Autisme camouflage in sociale interactie

shisha schreef: ↑

15-02-2018 15:53

Ook bij mij braken ze ineens de therapie af, er werd mij eerst een behandeling beloofd, maar volgens hen zou ik daarvoor te depressief zijn en dus moest ik wachten tot ik niet meer zo depressief was...en toen zeiden ze van het ene op het andere monent; mevrouw u bent niet meer depressief en wij kunnen hier nietsxneer voor u doen en werd ik gewoon weggestuurd.
Ik dacht; dan doe ik het wel weer zelf, stelletje prutsers!
Echt een dikke domper en heus niet goed voor mijn zelfvertrouwen en al helemaal niet voor mijn vertrouwen in de hulpverlening.

Das nou niet bepaald een helpende oplossing natuurlijk.
Je hebt voor deze oplossing gekozen, maar er waren natuurlijk ook nog andere opties zoals: de instelling erop wijzen dat ze je in een eerder stadium de betreffende behandeling hadden geboden, onder bepaalde voorwaarden en dat je nu aan die voorwaarden voldeed. Daar had je je sterk voor kunnen maken in plaats van verongelijkt en boos af te druipen.

Met het gevolg: een dikke domper, een deuk in je zelfvertrouwen en een geschaad vertrouwen in de hulpverlening.

Met dit in acht genomen vind ik dit nou niet bij uitstek een goed advies voor Nijn om te volgen.
Vind je zelf wel?

OopjenCoppit schreef: ↑

15-02-2018 16:11

Das nou niet bepaald een helpende oplossing natuurlijk.
Je hebt voor deze oplossing gekozen, maar er waren natuurlijk ook nog andere opties zoals: de instelling erop wijzen dat ze je in een eerder stadium de betreffende behandeling hadden geboden, onder bepaalde voorwaarden en dat je nu aan die voorwaarden voldeed. Daar had je je sterk voor kunnen maken in plaats van verongelijkt en boos af te druipen.

Met het gevolg: een dikke domper, een deuk in je zelfvertrouwen en een geschaad vertrouwen in de hulpverlening.

Met dit in acht genomen vind ik dit nou niet bij uitstek een goed advies voor Nijn om te volgen.
Vind je zelf wel?

(Ik heb dit bericht toen in februari gemist of ik wist niet hoe te reageren.
Dat herinner ik mij niet meer. Ik vond dit bericht u net via Google, vandaar de late reactie.)

Misschien niet, maar wat moet je dán als geen hulpverlener je probleem lijkt te begrijpen en je loopt al jaren met jezelf te leuren?
Het is een manier om met de angst en de teleurstelling om te gaan.
Beter dan dat lukt me dan even niet.

Het is inherent aan het autisme zelf om niet begrepen te worden en dat al mijn hele leven lang en om dan óók nog bij de hulpverlening telkens het deksel op de neus te krijgen is dan op een gegeven moment gewoon te veel.
Zelfbeschermingsmechanisme bij afgewezen voelen is dan zélf gaan afwijzen en gaan denken: ik kan het zelf wel, zonder hun hulp.
Niet het beste advies, maar het kan tijdelijk werken en alle beetjes helpen.
Ik ben behoorlijk/ernstig teleurgesteld in de hulpverlening.

shisha schreef: ↑

16-04-2018 04:52

Het is inherent aan het autisme zelf om niet begrepen te worden......

Op deze zin moet ik echt even reageren, want wat een rare redenering.
Autisten voelen zich vaak niet begrepen, maar dat is iets anders dan dat ze niet begrepen worden.

Daarbij: als je niet begrepen wordt kun je je kont tegen de krib gooien, of je probeert het nog een keer uit te leggen.
Niet begrepen worden ligt niet altijd aan de ander(en).
Ik heb vrijwel uitsluitend positieve ervaringen met de hulpverlening.

Solomio schreef: ↑

16-04-2018 07:59

Op deze zin moet ik echt even reageren, want wat een rare redenering.
Autisten voelen zich vaak niet begrepen, maar dat is iets anders dan dat ze niet begrepen worden.

Daarbij: als je niet begrepen wordt kun je je kont tegen de krib gooien, of je probeert het nog een keer uit te leggen.
Niet begrepen worden ligt niet altijd aan de ander(en).
Ik heb vrijwel uitsluitend positieve ervaringen met de hulpverlening.

Ik snap je punt, wat ik bedoel is dat ik me al vanaf heel jong erg onbegrepen heb gevoeld en telkens wanneer ik bij de hulpverlenende instanties kwam had ik hetzelfde gevoel dat mij juist altijd zo deprimeerde.
Ondanks dat het niet mijn bedoeling was om koppig te zijn kwam ik misschien wel zo over en werd ik regelmatig weggestuurd omdat ze niet wisten dat ze met mij moesten.

Het lastige is dat ik dat nu juist allemaal niet uit kan leggen.
Al vanaf de kleuterschool had ik erg veel behoefte aan contact, maar het lukte me nooit om dat op een normale manier te maken en te onderhouden.
Ook niet met de hulpverleners.
En waar ik dan zo ongelukkig van word is dat ik extreem hard mijn best doe.
Dus om de zoveel tijd probeer ik het weer en als het dan weer mislukt raak ik uitgeput en dan word ik laconiek en zeg ik: laat maar.
En dan voel ik van daaruit tenminste nog een beetje kracht/rust.

