Psyche
alle pijlers
Autisme camouflage in sociale interactie
donderdag 8 februari 2018 om 14:32
Kun je geen test laten afnemen?
Wat ik weet van het programma van Filemon wat vorig jaar op TV was en waarin hij ook een test liet afnemen is dat een autismespectrumstoornis bij vrouwen vaak lastiger is vast te stellen omdat de beschreven symptomen vaak door professionals verward worden met OCS, depressieve klachten of een sociale fobie.
Verder stel je in je laatste alinea heel veel vragen waarvan ik denk: leg ze voor in de GGZ al hoop ik dat je wellicht wel wat "ervaringsdeskundigen" treft hier op het forum.
Wat ik weet van het programma van Filemon wat vorig jaar op TV was en waarin hij ook een test liet afnemen is dat een autismespectrumstoornis bij vrouwen vaak lastiger is vast te stellen omdat de beschreven symptomen vaak door professionals verward worden met OCS, depressieve klachten of een sociale fobie.
Verder stel je in je laatste alinea heel veel vragen waarvan ik denk: leg ze voor in de GGZ al hoop ik dat je wellicht wel wat "ervaringsdeskundigen" treft hier op het forum.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
donderdag 8 februari 2018 om 14:37
Een lang verhaal en lastig zo’n zoektocht om jezelf beter te willen en kunnen begrijpen. Je verwacht van de deskundigen in de psychiatrie dat zij iets als autisme zouden herkennen en op grond daarvan onderzoek doen en een diagnose stellen. Op het moment dat er geen herkenning lijkt te zijn, wordt er ook niet onderzocht. Ik heb wel vaker gelezen dat bij vrouwen regelmatig andere diagnoses gegeven worden zoals angststoornis, depressie, soms ook persoonlijkheidsstoornissen worden toegekend en dat autisme vaak de laag daaronder kan zijn en ook de oorzaak, maar dat het met name bij vrouwen slecht herkend wordt.
donderdag 8 februari 2018 om 14:42
Met autisme heb je veel behoefte aan “scripts”, d.w.z. de behoefte om precies te weten hoe iets gaat verlopen, hoe je je het beste kunt gedragen, kortom duidelijkheid over wat er gaat gebeuren en wat er van jou verwacht wordt. Omdat dat niet vanzelfsprekend is en niet goed wordt aangevoeld. Vandaar ook de behoefte om alles te willen begrijpen en verklaren, om grip te krijgen op de wereld om je heen. De diagnose autisme is dat ook een soort verklaring en erkenning voor de moeite die iemand daarmee heeft. Maakt het nog niet makkelijker maar het is wel weer een deel van begrip van jezelf in de wereld.
anoniem_356413 wijzigde dit bericht op 08-02-2018 14:44
1.30% gewijzigd
donderdag 8 februari 2018 om 14:43
Wat vervelend dat je een duidelijke vraag stelt, maar er niet op wordt geantwoord in de vorm van een onderzoek die voor jou kan bevestigen of uitsluiten dat je autisme hebt.
Ik begrijp dat je een heel aantal behandelaren hebt (gehad). Zij gaan waarschijnlijk telkens uit van gestelde diagnoses.
Som jouw bevindingen kort en bondig op (je OP is echt te lang) , ga naar je huisarts en vraag om een seconde opinion onderzoek en vertel waarom je die behoefte hebt.
Er zijn veel overlap-mogelijkheden / symptomen van autisme die kunnen overeenkomen met symptomen van andere problematiek. Dat vertroebelt het beeld en er is dus noodzaak om autisme uit te sluiten of te bevestigen voor een passende behandeling. Jouw post lezend heb ik het idee dat je die nog b onvoldoende krijgt omdat je met vraagstukken blijft zitten.
Ik begrijp dat je een heel aantal behandelaren hebt (gehad). Zij gaan waarschijnlijk telkens uit van gestelde diagnoses.
Som jouw bevindingen kort en bondig op (je OP is echt te lang) , ga naar je huisarts en vraag om een seconde opinion onderzoek en vertel waarom je die behoefte hebt.
