Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
vrijdag 31 januari 2020 om 15:13
Hé, zo vervelend dat globusgevoel! Ik heb er een paar maanden geleden ook zoveel last van gehad. Moest toen steeds bijna kokhalzen omdat ik het gevoel had dat er een prop in mijn keel zat. Het komt door het onbewust aanspannen van de halsspieren. Wat je kunt doen is het gebied rondom het strottenhoofd masseren. Als ik een heet snoepje nam, werd het bij mij tijdelijk minder, dan kreeg ik wat meer lucht.
Groetjes!
vrijdag 31 januari 2020 om 20:42
@Libe,Bedankt voor de reactie.Ik probeer het met een kauwgom.
Bij mij is het niet kokhalzen maar ik begin dan verkeerd te ademenen en dan komt er precies lucht vast te zitten en als ik dan wil boeren dan word het nog erger.Dan heb ik het gevoel dat ik ga stikken.Als ik het gevoel krijg drink ik dan lukt het wel om te boeren en dat is een hele verlichting .
Sorry voor het rare taalgebruik maar zo is het•
Bij mij is het niet kokhalzen maar ik begin dan verkeerd te ademenen en dan komt er precies lucht vast te zitten en als ik dan wil boeren dan word het nog erger.Dan heb ik het gevoel dat ik ga stikken.Als ik het gevoel krijg drink ik dan lukt het wel om te boeren en dat is een hele verlichting .
Sorry voor het rare taalgebruik maar zo is het•
zaterdag 1 februari 2020 om 18:18
Dit is heel herkenbaar, Vke. Toen ik in therapie ging, had ik straatvrees. Toch lukte het altijd om te gaan, al heb ik me wel eens door vrienden laten ophalen of ging ik met een taxi. Het was voor mij zo belangrijk om die therapie te doen en van die straatvrees af te komen, dat ik daar hard voor geknokt heb. Panikerend op de fiets, geen pretje. Dat gezegd zijnde: je kunt het pas doen als je er zelf aan toe bent. Misschien dat de ophoging van je medicatie een eerste stap is. Of misschien kun je iets regelen, dat er iemand mee gaat. Of telefonisch.
Mee eens dat je de goede therapeut moet vinden. Dat is soms even zoeken. Ze zijn er zeker en ik ben (al heeft dat jaren geduurd) enorm goed geholpen (= ik leerde mezelf te helpen).
Hoop dat het stap voor stap beter gaat. Hoe je het ook doet. Je bent het waard!
zondag 2 februari 2020 om 13:37
Hier gaat het nog steeds slecht..elke nacht,maar dan ook elke nacht is drama..schrik wakker met hoge hartslag en druk op de borst..kan slecht ademenen..steeds denk ik wel of niet ambulance bellen. Angstgedachtes op hol! Dan neem ik betablokker in en val ik weer in slaap.
Ik ben het vertrouwen in mn lichaam he le maal kwijt na het plotseling overlijden v mijn man
Gisteren kwam mn broertje spobtaan langs en we gingen uit eten in Amsterdam: dat gaf zoveel spanning.en zelfs bang in de auto dat we een ongeluk zouden krijgen of dan zag ik vage figuren rondlopen waarvan ik dacht die heeft vast een mes bij zich o.i.d.
Ben ook bang dat zelfs leuke dingen mij te veel worden en dat ik daardoor ook snachts wakker schrik...Kan letterlijk moeilijk ademen door dit alles..
Net veel gehuild..komt het ooit goed met mij?!
@Vke Lastig he een goede psy.vinden...Eigenlijk bij intake moet t al goed voelen
Ik ben het vertrouwen in mn lichaam he le maal kwijt na het plotseling overlijden v mijn man
Gisteren kwam mn broertje spobtaan langs en we gingen uit eten in Amsterdam: dat gaf zoveel spanning.en zelfs bang in de auto dat we een ongeluk zouden krijgen of dan zag ik vage figuren rondlopen waarvan ik dacht die heeft vast een mes bij zich o.i.d.
