al die psychosomatische klachten.
vrijdag 1 september 2017 om 09:40
Waarom is het falen als je medicijnen gaat gebruiken? Het is juist heel moedig, omdat je er weer bovenop wilt komen. Ik hikte er ook zolang tegenaan, maar echt, als ik had geweten hoe het met medicijngebruik zou verlopen was ik er veel eerder aan begonnen. Ik heb er mijn leven mee terug. Als je je been breekt ga je in het gips, als je het aan je hart hebt dan krijg je medicijnen en jij hebt dit, waar wellicht ook medicijnen voor zijn. Ik heb met het opbouwen helemaal geen bijwerkingen gehad, en merkte snel resultaat. Ik ben een veel leuker mens voor mijn omgeving en op het werk gaat het veel beter omdat ik scherp en onbezorgd ben. Het geeft zoveel nieuwe kansen!
vrijdag 1 september 2017 om 09:59
Hoi Welsie en andere,
Welsie ik ben al even bezig met het opbouwen van Ad. Ik begrijp wat je zegt dat je het graag zelf wilt doen. Dat wil denk iedereen zo een beetje die met AD begint. Konden we onszelf maar beter denken door positiever te zijn, andere gedachten tegenover negatieve te zetten en ons te richten op al het mooi's om ons heen. En natuurlijk helpt dat maar soms is er toch wat meer voor nodig. Jij vecht volgens mij al zolang! Ik heb de eerste weken ( en doe het nog wel) verhalen terug zitten lezen van mensen die ook aan AD begonnen. Ik ben jou naam daar volgens mij ook tegen gekomen. Het was een topic waar je op meeschreef waarbij de andere bezig waren met opbouw citalopram geopnend door Levin5. Alleen jij was niet aan de AD als ik het goed heb.
Ik vond de verhalen fijn om te lezen en de steun en het begrip wat jullie voor elkaar hadden. Misschien voor jou ook goed om weer eens terug te lezen?
En mag ik je nog wat vragen? Stel nou dat je helaas een stofje mist/te weinig aanmaakt in je hoofd waardoor je nu zo vaak last heb van angst/paniek. En grote kans dat dat op te lossen is met een pilletje waardoor je meer in balans komt, meer kan genieten een nog leuker mens wordt voor je omgeving. Waarom het niet proberen? En ik weet dat het eng is, en moeilijk en dat je het graag zelf op wil lossen. Zo herkenbaar. Als je het zekf op kan lossen dan heb je tenslotte zelf de controle in handen....
Lieve Welsie ik vind je dapper en wens je verl sterkte met je keuze! Praat er over met mensen die je dierbaar zijn en die je vertrouwd.
Liefs,
Bloesem
Welsie ik ben al even bezig met het opbouwen van Ad. Ik begrijp wat je zegt dat je het graag zelf wilt doen. Dat wil denk iedereen zo een beetje die met AD begint. Konden we onszelf maar beter denken door positiever te zijn, andere gedachten tegenover negatieve te zetten en ons te richten op al het mooi's om ons heen. En natuurlijk helpt dat maar soms is er toch wat meer voor nodig. Jij vecht volgens mij al zolang! Ik heb de eerste weken ( en doe het nog wel) verhalen terug zitten lezen van mensen die ook aan AD begonnen. Ik ben jou naam daar volgens mij ook tegen gekomen. Het was een topic waar je op meeschreef waarbij de andere bezig waren met opbouw citalopram geopnend door Levin5. Alleen jij was niet aan de AD als ik het goed heb.
Ik vond de verhalen fijn om te lezen en de steun en het begrip wat jullie voor elkaar hadden. Misschien voor jou ook goed om weer eens terug te lezen?
