Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
woensdag 26 februari 2020 om 14:20
Precies dit! Mijn beste vriendinnetje heeft zo de instelling van: Dit overkomt mij niet. Lijkt mij heerlijk! Ik heb juist dat ik niet kan begrijpen dat niet iedereen zich hier heel de tijd zorgen over maakt haha!matz schreef: ↑26-02-2020 12:53Heel herkenbaar.....ik ben echt jaloers op mensen die in zo'n geval kunnen denken 'och, het is vast niks'...ik heb ook altijd de neiging om t heel eng te maken. En is de uitslag goed dan nog steeds twijfelen aan dingen...dat hoort ook wel bij hypochondrie geloof ik. Geruststelling helpt maar even..het is ook belangrijk om toch dat vertrouwen in jezelf te vinden. Soms kan dat ook komen doordat je een bepaald basisvertrouwen mist...vanuit je jeugd bijvoorbeeld.
Wat ik zelf altijd erg heb is,dat als ik ergens over pieker (op hypochondrie gebied) ik daar ook echt last krijg. Gewoon omdat ik mn aandacht erzo op richt. Misschien is dat ook wat jij nu met je oog ervaart?
En inderdaad als je ergens op gaat letten is het er ook. Maar dat maakt het ook wel lastig om te bepalen of iets een 'echte' klacht is of niet, vind je niet?
woensdag 26 februari 2020 om 14:22
Oef, ik vind dat wel heftig om te lezen hoor, zo lang al last! Hoe gaat dat met je kinderen en je man?matz schreef: ↑26-02-2020 13:04Supersizeme; wat herkenbaar wat je schrijft. Ik heb sinds mn 23e ong veel last van hypochondrie. Inmiddels 2 kinderen gekregen en ben nu 42.
Ook al eens een darmonderzoek gehad..ivm bloed bij ontlasting. Niks aan de hand. Tijdens mn zwangerschappen ook weinig last..dan komt er een soort oergevoel naar boven.
Hormonen spelen bij mijn angsten ook een grote rol! Niet onderschatten wat hormonen kunnen doen....heb je ook meer last rond je menstruatie?
Het is soms handig dit s bij te houden.
Ik weet dat ik mezelf rond menstruatie niet te serieus moet nemen...ik kan dan zo slecht relativeren! En er is ook wel wat aan te doen zoals het nemen van teunisbloemolie oa.
Ik reageer later nog even op de anderen..heb wat hoofdpijn vandaag.
Ik weet niet precies wanneer ik er nou meer last van heb in mijn cyclus. Inmiddels ook al even geleden dat ik echt ongesteld ben geweest (oktober 2018). Ik ben wel al hele tijd gestopt met hormonale anticonceptie, maar nu denk ik soms is het niet juist stabieler om dat wel te hebben?
Wat is jullie ervaring?
woensdag 26 februari 2020 om 15:01
Ik reageer andere dagen op rest..nou lekker dan. Ben al maaaanden aan erg hyperventileren,na plots dood v mn mang...ook al jaren angststoornis.matz schreef: ↑26-02-2020 13:04Supersizeme; wat herkenbaar wat je schrijft. Ik heb sinds mn 23e ong veel last van hypochondrie. Inmiddels 2 kinderen gekregen en ben nu 42.
Ook al eens een darmonderzoek gehad
Hormonen spelen bij mijn angsten ook een grote rol! Niet onderschatten wat hormonen kunnen doen....heb je ook meer last rond je menstruatie?
Het is soms handig dit s bij te houden.
Ik weet dat ik mezelf rond menstruatie niet te serieus moet nemen...ik kan dan zo slecht relativeren! En er is ook wel wat aan te doen zoals het nemen van teunisbloemolie oa.
Ik reageer later nog even op de anderen..heb wat hoofdpijn vandaag.
Ben laatste halfjaar vaak bij huisartsenpost,zo ook snachts in t wknd..erge druk op borst. Zegt dienstdoende huisarts; syndroom v tietze!!!
Pfff ik na googlen nog banger. Loop nu al dagen rond met druk op mn borst..ben zo bang!
Sorry meiden egopost..
Nu voorjaarsvakantie hier..maar al daaagen thuis met de kids,geen fut om wat te doen
woensdag 26 februari 2020 om 16:49
Rammie, syndroom van tietze, getsie. Ik had er nog nooit van gehoord maar zag gisteren hier op t forum een topic hierover. Misschien staan er goede tips in. T staat onder de gezondheidspijler.
