Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
donderdag 12 maart 2020 om 19:46
Klinkt goed Evylime, fijn dat de ad zo weinig bijwerkingen heeft. En dat je over niet al te lange tijd terecht kunt bij een psych.
Robertjeeeee, ook herkenbaar hoor. Ik ben ook een doorzetter en vond vooral dat ik sterk moest zijn en ook dat ik het allemaal zelf moest kunnen. Maar sterk zijn is ook herkennen (en erkennen) dat je hulp nodig hebt. Dat doe je al! Niemand kan altijd alles zelf oplossen. En dat hoeft ook niet.
Robertjeeeee, ook herkenbaar hoor. Ik ben ook een doorzetter en vond vooral dat ik sterk moest zijn en ook dat ik het allemaal zelf moest kunnen. Maar sterk zijn is ook herkennen (en erkennen) dat je hulp nodig hebt. Dat doe je al! Niemand kan altijd alles zelf oplossen. En dat hoeft ook niet.
donderdag 12 maart 2020 om 20:47
@Rammie: Dat zal toch zijn tijd nodig hebben ben ik bang, de steun via dit forum doen me in elk geval al heel goed!
@Evylime: Ondanks dat ik fysiek en mentaal echt kapot ben kom ik de halve dagen redelijk door. Het geeft me ook voldoening als ik 's middags thuis kom en in elk geval kan zeggen dat ik heen ben geweest. De stress van school is vreselijk, ik snap helemaal hoe jij je voelt.. Probeer in elk geval jezelf op nr. 1 te zetten, school kan altijd later nog! Ook goed om te horen dat je op redelijk korte termijn al bij de psycholoog terecht kan!
@LaFlamande: Dat is zeker waar! Het zijn grote stappen, maar het voelt als een last van je schouder wanneer je eenmaal hulp hebt gevraagd.
Ik kwam overigens dit nummer tegen dat over een angststoornis gaat. Vind het erg fijn om te luisteren en herken mezelf er zeker in! Hoop dat dit voor de medemens ook een beetje duidelijker maakt wat er nou precies rondgaat in mijn/onze hoofd(en), ikzelf vind dat vaak nog wel eens lastig uit te leggen:
https://www.youtube.com/watch?v=sO4nmSLFcX4
@Evylime: Ondanks dat ik fysiek en mentaal echt kapot ben kom ik de halve dagen redelijk door. Het geeft me ook voldoening als ik 's middags thuis kom en in elk geval kan zeggen dat ik heen ben geweest. De stress van school is vreselijk, ik snap helemaal hoe jij je voelt.. Probeer in elk geval jezelf op nr. 1 te zetten, school kan altijd later nog! Ook goed om te horen dat je op redelijk korte termijn al bij de psycholoog terecht kan!
@LaFlamande: Dat is zeker waar! Het zijn grote stappen, maar het voelt als een last van je schouder wanneer je eenmaal hulp hebt gevraagd.
Ik kwam overigens dit nummer tegen dat over een angststoornis gaat. Vind het erg fijn om te luisteren en herken mezelf er zeker in! Hoop dat dit voor de medemens ook een beetje duidelijker maakt wat er nou precies rondgaat in mijn/onze hoofd(en), ikzelf vind dat vaak nog wel eens lastig uit te leggen:
https://www.youtube.com/watch?v=sO4nmSLFcX4
donderdag 12 maart 2020 om 21:07
Ik had mn tel.al uitgezet,maar wilde toch forummenRobertjeeeee schreef: ↑12-03-2020 20:47@Rammie: Dat zal toch zijn tijd nodig hebben ben ik bang, de steun via dit forum doen me in elk geval al heel goed!
@Evylime: Ondanks dat ik fysiek en mentaal echt kapot ben kom ik de halve dagen redelijk door. Het geeft me ook voldoening als ik 's middags thuis kom en in elk geval kan zeggen dat ik heen ben geweest. De stress van school is vreselijk, ik snap helemaal hoe jij je voelt.. Probeer in elk geval jezelf op nr. 1 te zetten, school kan altijd later nog! Ook goed om te horen dat je op redelijk korte termijn al bij de psycholoog terecht kan!