Maar misschien dat het nu anders is, alleen dat heb ik al zo vaak gedacht.

Ik denk overigens dat ik nu inmiddels wél weet wat ik oa verkeerd doe: ik vertel altijd direct veel te veel.
Dat komt omdat ik niet weet wat ik wil/moet vertellen en omdat ik denk dat als ik dingen weglaat, dat ze dan geen goed beeld kunnen krijgen van wie ik ben en van wat mijn probleem is en mij dus niet kunnen helpen.

Het is ook heel frustrerend dat ik nooit een diagnose heb gekregen, dat geeft mij het gevoel dat ik er niet mag zijn en dat ik me aanstel.
Geen erkenning voor mijn gevecht en geen therapie om ermee om te leren gaan en geen hulp bij acceptatie.
In plaats daarvan verwijten en zelfverwijt.
Verwijten van oa mijn ouders dat ik niet goed communiceer, terwijl ik mijn uiterste best doe en het allemaal niet zo bedoeld had als dat ik blijkbaar op hen overkwam.
En daar voel ik mij verdrietig van.
En ook dat lukt me niet om over te praten.

Ook kan ik mij niet uiten en kom ik anders over dan ik bedoel.

Nu denken veel mensen dat ik dat expres doe en het lukt me telkens maar niet om doe kloof te overbruggen.
Daarom houd ik afstand, maar dat is niet omdat ik dat zo wil.

En toen ik een paar jaar geleden bij de ggz was lukte het hen ook niet om mij te helpen bij het overbruggen van de kloof in het contact.
Ik heb daar ruim een jaar gelopen en ik wilde helemaal niet stoppen met de behandeling, alleen zij wilde dat ik zelf sturing gaf aan de behandeling, maar omdat er geen behandelplan was had ik geen flauw idee wat er van mij werd verwacht.
En toen zat ik daar en ineens zei mijn behandelaarster dat ik uitbehandeld was.
Toen ben ik maar weggegaan.

Van wat ik in het autisme topic lees, begrijp ik dat veel vrouwen jarenlang onbegrepen hebben moeten rondshoppen bij hulpverleners voor ze eindelijk de juiste diagnose kregen.

Onbegrepen worden is niet heel erg objectief.
Drie jaar geleden ging het heel slecht met me en verwees mijn huisarts mij naar de specialistische ggz (zeg maar: de tweedelijns ggz).
Na een intake vertelden ze mij dat ze mij niet konden helpen.
Dat voelde destijds heel onterecht en ik voelde me daardoor onbegrepen.
Later heb ik er nog een gesprek over gehad en begreep ik dat het voornamelijk een verzekeringskwestie was: mijn problematiek was zodanig dat ik volgens de richtlijnen van de zorgverzekering genoeg had aan een paar gesprekken bij de basis-ggz.
Dus: de specialistische ggz wilde mij wel helpen. Vonden ook dat ik meer nodig had dan die basis-ggz, maar er was geen vergoeding voor.

Ik denk dat dit vaker voorkomt. Ik lees hier vaker dat mensen 'weggestuurd' worden door een hulpverlener, en dan concluderen dat ze blijkbaar iets fout doen.
Dan heeft die hulpverlener dus niet goed gecommuniceerd.

Er wordt dan wel erg veel aan dat autisme opgehangen.
Autisten zijn ook nogal vasthoudend hè. Je 'weg laten sturen' kan ook juist een extra motivatie zijn om door te zoeken, i.p.v. dat uit te leggen als onbegrepen worden.

Heel eeelijk denk ik ook wel dat 'onbegrepen zijn' voor veel mensen iets oplevert, want daarmee leg je het probleem buiten jezelf en hoef je er niets aan te doen.

Als ik me onbegrepen voel ga ik ofwel nog beter mijn best doen om het uit te leggen, of ik ga verder zoeken naar een plek waar ze me wel begrijpen.

Ik vrees dat als mijn therapeut me niet op het autismespoor had gezet ik me ook onbegrepen was blijven voelen. Juist omdat ik zelf nooit aan die optie gedacht had en daarom eigenlijk totaal geen verwachtingen van een psych had. Hoe kunnen zij immers met praten mijn zwaarmoedige oergevoel veranderen? Dankzij een snelle juiste diagnose ervaar ik juist begrip hiervoor ipv dat ze al die niet werkende dingen proberen die wellicht iemand met alleen een depressie wel zouden kunnen helpen.

Ik zit wel via de specialistische GGZ, maar mijn praktijk doet geen permanente zorg. Mijn psych heeft mijn traject onder een andere noemer verlengd maar hoe vaak we dat trukje uit kunnen halen hangt van de medewerking van zijn leidinggevenden af. Dus ik ben ook bang dat ik degene door wie ik me het best begrepen voel ooit kwijt raak. Maar dit jaar gelukkig nog niet!