Is je familie er nog? Hoop dat je ondanks alles toch van je familie heb kunnen genieten.
Matz, hoe is t eigenlijk met dat huis afgelopen? Je ging toch bij een woning kijken, of ben ik nu echt in de war?
Nou de dag is gelukkig bijna voorbij, wat een k.. dag. Net even man en kids gesproken en dat doet me wel goed. Ze hebben t geweldig, dus dat is mooi!
Is je familie er nog? Hoop dat je ondanks alles toch van je familie heb kunnen genieten.
Matz, hoe is t eigenlijk met dat huis afgelopen? Je ging toch bij een woning kijken, of ben ik nu echt in de war?
Nou de dag is gelukkig bijna voorbij, wat een k.. dag. Net even man en kids gesproken en dat doet me wel goed. Ze hebben t geweldig, dus dat is mooi!
woensdag 26 februari 2020 om 18:04
Ik heb sinds een paar weken last van duizeligheid (licht in mn hoofd). Ik weet dat het door spanning/stress komt maar zodra ik het ervaar ben ik toch weer bang dat ik flauw ga vallen. Zo irritant. Zit in een soort vicieuze cirkel nu. Probeer echt om me er niet meer bang door te laten maken, aangezien ik dit al weken heb en er al die tijd niks gebeurd is. Maar toch blijft het "ja maar wat als het nu wel echt is" door mn hoofd spoken. Wordt er niet goed van. Zorgt er ook weer voor dat ik wat down ben en weer minder zin in dingen. Zat er maar een uit knop op deze stoornis ofzo pff.
woensdag 26 februari 2020 om 18:21
. Maar echt ik snap je, je weet rationeel dat je niet gaat flauw vallen, maar toch blijft die angst. Het weten in je hoofd en t ook echt voelen dat er niks gebeurd, dat zijn echt 2 hele verschillende zaken!
woensdag 26 februari 2020 om 18:53
Heel herkenbaar.. rationeel gezien weet je heus wel dat het oké is, maar op het moment zelf ga je toch altijd weer twijfelen.Evylime schreef: ↑26-02-2020 18:04Ik heb sinds een paar weken last van duizeligheid (licht in mn hoofd). Ik weet dat het door spanning/stress komt maar zodra ik het ervaar ben ik toch weer bang dat ik flauw ga vallen. Zo irritant. Zit in een soort vicieuze cirkel nu. Probeer echt om me er niet meer bang door te laten maken, aangezien ik dit al weken heb en er al die tijd niks gebeurd is. Maar toch blijft het "ja maar wat als het nu wel echt is" door mn hoofd spoken. Wordt er niet goed van. Zorgt er ook weer voor dat ik wat down ben en weer minder zin in dingen. Zat er maar een uit knop op deze stoornis ofzo pff.
Bij mij werkt wandelen altijd goed en daarbij heel bewust bezig zijn met de omgeving. Met mijn psycholoog ging ik zelfs wel eens wandelen tijdens de sessies. Heb je iets wat jou helpt op deze momenten? Sterkte, hopelijk wordt het snel beter!
woensdag 26 februari 2020 om 19:09
Ik heb ook flauwval angst. Ben de afgelopen dagen heel duizelig, ook ' s nachts. Vanochtend een paniekaanval toen ik uit de douche kwam. Even rustig gaan zitten, toen ging het weer enigszins. Maar ik was uitgeput. Verloskundige gebeld. Heb ook gezegd dat ik zoveel buikpijn heb elke avond. Maar volgens haar moet het erbij horen. Vandaag ook weer veel last gehad van hyperventilatie en onrust omdat ik alleen thuis was. Helaas triggert mijn zwangerschap mijn angst soms wel. Juist omdat ik dingen voel die ik eerst niet zo erg had en omdat ik me steeds zorgen maak dat er wat mis gaat. Maar gelukkig is mijn PMS wel weg. Ik huil ook niet zo snel dan wanneer ik niet zwanger ben.
Ik lees wel weer veel herkenning hier! Ik ben ook een hypochonder. Zou mezelf bijna huisarts willen noemen soms, omdat ik werkelijk elk kwaaltje googel.