@LaFlamande: Dat is zeker waar! Het zijn grote stappen, maar het voelt als een last van je schouder wanneer je eenmaal hulp hebt gevraagd.
Ik kwam overigens dit nummer tegen dat over een angststoornis gaat. Vind het erg fijn om te luisteren en herken mezelf er zeker in! Hoop dat dit voor de medemens ook een beetje duidelijker maakt wat er nou precies rondgaat in mijn/onze hoofd(en), ikzelf vind dat vaak nog wel eens lastig uit te leggen:
https://www.youtube.com/watch?v=sO4nmSLFcX4
,maar wat een prachtig nummer zo mooi verwoord indd!!!! Ga ik vaker luisterenIk las dat er yoga nidra werd gedaan door iemand. Doe je dit im bed,en zo in slaap vallen?
Ik merk dat ik zo oxazepam in moet nemen..heb angstgedachtes over corona en hyperventileer..pfff..
donderdag 12 maart 2020 om 21:41
Hoi. Even kort
Ik luister via youtube naar yoga nidra. Het is Engelstalig, maar ik vind de stem en alles heel prettig. Ik heb nog nooit een link gedeeld hier dus weet niet of dit goed gaat... maar hier luister ik naar.
https://youtu.be/8cJNOI_J40Q
Ik luister via youtube naar yoga nidra. Het is Engelstalig, maar ik vind de stem en alles heel prettig. Ik heb nog nooit een link gedeeld hier dus weet niet of dit goed gaat... maar hier luister ik naar.
https://youtu.be/8cJNOI_J40Q
vrijdag 13 maart 2020 om 13:30
Bedankt meid..doe je dit dan in hed,en val je zo tijdens de oefening in slaap?kaatje71 schreef: ↑12-03-2020 21:41Hoi. Even kort
Ik luister via youtube naar yoga nidra. Het is Engelstalig, maar ik vind de stem en alles heel prettig. Ik heb nog nooit een link gedeeld hier dus weet niet of dit goed gaat... maar hier luister ik naar.
https://youtu.be/8cJNOI_J40Q
Gisteren bij bedrijfsarts geweest; ik ga 2u per week uitbreiden..dus in totaal nu 8uurtjes verdeeld over 3dagen.
Oja, ik was zo naief dat ik geen boodschappen extra had gedaan door corona..nou alle schappen pasta,rijst..paracetamol..meel..crackers..wc papier..
Handzeep..leeg!!!!Nu wel in paniek...
vrijdag 13 maart 2020 om 13:43
Nou ik dacht dat ik met mijn 4u per dag eindelijk een beetje een ritme te hebben, krijg ik vandaag de opdracht om tot en met 31 maart thuis te werken. Ik helemaal in de stress alweer over die afstudeeropdracht!
Hoop dat ik de komende weken een beetje goed doorkom maar ben bang dat het wel een uitdaging gaat worden. Heb 2 week terug een aantal dagen thuis gewerkt/gezeten en werd helemaal gek!
Tips zijn dus welkom!
Hoop dat ik de komende weken een beetje goed doorkom maar ben bang dat het wel een uitdaging gaat worden. Heb 2 week terug een aantal dagen thuis gewerkt/gezeten en werd helemaal gek!
Tips zijn dus welkom!
vrijdag 13 maart 2020 om 17:24
[quote=rammie post_id=31092684 time=1584102610 user_id=55465]
Bedankt meid..doe je dit dan in hed,en val je zo tijdens de oefening in slaap?
Ja ik doe t om bed, oordoppen in en op mijn rug in bed. Meestal val ik in slaap, soms ontspant t me gewoon. Hoop dat t wat voor je doet. Succes ook met opbouwen van werk
Hier ook wel wat schappen leeg, maar de winkel vertelde dat ze vanavond gewoon weer bijvullen..
Robertjeeeee vervelend hè om uit je ritme te gaan? Ik krijg er ook erge ongerust van. Man werkt vanuit huis, sport van de kinderen gaat niet door, mijn hele schema in de war. Neem t dag voor dag, uur voor uur.
Libe... een jongen wat leuk
.
Nou goed weekend allemaal!
Bedankt meid..doe je dit dan in hed,en val je zo tijdens de oefening in slaap?