Er zijn veel overlap-mogelijkheden / symptomen van autisme die kunnen overeenkomen met symptomen van andere problematiek. Dat vertroebelt het beeld en er is dus noodzaak om autisme uit te sluiten of te bevestigen voor een passende behandeling. Jouw post lezend heb ik het idee dat je die nog b onvoldoende krijgt omdat je met vraagstukken blijft zitten.
oke, stel dat je moet kiezen: de badkamer poetsen of sporten, welke serie zou je dan kijken?
donderdag 8 februari 2018 om 14:55
Ik snap dat je wilt weten of dit misschien speelt. Maar deze post gaat je daarbij niet helpen. Wij kunnen (en mogen) niet praten over hoe waarschijnlijk een diagnose is, alleen een daarin gespecialiseerde klinisch psycholoog/psychiater mag dat, en dan moet er een test komen.
Kun je naar de huisarts toe met dit verhaal? Zeggen dat je je zo herkent in autisme, er nooit op getest bent maar dat wel zou willen?
Kun je naar de huisarts toe met dit verhaal? Zeggen dat je je zo herkent in autisme, er nooit op getest bent maar dat wel zou willen?
donderdag 8 februari 2018 om 14:58
Zo te lezen heb je al heel wat onderzoek verricht naar autisme, wat het inhoud en gekeken in hoeverre dit op jou van toepassing is. Ook heb je met behulp van therapie goed in kaart gebracht hoe jij in elkaar zit.
Mijn advies : ik zou me niet zo vastpinnen op een diagnose op papier. Als je zelf sterke vermoedens hebt dat je autisme hebt dan kan het ook een goede strategie zijn om daar gewoon vanuit te gaan.
Vervolgens richt je je op hoe je het beste met jou autisme/ gebruiksaanwijzing om kunt gaan. Wat heb je nodig om goed te kunnen functioneren ?
Het gaat immers bij eender welke diagnose niet om het etiketje, maar om hoe je kunt leren met jou persoonlijke uitdagingen om te gaan.
Mijn advies : ik zou me niet zo vastpinnen op een diagnose op papier. Als je zelf sterke vermoedens hebt dat je autisme hebt dan kan het ook een goede strategie zijn om daar gewoon vanuit te gaan.
Vervolgens richt je je op hoe je het beste met jou autisme/ gebruiksaanwijzing om kunt gaan. Wat heb je nodig om goed te kunnen functioneren ?
Het gaat immers bij eender welke diagnose niet om het etiketje, maar om hoe je kunt leren met jou persoonlijke uitdagingen om te gaan.
donderdag 8 februari 2018 om 15:55
https://tistje.com/2011/11/24/niet-onge ... t-autisme/
Een boek over hoe autisme bij vrouwen zich uit met ervaringsverhalen.
Misschien heb je hier iets aan.
Zelf heb ik ook weleens het vermoeden dat ik misschien autisme heb.
Maar ik heb wel vrienden en ook juist erg veel behoefte aan contact.
Maar ik vraag me dus ook altijd af of ik het wel goed heb gedaan.
Vroeger als kind snapte ik erg weinig van de regels onderling en daarom probeerde ik alles te controleren of ik trok me terug.
Het duurt altijd langer dan gemiddeld voordat ik aan een nieuwe situatie gewend ben, ondanks dat ik zeker helemaal niet dom ben.
Ik heb ook erg de behoefte om alles te willen verklaren en helaas blijf ik lang persevereren.
Wat in piekeren kan uitmonden en in negativiteit.
Ik las het boek, maar het helpt niet genoeg.
Niemand kan mij zwart op wit geven waarom en hoe of wat precies.
En ik blijf altijd twijfelen ondanks dat je dat aan de buitenkant niet ziet.
Het is lastig om mijn gevoel te verwoorden, te voelen, te uiten.
Maar ik ben er wel beter in geworden, mits er mensen zijn die erg geduldig zijn met mij.
Soms zeg ik dingen die ik totaal anders bedoel dan dat ze blijkbaar overkomen.