Ik lees wel weer veel herkenning hier! Ik ben ook een hypochonder. Zou mezelf bijna huisarts willen noemen soms, omdat ik werkelijk elk kwaaltje googel.
Groetjes!
woensdag 26 februari 2020 om 19:16
Ik weet het nog niet. Het hangt er helemaal vanaf hoe mijn bevalling gaat verlopen en wanneer deze gaat beginnen. Als ik in het ziekenhuis moet bevallen, gaat mijn moeder denk ik niet mee. Ik geloof dat ze daar niet echt om staat te springen. Ik heb over een tijdje een gesprek met mijn vk over de bevalling. Ben nu 17 weken. Fijn om te horen dat het bij jou wel heel goed ging!kaatje71 schreef: ↑26-02-2020 10:45Libe je angst voor je bevalling snap ik goed. Ik was ook echt zo bang, maar toch is t 2x helemaal gelukt... Als je je moeder er graag bij wil, zou dat dan niet gewoon kunnen? Als dat je gerust stelt. Mijn moeder was bij de bevalling van mijn schoonzus, die wilde dat graag. Ik moest er niet aan denken, maar zo is iedereen anders. Hoe ver ben het nu? Zie je het al of is t daarvoor nog te vroeg?
Groetjes!
woensdag 26 februari 2020 om 20:16
Dat is inderdaad lang maar ik heb ook echt wel periodes ertussen gehad dat ik weinig last had. Bij mij kwam/komt t met name op bij veranderingen en de rond de menstruatie.supersizeme schreef: ↑26-02-2020 14:22Oef, ik vind dat wel heftig om te lezen hoor, zo lang al last! Hoe gaat dat met je kinderen en je man?
Ik weet niet precies wanneer ik er nou meer last van heb in mijn cyclus. Inmiddels ook al even geleden dat ik echt ongesteld ben geweest (oktober 2018). Ik ben wel al hele tijd gestopt met hormonale anticonceptie, maar nu denk ik soms is het niet juist stabieler om dat wel te hebben?
Wat is jullie ervaring?
En wat je zegt kinderen helpen je om in het hier en nu te zijn dus dat heeft me ook altijd goed geholpen.
Bij sommige helpt om aan de pil te gaan..dat is bij iedereen weer anders.
woensdag 26 februari 2020 om 22:25
Gelukkig heeft mijn spv-er vandaag telefonisch gereageerd op mijn mailtjes van afgelopen week. Hij had vakantie. Ik gun die mensen ook vakantie hoor, maar je zult ze maar nodig hebben terwijl ze niet bereikbaar zijn. 
Ik kreeg zelfs een compliment, dat ik me toch nog aardig staande weet te houden.
Merk nu ook pas dat die hogere dosis paroxetine wat doet. Ik had wel paniekaanvallen, maar iets doet ze afstompen. Ik lag in ieder geval niet meer zwaar hyperventilerend te trillen op de bank, kon zowaar nog lopen!
Carnaval was echt goede afleiding.
Ik kan ook geen jaar zonder carnaval. Zelfs vorig jaar, toen ik een burn-out had, ben ik nog naar de optocht van eigen dorp en het dorp hiernaast gaan kijken, wel met oordoppen in. Harde muziek kon ik toen totaal niet meer verdragen.
Supersizeme: Dat hypochondrische is zó herkenbaar. Vreselijk is dat. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan hartkloppingen bij angst, paniek en spanning, dus het idee dat ik dan wat aan mijn hart heb, heb ik naast me neer gelegd.
Bij mij heeft een beetje ACT-therapie daar wel wat bij geholpen.
Alleen als er echt iets aan de hand lijkt te zijn dan helpt het gewoon niet bij mij. Zo ben ik afgelopen jaar helemaal in paniek geraakt na mijn eerste uitstrijkje omdat ik doodsbang was voor de uitslag, die overigens goed was. En afgelopen zomer ben ik na een tekenbeet 3 keer in een week naar mijn huisarts gegaan omdat ik meende een kring te zien die er niet zat, toevallig een onderhuids adertje in de buurt.
Achteraf kan ik er soms nog wel om lachen, ook al heb ik dan dagen van half-ziek zijn van angst en huilbuien op zitten.
Ik kreeg zelfs een compliment, dat ik me toch nog aardig staande weet te houden.