Ja ik doe t om bed, oordoppen in en op mijn rug in bed. Meestal val ik in slaap, soms ontspant t me gewoon. Hoop dat t wat voor je doet. Succes ook met opbouwen van werk
Hier ook wel wat schappen leeg, maar de winkel vertelde dat ze vanavond gewoon weer bijvullen..
Robertjeeeee vervelend hè om uit je ritme te gaan? Ik krijg er ook erge ongerust van. Man werkt vanuit huis, sport van de kinderen gaat niet door, mijn hele schema in de war. Neem t dag voor dag, uur voor uur.
Libe... een jongen wat leuk
.Nou goed weekend allemaal!
vrijdag 13 maart 2020 om 18:05
vrijdag 13 maart 2020 om 18:20
@rammie, ik merk wel dat ik sneller schrik dan voorheen. Hartkloppingen heb ik ook wel eens last van, maar kan dat gelukkig goed relativeren (stress bv).
Ik merk dat ik dat corona gedoe toch wel een beetje eng begin te vinden. Eerst deed het me niet heel veel, maar het komt nu wel dichtbij. Ik heb tot 31 maart geen school en bij mijn zusje op school is een leerling die corona heeft. Dus bij elk dingetje die ik voel denk ik: het zal toch niet... heel vervelend. Ik hoop dat ik het een beetje naast me neer kan leggen want dit is ook niks.
Ik merk dat ik dat corona gedoe toch wel een beetje eng begin te vinden. Eerst deed het me niet heel veel, maar het komt nu wel dichtbij. Ik heb tot 31 maart geen school en bij mijn zusje op school is een leerling die corona heeft. Dus bij elk dingetje die ik voel denk ik: het zal toch niet... heel vervelend. Ik hoop dat ik het een beetje naast me neer kan leggen want dit is ook niks.
vrijdag 13 maart 2020 om 20:02
Hey!
Ik heb een sociale angststoornis, die eigenlijk al veel te lang voortsleept. In '15 al wel eens een blauwe maandag bij een psycholoog gelopen, maar ik heb toch het idee dat er meer nodig is.
Ik ben niet bang om in menigten te begeven, maar vooral om sociaal te falen, niet goed genoeg te zijn, te spreken voor een groep.
Ik merk dat ik de wereld steeds enger vind worden. Langzaam maar zeker heb ik ook het idee steeds meer met mijn ''rug tegen de muur'' te komen staan. Bijna al mijn sociale contacten/vriendschappen dateren uit mijn basisschool/middelbare schoolperiode. Wat ik zie is dat de meeste van mijn vriendschappen toch wel hun plek hebben gevonden ; in de liefde, werk, schoonouders...
Hierdoor ben ik zelf veel vaker alleen, ook tijd om te piekeren, ga mezelf raar vinden. Omdat ik toch behoefte heb aan sociaal contact ga ik vaak naar mijn ouders, die het hartstikke leuk vinden dat ik langs kom, maar ik merk in hun ondertoon toch ook een soort zorg en onbegrip, zo van ''je bent toch een hartstikke leuke dochter, hoe kan het toch dat je vast loopt?''
Zij komen ook regelmatig ouders tegen van kinderen waarbij ik op de middelbare in de school heb gezeten en die krijgen dan kinderen, trouwen. Krijg ook steeds meer opmerkingen van hoe kan jij nou vrijgezel zijn, je bent zo leuk etc.... Maar daten is in dit stadium gewoon geen optie, ik zal zo zenuwachtig zijn dt het niet te doen is.
Ik heb een sociale angststoornis, die eigenlijk al veel te lang voortsleept. In '15 al wel eens een blauwe maandag bij een psycholoog gelopen, maar ik heb toch het idee dat er meer nodig is.
Ik ben niet bang om in menigten te begeven, maar vooral om sociaal te falen, niet goed genoeg te zijn, te spreken voor een groep.
Ik merk dat ik de wereld steeds enger vind worden. Langzaam maar zeker heb ik ook het idee steeds meer met mijn ''rug tegen de muur'' te komen staan. Bijna al mijn sociale contacten/vriendschappen dateren uit mijn basisschool/middelbare schoolperiode. Wat ik zie is dat de meeste van mijn vriendschappen toch wel hun plek hebben gevonden ; in de liefde, werk, schoonouders...