Ben ook bang dat zelfs leuke dingen mij te veel worden en dat ik daardoor ook snachts wakker schrik...Kan letterlijk moeilijk ademen door dit alles..
Net veel gehuild..komt het ooit goed met mij?!
@Vke Lastig he een goede psy.vinden...Eigenlijk bij intake moet t al goed voelen
zondag 2 februari 2020 om 14:35
Knap hoor v je!!LaFlamande schreef: ↑01-02-2020 18:18Dit is heel herkenbaar, Vke. Toen ik in therapie ging, had ik straatvrees. Toch lukte het altijd om te gaan, al heb ik me wel eens door vrienden laten ophalen of ging ik met een taxi. Het was voor mij zo belangrijk om die therapie te doen en van die straatvrees af te komen, dat ik daar hard voor geknokt heb. Panikerend op de fiets, geen pretje. Dat gezegd zijnde: je kunt het pas doen als je er zelf aan toe bent. Misschien dat de ophoging van je medicatie een eerste stap is. Of misschien kun je iets regelen, dat er iemand mee gaat. Of telefonisch.
Mee eens dat je de goede therapeut moet vinden. Dat is soms even zoeken. Ze zijn er zeker en ik ben (al heeft dat jaren geduurd) enorm goed geholpen (= ik leerde mezelf te helpen).
Hoop dat het stap voor stap beter gaat. Hoe je het ook doet. Je bent het waard!
Wat voor vorm therapie heb jij gehad..je typt nl. "Heb geleerd mezelf te helpen"...is dat ACT? En kan je in het heeeel kort samenvatten wat je hebt geleerd? Zou ik nl.fijn vinden
maandag 3 februari 2020 om 07:22
Rammie, ik heb zowel cognitieve gedragstherapie als Pessotherapie gehad. Bij beide baat gehad, maar vooral die laatste. Dat is een lichaamsgerichte therapie die je meestal in groep doet. Je 'speelt' onveilige of traumatische situaties uit je jeugd na en geeft jezelf de ideale volwassenen om je te beschermen. Het is niet echt rollenspelen, het is meer dat je de situatie neerzet in de ruimte.
Ik leg het wat te simpel uit nu, maar het was voor mij een enorme eye-opener. Het hielp voor mij enorm om uit mijn hoofd te komen en te voelen. Een simpele helpende hand op de schouder, of wat je ook nodig hebt, kan zoveel impact hebben en dat gevoel kun je ook meenemen. Je leert te voelen / zien wat je nodig hebt en jezelf dat te geven.
Ik leg het wat te simpel uit nu, maar het was voor mij een enorme eye-opener. Het hielp voor mij enorm om uit mijn hoofd te komen en te voelen. Een simpele helpende hand op de schouder, of wat je ook nodig hebt, kan zoveel impact hebben en dat gevoel kun je ook meenemen. Je leert te voelen / zien wat je nodig hebt en jezelf dat te geven.
woensdag 5 februari 2020 om 09:25
Even mij hart luchten. Laatst vroeg een vriendin hoe t ging met me. Ik bedacht me daarna dat er eigenlijk altijd wel iets is. Mijn buik doet vervelend, hoofdpijn of gewoon down/ gespannen/ ergens over inzitten/ piekeren of alles tegelijk. Soms overheerst t, soms op de achtergrond, maar altijd aanwezig.
Ik probeer t accepteren, zaken los te laten, me niet rot te voelen over t feit dat ik me rot voel (want dan voel ik me dubbel rot), maar soms valt t als een golf over me heen en ben ik gewoon verdrietig. Zoals nu.
Sorry voor de ego post
Ik probeer t accepteren, zaken los te laten, me niet rot te voelen over t feit dat ik me rot voel (want dan voel ik me dubbel rot), maar soms valt t als een golf over me heen en ben ik gewoon verdrietig. Zoals nu.