Merk nu ook pas dat die hogere dosis paroxetine wat doet. Ik had wel paniekaanvallen, maar iets doet ze afstompen. Ik lag in ieder geval niet meer zwaar hyperventilerend te trillen op de bank, kon zowaar nog lopen!
Carnaval was echt goede afleiding.
Ik kan ook geen jaar zonder carnaval. Zelfs vorig jaar, toen ik een burn-out had, ben ik nog naar de optocht van eigen dorp en het dorp hiernaast gaan kijken, wel met oordoppen in. Harde muziek kon ik toen totaal niet meer verdragen.
Supersizeme: Dat hypochondrische is zó herkenbaar. Vreselijk is dat. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan hartkloppingen bij angst, paniek en spanning, dus het idee dat ik dan wat aan mijn hart heb, heb ik naast me neer gelegd.
Bij mij heeft een beetje ACT-therapie daar wel wat bij geholpen.
Alleen als er echt iets aan de hand lijkt te zijn dan helpt het gewoon niet bij mij. Zo ben ik afgelopen jaar helemaal in paniek geraakt na mijn eerste uitstrijkje omdat ik doodsbang was voor de uitslag, die overigens goed was. En afgelopen zomer ben ik na een tekenbeet 3 keer in een week naar mijn huisarts gegaan omdat ik meende een kring te zien die er niet zat, toevallig een onderhuids adertje in de buurt.
Achteraf kan ik er soms nog wel om lachen, ook al heb ik dan dagen van half-ziek zijn van angst en huilbuien op zitten.
woensdag 26 februari 2020 om 22:40
konijnenpantoffeltje schreef: ↑26-02-2020 22:25Gelukkig heeft mijn spv-er vandaag telefonisch gereageerd op mijn mailtjes van afgelopen week. Hij had vakantie. Ik gun die mensen ook vakantie hoor, maar je zult ze maar nodig hebben terwijl ze niet bereikbaar zijn.
Ik kreeg zelfs een compliment, dat ik me toch nog aardig staande weet te houden.
Merk nu ook pas dat die hogere dosis paroxetine wat doet. Ik had wel paniekaanvallen, maar iets doet ze afstompen. Ik lag in ieder geval niet meer zwaar hyperventilerend te trillen op de bank, kon zowaar nog lopen!
Carnaval was echt goede afleiding.
Ik kan ook geen jaar zonder carnaval. Zelfs vorig jaar, toen ik een burn-out had, ben ik nog naar de optocht van eigen dorp en het dorp hiernaast gaan kijken, wel met oordoppen in. Harde muziek kon ik toen totaal niet meer verdragen.
Supersizeme: Dat hypochondrische is zó herkenbaar. Vreselijk is dat. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan hartkloppingen bij angst, paniek en spanning, dus het idee dat ik dan wat aan mijn hart heb, heb ik naast me neer gelegd.
Bij mij heeft een beetje ACT-therapie daar wel wat bij geholpen.
Alleen als er echt iets aan de hand lijkt te zijn dan helpt het gewoon niet bij mij. Zo ben ik afgelopen jaar helemaal in paniek geraakt na mijn eerste uitstrijkje omdat ik doodsbang was voor de uitslag, die overigens goed was. En afgelopen zomer ben ik na een tekenbeet 3 keer in een week naar mijn huisarts gegaan omdat ik meende een kring te zien die er niet zat, toevallig een onderhuids adertje in de buurt.
Achteraf kan ik er soms nog wel om lachen, ook al heb ik dan dagen van half-ziek zijn van angst en huilbuien op zitten.
Erge hyperventilatie en hoorde bij huisartsenpost syndroom v tietze, dat ik dat heb.
Had er nooit eerder v gehoord. Voel me zooo ellendig,dat ik aan anti.depr. wil beginnen.