Hierdoor ben ik zelf veel vaker alleen, ook tijd om te piekeren, ga mezelf raar vinden. Omdat ik toch behoefte heb aan sociaal contact ga ik vaak naar mijn ouders, die het hartstikke leuk vinden dat ik langs kom, maar ik merk in hun ondertoon toch ook een soort zorg en onbegrip, zo van ''je bent toch een hartstikke leuke dochter, hoe kan het toch dat je vast loopt?''
Zij komen ook regelmatig ouders tegen van kinderen waarbij ik op de middelbare in de school heb gezeten en die krijgen dan kinderen, trouwen. Krijg ook steeds meer opmerkingen van hoe kan jij nou vrijgezel zijn, je bent zo leuk etc.... Maar daten is in dit stadium gewoon geen optie, ik zal zo zenuwachtig zijn dt het niet te doen is.
zaterdag 14 maart 2020 om 12:03
Heel herkenbaar! Ondanks dat ik wel mis om iemand dicht bij me te hebben, staat mijn hoofd er op dit moment er ook niet echt bij. Het voelt een beetje als een cirkel... Het is lastig om aan je ouders uit te leggen hoe ze het snappen, daar zit ik ook mee. Ik heb het ondertussen gewoon geaccepteerd dat hun steun er weinig zal zijn, want wat ik ook doe of probeer ze leren het niet dat het niet allemaal "zo simpel" in elkaar zit als dat zij denken. Op dit forum afschrijven helpt erg goed, dus ga dat ook zeker doen als je je daar beter bij voelt!You_gotta_be_tough schreef: ↑13-03-2020 20:02Hey!
Ik heb een sociale angststoornis, die eigenlijk al veel te lang voortsleept. In '15 al wel eens een blauwe maandag bij een psycholoog gelopen, maar ik heb toch het idee dat er meer nodig is.
Ik ben niet bang om in menigten te begeven, maar vooral om sociaal te falen, niet goed genoeg te zijn, te spreken voor een groep.
Ik merk dat ik de wereld steeds enger vind worden. Langzaam maar zeker heb ik ook het idee steeds meer met mijn ''rug tegen de muur'' te komen staan. Bijna al mijn sociale contacten/vriendschappen dateren uit mijn basisschool/middelbare schoolperiode. Wat ik zie is dat de meeste van mijn vriendschappen toch wel hun plek hebben gevonden ; in de liefde, werk, schoonouders...
Hierdoor ben ik zelf veel vaker alleen, ook tijd om te piekeren, ga mezelf raar vinden. Omdat ik toch behoefte heb aan sociaal contact ga ik vaak naar mijn ouders, die het hartstikke leuk vinden dat ik langs kom, maar ik merk in hun ondertoon toch ook een soort zorg en onbegrip, zo van ''je bent toch een hartstikke leuke dochter, hoe kan het toch dat je vast loopt?''
Zij komen ook regelmatig ouders tegen van kinderen waarbij ik op de middelbare in de school heb gezeten en die krijgen dan kinderen, trouwen. Krijg ook steeds meer opmerkingen van hoe kan jij nou vrijgezel zijn, je bent zo leuk etc.... Maar daten is in dit stadium gewoon geen optie, ik zal zo zenuwachtig zijn dt het niet te doen is.
zondag 15 maart 2020 om 00:39
You_gotta_be_though én Robertjeeeeeee (hoeveel eee's ik zie kan ik niet inschatten)
Nog welkom hier!