Sorry voor de ego post
woensdag 5 februari 2020 om 10:15
Hoi allemaal,
Heb jullie verhalen weer even gelezen. Rammie, respect hoor hoe je t doet! En die angsten lijken me erg heftig...ik hoop dat ze binnenkort wat afnemen voor je!
Ik reageer even niet individueel op iedereen sorry..ben niet zo helder vandaag.
LaFlamande; die Pessotherapie klinkt een beetje als schematherapie. Daar leer je ook om als 'gezonde volwassene' jouw 'kwetsbare kind' te helpen.
Kaatje; herkenbaar...ik zit ook vaak ergens 'over in' ..niet altijd op de voorgrond maar toch. Ik probeer te accepteren dat t bij me hoort. Het geeft blijkbaar een gevoel van controle?
Je vroeg nog hoe t bij de huisarts was. Was goed..ik ga nog wel even naar de dermatoloog voor een bultje. Ze halen zo'n bultje liever niet weg ivm littekenvorming dus ze,zei dan kan de hij/zij er nog even naar kijken. Was er eerst vrij nuchter onder maar nu die afspraak dichterbij komt vliegt t me wel wat aan. Steeds vroeg wakker en nerveus...
Ik probeer t maar als oefening/overwinning te zien en dat ik t voor mn kinderen doe. Dan voel ik me wat sterker
Wat maken we het onszelf toch vaak moeilijk...ik kan daar ook wel verdrietig van worden.
Heb jullie verhalen weer even gelezen. Rammie, respect hoor hoe je t doet! En die angsten lijken me erg heftig...ik hoop dat ze binnenkort wat afnemen voor je!
Ik reageer even niet individueel op iedereen sorry..ben niet zo helder vandaag.
LaFlamande; die Pessotherapie klinkt een beetje als schematherapie. Daar leer je ook om als 'gezonde volwassene' jouw 'kwetsbare kind' te helpen.
Kaatje; herkenbaar...ik zit ook vaak ergens 'over in' ..niet altijd op de voorgrond maar toch. Ik probeer te accepteren dat t bij me hoort. Het geeft blijkbaar een gevoel van controle?
Je vroeg nog hoe t bij de huisarts was. Was goed..ik ga nog wel even naar de dermatoloog voor een bultje. Ze halen zo'n bultje liever niet weg ivm littekenvorming dus ze,zei dan kan de hij/zij er nog even naar kijken. Was er eerst vrij nuchter onder maar nu die afspraak dichterbij komt vliegt t me wel wat aan. Steeds vroeg wakker en nerveus...
Ik probeer t maar als oefening/overwinning te zien en dat ik t voor mn kinderen doe. Dan voel ik me wat sterker
Wat maken we het onszelf toch vaak moeilijk...ik kan daar ook wel verdrietig van worden.
woensdag 5 februari 2020 om 13:09
Dit had ik dus ook jarenlang..altijd maar ziek ,zwak,misselijk voelen ,angsten..had altijd wel iets leek het,maar nu ik dit vreselijks v mijn man heb meegemaakt denk ik; wat heb ik me toen aangesteld,dat was echt niks vergeleken met nu..dus ik bedoel te zeggen..tel je zegeningen en dat je kerngezond bent meid!kaatje71 schreef: ↑05-02-2020 09:25Even mij hart luchten. Laatst vroeg een vriendin hoe t ging met me. Ik bedacht me daarna dat er eigenlijk altijd wel iets is. Mijn buik doet vervelend, hoofdpijn of gewoon down/ gespannen/ ergens over inzitten/ piekeren of alles tegelijk. Soms overheerst t, soms op de achtergrond, maar altijd aanwezig.
Ik probeer t accepteren, zaken los te laten, me niet rot te voelen over t feit dat ik me rot voel (want dan voel ik me dubbel rot), maar soms valt t als een golf over me heen en ben ik gewoon verdrietig. Zoals nu.