Sorry voor warrige verhaal,maar ik lees veel positiefs over m.n. paroxetine..
rammie wijzigde dit bericht op 13-07-2020 15:43
Reden: Aangevuld
Reden: Aangevuld
3.51% gewijzigd
woensdag 26 februari 2020 om 22:41
Konijnenpantoffeltje: wat fijn dat jij wél kan genieten van carnaval. Ik heb elk jaar het gevoel dat ik er eigenlijk wel aan mee zou willen doen, want ik vind verkleden leuk. Maar verder levert echt alles aan carnaval me enorm veel stress op. Ik durf geen alcohol te nemen, kan niet tegen drukte, kan niet tegen harde muziek, grote poppen in de optocht vind ik eng en zelfs met oordoppen kan ik de optocht niet aan. De muziek trilt vaak door tot in mijn lijf en dan ben ik bang dat ik wat aan mijn hart krijg. Dit is al mijn hele leven zo helaas, ik heb er nooit van kunnen genieten. Hoe doe jij dat ondanks je angststoornis?
Groetjes!
donderdag 27 februari 2020 om 09:49
Woeps, heel bericht geschreven en toen per ongeluk ververst!konijnenpantoffeltje schreef: ↑26-02-2020 22:25Gelukkig heeft mijn spv-er vandaag telefonisch gereageerd op mijn mailtjes van afgelopen week. Hij had vakantie. Ik gun die mensen ook vakantie hoor, maar je zult ze maar nodig hebben terwijl ze niet bereikbaar zijn.
Ik kreeg zelfs een compliment, dat ik me toch nog aardig staande weet te houden.
Merk nu ook pas dat die hogere dosis paroxetine wat doet. Ik had wel paniekaanvallen, maar iets doet ze afstompen. Ik lag in ieder geval niet meer zwaar hyperventilerend te trillen op de bank, kon zowaar nog lopen!
Carnaval was echt goede afleiding.
Ik kan ook geen jaar zonder carnaval. Zelfs vorig jaar, toen ik een burn-out had, ben ik nog naar de optocht van eigen dorp en het dorp hiernaast gaan kijken, wel met oordoppen in. Harde muziek kon ik toen totaal niet meer verdragen.
Supersizeme: Dat hypochondrische is zó herkenbaar. Vreselijk is dat. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan hartkloppingen bij angst, paniek en spanning, dus het idee dat ik dan wat aan mijn hart heb, heb ik naast me neer gelegd.
Bij mij heeft een beetje ACT-therapie daar wel wat bij geholpen.
Alleen als er echt iets aan de hand lijkt te zijn dan helpt het gewoon niet bij mij. Zo ben ik afgelopen jaar helemaal in paniek geraakt na mijn eerste uitstrijkje omdat ik doodsbang was voor de uitslag, die overigens goed was. En afgelopen zomer ben ik na een tekenbeet 3 keer in een week naar mijn huisarts gegaan omdat ik meende een kring te zien die er niet zat, toevallig een onderhuids adertje in de buurt.
Achteraf kan ik er soms nog wel om lachen, ook al heb ik dan dagen van half-ziek zijn van angst en huilbuien op zitten.
Fijn dat je spv er positief reageerde. Weet hij/zij alles? Wat voor werk doe je als ik vragen mag?
Ik moet toevallig ook voor uitstrijkje. Had een afspraak maar was de brief kwijt, nu moet ik een nieuwe afspraak maken. Ben gewoon ook bang om bijv hpv virus te hebben wat dan al voor zoveel stress zou kunnen zorgen! Dit is ook wel het grote nadeel van bevolkingsonderzoek, de bijkomende stress.
Begrijp me niet verkeerd, het is ook goed dat het er is. Bijv mijn schoonmoeder en vader van beste vriendin zijn zo tijdig geholpen bij darmkanker. Maar er moeten zoveel mensen op vervolgonderzoek wat voor heel veel stress zorgt, en 'slechts' 9% daarvan is uiteindelijk echt ziek.
Moet zeggen dat ik wel heel blij wordt van de herkenning van jullie verhalen. Net als dat teken verhaal, zo begrijpelijk dat je daar zo van gaat piekeren.