Ik herken dat ook. Dat gevoel dat je achterloopt op kennissen en vrienden. Ik ben op mijn 22e psychisch 'ziek' geworden en ik had me die leeftijd toch echt wel anders voorgesteld. Ik kon niet en durfde ook echt niets meer, niet naar school, niet meer op stap, niet meer naar de supermarkt en op den duur ook niet meer de deur uit. Mijn "vrienden" (die me bijna allemaal lieten vallen toen ik op FB schreef dat het zo slecht ging dat ik aan de ad moest) gingen door. Studeerden, haalden hun mbo/hbo/uni-diploma, gingen uit huis, samenwonen, sommigen maakten verre reizen. Daar heb ik het moeilijk mee gehad. En nog niet zo lang geleden ben ik gewoon helemaal gestopt met Facebook, dat geeft rust. De mensen die contact wilden blijven houden heb ik op Whatsapp en op Insta. Op de deeltijdafdeling en bij de dagbesteding van de instelling waar ik cliënt ben heb ik nieuwe contacten opgedaan. Zoveel fijnere mensen eigenlijk, want bij mijn oude vrienden had ik constant het gevoel dat ik een masker moest opzetten. Ik was de "altijd vrolijke, grappenmakende Konijnenpantoffeltje waar je mee kon lachen." Bij mijn nieuwe contacten mag ik gerust huilen, want 'als het eruit moet, moet het eruit, laat ze maar stromen meid.'
Wat betreft het coronavirus. Ik vrees dat ik ook thuis hoor te blijven. Wat dagen terug had ik 's avonds keelpijn en sinds de ochtend erna hoest en snotter ik. Geen koorts of verhoging, maar ik las ergens dat je ook bij alleen hoesten/niezen thuis moest blijven. Ik ben bang, hoop niet dat ik er ademhalingsproblemen bij ga krijgen omdat ik bij paniek ook heftig kan gaan hyperventileren.
Nog welkom hier!
Ik herken dat ook. Dat gevoel dat je achterloopt op kennissen en vrienden. Ik ben op mijn 22e psychisch 'ziek' geworden en ik had me die leeftijd toch echt wel anders voorgesteld. Ik kon niet en durfde ook echt niets meer, niet naar school, niet meer op stap, niet meer naar de supermarkt en op den duur ook niet meer de deur uit. Mijn "vrienden" (die me bijna allemaal lieten vallen toen ik op FB schreef dat het zo slecht ging dat ik aan de ad moest) gingen door. Studeerden, haalden hun mbo/hbo/uni-diploma, gingen uit huis, samenwonen, sommigen maakten verre reizen. Daar heb ik het moeilijk mee gehad. En nog niet zo lang geleden ben ik gewoon helemaal gestopt met Facebook, dat geeft rust. De mensen die contact wilden blijven houden heb ik op Whatsapp en op Insta. Op de deeltijdafdeling en bij de dagbesteding van de instelling waar ik cliënt ben heb ik nieuwe contacten opgedaan. Zoveel fijnere mensen eigenlijk, want bij mijn oude vrienden had ik constant het gevoel dat ik een masker moest opzetten. Ik was de "altijd vrolijke, grappenmakende Konijnenpantoffeltje waar je mee kon lachen." Bij mijn nieuwe contacten mag ik gerust huilen, want 'als het eruit moet, moet het eruit, laat ze maar stromen meid.'
Wat betreft het coronavirus. Ik vrees dat ik ook thuis hoor te blijven. Wat dagen terug had ik 's avonds keelpijn en sinds de ochtend erna hoest en snotter ik. Geen koorts of verhoging, maar ik las ergens dat je ook bij alleen hoesten/niezen thuis moest blijven. Ik ben bang, hoop niet dat ik er ademhalingsproblemen bij ga krijgen omdat ik bij paniek ook heftig kan gaan hyperventileren.
zondag 15 maart 2020 om 13:26
Gaat het dan wel al beter, Konijnenpantoffeltje, met de therapie en medicatie? Fijn (en dapper) dat je daar je masker af kunt zetten.
Kan met voorstellen dat de corona-toestanden bij vele angstigen extra stress oplevert. Gek genoeg heb ik dat helemaal niet (blijkbaar zijn mijn angsten vooral irrationeel). Het is natuurlijk helemaal prima om nu voorzichtig te doen als je je ziek voelt. Probeer niet te anticiperen op angst die je nu nog niet hebt. Wel herkenbaar hoor, dat is de typische angst voor de angst, waarmee we ons gek maken. Ik probeerde bij dat soort gedachten letterlijk 'stop' tegen mezelf te zeggen. Soms hielp het nog ook!