Als mijn vriend het bed opmaakt met een bruine hoes terwijl ik voor mij had gezien dat de witte erop zou zitten omdat ik die als eerste on de was had gedaan dan spreek ik dat uit, uit verbazing, omdat het anders is dan ik dacht dat het zou zijn.
En hij heeft dan het gevoel dat zijn inspanning niet gewaardeerd werd.
Ik wil daar op letten, moet daar op letten, maar het floept er soms uit en dan hebben we dus een misverstand.
Ik ben veel flexibeler dan vroeger en heb ook niet meer zo veel last van fieps en tics, maar soms glipt er nog iets doorheen.
En dan voel ik mij weer zo dom en schuldig.
Ik zou graag een diagnose autisme hebben om mij niet altijd zo dom en schuldig te hoeven voelen.
Alleen al om die reden.
Drie jaar geleden ben ik depressief geweest, weer relatie en werk mislukt, het werd me even te veel. Maar ik blijf aan mezelf werken, geef nooit op.
En nu heb ik een lieve vriend en zelfs een zoontje en ben ik toch weer erg dankbaar en gelukkig voor dit leven en dat ik dit mag meemaken.
Gewoon leven en omgaan met mensen die je niet raar vinden of die misschien zelf ook een beetje raar zijn...want wat is eigenlijk normaal?
Als de mensen je maar accepteren zoals je bent en jij jezelf dus ook.
En als ze lief voor je zijn en ik weet dat het niet makkelijk is. Maar ik neem met minder geen genoegen, want zelf ben ik ook een liefdevol mens en probeer ik er ook het beste van te maken.
Blijf niet te veel hangen in wat autisme zou moeten zijn volgens de boekjes, jet heeft mijns inziens vooral te maken met moeite hebben om je emoties te geleiden en om aan nieuwe situaties te wennen.
Het hoeft zich niet te uiten op de mannelijke manier en sowieso is ieder mens uniek.
Ik hoop dat je wat kracht kunt putten uit mijn verhaal of misschien uit dat boek.
Succes en sterkte
Een boek over hoe autisme bij vrouwen zich uit met ervaringsverhalen.
Misschien heb je hier iets aan.
Zelf heb ik ook weleens het vermoeden dat ik misschien autisme heb.
Maar ik heb wel vrienden en ook juist erg veel behoefte aan contact.
Maar ik vraag me dus ook altijd af of ik het wel goed heb gedaan.
Vroeger als kind snapte ik erg weinig van de regels onderling en daarom probeerde ik alles te controleren of ik trok me terug.
Het duurt altijd langer dan gemiddeld voordat ik aan een nieuwe situatie gewend ben, ondanks dat ik zeker helemaal niet dom ben.
Ik heb ook erg de behoefte om alles te willen verklaren en helaas blijf ik lang persevereren.
Wat in piekeren kan uitmonden en in negativiteit.
Ik las het boek, maar het helpt niet genoeg.
Niemand kan mij zwart op wit geven waarom en hoe of wat precies.
En ik blijf altijd twijfelen ondanks dat je dat aan de buitenkant niet ziet.
Het is lastig om mijn gevoel te verwoorden, te voelen, te uiten.
Maar ik ben er wel beter in geworden, mits er mensen zijn die erg geduldig zijn met mij.
Soms zeg ik dingen die ik totaal anders bedoel dan dat ze blijkbaar overkomen.
Als mijn vriend het bed opmaakt met een bruine hoes terwijl ik voor mij had gezien dat de witte erop zou zitten omdat ik die als eerste on de was had gedaan dan spreek ik dat uit, uit verbazing, omdat het anders is dan ik dacht dat het zou zijn.
En hij heeft dan het gevoel dat zijn inspanning niet gewaardeerd werd.
Ik wil daar op letten, moet daar op letten, maar het floept er soms uit en dan hebben we dus een misverstand.
Ik ben veel flexibeler dan vroeger en heb ook niet meer zo veel last van fieps en tics, maar soms glipt er nog iets doorheen.
En dan voel ik mij weer zo dom en schuldig.