Ik grap altijd achteraf na goed afgelopen onderzoeken: 'weer een ziekte overleefd'. En dan zeg ik dit doen we niet meer hoor
donderdag 27 februari 2020 om 09:51
Hi libe! Gefeliciteerd met je zwangerschap nog! Hoeveel weken ben je nu? Hopelijk helpt het je als je de baby straks heel duidelijk voelt, als bevestiging dat alles goed is!libe schreef: ↑26-02-2020 19:09Ik heb ook flauwval angst. Ben de afgelopen dagen heel duizelig, ook ' s nachts. Vanochtend een paniekaanval toen ik uit de douche kwam. Even rustig gaan zitten, toen ging het weer enigszins. Maar ik was uitgeput. Verloskundige gebeld. Heb ook gezegd dat ik zoveel buikpijn heb elke avond. Maar volgens haar moet het erbij horen. Vandaag ook weer veel last gehad van hyperventilatie en onrust omdat ik alleen thuis was. Helaas triggert mijn zwangerschap mijn angst soms wel. Juist omdat ik dingen voel die ik eerst niet zo erg had en omdat ik me steeds zorgen maak dat er wat mis gaat. Maar gelukkig is mijn PMS wel weg. Ik huil ook niet zo snel dan wanneer ik niet zwanger ben.
Ik lees wel weer veel herkenning hier! Ik ben ook een hypochonder. Zou mezelf bijna huisarts willen noemen soms, omdat ik werkelijk elk kwaaltje googel.
donderdag 27 februari 2020 om 09:53
Hi rammie, wat naar dat je je zo slecht voelt en wat verschrikkelijk dat je man is overleden! Heel veel sterkte en liefs toegewenst.rammie schreef: ↑26-02-2020 22:40Ff kort lig angstig op bed..,hoeveel mg paroxetine slik jij? Ik wil nl.ook aan de anti.depr.;...angststoornis..man plots overleden trauma dus ,
Erge hyperventilatie en hoorde bij huisartsenpost syndroom v tietze, dat ik dat heb.
Had er nooit eerder v gehoord. Voel me zooo ellendig,dat ik aan anti.depr. wil beginnen.
Sorry voor warrige verhaal,maar ik lees veel positiefs over m.n. paroxetine..
Heb je iemand in je omgeving die je kan ondersteunen als het niet gaat?
donderdag 27 februari 2020 om 12:31
Ja precies. Ik heb zo'n meditatie app die ik elke dag voor het slapen gebruik. En door die app leer ik ook wel bewust op mijn ademhaling te letten als ik me bijvoorbeeld gespannen voel. En verder probeer ik maar te denken dat het gewoon spanning is en dat er niks kan gebeuren, al is dat soms lastig. Wandelen vind ik ook fijn om te doen. Alleen laatste tijd niet echt veel meer gedaan door het rot weer steeds.supersizeme schreef: ↑26-02-2020 18:53Heel herkenbaar.. rationeel gezien weet je heus wel dat het oké is, maar op het moment zelf ga je toch altijd weer twijfelen.
Bij mij werkt wandelen altijd goed en daarbij heel bewust bezig zijn met de omgeving. Met mijn psycholoog ging ik zelfs wel eens wandelen tijdens de sessies. Heb je iets wat jou helpt op deze momenten? Sterkte, hopelijk wordt het snel beter!
donderdag 27 februari 2020 om 14:07
Dankjewel Supersizeme, ik ben nu bijna 18 weken. Over 2 weken is de 20 weken echo, dan zie ik hem weer even en komen we het geslacht te weten.
Vanavond een programma op tv over angsten. Het gaat over een neuropsycholoog die daar zelf last van heeft en een oplossing zoekt. Interessant!
https://portal.eo.nl/over-de-eo/pers/ar ... iet-kisten
Vanavond een programma op tv over angsten. Het gaat over een neuropsycholoog die daar zelf last van heeft en een oplossing zoekt. Interessant!
https://portal.eo.nl/over-de-eo/pers/ar ... iet-kisten
Groetjes!
donderdag 27 februari 2020 om 14:14
Dank je wel..lief v je, jawel..veel familie en vrienden,maar uiteindelijk toch alleen met kids. Soms benauwd de drukte me juist.supersizeme schreef: ↑27-02-2020 09:53Hi rammie, wat naar dat je je zo slecht voelt en wat verschrikkelijk dat je man is overleden! Heel veel sterkte en liefs toegewenst.