Kan met voorstellen dat de corona-toestanden bij vele angstigen extra stress oplevert. Gek genoeg heb ik dat helemaal niet (blijkbaar zijn mijn angsten vooral irrationeel). Het is natuurlijk helemaal prima om nu voorzichtig te doen als je je ziek voelt. Probeer niet te anticiperen op angst die je nu nog niet hebt. Wel herkenbaar hoor, dat is de typische angst voor de angst, waarmee we ons gek maken. Ik probeerde bij dat soort gedachten letterlijk 'stop' tegen mezelf te zeggen. Soms hielp het nog ook!
zondag 15 maart 2020 om 14:06
Dit heb ik dus ook bijna elke nacht
vannacht nog omdat mijn man naar het toilet ging en ik schrok daarvan wakker.Corona vind ik vooral nu vervelend ivm boodschappen doen. Ik ben bang dat ik het virus in de supermarkt krijg en bang dat er (voedsel)tekorten ontstaan door dat gehamster. Een sociaal leven heb ik niet echt, dus thuisblijven is voor mij geen enkel probleem.
Groetjes!
zondag 15 maart 2020 om 17:56
Kreeg je ook harrkloppingen.libe schreef: ↑15-03-2020 14:06Dit heb ik dus ook bijna elke nachtvannacht nog omdat mijn man naar het toilet ging en ik schrok daarvan wakker.
Corona vind ik vooral nu vervelend ivm boodschappen doen. Ik ben bang dat ik het virus in de supermarkt krijg en bang dat er (voedsel)tekorten ontstaan door dat gehamster. Een sociaal leven heb ik niet echt, dus thuisblijven is voor mij geen enkel probleem.
Nou alle scholen dus dicht tot 6april..was al bang voor dit virus,nu nog banger..pfff wie nog meer..slik al extra oxazepam
psy.afspraken gaan voorlopig ook niet door ivm corona
zondag 15 maart 2020 om 20:05
Ja, zelf docent..tot 6april dus thuis,wel beschikbaar blijven om lessen evt. online te geven en mijn pubers dus ook thuis...vind de komenende tijd wel erg spannend...
zondag 15 maart 2020 om 20:12
Allereerst: fijn dat je bij je ouders terecht kunt. Dat ze het niet begrijpen, is normaal: als je zelf niet met angsten kampt, is het ook heel moeilijk te begrijpen dat je jezelf niet 'gewoon' bij elkaar kunt rapen en het 'gewoon' allemaal doet. Vergelijk jezelf niet met anderen. Ieder leven loopt anders, ieder heeft zijn eigen moeilijkheden te overwinnen. Er is ook geen blauwdruk over hoe het moet, ook al zijn er sociale verplichtingen.You_gotta_be_tough schreef: ↑13-03-2020 20:02Ik merk dat ik de wereld steeds enger vind worden. Langzaam maar zeker heb ik ook het idee steeds meer met mijn ''rug tegen de muur'' te komen staan. Bijna al mijn sociale contacten/vriendschappen dateren uit mijn basisschool/middelbare schoolperiode. Wat ik zie is dat de meeste van mijn vriendschappen toch wel hun plek hebben gevonden ; in de liefde, werk, schoonouders...
Hierdoor ben ik zelf veel vaker alleen, ook tijd om te piekeren, ga mezelf raar vinden. Omdat ik toch behoefte heb aan sociaal contact ga ik vaak naar mijn ouders, die het hartstikke leuk vinden dat ik langs kom, maar ik merk in hun ondertoon toch ook een soort zorg en onbegrip, zo van ''je bent toch een hartstikke leuke dochter, hoe kan het toch dat je vast loopt?''
Zou je niet opnieuw met een deskundige willen praten om te kijken welke therapieën of medicatie voor jou mogelijk zijn? Ik ben met verschillende therapieën een heel eind gekomen. Het kan wél. Al gaat het niet van de ene dag op de andere en kostte het (mij althans) moeite, soms veel frustratie en soms enge dingen die ik moest/wilde leren doen.