Ik zou graag een diagnose autisme hebben om mij niet altijd zo dom en schuldig te hoeven voelen.
Alleen al om die reden.
Drie jaar geleden ben ik depressief geweest, weer relatie en werk mislukt, het werd me even te veel. Maar ik blijf aan mezelf werken, geef nooit op.
En nu heb ik een lieve vriend en zelfs een zoontje en ben ik toch weer erg dankbaar en gelukkig voor dit leven en dat ik dit mag meemaken.
Gewoon leven en omgaan met mensen die je niet raar vinden of die misschien zelf ook een beetje raar zijn...want wat is eigenlijk normaal?
Als de mensen je maar accepteren zoals je bent en jij jezelf dus ook.
En als ze lief voor je zijn en ik weet dat het niet makkelijk is. Maar ik neem met minder geen genoegen, want zelf ben ik ook een liefdevol mens en probeer ik er ook het beste van te maken.
Blijf niet te veel hangen in wat autisme zou moeten zijn volgens de boekjes, jet heeft mijns inziens vooral te maken met moeite hebben om je emoties te geleiden en om aan nieuwe situaties te wennen.
Het hoeft zich niet te uiten op de mannelijke manier en sowieso is ieder mens uniek.
Ik hoop dat je wat kracht kunt putten uit mijn verhaal of misschien uit dat boek.
Succes en sterkte
donderdag 8 februari 2018 om 16:14
Je kunt contact opnemen met het expertisecentrum van Annelies Spek en daar voorleggen dat je graag onderzocht wilt worden op autisme. (Check of je verzekering het vergoedt of dat je dit - deels - zelf moet doen.)nijntjekonijn schreef: ↑08-02-2018 14:42Ik ben uitbehandeld en kan niet meer terecht in het GGZ. Ik wilde me toen der tijd laten testen, maar dat ging helaas niet zo eenvoudig. Omdat het aanvragen van een test en het krijgen van de uitslag, werkte met een wachtlijst van 1,5 jaar. De GGZ instelling die dacht dat ik autisme had, had niet de expertise om die diagnose te stellen, maar ze had wel de expertise dat indien ik autisme zou hebben wel therapie bij hun zou krijgen. Die test was weer bij een andere GGZ instelling. Voor mij was dit allemaal heel onlogisch. En ik mocht pas na die test op de wachtlijst komen voor therapie. In theorie betekende dit dat ik indien ik autisme had, 2,5 jaar aan wachtlijsten voor me had, en ik had geen recht op vervangende hulp van beide instellingen. Voor mij was 2,5 jaar wachten op hulp en het volhouden zonder hulp geen optie, want dat was het enigste wat ze met toen konden aanbieden. Dus moest ik weer naar een andere behandelaar gaan, die zei dat ik duidelijk geen ontwikkelingsstoornis had, terwijl ik er niet op getest was geworden, ik was immers sociaal vanwege mijn praatjes met de receptioniste .
donderdag 8 februari 2018 om 16:16
En lees het topic 'Autisme, wie ook? Deel drie' eens door... daar worden veel van je vragen uit deze OP beantwoord.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_mess ... #p27842986
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_mess ... #p27842986
donderdag 8 februari 2018 om 16:23
Hoi, heb niet je hele bericht gelezen want moet zo weg. Om in te gaan op het empathie gedeelte:
Autisten hebben geen gebrek aan empathie op de manier zoals de meeste mensen denken.
Ze hebben een gebrek aan cognitieve empathie. Dat betekent dat ze moeite hebben met het inbeelden hoe iemand denkt en wat zijn/haar intenties zijn. Ook het "tussen de regels lezen" is lastig.
Autisten hebben vaak meer dan genoeg "affective empathy". Dit is het vermogen om mee te voelen met een ander.
Autisten hebben ook meer dan genoeg "compassionate empathy". Dit is de behoefte om anderen te helpen. (Ookal weten ze vaak niet goed hoe).
Veel autisten hebben te veel affective en compassianote empathy, dit kan zo overweldigend zijn dat ze er op een "rare" manier mee omgaan, waardoor veel mensen denken dat autisten zich niet kunnen inleven.