Heb je iemand in je omgeving die je kan ondersteunen als het niet gaat?
donderdag 27 februari 2020 om 18:58
Rammie, ik slik nu 35 mg. Beetje een aparte dosis omdat het meestal 20, 30, 40 etc. is. Het ligt er ook aan welke aandoeningen je hebt wat de aanbevolen dosering is. Bij depressie is het 20 of 30 mg, Paniekstoornis 40. En je kan maximaal tot 60 mg. Maar ik doe het tot nu toe goed op 35 mg. Ik merk wel degelijk verschil in doseringen, maar merk ook wel dat bepaalde bijwerkingen sterker worden op een hogere dosis. Zo is mijn libido flink lager geworden en ook het gevoel "tussen de benen" is bij aanraking zoveel minder. Daar staat Paroxetine ook bekend om, het is qua seksuele bijwerkingen de beruchtste 
Maar als ik moet kiezen tussen lagere dosis, meer gevoel MAAR paniekaanvallen die niet om aan te zien zijn of hogere dosis, minder gevoel MAAR afgeremde paniekaanvallen... kies ik toch voor het laatste. Maar dat weerhoudt me er ook van om nóg hoger te gaan, want echt niks meer voelen is ook niks.
Libe, wat jammer dat carnaval nog meer stress oproept bij jou.
Ik weet niet eens hoe ik het doe, ik had gewoon het idee dat als ik ook maar een beetje zin had, dan ging ik gewoon. En dat pakte gelukkig positief uit, want ik was achteraf niet eens zwaar overprikkeld. Wel moe.
Ik ben daarnaast ook opgegroeid met carnaval. Limburgse in hart en nieren hè.
Maar als ik moet kiezen tussen lagere dosis, meer gevoel MAAR paniekaanvallen die niet om aan te zien zijn of hogere dosis, minder gevoel MAAR afgeremde paniekaanvallen... kies ik toch voor het laatste. Maar dat weerhoudt me er ook van om nóg hoger te gaan, want echt niks meer voelen is ook niks.Libe, wat jammer dat carnaval nog meer stress oproept bij jou.
Ik weet niet eens hoe ik het doe, ik had gewoon het idee dat als ik ook maar een beetje zin had, dan ging ik gewoon. En dat pakte gelukkig positief uit, want ik was achteraf niet eens zwaar overprikkeld. Wel moe.
Ik ben daarnaast ook opgegroeid met carnaval. Limburgse in hart en nieren hè.
vrijdag 28 februari 2020 om 19:48
Ooh oke thanx voor je reactie. Hoor wel dat paroxetine beste is onder de antidepr.konijnenpantoffeltje schreef: ↑27-02-2020 18:58Rammie, ik slik nu 35 mg. Beetje een aparte dosis omdat het meestal 20, 30, 40 etc. is. Het ligt er ook aan welke aandoeningen je hebt wat de aanbevolen dosering is. Bij depressie is het 20 of 30 mg, Paniekstoornis 40. En je kan maximaal tot 60 mg. Maar ik doe het tot nu toe goed op 35 mg. Ik merk wel degelijk verschil in doseringen, maar merk ook wel dat bepaalde bijwerkingen sterker worden op een hogere dosis. Zo is mijn libido flink lager geworden en ook het gevoel "tussen de benen" is bij aanraking zoveel minder. Daar staat Paroxetine ook bekend om, het is qua seksuele bijwerkingen de beruchtste
Libe, wat jammer dat carnaval nog meer stress oproept bij jou.
Ik weet niet eens hoe ik het doe, ik had gewoon het idee dat als ik ook maar een beetje zin had, dan ging ik gewoon. En dat pakte gelukkig positief uit, want ik was achteraf niet eens zwaar overprikkeld. Wel moe.
Ik ben daarnaast ook opgegroeid met carnaval. Limburgse in hart en nieren hè.
Zijn jullie bang voor Corona?
Ik paar dagen flink last b syndroom v tietze..probeer t maar te accepteren..zuchttt
zaterdag 29 februari 2020 om 17:53
Rammie; ik heb ook een tijdje de symptomen gehad die leken op syndroom van Tietze. Begin 20 had ik mn 1e paniekaanval en bij daarna een tijd bang geweest iets aan mijn hart te hebbrn. Had ook last van chronische hyperventilatie en ook was,mn borstbeen erg gevoelig. Ik werkte toen nog als doktersassistente en heb toen aan een bedrijfsarts gevraagd. Die noemde ook syndr van Tietze.kaatje71 schreef: ↑26-02-2020 16:49Rammie, syndroom van tietze, getsie. Ik had er nog nooit van gehoord maar zag gisteren hier op t forum een topic hierover. Misschien staan er goede tips in. T staat onder de gezondheidspijler.