Sorry voor de ego post
woensdag 5 februari 2020 om 13:13
Dank je wel...ik probeer letterlijk overeind te staan vooral voor mn kids..matz schreef: ↑05-02-2020 10:15Hoi allemaal,
Heb jullie verhalen weer even gelezen. Rammie, respect hoor hoe je t doet! En die angsten lijken me erg heftig...ik hoop dat ze binnenkort wat afnemen voor je!
Ik reageer even niet individueel op iedereen sorry..ben niet zo helder vandaag.
LaFlamande; die Pessotherapie klinkt een beetje als schematherapie. Daar leer je ook om als 'gezonde volwassene' jouw 'kwetsbare kind' te helpen.
Kaatje; herkenbaar...ik zit ook vaak ergens 'over in' ..niet altijd op de voorgrond maar toch. Ik probeer te accepteren dat t bij me hoort. Het geeft blijkbaar een gevoel van controle?
Je vroeg nog hoe t bij de huisarts was. Was goed..ik ga nog wel even naar de dermatoloog voor een bultje. Ze halen zo'n bultje liever niet weg ivm littekenvorming dus ze,zei dan kan de hij/zij er nog even naar kijken. Was er eerst vrij nuchter onder maar nu die afspraak dichterbij komt vliegt t me wel wat aan. Steeds vroeg wakker en nerveus...
Ik probeer t maar als oefening/overwinning te zien en dat ik t voor mn kinderen doe. Dan voel ik me wat sterker
Wat maken we het onszelf toch vaak moeilijk...ik kan daar ook wel verdrietig van worden.
Ik snap dat naarmate je afspraak nadert ,je je angstiger voelt,maar laat alle gewaarwordingen op je afkomen.
Ik heb gemerkt dat als ik boos word op mezelf en waarom vragen heb over mn lichamelijke klachten, dat ik me dan nog rotter voel. Ik accepteer alles..althans probeer..
woensdag 5 februari 2020 om 13:14
Oke,thanx. Ik ga me er in verdiepen.LaFlamande schreef: ↑03-02-2020 07:22Rammie, ik heb zowel cognitieve gedragstherapie als Pessotherapie gehad. Bij beide baat gehad, maar vooral die laatste. Dat is een lichaamsgerichte therapie die je meestal in groep doet. Je 'speelt' onveilige of traumatische situaties uit je jeugd na en geeft jezelf de ideale volwassenen om je te beschermen. Het is niet echt rollenspelen, het is meer dat je de situatie neerzet in de ruimte.
Ik leg het wat te simpel uit nu, maar het was voor mij een enorme eye-opener. Het hielp voor mij enorm om uit mijn hoofd te komen en te voelen. Een simpele helpende hand op de schouder, of wat je ook nodig hebt, kan zoveel impact hebben en dat gevoel kun je ook meenemen. Je leert te voelen / zien wat je nodig hebt en jezelf dat te geven.
Zijn er mensen die emdr hebben gehad? Heeft het geholpen?
woensdag 5 februari 2020 om 14:19
Rammie, ik heb lang geleden EMDR gehad. Ik vond t heel lastig omdat je in de stoel van psychiater (of psycholoog) terug moet naar de emotie/trauma. Dat vond ik heel lastig, dus je moet je echt op je gemak voelen bij die persoon. Dus of t bij mij echt geholpen heeft, ik weet t niet..maar ik hoor ook goede verhalen, dus ik zou t zeker een kans geven.
Ik wilde ook nog even terugkomen op je reactie op mijn post van vanmorgen, want t zit me niet lekker.
Zegeningen tellen, blij zijn dat ik kern gezond ben, geloof me, dat besef is er. Het gevoel dat ik me aanstel, is ook ruimschoots aanwezig.
Maar mijn angststoornis trekt zich daar niks van aan. Dus soms lucht t op om hier mijn gevoel te uiten. En dan helpt t niet echt om te horen dat ik mijn zegeningen mag tellen en me niet aan te stellen, want dat hoor ik al vaak genoeg, van mezelf..
Ik wilde ook nog even terugkomen op je reactie op mijn post van vanmorgen, want t zit me niet lekker.