zondag 15 maart 2020 om 23:37
LaFlamande, de deeltijdtherapie heb ik een jaar of 3 geleden afgesloten. Ik heb er veel geleerd, alleen niet hoe ik een burn-out moest voorkomen. Opeens gebeurde er veel teveel op een jaar tijd, zowel privé als op vrijwilligerswerk. Familieleden die vlak achter elkaar kanker kregen en kwamen te overlijden, ik die op vrijwilligerswerk mezelf voorbij begon te rennen, mijn psychische kwetsbaarheid niet accepteren, een onbereikbaar persoon die mij leuk bleek te vinden en toen liep de emmer over. Dat is bijna 2 jaar geleden begonnen en echt helemaal hersteld ben ik nog niet. Vreselijke periode, maandenlang 24/7 angst en paniekaanvallen, doodmoe maar 's nachts niks slapen. Kon geen kleur meer waarnemen, alles was een soort modderige bruin-getint. Ik kon nergens meer tegen, kreeg geen eten meer afgeslikt en viel 12 kg af. Ergens leek het ook op een depressie. Ik heb altijd het idee dat het eerst puur burn-out was en na een tijdje werd ik depressief omdat het zo lang al duurde. Toen kwamen er ook heel akelige gedachten bij. Ik ben nu nog altijd bang om ooit weer zo diep te vallen en datgene wat ik doormaakte is ook weer traumatisch geweest.
Door de burn-out/depressie en het gesprek met een strenge psychiater van het FACT-team werd me wel duidelijk dat ik mijn medicatie moest ophogen omdat die te laag was. (En omdat hij anders ook wel antipsychotica wilde gaan uitproberen. Daar schrok ik heel erg van, want bij dagbesteding zie ik veel mensen die ap gebruiken en de zichtbare bijwerkingen lijken me, met mijn anorexiaverleden, heel moeilijk) Dus toen de ad gaan ophogen tot een dosis waarvan ik merkte dat het duidelijk mijn klachten afremde.
De dagbesteding gaat de komende tijd ook niet door. Ik vind het ook steeds akeliger. Vandaag maar een wandelingetje gemaakt en Pokemon Go gespeeld, maar bijna niemand tegengekomen. Is het bij jullie op straat ook zo uitgestorven?
Door de burn-out/depressie en het gesprek met een strenge psychiater van het FACT-team werd me wel duidelijk dat ik mijn medicatie moest ophogen omdat die te laag was. (En omdat hij anders ook wel antipsychotica wilde gaan uitproberen. Daar schrok ik heel erg van, want bij dagbesteding zie ik veel mensen die ap gebruiken en de zichtbare bijwerkingen lijken me, met mijn anorexiaverleden, heel moeilijk) Dus toen de ad gaan ophogen tot een dosis waarvan ik merkte dat het duidelijk mijn klachten afremde.
De dagbesteding gaat de komende tijd ook niet door. Ik vind het ook steeds akeliger. Vandaag maar een wandelingetje gemaakt en Pokemon Go gespeeld, maar bijna niemand tegengekomen. Is het bij jullie op straat ook zo uitgestorven?
maandag 16 maart 2020 om 08:22
maandag 16 maart 2020 om 10:42
Sterkte allemaal de komende dagen!
Het gaat hier niet zo goed. Mensen snappen het gewoon niet en daar word ik echt zo knettergek van. Ik zei laatst tegen m'n ouders dat ik er echt tegenop zie om de komende twee weken thuis te zitten, ook een volledige dag op werk zitten zie ik niet zitten dus was hun antwoord "Jij weet ook echt niet wat je wilt". Dit komt echt als een klap voor mij aan want ik mis het respect en de steun zo erg. Mijn dag is al weer helemaal verpest door één zo'n kutopmerking en ik ga me er alleen maar slechter om voelen. Soms denk ik wel eens dat de enige manier om mijn pijn te tonen aan hen is door mezelf fysieks wat aan te doen en dan maar hopen dat de steun en de respect wel komt.
Sorry ik moest dit even van me afschrijven naar mensen die het wel snappen.
Het gaat hier niet zo goed. Mensen snappen het gewoon niet en daar word ik echt zo knettergek van. Ik zei laatst tegen m'n ouders dat ik er echt tegenop zie om de komende twee weken thuis te zitten, ook een volledige dag op werk zitten zie ik niet zitten dus was hun antwoord "Jij weet ook echt niet wat je wilt". Dit komt echt als een klap voor mij aan want ik mis het respect en de steun zo erg. Mijn dag is al weer helemaal verpest door één zo'n kutopmerking en ik ga me er alleen maar slechter om voelen. Soms denk ik wel eens dat de enige manier om mijn pijn te tonen aan hen is door mezelf fysieks wat aan te doen en dan maar hopen dat de steun en de respect wel komt.