En mag ik je nog wat vragen? Stel nou dat je helaas een stofje mist/te weinig aanmaakt in je hoofd waardoor je nu zo vaak last heb van angst/paniek. En grote kans dat dat op te lossen is met een pilletje waardoor je meer in balans komt, meer kan genieten een nog leuker mens wordt voor je omgeving. Waarom het niet proberen? En ik weet dat het eng is, en moeilijk en dat je het graag zelf op wil lossen. Zo herkenbaar. Als je het zekf op kan lossen dan heb je tenslotte zelf de controle in handen....
Lieve Welsie ik vind je dapper en wens je verl sterkte met je keuze! Praat er over met mensen die je dierbaar zijn en die je vertrouwd.
Liefs,
Bloesem
vrijdag 1 september 2017 om 10:05
Klopt inderdaad Bloesem, ik schreef daar inderdaad mee. Na die periode is het ook een tijd enorm goed gegaan. Had een superleuk project op mijn werk, dochterlief deed het goed en alles liep op de spreekwoordelijke rolletjes.... daarom vind ik het nu ook zo lastig, want ik doe volgens mij niks anders en toch alles bij elkaar lukt het niet meer (altijd). Zelfs de psycholoog zegt: je weet het allemaal zo goed, hoe het werkt, maar toch lukt het niet. Het is gewoon zo enorm vermoeiend.
Bedankt voor je enorm lieve woorden, die doen me goed.
Bedankt voor je enorm lieve woorden, die doen me goed.
vrijdag 1 september 2017 om 10:38
Ha Welsie,
Oh moeilijk is dat toch! Ik herken dat zo. Dat uit willen denken waarom iets zo is en wat je anders zou moeten doen om het op te lossen. Fijn dat je een prettige psyg hebt! Ik heb in ieder geval steun gehad aan jullie topic van toen. Zelf ben ik weer begonnen met het gebruik van AD en zit nog in de opbouwfase. Tot nu toe duurt het langer dan ik had gedacht voordat het aanslaat maar ik zit ook in heftige omstandigheden. De vorige keren ( 2 maal eerder geslikt) heeft het mij enorm geholpen! Dat hoop ik nu weer op. Dat ik weer kan genieten, dankbaar zijn voor wat er is, lekker kan ontspannen en mooie en leuke dingen kan doen met mn dierbare!
Oh moeilijk is dat toch! Ik herken dat zo. Dat uit willen denken waarom iets zo is en wat je anders zou moeten doen om het op te lossen. Fijn dat je een prettige psyg hebt! Ik heb in ieder geval steun gehad aan jullie topic van toen. Zelf ben ik weer begonnen met het gebruik van AD en zit nog in de opbouwfase. Tot nu toe duurt het langer dan ik had gedacht voordat het aanslaat maar ik zit ook in heftige omstandigheden. De vorige keren ( 2 maal eerder geslikt) heeft het mij enorm geholpen! Dat hoop ik nu weer op. Dat ik weer kan genieten, dankbaar zijn voor wat er is, lekker kan ontspannen en mooie en leuke dingen kan doen met mn dierbare!
vrijdag 1 september 2017 om 13:47
Ha Welsie,
Bah wat een nate gedachtes kunnen we hebben he? Ik herken het hoor. En ergens weet je ook wel dat het maar een gedachte is en dat een gedachte geen feit is maar je lijf reageerd er denk ik wel op denk ik? Dat heb ik dan tenminste en dat maakt het dan weer erger. Een chemische onbalans in je lijf zei de praktijkondersteuner tegen me. Die balans probeer ik nu weer te hestellen met het gebruik van AD. Bij mij is zware stress de oorzaak van de onbalans wasrschijnlijk. Maar het kan bijv ook hormonaal zijn of iets.
En ik weet niet of het helpt maar Welsie je gaat geen psychose krijgen. Je hebt vast al veel vaker nare gedachtes gehad en die gekke gedachtes zijn ook niet uitgekomen. Afleiding is de beste remedie maar ik snap dat dat lastig kan zijn. Kan je ff lekker bij iemand gaan kletsen, stukje fietsen of iets anders gaan doen wat je afleidt?