Zegeningen tellen, blij zijn dat ik kern gezond ben, geloof me, dat besef is er. Het gevoel dat ik me aanstel, is ook ruimschoots aanwezig.
Maar mijn angststoornis trekt zich daar niks van aan. Dus soms lucht t op om hier mijn gevoel te uiten. En dan helpt t niet echt om te horen dat ik mijn zegeningen mag tellen en me niet aan te stellen, want dat hoor ik al vaak genoeg, van mezelf..
donderdag 6 februari 2020 om 07:20
Kaatje, egoposts mogen hier hoor, schrijf het lekker van je af. En overweeg hulp, er zijn echt methodes (bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie) om je hierbij te helpen. Gun het jezelf.
En het gevoel van aanstellen is herkenbaar en kun je er echt niet bij hebben. Wat Matz al schreef: accepteren dat je het hebt, is beter dan jezelf verwijten maken. Niet makkelijk hoor, ik heb er echt mee geworsteld. Ik probeerde het te zien als een gebroken been of een ziekte - ook ellendig, maar je hebt er zelf niet voor gekozen.
En het gevoel van aanstellen is herkenbaar en kun je er echt niet bij hebben. Wat Matz al schreef: accepteren dat je het hebt, is beter dan jezelf verwijten maken. Niet makkelijk hoor, ik heb er echt mee geworsteld. Ik probeerde het te zien als een gebroken been of een ziekte - ook ellendig, maar je hebt er zelf niet voor gekozen.
vrijdag 7 februari 2020 om 03:09
Ik bedoelde het echt niet verkeerd hoor. Het is ook zooo lastig..i know...Tuurlijk is hier afschrijven v je altijd goed. Benieuwd wat emdr met mij gaat doen. Hoor nl.dat t best heftig is.kaatje71 schreef: ↑05-02-2020 14:19Rammie, ik heb lang geleden EMDR gehad. Ik vond t heel lastig omdat je in de stoel van psychiater (of psycholoog) terug moet naar de emotie/trauma. Dat vond ik heel lastig, dus je moet je echt op je gemak voelen bij die persoon. Dus of t bij mij echt geholpen heeft, ik weet t niet..maar ik hoor ook goede verhalen, dus ik zou t zeker een kans geven.
Ik wilde ook nog even terugkomen op je reactie op mijn post van vanmorgen, want t zit me niet lekker.
Zegeningen tellen, blij zijn dat ik kern gezond ben, geloof me, dat besef is er. Het gevoel dat ik me aanstel, is ook ruimschoots aanwezig.
Maar mijn angststoornis trekt zich daar niks van aan. Dus soms lucht t op om hier mijn gevoel te uiten. En dan helpt t niet echt om te horen dat ik mijn zegeningen mag tellen en me niet aan te stellen, want dat hoor ik al vaak genoeg, van mezelf..
Nou ik weer wakker..heel NL slaapt bij wijze van. Hartkloppingen..gedachtes op hol etc....zuchtttt
vrijdag 7 februari 2020 om 07:34
Ff snel..moet kids naar school..maar 3uurtjes geslapen...superlieffff laflamande! Doet me goedLaFlamande schreef: ↑07-02-2020 07:23Lieve rammie, hoe naar het nu ook is, hou vast aan de gedachte dat het beter wordt. Rouw is heel zwaar, maar met veel tijd wordt het echt draaglijker.
vrijdag 7 februari 2020 om 09:14
zondag 9 februari 2020 om 15:51
Heb oxazepam en betablokker vd huisarts gekregen..half jr terug al,maar neem ze liever niet in..daarom zegt de huisarts dat ik te streng ben voor mezelf.kaatje71 schreef: ↑07-02-2020 09:14Rammie dank je voor je reactie. Dat niet slapen en in paniek zijn in de nacht is echt héél zwaar. Blijf je in bed of ga je er ook uit?
Kun je van je huisarts niet iets krijgen oom beter te slapen?