Is je familie er nog? Hoop dat je ondanks alles toch van je familie heb kunnen genieten.
Matz, hoe is t eigenlijk met dat huis afgelopen? Je ging toch bij een woning kijken, of ben ik nu echt in de war?
Nou de dag is gelukkig bijna voorbij, wat een k.. dag. Net even man en kids gesproken en dat doet me wel goed. Ze hebben t geweldig, dus dat is mooi!
Is verder onschuldig toch?
Ik denk zelf doordat ik steeds met mn aandacht bij de hartregio zat ik er onbewust spanning op heb gezet en daar ook echt last kreeg.
Ik heb dat wel vaker..als ik ergens stress over ik daadwerkelijk op die plek ook last krijg. Dat maakt t niet makkelijker maar ik heb t meestal vrij snel door gelukkig..
Misschien is dat bij jou ook t geval....
zaterdag 29 februari 2020 om 18:00
Volgens mij is syndr van Tietze iets onschuldig maar wel vervelend natuurlijk.rammie schreef: ↑26-02-2020 22:40Ff kort lig angstig op bed..,hoeveel mg paroxetine slik jij? Ik wil nl.ook aan de anti.depr.;...angststoornis..man plots overleden trauma dus ,
Erge hyperventilatie en hoorde bij huisartsenpost syndroom v tietze, dat ik dat heb.
Had er nooit eerder v gehoord. Voel me zooo ellendig,dat ik aan anti.depr. wil beginnen.
Sorry voor warrige verhaal,maar ik lees veel positiefs over m.n. paroxetine..
Je hebt ook veel supplementen die kunnen werken als een antidepressiva maar dan dus zonder de bijwerkingen..zoals 5-htp, GABA, L-tryptofaan. Die zijn aminozuren die van nature aanwezig zijn in je lichaam maar heb je hier een tekort aan dan kun je dus oa last hebben van angsten. Bij een goede gezondheidswinkel kunnen ze je vaak goed adviseren, zoals Holland&Barrett.
Ik gebruik zelf ook een antidepressiva en dit heeft me zeker geholpen maar ben er nooit vanaf gekomen.
zaterdag 29 februari 2020 om 18:06
rammie, een antidepressivum kan echt helpen om een moeilijke periode door te komen en ook een steun in de rug voor de therapie. Laat je goed voorlichten door arts/psychiater en soms is het ook uitproberen welke bij je past. Mijn persoonlijke ervaring is dat het tegen angst echt heel goed werkt.
De flauwvalangst is hier heel herkenbaar. Dit heeft me zelf een paar jaar straatvrees opgeleverd. Het lastige is, dat ik door lage bloeddruk ook (heel af en toe) wel eens echt flauwval. Het gekke is dat er daarna niets aan de hand is. Ik kom weer bij, wordt geholpen, men is bezorgd, niemand vind het raar, het komt helemaal goed. En toch die angst. Heb flinke stappen gezet met therapie, het is geminderd, maar blijft een zwak punt.
Veel moed (en rust) voor ons allemaal!
De flauwvalangst is hier heel herkenbaar. Dit heeft me zelf een paar jaar straatvrees opgeleverd. Het lastige is, dat ik door lage bloeddruk ook (heel af en toe) wel eens echt flauwval. Het gekke is dat er daarna niets aan de hand is. Ik kom weer bij, wordt geholpen, men is bezorgd, niemand vind het raar, het komt helemaal goed. En toch die angst. Heb flinke stappen gezet met therapie, het is geminderd, maar blijft een zwak punt.
Veel moed (en rust) voor ons allemaal!
zaterdag 29 februari 2020 om 18:26
Pff, ik heb echt veel last van hyperventilatie de laatste tijd, zowel overdag als 's nachts. Ik adem dan de hele tijd hoog en krijg mijn adem niet in mijn buik. Heb het gevoel dat mijn buik te vol is.. zal wel door de zwangerschap komen. Ik voel me ook vaak heel onrustig en niet ontspannen. Alles voelt meteen als een probleem en ik kan niet relativeren. Ik maak mezelf belachelijk in het openbaar omdat ik meteen begin te roepen als me iets dwars zit. Zouden het de zwangerschapshormonen zijn? Ik denk er over om bij yoga te gaan om mezelf weer onder controle te krijgen.
Groetjes!