Sorry ik moest dit even van me afschrijven naar mensen die het wel snappen.
maandag 16 maart 2020 om 13:06
Poeehh, "fijn" om te lezen dat er hier meer mensen zijn die zich zorgen maken over hartkloppingen. Ik maakte me vannacht zorgen, omdat ik meerdere keren voelde dat mijn hart een slag oversloeg. Ik was bang dat het iets met het virus te maken had of dat ik een hartritmestoornis had en risicogroep zou worden, maar ik heb mezelf wel weten te kalmeren met "overmatige stress en vermoeidheid". Naast de "gewone angsten" komt dit er ook nog bij, dat is ook gewoon spannend en niet vreemd. Ik houd het in de gaten, maar probeer mezelf maar niet gek te maken.
maandag 16 maart 2020 om 17:20
@robertje heb je andere mensen met wie je het er wel over kunt hebben? ik kan het er ook niet echt met mijn vader over hebben. hij heeft van huis uit geleerd niet te praten over emoties, dus als ik erover begin krijg ik vaak maar korte antwoorden terug. ik denk dat hij het heel moeilijk vind om ermee om te gaan, en niet weet wat hij moet zeggen. heb ik inmiddels geaccepteerd, ik bespreek het thuis nauwelijks meer. kan me heel goed voorstellen dat het als een klap voelde en dat je je niet begrepen voelt.
vond het vanmorgen toch even spannend om naar werk te gaan. ik werk 2 halve dagen in de week, de andere dagen zou ik school hebben maarja dat heb ik nu niet natuurlijk. ik vind het maar een bizarre tijd waarin we leven en ik moet soms echt mijn best doen om niet bij alles wat ik voel te denken: oh het zal toch niet...
Ik zag net op Facebook een duidelijk plaatje van welke symptomen er bij corona horen, welke bij griep en welke bij verkouden. dit stelde me toch enigszins gerust. maar zal blij zijn als deze ellende wat meer onder controle is zeg pff.
vond het vanmorgen toch even spannend om naar werk te gaan. ik werk 2 halve dagen in de week, de andere dagen zou ik school hebben maarja dat heb ik nu niet natuurlijk. ik vind het maar een bizarre tijd waarin we leven en ik moet soms echt mijn best doen om niet bij alles wat ik voel te denken: oh het zal toch niet...
Ik zag net op Facebook een duidelijk plaatje van welke symptomen er bij corona horen, welke bij griep en welke bij verkouden. dit stelde me toch enigszins gerust. maar zal blij zijn als deze ellende wat meer onder controle is zeg pff.
dinsdag 17 maart 2020 om 14:46
@Evylime Ik heb wel een hele goede vriendin die 2 jaar geleden dezelfde klachten had waar ik het mee over kan hebben, maar ik wil haar er ook niet telkens mee lastig vallen aangezien ze nu net weer op de goede been is. Het probleem is, is dat mijn ouders gewoon altijd van die rotopmerkingen maken die mij enorm veel pijn doen. Ik durf er ook niks van te zeggen want dan nemen ze het niet serieus.
dinsdag 17 maart 2020 om 15:03
Nou dames..vanochtend opgestaan met erge (midden) rugpijn.
Als ik adem doet het erger zeer en bij mn borst ook
Belde assistente..moet oxazepam blijven innemen en ben bekend met erge hyperventilatie. Blijkbaar door dit hele corona gebeuren verkrampt geslapen zei ze,maar ik weet het allemaal niet,ben ook echt bang rondom deze situatie..overal stil..veel winkels dicht...
Kan mezelf niet geruststellen...durf ook niet te slapen..ook niet ff in de middag
Als ik adem doet het erger zeer en bij mn borst ook
Belde assistente..moet oxazepam blijven innemen en ben bekend met erge hyperventilatie. Blijkbaar door dit hele corona gebeuren verkrampt geslapen zei ze,maar ik weet het allemaal niet,ben ook echt bang rondom deze situatie..overal stil..veel winkels dicht...Kan mezelf niet geruststellen...durf ook niet te slapen..ook niet ff in de middag