Ik hoop dat je tijdens de school van je kids nog even een uurtje rust kan pakken.
Hou je goed
Maar ander vraagje; zijn jullie nu ook bang voor deze storm. Ik ben genoodzaakt om met se kids nog een nachtje bij mn ouders te blijven vannacht; dus morgen werk bellen en uitleggen en kids later of morhen helemaal niet naar school...Lig met hartkloppingen in mn ouderlijk bed nu..hoor de storm..vind dit maar niks, ook hyperventilatie..ben zo bang,en word ook boos op mezelf waarom ik nou bang ben,mn zusjes..ouders zo nuchter eronder. Denk dat ik zo maar een halfje oxazepam in ga nemen.
Fijne zondag dames!
zondag 9 februari 2020 om 21:18
Rammie, waarom ben je zo bang voor de storm? Binnen ben je veilig, probeer het maar te zien als iets gezelligs. Veilig in je warme bed. Ik zou met dit weer ook bang zijn om naar buiten te gaan, maar heb vanmiddag nog een stukje gewandeld en het was heerlijk! (Het was hier toen nog droog, dat scheelde).
Groetjes!
zondag 9 februari 2020 om 21:29
Rammie, wat Libe zegt, je bent bij je ouders, veilig in huis en er kan niks gebeuren. De storm gaat vanzelf weer liggen, alle stormen gaan een keer liggen. Als t moet, blijf je morgen nog een dagje daar met je kinderen (Ik weet niet hoe ver t rijden is), of heeft dat problemen op je werk?
Heel veel sterkte, ik weet dat t soms makkelijk gezegd is, maar dat je gevoel daar soms niks van geloof. Ik wens je een rustige nacht.
Heel veel sterkte, ik weet dat t soms makkelijk gezegd is, maar dat je gevoel daar soms niks van geloof. Ik wens je een rustige nacht.
maandag 10 februari 2020 om 16:09
kaatje71 schreef: ↑09-02-2020 21:29Rammie, wat Libe zegt, je bent bij je ouders, veilig in huis en er kan niks gebeuren. De storm gaat vanzelf weer liggen, alle stormen gaan een keer liggen. Als t moet, blijf je morgen nog een dagje daar met je kinderen (Ik weet niet hoe ver t rijden is), of heeft dat problemen op je werk?
Heel veel sterkte, ik weet dat t soms makkelijk gezegd is, maar dat je gevoel daar soms niks van geloof. Ik wens je een rustige nacht.
Echt fijn om jullie berichtjes te lezen!
Nou we zijn net pas teruggekomen..wat een rit. Er was een gekantelde vrachtwagen op A12..kreeg hartkloppingen,liet het de kids niet merken.
En dan hoor ik v mn neefje dat een overbuurman van net over de 50 plots is overleden aan een hartaanval..terwijl ze in t ziekenhuis bij 1e hulp hyperventilatie hadden gezegd..volgende dag overleden. Ik probeer te relativeren dat t bij mij echt hyperventilatie is en niets anders de druk op mn borst. Zeg ik letterlijk kom op..je bent ook half jr terug bij cardioloog geweest, maar geruststellen lukt niet echt.
Sorry meiden..val in herhaling;elke dag is momenteel angstig voor mij. Altijd al angstig geweest, maar nu veeeel meer..na vooral na t plots overlijden v mijn man.
Ben jullie berichtjes dankbaar
maandag 10 februari 2020 om 16:50
Rammie, ik vind t heel stoer van je dat je de rit gewoon gemaakt heb, bij je ouders vandaan. En je kinderen niets heb laten blijken van je angst. Hoe oud zijn je kinderen?
Weten je kinderen iets van jouw angsten af?
Je mag trots zijn op jezelf en ik hoop dat je stapje voor stapje beter in je vel komt.
Weten je kinderen iets van jouw angsten af?
Je mag trots zijn op jezelf en ik hoop dat je stapje voor stapje beter in je vel komt.