Ik hoop dat dit je een beetje duidelijkheid geeft.
Autisten hebben geen gebrek aan empathie op de manier zoals de meeste mensen denken.
Ze hebben een gebrek aan cognitieve empathie. Dat betekent dat ze moeite hebben met het inbeelden hoe iemand denkt en wat zijn/haar intenties zijn. Ook het "tussen de regels lezen" is lastig.
Autisten hebben vaak meer dan genoeg "affective empathy". Dit is het vermogen om mee te voelen met een ander.
Autisten hebben ook meer dan genoeg "compassionate empathy". Dit is de behoefte om anderen te helpen. (Ookal weten ze vaak niet goed hoe).
Veel autisten hebben te veel affective en compassianote empathy, dit kan zo overweldigend zijn dat ze er op een "rare" manier mee omgaan, waardoor veel mensen denken dat autisten zich niet kunnen inleven.
Ik hoop dat dit je een beetje duidelijkheid geeft.
donderdag 8 februari 2018 om 16:54
Als je wil weten waar je je best kan laten testen maak je dan lid van het forum autsider.net en stel je vraag daar. Loopt overigens een lang topic over Ass bij vrouwen op.
Ik snap best dat je wil weten wat er met je is hoor. Je moet je wel de vraag stellen of de diagnose je niet nog onzekerder gaat maken (over hoe je overkomt).
Over empathie : heb ik me ook lang op miskeken. En vaak nog. Ik heb twee kinderen met Ass die heel gevoelig zijn en erg kunnen meeleven. Paste ook niet in het beeld van Ass dat ik had
Ook zijn ze eerder over sociaal.
Maar soms afwijkend.
Dus zeggen dat je geen Ass kan hebben omdat je contact legt of sociaal bent is onzin.
We bestaat een subtype overigens dat active but odd genoemd wordt.
Ik snap best dat je wil weten wat er met je is hoor. Je moet je wel de vraag stellen of de diagnose je niet nog onzekerder gaat maken (over hoe je overkomt).
Over empathie : heb ik me ook lang op miskeken. En vaak nog. Ik heb twee kinderen met Ass die heel gevoelig zijn en erg kunnen meeleven. Paste ook niet in het beeld van Ass dat ik had
Ook zijn ze eerder over sociaal.
Maar soms afwijkend.
Dus zeggen dat je geen Ass kan hebben omdat je contact legt of sociaal bent is onzin.
We bestaat een subtype overigens dat active but odd genoemd wordt.
"I'm Not crazy. My reality is just different from yours" ( - Cheshire Cat)
donderdag 8 februari 2018 om 17:22
Ik zou een verwijsbrief bij de huisarts vragen en contact leggen met een Autismekenniscentrum voor een intake. Een diagnose kan wel degelijk verschil maken, met name voor je zelfbeeld, psycho-educatie en om allerlei oud zeer te verklaren.
Autisme bij vrouwen is lastig te herkennen en een groot aantal heeft jarenlang bij de GGZ gelopen met depressie, angststoornis of borderline.
Autisme bij vrouwen is lastig te herkennen en een groot aantal heeft jarenlang bij de GGZ gelopen met depressie, angststoornis of borderline.
Dansen is leuker dan lopen
donderdag 8 februari 2018 om 17:26
Dit.
Ik ben door Annelies Spek onderzocht. Moest ik wel een deel zelf betalen, dus dat moet je even uitzoeken.
Maar is zeker de moeite waard.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 8 februari 2018 om 17:26
Off topicshisha schreef: ↑08-02-2018 15:55https://tistje.com/2011/11/24/niet-onge ... t-autisme/
En nu heb ik een lieve vriend en zelfs een zoontje en ben ik toch weer erg dankbaar en gelukkig voor dit leven en dat ik dit mag meemaken.
Hij is al geboren? Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon!
donderdag 8 februari 2018 om 17:28
Op haar site staat dat zij niet verbonden is aan zorgverzekeringen, dus je zal daar het hele bedrag zelf moeten ophoesten.