Liefs, Bloesem
Bah wat een nate gedachtes kunnen we hebben he? Ik herken het hoor. En ergens weet je ook wel dat het maar een gedachte is en dat een gedachte geen feit is maar je lijf reageerd er denk ik wel op denk ik? Dat heb ik dan tenminste en dat maakt het dan weer erger. Een chemische onbalans in je lijf zei de praktijkondersteuner tegen me. Die balans probeer ik nu weer te hestellen met het gebruik van AD. Bij mij is zware stress de oorzaak van de onbalans wasrschijnlijk. Maar het kan bijv ook hormonaal zijn of iets.
En ik weet niet of het helpt maar Welsie je gaat geen psychose krijgen. Je hebt vast al veel vaker nare gedachtes gehad en die gekke gedachtes zijn ook niet uitgekomen. Afleiding is de beste remedie maar ik snap dat dat lastig kan zijn. Kan je ff lekker bij iemand gaan kletsen, stukje fietsen of iets anders gaan doen wat je afleidt?
Liefs, Bloesem
vrijdag 1 september 2017 om 16:45
Vaak heb ik de laatste dag van mijn menstruatie een dag dat ik enorm veel moet plassen, een soort drukkende hoofdpijn heb, een raar hongergevoel en nogal wazig van gedachten ben. Ik heb dat al jaren, weet niet hoe het komt. Vochtafvoer ofzo? Ik noem het altijd 'plasdag'.
Vandaag dus ook zo'n dag, alleen nu raak ik ervan in paniek en ben ik bang dat het nooit meer weg gaat. Zo stom!
Vandaag dus ook zo'n dag, alleen nu raak ik ervan in paniek en ben ik bang dat het nooit meer weg gaat. Zo stom!
zaterdag 2 september 2017 om 08:10
Hoi Welsie,
Ik herken je angsten ook..dingen die waar je normaal gesproken niet over nadenkt kunnen nu ineens iets heel engs worden. In mijn angstperiodes ben ik behoorlijk hypochonder (last van ziektevrees).
Wat bij mij goed helpt is creatief bezig zijn. Schilderen, haken wat je maar leuk vindt. Leuke ideen op doen wat je wilt gaan maken. Ik heb wel 's gelezen dat het creatieve brein goed is in het bedenken van oplossingen maar ook in het bedenken van problemen. Dan denk je net de 'verkeerde' kant op zeg maar
Door creatief bezig te zijn kun je jezelf bezig houden met positieve dingen.
Antidepressiva helpt mij ook heel goed. Ik kan echt niet zonder helaas maar het is ook wel genetisch bepaald, mijn moeder heeft het ook.
Ik heb zelfs mijn 2e kindje gekregen onder gebruik van antidepressiva. Is goed mogelijk tegenwoordig (hangt wel van het soort af welke je gebruikt).
Groet,
Matz
Ik herken je angsten ook..dingen die waar je normaal gesproken niet over nadenkt kunnen nu ineens iets heel engs worden. In mijn angstperiodes ben ik behoorlijk hypochonder (last van ziektevrees).
Wat bij mij goed helpt is creatief bezig zijn. Schilderen, haken wat je maar leuk vindt. Leuke ideen op doen wat je wilt gaan maken. Ik heb wel 's gelezen dat het creatieve brein goed is in het bedenken van oplossingen maar ook in het bedenken van problemen. Dan denk je net de 'verkeerde' kant op zeg maar
Door creatief bezig te zijn kun je jezelf bezig houden met positieve dingen.
Antidepressiva helpt mij ook heel goed. Ik kan echt niet zonder helaas maar het is ook wel genetisch bepaald, mijn moeder heeft het ook.
Ik heb zelfs mijn 2e kindje gekregen onder gebruik van antidepressiva. Is goed mogelijk tegenwoordig (hangt wel van het soort af welke je gebruikt).
Groet,
Matz
zaterdag 2 september 2017 om 09:17