Bij mij was het opstarten van het autismetraject (aangevraagd door de psych waar ik liep voor depressie, burnout, rouw) binnen no time gefixt en binnen 2 maanden had ik mijn diagnose al.
Hoezo kun je niet opnieuw 'n traject aanvragen?
Waarom zou dat beter zijn? Ik vind het prettiger om serieus te worden genomen naar wie ik écht ben, dan dat ze me 'n ontwikkelstoornis zouden aanpraten die volgens het boekje te genezen is. Ik wil liever serieus genomen worden als autist, nu ik eenmaal weet dat ik dat ben.Ze zei dat ik beter een persoonlijkheidsstoornis kon hebben dan een ontwikkelingsstoornis, en ik was blij ik had immers geen autisme.
donderdag 8 februari 2018 om 17:29
Verzekeringen betalen meestal een gedeelte aan hulpverleners waar geen contract mee is.redbulletje schreef: ↑08-02-2018 17:28Op haar site staat dat zij niet verbonden is aan zorgverzekeringen, dus je zal daar het hele bedrag zelf moeten ophoesten.
Bij mij was het opstarten van het autismetraject (aangevraagd door de psych waar ik liep voor depressie, burnout, rouw) binnen no time gefixt en binnen 2 maanden had ik mijn diagnose al.
Hoezo kun je niet opnieuw 'n traject aanvragen?
Waarom zou dat beter zijn? Ik vind het prettiger om serieus te worden genomen naar wie ik écht ben, dan dat ze me 'n ontwikkelstoornis zouden aanpraten die volgens het boekje te genezen is. Ik wil liever serieus genomen worden als autist, nu ik eenmaal weet dat ik dat ben.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 8 februari 2018 om 19:07
Heel herkenbaar verhaal.
Doch bleek ik niet autistisch. Maar ik ben wél vaak gekwetst al vroeg en onderdanig opgevoed. Ik ben bang voor afwijzing. Hoewel ik net als jij prima gesprekken kan maken met wildvreemden op bankjes, en op dat gebied sommige mensen weer jaloers zijn dat ik sociaal ben, ben ik beperkt sociaal.
Dicht bij me komen duurt lang. Vanwege onbewuste angst om pijn gedaan te worden.
Het niet aankijken bij behandelaren vind ik heel herkenbaar. Daarom dacht men ook aan autisme. Maar dat is niet hoe ik normaal ben. Ik kan mensen prima aankijken. Maar daar moest ik over mezelf praten en voelde ik me niet goed genoeg/vond het emotioneel moeilijk en keek ik naar beneden..
Als mensen nadenken of herinneringen ophalen kijken ze links of rechts omhoog, in je geheugen graven kan geen mens terwijl iemand strak aankijken.
Ik ben geen hulpverlener maar ik denk niet dat je autistisch bent.
Je kunt namelijk prima sociale contacten aangaan. Je praat zelfs met vreemden! Een knuppel die zegt geen zin te hebben om met je te praten, die heb je wel eens, dat is niet persoonlijk naar jou toe.
Langer gesprekken kunnen hebben over een gezamenlijke hobby is heel normaal; dat is wat vriendschappen vaak zijn; je hebt samen iets om over te praten; een common factor.
Emphatie geef je in je voorbeelden ook aan te hebben.
Ik vermoed dat je zelf niet zo zelfverzekerd bent opgevoed en/of gekwetst bent in het verleden. Je vind je zelf niet leuk, je gaat er snel van uit dat zaken aan jou liggen, zet jezelf op de 2de plek.
Dat je weinig sociale contacten hebt hoeft niet aan jou te liggen, het gehalte vriendschappen dat mensen hebben is veel lager dan de maatschappij doet overkomen. Menig mens heeft geen 'echte' vrienden.
Hier hulp bij zoeken is uiteraard een aanrader. Baadt het niet dan schaadt het niet!
Maar bekijk voor jezelf ook even de autistische kenmerken in een ander daglicht;
Ben jij nou daadwerkelijk niet sociaal?
Ook vraag ik me af, mocht je dit willen beantwoorden, voor mezelf voornamelijk; Ben je opgevoed met de gedachte dat 'kinderen hun mond moeten houden als volwassenen praten', 'kinderen gezien en niet gehoord worden', en over zijn algemeen dat je eigenlijk volgzaam moest zijn en niet je eigen mening mocht hebben en altijd aan anderen moest denken? Moest je eten wat de pot schaft en niet 'zeuren'? Kon je vragen om een kado/hobby te doen en mocht dat of werd gedaan wat je ouders besloten wat je hoorde te doen/krijgen? Is je zaken verteld die je niet mocht doen want 'wat zouden de buren wel niet denken'? Moest je veel doen/laten omdat anders je ouders chagrijnig/geïrriteerd werden terwijl je technisch gezien juist een braaf kind was?
Zeg jij nu sorry tegen mensen die onaardig tegen jou waren omdat jij geen last wil zijn...
Want zoiets als mensen die niet begrijpen dat je beter kan luisteren als je je ogen afleidt en zélfs boos worden; en jezelf dan raar vinden en sorry zeggen... klinkt wel zo.
Doch bleek ik niet autistisch. Maar ik ben wél vaak gekwetst al vroeg en onderdanig opgevoed. Ik ben bang voor afwijzing. Hoewel ik net als jij prima gesprekken kan maken met wildvreemden op bankjes, en op dat gebied sommige mensen weer jaloers zijn dat ik sociaal ben, ben ik beperkt sociaal.
Dicht bij me komen duurt lang. Vanwege onbewuste angst om pijn gedaan te worden.
Het niet aankijken bij behandelaren vind ik heel herkenbaar. Daarom dacht men ook aan autisme. Maar dat is niet hoe ik normaal ben. Ik kan mensen prima aankijken. Maar daar moest ik over mezelf praten en voelde ik me niet goed genoeg/vond het emotioneel moeilijk en keek ik naar beneden..
Als mensen nadenken of herinneringen ophalen kijken ze links of rechts omhoog, in je geheugen graven kan geen mens terwijl iemand strak aankijken.
Ik ben geen hulpverlener maar ik denk niet dat je autistisch bent.
Je kunt namelijk prima sociale contacten aangaan. Je praat zelfs met vreemden! Een knuppel die zegt geen zin te hebben om met je te praten, die heb je wel eens, dat is niet persoonlijk naar jou toe.
Langer gesprekken kunnen hebben over een gezamenlijke hobby is heel normaal; dat is wat vriendschappen vaak zijn; je hebt samen iets om over te praten; een common factor.
Emphatie geef je in je voorbeelden ook aan te hebben.
Ik vermoed dat je zelf niet zo zelfverzekerd bent opgevoed en/of gekwetst bent in het verleden. Je vind je zelf niet leuk, je gaat er snel van uit dat zaken aan jou liggen, zet jezelf op de 2de plek.
Dat je weinig sociale contacten hebt hoeft niet aan jou te liggen, het gehalte vriendschappen dat mensen hebben is veel lager dan de maatschappij doet overkomen. Menig mens heeft geen 'echte' vrienden.
Hier hulp bij zoeken is uiteraard een aanrader. Baadt het niet dan schaadt het niet!
Maar bekijk voor jezelf ook even de autistische kenmerken in een ander daglicht;
Ben jij nou daadwerkelijk niet sociaal?
Ook vraag ik me af, mocht je dit willen beantwoorden, voor mezelf voornamelijk; Ben je opgevoed met de gedachte dat 'kinderen hun mond moeten houden als volwassenen praten', 'kinderen gezien en niet gehoord worden', en over zijn algemeen dat je eigenlijk volgzaam moest zijn en niet je eigen mening mocht hebben en altijd aan anderen moest denken? Moest je eten wat de pot schaft en niet 'zeuren'? Kon je vragen om een kado/hobby te doen en mocht dat of werd gedaan wat je ouders besloten wat je hoorde te doen/krijgen? Is je zaken verteld die je niet mocht doen want 'wat zouden de buren wel niet denken'? Moest je veel doen/laten omdat anders je ouders chagrijnig/geïrriteerd werden terwijl je technisch gezien juist een braaf kind was?
Zeg jij nu sorry tegen mensen die onaardig tegen jou waren omdat jij geen last wil zijn...
Want zoiets als mensen die niet begrijpen dat je beter kan luisteren als je je ogen afleidt en zélfs boos worden; en jezelf dan raar vinden en sorry zeggen... klinkt wel zo.
donderdag 8 februari 2018 om 19:24
Goh dat klopt niet helemaal dat je geen sociale contacten kan aangaan als je Ass hebt of dat je dat moeilijk kan.Brejules schreef: ↑08-02-2018 19:07
Ik ben geen hulpverlener maar ik denk niet dat je autistisch bent.
Je kunt namelijk prima sociale contacten aangaan. Je praat zelfs met vreemden! Een knuppel die zegt geen zin te hebben om met je te praten, die heb je wel eens, dat is niet persoonlijk
Emphatie geef je in je voorbeelden ook aan te hebben.
Vaak zit het in de kwaliteit van de sociale interacties.
Zoals ik al zei ik heb twee oversociale Ass'ers hier. Praten tegen iedereen. Zin meteen overal thuis maar voelen daarin de sociale regels niet aan en zitten gelijk overal aan bv (ook nog op twaalfjarige leeftijd). Beiden zeer "talig ".
Bij sommige personen is het sociale contact ook eenrichtingsverkeer, of lukt vooral als het gaat over de eigen specifieke interesses / preoccupaties.
Ik vind dat wat ik van je lees toch wel sterk aan ass doet denken. Maar we kennen jou niet en kunnen je daarin geen zekerheid geven.
Als je het echt wil weten dan moet je je verder laten onderzoeken en zorg dat je ineens op de juiste plaats terecht komt.
Wat veel mensen ook een goed boek vinden is "niet ongevoelig " over vrouwen met Ass. Staat ook een vragenlijst in.
"I'm Not crazy. My reality is just different from yours" ( - Cheshire Cat)
donderdag 8 februari 2018 om 20:16
Dat is niet exact wat ik bedoelde.minionette schreef: ↑08-02-2018 19:24Goh dat klopt niet helemaal dat je geen sociale contacten kan aangaan als je Ass hebt of dat je dat moeilijk kan.
Vaak zit het in de kwaliteit van de sociale interacties.
Zoals ik al zei ik heb twee oversociale Ass'ers hier. Praten tegen iedereen. Zin meteen overal thuis maar voelen daarin de sociale regels niet aan en zitten gelijk overal aan bv (ook nog op twaalfjarige leeftijd). Beiden zeer "talig ".
Bij sommige personen is het sociale contact ook eenrichtingsverkeer, of lukt vooral als het gaat over de eigen specifieke interesses / preoccupaties.
Ik vind dat wat ik van je lees toch wel sterk aan ass doet denken. Maar we kennen jou niet en kunnen je daarin geen zekerheid geven.
Als je het echt wil weten dan moet je je verder laten onderzoeken en zorg dat je ineens op de juiste plaats terecht komt.
Wat veel mensen ook een goed boek vinden is "niet ongevoelig " over vrouwen met Ass. Staat ook een vragenlijst in.
Doordat bij autisme staat 'Ik heb moeite met sociaal contact' gaat TO dat nu bij zichzelf zoeken. In alles falen van sociaal contact kunnen hebben zien. En dit is niet waarom dit als kenmerk er staat.
Iedereen heeft moeite met sociaal contact op bepaalde gebieden. Als je je sociale contacten moet gaan analyseren om tot deze conclusie te komen is niet wat de bedoeling is.
Ik vermoed dat TO met vrienden ook zich niet zo on-sociaal voelde.
Het is een mythe dat een iedereen maar te pas en onpas totaal vriendjes met elkaar wordt. Hoe sociaal je ook bent. Het is gewoon niet makkelijk.
donderdag 8 februari 2018 om 22:59
